A .... ha. Mooi zo. Tegen alle verwachtingen in alsnog achter het fornuis gekropen en iets eetbaars in elkaar geflanst. Niet geheel 'uit eigen keuken' maar voor een substantieel deel. Zelfs deels uit de tuin. Ga d'r aan staan! Dat geeft de burger weer een beetje moed, vertrouwen in een zekere zinnigheid van z'n geploeter. En als iets op vandaag van toepassing was, was het wel dat 'geploeter'.
De grote stukken zijn verplaatst. De grote stukken, die ik in mijn eentje kon verplaatsten. Behalve wat onhandelbare zaken als de wasmachine is het het kleine, rondslingerende en dus niet opgeruimde grut, dat morgen aan de beurt is.
Nog wel een blik in de tuin geworpen en een ui uit de grond getrokken, maar daar ga ik me vandaag niet meer tegen aan bemoeien. Misschien morgen, heel vroeg of gewoon later. Zolang als het het uitruimen van de tuinkamer niet dwars zit. Ik voel de verlokking nu al, maar daar gaan we niet op in.
dinsdag 31 mei 2016
Inzichtelijk
Het kost moeite, maar we pushen onszelf stap voor stap door de in mndn opgestapelde rommel heen. Het eerste luchtpuntje is voor elkaar gebokst. Voelt nog steeds niet 'als vanzelf' aan, integendeel, meer een electromotor met een brakke accu. Ff weer opladen en dan verder pruttelen. Je zou als verhuizende mens verplicht moeten worden om je hebben en houden in een rugzak of op een Yak te kunnen pakken en de rest moeten afstaan aan het minder mobiele gemeenschapsdeel.
Stomme gedachte, maar die komt voort uit het hedendaagse feit van de onnoemelijk berg zooi, door de gemiddelde mens bijeen gespaard, vaak zelfs nodig geacht. Het zou natuurlijk niet best zijn voor de economie maar een wat Boeddhistischere inborst zou het leven een stuk overzichtelijker maken. Je ziet mensen soms met meer zooi op vakantie gaan, dan ze 150 jaar geleden bij een verhuizing hadden moeten verplaatsen. En dan heb ik al zoveel weggedaan of gewoon achtergelaten bij mijn vertrek uit Frankrijk.
Kleiner gaan wonen heeft een hoop prettige kanten. De noodzakelijke selectie van je baggage hoort daar niet bij. Of eigenlijk wel, maar dan zouden voormalige en toekomstige plek tijdelijk naast elkaar moeten liggen en je naar behoefte kunnen putten uit wat was tot wat het moeten worden gewoon geen plek meer heeft. Dat gaat hier een exta ronde selecteren kosten. Maar niet nu, straks.
Stomme gedachte, maar die komt voort uit het hedendaagse feit van de onnoemelijk berg zooi, door de gemiddelde mens bijeen gespaard, vaak zelfs nodig geacht. Het zou natuurlijk niet best zijn voor de economie maar een wat Boeddhistischere inborst zou het leven een stuk overzichtelijker maken. Je ziet mensen soms met meer zooi op vakantie gaan, dan ze 150 jaar geleden bij een verhuizing hadden moeten verplaatsen. En dan heb ik al zoveel weggedaan of gewoon achtergelaten bij mijn vertrek uit Frankrijk.
Kleiner gaan wonen heeft een hoop prettige kanten. De noodzakelijke selectie van je baggage hoort daar niet bij. Of eigenlijk wel, maar dan zouden voormalige en toekomstige plek tijdelijk naast elkaar moeten liggen en je naar behoefte kunnen putten uit wat was tot wat het moeten worden gewoon geen plek meer heeft. Dat gaat hier een exta ronde selecteren kosten. Maar niet nu, straks.
Massage
De kop is d'r af en ik ben het gelijk zat ook. Geen goeie combi. Verder met begrip en beleid. Beetje freewheelen, wat aandacht voor mezelf, nog een koffie en dan de volgende étappe: de grote stukken. Dat gaat lekker vlot en zal niet het probleem zijn afgezien van het slepen en zweten. Al het kleine grut erna zal meer energie en vasthoudendheid kosten.
Forceren lijkt me vooralsnog een overdreven benadering. Maandag aanstaande moet de kamer geruimd zijn. Maar ondertussen zou ik graag ook nog wat andere dingetjes doen, dus helemaal de vrije hand en zien wanneer het eindelijk een beetje willen lukken, is niet echt de bedoeling. Vandaag en misschien morgen nog wat van die laatste restantjes, waar ik vandaag op het eind geen zin meer in heb, meer tijdverspilling zit er niet in.
'Bezig blijven' is het adagio, al is het maar om niet in slaap te vallen. Ik zou me zo aan een pré-siësta kunnen overgeven. Past bij het Mediterraan aandoende weer. Voelt helemaal Italiaans aan, maar dan zonder hulp van een paar campari-soda. Die koffie, dat lijkt me een goed idee.
Forceren lijkt me vooralsnog een overdreven benadering. Maandag aanstaande moet de kamer geruimd zijn. Maar ondertussen zou ik graag ook nog wat andere dingetjes doen, dus helemaal de vrije hand en zien wanneer het eindelijk een beetje willen lukken, is niet echt de bedoeling. Vandaag en misschien morgen nog wat van die laatste restantjes, waar ik vandaag op het eind geen zin meer in heb, meer tijdverspilling zit er niet in.
'Bezig blijven' is het adagio, al is het maar om niet in slaap te vallen. Ik zou me zo aan een pré-siësta kunnen overgeven. Past bij het Mediterraan aandoende weer. Voelt helemaal Italiaans aan, maar dan zonder hulp van een paar campari-soda. Die koffie, dat lijkt me een goed idee.
Automatiseren
Het is weer een godsgruwelijke klerezooi hier. Waar blijft die zo broodnodige regelmaat. En zoiets als een stimulans om de boel wat beter bij te houden? De zingeving van het noodzakelijke. Eenmaal definitief ter plekke zal het bijhouden iets makkelijker gaan, maar ik zie me/ons dan niet opeens iedere dag met stofzuiger, zwabber en dweil door het huis wervelen.
In Frankrijk werd de ergste rotzooi opgevangen in de keuken. Hier loop je direct de leefruimte binnen. In beide gevallen zijn het trouwens de honden, die de meeste zooi naar binnen slepen. De modder van de straat of de binnenplaats. Bij regenweer is de vloer haast om een traan te laten.
Zo'n zuigrobot lijkt me wel wat om de ergste rommel onder controle te houden. Beesten 's nachts naar buiten en dan het ding een paar uur z'n werk laten doen. En dan 1x per week zelf het heft in eigen handen nemen. Dat moet te doen zijn.
In Frankrijk werd de ergste rotzooi opgevangen in de keuken. Hier loop je direct de leefruimte binnen. In beide gevallen zijn het trouwens de honden, die de meeste zooi naar binnen slepen. De modder van de straat of de binnenplaats. Bij regenweer is de vloer haast om een traan te laten.
Zo'n zuigrobot lijkt me wel wat om de ergste rommel onder controle te houden. Beesten 's nachts naar buiten en dan het ding een paar uur z'n werk laten doen. En dan 1x per week zelf het heft in eigen handen nemen. Dat moet te doen zijn.
Dunnetjes
There we go again. De eerste niesgolf dendert over me heen. Hoop dat de intensiteit niet het niveau van gisteren gaat halen. Voor de rest vnl een kwestie van beheersing. Niet laten verleiden tot wrijven en krabben waar het jeukt. Dan zou het te doen moeten zijn, heeft de ervaring door de jaren heen geleerd. Dat spaart ogen, keel en mijn frustratieweerstand. Dat ik daar niet altijd toe in staat ben, is een zelfde soort ervaringsmoment, maar dat hebben we gisteren al gehad. Dus vandaag speel ik voor ezel.
Het is weer een prachtige dag. Ik ben ruim voor achten het bed uitgerold, maar nog steeds te laat om van de ochend gebruik te kunnen maken in de tuin. Dan moet ik er minstens één uur eerder uit en het liefst twee. Voorlopig zie ik dat niet gebeuren. Dus maar wat langzamer aan met de tuin, dan ik zou willen.
Vandaag mijn schouders onder de tuinkamer zetten. Die moet leeg. Als je ze zou zien, zou je medelijden met me krijgen. Het is jammer, dat het niet met het omleggen van een rivier te doen is. Dat kabbelend beekje vol plasticflessen en ongetwijfeld rechtstreeks verbonden met menig toilet gaat dat niet redden. Gewoon diep ademhalen en beginnen. Ergens komt dan een moment, waarop de beweging van het verplaatsen zichzelf in stand weet te houden. Het voordeel is, dat het een semi definitieve plek is, waar het spul naar toe verdwijnt. Een jaar of zo zal het kunnen blijven staan, waarna ook de schuren aangepakt zullen zijn en het grootste deel van de zooi zijn defintieve intrek in zoiets als een werkhok kan nemen. Nog tenminste één jaar te gaan, dus.
Het is weer een prachtige dag. Ik ben ruim voor achten het bed uitgerold, maar nog steeds te laat om van de ochend gebruik te kunnen maken in de tuin. Dan moet ik er minstens één uur eerder uit en het liefst twee. Voorlopig zie ik dat niet gebeuren. Dus maar wat langzamer aan met de tuin, dan ik zou willen.
Vandaag mijn schouders onder de tuinkamer zetten. Die moet leeg. Als je ze zou zien, zou je medelijden met me krijgen. Het is jammer, dat het niet met het omleggen van een rivier te doen is. Dat kabbelend beekje vol plasticflessen en ongetwijfeld rechtstreeks verbonden met menig toilet gaat dat niet redden. Gewoon diep ademhalen en beginnen. Ergens komt dan een moment, waarop de beweging van het verplaatsen zichzelf in stand weet te houden. Het voordeel is, dat het een semi definitieve plek is, waar het spul naar toe verdwijnt. Een jaar of zo zal het kunnen blijven staan, waarna ook de schuren aangepakt zullen zijn en het grootste deel van de zooi zijn defintieve intrek in zoiets als een werkhok kan nemen. Nog tenminste één jaar te gaan, dus.
maandag 30 mei 2016
Schrobben
Vandaag voor het eerst sinds meer dan een jaar de gelegenheid te baat genomen om me ff te douchen, voor ik ergens heen ga. Heeft nog knap lang geduurd. Inmiddels toch alweer enige mndn vrije toegang tot een douche met iets meer privacy dan een meestal openstaande keukendeur en nauwelijks meer gebruik ervan gemaakt dan de ingesleten wekelijkse douchebeurt. Hernieuwde zindelijkheidstraining?
Af en toe een bad aan het einde van de dag, maar bij lange na niet terug in een dagelijks sopritme. Deels moeheid maar ook vanwege het praktische feit dat douchen zonder deuren een hoop extra werk oplevert. Maar de belangrijkste reden is toch, dat ik òf vooraf moet bedenken dat ik schone kleren mee moet nemen, òf eerst het bekende loopje naar 24 en terug moet maken voor schoon goed. Dat eerste wil nog weleens lukken, dat laatste absoluut niet.
Kom je in de vreemde situatie terecht, dat het gebruik van de douche belemmerd wordt door het ontbreken van een kleerkast. De ontmaskering van vanzelfsprekendheden .... zo mag het afgelopen jaar wel de boeken ingaan.
Af en toe een bad aan het einde van de dag, maar bij lange na niet terug in een dagelijks sopritme. Deels moeheid maar ook vanwege het praktische feit dat douchen zonder deuren een hoop extra werk oplevert. Maar de belangrijkste reden is toch, dat ik òf vooraf moet bedenken dat ik schone kleren mee moet nemen, òf eerst het bekende loopje naar 24 en terug moet maken voor schoon goed. Dat eerste wil nog weleens lukken, dat laatste absoluut niet.
Kom je in de vreemde situatie terecht, dat het gebruik van de douche belemmerd wordt door het ontbreken van een kleerkast. De ontmaskering van vanzelfsprekendheden .... zo mag het afgelopen jaar wel de boeken ingaan.
Herstel
De dag met een heerlijke rit afgesloten. Zowel heen als terug. Het is een prachtige streek waar de weg doorheen voert. Heuvelachtig, groen, slechts sporadisch bebost, zo goed als verlaten en op de heenweg constant een vrijwel onbelemmerde blik op de Karpaten, van voet tot de besneeuwde toppen. Het voelde bijna als een voorrecht aan daar in die omgeving en dat uitzicht te mogen rijden. Wat met de sneeuw nog steeds niet is gelukt, lukte wel met mijn gesloopt gevoel. Het verdween naarmate de kilometers onder de wielen doorschoten.
Het doel was een restaurant/hotel met een forellenkwekerij, waar we inmiddels meerdere keren zijn geweest. Stomgenoeg vaak in het weekeinde en dat zomer's. Dan doet de massaliteit van de gasten afbreuk aan de plek. Gezien wat inmiddels is bijgebouwd is kleinschaligheid niet de bedoeling. Het restaurant had al iets van de eetschuren, die je in ski-oorden kunt aantreffen, en met de vorig jaar geopende zomertuin cq tuinrestaurant is de capaciteit meer dan verdubbeld. Misschien dat ze de vis nog uit eigen teelt kunnen halen, maar de groenten komen zeker niet uit het prominent aanwezige tuincomplex.
Maakt niet uit. Mocht je de mensen niet willen, loop je een paar honderd meter en dan ben je gegarandeerd van 98% (en meer, denk ik) van de lui verlost. Hebben we tot op heden niet gedaan en vandaag was het ook niet nodig. Nog geen seizoen, geen weekeinde en onweer in de lucht. Meer personeel dan gasten. We hebben ons derde eerstejaarsfeest in alle rust kunnen genieten. En de vis ook.
Het doel was een restaurant/hotel met een forellenkwekerij, waar we inmiddels meerdere keren zijn geweest. Stomgenoeg vaak in het weekeinde en dat zomer's. Dan doet de massaliteit van de gasten afbreuk aan de plek. Gezien wat inmiddels is bijgebouwd is kleinschaligheid niet de bedoeling. Het restaurant had al iets van de eetschuren, die je in ski-oorden kunt aantreffen, en met de vorig jaar geopende zomertuin cq tuinrestaurant is de capaciteit meer dan verdubbeld. Misschien dat ze de vis nog uit eigen teelt kunnen halen, maar de groenten komen zeker niet uit het prominent aanwezige tuincomplex.
Maakt niet uit. Mocht je de mensen niet willen, loop je een paar honderd meter en dan ben je gegarandeerd van 98% (en meer, denk ik) van de lui verlost. Hebben we tot op heden niet gedaan en vandaag was het ook niet nodig. Nog geen seizoen, geen weekeinde en onweer in de lucht. Meer personeel dan gasten. We hebben ons derde eerstejaarsfeest in alle rust kunnen genieten. En de vis ook.
444
De schoonheid van nummers. Ik hoef het er niet over te hebben. Deze heeft als extra, dat het een onderdeel van mijn telefoonnummer is en ik het zodoende met regelmaat mag opdreunen. Niet altijd als trio trouwens, omdat ik er voor mezelf nog steeds niet uit ben, wat het beste loopje voor het nummer is. Ik ben meer voor trio's. Fransen deden het steeds stug in tweetallen. Met menig verwarring tot gevolg. Het huidige nummer hangt er een beetje tussen in. Is eigenlijk een zooitje ongeregeld met tweetallen, enkeltjes en een trio. Het heeft geen ritme, vormt geen melodie als je het opsomt.
Klinkt frustrerender dan het is. Het feit, dat ik nog naar een acceptabele vorm zoek, heeft er in elk geval al toe geleid, dat het nummer me eigen is. Dat heeft bij mijn Franse nummer, ondanks de duidelijke trio's langer geduurd.
Klinkt frustrerender dan het is. Het feit, dat ik nog naar een acceptabele vorm zoek, heeft er in elk geval al toe geleid, dat het nummer me eigen is. Dat heeft bij mijn Franse nummer, ondanks de duidelijke trio's langer geduurd.
Moker
Dat gaat een geforceerd rustige dag worden. Een paar uur geprobeerd enigszins het normale activiteitenniveau te halen, maar na de zoveelste niessessie opgegeven. Niezen is een slopende bezigheid. Normaal kies ik dan na een paar uur voor een borrel, die meestal het sloopwerk weet te stoppen, waarna ik afgebrand mijn bed in plof. Dat zit er vandaag niet in. Er moet gevierd worden vandaag en niet in Coves zelf maar natuurlijk een eind verderop en nog natuurlijker wordt verondersteld, dat ik achter het stuur kruip.
Dat ik dat fit doe, zou leuk zijn, maar kun je vandaag vergeten. Maar beter zo dan met een allergiekerende borrel eroverheen en vervolgens met luciferstokjes gestutte oogleden. Nu interesseert me die zerotolerance mbt alcohol in het verkeer niet zoveel tussen hier en Agnita, maar als er 40-50 km te gaan (èn terug te komen) zijn, ben ik wel wat strenger voor mezelf. Een bloody Mary, dus, en zoals altijd zonder wodka.
Dat ik dat fit doe, zou leuk zijn, maar kun je vandaag vergeten. Maar beter zo dan met een allergiekerende borrel eroverheen en vervolgens met luciferstokjes gestutte oogleden. Nu interesseert me die zerotolerance mbt alcohol in het verkeer niet zoveel tussen hier en Agnita, maar als er 40-50 km te gaan (èn terug te komen) zijn, ben ik wel wat strenger voor mezelf. Een bloody Mary, dus, en zoals altijd zonder wodka.
Inhalen
Ik loop achter de feiten aan. Weet net nog te reproduceren welke dag het is, maar daarna loopt alles in elkaar over. Eén grote brei van willen, kunnen en feitelijk gedaan hebben. Het ontbreekt aan rustpunten met reflectieruimte. Teveel willen is bijna net zo erg als tveel moeten, maar je doet het jezelf aan. Dagen zouden rustig per dagdeel met twaalf uur opgerekt kunnen worden. Denk niet, dat ik er de energie voor heb, maar bezigheden zat. Alles strijdt om inzet en aandacht. Tuin, huis, hof, auto's, administratief gedoe, etc.
Voor de tuin is het alweer te laat. Dat moet voor tienen of na vijven. Geen werkweer overdag. Terrashangen zou goed kunnen, als er de tijd voor was en ik niet zoals nu dwars gezeten wordt door mijn hooikoorts. Brandende ogen. Tijd voor ijsblokjes. Dat is eeuwen geleden. Je moet er ook van afblijven als het jeukt. Simpel.
Maar binnenwerk dus en dat is er meer dan genoeg. Het inrichten moet er toch ook eens van komen. Het over verhuisdozen klimmen heeft nu echt zijn leukste tijd gehad.
Voor de tuin is het alweer te laat. Dat moet voor tienen of na vijven. Geen werkweer overdag. Terrashangen zou goed kunnen, als er de tijd voor was en ik niet zoals nu dwars gezeten wordt door mijn hooikoorts. Brandende ogen. Tijd voor ijsblokjes. Dat is eeuwen geleden. Je moet er ook van afblijven als het jeukt. Simpel.
Maar binnenwerk dus en dat is er meer dan genoeg. Het inrichten moet er toch ook eens van komen. Het over verhuisdozen klimmen heeft nu echt zijn leukste tijd gehad.
zondag 29 mei 2016
Mijn's
Irritant gedrag. Het is al vervelend als mensen het hier redelijk normaal vinden om je brutaalweg iets te vragen, omdat je in hun optiek ergens 'teveel' van hebt of in elk geval genoeg om iets ervan aan hen af te staan. Schijnbaar is het is aan derden om te bepalen wat 'genoeg' is of 'teveel'. Vervelender wordt het als mensen dingen stelen, ongetwijfeld gesterkt door het idee "dat wij toch 'genoeg' hebben". En helemaal ronduit fout en irritant wordt het, als je mensen, die je helpt, betrapt op het stelen van dingen en je, als je ze erop aanpreekt, als enige te horen krijgt, dat we tenslotte meer dan genoeg ervan hebben...
Ik denk, dat ik me eens een paar kippen ga toeëigenen. Die heb ik niet, maar die mensen hebben er zat..... Dat is tenminste mijn stellige overtuiging. Zien hoe dat ervaren wordt. Niks zo helder als iemand tegen zijn/haar eigen 'muur' laten knallen.
Ik denk, dat ik me eens een paar kippen ga toeëigenen. Die heb ik niet, maar die mensen hebben er zat..... Dat is tenminste mijn stellige overtuiging. Zien hoe dat ervaren wordt. Niks zo helder als iemand tegen zijn/haar eigen 'muur' laten knallen.
Netjes
Verplichtingen schept je zelf. Wil je niet dat anderen denken, dat je op hun uitnodiging in zult gaan, moet je ze om te beginnen niet zelf uitnodigen. En zeker niet als het familie is. Bij familie heb je nog zo'n extraatje wat 'verwachtingspatroon' heet. Maar wat moet je? Was de trouwerij zo'n geslaagd festijn geworden, als we het met z'n tweetjes onderling hadden gevierd. Wat überhaupt al enigszins problematisch is, omdat je verplicht iets moet met getuigen. Soit. Doe je het met z'n zessen. Is al wat feestelijker, maar nog steeds geen feest. Dus toch maar die 100 of zo personen overgehaald om langs te komen en je 50 potentiële retouruitnodigingen op je hals halen.
Eentje kan daar nu van afgestreept worden. Over twee weken het feest nog, maar de officiële trouwerij hebben we gisteren gehad. Burgerlijke stand. Lachertje, kortom, maar eentje met (juridische) consequenties. Itt het feest (dat in feite door de genodigden wordt betaald) geef je op deze gelegenheid bloemen en krijg je er (soms) een maaltijd voor terug. Een maaltijd met een hoop drankjes. Voor de meesten geen probleem, want wonend in Sibiu. Voor ons ook lekker, maar minder praktisch, want nog 50 km terug te rijden.
Na nog een paar uur rondhangen bij het kersverse bruidspaar thuis, die terugrit maar wijselijk vergeten. Maar dat nou ook die paar honderd meter naar het centrum (hotel) met de taxi moest, was wel een beetje overdreven. Hoe denken die lui dat over twee weken zelf te doen. Het feest is enige kilometers buiten Agnita en naar ik begrepen heb, had het hotel geen kamers voor hen. Roemenen die gaan lopen? Ik dacht het niet. Taxi's kent Agnita echter niet. Hoe dan? Met paard en wagen?? Of nemen ze dan het risico, wat mij nu zo nadrukkelijk werd ontraden??
Eentje kan daar nu van afgestreept worden. Over twee weken het feest nog, maar de officiële trouwerij hebben we gisteren gehad. Burgerlijke stand. Lachertje, kortom, maar eentje met (juridische) consequenties. Itt het feest (dat in feite door de genodigden wordt betaald) geef je op deze gelegenheid bloemen en krijg je er (soms) een maaltijd voor terug. Een maaltijd met een hoop drankjes. Voor de meesten geen probleem, want wonend in Sibiu. Voor ons ook lekker, maar minder praktisch, want nog 50 km terug te rijden.
Na nog een paar uur rondhangen bij het kersverse bruidspaar thuis, die terugrit maar wijselijk vergeten. Maar dat nou ook die paar honderd meter naar het centrum (hotel) met de taxi moest, was wel een beetje overdreven. Hoe denken die lui dat over twee weken zelf te doen. Het feest is enige kilometers buiten Agnita en naar ik begrepen heb, had het hotel geen kamers voor hen. Roemenen die gaan lopen? Ik dacht het niet. Taxi's kent Agnita echter niet. Hoe dan? Met paard en wagen?? Of nemen ze dan het risico, wat mij nu zo nadrukkelijk werd ontraden??
zaterdag 28 mei 2016
Uitgaan
Is het dank de drank of vanwege de drank? Hoe het ook zij, we zijn in Sibiu blijven hangen. Als ik me niet vergis, is dit de tweede maal in de afgelopen 12 mndn, dat we niet dezelfde dag terug naar huis rijden, maar voor een hotel hebben gekozen. Verstandig en nieteens zo saai als het klinkt. Sibiu is een gezellige stad. Veel volk op de been, grote terrassen, bijna ieder weekend wel iets te doen en gewoon een mooie plek om te vertoeven. Geen straf dus om te blijven hangen. Me ff over de honden heen moeten zetten en vervolgens van de plek genoten.
Piata Mare, Piata Mica, weer naar Mare, door de grote winkelstraat, die 's avonds bepaald niet uitgestorven is, naar live-muziek geluisterd, een moeder bemeelijdt die zich door een 6 of 7 jarig, duidelijk door en door verwend joch op haar kop liet zitten, geslenterd, gekeken en in een heerlijk groot bed in slaap gevallen.
Het bed is nog het enige wat een beetje hotel beter heeft dan wijzelf thuis. De badkamer zou me een jaar geleden nog lyrisch hebben kunnen maken, maar die zijn we inmiddels voorbij gestreeft. Toevallig vanochtend voor het eerst onder de regendouche gestaan. Een beetje 'randje' vanwege de nog ontbrekende deuren van de douche, maar wat een moeilijk beschrijfbaar genot. De hotelkamerbadkamer (??) kon daar absoluut niet aan tippen. Zelfs beide hotels uit de net voorbije vakantie leggen het in deze af. Nu dat bed nog. Komende week??
Piata Mare, Piata Mica, weer naar Mare, door de grote winkelstraat, die 's avonds bepaald niet uitgestorven is, naar live-muziek geluisterd, een moeder bemeelijdt die zich door een 6 of 7 jarig, duidelijk door en door verwend joch op haar kop liet zitten, geslenterd, gekeken en in een heerlijk groot bed in slaap gevallen.
Het bed is nog het enige wat een beetje hotel beter heeft dan wijzelf thuis. De badkamer zou me een jaar geleden nog lyrisch hebben kunnen maken, maar die zijn we inmiddels voorbij gestreeft. Toevallig vanochtend voor het eerst onder de regendouche gestaan. Een beetje 'randje' vanwege de nog ontbrekende deuren van de douche, maar wat een moeilijk beschrijfbaar genot. De hotelkamerbadkamer (??) kon daar absoluut niet aan tippen. Zelfs beide hotels uit de net voorbije vakantie leggen het in deze af. Nu dat bed nog. Komende week??
vrijdag 27 mei 2016
Onderspit
Spitten! Het is weleens makkelijker gegaan. Het is vruchtbare grond. Dat is een feit. Maar een ramp om te bewerken, als het in de net voorbije dagen stevig heeft geplenst. Fitness zonder luchtdrukgestuurde apparatuur. Enkel een spade, en zweten maar. Moest spontaan aan mijn cardiologe in Limoges denken. Leek me een goed moment om een pauze in te lassen en de rest van de middag met iets anders in de tuin bezig te zijn. Gelukkig is er ruimte vrij om te planten. Dank het gespit! Maar niet alleen van vandaag.
Kriebels
Ze zijn weer aan het verdwijnen, maar ze waren er weer: de bulten. Koud anderhalve week terug van weg geweest begon het feest van de irritatie weer. En alsof het feit op zich niet al voldoende is, concentreerde de ellende zich ditmaal grotendeels op de voeten. Hoe fijn dat is, heb ik al een keer uitgelegd.
Maar frappant is het, dat ik in de weken voor vertrek na een aantal oprispingen al een hele tijd geen last meer had gehad. Weg geweest en terug gekomen en BAM! het is weer raak. Je mag echt concluderen, dat er hier iets is, dat mijn weerstad niet aanstaat. Er is verzet in mij. Of afkeer. In elk geval iets waar ik steeds weer aan moet wennen. Gek hè??
Maar frappant is het, dat ik in de weken voor vertrek na een aantal oprispingen al een hele tijd geen last meer had gehad. Weg geweest en terug gekomen en BAM! het is weer raak. Je mag echt concluderen, dat er hier iets is, dat mijn weerstad niet aanstaat. Er is verzet in mij. Of afkeer. In elk geval iets waar ik steeds weer aan moet wennen. Gek hè??
Grindbak
Stemming is als het weer. Als ie verandert, voel je het aankomen. Zonde en geen reden voor aanwezig èn niet te verzinnen. Maar de tekenen zijn duidelijki. Ik betrap me op gepeins over de zin van de dingen die ik doe en het leven in zijn algemeenheid, loopt 's nachts ruzie te maken en ook fysiek is de vanzelfsprekendheid ff van tussen. Wie weet is het slechts een tijdelijke ongesteldheid en kom ik niet verder dan een dipje. Zou prettig zijn. Altijd al maar nu zeker nu de motor net ff lekker draait.
Het ging goed totdat het gisteren in de garage niet lukte met de slotbout. En het was niet de bout, die fout schoot, maar de pretentie van de werkverdeler of hoe je zo'n man in een garage moet noemen, die enkel de opdrachten geregistreerd en verdeeld. En eigenlijk is dat ook een twijfelachtige keuze, maar hij was het, die de vaart uit mijn bezigheden haalde. Ineens moest vanalles besloten worden, besteld, gewacht, onzekerheid. Zwemmen. Irritatie. Schakelen en heroriënteren. Klinkt alsof een levensnoodzakelijk beslissing genomen moest worden om een dilemma te voorkomen. Is niet zo. Is tenslotte maar een slotbout in het wiel van een auto. Maar het voelt wel zo.
Zien hoe we vandaag de kansen weten te keren, minkukelige stemmingen pareren, terug in de baan van de afgelopen dagen. Dingen doen. Bezig blijven. Me niet door de eerste de beste tegenslag uit het veld laten slaan. Tegenslag is irritant. Zo de bocht uit vliegen is irritanter.
Het ging goed totdat het gisteren in de garage niet lukte met de slotbout. En het was niet de bout, die fout schoot, maar de pretentie van de werkverdeler of hoe je zo'n man in een garage moet noemen, die enkel de opdrachten geregistreerd en verdeeld. En eigenlijk is dat ook een twijfelachtige keuze, maar hij was het, die de vaart uit mijn bezigheden haalde. Ineens moest vanalles besloten worden, besteld, gewacht, onzekerheid. Zwemmen. Irritatie. Schakelen en heroriënteren. Klinkt alsof een levensnoodzakelijk beslissing genomen moest worden om een dilemma te voorkomen. Is niet zo. Is tenslotte maar een slotbout in het wiel van een auto. Maar het voelt wel zo.
Zien hoe we vandaag de kansen weten te keren, minkukelige stemmingen pareren, terug in de baan van de afgelopen dagen. Dingen doen. Bezig blijven. Me niet door de eerste de beste tegenslag uit het veld laten slaan. Tegenslag is irritant. Zo de bocht uit vliegen is irritanter.
donderdag 26 mei 2016
Geklungel
'Problem'. Dat is het woord, wat ik hier het minst graag hoor. Dan is in 9 van de 10 gevallen van een te hoge toren geblazen. Ook nu, dus. Neuh geen probleem, kunnen we bestellen, maar het is beter als we het spul verwijderen. Kom maar langs, doen we.
Vandaag langs gegaan. Uurtje ergens koffie gedronken en teruggelopen. Toen het woord, dat ik liever niet hoor en vervolgens mijn simpele vraag: "Wat nu?" Het gewraakte onderdeel dus wel bestellen of hakken, lassen en breken. Dat laatste kon ook direct met het risico dat de licht-metalen velgen een tik mee zouden kunnen krijgen.
Weer dus 2 uur voor nop rijden en een uur koffie drinken. En over een week weer zonder garantie dat het dan wel lukt. Is dit weer zo'n moment waarop de zogenaamde specialisten zich in hun eigen staart bijten? Op mijn kosten weliswaar, maar toch.
Maar ze heben wel mijn nummerborden verwisseld. Rij nu in de C5 met Roemeense platen in een plastic framework met reclame voor een Toyota-garage. Die mensen snappen dingen niet ...
Vandaag langs gegaan. Uurtje ergens koffie gedronken en teruggelopen. Toen het woord, dat ik liever niet hoor en vervolgens mijn simpele vraag: "Wat nu?" Het gewraakte onderdeel dus wel bestellen of hakken, lassen en breken. Dat laatste kon ook direct met het risico dat de licht-metalen velgen een tik mee zouden kunnen krijgen.
Weer dus 2 uur voor nop rijden en een uur koffie drinken. En over een week weer zonder garantie dat het dan wel lukt. Is dit weer zo'n moment waarop de zogenaamde specialisten zich in hun eigen staart bijten? Op mijn kosten weliswaar, maar toch.
Maar ze heben wel mijn nummerborden verwisseld. Rij nu in de C5 met Roemeense platen in een plastic framework met reclame voor een Toyota-garage. Die mensen snappen dingen niet ...
woensdag 25 mei 2016
Spiegeling
Hoe dronken moet je zijn om je spiegelbeeld 'voor' te willen laten gaan?? En niet eenmaal maar er meerdere malen op aandringen. Oogde een beetje als een kat, die blaast naar zijn spiegelbeeld. Sowieso zijn de dierenfimpjes op YouTube leuker dan die waar mensen het onderwerp zijn, maar deze dronken meneer liet me verbijsterd achter.
Spiegel over de gehele wand. Je ziet er dus de hele winkel in terug èn jezelf van top tot teen. En dan aan jezelf vragen of je 'uit de weg wilt gaan' of zoiets. Daar sta je dus, een paar cm van 'elkaar' verwijdert. Een afstand die, de gebrekkge coördinatie van dronken mensen kendende, meestal niet voldoende is om niet tegen elkaar aan te botsen. En dan een discussie met die ander beginnen.
Zou het kunnen, dat mensen het fenomeen spiegel niet kennen? Een supermarkt is nou niet bepaald een uithoek in een of ander tropisch oerwoud.
De filmer had de man niet moeten attenderen op zijn situatie. Ik had wel willen zien of en hoe hij erachter was gekomen, dat hij tegen zichzelf bezig was. Kortom het interessantste deel is niet gefilmd.
Spiegel over de gehele wand. Je ziet er dus de hele winkel in terug èn jezelf van top tot teen. En dan aan jezelf vragen of je 'uit de weg wilt gaan' of zoiets. Daar sta je dus, een paar cm van 'elkaar' verwijdert. Een afstand die, de gebrekkge coördinatie van dronken mensen kendende, meestal niet voldoende is om niet tegen elkaar aan te botsen. En dan een discussie met die ander beginnen.
Zou het kunnen, dat mensen het fenomeen spiegel niet kennen? Een supermarkt is nou niet bepaald een uithoek in een of ander tropisch oerwoud.
De filmer had de man niet moeten attenderen op zijn situatie. Ik had wel willen zien of en hoe hij erachter was gekomen, dat hij tegen zichzelf bezig was. Kortom het interessantste deel is niet gefilmd.
Inversie
Jammer. Nu heb ik het moment om te schrijven, maar niet de motivatie om iets met inspiratie te willen cq naar de gewenste vorm te zoeken. Kan raar lopen. Of ook weer niet. Was tenslotte ooit de ochtend, waarop de geest uit de fles kwam. Dat hele idee is inmiddels behoorlijk verwaterd. En alhoewel het schrijven op steeds raardere tijden gebeurt, heb ik er nu niet zoveel in zin. Niet de behoefte er mee bezig te zijn. Een beetje hetzelfde als gisteren. De hele dag druk. Geen rustmomenten. Geen reflectie. Geen tussendoorse overpeinzingen.
Een raar fenomeen. Doe je niks, schrijf je veel. Doe je veel, schrijf je niks.
Een raar fenomeen. Doe je niks, schrijf je veel. Doe je veel, schrijf je niks.
dinsdag 24 mei 2016
Groeien
Het heeft anderhalve week geduurd maar de prei staat waar ie bedoeld was: in de tuin. Nu de volgende in de wachtrij, de tomatenplanten en platte paprika's. Een soort paprika die mn gebruikt wordt om op azijn te zetten voor in de winter. Om dan tegenwoordig of in elk geval in de familie waar ik vertoef, nauwelijks of niet gegeten te worden. Liefst in 5liter potten, die dan wel een keertje aangebroken worden, maar zelden geleegd. Behalve dan om het spul weg te gooien, als het na weken staan bedorven is.
Ik heb het al eens over de verspilling van voedsel gehad, die hier schering en inslag is. En als het dan ook nog bewerkt spul is, is het dubbel triest vanwege al de extra energie die het gekost heeft.
Tijden veranderen. Voedselpatronen ook. Net als financiële mogelijkheden èn het aanbod in de winkels, waar je tegenwoordig bovendien niet meer voor in de rij hoeft te staan. Daarbij is ook het werk dat verricht wordt veranderd, zijn een hoop handelingen gemachinaliseerd, willen mensen in geld en niet in natura betaald worden en wordt men ouder en heeft dus minder nodig. Allemaal vanzelfsprekendheden, waarvan ik nauwelijks zie dat ze consequenties hebben. Ook dit jaar gingen de pootuien weer kilogewijs in de grond en tegelijktijd werden dozen vol uitgelopen en deels rottende uien weggegooid... Idem met de augurken. We hebben d'r nog potten vol van, maar dat betekent niet, dat ze niet alsnog gepant worden. En dan zwijg ik maar over de 100 of meer tomatenplanten, die een dezer dagen in de grond zullen worden gezet.
Ach, ik hou het maar bij mijn eigen tuin(tje). Mocht die ooit helemaal tot bloei komen, dan komt alleen daar al zoveel af, dat je je menu moet afstemmen op de opbrengst van de moestuin, incl. conserveren. Maar zover is het nog lang niet. Voor dit jaar in elk geval meer dan genoeg uien in 5 soorten, aardappel, misschien meloen maar dat ziet er niet overtuigend uit en prei dus. Daar zal nog bijkomen: tomaten, diverse paprika's/pepers, bonen, radijs, sla, selderijknol en kolen. Maar dan zal ik me eerst door het onkruid en de zware klei heen moeten werken. Het tuintje maakt het me niet makkelijk.
Ik heb het al eens over de verspilling van voedsel gehad, die hier schering en inslag is. En als het dan ook nog bewerkt spul is, is het dubbel triest vanwege al de extra energie die het gekost heeft.
Tijden veranderen. Voedselpatronen ook. Net als financiële mogelijkheden èn het aanbod in de winkels, waar je tegenwoordig bovendien niet meer voor in de rij hoeft te staan. Daarbij is ook het werk dat verricht wordt veranderd, zijn een hoop handelingen gemachinaliseerd, willen mensen in geld en niet in natura betaald worden en wordt men ouder en heeft dus minder nodig. Allemaal vanzelfsprekendheden, waarvan ik nauwelijks zie dat ze consequenties hebben. Ook dit jaar gingen de pootuien weer kilogewijs in de grond en tegelijktijd werden dozen vol uitgelopen en deels rottende uien weggegooid... Idem met de augurken. We hebben d'r nog potten vol van, maar dat betekent niet, dat ze niet alsnog gepant worden. En dan zwijg ik maar over de 100 of meer tomatenplanten, die een dezer dagen in de grond zullen worden gezet.
Ach, ik hou het maar bij mijn eigen tuin(tje). Mocht die ooit helemaal tot bloei komen, dan komt alleen daar al zoveel af, dat je je menu moet afstemmen op de opbrengst van de moestuin, incl. conserveren. Maar zover is het nog lang niet. Voor dit jaar in elk geval meer dan genoeg uien in 5 soorten, aardappel, misschien meloen maar dat ziet er niet overtuigend uit en prei dus. Daar zal nog bijkomen: tomaten, diverse paprika's/pepers, bonen, radijs, sla, selderijknol en kolen. Maar dan zal ik me eerst door het onkruid en de zware klei heen moeten werken. Het tuintje maakt het me niet makkelijk.
maandag 23 mei 2016
Bloeddorst
Aardig idee om in de namiddag, als de zon een eind gezonken is en de tuin (deels) in de schaduw ligt, aan de slag te gaan met het omspitten en schonen van het volgende perceeltje. O.a voor de prei bedoeld. Mooi buiten het vliegend ongedierte gerekend. Af en toe een mug is geen probleem. Klap. Plat. En verder. Maar omzwermd te worden. Lijkt me met fans al een ramp, maar met muggen is het helemaal geen lolletje.
Meer bloedzuigers dan ik kan pletten. Geen behoefte om als muggenvoer te fungeren. Dat wordt definitief de ochtend als moment voor de tuin. Zat er eigenlijk wel een beetje in. Ook zonder steekbeestjes. Een avondschema gaat ten koste van het koken en eten. En na de maaltijd nog een keer in de benen, zou best kunnen, maar niet om te spitten.
Morgenochtend, dus. Nu makkelijker besloten dan morgen gedaan, maar toch. Op welke tijd ga ik mikken? Zessen? Klinkt goed. Zal niet direct morgen lukken. Maar over een paar weken lijkt het me een goed moment, en heeft het me altijd al geleken
Meer bloedzuigers dan ik kan pletten. Geen behoefte om als muggenvoer te fungeren. Dat wordt definitief de ochtend als moment voor de tuin. Zat er eigenlijk wel een beetje in. Ook zonder steekbeestjes. Een avondschema gaat ten koste van het koken en eten. En na de maaltijd nog een keer in de benen, zou best kunnen, maar niet om te spitten.
Morgenochtend, dus. Nu makkelijker besloten dan morgen gedaan, maar toch. Op welke tijd ga ik mikken? Zessen? Klinkt goed. Zal niet direct morgen lukken. Maar over een paar weken lijkt het me een goed moment, en heeft het me altijd al geleken
zondag 22 mei 2016
Terugrit
Terug op het honk. Na een goed verzorgd en dus aangenaam ontbijt bergop de stad uit gekropen. Misschien zijn er minder steile uitwegen, maar die van Cluj richting Turda is heftig. Men had gelukkig wel de plek om een paar haarspelden te leggen, maar desondanks gaat het stevig omhoog en aan de andere kant naar beneden, maar minder. Het heeft weinig uitnodigends, als je je op weg naar een stad zo in de diepte moet gooien. Maar eenmaal beneden ben je dat snel vergeten, tot het moment waarop je diezelfde weg omhoog moet. Maar omhoog is minder afschrikwekkend dan naar beneden.
Na de eerste -ingecalculeerde- schrik was het heerlijk rijden. Een prachtige dag. Een dito landschap. Rust in mijn lijf en niet teveel malloten om me heen. Na een paar uur rijden gestopt in Tarnaveni. Een mediterraan, of beter zuid-Dordogne aandoende plek. Zinderende middaghitte. Verlaten straten. Vrijwel lege terrassen. Het effect van de wittige Franse kalksteen krijg je hier door het feit, dat de gestucte muren, in afwijking van een gemiddelde andere stad of dorp nauwelijks een kleur hebben. Of ik heb die niet willen zien.
Even was er een neiging tot "Wat moet ik hier?" maar vervolgens op een onoogelijke plek een uitstekende pizza gegeten en de paar passerende passanten bekeken. Roemenen zijn een kleurrijk mengels van verschillende volkeren. Had best nog een uurtje langer kunnen zitten. Snap niet, waarom ik dat niet gedaan heb.
Na de eerste -ingecalculeerde- schrik was het heerlijk rijden. Een prachtige dag. Een dito landschap. Rust in mijn lijf en niet teveel malloten om me heen. Na een paar uur rijden gestopt in Tarnaveni. Een mediterraan, of beter zuid-Dordogne aandoende plek. Zinderende middaghitte. Verlaten straten. Vrijwel lege terrassen. Het effect van de wittige Franse kalksteen krijg je hier door het feit, dat de gestucte muren, in afwijking van een gemiddelde andere stad of dorp nauwelijks een kleur hebben. Of ik heb die niet willen zien.
Even was er een neiging tot "Wat moet ik hier?" maar vervolgens op een onoogelijke plek een uitstekende pizza gegeten en de paar passerende passanten bekeken. Roemenen zijn een kleurrijk mengels van verschillende volkeren. Had best nog een uurtje langer kunnen zitten. Snap niet, waarom ik dat niet gedaan heb.
CJ
Cluj-Napoca. De plek waar ik de eerst stappen op Roemeense bodem heb gezet. De plek zal zich altijd op iets extra's kunnen beroepen, puur en alleen gebaseerd op het feit, dat daar het vliegtuig landde, waar ik in Frankrijk was ingestapt. In eerste instantie kende ik die plek beter dan welk ander stad in het land ook. Dat is inmiddels anders. Sibiu mag zich 'het best bekend' noemen. Ik hang daar niet voor niks bijna wekelijks rond. Wat trouwens niet betekent, dat ik de plek door en door ken. De algemeen platgetreden paden zijn ook door mij belopen en veel meer nog niet. Zeker niet te voet. Met de auto weet ik van de ene windrichting naar de andere te komen zonder in omwegen verzeild te raken. Toch zie ik zowel te voet als gemotoriseerd nog bijna altijd wel iets, wat me eerder niet is opgevallen.
Zo ook in Cluj. Er zijn een paar plekken, zoals de botanische tuin, het restaurant Hanul Dacilor en het pension Verona waar ik/we niet meer geweest zijn, na dat eerste weekend. Andere plekken (bars, restaurants, winkels en shopping centra) komen trouw bij ieder of bijna ieder bezoekje aan de beurt. Nu bijv. het restaurant 'Via', de tuin van de horecagelegenheid Casa Boema en het winkelcentrum 'Polus'.
Het zijn korte bezoekjes, dus niet de tijd om op de bonnefooi door de stad te cirkelen, invalsstraten op en neer te lopen en in parken rond te hangen. Ik ben daar voorlopig nog niet uitgekeken en dat is goed ook. En iedere keer, echt waar, als we in Cluj zijn, is er iets aan de hand. Filmfestival, muziekoptreden, markten, etc. Nu waren het "De dagen van Cluj". Muziektent op het centrale plein, groot orkest, populair klassieke muziek en naar later bleek straten volgestouwd met kraampjes. Kraampjes die dicht waren, omdat het bijna middernacht was. Net daarvoor, na het verlaten van het restaurant de laatste muzieknoten meegepikt en getrakteerd op een bijbehorend vuurwerk. Prachtig.
Zo ook in Cluj. Er zijn een paar plekken, zoals de botanische tuin, het restaurant Hanul Dacilor en het pension Verona waar ik/we niet meer geweest zijn, na dat eerste weekend. Andere plekken (bars, restaurants, winkels en shopping centra) komen trouw bij ieder of bijna ieder bezoekje aan de beurt. Nu bijv. het restaurant 'Via', de tuin van de horecagelegenheid Casa Boema en het winkelcentrum 'Polus'.
Het zijn korte bezoekjes, dus niet de tijd om op de bonnefooi door de stad te cirkelen, invalsstraten op en neer te lopen en in parken rond te hangen. Ik ben daar voorlopig nog niet uitgekeken en dat is goed ook. En iedere keer, echt waar, als we in Cluj zijn, is er iets aan de hand. Filmfestival, muziekoptreden, markten, etc. Nu waren het "De dagen van Cluj". Muziektent op het centrale plein, groot orkest, populair klassieke muziek en naar later bleek straten volgestouwd met kraampjes. Kraampjes die dicht waren, omdat het bijna middernacht was. Net daarvoor, na het verlaten van het restaurant de laatste muzieknoten meegepikt en getrakteerd op een bijbehorend vuurwerk. Prachtig.
zaterdag 21 mei 2016
Nageslacht
Kinderen. Ik ben er in mijn leven niet zoveel mee bezig geweest. Eén van de vele zaken, die anders hadden kunnen lopen, dan ze gedaan hebben. Maar dat ik me nu, op mijn leeftijd nog een keer met het onderwerp zou moeten bezighouden, heb ik me werkelijk nooit bedacht. Medische wetenschap is misschien zo af en toe een zegen, maar in dit geval toch echt niet. Biologische klok uitgetikt, dan lijkt het me een goed idee, om dat te accepteren. Is niet voor niks tenslotte.
Al die rare moeders van zestig of nog ouder. Laat je inhuren als knuffeloma of -opa, maar blijf er verder verre van. Ik kan nu al nauwelijks de kinderen van mijn jongste zus volgen en dat is maar één generatie verschil.
Ik snap de wens ergens wel, maar het is slecht, dat die mogeljk is gemaakt. Twintig jaar geleden zou ik het idee misschien nog wel hebben willen overwegen. Maar nu.... onze leeftijd, de heisa die ervoor nodig is, de risico's die het meebrengt, de hernieuwde verantwoordelijkheden die je je aandoet en niet te vergeten het verlies aan vrijheid. Doe maar een paar pony's, die kun je tenminste uit besteden en in het slechtste geval zelfs verkopen.
Al die rare moeders van zestig of nog ouder. Laat je inhuren als knuffeloma of -opa, maar blijf er verder verre van. Ik kan nu al nauwelijks de kinderen van mijn jongste zus volgen en dat is maar één generatie verschil.
Ik snap de wens ergens wel, maar het is slecht, dat die mogeljk is gemaakt. Twintig jaar geleden zou ik het idee misschien nog wel hebben willen overwegen. Maar nu.... onze leeftijd, de heisa die ervoor nodig is, de risico's die het meebrengt, de hernieuwde verantwoordelijkheden die je je aandoet en niet te vergeten het verlies aan vrijheid. Doe maar een paar pony's, die kun je tenminste uit besteden en in het slechtste geval zelfs verkopen.
Instinker?
Volgens mij heb ik een fijne neus voor zaken, die niet kloppen cq te mooi zijn om waar te zijn. Ik zal, mijn nooit geleverde kostuum indachtig, niet zeggen, dat ik er nooit in trapt. Maar men moet dan wel z'n stinkende best doen. Brieven van erfenisaanspraken, lotterijen, wistgevende deelnemigen, inschrijvinen op sociale media omdat iemand mij iets wil laten weten, etc. Het is niet aan mij besteed. Dat moet op z'n minst substieler. Een tractor aanbieden bijvoorbeeld, die 'nog' in Frankrijk, Perigueux (of all places!!) staat en obv van een paar foto's willen, dat het aankoopbedrag wordt betaald, voordat het ding op mijn kosten naar hiero wordt getransporteerd. En dan Annie d'Amour heten....
Nu kun je nooit helemaal uitsluiten, dat het verhaal waar en de mensen erachter betrouwbaar zijn, maar overtuigend is dat in dit geval niet. Ook de uitgebreide verhalen, die me op mijn korte vragen gestuurd worden en in tamelijke kromme zinnen (Google translate??) zijn geformuleerd, maken me terughoudend. En steeds weer het gedram om mijn persoonsgegevens op te sturen ivm het transport.
Mocht het verhaal kloppen en de transportkosten zijn wat ze zeggen, dan snap ik überhaup niet, waarom dat ze dat apparaat niet zelf hier naar toe halen. Op twee paarden wedden? De Franse èn Roemeense markt? Ik denk, dat de markt hier betere kansen biedt dan in Frankrijk. En een risico op het verkoopbedrag is het nauwelijks. We gaan het zien. Vanmorgen nog maar weer een keertje uitgelegd, dat ik wil zien en voelen wat ik koop. Foto's zeggen nu eenmaal niet zoveel en dat was al zo voor de tijd van Photoshop.
Nu kun je nooit helemaal uitsluiten, dat het verhaal waar en de mensen erachter betrouwbaar zijn, maar overtuigend is dat in dit geval niet. Ook de uitgebreide verhalen, die me op mijn korte vragen gestuurd worden en in tamelijke kromme zinnen (Google translate??) zijn geformuleerd, maken me terughoudend. En steeds weer het gedram om mijn persoonsgegevens op te sturen ivm het transport.
Mocht het verhaal kloppen en de transportkosten zijn wat ze zeggen, dan snap ik überhaup niet, waarom dat ze dat apparaat niet zelf hier naar toe halen. Op twee paarden wedden? De Franse èn Roemeense markt? Ik denk, dat de markt hier betere kansen biedt dan in Frankrijk. En een risico op het verkoopbedrag is het nauwelijks. We gaan het zien. Vanmorgen nog maar weer een keertje uitgelegd, dat ik wil zien en voelen wat ik koop. Foto's zeggen nu eenmaal niet zoveel en dat was al zo voor de tijd van Photoshop.
Porcelein
Waarvoor we hier naar toe zijn gereden (oa), was in minder dan een half uur afgehandeld. Beter gezegd, op de rails gezet. Serviesgoed. Het hing al in de lucht sinds het eerste bezoek aan Amsterdam vanwege de handgemaakte bruiloftsschoenen. Ik zal het misschien ooit leren, maar toen was ik nog niet zover. Er zijn winkels, die je beter kunt mijden. Bij kledingzaken en schoenenwinkels is dat onbegonnen werk, maar bij de duurdere huishoud- cq keukenartikelen, cadeau-achtige winkels en servies & glaswerk is het te doen. Maar toen niet gedaan dus. En dan zie je iemand ergens voor 'vallen'.
Het enige positieve element is, dat de wens in de daarop volgende bijna twee jaar niet meer is gewijzigd. Moet je met een korreltje zout nemen, maar toch. Behalve dat er ongetwijfeld nog een veelvoud aan andere serviezen denkbaar is, die ongetwijfeld bij presentatie prachtig gevonden zullen worden en iets bezitterigs laten ontluiken, werd het steeds waarschijnlijker, dat we ooit van het toen gespotte V&B spul zouden gaan eten. Zeker toen we ergens vorig jaar in Cluj in een dergelijk poepsjieke keukentoestandenwinkel zijn beland, waar hetzelfde spul stond te pronken. En nog veel meer overbodige maar erg mooie dingen.
Je zou zo eens in de 3-5 jaar een hooglopend conflict willen hebben, waarbij "à la Grec" een serieus deel van het servies en glaswerk aan diggelen gaat. Ontlaadt, lucht op, en maakt 'en passent' mogelijk, dat je je weer een keer kunt overgeven aan de aankoop van spul, waarvan je nu steeds weer denkt "Mooi, zelf mooier, maar heb ik al".
Het enige positieve element is, dat de wens in de daarop volgende bijna twee jaar niet meer is gewijzigd. Moet je met een korreltje zout nemen, maar toch. Behalve dat er ongetwijfeld nog een veelvoud aan andere serviezen denkbaar is, die ongetwijfeld bij presentatie prachtig gevonden zullen worden en iets bezitterigs laten ontluiken, werd het steeds waarschijnlijker, dat we ooit van het toen gespotte V&B spul zouden gaan eten. Zeker toen we ergens vorig jaar in Cluj in een dergelijk poepsjieke keukentoestandenwinkel zijn beland, waar hetzelfde spul stond te pronken. En nog veel meer overbodige maar erg mooie dingen.
Je zou zo eens in de 3-5 jaar een hooglopend conflict willen hebben, waarbij "à la Grec" een serieus deel van het servies en glaswerk aan diggelen gaat. Ontlaadt, lucht op, en maakt 'en passent' mogelijk, dat je je weer een keer kunt overgeven aan de aankoop van spul, waarvan je nu steeds weer denkt "Mooi, zelf mooier, maar heb ik al".
Verblijfplaats
Duurder is niet altijd beter. Je moet het geprobeerd hebben om het te weten. Ik ben helemaal niet zo van het proberen en al helemaal niet van "alles geprobeerd moeten hebben". Daar staat tegenover, dat de alternatieven tot op heden niet verkeerd, maar ook niet aanlokkelijk goed waren. Niet iets erbij waar je je op verheugt in het kader van een bezoekje. De sporen van de communistische grootheidswaan hebben wel wat, maar zijn lang niet altijd in de kamers terug te vinden. De ene plek (Victoria) mist voldoende parkeerruimte, heeft een simpele kamer, een goed bed, serveert een erg beroerd onbijt maar ademt een bijzondere sfeer en ligt op twee keer vallen van het centrumplein. De andere plek ligt prachtig (hoog, heet ook Belvédère), heeft iets van dezelfde vergane glorie, een beroerde bar, iets betere kamers, zwembad, voldoende parkeerruimte maar het centrum kost iets van 20 minuten lopen.
Het alternatief voor vandaag ligt aan de invalsweg uit het zuiden, net voor je de hele helling ben afgedaald, is recent en modern, heeft een mooie bar, ook een eigen restaurant, dat geprezen wordt maar eigen ervaring ontbreekt, zwembad en bijbehorende wellness meuk op de zesde verdieping, heeft een zeer behoorlijk ontbijt, zoals gaat blijken, een kleine maar complete kamer en het centrum is bereikbaar in een minuut of tien. Toch zal deze plek het niet worden. De sfeer mist en de service was, laat ik het positief formuleren, onopvallend aanwezig. Wat voor het prijsniveau karig genoemd mag worden.
In getallen gaat het van 150 via 225 naar 450 Lei. De volgende keer of weer iets anders proberen of gewoon vierbaans dwars door het centrum en dan via straten, die nauwelijk meer dan een steeg zijn, steil bergop naar het mooie uitzicht. Vooralsnog is daar het geld het meeste waard.
Het alternatief voor vandaag ligt aan de invalsweg uit het zuiden, net voor je de hele helling ben afgedaald, is recent en modern, heeft een mooie bar, ook een eigen restaurant, dat geprezen wordt maar eigen ervaring ontbreekt, zwembad en bijbehorende wellness meuk op de zesde verdieping, heeft een zeer behoorlijk ontbijt, zoals gaat blijken, een kleine maar complete kamer en het centrum is bereikbaar in een minuut of tien. Toch zal deze plek het niet worden. De sfeer mist en de service was, laat ik het positief formuleren, onopvallend aanwezig. Wat voor het prijsniveau karig genoemd mag worden.
In getallen gaat het van 150 via 225 naar 450 Lei. De volgende keer of weer iets anders proberen of gewoon vierbaans dwars door het centrum en dan via straten, die nauwelijk meer dan een steeg zijn, steil bergop naar het mooie uitzicht. Vooralsnog is daar het geld het meeste waard.
vrijdag 20 mei 2016
Oorlog
De strijd vandaag voortgezet. Het aardappelperceeltje rondom toegankelijk gemaakt, het laatste onkruid tussen de aanstaande pattaten verwijderd en de grond losgemaakt. Eigenlijk had ik er toen genoeg van. Een korte pauze heeft me echter van gedachten laten veranderen en vervolgens nog 3 uur er tegenaan gegooid en een volgend perceel van het bijna meterhoge onkruid bevrijd. Maandag omspitten om ook de laatste wortelelellende zoveel mogelijk te verwijderen en er kan weer iets in de grond. Iets eetbaars. Hoewel .... ik heb het onkruid op de mierikswortel na niet geprobeerd. Maar andere alternatieven wachten met smart om hun wortels in de aarde uit te slaan.
Ook hier is het de hele tijd afwegen tussen wat ik het liefst zou willen en wat slim is. De tuin moet schoon en straks fatsoenlijk ingericht worden o.a. deels met drainage. Verder enigszins ophogen, egaliseren, van waterpunten voorzien of misschien wel een heel bewateringssysteem, al lijkt me dat bij het grondwaterniveau een beetje nonsens. Het geheel gaat dus nog op de schop. Het planten van struiken, bomen en andere vaste planten is dus niet aan de orde.
Ik zit nu op iets van 20% van de tuin dat schoon en bewerkt is. Genoeg te doen, dus. Vraag is niet òf ik het geheel ga halen, maar hoever ik ga komen. Ik moet het ook in gebruik kunnen nemen met iets, anders gaat de motivatie om het bij te houden het zeker weten niet trekken. We kunnen voorlopig nog genoeg en moeten volgend jaar behalve eerder beginnen (tuinbonen, erwten, wortels, etc) niet twee weken op vakantie gaan op het moment, dat de tuin opgestart moet worden. Klinkt boers, maar is een feit.
Ook hier is het de hele tijd afwegen tussen wat ik het liefst zou willen en wat slim is. De tuin moet schoon en straks fatsoenlijk ingericht worden o.a. deels met drainage. Verder enigszins ophogen, egaliseren, van waterpunten voorzien of misschien wel een heel bewateringssysteem, al lijkt me dat bij het grondwaterniveau een beetje nonsens. Het geheel gaat dus nog op de schop. Het planten van struiken, bomen en andere vaste planten is dus niet aan de orde.
Ik zit nu op iets van 20% van de tuin dat schoon en bewerkt is. Genoeg te doen, dus. Vraag is niet òf ik het geheel ga halen, maar hoever ik ga komen. Ik moet het ook in gebruik kunnen nemen met iets, anders gaat de motivatie om het bij te houden het zeker weten niet trekken. We kunnen voorlopig nog genoeg en moeten volgend jaar behalve eerder beginnen (tuinbonen, erwten, wortels, etc) niet twee weken op vakantie gaan op het moment, dat de tuin opgestart moet worden. Klinkt boers, maar is een feit.
Stapsgewijs?
Mensen, mensen, mensen. Het kan niet iedere dag feest zijn. Ook vandaag loop ik niet over van de behoefte om het blog aan te vullen. Geen reden voor aanwezig (om het niet te doen). Het zou hoogstens kunnen zijn, dat ik lekker bezig ben. En dat ben ik. Geen behoefte om te mopperen, weinig verwondering en geen rust om achter de Pc te blijven zitten. En het zijn niet alleen de woorden, die in het gedrang komen. De prei die ik vorige week vrijdag op de markt gekocht heb om te planten, staat nog steeds in een potje water. Nu was dat deels een kwestie van over-enthousiasme, maar zoveel werk was het nou ook weer niet geweest, als het weer had meegewerkt en andere bezigheden me niet hadden meegesleept.
Wordt het plaatje duidelijk? Ik laat me meevoeren door de stroom en mok niet. Eigenlijk best een bijzondere prestatie. Overgave? Of zelfs opgave?
Er moet gewoon minder en mag meer. Zou stom zijn om daar niet op in te haken. De dagen raken voller zonder gestress of ergenis. Ik neem de tijd, gun me de tijd en heb er minder problemen mee, dat ik maar twee handjes heb. De tuin heeft ff de prioriteit maar, dat betekent niet, dat ik daar van ontbijtkoffie tot het maken van de avondmaaltijd sta te ploeteren. Het betekent ook niet, dat ik niet met andere dingen bezig kan zijn. En ook niet dat ik niet er tussenuit zou kunnen.
Sprake van een evenwicht is natuurlijk nonsens, maar inmiddels begint wel de setting vorm te krijgen en weet het evenwicht waarmee gespeeld moet worden. Als ik nou niet dood neerval in de komende mndn zou het zomaar kunnen, dat het bestaan zijn lang, erg lang gewenste vorm gaat vinden.
Wordt het plaatje duidelijk? Ik laat me meevoeren door de stroom en mok niet. Eigenlijk best een bijzondere prestatie. Overgave? Of zelfs opgave?
Er moet gewoon minder en mag meer. Zou stom zijn om daar niet op in te haken. De dagen raken voller zonder gestress of ergenis. Ik neem de tijd, gun me de tijd en heb er minder problemen mee, dat ik maar twee handjes heb. De tuin heeft ff de prioriteit maar, dat betekent niet, dat ik daar van ontbijtkoffie tot het maken van de avondmaaltijd sta te ploeteren. Het betekent ook niet, dat ik niet met andere dingen bezig kan zijn. En ook niet dat ik niet er tussenuit zou kunnen.
Sprake van een evenwicht is natuurlijk nonsens, maar inmiddels begint wel de setting vorm te krijgen en weet het evenwicht waarmee gespeeld moet worden. Als ik nou niet dood neerval in de komende mndn zou het zomaar kunnen, dat het bestaan zijn lang, erg lang gewenste vorm gaat vinden.
donderdag 19 mei 2016
Fleurig
Na de ochtendroutine in de auto gestapt en het dorp voor de stad verruild. Er moesten spullen omgewisseld, dingen gekocht, natuurlijk buiten de deur worden gegeten en sindskort ook iets met een mogelijk nieuwe tractor. Tweedehand natuurlijk, maar wel eentje waar je meer werkuren mee kunt draaien dan er aan gesleuteld moet worden.
In de klussuper, ach wat, in iedere super is het om moeiijkheden vragen als je Mariana de vrije hand geeft. Maar in deze tijd van het jaar over de tuinafdeling lopen zonder haar te blinddoeken is regelrechte waanzin. Bloemen in alle soorten, maten en kleuren. Daar valt niet tegenop te sturen. De station zou drie keer zoveel ruimte kunnen hebben en dan was er nog, iedere keer weer, te weinig plek voor wat prachtig, uitzondelijk en bijna zelfs noodzakelijk wordt genoemd. En zoals bij alles heb je geen plek en zoekt naar een produkt, maar je koopt een produkt en zoekt vervolgens een plek. Wij verschillen en niet alleen hierin. Gelukkig heeft mijn auto zo z'n ruimtelijk beperkingen.
Na een aangename lunch, gestruin over de markt, die inmiddels weer op volle oorlogssterkte is, en wat meer en vooral minder noodzakelijke boodschappen in de Auchun nog ff een tractorhandelaar meegepikt om de zien, wat voor waar je voor welk geld krijgt. Weer te laat terug voor de honden. Gelukkig zijn zij daar makkelijker in dan ik.
In de klussuper, ach wat, in iedere super is het om moeiijkheden vragen als je Mariana de vrije hand geeft. Maar in deze tijd van het jaar over de tuinafdeling lopen zonder haar te blinddoeken is regelrechte waanzin. Bloemen in alle soorten, maten en kleuren. Daar valt niet tegenop te sturen. De station zou drie keer zoveel ruimte kunnen hebben en dan was er nog, iedere keer weer, te weinig plek voor wat prachtig, uitzondelijk en bijna zelfs noodzakelijk wordt genoemd. En zoals bij alles heb je geen plek en zoekt naar een produkt, maar je koopt een produkt en zoekt vervolgens een plek. Wij verschillen en niet alleen hierin. Gelukkig heeft mijn auto zo z'n ruimtelijk beperkingen.
Na een aangename lunch, gestruin over de markt, die inmiddels weer op volle oorlogssterkte is, en wat meer en vooral minder noodzakelijke boodschappen in de Auchun nog ff een tractorhandelaar meegepikt om de zien, wat voor waar je voor welk geld krijgt. Weer te laat terug voor de honden. Gelukkig zijn zij daar makkelijker in dan ik.
woensdag 18 mei 2016
Doodgewoon
De enige keer dat in het dorp de deur, poort, hekwerk uitnodigend open staat is, als er iemand is gestorven. Dan is iedereen welkom en kan binnen vallen om te condoleren. Notenbrood, fris en zelfgestookte sterke drank staan op je te wachten. En natuurlijk de kist met de overledene omringd door in het zwart geklede oudjes. Zelfde generatie in dit geval, vaak ouder. Wij moeten ook nog, maar ik geloof niet dat dat vandaag gaat worden.
Ik wens de beste man een leuk after-live. Ik had dat al een beetje bij de (voor?)laatste vertrekker. Ook zo iemand, die ik met regelmaat gedag had gewenst. Verantwoordelijk voor het inzamelen van de melk. Iets waar hij net een paar weken voor zijn dood een punt achter had gezet. Teveel gedoe met mensen, met water verdunde melk en klachten van de fabriek. Vriendelijk man. Maakte met regelmaat grapjes. Ook naar mij toe.
Typisch is, dat ik daar, met dat after-live, nooit bezig ben geweest bij mijn vader. Het zal er niet aan gelegen hebben, maar grapjes maakte hij zelden. En als, moest hij ze uitleggen. Dat werkt dus niet. Maar daar gaat het niet om. Ik heb zijn 'aftakeling' bewust en redelijk actief meegemaakt. Hier valt men, voor mijn gevoel, ineens weg. Is niet zo, maar voor mij als buitenstaander wel. Met het overlijden van mijn vader had ik vrede. Ik heb het nooit gezien, als het vertrek uit dit leven naar een andere wereld. Het was de afsluiting van een bestaan.
Ik wens de beste man een leuk after-live. Ik had dat al een beetje bij de (voor?)laatste vertrekker. Ook zo iemand, die ik met regelmaat gedag had gewenst. Verantwoordelijk voor het inzamelen van de melk. Iets waar hij net een paar weken voor zijn dood een punt achter had gezet. Teveel gedoe met mensen, met water verdunde melk en klachten van de fabriek. Vriendelijk man. Maakte met regelmaat grapjes. Ook naar mij toe.
Typisch is, dat ik daar, met dat after-live, nooit bezig ben geweest bij mijn vader. Het zal er niet aan gelegen hebben, maar grapjes maakte hij zelden. En als, moest hij ze uitleggen. Dat werkt dus niet. Maar daar gaat het niet om. Ik heb zijn 'aftakeling' bewust en redelijk actief meegemaakt. Hier valt men, voor mijn gevoel, ineens weg. Is niet zo, maar voor mij als buitenstaander wel. Met het overlijden van mijn vader had ik vrede. Ik heb het nooit gezien, als het vertrek uit dit leven naar een andere wereld. Het was de afsluiting van een bestaan.
Resultaat
Na de afwas stokt het iedere keer weer. De keuken leeft, heeft z'n functie gekregen in ons leven, de rest van het huis nog niet. De badkamer een beetje, mn dankzij de plee. Je praat dan over de uitersten. Letterlijk. Voorkant en achterkant van het huis met drie vormzoekende ruimtes er tussenin. Meer vormvragend. Het zoekelement zit aan mijn, onze kant. Het is niet de ruimte, die tobt over de invulling. Ruimte is vulling. Vulling naar aard. Geen opslag dus in wat werkkamer zou moeten zijn. Geen balzaal waar een bed is gepland. En zo is er meer.
Er is inmiddels zoveel zovaak van plaats gewisseld, dat het tijd wordt, dat een einde komt aan die stoelendans van verhuisdozen. Een tip voor mensen, die van huis verwisselen en daarbij qua ruimte erop achteruit gaan: begin met niks. Een schone, zo schoon mogelijke lei. Dat geeft je letterlijk en figuurlijk de ruimte. Je verleden is op een gegeven moment omvangrijker dan de mogelijkheden van het moment.
En laat ik eerlijk zijn. Die paar duizend euro voor een nieuwe keukenuitrusting, kleren en gereedschap is verwaarloosbaar op het totaal wat deze move inmiddels gekost heeft. Wat dan overblijft zijn de dozen met boeken, cd's. knuffels en administratie. Net die dozen die nu in de weg staan. Alles lulkoek, dus.
Er is inmiddels zoveel zovaak van plaats gewisseld, dat het tijd wordt, dat een einde komt aan die stoelendans van verhuisdozen. Een tip voor mensen, die van huis verwisselen en daarbij qua ruimte erop achteruit gaan: begin met niks. Een schone, zo schoon mogelijke lei. Dat geeft je letterlijk en figuurlijk de ruimte. Je verleden is op een gegeven moment omvangrijker dan de mogelijkheden van het moment.
En laat ik eerlijk zijn. Die paar duizend euro voor een nieuwe keukenuitrusting, kleren en gereedschap is verwaarloosbaar op het totaal wat deze move inmiddels gekost heeft. Wat dan overblijft zijn de dozen met boeken, cd's. knuffels en administratie. Net die dozen die nu in de weg staan. Alles lulkoek, dus.
Apart
Weer een dode. Ik begin het bijna 'normaal' te vinden. Het hoort bij het leven, zullen we maar zeggen. Een oude man. Niks schokkends, al zal het niet meer lang duren en je geldt als 'jong' als je de eeuw niet bent gepasseerd. Ik heb de goede man vorige zomer bijna dagelijks 'Goeie morgen' gewenst en hem eenmaal terug gebracht in de auto, toen hij iets te enthousiast het dorp uit was gelopen en ws vergeten was, dat hij ook weer terug moest.
Het leven. Je hebt er weinig over te vertellen. Niet wanneer je het krijgt, niet over de vorm, waarin het wordt gegoten, en niet wanneer het je weer afgenomen wordt. En voor de meeste mensen geldt, dat er ook niet of nauwelijks invloed is op de invulling tussen begin en eind. Oké, je kiest een beroep, maar geld verdienen zul je, en je hormonen zorgen voor een meer of minder gewenste voortzetting van je genenpool.
Wonderlijke toestand, waarvoor wat men wetenschap noemt een verklaring bij elkaar probeert te rijmen en liefst meerdere van het zelfde soort unica zou willen ontdekken. En wat is de (meer-)waarde ervan als de meest waarschijnlijke mogelijkheid op 40.000 of meer lichtjaren van onze aardkloot verwijderd is? En dan praten we over 'naast de deur'.
Praten met een vertraging van seconden is erg irritant. Hoe moet dat, als tussen vraag en antwoord, gesteld dat iets van herkenbare communicatie mogelijk is, eeuwen zitten? Mocht de verzonden boodschap niet in de gebeurtenissen van de passerende eeuwen verloren gaan en werkelijk een antwoord retour komen. Wat moet je dan met "Ik snap het niet?".
Het leven. Je hebt er weinig over te vertellen. Niet wanneer je het krijgt, niet over de vorm, waarin het wordt gegoten, en niet wanneer het je weer afgenomen wordt. En voor de meeste mensen geldt, dat er ook niet of nauwelijks invloed is op de invulling tussen begin en eind. Oké, je kiest een beroep, maar geld verdienen zul je, en je hormonen zorgen voor een meer of minder gewenste voortzetting van je genenpool.
Wonderlijke toestand, waarvoor wat men wetenschap noemt een verklaring bij elkaar probeert te rijmen en liefst meerdere van het zelfde soort unica zou willen ontdekken. En wat is de (meer-)waarde ervan als de meest waarschijnlijke mogelijkheid op 40.000 of meer lichtjaren van onze aardkloot verwijderd is? En dan praten we over 'naast de deur'.
Praten met een vertraging van seconden is erg irritant. Hoe moet dat, als tussen vraag en antwoord, gesteld dat iets van herkenbare communicatie mogelijk is, eeuwen zitten? Mocht de verzonden boodschap niet in de gebeurtenissen van de passerende eeuwen verloren gaan en werkelijk een antwoord retour komen. Wat moet je dan met "Ik snap het niet?".
Doorsukkelen
Weer een dag vroeg uit de veren. Gelukkig minder mistig in mijn hoofd dan gisteren. Toch raar, dat signalering in deze niet altijd met dezelfde accuratesse wordt uitgevoerd. Af en toe zit mjjn lijf blijkbaar te slapen Of de signalering of de registratie. Of beide natuurlijk. Vandaag geen punt. Of dat tot een productievere dag gaat leiden, waag ik te betwijfelen. Hoeft ook niet. Me iets minder storen aan de aanwezigheid van de werklui, zou prettig zijn. Zou moeten lukken, want het echte domme, dwz ook door mij uit te voeren werk, is gebeurd. Metselen maakt geen deel uit van mijn takenpakket en het leggen van een vloer ook niet.
Eigenlijk kan ik dus met een gerust hart weg, ware het niet dat de tuin nog steeds voornamelijk onkruid bevat ipv groenten en bloemen. Ook de administratie moet bijgewerkt en d'r is nog wat wat moest, ik bedoel, beter gedaan kan worden dan blijven liggen, maar dat is me ff ontschoten. De snelst mogelijke manier van afhandelen ...
Eigenlijk kan ik dus met een gerust hart weg, ware het niet dat de tuin nog steeds voornamelijk onkruid bevat ipv groenten en bloemen. Ook de administratie moet bijgewerkt en d'r is nog wat wat moest, ik bedoel, beter gedaan kan worden dan blijven liggen, maar dat is me ff ontschoten. De snelst mogelijke manier van afhandelen ...
dinsdag 17 mei 2016
Plaatsvervangend
Dat andere mensen werk voor mij doen, wat ik best zelf zou kunnen, geeft me altijd weer een ongemakkelijk gevoel. Ook nu. Vijf man bezig in de tweede kelder en ik heb de neiging om mee te scheppen. Vergelijkbaar, denk ik, met het huis schoonmaken en op orde brengen voordat de poetsvrouw komt. Daarbij help ik ze gewoon aan een inkomen. Een gedachte, die maar moeilijk wil aanslaan.
Is het werk, wat ik mezelf niet zie doen of onvoldoende beheers, dan werkt dat anders. Dan ben ik geïnteresseerd in de uitvoering en bedenk me hoe ik het zelf zou hebben gedaan. Zoals bij de badkamer bijvoorbeeld. Er zijn dan altijd wel dingen, die ik anders gedaan zou hebben. Dat benoem ik meestal ook wel en leidt soms tot aanpassingen. Maar dat is compleet anders, dan me bijna schamen voor het feit dat ze, weliswaar betaald, mijn gebrek aan motivatie compenseren.
Zou vandaag het liefst niet aanwezig zijn, maar dat werkt weer niet ivm vragen en het in de gaten houden of niks vergeten wordt. Het stimuleert mij niet in bezig zijn. Zo zit ik dus ongemakkelijk te wezen in afwachting van het einde van de werkdag. En dat terwijl ik echt blij was, dat die kelder tussentijds kon worden opgeknapt. We hebben voorlopig nog steeds meer spullen dan ruimte om het een plek te geven. Dat hindert de voorgang van de afwerking.
Is het werk, wat ik mezelf niet zie doen of onvoldoende beheers, dan werkt dat anders. Dan ben ik geïnteresseerd in de uitvoering en bedenk me hoe ik het zelf zou hebben gedaan. Zoals bij de badkamer bijvoorbeeld. Er zijn dan altijd wel dingen, die ik anders gedaan zou hebben. Dat benoem ik meestal ook wel en leidt soms tot aanpassingen. Maar dat is compleet anders, dan me bijna schamen voor het feit dat ze, weliswaar betaald, mijn gebrek aan motivatie compenseren.
Zou vandaag het liefst niet aanwezig zijn, maar dat werkt weer niet ivm vragen en het in de gaten houden of niks vergeten wordt. Het stimuleert mij niet in bezig zijn. Zo zit ik dus ongemakkelijk te wezen in afwachting van het einde van de werkdag. En dat terwijl ik echt blij was, dat die kelder tussentijds kon worden opgeknapt. We hebben voorlopig nog steeds meer spullen dan ruimte om het een plek te geven. Dat hindert de voorgang van de afwerking.
Roes
Een vroeg maar katerig begin van de dag. Verkeerde avond kortom. Flessen hoeven niet leeg. Dat sprookje is jaren geleden al ontzenuwd en daar heb je geen vacuümpomp voor nodig. Geslapen als een blok maar op de een of andere manier is na zo'n avond wakker ook echt wakker de volgende morgen. Iets van 's avond een vent, 's morgens een vent? Zo ja, dan is dat maar van korte duur, want nauwelijks anderhalf uur later ben ik weer bedrijp. Zal dat echter tot aan de avond uitgesteld moeten zien krijgen. Vandaag weer bouwvakkers in huis. Gelukkig slechts in de kelder en niet in het leefgedeelte. Dat deel is -de Heer zij geprezen- inmiddels verboden terrein voor werklui. Ik kan me dus terugtrekken. Alleen het idee maakt onnoemelijke veel goed. Jammer trouwens dat het bed nog onderweg is
De koffie smaakt niet. Moet de boel aardig overdreven hebben gisteren. En dat zonder slagveld aan flessen, overvolle asbakken en chipskruimels op de vloer. Vreemd eigenlijk. Teveel is teveel en in deze geen vastgelegde hoeveelheid. Maar nog ff zo doorgaan en ik heb ochtends een kater, als ik 's avonds aan een fles drank heb geroken. Niks geen royale gebaren van aangenaam schandalige overdaad. Van bon vivant naar boekhouder. Van vuurwerk naar waxinelichtje, elektrisch... Uit de band springen krijgt op die manier iets benepens.
De koffie smaakt niet. Moet de boel aardig overdreven hebben gisteren. En dat zonder slagveld aan flessen, overvolle asbakken en chipskruimels op de vloer. Vreemd eigenlijk. Teveel is teveel en in deze geen vastgelegde hoeveelheid. Maar nog ff zo doorgaan en ik heb ochtends een kater, als ik 's avonds aan een fles drank heb geroken. Niks geen royale gebaren van aangenaam schandalige overdaad. Van bon vivant naar boekhouder. Van vuurwerk naar waxinelichtje, elektrisch... Uit de band springen krijgt op die manier iets benepens.
maandag 16 mei 2016
Boeken
Frappant. Mijn wolk begint bij het boeken van de vluchten voor de net afgesloten vakantie. Verblijf op de Maldives was duidelijk, op Seychelles moest nog een plek gezocht worden. De twijfel was er nog omtrent het type verblijf. Hotel met alles d'r op en d'r an of meer iets à la een B&B. Uiteindelijk heeft de ligging aan het water de doorslag gegeven. Maar goed ook. Het is ongetwijfeld een interessant eiland, als je alle verschillen uitgebreid fotografisch wilt documenteren, maar dat had in ons geval niet de hoogste prioriteit. Het ging om het weer (overal) en het water (aan de kust). De rest was optioneel en afhankelijk van zin en mogelijkheden. Ik ben geen fan van musea en ook nationale parken laten mijn hart niet sneller kloppen. Ik zou wel in het dagelijkse leven willen duiken. Dat kost behalve meer tijd dan een week ook een hoeveelheid inzet en aanpassing, die gewoon niet bij het plan pasten. Een hotel dus met ruime voorzieningen.
Gek genoeg heb ik van begin af aan het idee gehad, dat ik een terugkeer naar de Seychelles tot de mogelijkheden behoorde. Daardoor ook iets gehad van "Ik zie later wel." Van wat we inmiddels gezien hebben, gaat die terugkeer best wel komen, maar dan wel op dezelfde of een soort gelijke plek. Ik kan me vergissen, maar het eiland stelt verder niet zoveel voor. Behalve de bergbeklimmerscapaciteiten als chauffeur was er op de rondweg op het eiland weinig bijzonders te beleven. Af en toe een markt(je), vrijwel geen dorpskernen, geen horeca, geen bezienswaardigheden. Ook de hoofdstad had weinig uitnodigends afgezien van de centrale markten. Prachtige plekken, maar daar heb je niks te zoeken, als je niet zelf hoeft te koken. Veertien dagen verzorgd op mijn gat liggen en veel lezen, dat kan daar uitstekend.
Gek genoeg heb ik van begin af aan het idee gehad, dat ik een terugkeer naar de Seychelles tot de mogelijkheden behoorde. Daardoor ook iets gehad van "Ik zie later wel." Van wat we inmiddels gezien hebben, gaat die terugkeer best wel komen, maar dan wel op dezelfde of een soort gelijke plek. Ik kan me vergissen, maar het eiland stelt verder niet zoveel voor. Behalve de bergbeklimmerscapaciteiten als chauffeur was er op de rondweg op het eiland weinig bijzonders te beleven. Af en toe een markt(je), vrijwel geen dorpskernen, geen horeca, geen bezienswaardigheden. Ook de hoofdstad had weinig uitnodigends afgezien van de centrale markten. Prachtige plekken, maar daar heb je niks te zoeken, als je niet zelf hoeft te koken. Veertien dagen verzorgd op mijn gat liggen en veel lezen, dat kan daar uitstekend.
Voederen
De trieste middag kabbelt voort. Het water valt gestaag door. Afwas is gedaan. Het idee van de keuken wil nog geen vorm krijgen. Mijn aandacht verschuift in de richting van het koken. Weinig bijzonders. Eigenlijk al dagen gepland, maar steeds kwam er weer een sessie buiten de deur tussen. Vrijdag pizza, zaterdag de post-politieke hap en zondag de beloning voor de mensen, die in onze afwezigheid hebben gezorgd voor de moeder van Mariana.
Soep, salade en kaas toe. Eigenlijk mijn favoriete combi, zeker als de temperaturen buiten in de schaduw gemeten worden. De sla heeft het gelukkig overleeft dank een waterbadje voor de stronk. De rest gaan we straks zien. Eerst de honden teleurstellen. Eten willen ze en daarna 'moeten' ze naar buiten of ze willen of niet. Laten zij nou een nog grotere hekel aan regen hebben dan ik.
Ik zie ze al in de deuropening staan na het wegwerken van de brokken. Die vragende blik in de ogen. "Moet dat nou werkelijk?". Toegeven is geen optie, dan kan ik morgenvroeg scheppen en dweilen. Eigenlijk weten ze dat zelf ook, maar het besef ontbreekt om dan ff twee meter de deur uit te lopen en te doen, wat gedaan moet worden. Dat is de hardnekkigheid van hondse routines. Niet alleen zij, maar ook ik ga nat worden, omdat hen recentelijk is geleerd, de poort uit te gaan alvorens hun behoefte de vrije loop te laten. Zwart/wit is geen punt, het zijn de nuances waar het om draait. Eén troost, zelfs de gemiddelde mens kan daar maar moeilijk mee omgaan.
Soep, salade en kaas toe. Eigenlijk mijn favoriete combi, zeker als de temperaturen buiten in de schaduw gemeten worden. De sla heeft het gelukkig overleeft dank een waterbadje voor de stronk. De rest gaan we straks zien. Eerst de honden teleurstellen. Eten willen ze en daarna 'moeten' ze naar buiten of ze willen of niet. Laten zij nou een nog grotere hekel aan regen hebben dan ik.
Ik zie ze al in de deuropening staan na het wegwerken van de brokken. Die vragende blik in de ogen. "Moet dat nou werkelijk?". Toegeven is geen optie, dan kan ik morgenvroeg scheppen en dweilen. Eigenlijk weten ze dat zelf ook, maar het besef ontbreekt om dan ff twee meter de deur uit te lopen en te doen, wat gedaan moet worden. Dat is de hardnekkigheid van hondse routines. Niet alleen zij, maar ook ik ga nat worden, omdat hen recentelijk is geleerd, de poort uit te gaan alvorens hun behoefte de vrije loop te laten. Zwart/wit is geen punt, het zijn de nuances waar het om draait. Eén troost, zelfs de gemiddelde mens kan daar maar moeilijk mee omgaan.
Populariteit
Sinds een piek eind vorig jaar (november, 725) gaat het gestaag neerwaarts met de pageviews: 685, 536, 534, 496, 456 en voor mei een prognose net boven de 400. Lijkt wat op zomer 2014. Niet dat er verder iets van een patroon in de afgelopen 5 jaar is te herkennen. Het schommelt, dat is een ding dat zeker is. Een top ruim van boven de duizend dank spookbezoekers uit Rusland en/of de USA en meer 'normale' oplevingen van rond de 700. Vaste bezoekers, periodieke bezoekers en passanten, die soms ff blijven hangen.
Het fenomeen intrigeert me, dat mag bekend zijn, niet in de laatste plaats, omdat ikzelf slechts bij hoge uitzondering op andere blogs kijk en al helemaal niet bewust rondneus in die wereld. Zou ik misschien eens moeten doen. Blogs kom je wel tegen, als je iets zoekt, maar dat zijn dus naar mijn idee gewoon verkapte websites met duidelijk onderwerpen als koken, inrichting, mobiele telefoons, etc. Weet je gelijk waar ik weleens op zoek. Die zg blogs zullen er dus ook wel voor reizen, auto's, kinderen, make-up, sport, muziek, beleggen, politiek, tuinieren, etc., etc., etc. bestaan. Je zult maar een mening denken te hebben.
Andere meningen onderuit halen, daar kan ik me wel weer iets bij voorstellen. Maar zo persoonlijk zijn bovengenoemde hybride websites zelden. Als je de kookwebsites als voorbeeld neemt, daar weet ik tenminste iets van, dan valt mn bij de opsomming van de ingrediënten op, dat er een hoop gekopieëerd wordt. Nauwelijks aanpassingen van de receptuur idvv 'eigen smaak' of een voorgestelde verbetering dan wel verandering. Ze zullen vast wel bestaan, de websites met enkel eigen of familie-eigen recepten, maar ik ben ze (nog) niet tegengekomen. Daarvoor moet je om te beginnen zoeken. En dan zou dat in dit geval nog redelijk gestructureerd kunnen. Bij mijn blog zal dat meer een kwestie van toeval tijdens een zoektocht zijn. Dat idee staat me wel aan.
Het fenomeen intrigeert me, dat mag bekend zijn, niet in de laatste plaats, omdat ikzelf slechts bij hoge uitzondering op andere blogs kijk en al helemaal niet bewust rondneus in die wereld. Zou ik misschien eens moeten doen. Blogs kom je wel tegen, als je iets zoekt, maar dat zijn dus naar mijn idee gewoon verkapte websites met duidelijk onderwerpen als koken, inrichting, mobiele telefoons, etc. Weet je gelijk waar ik weleens op zoek. Die zg blogs zullen er dus ook wel voor reizen, auto's, kinderen, make-up, sport, muziek, beleggen, politiek, tuinieren, etc., etc., etc. bestaan. Je zult maar een mening denken te hebben.
Andere meningen onderuit halen, daar kan ik me wel weer iets bij voorstellen. Maar zo persoonlijk zijn bovengenoemde hybride websites zelden. Als je de kookwebsites als voorbeeld neemt, daar weet ik tenminste iets van, dan valt mn bij de opsomming van de ingrediënten op, dat er een hoop gekopieëerd wordt. Nauwelijks aanpassingen van de receptuur idvv 'eigen smaak' of een voorgestelde verbetering dan wel verandering. Ze zullen vast wel bestaan, de websites met enkel eigen of familie-eigen recepten, maar ik ben ze (nog) niet tegengekomen. Daarvoor moet je om te beginnen zoeken. En dan zou dat in dit geval nog redelijk gestructureerd kunnen. Bij mijn blog zal dat meer een kwestie van toeval tijdens een zoektocht zijn. Dat idee staat me wel aan.
Watergeleiding
Regen. Treurig. Stemt triest. Is irritant en onhandig, zelfs op de Maldives als je niet in je zwembroek rondloopt of in het water ligt. Ik kan me zelfs niet voorstellen, dat de gemiddelde woestijnbewoner d'r langer lol aan beleeft, dan de eerste herkenning à la "Ha, eindelijk weer eens regen!" Waarna hij/zij snel ergens in of onder zal gaan staan om de nattigheid bespaard te blijven.
De tweede keer in een paar dagen tijd, dat het hemelwater me dwars zit en deze keer blijft het niet beperkt tot een bui. Een droge middag had in de planning gepast (Ja, fout, maar toch!), maar ik vrees, dat het bij het doen van de afwas en het inruimen van de keuken blijft. Moet ook gebeuren, zal ik maar denken.
Het is een van de foutjes in de schepping. Een wat gemakzuchtige en ongecontroleerde constructie om het water te krijgen, waar het gewenst is. Een beperking tot de nachtelijke uren zou de slaap zo een stuk meerwaarde hebben meegeven. Of optrekkend en terugtrekkend grondwater naar het voorbeeld van eb en vloed. Het zou het waterongemak tot een minimum kunnen beperken en als het dan ook nog in de nacht zou gebeuren, zou zelfs het dragen van watervast en modderbestendig schoeisel overbodig zijn.
Bij een nieuwe cyclus van het universum en het bizarre toeval dat een niet al te grote, uit rots bestaande planeet op zo'n afstand van zijn ster op acceptabele snelheid door de ruimte beweegt, dat water voor een dampkring kan zorgen en al die andere levenbevorderende factoren ook van toepassing zijn, dan graag iets creatiever met het fenomeen watervoorziening omspringen. Regen is het niet!
De tweede keer in een paar dagen tijd, dat het hemelwater me dwars zit en deze keer blijft het niet beperkt tot een bui. Een droge middag had in de planning gepast (Ja, fout, maar toch!), maar ik vrees, dat het bij het doen van de afwas en het inruimen van de keuken blijft. Moet ook gebeuren, zal ik maar denken.
Het is een van de foutjes in de schepping. Een wat gemakzuchtige en ongecontroleerde constructie om het water te krijgen, waar het gewenst is. Een beperking tot de nachtelijke uren zou de slaap zo een stuk meerwaarde hebben meegeven. Of optrekkend en terugtrekkend grondwater naar het voorbeeld van eb en vloed. Het zou het waterongemak tot een minimum kunnen beperken en als het dan ook nog in de nacht zou gebeuren, zou zelfs het dragen van watervast en modderbestendig schoeisel overbodig zijn.
Bij een nieuwe cyclus van het universum en het bizarre toeval dat een niet al te grote, uit rots bestaande planeet op zo'n afstand van zijn ster op acceptabele snelheid door de ruimte beweegt, dat water voor een dampkring kan zorgen en al die andere levenbevorderende factoren ook van toepassing zijn, dan graag iets creatiever met het fenomeen watervoorziening omspringen. Regen is het niet!
Archief
Digitaal mag de bezem ook van stal. Mijn wolk hangt weer door. Daarbij gaan met regelmaat dagen voorbij dat ik niks noteer. Het vergeet, er weinig noteerbaars gebeurd dan wel door mijn hoofd schiet of er gewoon niet mee bezig ben. Het eerste is het meest vervelende. Dan zie of bedenk ik me iets, denk dat ik dat ff moet opschrijven maar dan straks, het straks vergeet te doen en nog weer later dan mijn hoofd breek over wat dat nou was, wat ik zo belangrijk vond om vast te leggen. Zo was er ook vanochtend een mooie gedachte, die nu niet verder komt dan de herinnering, dat ie mooi was. Inhoud verloren. Blogbijdrage misgelopen. Misschien.
Iets van drie mndn hangt in de wolk te hangen. Een kleine terugblik op de aanloop naar de vakantie, de afronding van de badkamer en de aanzet tot de glazen deuren in bad- en slaapkamer. En het parket en nog meer ook. Dat is wat steeds weer frappeert, als ik mijn aantekeningen archiveer, je doet veel meer dan dat je in je herinnering bijhoudt. De negatieve dingen wil je kwijt maar kunnen lang blijven schuren. De alledaagse dingen beklijven niet. De leuke, positieve succesjes of belevenissen laten iets rozigs achter waarvan het prettige gevoel belangrijker is dat de exacte inhoud. Waar tussendoor de draden lopen van meer zakelijke gebeurtenissen, die nog afgerond moeten worden en dus met enige regelmaat worden opgefrist. Ik ga het zien, straks ergens, maar nu echt eerst koffie voordat het moment gepasseerd is.
Iets van drie mndn hangt in de wolk te hangen. Een kleine terugblik op de aanloop naar de vakantie, de afronding van de badkamer en de aanzet tot de glazen deuren in bad- en slaapkamer. En het parket en nog meer ook. Dat is wat steeds weer frappeert, als ik mijn aantekeningen archiveer, je doet veel meer dan dat je in je herinnering bijhoudt. De negatieve dingen wil je kwijt maar kunnen lang blijven schuren. De alledaagse dingen beklijven niet. De leuke, positieve succesjes of belevenissen laten iets rozigs achter waarvan het prettige gevoel belangrijker is dat de exacte inhoud. Waar tussendoor de draden lopen van meer zakelijke gebeurtenissen, die nog afgerond moeten worden en dus met enige regelmaat worden opgefrist. Ik ga het zien, straks ergens, maar nu echt eerst koffie voordat het moment gepasseerd is.
Voortzetten
Een week retour. Belangrijkste resultaat is de rust die stand houdt. Weer zo'n keerpunt waarop het meeste anders is zonder dat er per saldo veel veranderd. Het loopt anders. Het kijkt anders. Het doet anders. Het denkt anders. Zelfs het niksdoen is anders. Ik begin op deuren te kloppen, waar ik tot op heden met een grote boeg om heen ben gelopen. Het zijn pas overwegingen. Een begin, maar wel eentje, die niet direct al klaar staat om op z'n schreden terug te keren. Dat maakt het keerpunt eentje van 'no return'. Het gesloopt, waarmee ik me tegenwoordig 's nachts bezig hou, zou op die manier nog weleens een positief iets kunnen zijn. Het gaat ook steeds erg netjes. Meer demonteren dan slopen.
Maar goed. Nieuwe week. Voortzetting van verschenen kansen. Afronden, uitruimen, verplaatsen, oppakken, aanpakken en me niet dol laten maken door de duizend-en-een mogelijkheden in evenzovele richtingen. Kelder, tuin, keuken, electra, slaapkamer, badkamer, tuinkamer en binnenplaats. Mijn plek op orde en ingericht hebben, zou leuk zijn. Een plek om te lezen. Mijn plek om 'te werken'. Figuurlijk de spil in mijn leven, letterlijk de spil(kamer) in dit huis. Tot aan het plafond gevuld met nog ongeopende verhuisdozen, elektriciteitsdraden steken op vele plaatsen nog uit de muur, verlichting ontbreekt, boekenrek te klein, Cd-opslag te volumineus voor het kamertje, etc, etc.
Maar natuurlijk eerst koffie en ook de krant. Alles op z'n tijd of in elk geval zonder dwang of hectiek. En het mooiste van alles is: Ik heb er zin in!!
Maar goed. Nieuwe week. Voortzetting van verschenen kansen. Afronden, uitruimen, verplaatsen, oppakken, aanpakken en me niet dol laten maken door de duizend-en-een mogelijkheden in evenzovele richtingen. Kelder, tuin, keuken, electra, slaapkamer, badkamer, tuinkamer en binnenplaats. Mijn plek op orde en ingericht hebben, zou leuk zijn. Een plek om te lezen. Mijn plek om 'te werken'. Figuurlijk de spil in mijn leven, letterlijk de spil(kamer) in dit huis. Tot aan het plafond gevuld met nog ongeopende verhuisdozen, elektriciteitsdraden steken op vele plaatsen nog uit de muur, verlichting ontbreekt, boekenrek te klein, Cd-opslag te volumineus voor het kamertje, etc, etc.
Maar natuurlijk eerst koffie en ook de krant. Alles op z'n tijd of in elk geval zonder dwang of hectiek. En het mooiste van alles is: Ik heb er zin in!!
zondag 15 mei 2016
Touwtrekken
Het beste mens gaat dit nooit winnen, maar kan het in haar dwarsheid niet verkroppen, dat ze de invloed op haar dochter aan het verliezen is cq verloren heeft. Met het optuigen, traag en slepend maar onomkeerbaar, van nr 13 verblijf niet alleen ik steeds meer hier maar ook Mariana. Nog steeds slechts een klein deel van de dag en meestal enkel aan het begin van de avond ivm met de avondmaaltijd. Desondanks rinkelt dan met regelmaat de telefoon en weet ik al wie aan de andere kant aan de lijn hangt zonder de hoorn op te pakken.
Iedere keer weer een andere lul-smoes en dat met een intonatie alsof de wereld op het punt staat te vergaan. De ene keer omdat ze iets niet kan vinden (= dat zien we dan morgen wel), de andere keer omdat Mariana de soep op het vuur heeft laten staan (= gas uitdraaien) en vanavond omdat de koe tochtig is. Ik zal mijn kop er niet om verwedden, maar het lijkt me stug, dat dat een kwestie van uren is. Bovendien heeft het vorige kalf de koe bijna de kop gekost en lijkt me een volgende dracht ongewenst. Maar goed, dat is niet aan mij, Een rustige, onverstoorde avond wel.
De levering van ons bed, ik tel de dagen af, moet in 24 met angst en beven tegemoet worden gezien. Het is onvoorstelbaar hoe claimerig iemand met belachelijke vanzelfsprekendheid beslag denkt te kunnen leggen op andermans leven. En ik kan ook maar moeilijk bij het gemak waarmee die claimerigheid over het algemeen welwillend wordt beantwoord. Had mijn moeder enige decennia geleden (en nog steeds, vrees ik) als muziek in de oren geklonken.
Iedere keer weer een andere lul-smoes en dat met een intonatie alsof de wereld op het punt staat te vergaan. De ene keer omdat ze iets niet kan vinden (= dat zien we dan morgen wel), de andere keer omdat Mariana de soep op het vuur heeft laten staan (= gas uitdraaien) en vanavond omdat de koe tochtig is. Ik zal mijn kop er niet om verwedden, maar het lijkt me stug, dat dat een kwestie van uren is. Bovendien heeft het vorige kalf de koe bijna de kop gekost en lijkt me een volgende dracht ongewenst. Maar goed, dat is niet aan mij, Een rustige, onverstoorde avond wel.
De levering van ons bed, ik tel de dagen af, moet in 24 met angst en beven tegemoet worden gezien. Het is onvoorstelbaar hoe claimerig iemand met belachelijke vanzelfsprekendheid beslag denkt te kunnen leggen op andermans leven. En ik kan ook maar moeilijk bij het gemak waarmee die claimerigheid over het algemeen welwillend wordt beantwoord. Had mijn moeder enige decennia geleden (en nog steeds, vrees ik) als muziek in de oren geklonken.
Halfslachtig
Een èchte zondag! Bijna. De kerk had er een perfect plaatje van kunnen maken. Nu heb ik dat aan de generatie van gelaten, die ons geworpen heeft. Net als Katrien niet best ter been. Het spande of de geplande vertrektijd hierdoor in het gedrang zou komen of niet. Nadat het tijdstip gepasseerd was, waarop we in alle redelijkheid hadden moeten vertrekken, heb ik me maar niet meer met de tijd bezig gehouden.
De schade viel alleszins mee. Dank de verkeerde route, wat me pas verteld werd toen we al ter plekke waren, en de weg die de nodige winterschade bleek te hebben. waren we een klein half uur te laat. Geen ramp voor hen die op ons zaten te wachten, want het is een pracht plek. Een oud buiten van een adellijke familie, verwaarloosd ten tijden van de communistische overheersing en sinds een paar jaar weer opgekalefaterd als meer van die plekken. Natuurlijk iets met horeca.
Hoe de huidige eigendomverhoudingen liggen zou ik niet weten. Bezittingen worden inmiddels wel terug gegeven aan de oorspronkelijke eigenaren. Mondjesmaat, zelden compleet èn alleen als ze erom vragen. En volgens mij niet ieder willekeurig ooit geconfisceerd huis, maar daar weet ik te weinig vanaf en is men niet zo happig op om het te verhalen. Met al die regime-wisselingen in de vorige eeuw hebben een hoop lieden zichzelf verrijkt of kunnen verrijken ten koste van anderen. Duitsers, Hongaren, Roemenen en Zigeuners. Het hing maar net af van welke groep het aangeschoten wild was.
Maar Brukental palatul, dus. Een prachtig U-vormig gebouwcomplex dat snakt naar eerherstel, een park dat inmiddels weer met aandacht wordt verzorgd en een Orangerie waarin een park-café, restaurant, hotel en een zaal voor feesten en partijen is gerealiseerd. Jammergenoeg hangt het restaurant er een beetje bij. Alles komt uit één keuken, aangesleept door één ober, te ver van de keuken en met rare vertragingen. In het spijsverteringsloopje werd de oorzaak duidelijk. Een terras met 4-5 maal meer stoelen werd door 5 obers van drank èn eten voorzien. Zelfde menukaart, zelfde keuken, kortere routing, meer personeel, andere entourage. Zo help je je vlaggenschip zelf omzeep. Volgende keer gewoon buiten in de tuin of in de winter.
De schade viel alleszins mee. Dank de verkeerde route, wat me pas verteld werd toen we al ter plekke waren, en de weg die de nodige winterschade bleek te hebben. waren we een klein half uur te laat. Geen ramp voor hen die op ons zaten te wachten, want het is een pracht plek. Een oud buiten van een adellijke familie, verwaarloosd ten tijden van de communistische overheersing en sinds een paar jaar weer opgekalefaterd als meer van die plekken. Natuurlijk iets met horeca.
Hoe de huidige eigendomverhoudingen liggen zou ik niet weten. Bezittingen worden inmiddels wel terug gegeven aan de oorspronkelijke eigenaren. Mondjesmaat, zelden compleet èn alleen als ze erom vragen. En volgens mij niet ieder willekeurig ooit geconfisceerd huis, maar daar weet ik te weinig vanaf en is men niet zo happig op om het te verhalen. Met al die regime-wisselingen in de vorige eeuw hebben een hoop lieden zichzelf verrijkt of kunnen verrijken ten koste van anderen. Duitsers, Hongaren, Roemenen en Zigeuners. Het hing maar net af van welke groep het aangeschoten wild was.
Maar Brukental palatul, dus. Een prachtig U-vormig gebouwcomplex dat snakt naar eerherstel, een park dat inmiddels weer met aandacht wordt verzorgd en een Orangerie waarin een park-café, restaurant, hotel en een zaal voor feesten en partijen is gerealiseerd. Jammergenoeg hangt het restaurant er een beetje bij. Alles komt uit één keuken, aangesleept door één ober, te ver van de keuken en met rare vertragingen. In het spijsverteringsloopje werd de oorzaak duidelijk. Een terras met 4-5 maal meer stoelen werd door 5 obers van drank èn eten voorzien. Zelfde menukaart, zelfde keuken, kortere routing, meer personeel, andere entourage. Zo help je je vlaggenschip zelf omzeep. Volgende keer gewoon buiten in de tuin of in de winter.
Zomerzicht
Gelukkig valt de (zichtbare) schade bij Katrien ontzettend mee. Ze komt moeilijk in de poten, maar eenmaal staand loopt ze bijna als vanouds. De trap naar binnen laat ze links liggen en neemt genoegen met het perzisch (?) tapijt in de tuinkamer op de begane grond. Van mijn hulp is ze slechts deels gediend. Omhoog helpen mag. Daarna wil ze haar eigen gang kunnen gaan. Ik kan me daar een hoop bij voorstellen.
Ik hoop niet alleen voor haar, dat het verrijzen binnenkort gemakkelijker gaat, want een verzorghond kan ik deze zomer niet gebruiken. Betekent dat ik niet meer weg kan en dat strookt niet met wat er allemaal in het buitenland op de rol staat.
Het 'wat' is in deze duidelijk, het 'hoe' minder. De twee weken vakantie waren op het randje. Dezelfde dame, zonder extra gebrek, nam, ik neem aan uit protest, niet altijd meer de moeite om naar buiten te lopen om te piesen. Iets wat sinds mijn terugkeer in eenen is gestopt. Het moeten dus kortere uitstapjes worden. Klinkt naar vliegen. Iets waar ik voor het moment de neus van vol heb.
We gaan het zien. Eerst een paar weken niks van dit alles en mn met de tuin bezig zijn. Oa in de hoop dat ik dan in z'n geheel wat meer op tempo kom en ook andere liggende zaken oppak. Zoiets als het electra, bijv. Makkelijk zijn is niet verkeerd, maar als je dat te gemakkelijk afgaat, wordt het moeilijk.
Ik hoop niet alleen voor haar, dat het verrijzen binnenkort gemakkelijker gaat, want een verzorghond kan ik deze zomer niet gebruiken. Betekent dat ik niet meer weg kan en dat strookt niet met wat er allemaal in het buitenland op de rol staat.
Het 'wat' is in deze duidelijk, het 'hoe' minder. De twee weken vakantie waren op het randje. Dezelfde dame, zonder extra gebrek, nam, ik neem aan uit protest, niet altijd meer de moeite om naar buiten te lopen om te piesen. Iets wat sinds mijn terugkeer in eenen is gestopt. Het moeten dus kortere uitstapjes worden. Klinkt naar vliegen. Iets waar ik voor het moment de neus van vol heb.
We gaan het zien. Eerst een paar weken niks van dit alles en mn met de tuin bezig zijn. Oa in de hoop dat ik dan in z'n geheel wat meer op tempo kom en ook andere liggende zaken oppak. Zoiets als het electra, bijv. Makkelijk zijn is niet verkeerd, maar als je dat te gemakkelijk afgaat, wordt het moeilijk.
Stortvloed
Nog nooit bij een verkiezingsbijeenkomst geweest ongeacht land of partij. Kan de sessie van gisteren dus moeilijk vergelijken met wat elders usance is. De beloofde 'slechts 45 minuten' werden in elk geval ruimschoots overschreden. Bijna twee en een half uur benodigde de zittende burgemeeester van de sociaal democraten (PSD) om de matig opgekomen fanschare zijn plannen voor de komende vier jaar uiteen te zetten. Als hij weer gekozen wordt.
Eerst allerlei partijgenoten uit andere dan wel hogere kringen op het podium halen, vervolgens zijn hele ploeg van 21 mensen, waar dat in Frankrijk slechts 10 zijn, en toen begon de ellende pas goed. Dit soort volk hoort zichzelf zo graag praten, dat ik nog in mijn handjes mag knijpen, dat het bij 2,5 uur is gebleven.
Nadat 8 personen, waaronder één vrouw hun bijdrage hadden geleverd en de man zelf nog weer eens uitgebreid ingegaan was op wat gedaan is en gepland staat, leek het er ff op dat ook alle 21 ploeggenoten een zegje gingen doen. Gelukkig bleef dat tot drie types beperkt, waarvan er een maar niet genoeg kreeg van zijn eigen stem.
Géén drank (verboden rondom verkiezingstoestanden èn op verkiezingsdagen!!) en hapjes achteraf, geen vragen stellen, een 'thuiswedstrijd' notabene voor genodigden. De zin van het geheel was ver te zoeken. 5 Juni is de dag. Niet vergeten om vooraf bier te kopen!
Eerst allerlei partijgenoten uit andere dan wel hogere kringen op het podium halen, vervolgens zijn hele ploeg van 21 mensen, waar dat in Frankrijk slechts 10 zijn, en toen begon de ellende pas goed. Dit soort volk hoort zichzelf zo graag praten, dat ik nog in mijn handjes mag knijpen, dat het bij 2,5 uur is gebleven.
Nadat 8 personen, waaronder één vrouw hun bijdrage hadden geleverd en de man zelf nog weer eens uitgebreid ingegaan was op wat gedaan is en gepland staat, leek het er ff op dat ook alle 21 ploeggenoten een zegje gingen doen. Gelukkig bleef dat tot drie types beperkt, waarvan er een maar niet genoeg kreeg van zijn eigen stem.
Géén drank (verboden rondom verkiezingstoestanden èn op verkiezingsdagen!!) en hapjes achteraf, geen vragen stellen, een 'thuiswedstrijd' notabene voor genodigden. De zin van het geheel was ver te zoeken. 5 Juni is de dag. Niet vergeten om vooraf bier te kopen!
zaterdag 14 mei 2016
Bewolking
Een dag waarop het weer roet in het eten gooit. Dat kan ook nog. Of het weer houdt zich vandaag niet aan de verwachting of de verwachtingen zijn op het laatste moment bijgesteld. Ben net een beetje afgekickt van het constant in de gaten houden van het weer en laat me prompt in negatieve zin verrassen. Gelukkig geen dag overladen met geplande buitenactiviteiten. Ook binnen niet trouwens. Enige activiteit in de tuin had tot de mogelijkheden behoort, maar dat gaat nu op z'n vroegst maandag worden. Stap ik vanmiddag de tuin in, dan heb ik de helft ervan binnen een mum van tijd aan mijn laarzen kleven.
Een mooi moment om het bad vol te laten lopen. De veertien dagen bad, bed en schone kleren tot mijn beschikking binnen een straal van 10 meter zijn teloor gegaan in de verspreiding over Coves. Bad hier, bed daar en kleren nooit waar ze op het moment gewenst worden. Het bed schijnt trouwens 25 mei, voor wat het waard is, aan te komen in Roemenië. De echte Kingsize komt tenslotte uit de USA. Had trouwens begrepen, dat die ombouw los van de matras zou worden geleverd en ik van die laatste al binnen een paar weken had kunnen genieten ipv na drie mndn wat nu minimaal 4 gaan worden. Maar helaas, ineens komt alles tegelijk èn later en is de orginele verkoopster niet meer bij de oren te pakken, want ze werkt er niet meer. Ik hoop, dat ik me vergis maar mijn water voelt onrustig aan.
Een mooi moment om het bad vol te laten lopen. De veertien dagen bad, bed en schone kleren tot mijn beschikking binnen een straal van 10 meter zijn teloor gegaan in de verspreiding over Coves. Bad hier, bed daar en kleren nooit waar ze op het moment gewenst worden. Het bed schijnt trouwens 25 mei, voor wat het waard is, aan te komen in Roemenië. De echte Kingsize komt tenslotte uit de USA. Had trouwens begrepen, dat die ombouw los van de matras zou worden geleverd en ik van die laatste al binnen een paar weken had kunnen genieten ipv na drie mndn wat nu minimaal 4 gaan worden. Maar helaas, ineens komt alles tegelijk èn later en is de orginele verkoopster niet meer bij de oren te pakken, want ze werkt er niet meer. Ik hoop, dat ik me vergis maar mijn water voelt onrustig aan.
Voldaan
Ondanks de terugkeer van de dagelijkse besoignes is er toch iets veranderd sinds de terugkeer uit de Indische oceaan. Het leven lijkt gekalmeerd. Ik ben iets wat verdacht veel lijkt op ontspannen zijn. Dat het realiseren van die eilandentrip een laatste te realiseren target was, heb ik al benoemd. Maar dat zou eerder impliceren, dat ik vervolgens in het grote niets zou duikelen. Dat is echter zeer zeker niet het geval. Er moet dus meer zijn, dat gewicht heeft in deze.
Iets in de vorm van vertrouwen in de toekomst of het geloof dat 'alles' goed gaat komen. Zoiets. Ik kan tenslotte niet meer stranden met de finish in zicht. Dat eindlint is na een 20.000'tal vliegkilometers afgelopen zondag doorbroken. Het bericht heeft de kranten niet gehaald, is mij in eerste instatie ook ontgaan maar vervolgens stukje bij beetje doorgedrongen. Ik denk tenminste, dat dit de kern van de verandering is, die zich na of bij terugkeer heeft voltrokken.
Begonnen ergens in 2012 heeft het geslinger tussen hoop en vrees toch 4 jaar geduurd. Vier jaar. Tijd waarvan ik niet meer zo zeker was, dat ze me gegund zou zijn. Vervlogen tijd zonder dat ze voor mijn gevoel gevlogen is. Blijkbaar ben ik nu, waar ik in die jaren naar gestreeft heb te komen. Soort van voldoening. Zo voelt dat dus.
Iets in de vorm van vertrouwen in de toekomst of het geloof dat 'alles' goed gaat komen. Zoiets. Ik kan tenslotte niet meer stranden met de finish in zicht. Dat eindlint is na een 20.000'tal vliegkilometers afgelopen zondag doorbroken. Het bericht heeft de kranten niet gehaald, is mij in eerste instatie ook ontgaan maar vervolgens stukje bij beetje doorgedrongen. Ik denk tenminste, dat dit de kern van de verandering is, die zich na of bij terugkeer heeft voltrokken.
Begonnen ergens in 2012 heeft het geslinger tussen hoop en vrees toch 4 jaar geduurd. Vier jaar. Tijd waarvan ik niet meer zo zeker was, dat ze me gegund zou zijn. Vervlogen tijd zonder dat ze voor mijn gevoel gevlogen is. Blijkbaar ben ik nu, waar ik in die jaren naar gestreeft heb te komen. Soort van voldoening. Zo voelt dat dus.
vrijdag 13 mei 2016
Routineus
In de tuin aan de slag gegaan en de tijd vergeten ... heerlijk! Natuurlijk zie je met een scheef oog het licht veranderen en ben ik ook voor de rest het gevoel van tijd niet verloren, maar toch. Gewoon bezig geweest. Gedaan, wat gedaan moet worden, wil er dit jaar iets meer van de tuin terecht komen dan vorig jaar.
Het is een zeer biologische tuin. Ik heb een tigtal moestuinen opgestart en weet qua onkruid van wanten. Maar de soorten en het tempo waarin hier het ongewenste groen de hoogte in schiet, laat me ook in het tweede voorjaar versteld staan van verwondering.
Wat zal de tuin zijn? Een derde van een voetbalveld. Een kwart? 1250 vierkante meter? Nee, dat is meer dan het hele perceel incl. de bebouwing. Laat het iets van 700 van die vierkante meters zijn. Als die gevuld zijn met onkruid, kan dat prachtig uitzien en tegelijkertijd moedeloos maken.
De uien zijn inmiddels weer zichtbaar. Voor de prei moet ik een nieuw stuk schonen. Het mag dan in de herfst omgespit zijn, maar dat maakt qua begroeiing weinig uit. Het is makkelijker te bewerken, dat wel. Je trekt het onkruid er dus met minder moeite uit. Tenminste als het niet van dat vervelende wortelspul is. En daar heb ik hier de nodige soorten van.
Het is een zeer biologische tuin. Ik heb een tigtal moestuinen opgestart en weet qua onkruid van wanten. Maar de soorten en het tempo waarin hier het ongewenste groen de hoogte in schiet, laat me ook in het tweede voorjaar versteld staan van verwondering.
Wat zal de tuin zijn? Een derde van een voetbalveld. Een kwart? 1250 vierkante meter? Nee, dat is meer dan het hele perceel incl. de bebouwing. Laat het iets van 700 van die vierkante meters zijn. Als die gevuld zijn met onkruid, kan dat prachtig uitzien en tegelijkertijd moedeloos maken.
De uien zijn inmiddels weer zichtbaar. Voor de prei moet ik een nieuw stuk schonen. Het mag dan in de herfst omgespit zijn, maar dat maakt qua begroeiing weinig uit. Het is makkelijker te bewerken, dat wel. Je trekt het onkruid er dus met minder moeite uit. Tenminste als het niet van dat vervelende wortelspul is. En daar heb ik hier de nodige soorten van.
Mijmerend
Er hangt iets filosofisch in de lucht. Gisteren al door gegrepen en ook vandaag schieten de grote vragen door mijn hoofd, alsof het niets is. De zin van het leven en soortgelijks. Nu kun je daar eigenlijk best kort in zijn. In stand houden van de soort. Punt uit. En je ondertussen, want je leeft langer dan een fruitvliegje, bezig houden, liefst op aangename wijze.
Maar hoe werkt dat persoonlijk gezien? Aan de in stand houding van de soort heb ik geen bijdrage geleverd. Het 'bezig houden' krijg daar een ander lading door. Dat is me inmiddels wel duidelijk. Alles heeft voor- en nadelen. Dus daar ga ik niet over lopen zeuren. Zoals al een keer geschreven (volgens mij) had bij een andere loop van het leven een ouderlijke invulling tot de mogelijkheden behoord. Van spijt is geen sprake, want van een verlangen is er nooit geweest
Het had gekund en mijn leven zou dan zeker weten heel anders uit hebben gezien. Had de eerste mogelijkheid niet binnen een jaar voor en ander gekozen, had ik inmiddels waarschijnlijk kinderen gehad, die alweer kinderen zouden hebben. Had de tweede kans resultaat gehad, zou de kroost in de eindfase van een opleiding en/of het begin van de relatie-ellende zitten. Hoe dan ook, ik zou een ander leven gehad hebben. Nederland waarschijnlijk nooit hebben verlaten, me neergelegd hebben bij geldverdienen ten koste van de lol in de noodzakelijke werkzaamheden, me het hoofd hebben moeten breken over verantwoordelijkheden naar derden, sikkeneurig uitzien naar het uitgesteld pensioenmoment, etc.
Niks van dat alles en dan komt toch de vraag om de hoek kijken "En is het nu beter?" Ondanks de ervaring, dat je bij vrijheid de nodige kanttekeningen kunt plaatsen, heb ik de neiging om "Ja" te zeggen, maar weten kun je het pas, als je beide levens hebt geleid. Een praktische onmogeljkheid.
Maar hoe werkt dat persoonlijk gezien? Aan de in stand houding van de soort heb ik geen bijdrage geleverd. Het 'bezig houden' krijg daar een ander lading door. Dat is me inmiddels wel duidelijk. Alles heeft voor- en nadelen. Dus daar ga ik niet over lopen zeuren. Zoals al een keer geschreven (volgens mij) had bij een andere loop van het leven een ouderlijke invulling tot de mogelijkheden behoord. Van spijt is geen sprake, want van een verlangen is er nooit geweest
Het had gekund en mijn leven zou dan zeker weten heel anders uit hebben gezien. Had de eerste mogelijkheid niet binnen een jaar voor en ander gekozen, had ik inmiddels waarschijnlijk kinderen gehad, die alweer kinderen zouden hebben. Had de tweede kans resultaat gehad, zou de kroost in de eindfase van een opleiding en/of het begin van de relatie-ellende zitten. Hoe dan ook, ik zou een ander leven gehad hebben. Nederland waarschijnlijk nooit hebben verlaten, me neergelegd hebben bij geldverdienen ten koste van de lol in de noodzakelijke werkzaamheden, me het hoofd hebben moeten breken over verantwoordelijkheden naar derden, sikkeneurig uitzien naar het uitgesteld pensioenmoment, etc.
Niks van dat alles en dan komt toch de vraag om de hoek kijken "En is het nu beter?" Ondanks de ervaring, dat je bij vrijheid de nodige kanttekeningen kunt plaatsen, heb ik de neiging om "Ja" te zeggen, maar weten kun je het pas, als je beide levens hebt geleid. Een praktische onmogeljkheid.
Uitgekleed
Dank het streven naar een gezondere bevolking (met alle nadelen vandien) is weer een stukje authentieke gezelligheid gesloopt. De illustrere bar-bodega aan de markt in Agnita, hèt trefpunt voor de mannelijke marktbezoekers als vrouwlief druk is met het inslaan van de groenten voor de komende week, is z'n charme verloren. Leeg was de tent toen ik er vanochtend binnen stapte.
De tafeltjes in slagorde, alle voorzien van een kleedje, ontdaan van asbakken en versiert met een paar viltjes. Hoeveel zouden het er zijn 12 of 16? Drie rijen of vier? Ik zou het nieteens weten. Niet mijn punt van aandacht. Nu was het leven buiten te vinden onder het afdak van het geïmproviseerde terras. Drie tafeltjes, meer niet.
Ondanks de dubbele beglazing in afschuwelijk kunststof kozijnen was het gesprek binnen te volgen. Het scheelde een meter tussen waar het ooit was en waar het nu gebeurde. Een meter, een muur met ramen, tafels met asbakken, mannen verwikkeld in geanimeerde gesprekken, deciliterglaasjes en bierflessen op tafel. Er wordt geen sigaret minder om gerookt en geen consumptie meer door verkocht. Ja, nu zijn er wat mensen, die er waarschijnlijk iets langer over gaan doen, voordat ze eindelijk mogen vertrekken. Cynisch? Ja!
De tafeltjes in slagorde, alle voorzien van een kleedje, ontdaan van asbakken en versiert met een paar viltjes. Hoeveel zouden het er zijn 12 of 16? Drie rijen of vier? Ik zou het nieteens weten. Niet mijn punt van aandacht. Nu was het leven buiten te vinden onder het afdak van het geïmproviseerde terras. Drie tafeltjes, meer niet.
Ondanks de dubbele beglazing in afschuwelijk kunststof kozijnen was het gesprek binnen te volgen. Het scheelde een meter tussen waar het ooit was en waar het nu gebeurde. Een meter, een muur met ramen, tafels met asbakken, mannen verwikkeld in geanimeerde gesprekken, deciliterglaasjes en bierflessen op tafel. Er wordt geen sigaret minder om gerookt en geen consumptie meer door verkocht. Ja, nu zijn er wat mensen, die er waarschijnlijk iets langer over gaan doen, voordat ze eindelijk mogen vertrekken. Cynisch? Ja!
Ouderdom
Groots afscheid nemen van het leven is geen gemeen goed. En dat betreft niet alleen de mens. Ik had het de honden gegund als ze zonder andere reden dan hun leeftijd op een ochtend niet meer zouden ontwaken. Eeuwelingen zijn het inmiddels, als je enig geloof hecht aan de omrekening van hondenjaren naar de menselijke leeftijd.
Niet dat ik de deur bij de dierenarts plat loop. Integendeel. Tot op heden geen grote problemen. Daarvoor stapelen de kleintjes zich op. Mn Katrien moet het ontgelden. Stijf in de heup, doof, geen perfect blaascontrole meer maar nog steeds iets van jeugdige overmoed. Dat laatste in combinatie met leeftijd en stijfheid ging gisteravond fout. De dame donderde de laatste treden van de betonnen trap voor de ingang af en bleef onder aan de trap liggen, alsof het het best denkbare ligplekje was.
Gelukkig was ze in beweging te brengen en viel zelfs het hinken mee. Geen nieuwe heup dus ... Wel de zoveelste herinnerng aan het feit dat hun einde onverbiddelijk nadert. In oktober worden ze veertien (18+(13x7)=109). Muv Juultje de enige twee nog levende wezens, waar ik het langst mijn leven mee gedeeld heb. Juul is zelfs nog twee jaar ouder. In alle redelijkheid gaat dat de algehele recordhouder in het delen van mijn leven worden, maar dat is toch anders. Katrien vanavond maar onder begeleiding de trap laten afdalen. Toch nog iets van mantelen in mijn leven.
Niet dat ik de deur bij de dierenarts plat loop. Integendeel. Tot op heden geen grote problemen. Daarvoor stapelen de kleintjes zich op. Mn Katrien moet het ontgelden. Stijf in de heup, doof, geen perfect blaascontrole meer maar nog steeds iets van jeugdige overmoed. Dat laatste in combinatie met leeftijd en stijfheid ging gisteravond fout. De dame donderde de laatste treden van de betonnen trap voor de ingang af en bleef onder aan de trap liggen, alsof het het best denkbare ligplekje was.
Gelukkig was ze in beweging te brengen en viel zelfs het hinken mee. Geen nieuwe heup dus ... Wel de zoveelste herinnerng aan het feit dat hun einde onverbiddelijk nadert. In oktober worden ze veertien (18+(13x7)=109). Muv Juultje de enige twee nog levende wezens, waar ik het langst mijn leven mee gedeeld heb. Juul is zelfs nog twee jaar ouder. In alle redelijkheid gaat dat de algehele recordhouder in het delen van mijn leven worden, maar dat is toch anders. Katrien vanavond maar onder begeleiding de trap laten afdalen. Toch nog iets van mantelen in mijn leven.
donderdag 12 mei 2016
Richtprobleem
Ik zoek. Ik zoek nog steeds. Misschien heb ik het al langer gedaan, dan ik hier mijn stukjes schrijf. Misschien wel zeker weten. Schrijven doe ik al wat langer dan eergisteren. Nee, geen romans, al zou dat volgens mij makkelijker zijn .... Gewoon niet meer bezig zijn met mezelf en de wereld om me heen en aan de slag gaan met een wereld, die je zelf creëert. Klinkt als een 'dream that comes true'.
De meest recente mogelijkheid tot een switch heb ik begin 2012 genegeerd. De crash van dat moment had ik kunnen aangrijpen om al mijn vraagtekens op een hoop te vegen en bij het grofvuil te zetten. Ik had de bezem kunnen halen door mijn verleden en het pogen iets van het toenmalige heden te maken. Me ergens op een kamertje en in mezelf terugtrekken en mijn energie besteden aan het spinnen van een literair web.
Klinkt prachtig, maar het heeft een erg hoog "Als"-gehalte. De rust die toen ontbrak, ontbreekt nog steeds. Ik kan niet uit ervaring spreken, maar het verlangen naar rust en regelmaat komt niet uit de lucht vallen noch heeft het iets met mijn opvoeding te maken. Een blogbijdrage kost me 20-30 minuten, in het slechtse geval drie kwartier. Ik kan ondertussen gestoord worden, de honden corrigeren, mijn ontbijt consumeren en met koken bezig zijn. De keren, dat ik de draad van een verhaal heb geprobeerd vast te houden, ging met iedere verstoring van mijn concentratie ook de draad verloren.
En zocht ik nou alleen naar een verhaal. Dat zou het punt niet zijn. In feite liggen ze op de plank voor het grijpen. Nee, ik zoek naar meer. Naar mezelf. De mens. Het leven. Zingeving. Relativering. Het toeval. En de onwerkelijkheid.
De meest recente mogelijkheid tot een switch heb ik begin 2012 genegeerd. De crash van dat moment had ik kunnen aangrijpen om al mijn vraagtekens op een hoop te vegen en bij het grofvuil te zetten. Ik had de bezem kunnen halen door mijn verleden en het pogen iets van het toenmalige heden te maken. Me ergens op een kamertje en in mezelf terugtrekken en mijn energie besteden aan het spinnen van een literair web.
Klinkt prachtig, maar het heeft een erg hoog "Als"-gehalte. De rust die toen ontbrak, ontbreekt nog steeds. Ik kan niet uit ervaring spreken, maar het verlangen naar rust en regelmaat komt niet uit de lucht vallen noch heeft het iets met mijn opvoeding te maken. Een blogbijdrage kost me 20-30 minuten, in het slechtse geval drie kwartier. Ik kan ondertussen gestoord worden, de honden corrigeren, mijn ontbijt consumeren en met koken bezig zijn. De keren, dat ik de draad van een verhaal heb geprobeerd vast te houden, ging met iedere verstoring van mijn concentratie ook de draad verloren.
En zocht ik nou alleen naar een verhaal. Dat zou het punt niet zijn. In feite liggen ze op de plank voor het grijpen. Nee, ik zoek naar meer. Naar mezelf. De mens. Het leven. Zingeving. Relativering. Het toeval. En de onwerkelijkheid.
Wortel
Ondanks de steeds meer achter betaalmuren verdwijnende actualiteit valt er nog wel iets van het nieuws op te steken. ISIS, vluchtelingen, Holleder, Turkije, ECB, Europa-circus ... noem op wat zo gemiddeld in de laatste mndn de revue blijft passeren. Met regelmaat zit er wat bij, waar ik iets meer aandacht aan besteed. Of door ook eens elders op het internet te kijken of door hier te vragen of het speelt of door er gewoon mijn gedachten eens over te laten gaan. Mn dat laatste.
De berichten waarbij dat gebeurt vertonen onderling weinig gemeenschappelijks. Dat Prince ineens meervoudig vader schijnt te zijn is enerzijds komisch en anderzijds ook weer zo voorspelbaar, dat ik me de verbazing daarover bespaar. In deze tijden van DNA-matches moet je maar durven. Met een grote bek alleen kom je er niet. Maar dat was niet wat me vandaag in het oog sprong. Nee, eindelijk is er een perspectief voor mensen met alvleesklierkanker. Alleen het woord jaagt me al jaren de stuipen op het lijf. Zo ongeveer de laatste kankervorm waar men nog geen succes in de behandeling heeft bereikt. En soms denk ik; "Gelukkig maar!" Maar dat gaat nu veranderen. En notabene dankzij Nederlandse inspanningen.
Ach ja. En wat is het resultaat? Een chemokuur die je slechts overleeft als je een kat bent, waarna je indien nodig alsnog geopereerd kunt worden, waarna je je schijnbaar voelt alsof je een paar kilometer door een trein bent meegesleurd, en per saldo zou je dan uiteindelijk, ziek, zwak en misselijk drie jaar aan je leven kunnen toevoegen. Hoe wanhopig moet je zijn, om dit nieuws als een succes te beschouwen????
De berichten waarbij dat gebeurt vertonen onderling weinig gemeenschappelijks. Dat Prince ineens meervoudig vader schijnt te zijn is enerzijds komisch en anderzijds ook weer zo voorspelbaar, dat ik me de verbazing daarover bespaar. In deze tijden van DNA-matches moet je maar durven. Met een grote bek alleen kom je er niet. Maar dat was niet wat me vandaag in het oog sprong. Nee, eindelijk is er een perspectief voor mensen met alvleesklierkanker. Alleen het woord jaagt me al jaren de stuipen op het lijf. Zo ongeveer de laatste kankervorm waar men nog geen succes in de behandeling heeft bereikt. En soms denk ik; "Gelukkig maar!" Maar dat gaat nu veranderen. En notabene dankzij Nederlandse inspanningen.
Ach ja. En wat is het resultaat? Een chemokuur die je slechts overleeft als je een kat bent, waarna je indien nodig alsnog geopereerd kunt worden, waarna je je schijnbaar voelt alsof je een paar kilometer door een trein bent meegesleurd, en per saldo zou je dan uiteindelijk, ziek, zwak en misselijk drie jaar aan je leven kunnen toevoegen. Hoe wanhopig moet je zijn, om dit nieuws als een succes te beschouwen????
Achteruitgaan
Dat ik tot barstens toe opgeladen met energie uit de omgeving van de evenaar ben teruggekeerd, kan ik niet zeggen. Vandaag afgehandeld wat gisteren is blijven liggen. Allemaal regel-, naloop- en inkoopwerk zonder speciale fysieke inspanning. Terug thuis voelt het bij de hondenronde aan alsof ik menig kuub hout heb staan splijten. Een conditie van lik-me-vestje. Het zijn de ongewenste doelen, die in een rap tempo realiseerd worden.
Ik had natuurlijk iedere dag op een van de vele aanwezige fitness-apparaten kunnen springen. Maar ik moet bekennen, dat dat nou niet mijn hoogst haalbare streven was, als ik voor het eerst in mijn leven een bounty-vakantie ga genieten. Maar het had gekund. Beide hotelcomplexen hadden een uiterst moderne sportruimte met een keur aan afbeulinstrumenten waar ik zelden of nooit iemand op bezig heb gezien. De twee die ikzelf rijk ben en dan nog loopbanden, roeidingen, gewichtstoestanden en veel meer wat van buiten af moeilijk te duiden was.
Ja, ik heb het ervan genomen. Zelfs het zwemmen heb ik tot het minimum beperkt en lezen traint misschien de hersenen maar draagt weinig bij aan het in stand houden van de fysieke conditie. Ik ben me niet aan drank of eten te buiten gegaan, daar kan het niet aan liggen. Het zal de leeftijd wel weer zijn. Twee weken op je gat liggen, hakt er dus danig in, lijkt de conclusie. Gewoon doordieselen maar en indien nodig terugschakelen. Een diesel beweegt uit zichzelf, als je de vrij verlaat.
Ik had natuurlijk iedere dag op een van de vele aanwezige fitness-apparaten kunnen springen. Maar ik moet bekennen, dat dat nou niet mijn hoogst haalbare streven was, als ik voor het eerst in mijn leven een bounty-vakantie ga genieten. Maar het had gekund. Beide hotelcomplexen hadden een uiterst moderne sportruimte met een keur aan afbeulinstrumenten waar ik zelden of nooit iemand op bezig heb gezien. De twee die ikzelf rijk ben en dan nog loopbanden, roeidingen, gewichtstoestanden en veel meer wat van buiten af moeilijk te duiden was.
Ja, ik heb het ervan genomen. Zelfs het zwemmen heb ik tot het minimum beperkt en lezen traint misschien de hersenen maar draagt weinig bij aan het in stand houden van de fysieke conditie. Ik ben me niet aan drank of eten te buiten gegaan, daar kan het niet aan liggen. Het zal de leeftijd wel weer zijn. Twee weken op je gat liggen, hakt er dus danig in, lijkt de conclusie. Gewoon doordieselen maar en indien nodig terugschakelen. Een diesel beweegt uit zichzelf, als je de vrij verlaat.
Vouwfietsjes
Zittend in de bar, genietend van mijn halve liter bier, verbaas ik me voor de zoveelste keer over de dl's waarmee men de sterke drank naar binnen werkt. Twee en een half maal een 'normale' 4 cl borrel. Meestal neemt men er de tijd voor, maar soms wordt het glas ook in één teug geleegd. De een drinkt het puur, de ander in combinatie met een fles bier. Soms ook komt de sterke drank uit eigen zak te voorschijn, nadat men aan de bar een bier heeft gehaald.
Het rookverbod in openbare gelegenheden heeft, in zoverre ik dat kan overzien, nauwelijks protest opgeleverd. En roken is hier (nog) een vrij algemene bezigheid. Mocht de overheid iets willen doen aan het algemeen geaccepteerde en van de vroege ochtend tot de late avond genoten drankgebruik, dan kan ik me niet voorstellen, dat dat zo zonder slag of stoot zal gaan. In het verkeer is de grens duidelijk: 0, niks van alcohol in je aderen. In praktijk een eufemisme daar de gemiddelde persoon, zeker van het mannelijke geslacht en al helemaal op het platteland, altijd wel iets gedronken heeft.
Niet dat iedereen hier lallend en zwierend of schelden en bezwerend rond tolt. Al zie je zo rond vijven de nodige types die ondanks de werkzaamheden overduidelijk aangeschoten of gewoon dronken zijn. Soms vrolijk, vaak opdringerig en luidruchtig. Net als 20-25 jaar geleden in Frankrijk begint menigeen zijn dag met een glas uit eigen voorraad. Iedereen heeft wijn. Iedereen stookt. Wat ze zelf niet hebben, is bier. Ga je ergens op bezoek krijg je koffie, bier of wijn, cola èn sterke drank voorgeschoteld. Maakt niet uit of het 's morgens of 's avonds is. En dan moet je weten, dat weigeren zo ongeveer gelijk staat aan het beledigen van de gastvrouw.
Het rookverbod in openbare gelegenheden heeft, in zoverre ik dat kan overzien, nauwelijks protest opgeleverd. En roken is hier (nog) een vrij algemene bezigheid. Mocht de overheid iets willen doen aan het algemeen geaccepteerde en van de vroege ochtend tot de late avond genoten drankgebruik, dan kan ik me niet voorstellen, dat dat zo zonder slag of stoot zal gaan. In het verkeer is de grens duidelijk: 0, niks van alcohol in je aderen. In praktijk een eufemisme daar de gemiddelde persoon, zeker van het mannelijke geslacht en al helemaal op het platteland, altijd wel iets gedronken heeft.
Niet dat iedereen hier lallend en zwierend of schelden en bezwerend rond tolt. Al zie je zo rond vijven de nodige types die ondanks de werkzaamheden overduidelijk aangeschoten of gewoon dronken zijn. Soms vrolijk, vaak opdringerig en luidruchtig. Net als 20-25 jaar geleden in Frankrijk begint menigeen zijn dag met een glas uit eigen voorraad. Iedereen heeft wijn. Iedereen stookt. Wat ze zelf niet hebben, is bier. Ga je ergens op bezoek krijg je koffie, bier of wijn, cola èn sterke drank voorgeschoteld. Maakt niet uit of het 's morgens of 's avonds is. En dan moet je weten, dat weigeren zo ongeveer gelijk staat aan het beledigen van de gastvrouw.
Vervolmaken
Gisteren de dag de dag gelaten en niet geprobeerd om op de valreep nog vanalles gedaan te krijgen. De afzuigkap nog en dan is de keuken de eerste ruimte in huis, die de gewenste inrichting heeft gekregen. Het opvullen van twee verloren ruimtes met een rek voor kookboeken en meer niet meegerekend. En dan vergeet ik nog het laatste gat in het front van de keukenkasten.
Wat eerst uitzag als een missende tand in een verder gaaf gebit, valt me nauwelijks meer op. Neemt niet weg dat de plek, opengevallen door een 'last minute' verandering van het aanrecht nog steeds opgevuld moet worden met een extra, want nooit ingeplande inbouwkast. Gaat nooit meer perfect worden, omdat de wegen van leverancier en producteur zich hebben gescheiden. Dus straks een eye-catcher in glimmend zwart met matglazen front ipv rustiek crêmekleurig hout met zichtbare nerf. Meer in de lijn met de apparatuur dan met de andere kasten.
Ik geloof, dat ik daarmee -qua keuken- alles gehad heb. Kan eindelijk de meuk een definitieve plek krijgen. Gaat nog wringen worden, want als iets inmiddels duidelijk is geworden, is het de zee aan ruimte, die ik in Fankrijk niet alleen tot mijn beschikking had, maar ook heb gebruikt. Ondanks de zeer ingrijpende selectie bij het vullen van de verhuisdozen is het een uitdaging om het meegenomene van een plek te voorzien. En dan heb ik het in feite pas over mijn zooi.
Wat eerst uitzag als een missende tand in een verder gaaf gebit, valt me nauwelijks meer op. Neemt niet weg dat de plek, opengevallen door een 'last minute' verandering van het aanrecht nog steeds opgevuld moet worden met een extra, want nooit ingeplande inbouwkast. Gaat nooit meer perfect worden, omdat de wegen van leverancier en producteur zich hebben gescheiden. Dus straks een eye-catcher in glimmend zwart met matglazen front ipv rustiek crêmekleurig hout met zichtbare nerf. Meer in de lijn met de apparatuur dan met de andere kasten.
Ik geloof, dat ik daarmee -qua keuken- alles gehad heb. Kan eindelijk de meuk een definitieve plek krijgen. Gaat nog wringen worden, want als iets inmiddels duidelijk is geworden, is het de zee aan ruimte, die ik in Fankrijk niet alleen tot mijn beschikking had, maar ook heb gebruikt. Ondanks de zeer ingrijpende selectie bij het vullen van de verhuisdozen is het een uitdaging om het meegenomene van een plek te voorzien. En dan heb ik het in feite pas over mijn zooi.
woensdag 11 mei 2016
Luieren
Om me heen wordt hard gewerkt. Iedereen was vandaag in de tuin cq op het veld bezig. Onkruidbestrijding gebeurd hier erg biologisch. Van de ochtend tot de avond is men met een soort hak bezig om alles om te werken. Een hak met een veel te korte steel, waardoor al die oude mensjes verklaard kunnen worden, die rondlopen met de rug in een hoek van bijna 90º. Typische dat zoiets als een schoffel dan niet doordringt vanuit Nederland. Een stuk gebruikersvriendelijk werktuig. Maar ok, dat was ook al in Frankrijk een onbekend stuk gereedschap.
Op de namiddagronde met de hond (Katrien had d'r geen zin in) voelde ik me bijna schuldig bij het zien van al die zwoegende lui. Met de hand, met het paard, zelfs de gemiddelde tractor is ploeteren hier. Het is een leven, dat ik enerzijds zeer weet te waarderen, maar anderzijds ook blij ben, dat ik er niet mijn dagen aan moet slijten. Ja, ja, dat dubbele gevoel. Het genot van de eenvoud zonder er toe veroordeeld te zijn.
Op zo'n dag als vandaag vraag ik me af hoe de mensen tegen mij, ons aankijken. De mens kennende moet er afgunst in het spel zijn, al is er weinig of niets, dat daar op wijst. Maar het verschil tussen mijn leven en dat van de gemiddelde dorpeling is groot. De luxe van je eigen tijd kunnen invullen. Ik mag er met regelmaat over klagen. Een overduidelijk luxe-probleem.
Op de namiddagronde met de hond (Katrien had d'r geen zin in) voelde ik me bijna schuldig bij het zien van al die zwoegende lui. Met de hand, met het paard, zelfs de gemiddelde tractor is ploeteren hier. Het is een leven, dat ik enerzijds zeer weet te waarderen, maar anderzijds ook blij ben, dat ik er niet mijn dagen aan moet slijten. Ja, ja, dat dubbele gevoel. Het genot van de eenvoud zonder er toe veroordeeld te zijn.
Op zo'n dag als vandaag vraag ik me af hoe de mensen tegen mij, ons aankijken. De mens kennende moet er afgunst in het spel zijn, al is er weinig of niets, dat daar op wijst. Maar het verschil tussen mijn leven en dat van de gemiddelde dorpeling is groot. De luxe van je eigen tijd kunnen invullen. Ik mag er met regelmaat over klagen. Een overduidelijk luxe-probleem.
Infectie
Meer dan een jaar probeer ik iets van een soort planning in de lopende zaken gestopt te krijgen, die niet alleen mezelf aangaan. Onderneem ik actie of wil ik iets, dan is dat geen probleem, want aan mij. Alles -helaas- zonder garantie, dat de andere betrokkenen zich aan de poging tot planning houden. Maar veranderingen kosten tijd, dus enig geduld is op z'n plek.
Anders werkt het, als het initiatief niet aan mijn kant ligt, maar het resultaat wel voor mij bedoeld is of van belang is. Heeft het met de overheid te maken, krijg je alle mogelijke kastjes en muren te zien voordat je in de buurt van een resultaat komt. Is het een privé-persoon, dan werkt het alleen als je de gewenste persoon op het gewenste ogenblik van de straat weet te trekken. En betreft het een commercieel iets, dan moet je er enerzijds achteraan blijven hollen om het gewenste niet ergens in een la te laten verstoffen en anderzijds op de onmogelijkste momenten beschikbaar zijn, omdat men je op het allerlaatste moment laat weten, wanneer ze voor je deur staan. Vermoeiend. Irritant. Onhandig. Weinig praktisch. Etc.
Ik heb me daar regelmatig druk en soms kwaad om gemaakt. Lost weinig op. Vandaag niet meer gedaan. Tot mijn eigen grote verbazing. Met een volle agenda naar Sibiu. Eén item afgehandeld en een telefoontje, dat men op een rit van Boekarest naar Cluj en retour om half vier in Coves denkt te zijn om de rand van het aanrechtblad -na bijna twee jaar!!- af te werken.
Tijd: 12:23. Nog twee uur te gaan, genoeg tijd om het meeste af te handelen, komt Mariana met het voorstel om uit te gaan eten ... Ik heb mijn wenkbrauwen vruchteloos gefronst, inwendig gezucht en vervolgens heerlijk gegeten, op tijd terug in Coves en natuurlijk waren de lui ruim een uur te laat. Zou het wennen??
Anders werkt het, als het initiatief niet aan mijn kant ligt, maar het resultaat wel voor mij bedoeld is of van belang is. Heeft het met de overheid te maken, krijg je alle mogelijke kastjes en muren te zien voordat je in de buurt van een resultaat komt. Is het een privé-persoon, dan werkt het alleen als je de gewenste persoon op het gewenste ogenblik van de straat weet te trekken. En betreft het een commercieel iets, dan moet je er enerzijds achteraan blijven hollen om het gewenste niet ergens in een la te laten verstoffen en anderzijds op de onmogelijkste momenten beschikbaar zijn, omdat men je op het allerlaatste moment laat weten, wanneer ze voor je deur staan. Vermoeiend. Irritant. Onhandig. Weinig praktisch. Etc.
Ik heb me daar regelmatig druk en soms kwaad om gemaakt. Lost weinig op. Vandaag niet meer gedaan. Tot mijn eigen grote verbazing. Met een volle agenda naar Sibiu. Eén item afgehandeld en een telefoontje, dat men op een rit van Boekarest naar Cluj en retour om half vier in Coves denkt te zijn om de rand van het aanrechtblad -na bijna twee jaar!!- af te werken.
Tijd: 12:23. Nog twee uur te gaan, genoeg tijd om het meeste af te handelen, komt Mariana met het voorstel om uit te gaan eten ... Ik heb mijn wenkbrauwen vruchteloos gefronst, inwendig gezucht en vervolgens heerlijk gegeten, op tijd terug in Coves en natuurlijk waren de lui ruim een uur te laat. Zou het wennen??
Thuiskomen
Ouwe stramienen nemen het roer over. Voor het eerst sinds 2 weken 's nachts wakker geweest en vanochtend ook de eerste opdringerige gedachten net na het ontwaken. Is niet wat ik nu het 'prettige thuis gevoel' zou willen noemen. Maar soit, was ongetwijfeld een vooruitlopertje op de invulling van vandaag.
We gaan links en rechts onze neus laten zien en stilgevallen procedures nieuw leven in blazen. Bed, kleerkast, douchedeur, vloerverwarming, aanrechtrand, dampgenerator, laatste tegels voor de tegelkachel, herstel keldervloer en muren. Gaat allemaal vast niet voor het weekend gebeuren, dus tijd genoeg om zelf aan de slag te gaan met tuin, binnenplaats, electra en inrichting. Het is als een koude douche, maar beter nu dan na een hoop getreuzel. Zou prettig zijn als dit allemaal afgerond is, voordat we de volgende étappe ergens in juli opstarten.
En nu we toch met opsommen bezig zijn: koffiemachine (Boekarest), serviesgoed (Cluj), belachelijk grote Tv (Sibiu) en een afzuigkap met speciale ophanging (?) ... de laatste grote uitgaves voordat we de kalme, bescheiden en naar zelfvoorziening (Niet lachen!) strevende levensdraad oppakken.
En tenslotte een afsluitend bezoek aan de oude plek in Frankrijk, achter de verkoop aan van het laatste restant bij Boussac en de verloren gegane bezoekregelmaat aan Utrecht herstellen. Als ik dat zo zie, krijg ik de neiging om de tijd een week terug te draaien.
We gaan links en rechts onze neus laten zien en stilgevallen procedures nieuw leven in blazen. Bed, kleerkast, douchedeur, vloerverwarming, aanrechtrand, dampgenerator, laatste tegels voor de tegelkachel, herstel keldervloer en muren. Gaat allemaal vast niet voor het weekend gebeuren, dus tijd genoeg om zelf aan de slag te gaan met tuin, binnenplaats, electra en inrichting. Het is als een koude douche, maar beter nu dan na een hoop getreuzel. Zou prettig zijn als dit allemaal afgerond is, voordat we de volgende étappe ergens in juli opstarten.
En nu we toch met opsommen bezig zijn: koffiemachine (Boekarest), serviesgoed (Cluj), belachelijk grote Tv (Sibiu) en een afzuigkap met speciale ophanging (?) ... de laatste grote uitgaves voordat we de kalme, bescheiden en naar zelfvoorziening (Niet lachen!) strevende levensdraad oppakken.
En tenslotte een afsluitend bezoek aan de oude plek in Frankrijk, achter de verkoop aan van het laatste restant bij Boussac en de verloren gegane bezoekregelmaat aan Utrecht herstellen. Als ik dat zo zie, krijg ik de neiging om de tijd een week terug te draaien.
dinsdag 10 mei 2016
Vastlopen
Gisteravond voor mezelf genoteerd: "Zo'n tergend langzaam inkakkende dag. Bijzondere gewaarwordingen in de ochtend, activiteit in de middag en niks meer in de avond." Nu heb ik in de avond nog een zeer smakelijke, al zeg ik het zelf, maaltijd gekookt. Dus het beeld is meer een gevoelskwestie dan een concrete weergave van de feiten. Vandaag is het weinig anders geweest. Waar wringt de schoen? Als je je niks voorneemt, is het natuurlijk best moeilijk om je achteraf met voldoening op de schouders te kloppen vanwege de behaalde resultaten. Maar dat is niet het probleem.
Hoe werkt het, als je je voorneemt je niks voor te nemen? Dan zou je zeer tevreden moeten zijn, als je aan het eind van de dag constateert, dat je eigenlijk niks gedaan hebt. Toch? En dat 'niks doen' klopt natuurlijk nooit, want op zo'n dag als vandaag, heb ik een aantal maal met de honden gelopen, boodschappen gedaan, hondenvoer opgehaald, winterbanden laten verwisselen, op een terras gezeten en een radler genoten, gekookt en geschreven. Zo ff uit de losse pols.
Niet niks dus. En toch is daar dat gevoel van onvrede over de hoeveelheid en/of de aard van het verzette werk èn dat ondanks het bewuste streven naar de afwezigheid van 'moeten' in de dagelijkse gang van zaken. Ergens zit daar iets goed verkeerd om. Niet de filosofie van 'elke dag iets' gebaseerd op een specifiek kader maar 'elke dag ongeacht wat'. Tevreden zijn met wat gedaan is, niet bezig zijn met wat gedaan moe(s)t worden en al helemaal je vingers niet verbranden aan wat gedaan had kunnen zijn.
Hoe werkt het, als je je voorneemt je niks voor te nemen? Dan zou je zeer tevreden moeten zijn, als je aan het eind van de dag constateert, dat je eigenlijk niks gedaan hebt. Toch? En dat 'niks doen' klopt natuurlijk nooit, want op zo'n dag als vandaag, heb ik een aantal maal met de honden gelopen, boodschappen gedaan, hondenvoer opgehaald, winterbanden laten verwisselen, op een terras gezeten en een radler genoten, gekookt en geschreven. Zo ff uit de losse pols.
Niet niks dus. En toch is daar dat gevoel van onvrede over de hoeveelheid en/of de aard van het verzette werk èn dat ondanks het bewuste streven naar de afwezigheid van 'moeten' in de dagelijkse gang van zaken. Ergens zit daar iets goed verkeerd om. Niet de filosofie van 'elke dag iets' gebaseerd op een specifiek kader maar 'elke dag ongeacht wat'. Tevreden zijn met wat gedaan is, niet bezig zijn met wat gedaan moe(s)t worden en al helemaal je vingers niet verbranden aan wat gedaan had kunnen zijn.
Warmlopen
De tweede dag in de thuishaven. Nog geen kat uit de boom gekeken. De welbekende terughoudendheid om achtergelaten draden op te pakken. Het hoeft natuurlijk ook niet allemaal in de eerste 24 uur werkelijkheid. De koffers zijn uitgepakt. Ik zou niet weten, wanneer het de laatste keer is geweest, dat ik mijn reisbaggage binnen een week na aankomst had opgeruimd. Bovendien voelt alles nog kalm en rustig aan, haast weldadig. En dat is misschen wel het belangrijkste punt om vast te houden. Geen zenuwen, geen opgejaagd gevoel. Een aangenaam vooruitzicht mocht blijken, dat dit meer is dan een tijdelijke verdienste.
Op wat betalingen na is er niets wat niet rustig een week of meer kan wachten voordat ik het op- cq aanpak. Met de opnieuw verschenen zon lijkt de tuin me vandaag een goed idee. Het zal enerzijds schrikken zijn, anderzijds geeft alles wat je doet vlot en duidelijk zichtbaar resultaat. Een prettig combinatie, bijna een steun in de rug. Een energie-input ipv een leegtrekker.
Heerlijk met de handen in de aarde. Onkruid verwijderen, aardappelen aanaarden, zaaien 'moet', planten kan en verder met de volgende delen van de tuin in orde maken voor gebruik. Maar eerst een blik werpen op het 'slagveld', dat me te wachten staat.
Op wat betalingen na is er niets wat niet rustig een week of meer kan wachten voordat ik het op- cq aanpak. Met de opnieuw verschenen zon lijkt de tuin me vandaag een goed idee. Het zal enerzijds schrikken zijn, anderzijds geeft alles wat je doet vlot en duidelijk zichtbaar resultaat. Een prettig combinatie, bijna een steun in de rug. Een energie-input ipv een leegtrekker.
Heerlijk met de handen in de aarde. Onkruid verwijderen, aardappelen aanaarden, zaaien 'moet', planten kan en verder met de volgende delen van de tuin in orde maken voor gebruik. Maar eerst een blik werpen op het 'slagveld', dat me te wachten staat.
maandag 9 mei 2016
Vlagen
Het geklots van het oceaanwater tegen/rondom de betonnen palen, waarop onze hut was gebouwd, klinkt nog present na in mijn oren. Als ik mijn ogen sluit, zie ik blauw in vele tinten. En met een beetje extra concentratie ben ik terug in de onderwaterwereld vol wonderbaarlijke vormen en kleuren. Het is geen verlangen of gemis. Het is (na)genieten van het ervaren van een tijdelijke meerwaarde in mijn bestaan. Het eerste wat me gisteren opviel bij de rit terug vanaf het vliegveld, waren de besneeuwde toppen van de Karpaten. Zoals vaker gesteld; op de (besneeuwd) top van een berg het uitzicht genieten met de voeten in een aan land ruisende zee, is helaas niet mogelijk.
Het groen heeft hier inmiddels de winterse dor-gele kleur van het weidelandschap verdrongen. Het is gras, opkomend graan, meidoorn struiken en bomen zoals eik en beuk en geen mix van palmen, bananenbomen en ander blijvend groen, maar de overdaad doet weinig voor elkaar onder.
De zon laat het hier ff afweten, maar deed dat ook af en toe rondom de evenaar. Het verschil zit 'm in het gebrek aan zelfwerkzaamheid, in de aangedragen luiheid, in het Oblomov-gehalte van het tropische bestaan. De kranten blijven maar vol staan over het belang van werk en 'zinvol' bezig zijn voor mensen en hun eigenwaarde. Ik blijf dat maar niet snappen. En dat heeft niks met de luxe van de afgelopen twee weken te maken, maar alles met mijn gewone, dagelijks streven naar een bestaan vrij van dwang door en/of verantwoordelijkheid aan/voor derden.
Het groen heeft hier inmiddels de winterse dor-gele kleur van het weidelandschap verdrongen. Het is gras, opkomend graan, meidoorn struiken en bomen zoals eik en beuk en geen mix van palmen, bananenbomen en ander blijvend groen, maar de overdaad doet weinig voor elkaar onder.
De zon laat het hier ff afweten, maar deed dat ook af en toe rondom de evenaar. Het verschil zit 'm in het gebrek aan zelfwerkzaamheid, in de aangedragen luiheid, in het Oblomov-gehalte van het tropische bestaan. De kranten blijven maar vol staan over het belang van werk en 'zinvol' bezig zijn voor mensen en hun eigenwaarde. Ik blijf dat maar niet snappen. En dat heeft niks met de luxe van de afgelopen twee weken te maken, maar alles met mijn gewone, dagelijks streven naar een bestaan vrij van dwang door en/of verantwoordelijkheid aan/voor derden.
Briefing
Nog niet gevonden, maar er wel aan begonnen: mijn draai. De temperatuur is ruim de helft lager dan twee dagen geleden, terwijl bij vertrek de waarden in Roemenië nauwelijks onder deden voor de temperatuur op de Seychelles. Ik heb koude voeten, ondanks schoenen en sokken ipv enkel slippers. Hoe was het ook weer met het weer? Het kan verkeren. En niet alleen met het weer. Maar alles op z'n tijd.
De honden zijn blij met mijn aanwezigheid. Wat mij weer deugd doet. Vannacht niks gemerkt van het slapen. Een gat tussen voor tienen en na zevenen. Het blog bijgewerkt. De foto's overgeheveld naar het tablet. De koffers wachten nog op uitpakken. De vanochtend tegengekomen rust houdt me nog steeds gezelschap. Kattenbak opgeschoond. Mail afgehandeld. Post nog niet bekeken op die ene echt belangrijke brief na; de registratie van mijn C5 in Roemenië.
Er wordt wat ongeduldig gepopeld in de wachtrij, maar voor vandaag blijft het hier bij. Misschien de koffers nog. De drollen wegscheppen, die in de weg liggen, Een paar boodschappen doen kan geen kwaad. En links en rechts de stand van zaken opnemen. Mn de tuin. Aan die schrik, ben ik nog niet toe, denk ik zo.
De eerste vloedgolf redelijk doorstaan. Geen blindelingse duik in openstaande zaken, maar ook geen wegkruipen voor wat gewoon onderdeel is van mijn bestaan hier ter plekke.
De honden zijn blij met mijn aanwezigheid. Wat mij weer deugd doet. Vannacht niks gemerkt van het slapen. Een gat tussen voor tienen en na zevenen. Het blog bijgewerkt. De foto's overgeheveld naar het tablet. De koffers wachten nog op uitpakken. De vanochtend tegengekomen rust houdt me nog steeds gezelschap. Kattenbak opgeschoond. Mail afgehandeld. Post nog niet bekeken op die ene echt belangrijke brief na; de registratie van mijn C5 in Roemenië.
Er wordt wat ongeduldig gepopeld in de wachtrij, maar voor vandaag blijft het hier bij. Misschien de koffers nog. De drollen wegscheppen, die in de weg liggen, Een paar boodschappen doen kan geen kwaad. En links en rechts de stand van zaken opnemen. Mn de tuin. Aan die schrik, ben ik nog niet toe, denk ik zo.
De eerste vloedgolf redelijk doorstaan. Geen blindelingse duik in openstaande zaken, maar ook geen wegkruipen voor wat gewoon onderdeel is van mijn bestaan hier ter plekke.
Idealiter
Koud 48 uur geleden zat ik nu op een stretcher en keek over de glad blauwe spiegel van het water in het zwembad naar de levendige zee, sorry oceaan. Net teruggelopen van het ontbijt en de hele dag nog te gaan. Het was zaterdag en vertrekdag en alszodanig niet representatief voor de rest van de week. Nu moesten we met de koffers aan de slag, de andere dagen dook Mariana in de oceaan en ik in mijn boek.
Ik zou aan zo'n dagbegin kunnen wennen. Laat op, een verzorgd ontbijt, geen gedoe met dekken of opruimen, opstaan en achter de Pc of in een boek kruipen. Het aantal mensen om me heen bij het ontbijt zou minder mogen. Dat de (bad)kamer iedere dag werd schoongemaakt, opgeruimd, handdoeken verwisseld, bed opgemaakt en eens per twee dagen verschoond zou ook niet op weerstand van mijn kant hoeven rekenen. De handdoeken hadden wat mij betreft niet iedere dag gehoeven.
Het lezen, de rust hebben om me in een boek te verdiepen, deed goed. Het feit, dat ik dan ergens in de loop van de middag in slaap viel, was eerder prettig dan irritant. Geen lunchgedoe werd me door mijn ingewanden in dank afgenomen. Een deel van de middag soms buiten de deur op een terras is natuurlijk niet verkeerd. Personeel mocht wat minder nadrukkelijk aanwezig zijn. En dat vragen of je nog wat wilt als je glas leeg is, is inmiddels een wereldwijd verbreide irritante gewoonte.
Mijn avonden zouden perfect zijn, als ik daarin de gewenste afwisseling tot stand weet te brengen tussen je laten verzorgen en anderen verzorgen, kortom uit eten en koken. Die keuze was er nu niet maar voor de korte periode was dat geen probleem o.a. ook door de afwisseling van de mogelijkheden en de ruime keuze op de menukaart(en). Bij twee weken zou de schoen beginnen te wringen, schat ik zo in. De rest zou een kwestie zijn van uitgerust raken en vrijkomende energie besteden achter de PC, in de tuin of klussend.
Ik zou aan zo'n dagbegin kunnen wennen. Laat op, een verzorgd ontbijt, geen gedoe met dekken of opruimen, opstaan en achter de Pc of in een boek kruipen. Het aantal mensen om me heen bij het ontbijt zou minder mogen. Dat de (bad)kamer iedere dag werd schoongemaakt, opgeruimd, handdoeken verwisseld, bed opgemaakt en eens per twee dagen verschoond zou ook niet op weerstand van mijn kant hoeven rekenen. De handdoeken hadden wat mij betreft niet iedere dag gehoeven.
Het lezen, de rust hebben om me in een boek te verdiepen, deed goed. Het feit, dat ik dan ergens in de loop van de middag in slaap viel, was eerder prettig dan irritant. Geen lunchgedoe werd me door mijn ingewanden in dank afgenomen. Een deel van de middag soms buiten de deur op een terras is natuurlijk niet verkeerd. Personeel mocht wat minder nadrukkelijk aanwezig zijn. En dat vragen of je nog wat wilt als je glas leeg is, is inmiddels een wereldwijd verbreide irritante gewoonte.
Mijn avonden zouden perfect zijn, als ik daarin de gewenste afwisseling tot stand weet te brengen tussen je laten verzorgen en anderen verzorgen, kortom uit eten en koken. Die keuze was er nu niet maar voor de korte periode was dat geen probleem o.a. ook door de afwisseling van de mogelijkheden en de ruime keuze op de menukaart(en). Bij twee weken zou de schoen beginnen te wringen, schat ik zo in. De rest zou een kwestie zijn van uitgerust raken en vrijkomende energie besteden achter de PC, in de tuin of klussend.
Puntig
De ochtend van 'the day after'. Het is, dat het reizen 24 uur in beslag heeft genomen, anders zou je met recht kunnen spreken van het omslaan van een bladzijde of 'met een knip van je vingers'. Een andere wereld in een mum van tijd. Een compleet andere wereld. Twee werelden die nauwelijks meer van elkaar kunnen verschillen. Ja, ik had nog door kunnen reizen naar een of ander hongersnood- en/of oorloggebied. Dan had ik werkelijk de uitersten van het spectrum te pakken gehad.
Maar geloof me, een 5-sterren vakantieplek op een eilandje in de Indische oceaan heeft weinig gemeenschappelijk met een boerengehucht op het Transsylvanische platteland in het hart van Roemenië. Je komt dan echt niet verder dan slapen, eten, wassen en ontlasten. En zelfs dat werkt alleen, als je het in zeer algemene termen vat.
Het vereist een stevig partijtje omschakelen. Ik kan niet spreken van een 'shock'. Zowel in de een als in de andere richting was en nu is er weinig wat niet vooraf al bekend was. Maar toch. Compeet andere, vrijwel los van elkaar staande werelden. Verbazingwekkend is het dan, dat ik hier vanochtend van 24 naar 13 liep met een voor mij onbekende en dus vreemd aandoende rust in mijn donder. Het kan haast niet anders, dan dat er iets veelomvattends is afgesloten. Hier is/wordt iets opgeborgen na netjes afgehandeld te zijn. Een Punt achter een Periode.
Maar geloof me, een 5-sterren vakantieplek op een eilandje in de Indische oceaan heeft weinig gemeenschappelijk met een boerengehucht op het Transsylvanische platteland in het hart van Roemenië. Je komt dan echt niet verder dan slapen, eten, wassen en ontlasten. En zelfs dat werkt alleen, als je het in zeer algemene termen vat.
Het vereist een stevig partijtje omschakelen. Ik kan niet spreken van een 'shock'. Zowel in de een als in de andere richting was en nu is er weinig wat niet vooraf al bekend was. Maar toch. Compeet andere, vrijwel los van elkaar staande werelden. Verbazingwekkend is het dan, dat ik hier vanochtend van 24 naar 13 liep met een voor mij onbekende en dus vreemd aandoende rust in mijn donder. Het kan haast niet anders, dan dat er iets veelomvattends is afgesloten. Hier is/wordt iets opgeborgen na netjes afgehandeld te zijn. Een Punt achter een Periode.
zondag 8 mei 2016
Ankerplek
Ik ben er weer, daar waar het thuis moet gaan worden, maar het nog niet is. Het voelt wel vertrouwd aan. Niet zozeer de mensen, maar wel hun bestaan in mijn leven. De plek. Het volk. De levenswijze. Ik krijg het niet goed te pakken. Maar we gaan dit wel vasthouden. De komende dagen zullen daar de nodige aanrollende golven op gebroken moeten worden.
Slotfase
Bezig met het laatste uur en twintig minuten vliegen. Sibiu in iets van een kwartier. Het rondje is bijna rond. Goed ook, want ik ben al dat gehannes op de vliegvelden en eigenlijk ook het vliegen zat. Ik heb er nog geen zin in, maar het wordt tijd voor een normaler bestaan.
zaterdag 7 mei 2016
Afvaart
Werkelijk tot zes uur moeten wachten, terwijl we de enigen waren, die naar de luchthaven gebracht moesten worden. Mij ontging de zin hiervan tot tegen zessen een viertal mensen de steiger op kwam wandelen. De staf, de uitvoerende staf, niet de mensen die je zag op de managmentborrel. We werden uitgebreid voor onze aanwezigheid bedankt en uitgezwaaid. Vier man op de steiger, 5 op de boot. Leek me wat overdreven, maar misschien maakten er een paar van de gelegenheid gebruik om naar huis te gaan.
Ter plekke ging één van de vijf mede-opvarenden mee om de op een kar uitgeladen baggage rond te duwen tot we door de douane naar de gate gingen. Misschien had hij wel geld verwacht. Maar ten eerste had ik al de nodige extra's rondgedeeld aan verzorgende medewerkers als schoonmaker, de enige die echt heeft gewerkt, terraskelner en ons persoonlijke manusje-van-alles. Waarbij de laatste z'n extra het makkelijkste verdiend heeft. Ten tweede was het boottochtje opzich al knap prijzig en keuze hadden we daarin niet. En ten derde heb ik met het varende personeel weinig uit te staan gehad. Handje. En 'Tot ziens'.
Ter plekke ging één van de vijf mede-opvarenden mee om de op een kar uitgeladen baggage rond te duwen tot we door de douane naar de gate gingen. Misschien had hij wel geld verwacht. Maar ten eerste had ik al de nodige extra's rondgedeeld aan verzorgende medewerkers als schoonmaker, de enige die echt heeft gewerkt, terraskelner en ons persoonlijke manusje-van-alles. Waarbij de laatste z'n extra het makkelijkste verdiend heeft. Ten tweede was het boottochtje opzich al knap prijzig en keuze hadden we daarin niet. En ten derde heb ik met het varende personeel weinig uit te staan gehad. Handje. En 'Tot ziens'.
Lijntjes
Dingen weer aanpakken is anders, als je je hele leven nog voor je hebt, dan als het bestaan wat dat betreft erg overzichtelijk is geworden....
Daar is het begin weer van de neiging om de boel de boel te laten. Misschien speelt ook mee, dat als het huis af is, d'r niks meer te doen is. Iets dat wel mee zal vallen want "Af" is het huis nog laaaaaaaaaaaaang niet.
Maar weer een element van het alledaase wat eerder dan bedoeld om aandacht vraagt. Wat zullen de thema's gaan worden de komende weken, mnden, misschien wel jaren??
Wat moet afgerond? Het huis.
Waar heb ik geen zin in? Naar Frankrijk gaan.
Waar zie ik tegen op? De dood, eerst de honden, dan mezelf.
Daar is het begin weer van de neiging om de boel de boel te laten. Misschien speelt ook mee, dat als het huis af is, d'r niks meer te doen is. Iets dat wel mee zal vallen want "Af" is het huis nog laaaaaaaaaaaaang niet.
Maar weer een element van het alledaase wat eerder dan bedoeld om aandacht vraagt. Wat zullen de thema's gaan worden de komende weken, mnden, misschien wel jaren??
Wat moet afgerond? Het huis.
Waar heb ik geen zin in? Naar Frankrijk gaan.
Waar zie ik tegen op? De dood, eerst de honden, dan mezelf.
vrijdag 6 mei 2016
Steekje
De boottocht. Laat ik met de deur in huis vallen: Prachtig, maar absoluut niet het geld waard, wat ervoor neergeteld moest worden. Ik durf het bedrag nieteens te noemen en dan moest de fles wijn en de fles water voor bij de (koude) maaltijd nog extra betaald worden ook. Dit is een aanrader als je gasten na schitterende dagen op de valreep nog het gevoel wilt geven, dat ze dom genoeg zijn om belazerd te worden.
Dat het varen niet zoveel voorstelde, zal best aan de tamelijk onrustige zee hebben gelegen. Waren we niet uit de wind voor anker gegaan, hadden borden en glazen aan de tafel vast moeten zitten. Ik vraag me ook af of de tocht wel doorgang had gevonden, als het niet onze laatste avond was geweest. Dit wilden ze duidelijk kost wat kost binnen halen. Fout, maar soit.
De afgetakelde champagne (die was inclusief) was echter een te vermijden binnenkomer geweest en de al genoemde bijbetaling gewoon belachelijk. Doe dan een paar tientjes op de prijs. Het is al irritant genoeg, dat je bij alles steeds moet bedenken, dat er nog 22% bijkomt. In dit geval een bedrag ter grootte van 4 à 5 flessen van de extra bestelde wijn. Gewoon stom, dus.
Dat het varen niet zoveel voorstelde, zal best aan de tamelijk onrustige zee hebben gelegen. Waren we niet uit de wind voor anker gegaan, hadden borden en glazen aan de tafel vast moeten zitten. Ik vraag me ook af of de tocht wel doorgang had gevonden, als het niet onze laatste avond was geweest. Dit wilden ze duidelijk kost wat kost binnen halen. Fout, maar soit.
De afgetakelde champagne (die was inclusief) was echter een te vermijden binnenkomer geweest en de al genoemde bijbetaling gewoon belachelijk. Doe dan een paar tientjes op de prijs. Het is al irritant genoeg, dat je bij alles steeds moet bedenken, dat er nog 22% bijkomt. In dit geval een bedrag ter grootte van 4 à 5 flessen van de extra bestelde wijn. Gewoon stom, dus.
Smaakvol
Een (voor?)laatste terrasmiddag? Of de boottocht vanavond doorgaat is nog maar de vraag. Het zag er vanochtend wel naar uit, maar het weer is omgeslagen. Misschien slaat het weer terug. Gisteravond had het uiteindelijk best door kunnen gaan. De zee was redelijk kalm en het heeft dan wel geregend, maar niet in de tijd, dat we op ons terras de bestelde maaltijd hebben genoten. Een mix van lokaal, Japans, Italiaans en Frans. De laatste drie hebben ze hier eigenlijk niet nodig. Ik had zin in spagetti en na bijna veertien dagen eindelijk weereens kaas na de maaltijd had ook wel wat, maar beiden had rustig nog een paar dagen kunnen wachten.
De lokale keuken is smaakvol en afwisselend. Vis zonder de irritant overheersende vislucht en dito smaak. Veel groente en fruit. Pittige sauzen. Aparte toetjes. Ingrediënten als curry, kokos, pepers en gember, die ik ten zeerste weet te waarderen. En als je dan iets met 'aanvullingen' wilt, dan heb je keuze genoeg in de omringende keukens. India, Thailand, Vietnam, Indonesië en de Fillipijnen om een paar van de buren te noemen. Past stukken beter bij deze aparte wereld. Een aangenaam aparte wereld.
De lokale keuken is smaakvol en afwisselend. Vis zonder de irritant overheersende vislucht en dito smaak. Veel groente en fruit. Pittige sauzen. Aparte toetjes. Ingrediënten als curry, kokos, pepers en gember, die ik ten zeerste weet te waarderen. En als je dan iets met 'aanvullingen' wilt, dan heb je keuze genoeg in de omringende keukens. India, Thailand, Vietnam, Indonesië en de Fillipijnen om een paar van de buren te noemen. Past stukken beter bij deze aparte wereld. Een aangenaam aparte wereld.
Ruis
Het is, dat op de meeste plekken het ruisen van het water meer lawaai maakt, anders zou je overal op het eiland het permanente gezoem horen van één van de, ik schat, ruim 100 airco's. Mag geen verbazing wekken. Het schijnt luxe te zijn om in de tropen te willen zitten en dan alsnog een kamertemperatuur van 16° C te hebben. Complete nonsens. Maar ook bij 24° blijft de airco permanent in de weer als het buiten bijna dag en nacht net boven de 30 is. Naar buiten stappen blijft op die manier tegen een muur op lopen of -positief gezien- je in een warm bad onderdompelen. Een bad waarbij het water vanuit jezelf stroomt.
Kleurrijk
Vandaag gesnorkeld. Prachtige onderwaterwereld en dan stelt het zo direct voor een hoteleiland waarschijnlijk niet zo heel veel bijzonders voor. Zeker bekeken vanaf het wateroppervlakt. Duiken behoort niet meer tot mijn mogelijkheden. Desalniettemin een berg verschillende vissen en dito koralen. Vorm en kleur in zeer uiteenlopende combinaties. Een beetje als kijken naar een tropisch aquarium. Je ligt er nu alleen zelf in.
In de honderd meter, die ik zwemmend afgelegd heb, heb ik tientallen compleet verschillende en erg kleurrijke vissen gezien. Maar ook de wereld van de koralen is allesbehalve eentonig. Noch qua vorm, noch qua kleur, noch qua opbouw. Het is, dat ik niet de behoefte voel om met regelmaat onder water te vertoeven, ander zou ik hier aardig aan mijn trekken komen. Ik hoor het graag af en aan rollen, mag er graag over uitzien, maar dat alles toch het liefst met beide voeten op de vaste grond en als het effe kan de reet op een stoel en een goed glas in mijn hand,
In de honderd meter, die ik zwemmend afgelegd heb, heb ik tientallen compleet verschillende en erg kleurrijke vissen gezien. Maar ook de wereld van de koralen is allesbehalve eentonig. Noch qua vorm, noch qua kleur, noch qua opbouw. Het is, dat ik niet de behoefte voel om met regelmaat onder water te vertoeven, ander zou ik hier aardig aan mijn trekken komen. Ik hoor het graag af en aan rollen, mag er graag over uitzien, maar dat alles toch het liefst met beide voeten op de vaste grond en als het effe kan de reet op een stoel en een goed glas in mijn hand,
Abonneren op:
Posts (Atom)