Begaan, vergaan, gedaan,
haan, maan, waan,
aak, aal, aan,
as, af, al,
q, z, y,
,
.
Iets met woorden. Zou het?
Zou mooi zijn.
Je kunt er veel en soms ook meer mee, maar ze lossen zelden iets op.
Doe mij maar een vrouw.
Je kunt er vaak niks mee en toch lost het bijna alles op.
zaterdag 30 juni 2012
Gaan
Poeh, poeh. Dat wordt ademhalen, neus dicht en doorlopen de komende weken zonder teveel om me heen te kijken. Hoewel .... reflectie kan geen kwaad, hangt een beetje af van hoe het gaat. Het begin van de reeks tegenslagen in 2002, die definitief iets kapot gemaakt zal hebben in Yoland's beleving van ons leven in Frankrijk. Het dieptepunt van mijn moeite met het leven in 2009. En laatst maar geheel niet van het minste gewicht het verlangen naar een nieuw en ander leven in het hier en nu.
Waar moet je de grens trekken? Het is niet de storm geweest in 1999, toen we hier net 3 maanden waren. Het is ook niet mijn hartaanval geweest in 2001, hoewel die Yoland duidelijk gemaakt zal hebben, hoe ontzettend we hier op elkaar aangewezen waren. Ik gok meer op al die klappen die daarna nog kwamen. Ieder voor zich misschien best te doen, maar het tempo waarin ze elkaar opvolgden maakte een fatsoenlijk herstel tussendoor eigenlijk onmogelijk. Klap, na klap terwijl je toch al twijfelt, valt niet in de categorie positieve stimulans. Dan moet je sterk in je schoenen staan, bereid zijn je af te sluiten en domweg doorgaan. Zo sterk in haar schoenen stond ze niet, maar afgesloten heeft Yoland zich wel en wel compleet. Helaas is ze niet doorgegaan maar weggegaan. Naar Utrecht, hoewel ze zich haar definitief verblijf ongetwijfeld anders had voorgesteld.
Ik zou er wat voor over hebben, als ik straks zou kunnen zeggen: "Zomer 2012 was de ommekeer."
Waar moet je de grens trekken? Het is niet de storm geweest in 1999, toen we hier net 3 maanden waren. Het is ook niet mijn hartaanval geweest in 2001, hoewel die Yoland duidelijk gemaakt zal hebben, hoe ontzettend we hier op elkaar aangewezen waren. Ik gok meer op al die klappen die daarna nog kwamen. Ieder voor zich misschien best te doen, maar het tempo waarin ze elkaar opvolgden maakte een fatsoenlijk herstel tussendoor eigenlijk onmogelijk. Klap, na klap terwijl je toch al twijfelt, valt niet in de categorie positieve stimulans. Dan moet je sterk in je schoenen staan, bereid zijn je af te sluiten en domweg doorgaan. Zo sterk in haar schoenen stond ze niet, maar afgesloten heeft Yoland zich wel en wel compleet. Helaas is ze niet doorgegaan maar weggegaan. Naar Utrecht, hoewel ze zich haar definitief verblijf ongetwijfeld anders had voorgesteld.
Ik zou er wat voor over hebben, als ik straks zou kunnen zeggen: "Zomer 2012 was de ommekeer."
Maan(d)
Bezig met het voorbereiden van de nieuwe maand en het bijwerken van de laatste vier weken maakt begin juni me niet vrolijk. Ik heb bovendien niet het idee, dat ik het achter me heb gelaten. Ik heb gewoon weer een nieuw besef aan mijn fiets hangen. Een extraatje en ben daar niet blij mee. Het trekt en sleept, tikt met regelmaat op mijn schouder. "En? Hoe staat het ermee?" Wijsmaken doe ik me werkelijk niks meer. Of ik wil of niet, ik zie het allemaal onder ogen, mijn hele pokkezooi en dat glashelder.
Ik weet waar mijn voorkeur naar uit gaat en ik weet waar ik in het slechtste geval toe veroordeeld wordt. Alles inmiddels keuzes met als maximaal haalbare het minst slechte. En kon je het maar achter je brengen dan was je er tenminste vanaf en kon het schuren en slijten beginnen. Maar nee, alles zit muurvast. Geen beweging en geen beweging in te krijgen. Aanzetten, afzetten, doorzetten, verzetten en je komt geen centimeter van de plaats. Valse hoop als enige stimulans. Geen wonder dat de boel weer wegzakt, voordat je je aan je eigen haren uit de rotzooi hebt hebt getrokken. Op maar weer naar de volgende cyclus.
Ik weet waar mijn voorkeur naar uit gaat en ik weet waar ik in het slechtste geval toe veroordeeld wordt. Alles inmiddels keuzes met als maximaal haalbare het minst slechte. En kon je het maar achter je brengen dan was je er tenminste vanaf en kon het schuren en slijten beginnen. Maar nee, alles zit muurvast. Geen beweging en geen beweging in te krijgen. Aanzetten, afzetten, doorzetten, verzetten en je komt geen centimeter van de plaats. Valse hoop als enige stimulans. Geen wonder dat de boel weer wegzakt, voordat je je aan je eigen haren uit de rotzooi hebt hebt getrokken. Op maar weer naar de volgende cyclus.
vrijdag 29 juni 2012
Horror
Dan mag Hitchcock de naam hebben en meneer King er ook wat van kunnen, maar ik bezorg mezelf meer ademhalingsproblemen, hartkloppingen en uitbrekend zweet dan die heren ooit bij mij hebben kunnen bewerkstelligen. Onverwacht uit onverdachte, want mijn eigen hoek word ik erop getrakteerd. Twee afleveringen alweer in de laatste weken en als ik tenminste nog wist wat me daar zo de stuipen op het lijf jaagt, kon ik d'r misschien een beetje vrede mee sluiten. Dacht verdorie dat ik het verleerd was en was voor de afwisseling eens blij met het verlies.
Ogen sluiten werkt niet, ook bladzijden omslaan hoort niet tot de mogelijkheden. Het enige wat me rest is ondergaan. Overleven! Zo voelt het tenminste aan.
BAM!! Je kunt het voorvoelen, zien aankomen maar ontwijken lukt mooi niet. Vol voor je kanus, grootbeeld, 3-D zonder hulpmiddelen alleen geluid ontbreekt: Dood. En toch weer niet, tenminste, het kan ff duren maar tenslotte raakt je toch van het leven overtuigd. Het leven dat bonkend, hijgend en zweten door je lijf stampt. Mag het een ons minder zijn? Graag? Alsjeblief. Dankjewel.
Ogen sluiten werkt niet, ook bladzijden omslaan hoort niet tot de mogelijkheden. Het enige wat me rest is ondergaan. Overleven! Zo voelt het tenminste aan.
BAM!! Je kunt het voorvoelen, zien aankomen maar ontwijken lukt mooi niet. Vol voor je kanus, grootbeeld, 3-D zonder hulpmiddelen alleen geluid ontbreekt: Dood. En toch weer niet, tenminste, het kan ff duren maar tenslotte raakt je toch van het leven overtuigd. Het leven dat bonkend, hijgend en zweten door je lijf stampt. Mag het een ons minder zijn? Graag? Alsjeblief. Dankjewel.
donderdag 28 juni 2012
Bijna
(24-04-2002) Gisteren nog weer wat klusjes in de huisjes gedaan. Huisje 5 is nu op het poetsen en een plamuurplek na, die nog afgewerkt moet worden, klaar voor de eerste gasten. Verder gisteren het laatste lek (hoop ik) gedicht op de zolder van huisje 2, de afvoer gerepareerd, de gaten in het plafond gedicht die ik van de winter veroorzaakt heb bij het herstellen van de vorstschade, en de beschimmelde kitranden op de badkamer verwijderd. Dat laatste is een echte klote klus, zelfs met iets wat zich kitverwijderaar noemt (wat echt alleen maar voor de laatste restjes is bedoeld), is het vooral veel krabben en eindeloos schoonmaken. Maar de voegen liggen schoon en glimmend op een nieuwe, ditmaal schimmelwerende kitrand te wachten. Dat staat o.a. voor vandaag op het programma.
Voor de rest staan vandaag nog wat huishoudelijke activiteiten op het programma, een lunch met verse asperges en een goed glas witte Elzaswijn, de buitenboel rond huisje 2 & 5 fatsoeneren, de reeds genoemde kittoestand en dan het verkassen van het gereedschap terug naar huisje 1 waar een nieuwe houtkachel klaar staat om geïnstalleerd te worden. Het tweede deel van de dag, waarschijnlijk pas vanaf begin van de avond is dan weer voor het gras gereserveerd. Of maaien of harken of het reeds bijeen geharkte weghalen. Dat laatste klusje blijft letterlijk makkelijk liggen, wat dan weer nare gevolgen heeft voor het gras daaronder.
Bij die laatste activiteit mogen de honden vrij en daar genieten ze met volle teugen van. Achter elkaar aan hollend proberen ze de ander in de achterpoten te bijten of ze rennen elkaar gewoonweg overhoop. Dan duiken ze weer een van de meertjes in voor de afkoeling om vervolgens de raarste sprongen te maken in de hoop rondvliegende insecten uit de lucht te kunnen happen. Het was gisteren af en toe moeilijk om de aandacht bij het grasmaaien en vooral het besturen van de tractor te houden. Een boom, dikke kei of waterput zijn geen obstakels die een tractor een halte toe roepen. Die gebundelde berg paardenkrachten wringt zich overal over, langs of domweg erin met alle gevolgen vandien voor de carroserie en natuurlijk ook de bestuurder.
Voor de rest staan vandaag nog wat huishoudelijke activiteiten op het programma, een lunch met verse asperges en een goed glas witte Elzaswijn, de buitenboel rond huisje 2 & 5 fatsoeneren, de reeds genoemde kittoestand en dan het verkassen van het gereedschap terug naar huisje 1 waar een nieuwe houtkachel klaar staat om geïnstalleerd te worden. Het tweede deel van de dag, waarschijnlijk pas vanaf begin van de avond is dan weer voor het gras gereserveerd. Of maaien of harken of het reeds bijeen geharkte weghalen. Dat laatste klusje blijft letterlijk makkelijk liggen, wat dan weer nare gevolgen heeft voor het gras daaronder.
Bij die laatste activiteit mogen de honden vrij en daar genieten ze met volle teugen van. Achter elkaar aan hollend proberen ze de ander in de achterpoten te bijten of ze rennen elkaar gewoonweg overhoop. Dan duiken ze weer een van de meertjes in voor de afkoeling om vervolgens de raarste sprongen te maken in de hoop rondvliegende insecten uit de lucht te kunnen happen. Het was gisteren af en toe moeilijk om de aandacht bij het grasmaaien en vooral het besturen van de tractor te houden. Een boom, dikke kei of waterput zijn geen obstakels die een tractor een halte toe roepen. Die gebundelde berg paardenkrachten wringt zich overal over, langs of domweg erin met alle gevolgen vandien voor de carroserie en natuurlijk ook de bestuurder.
woensdag 27 juni 2012
Wachten
Wensen, werken, in banen leiden, pimpen om een modern woord te gebruiken of domweg hakken, schaven en schuren ... of het iets oplevert is altijd weer afwachten. Wachten op reactie, wachten op resultaat, wachten op deceptie, wachten op mogelijkheden, wachten op wat nooit zal komen, wachten op vanzelfsprekendheden, wachten op maakt niet uit wat èn wachten op nog meer wachten.
Als het ff kan, kun je daar dus beter niet op wachten. Het gaat niet om wachten maar om doen, al is het wachten!
Als het ff kan, kun je daar dus beter niet op wachten. Het gaat niet om wachten maar om doen, al is het wachten!
dinsdag 26 juni 2012
Tjoe, tjoe
Al over het aantal van de maand heen en nog 4 dagen te gaan. Ja, het geschrijf gaat vrij aardig, zou iets meer voor de rest mogen gelden. Helaas gaat het een absoluut niet samen met het ander en dat over en weer.Vandaag weer een uit de handen gegleden draad opgepakt. Straks nog een paar uur er aan toe voegen en morgen meer van hetzelfde maar dan anders en hopelijk iets extra's.
Het zou een geschenk zijn als de woorden en het werk aan deze plek het met elkaar zouden kunnen vinden. Tot op heden blijft die combinatie iets hebben, wat ik me voorstel bij buitenaards contact. Een soort Close encounters of the third kind. Gelukkig was dat een geschreven scenario, dus dat kwam uiteindelijk wel goed. Blijft lullig dat ik geen weet heb wie mijn film schrijft. Nou ja film meer iets van een sitcom met eindeloos hetzelfde steeds net op een wat andere manier. Vrees het ergste wat de rekbaarheid van die herhaling betreft.
Het zou een geschenk zijn als de woorden en het werk aan deze plek het met elkaar zouden kunnen vinden. Tot op heden blijft die combinatie iets hebben, wat ik me voorstel bij buitenaards contact. Een soort Close encounters of the third kind. Gelukkig was dat een geschreven scenario, dus dat kwam uiteindelijk wel goed. Blijft lullig dat ik geen weet heb wie mijn film schrijft. Nou ja film meer iets van een sitcom met eindeloos hetzelfde steeds net op een wat andere manier. Vrees het ergste wat de rekbaarheid van die herhaling betreft.
Stellig
(04/04/2009) Weer laat op en nauwelijks met de honden onderweg ben ik omgekeerd. Ik voelde me alles behalve lekker. Licht in mijn hoofd. Het idee, dat ik momenten mis. Twijfelachtige benen …. Een rondje rond het meer leek me niet verantwoord. Terug binnen kalmeringsmiddel genomen en op de bank gaan liggen. Weer dat twijfelachtige gevoel mbt mijn innerlijke rust. Moest ik er blij mee zijn of zat het net helemaal verkeerd. Met de O-Cd op mijn oren mezelf proberen te kalmeren. Uiteindelijk na elven de huisarts gebeld met het voorspelbare resultaat: een ander kalmeringsmiddel en een anti-depressiva. Beide middelen m.n. toegepast bij paniekstoornissen. Het is duidelijk dat hij meeleeft, maar net als bij iedereen, zelfs Inez, Frank en ook Annelies ….. uiteindelijk kunnen ze niet anders dan toegeven, dat ze er ook weinig aan kunnen doen, dat ik het moet doen, etc, etc.
Eind van de middag de middelen gehaald en aan de bar van de kroeg ernaast de bijsluiter gelezen. Bij het anti-depri spul zit weer een bijsluiter van 4 A4tjes. Daar wordt je toch niet goed van. Al die bijwerkingen, nb ook pijn aan het hart(!), minimaal veertien dagen voordat de positieve bijdrage de negatieve effecten overstemt . . . . Bij beide dezelfde afhankelijkheidsproblematiek als bij bromazepam . . . .. .. Dit is het niet!!
Ik denk, dat ik maar eens serieus werk moet gaan maken van de instelling “Doodgaan of doorgaan!” Het lijf/de geest mag kiezen, ik accepteer het resultaat maar werk aan geen van beide alternatieven mee. Het is erop of eronder. Ik ben het zat om steeds maar weer te knokken en te moeten zien, dat wat ik met veel moeite voor elkaar boks in één beweging wordt weggevaagd.
Eind van de middag de middelen gehaald en aan de bar van de kroeg ernaast de bijsluiter gelezen. Bij het anti-depri spul zit weer een bijsluiter van 4 A4tjes. Daar wordt je toch niet goed van. Al die bijwerkingen, nb ook pijn aan het hart(!), minimaal veertien dagen voordat de positieve bijdrage de negatieve effecten overstemt . . . . Bij beide dezelfde afhankelijkheidsproblematiek als bij bromazepam . . . .. .. Dit is het niet!!
Ik denk, dat ik maar eens serieus werk moet gaan maken van de instelling “Doodgaan of doorgaan!” Het lijf/de geest mag kiezen, ik accepteer het resultaat maar werk aan geen van beide alternatieven mee. Het is erop of eronder. Ik ben het zat om steeds maar weer te knokken en te moeten zien, dat wat ik met veel moeite voor elkaar boks in één beweging wordt weggevaagd.
maandag 25 juni 2012
APK
Hoppa, weer voor zes maanden goedgekeurd. Batterij nog oké, dus verder met mijn bionisch bestaan. Gelukkig heeft de ingebouwde zooi weer zes maanden uit z'n neus zitten eten en mag daar wat mij betreft mee doorgaan. Een klein beetje meer terughoudendheid en ik had de zorgsector inmiddels drie luxe middenklassers en een hoop overbodige accessoires bespaard en mij een hoop ergernis en irritatie. Dat laatste zowel tussen de oren als ter plekke.
Oei, oei, ai-ai het apparaat had toch een gebeurtenis geregistreerd, zei mevrouw de controlerende ritmiologe. Alles een kwestie van definiëren en grenzen trekken. Gelukkig hebben we die na wat gestuntel in het begin aardig weten op te rekken. Dus die 150 slagen per minuut daar word ik niet koud en nauwelijks warm van. Zelf 'schrok' de docteuse toen ze datum en tijd noemde .... 22 april om 22.30u .....
Enigszins van slag probeerde ze zich eruit te draaien met de opmerking, dat ze zich natuurlijk niet met mijn leven wilde bemoeien. Ah ha, helaas rond dat tijdstip zeker geen gewip! De meest recente mogelijkheid was al voor de jaarwisseling plotsklaps uit mijn leven verdwenen. Sindsdien mijn neus nog steeds ruimschoots gevuld wat deze tak van sport betreft. Maar, zeg dat maar 'ns vlotjes in het Frans. Ik heb een gekke bek getrokken en me afgevraagd wat ik toen heb uitgevreten.
Vagelijk stond me iets bij met waterleidingproblemen. Terug thuis niet voor de eerste keer praktisch baat gevonden bij het dagelijks noteren van wat zoal door mijn leven heen fietst. Die befaamde avond bleek weken na de strenge vorst een zwakke plek in het waterleidingsssyteem het te hebben begeven. In de verwarring en vrees dat de gekste toestanden hun beslag vonden waarschijnlijk iets te hard gelopen.
Dit alles op de avond van de 21ste en niet de 22ste maar die datumfout zit al sinds het begin in het systeem. Ha ha. Bij een volgend hoogtepunt mijn prestatiecurve iets afvlakken. Privacy .... wat is dat ook weer?
Oei, oei, ai-ai het apparaat had toch een gebeurtenis geregistreerd, zei mevrouw de controlerende ritmiologe. Alles een kwestie van definiëren en grenzen trekken. Gelukkig hebben we die na wat gestuntel in het begin aardig weten op te rekken. Dus die 150 slagen per minuut daar word ik niet koud en nauwelijks warm van. Zelf 'schrok' de docteuse toen ze datum en tijd noemde .... 22 april om 22.30u .....
Enigszins van slag probeerde ze zich eruit te draaien met de opmerking, dat ze zich natuurlijk niet met mijn leven wilde bemoeien. Ah ha, helaas rond dat tijdstip zeker geen gewip! De meest recente mogelijkheid was al voor de jaarwisseling plotsklaps uit mijn leven verdwenen. Sindsdien mijn neus nog steeds ruimschoots gevuld wat deze tak van sport betreft. Maar, zeg dat maar 'ns vlotjes in het Frans. Ik heb een gekke bek getrokken en me afgevraagd wat ik toen heb uitgevreten.
Vagelijk stond me iets bij met waterleidingproblemen. Terug thuis niet voor de eerste keer praktisch baat gevonden bij het dagelijks noteren van wat zoal door mijn leven heen fietst. Die befaamde avond bleek weken na de strenge vorst een zwakke plek in het waterleidingsssyteem het te hebben begeven. In de verwarring en vrees dat de gekste toestanden hun beslag vonden waarschijnlijk iets te hard gelopen.
Dit alles op de avond van de 21ste en niet de 22ste maar die datumfout zit al sinds het begin in het systeem. Ha ha. Bij een volgend hoogtepunt mijn prestatiecurve iets afvlakken. Privacy .... wat is dat ook weer?
zondag 24 juni 2012
Ochtend
(21-04-2002) Voor de zoveelste keer in de afgelopen dagen ben ik vanochtend opgestaan en zag buiten alles bedekt met een poedersuikerwit laagje ijs. Het is duidelijk overdag en ‘s nachts prachtig helder weer. Het was gisteravond al te zien met al die sterren en een opkomende maan. Amper halfvol maar omdat het zo helder was leek het hele terrein nu al gedompeld in een blauwige waas, waarin alle voorwerpen een duidelijke schaduw vertoonden. De hondjes waren ook erg gecharmeerd van de hoeveelheid licht en joegen van links naar rechts achter vanalles aan. Of het katten, vleermuizen of (hersen-)schimmen waren was lang niet altijd duidelijk.
Maar vanochtend was het dus weer wit, fris maar deze keer geen mistflarden die het meer en met name het eilandje een hoog kalenderplaatjes-gehalte geven. Na de enthousiaste begroeting door de honden, hebben de laatsten me zoals gewoonlijk naar de uitlaatplek proberen te trekken. Pelle vind die riem ‘s ochtends maar niks. Waarschijnlijk associeert hij het met straf en ‘s ochtends heeft hij echt nog niets uitgevreten. Vanochtend trok hij even zo hard dat het leren riempje, dat als handvat dient, het begaf. Ook een oplossing....
Na de uitlaatplek ging het zoals altijd de dijk af richting het bos. Pelle had waarschijnlijk nog de ervaring van gisteren in z'n hoofd en liep verder vooruit dan normaal. En ja hoor, weer een ragondin in de val. Nu was het dus aan mij om vaart te maken, want luisteren op grote afstand is niet hun sterkste kant en als ze zoiets spannends als een beest treffen al helemaal niet. Pelle had de val al omgekiept en de moerasbever was duidelijk niet gesteld op al die aandacht. Gelukkig laten de honden zich dan redelijk makkelijk weg sturen en kan het beest wat minder gestresst op z'n einde wachten.
Net als vorig jaar is het deze winterperiode erg rustig geweest wat de ragondins betreft. Er was vaak wel wat activiteit te zien, maar zelden of nooit zat wat in de vallen. Het zijn in ieder geval geen beesten die een winterslaap houden. Maar omdat ze oorspronkelijk uit Zuid-Amerika komen zal de strenge kou van afgelopen winter hun geen goed hebben gedaan. Daarbij houden ze ook vast niet van honden en zullen ze die zeker ruiken net als de honden hen ruiken. Maar hoe het ook zij, het is opvallend dat eind april/begin mei ineens vaker ragondins in de val zitten. Ze zijn nu duidelijk aktiever.
Na een meter of vijftien en wat koekjes zijn de honden de ragondin alweer vergeten en worden in beslag genomen door andere geursporen. Al weken vinden ze het terrein van de buurman erg interessant, maar inmiddels weten ze dat ze die kant niet op mogen. De andere kant (het meer) in geen probleem en dus was het vandaag bij het moeras gedeelte weer raak. Ineens ... foetsch allebei. Hoewel ze zich veel meer als jachthond gedragen dan de erfbewaker die ze feitelijk zijn, hebben ze een ding niet wat jachthonden wel hebben: ze blaffen niet of nauwelijks als ze iets op het spoor zijn. Het gevolg is dat je dus echt niet weet waar ze zijn, als ze de benen hebben genomen. De kant waar ze dan vandaan komen is dus steeds weer een verrassing.
Ik ben vanochtend gewoon doorgelopen en bij het bos kwamen ze na een keer fluiten gewoon achter me aan rennen. Nauwelijk het steile bospad bedwongen of ze waren weer weg. Ditmaal had ik iets van ‘bekijk het maar, ik ga naar de koffie', maar voordat ik op het terrein van de buren was en richting onze nieuwe aanwinst liep, hoorde ik vanachteren een snel naderend gehijg. Pelle schoot als eerste voorbij, op enkel minuten gevolgd door Wittewôa. De rest van de weg viel er nog veel te snuffelen, maar geen enkel spoor was interessant genoeg om te volgen ... dus bleven ze netjes bij mij.
Maar vanochtend was het dus weer wit, fris maar deze keer geen mistflarden die het meer en met name het eilandje een hoog kalenderplaatjes-gehalte geven. Na de enthousiaste begroeting door de honden, hebben de laatsten me zoals gewoonlijk naar de uitlaatplek proberen te trekken. Pelle vind die riem ‘s ochtends maar niks. Waarschijnlijk associeert hij het met straf en ‘s ochtends heeft hij echt nog niets uitgevreten. Vanochtend trok hij even zo hard dat het leren riempje, dat als handvat dient, het begaf. Ook een oplossing....
Na de uitlaatplek ging het zoals altijd de dijk af richting het bos. Pelle had waarschijnlijk nog de ervaring van gisteren in z'n hoofd en liep verder vooruit dan normaal. En ja hoor, weer een ragondin in de val. Nu was het dus aan mij om vaart te maken, want luisteren op grote afstand is niet hun sterkste kant en als ze zoiets spannends als een beest treffen al helemaal niet. Pelle had de val al omgekiept en de moerasbever was duidelijk niet gesteld op al die aandacht. Gelukkig laten de honden zich dan redelijk makkelijk weg sturen en kan het beest wat minder gestresst op z'n einde wachten.
Net als vorig jaar is het deze winterperiode erg rustig geweest wat de ragondins betreft. Er was vaak wel wat activiteit te zien, maar zelden of nooit zat wat in de vallen. Het zijn in ieder geval geen beesten die een winterslaap houden. Maar omdat ze oorspronkelijk uit Zuid-Amerika komen zal de strenge kou van afgelopen winter hun geen goed hebben gedaan. Daarbij houden ze ook vast niet van honden en zullen ze die zeker ruiken net als de honden hen ruiken. Maar hoe het ook zij, het is opvallend dat eind april/begin mei ineens vaker ragondins in de val zitten. Ze zijn nu duidelijk aktiever.
Na een meter of vijftien en wat koekjes zijn de honden de ragondin alweer vergeten en worden in beslag genomen door andere geursporen. Al weken vinden ze het terrein van de buurman erg interessant, maar inmiddels weten ze dat ze die kant niet op mogen. De andere kant (het meer) in geen probleem en dus was het vandaag bij het moeras gedeelte weer raak. Ineens ... foetsch allebei. Hoewel ze zich veel meer als jachthond gedragen dan de erfbewaker die ze feitelijk zijn, hebben ze een ding niet wat jachthonden wel hebben: ze blaffen niet of nauwelijks als ze iets op het spoor zijn. Het gevolg is dat je dus echt niet weet waar ze zijn, als ze de benen hebben genomen. De kant waar ze dan vandaan komen is dus steeds weer een verrassing.
Ik ben vanochtend gewoon doorgelopen en bij het bos kwamen ze na een keer fluiten gewoon achter me aan rennen. Nauwelijk het steile bospad bedwongen of ze waren weer weg. Ditmaal had ik iets van ‘bekijk het maar, ik ga naar de koffie', maar voordat ik op het terrein van de buren was en richting onze nieuwe aanwinst liep, hoorde ik vanachteren een snel naderend gehijg. Pelle schoot als eerste voorbij, op enkel minuten gevolgd door Wittewôa. De rest van de weg viel er nog veel te snuffelen, maar geen enkel spoor was interessant genoeg om te volgen ... dus bleven ze netjes bij mij.
zaterdag 23 juni 2012
En route
Na een week van omzwaaien, terugdraaien en weer doorgaan kruipt het moment van de waarheid dichterbij. Kastelen bouwen is het makkelijkst als je dat van lucht doet. Iedere aanzet tot concretisering van je hersenspinsels duwt je met de neus op feiten. Feiten die vragen om een check, om actie, inzet, overtuigen en misschien zelfs wel wat creativiteit. Vermoeiend, maar niet verkeerd. Alleen mezelf blijven overtuigen van de zin. Dat motiveren, dat is vermoeiend èn vervelend!!
vrijdag 22 juni 2012
Verandering
(17/03/2009) Een duidelijk verminderde behoefte aan reflextie. Bijna een week geleden dat ik heb zitten schrijven. Kan het nauwelijks geloven. Na anderhalfjaar dagelijks en dat vaak meerdere keren mijn toestanden, ideeën, gedachten, wensen etc. met mezelf besproken te hebben, lijkt die behoefte van de ene op de andere dag veranderd. Deels is het ‘drukte’ geweest: do-dansles, vr-dansles -uit eten, za-Limoges, tussendoor veel met een nieuwe website bezig geweest, ook de liefde persoonlijk kost de nodige aandacht en energie en ik voel me fysiek minder door problemen met mijn ingewanden. Toch ben ik ervan overtuigd dat ik een maand geleden iedere dag tijd genomen zou hebben om dit relaas bij te werken. Wat is veranderd? Veranderingen … vaak zit je erop te wachten, maar als ze plaats vinden dringt het niet direct tot je door.
Vandaag rustig begonnen, tot bij drie uur binnen bezig geweest en toen wat ze zeggen de stoute schoenen aangetrokken en naar buiten gegaan . . . . Een krap uurtje en toen zat alles vast, geblokkeerd, klem en was fatsoenlijk bezig zijn onmogelijk. Ik zag er al tegenop, wist wat kon/zou gebeuren en zal de boel misschien niet veroorzaakt hebben maar ook zeker niet voorkomen. Bij de bezigheden buiten, die ik tot op heden heb gedaan, is steeds in meer of mindere mate een soort fysieke blokkade het resultaat geweest. Het is alsof ik het van mezelf niet mag. Na een klein uur ontspanning en het verzorgen van de honden was het vastpakken van de hark al voldoende om een lichamelijke afkeer in me op te wekken. Weer verstijfde het middenrif en kreeg de buik iets van een bowlingbal.
Het rare is dat het in orde maken van de administratie -notabene Yoland’s werk- zowel gisteren als vandaag geen enkel probleem is geweest. Waarom dat wel en buiten bezig zijn niet??
Vandaag rustig begonnen, tot bij drie uur binnen bezig geweest en toen wat ze zeggen de stoute schoenen aangetrokken en naar buiten gegaan . . . . Een krap uurtje en toen zat alles vast, geblokkeerd, klem en was fatsoenlijk bezig zijn onmogelijk. Ik zag er al tegenop, wist wat kon/zou gebeuren en zal de boel misschien niet veroorzaakt hebben maar ook zeker niet voorkomen. Bij de bezigheden buiten, die ik tot op heden heb gedaan, is steeds in meer of mindere mate een soort fysieke blokkade het resultaat geweest. Het is alsof ik het van mezelf niet mag. Na een klein uur ontspanning en het verzorgen van de honden was het vastpakken van de hark al voldoende om een lichamelijke afkeer in me op te wekken. Weer verstijfde het middenrif en kreeg de buik iets van een bowlingbal.
Het rare is dat het in orde maken van de administratie -notabene Yoland’s werk- zowel gisteren als vandaag geen enkel probleem is geweest. Waarom dat wel en buiten bezig zijn niet??
donderdag 21 juni 2012
Verhouding
Koffie, omdat het kan.
Afwas, omdat het moet.
Wassen, omdat het moet.
Opruimen, omdat het moet.
Poetsen, omdat het moet.
Lopen, omdat het kan.
Eten, omdat het moet.
Water, omdat het moet.
Doorgaan, omdat het moet.
Maaien, omdat het moet.
Hier zijn, omdat het moet.
Oja,
Leven, omdat het kan.
en
Slapen ..... als dat zou kunnen!!
Afwas, omdat het moet.
Wassen, omdat het moet.
Opruimen, omdat het moet.
Poetsen, omdat het moet.
Lopen, omdat het kan.
Eten, omdat het moet.
Water, omdat het moet.
Doorgaan, omdat het moet.
Maaien, omdat het moet.
Hier zijn, omdat het moet.
Oja,
Leven, omdat het kan.
en
Slapen ..... als dat zou kunnen!!
woensdag 20 juni 2012
Pelle's oren
(14-04-2002) Na een rit die met mist begon, overging in regen en uiteindelijk eindigde met een zonnetje was het eerste wat ik deed het hok van de honden open gooien en me laten bedelven onder een gigantische berg enthousiasme. Even vergeten dat ze niet mogen springen, bijten, trekken en likken waar ze bij kunnen. Ik kon me net staande houden toen Pelle en Wittewoâ tegenlijk op me doken. Wat wil je meer als je thuis komt en je toekomstige eega is even niet ter plekke??!
Het was net geen vier uur en eigenlijk te vroeg voor de namiddagronde, maar ik had zin in een stuk lopen en beide jochies volgens mij ook. Dus niet gedraald en de benen gestrekt na een kleine 9 uur achter het stuur te hebben gezeten. Ik had verwacht moe aan te komen, maar dat viel ontzettend mee. Het heeft wel iets om over het asfalt te zweven.
Réné, die op onze honden en de rest past als we er niet zijn, was ergens op het terrein aanwezig. De honden hadden hem sneller in de smiezen dan ik. Na een uitgebreide begroeting zijn we verder het bos in getrokken. De honden schoten al snel achter hun neus aan en verdwenen uit beeld. Voordat ik het terrein van de buren betrad waren ze weer in mijn buurt om even later in een noodgang achter een tweetal herten aan te snellen. "Oeps, die ben ik kwijt", was mijn eerste reactie. Het duurde ook een hele tijd voordat de eerst -zoals altijd Wittewoâ- terug kwam. Pelle is een stuk feller, heeft een betere conditie of geeft in elk geval minder snel op.
Gelukkig kwam ook Pelle een tijdje later aanzetten, maar ik zag direct dat iets niet in orde was. Zijn vacht had een vreemde glans, die ik raar genoeg direct met bloed in verband bracht. Een hert verscheurd?? Ik kon het me niet voorstellen, maar ik liet hem toch z'n bek open doen. Wat verwachte ik eigenlijk?? Een hertebiefstuk achter z'n linker hoektand? Op hetzelfde ogenblik rammelde hij met z'n hoofd en bovenlijf alsof hij uit het water kwam. Maar het was geen water dat in de rondte vloog, het was bloed. Ik zat direct van boven tot onderen onder de spetters. Een nauwkeurigere inspectie bracht aan het licht dat z'n rechter oor enige scheuren vertoonde of moet je zeggen rafels? Waarschijnlijk is hij in z'n dollemans jacht dwars door een afrastering met prikkeldraad heen gerend. Het bloed spoot nog net niet maar druppelde in een behoorlijk tempo uit z'n oor.
Er zat weinig anders op dan terug te keren en iets te bedenken om het bloeden te stoppen of anders de dierenarts op te trommelen. Réné was gelukkig nog aanwezig en hij heeft meegeholpen om de wonden zo goed en zo kwaad als het ging af te plakken, waarvoor ook hij als dank een aantal keer op een douche van bloedspetteren werd getrakteerd.
Het bloeden, en dus ook de neiging om met z'n hoofd te draaien in een poging om van de ‘nattigheid' af te komen, werd pas minder toen hij in de kennel wat tot rust kwam. ‘s Avonds het afplakken nog eens over gedaan en de daarop volgende dagen verbaasd gestaan over het tempo waarin de wonden genazen. Wat een thuiskomst....
Het was net geen vier uur en eigenlijk te vroeg voor de namiddagronde, maar ik had zin in een stuk lopen en beide jochies volgens mij ook. Dus niet gedraald en de benen gestrekt na een kleine 9 uur achter het stuur te hebben gezeten. Ik had verwacht moe aan te komen, maar dat viel ontzettend mee. Het heeft wel iets om over het asfalt te zweven.
Réné, die op onze honden en de rest past als we er niet zijn, was ergens op het terrein aanwezig. De honden hadden hem sneller in de smiezen dan ik. Na een uitgebreide begroeting zijn we verder het bos in getrokken. De honden schoten al snel achter hun neus aan en verdwenen uit beeld. Voordat ik het terrein van de buren betrad waren ze weer in mijn buurt om even later in een noodgang achter een tweetal herten aan te snellen. "Oeps, die ben ik kwijt", was mijn eerste reactie. Het duurde ook een hele tijd voordat de eerst -zoals altijd Wittewoâ- terug kwam. Pelle is een stuk feller, heeft een betere conditie of geeft in elk geval minder snel op.
Gelukkig kwam ook Pelle een tijdje later aanzetten, maar ik zag direct dat iets niet in orde was. Zijn vacht had een vreemde glans, die ik raar genoeg direct met bloed in verband bracht. Een hert verscheurd?? Ik kon het me niet voorstellen, maar ik liet hem toch z'n bek open doen. Wat verwachte ik eigenlijk?? Een hertebiefstuk achter z'n linker hoektand? Op hetzelfde ogenblik rammelde hij met z'n hoofd en bovenlijf alsof hij uit het water kwam. Maar het was geen water dat in de rondte vloog, het was bloed. Ik zat direct van boven tot onderen onder de spetters. Een nauwkeurigere inspectie bracht aan het licht dat z'n rechter oor enige scheuren vertoonde of moet je zeggen rafels? Waarschijnlijk is hij in z'n dollemans jacht dwars door een afrastering met prikkeldraad heen gerend. Het bloed spoot nog net niet maar druppelde in een behoorlijk tempo uit z'n oor.
Er zat weinig anders op dan terug te keren en iets te bedenken om het bloeden te stoppen of anders de dierenarts op te trommelen. Réné was gelukkig nog aanwezig en hij heeft meegeholpen om de wonden zo goed en zo kwaad als het ging af te plakken, waarvoor ook hij als dank een aantal keer op een douche van bloedspetteren werd getrakteerd.
Het bloeden, en dus ook de neiging om met z'n hoofd te draaien in een poging om van de ‘nattigheid' af te komen, werd pas minder toen hij in de kennel wat tot rust kwam. ‘s Avonds het afplakken nog eens over gedaan en de daarop volgende dagen verbaasd gestaan over het tempo waarin de wonden genazen. Wat een thuiskomst....
dinsdag 19 juni 2012
Verlichting
De honden springen blaffend op en rennen naar de keukendeur. Een grijze SUV rijdt over het pad naar het huis gevolgd door twee glimmend dure stationwagens, volgens mij audi's. Herman's auto? Ik neem de honden aan de riem en loop naar buiten. Gelukkig luisteren ze anders trokken ze me gestrekt over de grond. Wat een kracht en enthousiasme zit er nog in die beesten.
Het is Herman. Hij verontschuldigt zich een slag in de rondte, maar het was allemaal zo snel gegaan dat hij mij niet had kunnen bereiken. De mensen had hij opgehaald op Limoges Airport en eigenlijk wilden ze maar één ding en dat was deze plek bekijken. Gisteravond hadden ze pas contact met hem gezocht en de retourvlucht stond al gepland voor het eind van de middag.
Klopt dat ik vanmorgen een aantal keer de telefoon ben misgelopen. Het nummer in het scherm zei me niks en er werd ook geen boodschap achtergelaten. Ok. Wat was de bedoeling? Ik werd voorgesteld aan een stel mensen waar geen andere beschrijving dan dynamisch op van toepassing was. Druk, doelgericht en verbazingwekkend vriendelijk. Ze hadden zin noch tijd om het hele terrein en de gebouwen te bekijken. Eigenlijk wilden ze van mij alleen de bevestiging, dat alles was zoals het gepresenteerd werd. Grootte, ligging, samenstelling.
Ze refereerde aan de gegevens die ikzelf aan Herman had verstrekt. Ik kon dus volmondig beamen dat alles was zoals het was. Dat bracht een onderlinge discussie opgang die mij ontging, hoewel ik in principe het Engels machtig ben. Ze hadden plannen, bruisende ideeën, dat was duidelijk maar namen niet de moeite of waren niet bereid om mij daarin te betrekken. Ze bedankte me vriendelijk en vertrokken een beetje uitgelaten. Herman trok zijn wenkbrauwen op en dook in z'n auto.
Ze wilden nog naar St. Yrieix. Daar hadden ze een afspraak met een vrouwelijke notaris. Dat kan er maar eentje zijn, geen onsympathiek persoon. Wat zouden ze daar nog moeten??
Drie uur later kreeg ik een telefoontje van Herman. De Britten waren net vanaf Limoges vertrokken en hadden hem opgedragen alles verder af te handelen. Als ik geen bezwaren had, was wat hen betreft de koop beklonken. Proost!!
Het is Herman. Hij verontschuldigt zich een slag in de rondte, maar het was allemaal zo snel gegaan dat hij mij niet had kunnen bereiken. De mensen had hij opgehaald op Limoges Airport en eigenlijk wilden ze maar één ding en dat was deze plek bekijken. Gisteravond hadden ze pas contact met hem gezocht en de retourvlucht stond al gepland voor het eind van de middag.
Klopt dat ik vanmorgen een aantal keer de telefoon ben misgelopen. Het nummer in het scherm zei me niks en er werd ook geen boodschap achtergelaten. Ok. Wat was de bedoeling? Ik werd voorgesteld aan een stel mensen waar geen andere beschrijving dan dynamisch op van toepassing was. Druk, doelgericht en verbazingwekkend vriendelijk. Ze hadden zin noch tijd om het hele terrein en de gebouwen te bekijken. Eigenlijk wilden ze van mij alleen de bevestiging, dat alles was zoals het gepresenteerd werd. Grootte, ligging, samenstelling.
Ze refereerde aan de gegevens die ikzelf aan Herman had verstrekt. Ik kon dus volmondig beamen dat alles was zoals het was. Dat bracht een onderlinge discussie opgang die mij ontging, hoewel ik in principe het Engels machtig ben. Ze hadden plannen, bruisende ideeën, dat was duidelijk maar namen niet de moeite of waren niet bereid om mij daarin te betrekken. Ze bedankte me vriendelijk en vertrokken een beetje uitgelaten. Herman trok zijn wenkbrauwen op en dook in z'n auto.
Ze wilden nog naar St. Yrieix. Daar hadden ze een afspraak met een vrouwelijke notaris. Dat kan er maar eentje zijn, geen onsympathiek persoon. Wat zouden ze daar nog moeten??
Drie uur later kreeg ik een telefoontje van Herman. De Britten waren net vanaf Limoges vertrokken en hadden hem opgedragen alles verder af te handelen. Als ik geen bezwaren had, was wat hen betreft de koop beklonken. Proost!!
maandag 18 juni 2012
Gelijkenis
Heerlijk al dat geblog. Lijkt wel wat op het leven. Iedereen gaat lekker langs de ander heen. Nu enkel lezend en schrijvend.
zondag 17 juni 2012
Dubbeltje
Het is gevallen.
Nu over mijn tong walsen.
Proeven.
Zien of de smaak bevalt.
En dan ... ?
Nou, gewoon doen!
Nu over mijn tong walsen.
Proeven.
Zien of de smaak bevalt.
En dan ... ?
Nou, gewoon doen!
Doorkijkje
Inzichten zonder
concrete vergezichten
zijn fake berichten.
Na al de verworven inzichten verlang ik inmiddels naar een beetje uitzicht.
concrete vergezichten
zijn fake berichten.
Na al de verworven inzichten verlang ik inmiddels naar een beetje uitzicht.
zaterdag 16 juni 2012
Slikken
Eens goed rammelen en daar gaan we weer.
Litteken erbij, illusie armer (dat het nog kan....), als het goed is wijzer.
Hahahahahahahahaha.
Litteken erbij, illusie armer (dat het nog kan....), als het goed is wijzer.
Hahahahahahahahaha.
vrijdag 15 juni 2012
dinsdag 12 juni 2012
Beschrijven
Iemand die haar man van het ene op het andere moment aan de dood heeft verloren:
"Waar ik behoefte aan heb is alleen te zijn, geen verantwoordelijkheden te hebben, geen extra inspanning te moeten leveren waartoe ik me niet in staat voel (......) Ik zou de hele dag in bed willen blijven of gewoon mezelf willen zijn zonder me ergens om te bekommeren of alleen om mezelf, en zo beetje bij beetje bijkomen, zonder onderbrekingen of verplichtingen." (*)
Heel simpel en ik kreeg het niet onder woorden gebracht. Prachtig geschreven boek.
Precies zo was het en zo is het na de verwerking van de dood, want daarmee was ik er nog niet, op de meest uiteenlopende momenten blijven terugkeren. Een bijna voelbaar pijnlijke machteloosheid is het als je geen grip krijgt op je leven. Na Utrecht heeft het, geholpen door de weinig coöperatieve omstandigheden, weer de kans schoon gezien en is me naar mijn strot gevlogen. Ik krijg het dit keer niet gekeerd. Alles om je heen letterlijk en figuurlijk in elkaar zien zakken. Ik kan er niet meer tegen. Ik ben uitgerelativeerd, er moet eindelijk iets gebeuren. Het is op. Zo voelt het tenminste ff aan.
Exit.
(*) (Uit: 'De verliefden' van Javier Marías)
"Waar ik behoefte aan heb is alleen te zijn, geen verantwoordelijkheden te hebben, geen extra inspanning te moeten leveren waartoe ik me niet in staat voel (......) Ik zou de hele dag in bed willen blijven of gewoon mezelf willen zijn zonder me ergens om te bekommeren of alleen om mezelf, en zo beetje bij beetje bijkomen, zonder onderbrekingen of verplichtingen." (*)
Heel simpel en ik kreeg het niet onder woorden gebracht. Prachtig geschreven boek.
Precies zo was het en zo is het na de verwerking van de dood, want daarmee was ik er nog niet, op de meest uiteenlopende momenten blijven terugkeren. Een bijna voelbaar pijnlijke machteloosheid is het als je geen grip krijgt op je leven. Na Utrecht heeft het, geholpen door de weinig coöperatieve omstandigheden, weer de kans schoon gezien en is me naar mijn strot gevlogen. Ik krijg het dit keer niet gekeerd. Alles om je heen letterlijk en figuurlijk in elkaar zien zakken. Ik kan er niet meer tegen. Ik ben uitgerelativeerd, er moet eindelijk iets gebeuren. Het is op. Zo voelt het tenminste ff aan.
Exit.
(*) (Uit: 'De verliefden' van Javier Marías)
maandag 11 juni 2012
Eens
Martin Bril in een van zijn vele reisstukjes:
"Hopelijk is er een boekwinkel, ik heb behoefte aan een boek. En anders wel aan een vrouw."
"Hopelijk is er een boekwinkel, ik heb behoefte aan een boek. En anders wel aan een vrouw."
zondag 10 juni 2012
Wensenlijstje
(06/03/2009) Waar ik behoefte aan heb is warmte, begrip en troost. Iemand die er is, die met mij mee gaat naar betere tijden, simpelweg aanwezigheid. Wat ik nodig heb is uitdaging en stimulans, relativering en steun, etc. En alles graag op het juiste moment, in juiste dosering op de gewenste wijze!! Wanneer is Sinterklaas?
zaterdag 9 juni 2012
Wrang
Hoppa daar gaat straks weer een zak miljarden richting een stel klungelende banken. Ooit verplicht geweest om een rekening te openen, omdat het contant uitbetalen van het weekloon werd afgeschaft. Ipv vrijdagmiddag was je geld ineens pas op maandag of dinsdag beschikbaar. Vrijdagmiddag hield de bank zijn hand op en kon jij zo hoog of laag springen als je wilde. Niks op de rekening, geen weekend!
Het heeft nooit goed gevoeld en het zal ook wel nooit goed komen. De belachelijkst denkbare inperking van je persoonlijke vrijheid. Jij werkt ervoor en een ander gaat er mee strijken, vertelt je wat extra geduld te tonen terwijl ze ondertussen met jouw geld over jouw rug hun centen verdienen, dikke bankgebouwen neerzetten, je arrogant afblaffen aan de balie, zich later buitensporige bonnussen ging uitbetalen en tot slot je centen in imaginaire werelden lieten verdwijnen en hun handje ophielden bij vadertje Staat om je zo via een omweg te dwingen om te bloeden voor hun misdragingen. Dat geen wereldrevolutie is uitgebroken in 2008 blijft me hogelijk verbazen.
Alles is met alles verweven. Dat is slim gedaan. Wil je je spaarpotje terugzien dat moet je niet alleen meer smeken maar domweg betalen, die bonussen mogelijk maken en een systeem herstellen dat een eigen leven is gaan leiden en nauwelijks meer ergens op is gebaseerd. Ik heb het altijd al geweten. Als je iets doet, moet je het goed doen. Geen klein beetje schuld maar zoveel dat anderen er door in de problemen kunnen komen als jij niet wordt geholpen. Dat is de aanpak! Jammergenoeg zijn we te netjes geweest. Hebben we nooit meer in de debets gezeten dan er credits waren. Gaat het dan mis, wordt je gevoeglijk aan je eigen lot over gelaten. Mocht jij op je bek gaan, heeft niemand daar last van. Zoals het hoort zou je denken, maar dat is een denkfout. Dat is de buurman, die drie jaar dood in z'n flatje ligt, omdat hij niet de fout heeft gemaak om met zijn ongemak jouw voordeur te blokkeren. Gggrrrrr.
Een fractie van een fractie van een promille van al dat geld wat de afgelopen maanden met open ogen en lange lulverhalen in bodemloze putten is gestort en ik zou in alle rust mijn verkreupelde bestaan nieuw leven kunnen inblazen. Een druppel, niet meer dan een druppel van al die emmers die inmiddels al op die gloeiende plaat van die arrogante banken zijn verdampt. Oneerlijk. Zo is het leven.
Het heeft nooit goed gevoeld en het zal ook wel nooit goed komen. De belachelijkst denkbare inperking van je persoonlijke vrijheid. Jij werkt ervoor en een ander gaat er mee strijken, vertelt je wat extra geduld te tonen terwijl ze ondertussen met jouw geld over jouw rug hun centen verdienen, dikke bankgebouwen neerzetten, je arrogant afblaffen aan de balie, zich later buitensporige bonnussen ging uitbetalen en tot slot je centen in imaginaire werelden lieten verdwijnen en hun handje ophielden bij vadertje Staat om je zo via een omweg te dwingen om te bloeden voor hun misdragingen. Dat geen wereldrevolutie is uitgebroken in 2008 blijft me hogelijk verbazen.
Alles is met alles verweven. Dat is slim gedaan. Wil je je spaarpotje terugzien dat moet je niet alleen meer smeken maar domweg betalen, die bonussen mogelijk maken en een systeem herstellen dat een eigen leven is gaan leiden en nauwelijks meer ergens op is gebaseerd. Ik heb het altijd al geweten. Als je iets doet, moet je het goed doen. Geen klein beetje schuld maar zoveel dat anderen er door in de problemen kunnen komen als jij niet wordt geholpen. Dat is de aanpak! Jammergenoeg zijn we te netjes geweest. Hebben we nooit meer in de debets gezeten dan er credits waren. Gaat het dan mis, wordt je gevoeglijk aan je eigen lot over gelaten. Mocht jij op je bek gaan, heeft niemand daar last van. Zoals het hoort zou je denken, maar dat is een denkfout. Dat is de buurman, die drie jaar dood in z'n flatje ligt, omdat hij niet de fout heeft gemaak om met zijn ongemak jouw voordeur te blokkeren. Gggrrrrr.
Een fractie van een fractie van een promille van al dat geld wat de afgelopen maanden met open ogen en lange lulverhalen in bodemloze putten is gestort en ik zou in alle rust mijn verkreupelde bestaan nieuw leven kunnen inblazen. Een druppel, niet meer dan een druppel van al die emmers die inmiddels al op die gloeiende plaat van die arrogante banken zijn verdampt. Oneerlijk. Zo is het leven.
Wrijving
(04/03/2009) Moet me vandaag nog eens over dat idee van de invloed van geld buigen. Ik denk dat daar meer in zit, dan je op het eerste gezicht zou denken. Daarbij komt nog het element, dat ik in feite bezig ben met puin ruimen, bijna letterlijk, de dingen doe die door Yoland’s bangelijke omgang met geld en het leven zijn blijven liggen! Al mijn activiteiten zijn gericht op het inhalen van wat allang gebeurd had moeten zijn, maar wat er door het eindeloze gezeik over de werkelijkheid van vermeende risico's nooit van gekomen is. Een achterstand wegwerken die door gebrek aan fatsoenlijk onderhoud is ontstaan. Stilstand is achteruitgang!!
Maar er is ook zoiets als de neiging om alsnog het oorspronkelijke idee te realiseren, alsof ik iets aan iemand wil bewijzen. Wil laten zien dat het wel gekund had! In feite helemaal van de zotte, behalve dat het onderhoud soms echt nodig is om het onherroepelijke te voorkomen, waarbij ik me opgejaagd voel om vooral niet te laat te zijn. Maar ik kan niet in maanden inhalen wat in jaren verloren is gegaan zelfs niet als ik geestelijk en lichamelijk in een optimale conditie zou verkeren.
Voor de verdere rest is, bedacht ik me gisteren ook, deze plek misschien niet te groot is voor mij, maar voordat ik in staat ben om de boel te overzien en bij te (laten) houden, moet ik me wel een stuk beter in mijn vel voelen zitten. Zonder een zeker idealisme en stimulerend enthousiasme bedank ik voor de werkelijkheid dan is me die te hard en onverbiddelijk!!
Maar er is ook zoiets als de neiging om alsnog het oorspronkelijke idee te realiseren, alsof ik iets aan iemand wil bewijzen. Wil laten zien dat het wel gekund had! In feite helemaal van de zotte, behalve dat het onderhoud soms echt nodig is om het onherroepelijke te voorkomen, waarbij ik me opgejaagd voel om vooral niet te laat te zijn. Maar ik kan niet in maanden inhalen wat in jaren verloren is gegaan zelfs niet als ik geestelijk en lichamelijk in een optimale conditie zou verkeren.
Voor de verdere rest is, bedacht ik me gisteren ook, deze plek misschien niet te groot is voor mij, maar voordat ik in staat ben om de boel te overzien en bij te (laten) houden, moet ik me wel een stuk beter in mijn vel voelen zitten. Zonder een zeker idealisme en stimulerend enthousiasme bedank ik voor de werkelijkheid dan is me die te hard en onverbiddelijk!!
vrijdag 8 juni 2012
Bedaren
De einder klaart langzaam op. Het aangekondigde noodweer is aarzelend blijven hangen maar tenslotte overgedreven. Wat druppels en een enkele donderslag meer is er niet uitgekomen. De laatste lichtstralen kleuren de westelijk horizont rood. Hoe was het ook weer? Is dat nou een goed teken of schuift alles door naar morgen?
Na een week van uitersten maar weer ff de luwte opzoeken en doen wat gedaan moet worden, maakt niet uit op welke manier ik me daartoe moet aanzetten. Tijd om in de oude truccendoos te duiken. Slijmen, omkopen, dreigen, dwingen, uitdagen ... maakt niet uit wat of hoe, als het resultaat maar bezig zijn is. Dit is het niet en zal nooit iets worden. Niet zozeer het verstand maar het gevoel uitschakelen en domweg aan de slag. De boel levend houden al is het het laatste wat je je wenst. Iedere dag iets en dat iedere dag weer. Voorkomt dat de draad breekt en beren zich nestelen op de weg.
Na een week van uitersten maar weer ff de luwte opzoeken en doen wat gedaan moet worden, maakt niet uit op welke manier ik me daartoe moet aanzetten. Tijd om in de oude truccendoos te duiken. Slijmen, omkopen, dreigen, dwingen, uitdagen ... maakt niet uit wat of hoe, als het resultaat maar bezig zijn is. Dit is het niet en zal nooit iets worden. Niet zozeer het verstand maar het gevoel uitschakelen en domweg aan de slag. De boel levend houden al is het het laatste wat je je wenst. Iedere dag iets en dat iedere dag weer. Voorkomt dat de draad breekt en beren zich nestelen op de weg.
Blurp
Je voelt het haast aankomen en ziet het in elk geval gebeuren. Na een eerste aanvankelijk acceptatie van de ongewenste tegenslag draai je alsnog het aanpakken van de oplossing de rug toe, schuift tenminste alle denkbare alternatieven tussen dat wat moet en wat je doet. Ongeacht of het positief of negatief is, waarbij gezegd moet dat op een moment als dit bijna alles een positieve glans heeft. Iets negatiefs of verkeerds kan in feite alleen maar, als ik bewust dingen de vernieling in zou jagen. En waarom zou ik dat? Alles gaat hier vanzelf al de vernieling in, daar hoef ik weinig aan te doen. Sterker nog, ik kan het niet tegenhouden. Zou ik de aftakeling willen vertragen, zou ik dag en nacht in de weer moeten zijn met dingen, die me na al die jaren nog steeds tegen de haren in weten te strijken.
Ik schiet niet meer in de stress, val niet in de bereidwillig aanwezige put, maar de afkeer van wat moet is nog steeds aanwezig. Minder fysiek, makkelijker manipuleerbaar maar het blijft iedere keer moeite kosten. Alles blijft iedere dag opnieuw een extra aanzet nodig hebben. Steeds weer dat duwtje, nou ja, die duw, dat eindeloos noodzakelijke pushen van mezelf. Zonder gaat het niet. Het ‘vanzelf’ vertoeft in een andere wereld.
Sinds begin 2006 vecht ik tegen de bierkaai, mijn eigen bierkaai. Toen Yoland ineens, ondanks de prachtige vooruitzichten door de aanpassingen in huisje 5, de handdoek uit het niets in de ring gooide en aansluitend voor geen rede meer vatbaar was. Toen is iets geknakt. Inmiddels ruim 6 jaar geleden. Dat ik hier nu nog steeds zit, is voor mij steeds vaker nauwelijks te bevatten. In feite leef ik inmiddels in twee volstrekt verschillende werelden, die door de omstandigheden gedwongen samen door één deur en verder moeten.
Na al die jaren overheerst nog steeds het “Ik wil niet meer, niet op deze manier!” De teleurstelling over de eenzijdige streep door zorgvuldig gemaakte afspraken. Het besef afgerekend te worden op iets wat je nooit hebt gewild, maar waar je je uiteindelijk toe hebt laten verleiden. Door schande en schande nauwelijks wijzer geworden en nog steeds die overgevoelige plek, waar je je na 25 jaar weer eenzelfde bult bent gevallen.
Zie de boel maar opgeruimd te krijgen. Precies daar gaat het mis tov het eerste debacle. Het leven past niet meer in een rugzak en ook de je nog resterende tijd mist de geruststellende ruimte om je te overtuigen dat “het wel weer goed komt”. Het is meer een situatie van nu-of-nooit en dat terwijl de omstandigheden je steviger in een houdgreep hebben dan Anton Geesink ooit had gekund. Ja, ik word oud. Dat kun je uit de referenties afleiden.
Allemaal afschuwelijk fout en zinloos achterafgelul en dat het op deze manier zo gemakkelijk de revue passeert, schildert de stemming en het gemak waarmee al die ragfijne nuances soms verdwijnen in één grote grijze brei. Himmelhoch jautzend, zum Tode betrübt. Gisteravond, vandaag! Genieten en jammeren, beide bezigheden zijn niet van nuances gediend.
Ik schiet niet meer in de stress, val niet in de bereidwillig aanwezige put, maar de afkeer van wat moet is nog steeds aanwezig. Minder fysiek, makkelijker manipuleerbaar maar het blijft iedere keer moeite kosten. Alles blijft iedere dag opnieuw een extra aanzet nodig hebben. Steeds weer dat duwtje, nou ja, die duw, dat eindeloos noodzakelijke pushen van mezelf. Zonder gaat het niet. Het ‘vanzelf’ vertoeft in een andere wereld.
Sinds begin 2006 vecht ik tegen de bierkaai, mijn eigen bierkaai. Toen Yoland ineens, ondanks de prachtige vooruitzichten door de aanpassingen in huisje 5, de handdoek uit het niets in de ring gooide en aansluitend voor geen rede meer vatbaar was. Toen is iets geknakt. Inmiddels ruim 6 jaar geleden. Dat ik hier nu nog steeds zit, is voor mij steeds vaker nauwelijks te bevatten. In feite leef ik inmiddels in twee volstrekt verschillende werelden, die door de omstandigheden gedwongen samen door één deur en verder moeten.
Na al die jaren overheerst nog steeds het “Ik wil niet meer, niet op deze manier!” De teleurstelling over de eenzijdige streep door zorgvuldig gemaakte afspraken. Het besef afgerekend te worden op iets wat je nooit hebt gewild, maar waar je je uiteindelijk toe hebt laten verleiden. Door schande en schande nauwelijks wijzer geworden en nog steeds die overgevoelige plek, waar je je na 25 jaar weer eenzelfde bult bent gevallen.
Zie de boel maar opgeruimd te krijgen. Precies daar gaat het mis tov het eerste debacle. Het leven past niet meer in een rugzak en ook de je nog resterende tijd mist de geruststellende ruimte om je te overtuigen dat “het wel weer goed komt”. Het is meer een situatie van nu-of-nooit en dat terwijl de omstandigheden je steviger in een houdgreep hebben dan Anton Geesink ooit had gekund. Ja, ik word oud. Dat kun je uit de referenties afleiden.
Allemaal afschuwelijk fout en zinloos achterafgelul en dat het op deze manier zo gemakkelijk de revue passeert, schildert de stemming en het gemak waarmee al die ragfijne nuances soms verdwijnen in één grote grijze brei. Himmelhoch jautzend, zum Tode betrübt. Gisteravond, vandaag! Genieten en jammeren, beide bezigheden zijn niet van nuances gediend.
I Salari
Ondanks de herrie van de regen en het onweer op mijn stoel in slaap gevallen. Een harde, rechte stoel zonder leuningen, een stoel voor iemand die altijd moeten werken, voor iemand die gaat zitten om te eten, maar zich niet de rust gunt om daarvan te genieten. Geen stoel om in onderuit te zakken, een stoel die je aanspoort om weer aan de slag te gaan. Een Spartaanse stoel, de stoel die me laat schrijven maar die me nu voor een paar uur de ruimte heeft gegeven om niks te doen, bij te komen in een diepe roerloze slaap. Een Spartaanse stoel met mededogen maar bar ongemakkelijk. Sinds ruim een uur wakker, loop door het huis, maak me koffie maar mijn lijf voelt nog steeds aan alsof het op een, de stoel zit. Stijf, hoekig, nors.
donderdag 7 juni 2012
Feest
Een dag met een tweespalt en die laat ik lekker gewoon voor wat ie is of zou willen wezen. Het zijn de woorden, waar ik me op richt. De woorden die stromen op gewenste wijze. Ongetwijfeld tijdelijk en dat moment zou ik vast willen houden. Een dag waarop ik schrijvend niet meer wil stoppen. Iemand op de achtergrond die de culinaire logistiek verzorgd, mijn vochtgehalte op een verantwoord peil weet te houden, voorkomt dat ik onder het stof verdwijn en waar je tussen de bedrijven door mee van gedachten kunt wisselen.
De wereld zou mogen vergaan als mijn Pc maar blijft werken. Het zou ten kostte van mijn potentiële lezers gaan, maar wat ik daar precies mee wil, van verlang of van zou willen terugkrijgen, weet ik toch niet. Dus, soit, collateral damage. Je kunt niet alles hebben. Ik mijn toetsenbord en het universum neemt maar naar behoefte, als het maar niet alles en iedereen is en zeker niet mijn staf. Hoe klein die ook van omvang zou zijn.
Ik zou het me theoretisch een tijdje kunnen permitteren. De ogen dicht voor de rest en alleen gaan voor dat ene waar mijn hart en hoofd druk mee bezig zijn. Ergens helemaal instorten wetende dat je het niet lang zult volhouden. Zoiets als twee banen naast elkaar hebben en tussendoor nog in de kroeg werken om eindelijk eens van die schuld aan al die anderen af te zijn. Tijden veranderen, ik misschien ook wel maar verrassend weinig als ik eerlijk ben.
Hup, de nacht in en nergens mee bezig zijn. Enkel en alleen je vingers de ruimte geven om de juiste toetsen te vinden, af en toe een Cd verwisselen of gewoon op 'repeat' drukken. De honden zullen verbaasd zijn maar misschien ergens in hun geheugen die momenten terug vinden waarop ze voor de nacht naar buiten gingen maar daarna niet alleen gelaten werden. Ze zullen er geen probleem van maken, een beetje bakkeleien over hun plek op de bank en dan in diepe rust verzinken. Een rust die alleen door het tiptoën over de toetsen lichtelijk wordt verstoord.
Ik krijg zonder moeite iets lyrisch. De grijpbaarheid van een droom. Nauwelijks het uiteenspatten van de vorige verwerkt en alweer vol vertrouwen reiken naar de volgende. Ik bedoel maar. Weinig verandering. Terug, terug! Het is maar voor een moment maar terug waar ik ooit was en het smaakt naar meer, veel meer.
De wereld zou mogen vergaan als mijn Pc maar blijft werken. Het zou ten kostte van mijn potentiële lezers gaan, maar wat ik daar precies mee wil, van verlang of van zou willen terugkrijgen, weet ik toch niet. Dus, soit, collateral damage. Je kunt niet alles hebben. Ik mijn toetsenbord en het universum neemt maar naar behoefte, als het maar niet alles en iedereen is en zeker niet mijn staf. Hoe klein die ook van omvang zou zijn.
Ik zou het me theoretisch een tijdje kunnen permitteren. De ogen dicht voor de rest en alleen gaan voor dat ene waar mijn hart en hoofd druk mee bezig zijn. Ergens helemaal instorten wetende dat je het niet lang zult volhouden. Zoiets als twee banen naast elkaar hebben en tussendoor nog in de kroeg werken om eindelijk eens van die schuld aan al die anderen af te zijn. Tijden veranderen, ik misschien ook wel maar verrassend weinig als ik eerlijk ben.
Hup, de nacht in en nergens mee bezig zijn. Enkel en alleen je vingers de ruimte geven om de juiste toetsen te vinden, af en toe een Cd verwisselen of gewoon op 'repeat' drukken. De honden zullen verbaasd zijn maar misschien ergens in hun geheugen die momenten terug vinden waarop ze voor de nacht naar buiten gingen maar daarna niet alleen gelaten werden. Ze zullen er geen probleem van maken, een beetje bakkeleien over hun plek op de bank en dan in diepe rust verzinken. Een rust die alleen door het tiptoën over de toetsen lichtelijk wordt verstoord.
Ik krijg zonder moeite iets lyrisch. De grijpbaarheid van een droom. Nauwelijks het uiteenspatten van de vorige verwerkt en alweer vol vertrouwen reiken naar de volgende. Ik bedoel maar. Weinig verandering. Terug, terug! Het is maar voor een moment maar terug waar ik ooit was en het smaakt naar meer, veel meer.
Stokpaardje
Daar zijn we weer ..... voelen .... het klassieke neo-post-moderne onvermogen om met de medemens te communiceren. Je voelt, of je voelt het niet. Voel je het, dan hoef er geen woord meer aan vuil gemaakt te worden. Voel je het niet, dan jammer maar helaas. Als je dingen gaat uitleggen, ga je rationaliseren en dat is toch wel het algehele failliet van de werkelijke werkelijkheid. Niet de werkelijkheid zoals jij dat ziet, maar die ene echte werkelijkheid waarin alles met alles is verbonden en waar je met woorden geen toegang krijgt, maar die je moet voelen .....
Weet je. Leuke mensen vaak, maar wel ver naast de werkelijkheid. Ja, niet die ene natuurlijk, maar dat snap iedereen direct, die de realiteit nog niet ontvlogen is. Nee, het gaat gewoon om het dagelijkse gemodder, de zeldzame momenten waar je boven jezelf uitstijgt ff meegerekend. Gewoon de dag en dingen van vandaag, gisteren en morgen. Al die dingen die je denkt, doet, waarneemt, etc. en je in woorden kunt vangen, het tenminste kunt proberen.
Welke werkelijkheid je ook aanhangt, wat maakt het in gods-, allah-, boeddha- of welke zijstraatsnaam uit of je voor de wereld van Disney, Spiderman, het Universum, je gevoel, je fantasie, de dagelijkse sleur of wetenschappelijk bedachte constructies kiest. Waar het om gaat is de uitwisseling en bij gebrek aan USB-aansluiting moet dat toch met woorden .... Communicatie, dus!! Soms hè, soms, weet je, soms, als het niet anders kan, heeft beton wel wat.
Weet je. Leuke mensen vaak, maar wel ver naast de werkelijkheid. Ja, niet die ene natuurlijk, maar dat snap iedereen direct, die de realiteit nog niet ontvlogen is. Nee, het gaat gewoon om het dagelijkse gemodder, de zeldzame momenten waar je boven jezelf uitstijgt ff meegerekend. Gewoon de dag en dingen van vandaag, gisteren en morgen. Al die dingen die je denkt, doet, waarneemt, etc. en je in woorden kunt vangen, het tenminste kunt proberen.
Welke werkelijkheid je ook aanhangt, wat maakt het in gods-, allah-, boeddha- of welke zijstraatsnaam uit of je voor de wereld van Disney, Spiderman, het Universum, je gevoel, je fantasie, de dagelijkse sleur of wetenschappelijk bedachte constructies kiest. Waar het om gaat is de uitwisseling en bij gebrek aan USB-aansluiting moet dat toch met woorden .... Communicatie, dus!! Soms hè, soms, weet je, soms, als het niet anders kan, heeft beton wel wat.
woensdag 6 juni 2012
Lek
Wat een dag. Vermoeiend dat is een ding dat zeker is. Fysiek inspannend, maar dat was niet het meest vermoeiende aan de dag van gisteren en de dagen die nog volgen. Mag hopen dat mijn gemoed de rest van de week iets minder stormachtig reageert op de tegenslagen.
Sta ik weer lekken te repareren, tenminste daar moet het met een beetje goede wil op uitdraaien. Voorlopig was het localiseren en is het graven geblazen. Straks weer verder, aan het eind van de middag als de plek in de schaduw ligt. Voor die tijd aan het gras en graag geen andere verrassingen meer. Ik verveel me echt niet. Meer te doen dan mij lief is, maar dat is een vast gegeven. Twee handen en daar moet het mee gebeuren.
Sta ik weer lekken te repareren, tenminste daar moet het met een beetje goede wil op uitdraaien. Voorlopig was het localiseren en is het graven geblazen. Straks weer verder, aan het eind van de middag als de plek in de schaduw ligt. Voor die tijd aan het gras en graag geen andere verrassingen meer. Ik verveel me echt niet. Meer te doen dan mij lief is, maar dat is een vast gegeven. Twee handen en daar moet het mee gebeuren.
dinsdag 5 juni 2012
Mijn wereld
(20/02/2009) Middag in étappes buiten bezig geweest. Bladeren, afgevallen takken en twijgen verbrand en een begin gemaakt met het nivelleren van de molshopen. Katrien lag heerlijk in de zon. Sammy probeerde dat ook maar zag zich steeds verjaagd door de onvermijdelijke rook van het bladervuurtje, die door een draaiende en wervelende wind alle kanten op werd geblazen. Fysiek was het harken, rapen en verstoken geen enkel probleem. Tussen mijn oren verliep het minder soepel. Geen paniek, geen onrust en geen ademhalingsproblemen maar toch viel het zwaar om bezig te zijn en bezig te blijven.
Fikkie stoken, onze meest geliefde bezigheid buiten. Wat hebben Yoland en ik, deels geboren vanuit noodzaak en maar altijd met plezier, voor enorme hoeveelheden takken verbrand. Bezig zijn vanmiddag voelde als heiligschennis, alsof het afbreuk deed aan mijn herinering aan Yoland. Het vuurtje stoken was net nog iets meer van haar dan van ons beiden of van mij. Het zijn dat soort associaties, die in mij een zekere, noem het maar forse weerstand oproepen. Een weerstand die meespeelt bij het verhuren, het opmaken van andermans bed, het veranderen van de inrichting, eigenlijk bijna bij alles. Of Yoland deed het en ik vind eigenlijk, dat ik me er niet mee moet bemoeien of ik deed het (zeker in het begin) om Yoland een plezier te doen.
Ik had vanmiddag het idee dat ik, wil ik me hier nog eens helemaal op mijn gemak voelen, ik deze plek opnieuw moet veroveren, ik moet ‘m me eigen maken. Letterlijk eigen maken, dus niet met of voor een ander maar helemaal voor mezelf. En waarom zou ik dat doen ….. alleen maar om de plek daarna te verkopen??!! Misschien verklaart dit wel een groot deel van mijn dubbelheid.
Dat element van iets voor iemand doen zit er bij mij diep in. Ik heb me dat de laatste tijd vaker dan eens gerealiseerd. Als ik me beperk tot wat ik zelf wil en/of, belangrijk of leuk vind, dan zit ik binnen niet al te lange tijd weer in kale ruimtes, een paar tafels en een aantal eetkamerstoelen en met niks anders dan boeken, strips en mijn Pc’s. Heb ik ‘die ander’ nodig voor mijn inrichting? Nee, dat is het niet, maar misschien wel voor de invulling of moet ik zeggen vervulling (?) van mijn leven. Die ander is nodig omdat ik een hoop kwijt wil, iemand wil verwennen, iemands leven wil veraangenamen, vertroetelen, liefkozen, tot op zekere hoogte verzorgen. Ja, een zekere mate van restrictie zit er wel in. Die persoon moet niet afhankelijk zijn van mij. Afhankelijkheid zou me belemmeren, beklemmen.
Haal je dat deel weg, wat blijft dan over? Boussac? Het huis, de tuin en de beesten …. Waarbij het dan planten en dieren zijn die mijn aandacht en verzorging krijgen. De woningen in de schuur zijn dan in feite niks anders dan een poging om mezelf niet helemaal op te sluiten, af te sluiten van de buitenwereld
Fikkie stoken, onze meest geliefde bezigheid buiten. Wat hebben Yoland en ik, deels geboren vanuit noodzaak en maar altijd met plezier, voor enorme hoeveelheden takken verbrand. Bezig zijn vanmiddag voelde als heiligschennis, alsof het afbreuk deed aan mijn herinering aan Yoland. Het vuurtje stoken was net nog iets meer van haar dan van ons beiden of van mij. Het zijn dat soort associaties, die in mij een zekere, noem het maar forse weerstand oproepen. Een weerstand die meespeelt bij het verhuren, het opmaken van andermans bed, het veranderen van de inrichting, eigenlijk bijna bij alles. Of Yoland deed het en ik vind eigenlijk, dat ik me er niet mee moet bemoeien of ik deed het (zeker in het begin) om Yoland een plezier te doen.
Ik had vanmiddag het idee dat ik, wil ik me hier nog eens helemaal op mijn gemak voelen, ik deze plek opnieuw moet veroveren, ik moet ‘m me eigen maken. Letterlijk eigen maken, dus niet met of voor een ander maar helemaal voor mezelf. En waarom zou ik dat doen ….. alleen maar om de plek daarna te verkopen??!! Misschien verklaart dit wel een groot deel van mijn dubbelheid.
Dat element van iets voor iemand doen zit er bij mij diep in. Ik heb me dat de laatste tijd vaker dan eens gerealiseerd. Als ik me beperk tot wat ik zelf wil en/of, belangrijk of leuk vind, dan zit ik binnen niet al te lange tijd weer in kale ruimtes, een paar tafels en een aantal eetkamerstoelen en met niks anders dan boeken, strips en mijn Pc’s. Heb ik ‘die ander’ nodig voor mijn inrichting? Nee, dat is het niet, maar misschien wel voor de invulling of moet ik zeggen vervulling (?) van mijn leven. Die ander is nodig omdat ik een hoop kwijt wil, iemand wil verwennen, iemands leven wil veraangenamen, vertroetelen, liefkozen, tot op zekere hoogte verzorgen. Ja, een zekere mate van restrictie zit er wel in. Die persoon moet niet afhankelijk zijn van mij. Afhankelijkheid zou me belemmeren, beklemmen.
Haal je dat deel weg, wat blijft dan over? Boussac? Het huis, de tuin en de beesten …. Waarbij het dan planten en dieren zijn die mijn aandacht en verzorging krijgen. De woningen in de schuur zijn dan in feite niks anders dan een poging om mezelf niet helemaal op te sluiten, af te sluiten van de buitenwereld
maandag 4 juni 2012
Slapen
Als ik iets zou willen, dan zou ik willen slapen. Droomloos diep slapen en op het moment dat ik mijn ogen opensla de wereld aantreffen, zoals mij dat lief zou zijn. Geen overspannen eisen zoals wereldvrede, geluk en een gevulde maag voor iedereen, mag, maar eerlijk gezegd word ik daar zelf niet beter van en dat laatste zou ik toch wel willen. Dus ik gun iedereen alles wat hij of zij wil zolang dat niet ten kostte gaat van een ander zijn of haar geluksbeleving als ik bij het ontwaken maar een ondertekend, goedgekeurd en afgehandeld koopcontract op mijn nachtkastje vind. En als het ff kan voor een somma, die de combi van een appel en een ei overtreft.
Lijkt me zalig. Is zoiets als ontwaken onder een vijf-sterren hemel en weten dat iemand anders je de kosten bespaard. Een rinkeltje onder handbereik en kamerslanke schonen verwennen je door de dag heen. Accuut golft een warm en weldadig gevoel door en over me heen en ik laat het voor de afwisseling maar eens begaan. Ooit moet die overgave er van komen en er zijn slechtere beginmomenten te bedenken.
Ik zou net zolang blijven als nodig is om de veranderingen tot me door te laten dringen en er dan nog een dag of wat aan vastplakken. De droom voorbij en vol in het levensechte genieten. Ik zou die dagen met zo'n intens tevreden en onkreukbare smile rondlopen, die me nu bij mensen knap kan irriteren. Ik zou me moeten inhouden want iedereen willen zoenen. Als die erupties zijn doorstaan, stap ik in mijn auto, haal mijn honden op, rij naar mijn nieuwe plek, pak mijn schoffel en verdwijn in de ommuurde moestuin.
Lijkt me zalig. Is zoiets als ontwaken onder een vijf-sterren hemel en weten dat iemand anders je de kosten bespaard. Een rinkeltje onder handbereik en kamerslanke schonen verwennen je door de dag heen. Accuut golft een warm en weldadig gevoel door en over me heen en ik laat het voor de afwisseling maar eens begaan. Ooit moet die overgave er van komen en er zijn slechtere beginmomenten te bedenken.
Ik zou net zolang blijven als nodig is om de veranderingen tot me door te laten dringen en er dan nog een dag of wat aan vastplakken. De droom voorbij en vol in het levensechte genieten. Ik zou die dagen met zo'n intens tevreden en onkreukbare smile rondlopen, die me nu bij mensen knap kan irriteren. Ik zou me moeten inhouden want iedereen willen zoenen. Als die erupties zijn doorstaan, stap ik in mijn auto, haal mijn honden op, rij naar mijn nieuwe plek, pak mijn schoffel en verdwijn in de ommuurde moestuin.
zondag 3 juni 2012
Terras
"Voel je dat ook?"
"Wat een prachtig uitzicht."
"Het zit echt goed."
"Zou vanmiddag wel zo'n koe willen zijn."
"Ik geloof, dat we het moeten doen."
"Wat zit je nou allemaal te voelen?"
"Het is zo helder als wat."
"Dat geloven heb ik al een tijdje geleden afgezworen."
"Je hoeft er maar rond te lopen."
"Heerlijk, helder maar aub geen Heineken!"
"Zeikert."
"Het heeft wel wat, moet ik toegeven."
"Het voelt als thuiskomen."
"Wat ben je weer royaal vandaag.
"Dat voel je toch gewoon."
"Daar heb ik regelmatig een nare smaak aan overgehouden."
"Ik word daar blij van."
"Brand is toch stukken beter te verteren."
"Luister nou 'ns."
"Wat ik niet allemaal voel."
"Maar ..."
"Vooral onder in mijn rug."
"Hè, hè."
"Waar wil je nou eigenlijk heen?"
"Laat maar zitten"
"We hebben het toch besproken."
"Hopeloos."
"Leg nou 'ns uit."
"Voel je dat dan niet?"
"Vast"
"Grrrrrr, ik doe je wat."
"Dat voelt niet goed."
"Wat een prachtig uitzicht."
"Het zit echt goed."
"Zou vanmiddag wel zo'n koe willen zijn."
"Ik geloof, dat we het moeten doen."
"Wat zit je nou allemaal te voelen?"
"Het is zo helder als wat."
"Dat geloven heb ik al een tijdje geleden afgezworen."
"Je hoeft er maar rond te lopen."
"Heerlijk, helder maar aub geen Heineken!"
"Zeikert."
"Het heeft wel wat, moet ik toegeven."
"Het voelt als thuiskomen."
"Wat ben je weer royaal vandaag.
"Dat voel je toch gewoon."
"Daar heb ik regelmatig een nare smaak aan overgehouden."
"Ik word daar blij van."
"Brand is toch stukken beter te verteren."
"Luister nou 'ns."
"Wat ik niet allemaal voel."
"Maar ..."
"Vooral onder in mijn rug."
"Hè, hè."
"Waar wil je nou eigenlijk heen?"
"Laat maar zitten"
"We hebben het toch besproken."
"Hopeloos."
"Leg nou 'ns uit."
"Voel je dat dan niet?"
"Vast"
"Grrrrrr, ik doe je wat."
"Dat voelt niet goed."
Gedonder
Ik zal me er niet vaak toe laten verleiden, maar nu moet het maar ff, soort van plaatsvervangend potje janken want ook het gevloek luchtte niet op. Inmiddels dendert al ruim twee uur de ene onweersbui na de andere over me heen en de einder blijft gitzwart, zwarter dan je op een beetje nacht mag verwachten. Minutenlange donderroffels want slagen kun je het niet noemen. Eén aaneenrijging van donderslagen in het kielzog van de bliksemflitsen, die van alle kanten in een ononderbroken spektakel de dreigende luchten laten oplichten. Zou ik ergens anders wonen, zou ik gefascineerd kunnen genieten van dit natuurgeweld. Zou het bij donder en bliksem blijven, zou ik d'r hier ook nog wel van kunnen genieten maar de begeleidende stormvlagen en regenbuien hebben net ietje te vaak ravage achtergelaten en ook nu is het weer afwachten wat ik morgenvroeg allemaal mag aanschouwen. Extra werk vrees ik, maar daar is nog mee te leven.
Heen en weer geworpen tussen vrees en hoop, luister ik met name naar de intensiteit van het neerplenzend water. Het is een oud huis en dito dak en geheel droog zou ik het zeker niet houden, dat wist ik. Noem het incontinent en met wat extra aandacht en een emmertje kom je een heel end, behalve als de regen dicht trekt als een schouwburggordijn; dik, vet en overdadig. Dan is enige extra aandacht voor een goot tussen twee daken in geen overbodige luxe. Helaas was ook dat vandaag op een gegeven moment niet voldoende en gutste het water over de goot langs de muur naar binnen, over de vloer resp. het plafond en spetterde zo tot op de begane grond, voordat ik de ergste overlast kon indammen met emmers en handdoeken.
Allemaal oninteressant, kleine tegengeslagen die bovendien nooit alleen komen, maar met de rest zal ik niemand vermoeien. Erger is, dat deze gebeurtenis een idee bevestigd, dat mij een jaar of wat geleden door mijn hoofd schoot. Ik had toen en ook nu het idee dat ik hier ter plekke bezig was aan een soort terugdraaien van een film. Zoals in een oud filmhuis in de pauze het eerste deel teruggespoeld wordt op de spoel van de verhuurder, alvorens het tweede deel van de film kan worden vertoond. Soms gebeurt dat met beeld en ondanks de versnelde afspeelwijze in de verkeerde richting, pik je zo de momenten op die de film kenmerken, de dramatische scènes.
Wrang genoeg klopt de gedachtegang vrij aardig als ik terugdenk naar 2007. Alleen het tempo ontbreekt. Het terugspoelen neemt net zoveel tijd in beslag als het afspelen heeft gedaan en dan heb ik dus nog een paar dode honden, een hartaanval en een zware najaarsstorm te gaan. Soms hoop je van harte, dat je je vergist ....
Heen en weer geworpen tussen vrees en hoop, luister ik met name naar de intensiteit van het neerplenzend water. Het is een oud huis en dito dak en geheel droog zou ik het zeker niet houden, dat wist ik. Noem het incontinent en met wat extra aandacht en een emmertje kom je een heel end, behalve als de regen dicht trekt als een schouwburggordijn; dik, vet en overdadig. Dan is enige extra aandacht voor een goot tussen twee daken in geen overbodige luxe. Helaas was ook dat vandaag op een gegeven moment niet voldoende en gutste het water over de goot langs de muur naar binnen, over de vloer resp. het plafond en spetterde zo tot op de begane grond, voordat ik de ergste overlast kon indammen met emmers en handdoeken.
Allemaal oninteressant, kleine tegengeslagen die bovendien nooit alleen komen, maar met de rest zal ik niemand vermoeien. Erger is, dat deze gebeurtenis een idee bevestigd, dat mij een jaar of wat geleden door mijn hoofd schoot. Ik had toen en ook nu het idee dat ik hier ter plekke bezig was aan een soort terugdraaien van een film. Zoals in een oud filmhuis in de pauze het eerste deel teruggespoeld wordt op de spoel van de verhuurder, alvorens het tweede deel van de film kan worden vertoond. Soms gebeurt dat met beeld en ondanks de versnelde afspeelwijze in de verkeerde richting, pik je zo de momenten op die de film kenmerken, de dramatische scènes.
Wrang genoeg klopt de gedachtegang vrij aardig als ik terugdenk naar 2007. Alleen het tempo ontbreekt. Het terugspoelen neemt net zoveel tijd in beslag als het afspelen heeft gedaan en dan heb ik dus nog een paar dode honden, een hartaanval en een zware najaarsstorm te gaan. Soms hoop je van harte, dat je je vergist ....
zaterdag 2 juni 2012
Afsprong
Het is net als bij bungee-jumpen .... die laatste stap over de rand kost ff, daarna gaat het vanzelf. Geheel en al niet uit eigen ervaring, maar daarom niet minder concreet. Gisteren wederom bewezen dat het ook voor grasmaaien geldt en daar kan zonder problemen een hele trits andere activiteiten aan toegevoegd worden. Als het balletje maar eenmaal rolt, dan is het ergste leed geleden. Nog maar een koffie, geloof ik!
vrijdag 1 juni 2012
Hoppa!
Nieuwe maand, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Niks veranderd en straks misschien alles anders. De voornemens zijn er de uitvoering ligt nog in z'n nest. Het is een beetje als de zee leegscheppen. Je kunt er druk mee zijn, eeuwig zelfs maar om nou te zeggen, dat het resultaat zo'n voldoening schenkt ..... nou, neuh.
Grasdagje vandaag. Randjes, kantjes, vlakken, meters, grof, netjes, hand, machine .... alle soorten passeren de revue. Zien hoelang de motivatie toereikt en open blijven staan voor het onmogelijke. Je zou toch werkelijk ineens de smaak te pakken krijgen. Dat zou schrikken zijn. Dan zou het hier over vier weken een andere wereld zijn. Maar wie zou ik daar een plezier mee doen? Jammergenoeg niet mezelf.
Grasdagje vandaag. Randjes, kantjes, vlakken, meters, grof, netjes, hand, machine .... alle soorten passeren de revue. Zien hoelang de motivatie toereikt en open blijven staan voor het onmogelijke. Je zou toch werkelijk ineens de smaak te pakken krijgen. Dat zou schrikken zijn. Dan zou het hier over vier weken een andere wereld zijn. Maar wie zou ik daar een plezier mee doen? Jammergenoeg niet mezelf.
Abonneren op:
Posts (Atom)