(1-12-2001) Na de katten zijn nu ook onze hondjes ‘behandeld'. Weg ballen!! Als het goed is dus nu geen gevaar meer voor weglopende honden, opzoek naar die ene loopse teef ergens in een omtrek van een kilometer of vier. Of het echt noodzakelijk was of niet zullen we nooit weten. En zoals altijd in dit soort gevallen, bestaan er net zoveel meningen als mensen, die je erom vraagt. Wij hebben -als onervaren hondenbezitters- maar het zekere voor het onzekere genomen. Sinds hun ingreep zijn de beesten niet lui, inactief of dik geworden, dus het zit wel snor.
De ingreep zelf -inclusief een identificatietatoeage- stelde niet zo heel veel voor. Wat de dierenartsen precies gedaan hebben weten we niet, want we hebben er niet naast gestaan. Maar alles bij elkaar duurde het per hond ongeveer 45 minuten en nog wat extra tijd om bij te komen uit de narcose. Het echte werk zat in de voorbereiding en de nazorg.
We hadden onszelf een week de tijd gegeven om de dieren aan onze auto te laten wennen. Dat ding kenden ze alleen vanuit de kennel en nu moesten/mochten ze ineens meerijden.... En vooral samen (!) meerijden. Een wat delicate situatie in een periode waarin de honden onderling duidelijk met een rangordestrijd bezig waren. Alles wees erop dat Pelle z'n lang voorspelde positie ook echte opeiste. Dus na mij eerst Wittewôa in de achterbak en aansluitend Pelle. Met Pelle als eerste werkte het absoluut niet, maar in de omgekeerde volgorde hadden de beesten geen problemen met elkaars aanwezigheid op een beperkt oppervlak.
Na het ‘instappen' hebben we het rijden geoefend. Eerst een stukje op het terrein. Daarna een toertje naar de buren en tenslotte een rondje ‘rechts, rechts, rechts'. Voor de honden was het wennen aan elkaars nabijheid en mijn aanwezigheid maar vooral aan de bewegingen van de auto. Bochten, remmen, optrekken, noem het maar op. Beiden vonden het echter maar wat spannend. Het liefst hadden ze met de kop uit het raam gehangen of het stuur van Yoland overgenomen.
Nadat deze eerste hindernis was geslecht, moesten ze in de totaal onbekende drukte van Saint Yrieix uitstappen en een deur door naar binnen, terwijl ze hier veel mogen maar absoluut nergens naar binnen. Gelukkig viel dat mee en ook het rustig houden binnen veel niet tegen. De behandeling daarentegen was wat minder. Pelle was als eerste aan de beurt. De behandelkamer in had misschien nog wel gelukt, maar het lukte niet in het tempo waarin de dierenarts dat wilde. Dat werd dus trekken en tillen. Het toedienen van de narcose ging ook niet bepaald van het leien dakje. Gelukkig werkte het spul snel. Je zag ‘m in een paar tellen tijd wegzakken.
In hetzelfde tempo kwam Pelle na de ingreep weer bij en duidelijk weinig tevreden met wat allemaal gebeurd was c.q. de toestand waarin hij zich bevond. Gegrom en verzet was het resultaat. We hebben hem maar direct in de auto gelegd in afwachting van onze Wittewôa. Met de laatste ging het allemaal wat lijdelijker maar wel onder protest en dat gold zeker toen hij weer bij was en door wat onhandig manoeuvreren niet direct in de auto maar op straat terecht kwam. Uiteindelijk ging hij, opgetild aan z'n poten, de achterbak in. Kortom voor beiden geen prettige ervaring. En dan hebben we het nog niet gehad over de trechter die ze aansluitend 10 dagen om hun kop hebben gehad.....
Beide ondeugenden wenden echter sneller aan de trechter dan wij de zieligheid ervan konden relativeren. Alleen in en uit het slaaphok, dat inmiddels verdeeld was in twee partities, was passen en meten. De ingang, zelfs met openstaande deurtjes was maar net een centimeter of zo breder dan de trechters. Maar ook hier ging het na een dag of wat alsof het nooit anders was geweest. Hun functie hebben de dingen maar deels vervuld, want dankzij hun lenigheid en zoiets als hardheid voor zichzelf wisten al snel de trechter klem te zetten op hun onderbuik -net voor maar ook botweg op de wond- om alsnog de operatiewond af te likken. De hechtingen hebben ze echter laten zitten, die heeft de dierenarts na precies tien dagen hier ter plekke verwijderd. Ook dat ging weer wat minder makkelijk dan de heren pretendeerden, maar het leek ons beter dan weer zo'n ervaring in de kliniek.
woensdag 29 februari 2012
dinsdag 28 februari 2012
Soldes
De laatste stukjes van een hele aardige maar helaas wereldvreemde Homo Sapiens onder het tapijt geveegd. Mag niet verbazen, dat het om de restanten van een vrouwelijk exemplaar ging.
Ik ga niks beloven. Ga me ook niet op- of afsluiten. Integendeel! Ik hoop de volgende keer weer met hetzelfde enthousiasme open te staan voor alle mogelijkheden.
Mààr....., een volgende kandidate, want ik ga het niet moeilijker maken dan het al is, die het in haar hoofd haalt levens te willen delen, zal toch -liefst op haar knieën- moeten aantonen, dat ze hersenen voor andere zaken gebruikt dan het opslaan van verjaarde illusies, zich niet verschuilt achter camouflerende gevoels-blabla, tot meer in staat is dan secundaire reacties, zichzelf niet in alle denkbare situaties een uitzonderingspositie toebedeelt en kritiek op waarde weet te schatten ipv alles in die richting te ervaren als een aanval op haar teergevoeligheden. Buitenaardse herkomst geen bezwaar!
Ik ga niks beloven. Ga me ook niet op- of afsluiten. Integendeel! Ik hoop de volgende keer weer met hetzelfde enthousiasme open te staan voor alle mogelijkheden.
Mààr....., een volgende kandidate, want ik ga het niet moeilijker maken dan het al is, die het in haar hoofd haalt levens te willen delen, zal toch -liefst op haar knieën- moeten aantonen, dat ze hersenen voor andere zaken gebruikt dan het opslaan van verjaarde illusies, zich niet verschuilt achter camouflerende gevoels-blabla, tot meer in staat is dan secundaire reacties, zichzelf niet in alle denkbare situaties een uitzonderingspositie toebedeelt en kritiek op waarde weet te schatten ipv alles in die richting te ervaren als een aanval op haar teergevoeligheden. Buitenaardse herkomst geen bezwaar!
maandag 27 februari 2012
Hoop
Absoluut niet Oranje-gezind kreeg ik het de afgelopen dagen wel te doen met die club. Het leven grossiert in voor- en tegenspoed in alle soorten, maten, rangen en standen van de mensheid dus "Pech is pech hebben!" Lullig voor iedereen en als er dan ook nog een soort van 'eigenschuld, dikke bult' bij komt, dan is het bij mij normaal gesproken snel bekeken. Ook al die nieuwsratten die om je heen draaien op een moment, dat je niks anders wilt dan met rust gelaten te worden. Erg vervelend maar part of the job.
Nee, wat mijn medeleven in de benen kreeg was de aard van de verwonding, als je dat zo kunt noemen. Het is zo'n gebeurtenis, die me teruggooit naar 2007. Deze keer echter met een zucht van verlichting. Een "Gelukkig is mij dat niet overkomen!" Een confrontatie met de dood is zelden prettig, gebeurt het plotsklaps dan hakt het er goed in, maar wordt iemand uit het leven weggehaald zonder die grens naar de dood te passeren, lijkt me een regelrechte ramp.
Hier knalt de mens, ook als die blauw bloed in z'n aderen heeft tegen de sterkste en meest afschuwelijke menselijke kracht aan die bestaat: Hoop! Nu moeten beslissingen genomen worden zonder dat je antwoorden op je vragen krijgt, maar in je achterhoofd wel het besef leeft, dat zelfs het schijnbaar onmogelijke niet uitgesloten kan worden, indien ... als ... dan. Hope is killing
Nee, wat mijn medeleven in de benen kreeg was de aard van de verwonding, als je dat zo kunt noemen. Het is zo'n gebeurtenis, die me teruggooit naar 2007. Deze keer echter met een zucht van verlichting. Een "Gelukkig is mij dat niet overkomen!" Een confrontatie met de dood is zelden prettig, gebeurt het plotsklaps dan hakt het er goed in, maar wordt iemand uit het leven weggehaald zonder die grens naar de dood te passeren, lijkt me een regelrechte ramp.
Hier knalt de mens, ook als die blauw bloed in z'n aderen heeft tegen de sterkste en meest afschuwelijke menselijke kracht aan die bestaat: Hoop! Nu moeten beslissingen genomen worden zonder dat je antwoorden op je vragen krijgt, maar in je achterhoofd wel het besef leeft, dat zelfs het schijnbaar onmogelijke niet uitgesloten kan worden, indien ... als ... dan. Hope is killing
zondag 26 februari 2012
Familie Kat
(30-11-2001) Het is een prachtig gezicht om ‘s ochtend als we de deur opendoen alle vijf onze katten op de deurmat of vensterbank te zien zitten in afwachting van hun voerbak. Natuurlijk vinden ze zowel ‘s ochtends als ‘s avonds dat ze de bak eerder verdienen dan wij hem neerzetten. Maar desalniettemin wachten ze rustig af tot een van ons de bakken eindelijk op het bordes zet. Uitgehongerd storten ze zich met z'n vijven op twee voerbakken en na wat duwen en op en neer lopen tussen beide bakken (soms zit niet hetzelfde in beide bakken en katten zijn duidelijk kieskeuriger dan honden wat het voer betreft) heeft ieder zijn plekje gevonden en worden de brokken verorberd.
Het liefst willen ze aansluitend naar binnen om een groot deel van de dag slapend in hun mand of in het geval van Caillou op z'n stoel door te brengen. Caillou houdt dat het langste vol. Bijou is wispelturiger. Die wil de ene keer best de hele dag slapen en de andere keer wil ze vrij snel weer naar buiten. Eenmaal buiten loopt ze met vaste tred het bordes af over de bielzen langs het grindpad, passeert over het grasveld de hondenren en vervolgt haar weg over het pad naar de huisjes, onderweg soms links, soms rechts het grasveld op opzoek naar een vers muizenhapje.
De jonkies, nu een maand of 10 zijn minder slaperig en hebben diverse keren van onze afwezigheid tijdens het hondenrondje gebruik gemaakt om verboden terreinen te ontdekken. Met Beer voorop als grootste ondeugd, gedreven door zijn immer hongerige maag. De afvalemmer, het melkpannetje of de hondenkoekjes niets was heilig. Mooi niet meer binnen dus als wij er niet zijn, want zelfs Caillou -de trage goedheid zelve- wordt door de kleintjes aangezet tot kattenkwaad.
Uiteindelijk gaan ze altijd weer naar buiten, vrijwillig of niet. Eenmaal buiten blijkt het terrein verdeeld in territoria. Zoals al gezegd zijn de huisjes voor Bijou, maar dat geldt ook voor de ‘bergwei'; Caillou zwaait de scepter over de velden links en rechts van de oprijlaan; Beertje beheert de moestuin en aanpalend weiland tot aan de sloot en waarschijnlijk ook nog een stuk van de weiden bij onze buurman. Droppie vertoeft achter de studio's of gaat met moeders mee en wat Juultje betreft weten we het nog niet zo. Volgens ons heeft ze een deal met moeders gesloten. Ze is van de drie jonkies de meest solistische, zoekt minder het gezelschap van de anderen, soms op het schuwe af.
Het liefst willen ze aansluitend naar binnen om een groot deel van de dag slapend in hun mand of in het geval van Caillou op z'n stoel door te brengen. Caillou houdt dat het langste vol. Bijou is wispelturiger. Die wil de ene keer best de hele dag slapen en de andere keer wil ze vrij snel weer naar buiten. Eenmaal buiten loopt ze met vaste tred het bordes af over de bielzen langs het grindpad, passeert over het grasveld de hondenren en vervolgt haar weg over het pad naar de huisjes, onderweg soms links, soms rechts het grasveld op opzoek naar een vers muizenhapje.
De jonkies, nu een maand of 10 zijn minder slaperig en hebben diverse keren van onze afwezigheid tijdens het hondenrondje gebruik gemaakt om verboden terreinen te ontdekken. Met Beer voorop als grootste ondeugd, gedreven door zijn immer hongerige maag. De afvalemmer, het melkpannetje of de hondenkoekjes niets was heilig. Mooi niet meer binnen dus als wij er niet zijn, want zelfs Caillou -de trage goedheid zelve- wordt door de kleintjes aangezet tot kattenkwaad.
Uiteindelijk gaan ze altijd weer naar buiten, vrijwillig of niet. Eenmaal buiten blijkt het terrein verdeeld in territoria. Zoals al gezegd zijn de huisjes voor Bijou, maar dat geldt ook voor de ‘bergwei'; Caillou zwaait de scepter over de velden links en rechts van de oprijlaan; Beertje beheert de moestuin en aanpalend weiland tot aan de sloot en waarschijnlijk ook nog een stuk van de weiden bij onze buurman. Droppie vertoeft achter de studio's of gaat met moeders mee en wat Juultje betreft weten we het nog niet zo. Volgens ons heeft ze een deal met moeders gesloten. Ze is van de drie jonkies de meest solistische, zoekt minder het gezelschap van de anderen, soms op het schuwe af.
zaterdag 25 februari 2012
Eieren
Stond ineens René weer voor de deur. Notabene op een volstrekt ongewoon uur van de dag. In een eerste opwelling kon ik maar met moeite een schuldgevoel wegpoetsen. Ik had al veel te lang niks van me laten horen en dat is niet de eerste keer. Maar ondanks al mijn, weliswaar onbedoelde ontmoedigingen, staat René steeds weer aan mijn deur. Niet om te smeken, al helemaal niet om te klagen, gewoon om me weer een keer er aan te herinneren, dat ze me graag zouden willen zien en op hun manier verwennen. Hoe ondankbaar ben je om daar niks mee te willen doen??
Ontbijt
"Ik wil fietsen"."
"Katrien niet zo zeuren, aub."
"Komt d'r nog wat van die koffie?"
"Kijk ff of de reacties binnen zijn. Wil je?"
"Ik wil fietsen."
"Ik heb best lekker geslapen vannacht."
"Die afslag net voorbij de buren. Is die nou te doen?"
"Als ze vandaag die bevestiging geven, zou me goed uitkomen."
"Moet die mok werkelijk helemaal gevuld met melk?"
"Ik word gek van die hond."
"Je zou het moeten drinken."
"Beetje modderig maar verder wel te doen."
"Met de lunch wordt het niks zo."
"Oooo God, het mag toch niet waar zijn."
"Ik ga zo echt fietsen."
"Lekker bakkie."
"Moeten de honden nog naar buiten?"
"Lunch? Waar heb je het over?"
"Wil jij de honden doen, ik moet me nog omkleden."
"Het zou me toch wat waard zijn, als ze het snapten."
"Zouden die troela's van laatst er weer zijn?
"Ik moest mij fietskloffie nog aan, toch?""
"Ach"
"Nee, niet weer, aub."
"Wat maakt het uit?"
"Gelukkig, dat ik net alles had opgeslagen."
"Hmmm, ik heb nu zin in de lunch. Schiet op!"
"Ja, ja."
"Katrien niet zo zeuren, aub."
"Komt d'r nog wat van die koffie?"
"Kijk ff of de reacties binnen zijn. Wil je?"
"Ik wil fietsen."
"Ik heb best lekker geslapen vannacht."
"Die afslag net voorbij de buren. Is die nou te doen?"
"Als ze vandaag die bevestiging geven, zou me goed uitkomen."
"Moet die mok werkelijk helemaal gevuld met melk?"
"Ik word gek van die hond."
"Je zou het moeten drinken."
"Beetje modderig maar verder wel te doen."
"Met de lunch wordt het niks zo."
"Oooo God, het mag toch niet waar zijn."
"Ik ga zo echt fietsen."
"Lekker bakkie."
"Moeten de honden nog naar buiten?"
"Lunch? Waar heb je het over?"
"Wil jij de honden doen, ik moet me nog omkleden."
"Het zou me toch wat waard zijn, als ze het snapten."
"Zouden die troela's van laatst er weer zijn?
"Ik moest mij fietskloffie nog aan, toch?""
"Ach"
"Nee, niet weer, aub."
"Wat maakt het uit?"
"Gelukkig, dat ik net alles had opgeslagen."
"Hmmm, ik heb nu zin in de lunch. Schiet op!"
"Ja, ja."
vrijdag 24 februari 2012
Avontuur
Het begon met een "O gut ja, februari" toen het kwik ineens van +10 ruim de min indook. Alertheidsniveau van standaard geel opgeschroeft naar oranje, een paar buitenkranen afgedekt en wat extra hout gezaagd. Verder geen aandacht aan besteed, omdat de ervaring had geleerd, dat het na twee of drie dagen wel weer voorbij zou zijn. Nou, drie dagen en een eerste verstopping in de waterleiding later, begon in de Nederlandse kranten het gezoem over een mogelijke elfstedentocht en las ik toevallig in het Franse Suffertje, dat een vergelijking werd getrokken met de winter van 1956. Ook tot ver in januari niet onder het minpunt te krijgen en ineens de hele maand februari Siberische toestanden. Maar dit jaar zou het vast niet de hele maand duren.
Mijn nekharen begonnen te kriebelen en waar mogelijk toen wat verder gekeken. De temperatuur zou die nacht de -10 passeren, maar de genoemde -17 °C kon ik nauwelijks serieus nemen. Toch die avond op alle kritieke punten de kranen net iets verder dan 'druppelen' opengezet. Daarbij de kraan in de keuken over het hoofd gezien, die de volgende ochtend prompt aan de beurt was, om ontdooid te worden. De volgende dag nog een akkefietje met een toilet en toen alle kranen, douches en toiletten op doordruppelen gezet. Inmiddels was de eerste week bijna om, een minimumtemperatuur van -19 een feit en de vooruitzichten begonnen sterk naar 1956 te neigen.
In dat weekeinde een derde dekbed op het bed gelegd, mijn skibroek tevoorschijn gehaald, eindelijk de nooit gebruikte fleecevoering van mijn jas over mijn truien aangetrokken, nog meer sokken en een nieuwe extra sjaal om me nek ..... welkom in mijn 4-verdiepingen, 15 kamer-iglo waar het volgens mij alleen niet vroor in de kelder en de drie kamers, waarin ik overdag vertoefde.
Maar we waren er nog niet. Na alle aanvoerleidingen, die ik had weten te 'redden', kwam ik er per toeval achter, dat de afvoer ergens bevroren moest zijn. Al dat water van de lopende aansluitingen kwam via de douchebak in een van de studio's naar boven. Nog niet zolang want het waterballet veel mee en het toilet, dat ik gebruik, zit godzijdank op een apart systeem. Douchebak tijdelijk opgehoogd en een overloop geïmproviseerd. Diezelfde nacht wilde ik een slok water uit de altijd naast mijn bed staande waterfles nemen, bleek de inhoud hermetisch afgesloten door een 1,5 cm dikke ijslaag ..... Ik was het een beetje zat en tussendoor maar hopen, dat de CV, die al twee jaar uitstaat, genoeg zou hebben aan het rondpompen van de waterinhoud .......
... dat was winter 2012. Ik zal 'm koesteren. Straks goed voor menig sterk verhaal in de dagrecreatiezaal.
Mijn nekharen begonnen te kriebelen en waar mogelijk toen wat verder gekeken. De temperatuur zou die nacht de -10 passeren, maar de genoemde -17 °C kon ik nauwelijks serieus nemen. Toch die avond op alle kritieke punten de kranen net iets verder dan 'druppelen' opengezet. Daarbij de kraan in de keuken over het hoofd gezien, die de volgende ochtend prompt aan de beurt was, om ontdooid te worden. De volgende dag nog een akkefietje met een toilet en toen alle kranen, douches en toiletten op doordruppelen gezet. Inmiddels was de eerste week bijna om, een minimumtemperatuur van -19 een feit en de vooruitzichten begonnen sterk naar 1956 te neigen.
In dat weekeinde een derde dekbed op het bed gelegd, mijn skibroek tevoorschijn gehaald, eindelijk de nooit gebruikte fleecevoering van mijn jas over mijn truien aangetrokken, nog meer sokken en een nieuwe extra sjaal om me nek ..... welkom in mijn 4-verdiepingen, 15 kamer-iglo waar het volgens mij alleen niet vroor in de kelder en de drie kamers, waarin ik overdag vertoefde.
Maar we waren er nog niet. Na alle aanvoerleidingen, die ik had weten te 'redden', kwam ik er per toeval achter, dat de afvoer ergens bevroren moest zijn. Al dat water van de lopende aansluitingen kwam via de douchebak in een van de studio's naar boven. Nog niet zolang want het waterballet veel mee en het toilet, dat ik gebruik, zit godzijdank op een apart systeem. Douchebak tijdelijk opgehoogd en een overloop geïmproviseerd. Diezelfde nacht wilde ik een slok water uit de altijd naast mijn bed staande waterfles nemen, bleek de inhoud hermetisch afgesloten door een 1,5 cm dikke ijslaag ..... Ik was het een beetje zat en tussendoor maar hopen, dat de CV, die al twee jaar uitstaat, genoeg zou hebben aan het rondpompen van de waterinhoud .......
... dat was winter 2012. Ik zal 'm koesteren. Straks goed voor menig sterk verhaal in de dagrecreatiezaal.
donderdag 23 februari 2012
En route
Onderweg schrijven is anders. Behalve de fysieke beperkingen van de iPhone is het de andere omgeving, die op de een of andere manier de omgang met de woorden wijzigt.
Het is deels afleiding, verstoring van de concentratie, maar er is meer. Het schrijven wordt niet onmogelijk. Het verandert. Is anders. Verandert van klank en kleur, van gewicht. Lijkt lichter, losser maar kantiger.
Zou het betekenen, dat, als ik straks van LpM weg ben, mijn schrijven een andere weg inslaat? Zouden de woorden dan eindelijk de zo lang verlangde vleugels krijgen?
Het is deels afleiding, verstoring van de concentratie, maar er is meer. Het schrijven wordt niet onmogelijk. Het verandert. Is anders. Verandert van klank en kleur, van gewicht. Lijkt lichter, losser maar kantiger.
Zou het betekenen, dat, als ik straks van LpM weg ben, mijn schrijven een andere weg inslaat? Zouden de woorden dan eindelijk de zo lang verlangde vleugels krijgen?
woensdag 22 februari 2012
Verschillen
(05/01/2009) Wat maakt me gelukkig in het leven ….. was de vraag. Schijnbaar zo uit het niets, hoewel ik daar weinig van geloof. Zo’n vraag is gekoppeld aan gedachten en komt niet uit het niets. Maar oké, op zich niet zo’n moeilijke vraag, omdat het kleine dingen zijn, die me gelukkig maken. Het is niet (en nooit geweest) de carrière, die mij met geluk vervult noch een berg geld, grote auto of prachtig huis. Het zijn bezigheden die me gelukkig maken, niet de doelen. Bezig zijn met beesten, tevreden stellen van klanten, inrichten en onderhouden van een moestuin, in de zon zitten op een mooi terras aan een drukke passage, rijden naar Portugal, genieten van de manier waarop een schrijver vorm geeft aan zijn gedachten. Allemaal dat soort zaken waarbij het bezig zijn, het ‘onderweg zijn naar’ belangrijker is dan het realiseren of bereiken van een bepaald doel of resultaat. Schijnt een vrouwelijke afwijking te zijn.
Het bezig zijn moet wel in een bepaald kader staan, niet willekeurig zijn en het is dat bezig zijn, wat ik nu het meest mis, wat me het meeste moeite kost om me toe aan te zetten.
Gaande het gesprek kwam nog een aardig verschil aan het licht. Dat mensen zo verschillend zijn, blijkt je te kunnen ontgaan ..... Voor mij staat als een paal boven water dat iedereen anders is. Sterker nog, ik ben alleen maar geïnteresseerd in die verschillen, ben er naar opzoek bij anderen, de overeenkomsten zijn stukken minder interessant. Ik zoek niet naar herkenning. Is dat mannelijk?
Zo interesseert me ook stukken minder wat goed gaat en ben ik vele malen meer geïntereseerd in wat niet functioneert, in dat wat raspt, kraakt en wrijft dan dat wat soepeltjes verloopt. Dat laatste heeft mijn aandacht niet nodig, daar is niks aan.
Het bezig zijn moet wel in een bepaald kader staan, niet willekeurig zijn en het is dat bezig zijn, wat ik nu het meest mis, wat me het meeste moeite kost om me toe aan te zetten.
Gaande het gesprek kwam nog een aardig verschil aan het licht. Dat mensen zo verschillend zijn, blijkt je te kunnen ontgaan ..... Voor mij staat als een paal boven water dat iedereen anders is. Sterker nog, ik ben alleen maar geïnteresseerd in die verschillen, ben er naar opzoek bij anderen, de overeenkomsten zijn stukken minder interessant. Ik zoek niet naar herkenning. Is dat mannelijk?
Zo interesseert me ook stukken minder wat goed gaat en ben ik vele malen meer geïntereseerd in wat niet functioneert, in dat wat raspt, kraakt en wrijft dan dat wat soepeltjes verloopt. Dat laatste heeft mijn aandacht niet nodig, daar is niks aan.
dinsdag 21 februari 2012
Oude hart
Vorige jaar al in gedachten mee gespeeld. Een volstrekt onschuldige bezigheid, omdat het duidelijk was, dat het niet zover zou komen. Maar nu de winter aan z'n zomerslaap begint, kriebelt het weer en op dezelfde plekken. Ik loop niet over van voorliefde voor historie. Hou niet van achterafgelul, omdat het zoveel kanten op kan. Maar daar waar de geschiedenis en niet zomaar een geschiedenis maar mijn (!) geschiedenis z'n onuitwisbare sporen achter heeft gelaten en ze nog dagelijks verder trekt, daar wil ik wel kijken. En dan aub geen landingsbeaches of strak in het gelid staande houten kruisen maar daar waar je de geschiedenis niet alleen nog kunt zien, maar ook proeven, voelen, ruiken en als je er voor open staat ook horen.
Geschiedenis doet (gelukkig!) niet aan harttransplantaties. Oude delen mogen afsterven, worden verlaten en met rust gelaten. In schoonheid ten onder gaan. Het is niet alles en iedereen gegeven. Daarbij blijken die tot relict verdoemde delen knap resistent en niet blindeling passeerbaar. Nieuw is misschien overheersend, waarschijnlijk sterker maar niet noodzakelijkerwijs beter.
Het is dat oude hart, waar ik en iedereen zoveel meer aan te danken heeft, dan men weet heeft, wat ik zou willen gaan bezoeken. Het oude hart van Europa. De plek waar de emotie ontstaan is, die nu zo beroerd politiek wordt vormgegeven en de grenzen die toen al zijn overschreden nog lang niet heeft bereikt. K&K, Sisi, Goulash, Kafka, Wodka en de weerbarstige Deutsche Gründlichkeit. Wenen, Budapest, Praag, Warschau en Berlijn. We spelen verder.
Geschiedenis doet (gelukkig!) niet aan harttransplantaties. Oude delen mogen afsterven, worden verlaten en met rust gelaten. In schoonheid ten onder gaan. Het is niet alles en iedereen gegeven. Daarbij blijken die tot relict verdoemde delen knap resistent en niet blindeling passeerbaar. Nieuw is misschien overheersend, waarschijnlijk sterker maar niet noodzakelijkerwijs beter.
Het is dat oude hart, waar ik en iedereen zoveel meer aan te danken heeft, dan men weet heeft, wat ik zou willen gaan bezoeken. Het oude hart van Europa. De plek waar de emotie ontstaan is, die nu zo beroerd politiek wordt vormgegeven en de grenzen die toen al zijn overschreden nog lang niet heeft bereikt. K&K, Sisi, Goulash, Kafka, Wodka en de weerbarstige Deutsche Gründlichkeit. Wenen, Budapest, Praag, Warschau en Berlijn. We spelen verder.
maandag 20 februari 2012
Overschot
Zit er maar eens mee en zie ze dan maar kwijt te raken. Een bezigheid die om het makkelijk te maken ook nog enige fijngevoeligheid vereist. Niet iedereen zit te wachten op een gratis portie. Ik strooi zo nu en dan wat rond en wacht gespannen het resultaat af.
De honden trekken zich er niks van aan en zoeken het, alsof het bij de winter hoort, steeds verder op. Daar sta ik dan een beetje voor Jan met de korte achternaam midden in het bos. De tijd dat muren oren hadden is voorbij. Mochten ze al iets horen, dan weten ze dat mooi te verbloemen. Soms wordt je uit het niets overvallen en komt niet verder dan het laten zien van je tanden. Achteraf rollen ze dan wel over elkaar heen en naar buiten, maar achteraf ben jij het, die ermee blijft zitten.
Zo stapelt het zich op. Letter voor letter, alinea na alinea, bestandenlang ...... het teveel aan Woorden.
De honden trekken zich er niks van aan en zoeken het, alsof het bij de winter hoort, steeds verder op. Daar sta ik dan een beetje voor Jan met de korte achternaam midden in het bos. De tijd dat muren oren hadden is voorbij. Mochten ze al iets horen, dan weten ze dat mooi te verbloemen. Soms wordt je uit het niets overvallen en komt niet verder dan het laten zien van je tanden. Achteraf rollen ze dan wel over elkaar heen en naar buiten, maar achteraf ben jij het, die ermee blijft zitten.
Zo stapelt het zich op. Letter voor letter, alinea na alinea, bestandenlang ...... het teveel aan Woorden.
zondag 19 februari 2012
Done!
Is het een grens, die ik passeer? Is het een memorabel moment? Ik denk beide. Met nog tien dagen op de teller heb ik de maand februari bij deze op gewenste wijze afgerond. Iedere dag een stukje toegevoegd en/of in de wacht gezet, twee op de drie stukjes is van recente datum, het heeft me minder moeite gekost dan ik dacht en (!) ik heb me bovenal de ruimte gegeven daar tijd voor te nemen. "Klopt zichzelf op beide schouders."
Het eerste gewin in januari is geen kattegespin gebleken. Nu de rest van het jaar en ergens in 2013 de definitieve draai naar het heden en de toekomst toe. Het klinkt als een droom, maar deze gaat werkelijkheid worden.
Het eerste gewin in januari is geen kattegespin gebleken. Nu de rest van het jaar en ergens in 2013 de definitieve draai naar het heden en de toekomst toe. Het klinkt als een droom, maar deze gaat werkelijkheid worden.
zaterdag 18 februari 2012
Zucht!
Wat een genot is dat. De zon op je toeter. Eindelijk kunnen een paar lagen afgepeld. Mouwen opgestroopt en genieten van een uitzicht, dat ook na ruim tien jaar niet wil vervelen, de heerlijke zonne-energie, een bak leut en twee intens tevreden honden aan mijn voeten.
Nu mag wat mij betreft de tijd een pas op de plaats maken. Laat ie ff vrijaf nemen en daarbij alle tijd van de wereld nemen. Met wat kleine correcties in de vormgeving zou ik hier nooit genoeg van krijgen.
En als ik nu van al die kleine extra's, die ik nog als aanvullend weet te verzinnen, er slechts één zou mogen kiezen? Wie of wat valt deze gunst ten deel??
Dan vallen krant en boek af, verbleekt de nood aan een Apple Airbook en scoren ook culinaire geneugten maar matig. Ik twijfel. Een eindeloos stromende fles goed gekoelde droge Champagne van excellente kwaliteit of de mogelijkheid van een aangename conversatie met bijvoorbeeld een mooie vrouw. Dub, dub, dubio.
Nu mag wat mij betreft de tijd een pas op de plaats maken. Laat ie ff vrijaf nemen en daarbij alle tijd van de wereld nemen. Met wat kleine correcties in de vormgeving zou ik hier nooit genoeg van krijgen.
En als ik nu van al die kleine extra's, die ik nog als aanvullend weet te verzinnen, er slechts één zou mogen kiezen? Wie of wat valt deze gunst ten deel??
Dan vallen krant en boek af, verbleekt de nood aan een Apple Airbook en scoren ook culinaire geneugten maar matig. Ik twijfel. Een eindeloos stromende fles goed gekoelde droge Champagne van excellente kwaliteit of de mogelijkheid van een aangename conversatie met bijvoorbeeld een mooie vrouw. Dub, dub, dubio.
Puin
Na vandaag de laatste resten opruimen, de geslagen gaten dichten, de plooien gladstrijken en opzoek naar de draad van alledag? Na al de inzet en de extra aandacht voelt het een beetje alsof met genoegen een stok tussen mijn benen is gestoken.
En hoe zit dat nou qua universele duiding? Welke ervaring ontbrak me nog in deze? Om welke les heb gevraagd? Hoe kun je inspelen op wat diep verborgen wordt gehouden door dikke muren?
.... stomme waterleiding.
En hoe zit dat nou qua universele duiding? Welke ervaring ontbrak me nog in deze? Om welke les heb gevraagd? Hoe kun je inspelen op wat diep verborgen wordt gehouden door dikke muren?
.... stomme waterleiding.
vrijdag 17 februari 2012
Nieuw oud
(01/01/2009) (00.06) 2009 Gehaald!! Mag het geploeter van de afgelopen 12 maanden in het komende jaar eindelijk zijn vruchten afwerpen en ik mijn rust vinden om gewoon met mijn leven aan de slag te gaan, ervan te genieten, het een nieuwe vorm te geven al is die oud en bekend, het gewoon aan te gaan, de smaak er weer van te pakken krijgen, er iets van te maken.
Zoals ik de afgelopen maanden bijna letter voor letter mezelf weer het uitgebreid lezen van kranten heb toegestaan. Af en toe zelfs een boek ter hand heb genomen en vaak intens heb genoten. Mezelf weer opengesteld heb voor nieuwe boeken, recenties, bezoeken aan boekhandels en een verlangen voel om me in de wereld van het geschreven woord te verliezen, lezend of schrijvend.
Zoals ik de afgelopen weken opzoek gegaan ben naar muziek, vertrouwde klanken heb opgezocht, opzoek ben gegaan naar nieuwe geluiden èn ik me die heb gegund. Ik luister inmiddels bijna dagelijks (weer) naar muziek.
Zoals ik op Kerstavond de draad van het koken weer (even) heb opgepakt en uit niets iets bijzonders heb weten te maken zonder daarvoor recepten te spellen. Heerlijk bezig, lekker resultaat en een gezellig samenzijn.
Zoals ik nog veel meer dingen zou willen oppakken, maar die me tot op heden meer afstoten dan aantrekken, meer aan de zin ervan laten twijfelen dan laten verlangen naar het resultaat.
Zoals ik de afgelopen maanden bijna letter voor letter mezelf weer het uitgebreid lezen van kranten heb toegestaan. Af en toe zelfs een boek ter hand heb genomen en vaak intens heb genoten. Mezelf weer opengesteld heb voor nieuwe boeken, recenties, bezoeken aan boekhandels en een verlangen voel om me in de wereld van het geschreven woord te verliezen, lezend of schrijvend.
Zoals ik de afgelopen weken opzoek gegaan ben naar muziek, vertrouwde klanken heb opgezocht, opzoek ben gegaan naar nieuwe geluiden èn ik me die heb gegund. Ik luister inmiddels bijna dagelijks (weer) naar muziek.
Zoals ik op Kerstavond de draad van het koken weer (even) heb opgepakt en uit niets iets bijzonders heb weten te maken zonder daarvoor recepten te spellen. Heerlijk bezig, lekker resultaat en een gezellig samenzijn.
Zoals ik nog veel meer dingen zou willen oppakken, maar die me tot op heden meer afstoten dan aantrekken, meer aan de zin ervan laten twijfelen dan laten verlangen naar het resultaat.
donderdag 16 februari 2012
Verrassing
Gisteren rond zessen tevreden wakker geworden in de wetenschap, dat ik nog lang niet onder mijn stapel dekbedden vandaan hoefde te komen. Wat flauwekul twitter opgeslingerd, een paar andere app's nagelopen en me heerlijk omgedraaid. Rond zevenen heel even in de verleiding geweest om op te staan, maar dit manmoedig kunnen weerstaan. Half negen liep ik de trap af, werd enthousiast door Snoepie begroet en een kamer verder door twee nog slaperige honden.
De ochtend kent een strikte struktuur, waar ik me heerlijk aan overgeef tot ik met mijn melk-met-koffie combinatie voor de Pc plaats neem. Een van de eerste handelingen is de andere katten naar binnen laten en voeren. Met dat ik daarvoor de keuken instapte werd mijn gehoor gegrepen door heel verkeerde geluiden. Ipv druppelend water spetterde en kletterde er vanalles. Weg routine, niks geen wakker worden in een zweefduik. Dit was klap-boem met beide pootjes op de zeiknatte grond.
Direct een spurt naar de kelder om het water af te sluiten, terug boven kijken wat nu gaande was en ondertussen de ergste nattigheid opdweilen zolang mijn handen dat uithielden. Ik snapte het niet. De waterleidingen lopen onder het aanrecht, maar het water kwam overduidelijk over het aanrecht de keuken in. Natuurlijk geen mooi schoon aanrecht maar een stilleven Jan Steen waardig. Glazen, borden, pannen en tenslotte het espresso-apparaat aan de kant geschoven. Het waterreservoir van dat ding zat boordevol en was helemaal nat vanachter ... ???? Even overwogen of het kalkfilter onder omstandigheden tot de productie van water zou kunnen overgaan, maar dat idee direct naar het rijk der fabelen verwezen.
Denken en deduceren bracht me tot de enige reële mogelijkheid, dat het water in de hoek van het aanrecht tussen twee tegels vandaan moet zijn gekomen. Nooit geweten dat daar een waterleiding liep, maar na het nodig hak- en breekwerk en controles links en rechts bleek dat toch het geval te zijn. De tweede keer dat ik hier een doodlopende leiding aantreft, die wel afgedopt en ditmaal zelfs helemaal weggewerkt is, maar niet is afgesloten ..... En toen was er koffie, nou ja koffie.
De ochtend kent een strikte struktuur, waar ik me heerlijk aan overgeef tot ik met mijn melk-met-koffie combinatie voor de Pc plaats neem. Een van de eerste handelingen is de andere katten naar binnen laten en voeren. Met dat ik daarvoor de keuken instapte werd mijn gehoor gegrepen door heel verkeerde geluiden. Ipv druppelend water spetterde en kletterde er vanalles. Weg routine, niks geen wakker worden in een zweefduik. Dit was klap-boem met beide pootjes op de zeiknatte grond.
Direct een spurt naar de kelder om het water af te sluiten, terug boven kijken wat nu gaande was en ondertussen de ergste nattigheid opdweilen zolang mijn handen dat uithielden. Ik snapte het niet. De waterleidingen lopen onder het aanrecht, maar het water kwam overduidelijk over het aanrecht de keuken in. Natuurlijk geen mooi schoon aanrecht maar een stilleven Jan Steen waardig. Glazen, borden, pannen en tenslotte het espresso-apparaat aan de kant geschoven. Het waterreservoir van dat ding zat boordevol en was helemaal nat vanachter ... ???? Even overwogen of het kalkfilter onder omstandigheden tot de productie van water zou kunnen overgaan, maar dat idee direct naar het rijk der fabelen verwezen.
Denken en deduceren bracht me tot de enige reële mogelijkheid, dat het water in de hoek van het aanrecht tussen twee tegels vandaan moet zijn gekomen. Nooit geweten dat daar een waterleiding liep, maar na het nodig hak- en breekwerk en controles links en rechts bleek dat toch het geval te zijn. De tweede keer dat ik hier een doodlopende leiding aantreft, die wel afgedopt en ditmaal zelfs helemaal weggewerkt is, maar niet is afgesloten ..... En toen was er koffie, nou ja koffie.
woensdag 15 februari 2012
Link
Op dagen als vandaag zou het, na een ochtend waarin ik mijn routines heb afgehandeld, heerlijk zijn, als ik me zou kunnen installeren op een terras. Een zonnetje dat vanachter je maar langzaam voorwaarts schuift en nog vele zonnige uren belooft. Een straat of liever plein waar na de ochtendstress het leven rustig voortkabbelt naar de lunchdrukte. Obers die nog energiek aan je wensen tegemoet komen. Een latte machiato om je vingers mee af te likken en de een of andere weekendkrant met interessant-twijfelachtige verhalen uit het leven en/of de wetenschap.
Op dagen als vandaag besef ik eens te meer, dat de spagaat waarin ik zit, gezien de tijd dat deze tamelijk onnatuurlijke houding al voortduurt, enige kramp niet ontzegd kan worden. Op een verantwoorde manier een botweg afgebroken leven afhandelen, afbouwen kost tijd, erg veel tijd. Zowel het geduldig voort laten gaan waar eenmaal voor gekozen is als het omschakelen naar dat wat uiteindelijk het meeste trekt. Tijd, tijd, tijd op een moment dat ik niet het idee heb daar nog in te grossieren.
Op dagen als vandaag tikt aan wat ik mis. Ik zou er heel wat voorover hebben om dat gemis in te vullen. Maar hoe? Afdwingen is een slechte gedachte. Kopen een illusie. Najagen een eindeloze bezigheid. Afwachten frustrerend.
Op dagen als vandaag besef ik eens te meer, dat de spagaat waarin ik zit, gezien de tijd dat deze tamelijk onnatuurlijke houding al voortduurt, enige kramp niet ontzegd kan worden. Op een verantwoorde manier een botweg afgebroken leven afhandelen, afbouwen kost tijd, erg veel tijd. Zowel het geduldig voort laten gaan waar eenmaal voor gekozen is als het omschakelen naar dat wat uiteindelijk het meeste trekt. Tijd, tijd, tijd op een moment dat ik niet het idee heb daar nog in te grossieren.
Op dagen als vandaag tikt aan wat ik mis. Ik zou er heel wat voorover hebben om dat gemis in te vullen. Maar hoe? Afdwingen is een slechte gedachte. Kopen een illusie. Najagen een eindeloze bezigheid. Afwachten frustrerend.
dinsdag 14 februari 2012
Blikken
(23-11-2001) Met enige vertraging komen we dit jaar toch nog toe aan een soort evaluatie van het seizoen. En dan gaat het niet om al die leuke, mooie en aardige momenten, maar om de gebeurtenissen, mechanismen en regelingen die niet dat tot gevolg hebben wat wij graag zouden willen zien. En helaas is het zo dat de vervelende gebeurtenissen minder hard slijten dan de mooie ogenblikken, dus des te minder van dat soort momenten en dingen des te beter. Kortom; zijn we in 2001 wat wijzer geworden, oftewel: aan welke stenen gaan we ons in 2002 niet voor de tweede- of derdemaal stoten??
Het onderstaande stuk is diverse keren ge-/herschreven en heeft nogal wat discussiestof doen opwaaien tussen ons trotse bezitters van dit aardse paradijs. Vandaar eerst een soort inleiding. Het stuk is niet bedoeld om te klagen al zal het af en toe op het kantje zijn. Naast al het leuke, verrassende, nare, etc. in ons leven hier, hebben wij hier ook zoiets als een dagelijkse sleur, misschien kan het beter ‘seizoenssleur' worden genoemd. En die willen we jullie natuurlijk niet onthouden en als het verhalen daarvan bij onze (aanstaande) gasten naast ‘het vermaak' ook enige ‘lering' tot gevolg heeft, is dat mooi meegenomen.
Daar gaan we dan:
1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 en dat alles is inmiddels werkelijk niet meer interessant ....... 2001 ging, 2002 kwam en dat hebben we geweten ook.
Het onderstaande stuk is diverse keren ge-/herschreven en heeft nogal wat discussiestof doen opwaaien tussen ons trotse bezitters van dit aardse paradijs. Vandaar eerst een soort inleiding. Het stuk is niet bedoeld om te klagen al zal het af en toe op het kantje zijn. Naast al het leuke, verrassende, nare, etc. in ons leven hier, hebben wij hier ook zoiets als een dagelijkse sleur, misschien kan het beter ‘seizoenssleur' worden genoemd. En die willen we jullie natuurlijk niet onthouden en als het verhalen daarvan bij onze (aanstaande) gasten naast ‘het vermaak' ook enige ‘lering' tot gevolg heeft, is dat mooi meegenomen.
Daar gaan we dan:
1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 en dat alles is inmiddels werkelijk niet meer interessant ....... 2001 ging, 2002 kwam en dat hebben we geweten ook.
maandag 13 februari 2012
Man & Vrouw
Een hond denkt: "Deze mensen geven me te eten, ontvlooien me, geven me een mand en aaien me." Het moeten wel goden zijn.
Een kat denkt: "Deze mensen geven me te eten, ontvlooien me, geven me een mand en aaien me." Ik moet wel een god zijn.
Tja, dat is precies het verschilletje waar het om gaat ......
(Met dank aan @tweethondSPIKE)
Een kat denkt: "Deze mensen geven me te eten, ontvlooien me, geven me een mand en aaien me." Ik moet wel een god zijn.
Tja, dat is precies het verschilletje waar het om gaat ......
(Met dank aan @tweethondSPIKE)
zondag 12 februari 2012
I Salari
Nadat de zon achter de westelijke bergkam was verdwenen, ben ik op het balkon blijven zitten. De parasol, vrolijk maar zinloos boven me uitgeklapt, draait piepend mee met de lichte avondbries. Steeds een klein stukje tegen de klok in om in een pauze van de luchtstroom weer terug te piepen naar de uitgangspositie. Een weinig regelmatige maar geruststellende beweging waarvan het geluid ten onder gaat in het oorverdovende concert van de krekels, dat in golven tot me doordringt.
Op de zeldzame momenten waarop ik mijn aandacht ergens op richt, zoals om de fles te pakken en mezelf een glas in te schenken, knal ik tegen die mediterane geluidsmuur aan. Met dat ik terugzink in de stoel, sluiten mijn zintuigen de ene na de andere deur, verliezen de oren het interesse aan de krekels, kijken mijn ogen naar het langzaam in de duisternis verdwijnende dal zonder iets te zien en schieten mijn gedachten de ruimte in. Midden in de oplevende natuur, die op alle manieren geniet van de zakkende temperatuur, is het stilte wat me omsluit.
Mijn gedachten genieten van hun vrijheid en compenseren mijn fysiek onvermogen. Ik zit hier nu al bijna vier weken. Kwam gisteren op mijn bijna dagelijks gang naar het dorp de huidige eigenaresse met haar zuster tegen. Het beeld was een déja vu. De grijze krullen, de nylon schortjurken en hun pantoffels … als twee druppels water de beide gezusters van jaren geleden. Ik heb hen gevraagd of ze de komende weken nog andere huurders hadden. Toen ze begrepen wat ik bedoelde schudden ze simultaan hun hoofd. Terwijl hun dubbele kinnen nog nadeinden vroegen ze haast opgewekt of ik dan misschien wat langer wilde blijven. Het uitblijven van een prompte ontkenning werd enthousiast als bevestiging ontvangen, waarop ik meegebabbeld werd naar hun keuken.
Drie uur later liep ik terug naar I Salari. Buik vol, lichtelijke aangeschoten en blij dat ik voorlopig nog niet met vertrekken bezig hoef te zijn, hoewel ik nog steeds geen ja of nee had geantwoord, maar daar was me dan ook niks meer gevraagd. Het gesprek ging voort alsof ik net aangekomen was en we elkaar een jaar of wat niet gezien hadden, maar dat het de komende weken heel anders zou zijn. Iedere tweede zin bevatte een uitnodiging, iedere borrel een bevestiging. Overdadige gastvrijheid die iedere poging om de stroom met bedankjes te stoppen zonder pardon aan de kant schoof. Koffie, koek, koffie, borrel, wijn, pasta, meer wijn, pasta, nog meer wijn, koffie, ijs, koffie, borrel en nog een borrel. Er was geen ontkomen aan. Zonder de spagetti-schotel, die op vanzelfsprekende wijze tussen de conversatie tot stand kwam, was ik er waarschijnlijk niet meer weggekomen.
Op de zeldzame momenten waarop ik mijn aandacht ergens op richt, zoals om de fles te pakken en mezelf een glas in te schenken, knal ik tegen die mediterane geluidsmuur aan. Met dat ik terugzink in de stoel, sluiten mijn zintuigen de ene na de andere deur, verliezen de oren het interesse aan de krekels, kijken mijn ogen naar het langzaam in de duisternis verdwijnende dal zonder iets te zien en schieten mijn gedachten de ruimte in. Midden in de oplevende natuur, die op alle manieren geniet van de zakkende temperatuur, is het stilte wat me omsluit.
Mijn gedachten genieten van hun vrijheid en compenseren mijn fysiek onvermogen. Ik zit hier nu al bijna vier weken. Kwam gisteren op mijn bijna dagelijks gang naar het dorp de huidige eigenaresse met haar zuster tegen. Het beeld was een déja vu. De grijze krullen, de nylon schortjurken en hun pantoffels … als twee druppels water de beide gezusters van jaren geleden. Ik heb hen gevraagd of ze de komende weken nog andere huurders hadden. Toen ze begrepen wat ik bedoelde schudden ze simultaan hun hoofd. Terwijl hun dubbele kinnen nog nadeinden vroegen ze haast opgewekt of ik dan misschien wat langer wilde blijven. Het uitblijven van een prompte ontkenning werd enthousiast als bevestiging ontvangen, waarop ik meegebabbeld werd naar hun keuken.
Drie uur later liep ik terug naar I Salari. Buik vol, lichtelijke aangeschoten en blij dat ik voorlopig nog niet met vertrekken bezig hoef te zijn, hoewel ik nog steeds geen ja of nee had geantwoord, maar daar was me dan ook niks meer gevraagd. Het gesprek ging voort alsof ik net aangekomen was en we elkaar een jaar of wat niet gezien hadden, maar dat het de komende weken heel anders zou zijn. Iedere tweede zin bevatte een uitnodiging, iedere borrel een bevestiging. Overdadige gastvrijheid die iedere poging om de stroom met bedankjes te stoppen zonder pardon aan de kant schoof. Koffie, koek, koffie, borrel, wijn, pasta, meer wijn, pasta, nog meer wijn, koffie, ijs, koffie, borrel en nog een borrel. Er was geen ontkomen aan. Zonder de spagetti-schotel, die op vanzelfsprekende wijze tussen de conversatie tot stand kwam, was ik er waarschijnlijk niet meer weggekomen.
zaterdag 11 februari 2012
Vrijheid
'Platzak ergens in een vreemde stad wakker worden met een kater, dicht bij een station - dat is vrijheid. Na enkele seconden valt de realiteit dan wel binnen, maar toch: een aangenaam gevoel, dat ik voortdurend ervaar.'
(Filmmaker Aki Kaurismäki)
(Filmmaker Aki Kaurismäki)
vrijdag 10 februari 2012
De Doubs
(14-11-2001) Geen Guadelope of Thailand maar op z'n Frans in eigen land. Na de hospitaalperikelen en voor de eerste controle lekker even weg. De honden en katten achtergelaten onder de hoede van René -onze Franse steun en toeverlaat-, de auto gepakt en rijden maar. Op naar Wilma en Gerard voor de rust maar ook omdat we stik benieuwd waren naar hun ervaringen in hun eerste jaar chambres d'hôtes en dito table.
We hadden geen haast dus gekozen voor de route pal naar het oosten richting Lyon en vandaar noordwaarts richting 'Chez Soi', even ten noordoosten van Besançon. Het stuk door de Creuse -de groene woestijn van Frankrijk- zag bij tijd en wijle wit van de sneeuw. Af en toe dwarrelden ook nog een aantal sneeuwvlokken naar beneden. Ondanks lunch en geen snelweg schoot dit deel redelijk op. Met een gemiddelde snelheid van ongeveer 65 km per uur zaten we ruim boven de 45 à 50 waar je op de provinciale wegen maximaal op mag rekenen. De tegenvaller kwam pas op de autosnelweg. De slinger om Lyon is weliswaar snelweg maar kost vele extra kilometers en dus tijd. De toer over noord is nu zeker weten korter.
Het was inmiddels donker toen we de snelweg verlieten en het laatste stuk naar de herberg moesten vinden. Het was even oppassen, want we kwamen nu net even anders aan. Maar het lukte zonder problemen. De borrel stond klaar en het niks doen kon beginnen.
De gesprekken gingen binnen de kortste keren over de ervaringen met gasten. Aan gesprek- en vertelstof geen gebrek. Gelukkig overheersten de prettige ervaringen maar de mindere momenten met de lastige en/of vervelende klant(en) blijven langer prominent in je geheugen aanwezig. Die moeten echt effe slijten. Misschien moeten we een post-seizoens afreageergroep oprichten. Het kan haast niet anders dan dat daar voldoende vraag naar is onder de mensen die net als ons semi-professioneel (ik bedoel ‘aan huis') bezig zijn met gasten ontvangen, herbergen en verzorgen.
De volgende ochtend geen honden die uitgelaten moesten worden of katten die piepend hun voer opeisen, dus heeeeerlijk uitgeslapen. Het was een koude, heldere ochtend met een mooie winterzon. Net als de erop volgende dagen hebben wat gelopen, genoten van de knisperende houtkachel, heerlijk gegeten, een slokje gedronken, uitgebreid geslapen en veel, heel veel over ons nieuwe vak gesproken, waarvan de klant slechts één facet vormt.
We hadden geen haast dus gekozen voor de route pal naar het oosten richting Lyon en vandaar noordwaarts richting 'Chez Soi', even ten noordoosten van Besançon. Het stuk door de Creuse -de groene woestijn van Frankrijk- zag bij tijd en wijle wit van de sneeuw. Af en toe dwarrelden ook nog een aantal sneeuwvlokken naar beneden. Ondanks lunch en geen snelweg schoot dit deel redelijk op. Met een gemiddelde snelheid van ongeveer 65 km per uur zaten we ruim boven de 45 à 50 waar je op de provinciale wegen maximaal op mag rekenen. De tegenvaller kwam pas op de autosnelweg. De slinger om Lyon is weliswaar snelweg maar kost vele extra kilometers en dus tijd. De toer over noord is nu zeker weten korter.
Het was inmiddels donker toen we de snelweg verlieten en het laatste stuk naar de herberg moesten vinden. Het was even oppassen, want we kwamen nu net even anders aan. Maar het lukte zonder problemen. De borrel stond klaar en het niks doen kon beginnen.
De gesprekken gingen binnen de kortste keren over de ervaringen met gasten. Aan gesprek- en vertelstof geen gebrek. Gelukkig overheersten de prettige ervaringen maar de mindere momenten met de lastige en/of vervelende klant(en) blijven langer prominent in je geheugen aanwezig. Die moeten echt effe slijten. Misschien moeten we een post-seizoens afreageergroep oprichten. Het kan haast niet anders dan dat daar voldoende vraag naar is onder de mensen die net als ons semi-professioneel (ik bedoel ‘aan huis') bezig zijn met gasten ontvangen, herbergen en verzorgen.
De volgende ochtend geen honden die uitgelaten moesten worden of katten die piepend hun voer opeisen, dus heeeeerlijk uitgeslapen. Het was een koude, heldere ochtend met een mooie winterzon. Net als de erop volgende dagen hebben wat gelopen, genoten van de knisperende houtkachel, heerlijk gegeten, een slokje gedronken, uitgebreid geslapen en veel, heel veel over ons nieuwe vak gesproken, waarvan de klant slechts één facet vormt.
donderdag 9 februari 2012
Drammen
Op z'n tijd grammen
en kraaien.
Lucht op.
Daarna zwaaien
en lekker vlammen
Weg met die rambam,
laat het gif verwaaien.
Geeft frisse moed
om bolletjes te aaien.
Jam jam.
en kraaien.
Lucht op.
Daarna zwaaien
en lekker vlammen
Weg met die rambam,
laat het gif verwaaien.
Geeft frisse moed
om bolletjes te aaien.
Jam jam.
woensdag 8 februari 2012
Hopelijk
Het gaat langzaam, erg langzaam. Het gaat in een tempo, waarbij een slak last zou kunnen krijgen van verveling. Zo langzaam ongeveer maar, hoezee-hoera het blijft in beweging en vooruitgang behoort tot de mogelijkheden. Hoop was de laatste der strohalmen, die ik met aan wanhoop grenzende vasthoudendheid stevig omklemd heb gehouden, heb gekoesterd, gestut en gesteund. En .... Voilà, ik kan 'm laten varen die hoop. Door scheurtjes en kieren is het de overtuiging gelukt om binnen te dringen, om de hoop te overvleugelen en een plaatsje toe te wijzen op de reservebank. Te vroeg nog om helemaal af te serveren. Nu is het een kwestie van volhouden tot ook de zekerheid ten tonele verschijnt en iets, iets zegt me, dat ik niet weer zolang op de folter gespannen ga worden. Iets, al is dat nog maar een vaag gevoel.
dinsdag 7 februari 2012
Beleven
Het is niet het weer. Het zijn niet de kleine tegenslagen in het leidingensysteem. Het is niet een binnentemperatuur die langzaam richting de buitentemperatuur kruipt. Het zijn niet de drie dekbedden, waaronder ik inmiddels 's nachts lig. Het is niet het ijs, dat ik na de wandeling uit mijn haren moet bikken. Het zijn niet de honden, die weer van iedere onachtzaamheid gebruik maken om er vandoor te gaan. Het is niet de luxe kooi, die steeds meer van een kerker weg krijgt.
Het is de kop koffie, die niet staat te wachten als ik binnenkom. Het zijn de woorden, de verwond(er)ingen, die ik niet kwijt kan. Het is de kruik, die naast me ligt. Het zijn de oppeppers, die ontbreken. Het is de afwezigheid. Het is die ander, die het zoveel makkelijker, aangenamer zou kunnen maken om dit alles vol te houden, die ik mis. Nog zeker 5 dagen te gaan.
Het is de kop koffie, die niet staat te wachten als ik binnenkom. Het zijn de woorden, de verwond(er)ingen, die ik niet kwijt kan. Het is de kruik, die naast me ligt. Het zijn de oppeppers, die ontbreken. Het is de afwezigheid. Het is die ander, die het zoveel makkelijker, aangenamer zou kunnen maken om dit alles vol te houden, die ik mis. Nog zeker 5 dagen te gaan.
maandag 6 februari 2012
Erosie
Vroeger mocht je op de kleuterschool fröbelen, werd je op de Lagere school onderwezen, heette het kennis vergaren op de Middelbare school 'leren' en werd je daarna een beroep bijgebracht of, als je tot de 'gelukkigen' behoorde, ging je studeren aan de Universiteit. Tegenwoordig studeer je al op het VMBO, dat zegt een hoop over de kwaliteit van het hedendaagse Nederlandse onderwijs, en die worm is er na '68 ingeslopen.
Ik herinner me al uit in de laagste klassen van het Eijkhagen, het moet zelfs de brugklas zijn geweest, lessen met het thema 'leren studeren (!)'. Tijdens dat uur, dat ook toen slechts 50 minuten bedroeg, probeerde Dhr. Ringers de klas, 1a en mn mij duidelijk of wijs te maken, dat je niet 30 minuten aan één stuk met hetzelfde bezig moest zijn, maar die taak moest verdelen over 3x10 minuten. Ook moest je lezen, spreken en gebaren maken op hetzelfde moment om via zoveel mogelijk kanalen de stof tot je te nemen. Theoretisch zal d'r vast een kern van waarheid in zitten, maar in onze situatie sloeg het nergens op, vond ik, en dat straalde ik blijkbaar uit.
Dhr. Ringers had d'r op de een of andere manier een handje aan om mij als voorbeeld te gebruiken. Helaas wist zijn methode bij mij geen wortel te schieten en deed ik weinig moeite om dat te verbergen. Het hele jaar heeft de vraag op mijn lippen gebrand waarom wel 3x10 minuten en niet 30x1 minuut, maar die aandrang heb ik wijselijk kunnen onderdrukken.
Aan het eind van het brugklasjaar kreeg iedereen een advies voor het vervolgtraject. Atheneum, Havo, Mavo of nog erger. Ik kan me tot op de dag van vandaag het gezicht van dhr. Ringers herinneren toen hij mij, in het bijzijn van mijn ouders het advies overhandigde. Sindsdien weet ik hoe het uitziet als iemand zich ergens toe verplicht voelt, maar alles in die persoon zich daar tegen verzet. Ik hoorde de tanden nog knarsen, toen ik tevreden de gang op stapte met het toegangsbewijs tot het Atheneum.
(Restant reünie-blog)
Ik herinner me al uit in de laagste klassen van het Eijkhagen, het moet zelfs de brugklas zijn geweest, lessen met het thema 'leren studeren (!)'. Tijdens dat uur, dat ook toen slechts 50 minuten bedroeg, probeerde Dhr. Ringers de klas, 1a en mn mij duidelijk of wijs te maken, dat je niet 30 minuten aan één stuk met hetzelfde bezig moest zijn, maar die taak moest verdelen over 3x10 minuten. Ook moest je lezen, spreken en gebaren maken op hetzelfde moment om via zoveel mogelijk kanalen de stof tot je te nemen. Theoretisch zal d'r vast een kern van waarheid in zitten, maar in onze situatie sloeg het nergens op, vond ik, en dat straalde ik blijkbaar uit.
Dhr. Ringers had d'r op de een of andere manier een handje aan om mij als voorbeeld te gebruiken. Helaas wist zijn methode bij mij geen wortel te schieten en deed ik weinig moeite om dat te verbergen. Het hele jaar heeft de vraag op mijn lippen gebrand waarom wel 3x10 minuten en niet 30x1 minuut, maar die aandrang heb ik wijselijk kunnen onderdrukken.
Aan het eind van het brugklasjaar kreeg iedereen een advies voor het vervolgtraject. Atheneum, Havo, Mavo of nog erger. Ik kan me tot op de dag van vandaag het gezicht van dhr. Ringers herinneren toen hij mij, in het bijzijn van mijn ouders het advies overhandigde. Sindsdien weet ik hoe het uitziet als iemand zich ergens toe verplicht voelt, maar alles in die persoon zich daar tegen verzet. Ik hoorde de tanden nog knarsen, toen ik tevreden de gang op stapte met het toegangsbewijs tot het Atheneum.
(Restant reünie-blog)
zondag 5 februari 2012
Kou
Heldere nachten met temperaturen onder nul zijn gemeengoed in de winters hier maar worden onder normale omstandigheden gecompenseerd door dagtemperaturen aan de andere kant van de nul. Januaridagen met zon en 14 of 15 graden boven het vriespunt in diezelfde zon zijn absoluut geen uitzondering. Dat in tegenstelling tot periodes waarin het kwik de hele 24 uur weigert om acte de presence boven de nul te geven.
Eén dag is dat niet erg, zeker bij -4, -5 of -6 graden in de nacht. Anders wordt het verhaal bij -10, -13, -17 graden onder het nulpunt. Weliswaar in de nachtelijke uren maar wat erger is voor meer dan een volle week!! Nacht voor nacht voel je de kou verder binnendringen. Het huis wordt maar gedeeltelijk verwarmd en de rest is overgeleverd aan temperaturen die normaal gesproken niet in de buurt van de nul komen. Dat zou nog weleens kunnen veranderen.
Eén dag is dat niet erg, zeker bij -4, -5 of -6 graden in de nacht. Anders wordt het verhaal bij -10, -13, -17 graden onder het nulpunt. Weliswaar in de nachtelijke uren maar wat erger is voor meer dan een volle week!! Nacht voor nacht voel je de kou verder binnendringen. Het huis wordt maar gedeeltelijk verwarmd en de rest is overgeleverd aan temperaturen die normaal gesproken niet in de buurt van de nul komen. Dat zou nog weleens kunnen veranderen.
zaterdag 4 februari 2012
Quasi
(23/12/2008) Vannacht een rare nacht gehad. Ergens van drie tot vijf of zo wakker gelegen en in feite de ene poging tot een paniekaanval na de andere gehad, alleen zo reageerde ik er niet op. Op momenten, waarop anders met gemak het zweet in mijn handen stond of langs mijn lijf liep, was er nu enkel verwondering, verbazing over wat er allemaal in mijn lijf gebeurd. Het hoe, het wat, het waar en ook het waarom, hoewel ik bij dat laatste zoals gewoonlijk nergens een antwoord op kon geven. Er golfde vanalles door mijn lijf, mijn adem stokte bij tijd en wijle, dan stak er hier iets, dan weer daar, de temperatuur wisselde zonder regelmaat, vaak voelde het aan alsof ik zweefde. En alsof dat nog niet genoeg was, had ik soms het idee, dat ik het contact met de werkelijk was verloren, dat ik er was en toch ook weer niet, geen uittreding maar ‘gewoon’ helemaal ergens anders. Zoals al geschreven, onderging ik dat alles met een grote gelatenheid. Kan een paniekaanval me ten zeerste verbazen, wat vannacht gebeurde deed daar niet voor onder.
vrijdag 3 februari 2012
Spiegel
Een spiegel is geen partner maar een partner is wel een spiegel: soms leuk, soms pijnlijk, altijd confronterend.
Goedemorgen, à la.
donderdag 2 februari 2012
Status quo
(16/12/2008) Het is het dubbele, waarop het mis gaat. In Les Villattes zou ik gewoon even de boel de boel kunnen laten. Tuin & Klussen hebben gewoon even winterpauze. Hier is dat niet zo. Ik doe wel alsof het zo is, maar het klopt niet. Ik zou druk moeten zijn met de voorbereidingen van het seizoen 2009. Enerzijds wil ik ook wel, graag zelfs. Anderzijds is er iets wat me ontzettend tegen staat of me het gevoel geeft dat het volstrekt zinloos is, dat ik bijv. simpelweg zolang niet leef.
Die doodsgedachten blijven in alle soorten en maten terugkeren. Soms aan de lopende band, soms sporadisch, maar ze zijn er steeds of prominent op de voorgrond of op de achtergrond geduldig wachtend op het juiste moment. Ik kan ze soms vergeten, maar ik krijg ze niet gerelativeerd laat staan omgebogen. Steeds weer dat idee dat iets geen zin heeft, omdat ik op het betreffende moment waarschijnlijk toch niet meer leef.
Dat terwijl ik me vanochtend zat te bedenken, dat ik op een groot aantal terreinen eigenlijk het leven leid, wat ik me voor de komende tien of twintig jaar had voorgesteld: huishouden indien nodig, wat koken, wat klussen, wat lezen, wat schrijven, bezig zijn met de beesten en een beetje de directere en de verder weg gelegen omgeving verkennen, kortom een beetje toeren en trekken als er een goede oplossing is voor de beesten. Het enige wat nog niet klopt, is de plek. Ik moet hier nog wat met het teveel aan gebouwen c.q. geldverdienen en dat zal op een plek als Les Villattes in alle redelijkheid tot het verleden behoren.
Dus net als bij het rouwen, moet ik op een moment als dit eigenlijk constateren, dat ik verder ben dan ik denk, maar ik het me dat op de een of andere manier niet gun. Net als ik niet “gewoon” verder mag met het leven, mag ik blijkbaar ook niet van het leven genieten op de manier, die ik dat graag zou willen. Maar zoals de begrafenis van Yoland inmiddels is gereduceerd tot een verzameling rekeningen en een graf dat nog afgewerkt moet worden, zo zal ook die andere kant van het leven verder ontnuchterd en gedemystificeerd worden, totdat heel simpelweg alleen nog “mogelijkheden” over zijn waartussen gewoon gekozen moet worden.
Eén is duidelijk: Ik wil van deze plek af. Af van de zorgen. Af van de noodzaak om alles bij te houden. Af van de verleiding om er nog iets van te maken. Ik wil kleiner, overzichtelijker. Ik wil de dagen zoals vandaag voorbij kunnen laten gaan zonder me schuldig te voelen, omdat ik weer niks gedaan heb. Ik wil dan in een kroeg kunnen zitten en met een gerust hart mijn kranten lezen of een beetje buiten lopen klooien zonder het idee te hebben, dat het niet de moeite is, omdat het bij een druppel op een gloeiende plaat blijft.
Die doodsgedachten blijven in alle soorten en maten terugkeren. Soms aan de lopende band, soms sporadisch, maar ze zijn er steeds of prominent op de voorgrond of op de achtergrond geduldig wachtend op het juiste moment. Ik kan ze soms vergeten, maar ik krijg ze niet gerelativeerd laat staan omgebogen. Steeds weer dat idee dat iets geen zin heeft, omdat ik op het betreffende moment waarschijnlijk toch niet meer leef.
Dat terwijl ik me vanochtend zat te bedenken, dat ik op een groot aantal terreinen eigenlijk het leven leid, wat ik me voor de komende tien of twintig jaar had voorgesteld: huishouden indien nodig, wat koken, wat klussen, wat lezen, wat schrijven, bezig zijn met de beesten en een beetje de directere en de verder weg gelegen omgeving verkennen, kortom een beetje toeren en trekken als er een goede oplossing is voor de beesten. Het enige wat nog niet klopt, is de plek. Ik moet hier nog wat met het teveel aan gebouwen c.q. geldverdienen en dat zal op een plek als Les Villattes in alle redelijkheid tot het verleden behoren.
Dus net als bij het rouwen, moet ik op een moment als dit eigenlijk constateren, dat ik verder ben dan ik denk, maar ik het me dat op de een of andere manier niet gun. Net als ik niet “gewoon” verder mag met het leven, mag ik blijkbaar ook niet van het leven genieten op de manier, die ik dat graag zou willen. Maar zoals de begrafenis van Yoland inmiddels is gereduceerd tot een verzameling rekeningen en een graf dat nog afgewerkt moet worden, zo zal ook die andere kant van het leven verder ontnuchterd en gedemystificeerd worden, totdat heel simpelweg alleen nog “mogelijkheden” over zijn waartussen gewoon gekozen moet worden.
Eén is duidelijk: Ik wil van deze plek af. Af van de zorgen. Af van de noodzaak om alles bij te houden. Af van de verleiding om er nog iets van te maken. Ik wil kleiner, overzichtelijker. Ik wil de dagen zoals vandaag voorbij kunnen laten gaan zonder me schuldig te voelen, omdat ik weer niks gedaan heb. Ik wil dan in een kroeg kunnen zitten en met een gerust hart mijn kranten lezen of een beetje buiten lopen klooien zonder het idee te hebben, dat het niet de moeite is, omdat het bij een druppel op een gloeiende plaat blijft.
woensdag 1 februari 2012
Verblijden
(01/12/2008) In het weekeinde geprobeerd om wat dingetjes duidelijk te krijgen, bijv. wat maakt gelukkig, wat zijn passies, wat zou je doen, als je alle tijd van de wereld zou hebben. Een bezigheid die uren en uren in beslag heeft genomen, omdat het resultaat steeds weer nietszeggende, vage, open antwoorden waren en alles hing ook nog eens af van stemming en moment …… Ja, zo kan ik het ook.
Daarnaast moest alles zonodig een bepaalde meerwaarde meegegeven worden. Zo reis je niet, maar leer je ….. Ik lig dus niet domweg in de zon op welk werelds strand dan ook, maar bestudeer de korrelgrootte en samenstelling van het aanwezige zand en word daar rijker van!! Ha, ha!! Alsof al dat reizen een onoverkomelijke noodzaak voor het leren (wat het ook geweest moge zijn) is geweest …… weer zo’n fraai staaltje van achteraf invullen en feiten verdraaien. Leren kun je hier, alles wat je wilt of waar ter wereld zou kunnen. Zet een vierkante meter grasland af ga er zitten, iedere dag een uurtje of tig en je leert de wereld, kosmos, innerlijke mens, gevoelswereld en geest kennen, ontdekken, gebruiken, toepassen, etc. als je je er voor open stelt. En het bespaart de wereld een hoop milieuvervuiling en andere ongewenste verstoringen.
Uiteindelijk dus niet verder gekomen dan “Leren” en “Amuseren”. Wat moet je daar nou mee??
En als ik naar mezelf kijkt? Schrijven, lezen, luisteren naar muziek (raar maar waar), blij met de honden en katten, blij dat ik ze om me heen heb …… wat mis ik?? Is dit het leven wat ik wil?? Met een goed glas wijn, tongstrelende tussendoortjes en bij tijd en wijle een goed gesprek zou dit heel goed mijn winterbesteding kunnen zijn. Mischien al wat dingetjes met zaaien, stekken en anderszins planten verzorgen, waardoor de glans van het voorjaar ook in deze donkere dagen gloort, een orangerie zou het ideaal zijn, maar voor de rest gewoon rust, verfwerk binnen, misschien iets met schilderen en anders iets in de meubelsfeer.
Zo snel als het groeiseizoen zich aankondigt, wil ik bezig zijn met zaaien, stekken, planten, verzorgen, oogsten en verwerken. Ook dan is het goeie glas wijn meer dan een deciliter vocht, zijn mijn beesten me zeer dierbaar en wens ik in elk geval niet de actualiteit uit het oog te verliezen. Aan het eind van de dag met een tevreden gevoel de zon zien ondergaan en bij tijd en wijle met vrienden en kennissen van gedachten wisselen over wat voorbij komt onder het genot van een goede maaltijd.
Het is een beeld dat wel mooi compleet los staat van een partner in mijn leven …… ik zou het me een paar maanden geleden niet bedacht hebben. Is dat hard??
Daarnaast moest alles zonodig een bepaalde meerwaarde meegegeven worden. Zo reis je niet, maar leer je ….. Ik lig dus niet domweg in de zon op welk werelds strand dan ook, maar bestudeer de korrelgrootte en samenstelling van het aanwezige zand en word daar rijker van!! Ha, ha!! Alsof al dat reizen een onoverkomelijke noodzaak voor het leren (wat het ook geweest moge zijn) is geweest …… weer zo’n fraai staaltje van achteraf invullen en feiten verdraaien. Leren kun je hier, alles wat je wilt of waar ter wereld zou kunnen. Zet een vierkante meter grasland af ga er zitten, iedere dag een uurtje of tig en je leert de wereld, kosmos, innerlijke mens, gevoelswereld en geest kennen, ontdekken, gebruiken, toepassen, etc. als je je er voor open stelt. En het bespaart de wereld een hoop milieuvervuiling en andere ongewenste verstoringen.
Uiteindelijk dus niet verder gekomen dan “Leren” en “Amuseren”. Wat moet je daar nou mee??
En als ik naar mezelf kijkt? Schrijven, lezen, luisteren naar muziek (raar maar waar), blij met de honden en katten, blij dat ik ze om me heen heb …… wat mis ik?? Is dit het leven wat ik wil?? Met een goed glas wijn, tongstrelende tussendoortjes en bij tijd en wijle een goed gesprek zou dit heel goed mijn winterbesteding kunnen zijn. Mischien al wat dingetjes met zaaien, stekken en anderszins planten verzorgen, waardoor de glans van het voorjaar ook in deze donkere dagen gloort, een orangerie zou het ideaal zijn, maar voor de rest gewoon rust, verfwerk binnen, misschien iets met schilderen en anders iets in de meubelsfeer.
Zo snel als het groeiseizoen zich aankondigt, wil ik bezig zijn met zaaien, stekken, planten, verzorgen, oogsten en verwerken. Ook dan is het goeie glas wijn meer dan een deciliter vocht, zijn mijn beesten me zeer dierbaar en wens ik in elk geval niet de actualiteit uit het oog te verliezen. Aan het eind van de dag met een tevreden gevoel de zon zien ondergaan en bij tijd en wijle met vrienden en kennissen van gedachten wisselen over wat voorbij komt onder het genot van een goede maaltijd.
Het is een beeld dat wel mooi compleet los staat van een partner in mijn leven …… ik zou het me een paar maanden geleden niet bedacht hebben. Is dat hard??
Abonneren op:
Posts (Atom)