Buiten met de honden de dierenarts aan de lijn. Flokkie, de rastafa kan opgehaald worden. Het hersteld gaat naar wens. Mooi. Ik mist z'n enthousiasme, als ik 's ochtends de ladder afdaal om de honden te voeren. Z'n ondeugende kop als hij weereens verschijnt na een van zijn strooptochten. Het is een beetje ondankbaar, bijna oneerbiedig naar de oude garde toe, maar die nemen inmiddels toch meer dan ze geven.
Geen probleem na jaren hun (teveel aan) enthousiasme met me gedeeld te hebben, maar toch. Het is, als je moeder verzorgen, als ze bejaardenhuisrijp is. Daar kunnen wel hele tranentrekkende dankbaarheidsverhalen van de verzorgende kant over afgestoken worden, maar zo'n oud mens is zelden meer dan een klagende zit-in-de-weg, waar je mn werk aan hebt ipv steun en/of gezelschap. Ja, ik ben niet zo'n mantelaar. Daarvoor moet je niet alleen in de wieg zijn gelegd maar ook voor opgevoed zijn cq jaren op je ingepraat zijn, dat de aankomende verzorging van je ouders de normaalste zaak van de wereld is. Was ooit, maar dat was voor mijn tijd. Wordt het misschien weer, maar dat is na mijn tijd.
Mijn deel draag ik af aan de verzorging van de honden. Je hebt er altijd zorg aan. Het zijn eerst kinderen, die nooit opgroeien en continu gecorrigeerd en in de gaten gehouden moeten worden, en op een bepaald momenten switchen ze naar bejaarden, die niet meer alles kunnen en verzorging behoeven. Ach, ik denk maar, dit was in elk geval mijn eigen keuze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten