Het verhaal dat inmiddels enige hfdstkken cq. jaren in Italië speelt, is misschien niet het rustgevende deel van het verhaal, maar het laat me wel iets anders beseffen. Namelijk dat de
droom ooit een tijd in Italië/Umbrië, Rome, Barcelona of Parijs te
verblijven ws verkeken is. Of in elk geval verkeken is, als ik weer voor
honden kies. Dromen, waarvan duidelijk is, dat ze altijd droom zullen blijven.
Zijn er meer?
Volgens mij niet zoveel. Het hebben van een Porsche 911 RS of hoe die afkortingen ook zijn, is fysiek allang een gepasseerd station. Een bounty-eiland heb ik inmiddels èn in stijl bezocht. Wacht, de voettocht door Europa, dat is er nooit van gekomen en zou best nog kunnen. Een restaurant? Dat is een droom waarvan me nooit duidelijk is geworden of ik dat werkelijk wel wilde. Zeker na de paar tropenjaren in Frankrijk heeft die droom, die ooit in de Vogezen is opgedoken, een deel van z'n aantrekkingskracht verloren. Is er meer? Qua hebben nauwelijks. Qua doen dan? Niet dat het me zo te binnen schiet.
Best goed gedaan, dus. Een tevreden mens, zou je kunnen stellen. En misschien, wie weet, gaat het er toch nog eens
van komen, die een paar mndn ( jan, feb en/of mrt) in een stad als Barcelona. Het trekt me meer dan 3 mndn op een eiland voor de kust van Thailand. Ook niet verkeerd, maar daar ligt mijn hart niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten