Ballast

 Ondanks de rustig verlopen dag gaat er veel door mijn hoofd heen. Ik heb wat problemen met het volgen wat er momenteel als belangrijk en zelfs noodzakelijk naar de voorgrond wordt gepush. Bijvoorbeeld zo'n Belgische koning die spijt betuigt voor wat Belgen ooit in Congo hebben uitgespookt. Slaat mijnsinziens al nergens op. Maar dan is het ook nog niet voldoende. Er moeten excuses komen. Ik zal moeten opzoeken waar de subtiliteiten het verschil maken. Het is wel 'in' tegenwoordig. Het bebaarde blote billen gezicht heeft nog niet zolang geleden iets soortgelijks in Indonesië uit z'n strot weten te krijgen.

 Moet ik me zorgen gaan maken over het verleden van mijn ouders en grootouders? Heeft mijn vader ooit iets verkeerds gezegd? Lid geweest van een inmiddels als fout gebrandmerkte club? Of net bepaalde groepen gemeden en voelt men zich daardoor benadeeld of misschien zelfs wel gekwetst? Een inmiddels overleden vrouw onheus benaderd en heeft haar kleindochter het daar moeilijk mee? Gelukkig heeft mijn moeder ongenoegen, wrevel en verbazing altijd alleen binnen de vier muren achter de voordeur geventileerd. Dus in die hoek verwacht ik geen problemen. Hoewel ... Je weet maar nooit welke teen ineens te lang wordt.

 Het zou de nodige hersengymnastiek kosten maar mbt mijn vader zou ik me het een en ander nog kunnen herinneren. Met mijn grootouders wordt dat een stuk moeilijker. Eigenlijk heb ik er maar één van de vier een beetje gekend dank al die zondagmiddagen, dat we er verplicht op bezoek moesten. En dat was de Nederlandse vertegenwoordiging. De Duitse, Kroaatse en Hongaarse wortels ken ik enkel uit verhalen waar ik zelden of nooit interesse voor kon opbrengen. Daar zouden zo een paar lijken in de kast gedacht kunnen worden. Hoever moet je terug gaan? En waar kom je dan uit? Wordt het niet tijd, dat mensen strepen leren trekken. Dat was dat en nu weer onbelast verder?

Ontgoochelend

 Marcel van Roosmalen op radio 1. (Vandaag?)

 "(...) De discussie over goed en fout komt steeds dichterbij. En ik ben inmiddels zover, dat ik me ervan afkeer. (...)  Iedereen houdt iedereen in de gaten. Je mening wordt gezien, gehoord, gewogen, genoteerd, doorgegeven en doorgetwitterd en er wordt direct afgerekend. De winnaar van vandaag kan de verliezer van morgen zijn. Iedere week een andere zondebok. Het is net een estafette. (...)"

 Jan Dijkgraaf over Fidan Ekiz (29 juni 2020)

  "(...) de Rotterdamse mentaliteit (...) Die kort gezegd inhoudt dat je normaal moet doen, dat je niet moet buigen voor terreur of groepsdruk en dat je vooral moet zeggen wat je echt vindt. (...)
 Ik citeer: "Weet je wat zo bizar is? Wat je ziet is hoe makkelijk wij meegaan in een verandering. En die verandering is toch een vorm van opgelegde onvrijheid door het moreel geweten van Nederland. Door fitnessgoeroes die opzetten tot een boycot van het programma. Arie Boomsma. Dát is pas, ik ga het toch zeggen, NSB-gedrag. Waarom ga je daarin mee? Dáár zou het debat eigenlijk over moeten gaan! Hoe zijn we zover gekomen? Waarom heb jij niet gezegd: dit gaat te ver? Wij voelen nooit de noodzaak om ons te verantwoorden.”"

 Erdal Balci in HP-DeTijd (24/06 | 2020)

 "Geagiteerd maakte de oud-voetballer aan Johan Derksen duidelijk dat hij geen kritiek meer mocht hebben op de hier geboren, getogen en opgeleide voetballers die ervoor kiezen om voor de landen van herkomst van hun ouders uit te komen. Zo kondigde Boussatta in wezen het nieuwe tijdperk in Nederland aan waar het al langer gevestigde identiteitsregime de fase van de stammenmaatschappij ingaat: eigen stam onder alle omstandigheden beschermen tegen de rest van de wereld. (...)

 Andere landen zijn Nederland voorgegaan in de totstandkoming van het identiteitsregime dat, zo leert de praktijk, vroeg of laat uitmondt in een stammenmaatschappij. In al die ‘gidslanden’ is de grootste uitdaging geweest om ondanks de dominante aanwezigheid van de religieuze, nationale en culturele splintergroepen de mensen te verenigen in een gemeenschappelijk gevoel van loyaliteit aan het land. In Irak, in Syrië, in Libanon, in Turkije is altijd de ambitie gekoesterd voor het creëren van een ‘wij-gevoel’. Want, het is dat wij-gevoel dat samenleven makkelijker maakt, dat voor extra betrokken burgers zorgt en uiteindelijk de mensen laat inzien dat voor een prettig en vredig land men het gemeenschappelijke belang boven die van de kleine groep moet plaatsen. (...)

 De grootste revolutie van de mens vond plaats in het Westen en kwam er op neer dat in een lang tijdbestek, dat de moderniteit heet, het religieuze patriarchaat, de elite, de aristocratie, de religieuze instellingen in natiestaten hun bevoorrechte wettelijke posities kwijtraakten. Nieuwe, onafhankelijke instituten omarmden alle burgers en kwamen democratie, economie, naleving van mensenrechten en het vrije individu tot de bloei.

Nu staat deze moderniteit onder enorme druk van de alliantie van de postmodernisten – die geen verschil willen zien tussen culturen en beschavingen – en de gemeenschappen uit de derdewereld in de Europese steden. (...)

 Van Rossem, GeenStijl.nl (29-06-2020)

 "(...) er wordt te gretig geknield, de ruggengraatjes buigen, het gif van de marxistische mars-leer dringt steeds dieper de samenleving in. Sociale situaties worden riskanter, werkomgevingen onveiliger, woordjes verboden, het open debat zucht onder intimidatie en groepsdruk. Het zwijgen van de zich veilig wanende meerderheid (die ook echt nog wel aan de beurt komt) trekt een gapend gat in de publieke ruimte, waarin je niet kunt schuilen. En dat alles komt vooral van bovenaf, van een elite in de politiek, de media en de culturele sector, waar mensen in bewegen die platforms, bereik, een goed inkomen, subsidie en/of aanzien hebben, maar zichzelf toch onderdrukt wanen of tot slachtoffer bestempelen en die een rassenstrijd voeden, waar in werkelijkheid een klassenstrijd sluimert. Wie alleen de kranten en de televisie volgt, wordt nooit wijzer - voor alle anderen is er vooral frustratie. De frustratie van de lange bocht door de irritaties, die we al jaren voelen, maar waar ondanks alle stuwende symptomen de massa nog steeds niet snel genoeg doorheen komt. (...) "

Laatvroeg

 Een half uurtje eerder is niet de vroegte waar ik het gisteravond over had. En dan lag ik nog wel voor tienen in mijn nest en heb geslapen als een blok. Ik zal het er mee moeten doen. Ik kan de klok wel terug zetten. Alleen trekt de tijd zich daar weinig van aan.  Een uurtje tuin moet er vanochtend nog wel inzitten, schat ik zo. Hangt een beetje van mijn koffiebehoefte af en het tempo waarin ik niet alleen op maar ook wakker ben. Ik vrees dat dat laatste nog ff gaat duren.

Vervroegen?

 Zweten van de inspanning van het typen. Die tijd van het jaar is het! Had je een zwoele avond gewild, staat die nou voor de deur. Hier tenminste. Boven de twintig tot voorbij middernacht. De hele vorige zomer niet voor gekomen. Een kleine compensatie voor de verregende juni-mnd? Ik denk, dat ik morgenochtend eens akelig vroeg ga opstaan. Anders zie ik de tuin blijven steken in een half bewerkte toestand. Zou zonde zijn.

 Geen wortels trekken of peulen plukken, dat kan later ook zonder problemen. Nee, onkruid trekken èn vooral het losmaken van de grond als het onkruid is verwijderd. Dat was vandaag met water drinken niet bij te houden.

Viraal_46

 Wat een genot! Met de auto naar de garage. Geen mondkapjes-gedoe. Geen berg papieren invullen. Geen temperatuurflauwekul. Gewoon ouderwets:

 "Hallo, de sleutel graag."
 "Alles in orde."
 "Binnen betalen aub."

 Wat een wereld van verschil met de kliniek waar ik vervolgens moest zijn. Waar het hele circus weer ondergaan moest worden. Waar bovendien nog geen blik op de papieren wordt gegooid. En dat alleen om een afspraak te maken ... Bij de Penny ben ik het ook zat die hele flauwekul. Als het nog lang zo doorgaat, zoek ik de kleinere zaken op, die hun restricties tot een mondkapje beperken.

 Hetzelfde geldt voor restaurants. Iedere keer weer naam, adres, telefoonnummer achterlaten. Ik heb er geen behoefte aan dat iedere stap van mij geregistreerd wordt of dat gebeurt op een manier, dat ik daar bewust van ben cq bewust aan meewerk. Een hoop lol legt door die onzin het loodje.

 Reizen gaat het zo voorlopig ècht niet worden. Behalve de heisa op het vliegveld en vervolgens de struisvogelpolitiek in het vliegtuig loop je straks in Parijs met een mondkapje in je hand. Mondkapje op, mondkapje af. Niet mijn vakantiebeleving. En kom me aub niet aan met "Wat maakt het nou uit!"

Tuinplanning

  Even een momentje in de tuin. Te warm al om uren bezig te zijn en gelukkig hoeft dat ook niet. Natuurlijk is er werk te doen en dat zal iedere dag weer zo zijn, maar in grote lijnen is het in orde. D'r is dit jaar (weer) veel gebeurd en misschien volgt er nog meer. Toch schoot me vandaag door het hoofd "Ga ik de tuin ooit 'af' zien?"

 Al zoveel gedaan en nog zooooooveel te doen. Paden bestraten, percelen, sorry, bedden omkaderen en waar nodig ophogen, de kas, de 'rest' van  het sloophout, de composthoop, de afbakening met de buren om hun stront (letterlijk) op eigen terrein te houden, etc, etc. Net als de gebouwen oogt het al aardig maar moet je niet teveel in de details duiken. En dan zijn die details in de tuin nog tamelijk grofmazig ook.

 Mocht de kas ervan komen in het najaar, zou dat een grote stap richting de voltooiing zijn. Maar misschien is het winterklaar maken van àlle bedden ipv drie zoals afgelopen jaar nog net iets belangrijker. Het zou meer vanzelf mogen gaan en eigenlijk ook weer niet. Resultaat voordat ik in de kist lig. Daarna gaat het echt niet meer gebeuren.

Zomeren

 Kan alles gezegd zijn? Lijkt me stug. Het voelt wel zo aan. Woordschaarste kan het niet zijn. Het zit 'm meer in het waarover dan in het waarmee. De dagen krijgen iets kabbeligs, een permanente siësta met bezigheden die autonoom worden uitgevoerd. Jammer dat het niet het gevoel geeft om op een terras aan zee te zitten onder een grote parasol en iets ijskouds voor mijn neus. Boek erbij, mini onder handbereik, af en toe een blik om me heen werpen maar het grootste deel van de tijd verdiept in de leesstof of turend naar de einder.

 Het weer is ernaar. Een weekje zomer op z'n mediterraans. Wil ik wat gedaan krijgen moet ik hier niet zitten tikken maar naar buiten en aan de slag. Over een uur of drie is dat alleen nog te doen met een permanente instroom van water om de de uitstroom enigszins te compenseren. Ooit vond ik dat kicken. Nu is het vooral nat, klef en vervelend.

 Het tweede actieve dagdeel valt na zessen. Zou na vijven kunnen zijn, maar dan moet ik de honden al na vieren verzorgen en die hebben pas echt last van de warmte en zitten niet te wachten op een wandeling in de hete namiddagzon. Na zessen tot bij achten. Had me eerst bedacht tot bij tienen. Wat in theorie zou kunnen, Ware het niet, dat ik de muggen weer ff vergeten was. Ook die worden actief in de avond en na achten wordt dat knap vervelend.

 Drie uur in de morgen, twee in de avond. Vijf uur per dag voor inspannende bezigheden. Zomer heet dat. Zomer bij gevorderde leeftijd. Ga ik nog zover komen als mijn moeder, die al bij 21º C begon te puffen?

Concluderend

 De post-bad opkikker. Voor zolang het duurt. Vandaag weer vanalles wat gedaan. Van alles iets, van niets alles. Het zou de samenvatting van mijn leven kunnen zijn, maar daar misschien een andere keer over. Tuin, koken, zwembad en terug in de tuin. Een cirkelbeweging. Al het goede schijnt rond te zijn. Dus vandaag zat ik goed met mijn bezigheden.

 Helaas is het allemaal weinig schokkend. Geen sensatie in te ontdekken. Ook geen diepere inzichten uit te verkrijgen. Zelfs geen ergernissen ondergaan. Saaier dan zo saai als vandaag kan het nauwelijks voor de buitenstaander. En voor mezelf is het niet anders. De blik op het befaamde oneindige, het verstand op nul en karren maar. De dag is voorbij voordat je omkijken kan. En of het nou de dag was, die ik wilde ....

Kitsch

 Gewoon toegegeven aan het feit dat het kon. 3 euro 98 en mijn truck ziet er nu opgedrikt uit. Maar enigszins smaakvol, al zeg ik het zelf. Trucks hebben bull bars, luchthoorns, schijnwerpers, tegenwoordig hele led-mozaïken, etc. En dat dan met een beschildering van goden, beesten, draken, vlammen, winterlandschappen en meer abstracte uitspattingen. ETS2 doet niet aan (half)naakte vrouwen.

 Ik heb me ingehouden. Wel de nodige bellen maar geen toeters en zo min mogelijk in chroom. Het meeste gespoten in de kleur van de cabine. Helaas was dat niet bij alle accessoirs mogelijk. Imposante truck geworden. Je zou 'm 's nachts niet tegen willen komen in een donker, stil, afgelegen straatje. En mèt gordijntje. Ik kon het niet laten.

Groenterig

 Peulen met peentjes, peentjes met peulen, peulen zonder peentjes, peentjes zonder peulen. Peulen-peentjes soep, peentje-peulen risotto met eekhoortjesbrood, peulen-peentjes omelette, tagliatelle met peulen en peentjes in kaas-roomsaus. Het kan een week of wat duren, maar dan komen de peulen en penen me de oren uit. Heerlijk zo'n eigen moestuin.

Verborgen

 De puzzel van de dag! Water dat gewoon in de grond verdwijnt en uiteindelijk (deels?) toch via het bestaande systeem afgevoerd wordt. Rara hoe kan dat? Was gisternacht niet het ongelukje met de overloop van het zwembad gebeurd, was het niet aan het licht gekomen. Vreemd was, dat ondanks de hoeveelheid water nergens water over de binnenplaatsbestrating had gelopen. Een kleine poel water in een border 'was it'. Ook de binnenplaatsbrede goot net voor de ingang van de schuur, waar in principe al dat water in terecht had moeten komen, was droog. Daarvoor klonk uit de afvoer van de goot overduidelijk stromend water en kwam ook water uit de buis in de tuin.

 Mijn eerste gedachte was een drainagebuis om Mariana's kant van de schuur droger te houden. Aannemer gevraagd of hij zich daar iets van kon herinneren. Zelf heb ik een hoop foto's maar dat deel van de binnenplaats ontbreekt vrijwel geheel. Beste man kwam zelfs langs en na wat denken en graven viel die drainagebuis op die plek als mogelijkheid af.

 Later in de middag bleek het water helemaal niet tot aan de schuur te komen, maar al eerder gewoon in de grond te verdwijnen. Zoals soms ook het water van een rivier over enkele tientallen meters ineens compleet in de bedding kan verdwijnen. En weer dat geluid van stromend water en water uit het uiteinde van de afvoer in de tuin.

 Mysterieus. Ergens anders een stuk drainagebuis gelegd om opstijgend grondwater af te vangen? Een grote barst ergens in het systeem waardoor het water naar binnen sijpelt? Ik ben ff overvraagd. En om nou de halve binnenplaats om te ploegen lijkt me ook weer zo wat. Krijgen we straks een sinkhole?

Ontplooien

 De onderwerpen dienen zich niet vrijwillig aan. Waar is de tijd gebleven, dat ze zich aan me opdrongen? Heb nog wel iets op de plank over de 'Libanonisering van Nederland (Europa?)' maar ben daarvoor niet in de juiste stemming. Niet reflectief genoeg. Eigenlijk kan alles me ff gestolen worden en dat is inclusief mijn eigen sores.

 Het geeft een aangenaam vrij gevoel mag ik wel zeggen. My Life Matters!! Welk standbeeld ga ik omtrekken? Ik voel ineens een ongekende drive om sokkels te bevrijden van hun last. Ik zou hier in de buurt geen beladen sokkel weten. Daar moet ik helemaal voor naar Sibiu. Nou, dat is het me ook weer niet waard. Bovendien gaat het legen en schoonmaken als nieuw van een zwembad je niet in de kouwe kleren zitten. Zelfs niet als die kleren eigenlijk veel te warm voor de bezigheid waren. Blij toe dat het geen 25m bad was.

 Gelukkig viel me net in, dat de pomp nog niet aangesloten is en de overloop dus hetzelfde grapje zou kunnen uithalen als vannacht, maar nu bij een volledig open verbinding tussen kraan en uiteinde van de tuinslang. Ik had het me geen cm later moeten bedenken. Typisch hè, dat je dingen op momenten te binnen schieten dat het echt niet later gekund had qua reactie. Alsof ik een camera op de overloop gericht had staan en een programmaatje dat me een waarschuwing geeft als de onderkant van de overloop is bereikt. Ach, één van mijn vele andere levens.

Badwater

 Pompen, scheppen, dweilen en nu loopt het weer vol. Weer mooi zwembadblauw blauw en kraakhelder water reeds voorgechloreerd door het waterbedrijf. En niet zo zuinig ook. Dat was de dag. Nu de rotzooi nog opruimen. Blèèèèrk!

Banaal

 Al twee uur uit de veren en nog geen spatje inspiratie te bespeuren. Wat gaat dat voor dag geven? Een productieve of net niet? In elk geval eentje met extra werk dank de lekkende tuinslang, die in het zwembad is blijven hangen. Ooit kon je die gewoon laten liggen met de kraan open. Dat levert tegenwoordig een half gevuld zwembad op. En dat het maar tot de helft gevuld is, ligt aan de overloop op die hoogte, die vanwege de wintersetting, waarin het bad nog verkeerd, niet afgesloten
was. Ergerlijk. Van mezelf en van de tuinslang.

 Kunnen we het ding weer leegpompen en dan direct maar zomerschoon maken. Afgelopen jaar heeft geleerd, dat als ik het niet direct doe, het de rest van de zomer ook niet gebeurd. Gaat dit het niveau van reflectie worden voor vandaag? Dan zit het goed met mij, maar minder met het blog.

Cool

 De koelkasten zitten bomvol. Deels het seizoen, deels standaard. We hadden twee grotere moeten nemen. Niet met van die diepvriesonderkruipsels. En dan nog één meer dan nu en het liefst met glazen deuren ipv die houten keukendecoratie. Met de overdaad pontificaal in het zicht. Vast al eens over geschreven. Ieder moment weer genieten als je er langs loopt en niet pas als je een deur opent. Een volle koelkast blijft me een moeilijk benoembaar goed gevoel geven. Alsof ik de oorlog heb meegemaakt of een communistische dictatuur in Oost-Europa.

 Moeilijke punt is, dat ik wel enige orde in de koeling op prijs stel, Oa, vanwege het overzicht maar ook voor iets wat meer met esthetische zaken te maken heeft. En die orde schiet er met regelmaat bij in. Dan wordt het chaos. Rekken volgestouwd en gestapeld zodat je maar de helft ziet van wat er feitelijk in de koelkast ligt. En zo erg als het nu ff is, is het zelden.

 Ik voel me als Fred Flintstone die iets hebben wil en al zoekende alles wat hij niet hebben willen over zijn schouders de kamer in kachelt. Gelukkig weet ik de gooi- en smijtdrang te onderdrukken. Ik zou me er alleen zelf mee hebben. Heb ik eindelijk waar ik naar zocht, kan ik de halve keuken gaan schoonmaken. Nee, dank je. De komst van een derde koelkast, maar dan in de kelder, is kortom niet bepaald uitgesloten.

Normaal?

 'Zwammen' loopt uit. Dat zegt wel iets over het moment. Keuvelen. Koetjes en kalfjes. Weinig serieuze zaken. Tenminste niet op de voorgrond en ook niet dwingend in de coulissen. Ik neus wat, verbaas me, bedenk iets, controleer het, etc. Niks schokkends, niks gedrevends, geen ge-moet en ook de naslepende zaken ff uit de kijker. Niet onprettig, vast geen blijvertje.

Aanrechtpraat

 Een beetje veel keuken (en het opruimen moet nog) maar verder lekker gekeuteld vandaag. Geen moeten anders dan de paddenstoelen en dat was niet echt vervelend. Resultaat? Vijf 3/4 ltr potten. Dure potten als je de uren in loon gaat bereken. We houden de Roemeense zwartwerkuren aan, dan is het nog enigszins overzichtelijk: 12,50 Lei, zeg 2 euro 75. Bij 5 uur werk is dat direct het bedrag per pot. Volgens mij niet geheel irreëel, maar de marktprijzen voor dit soort huisnijverheid staan me ff niet geheel bij. Binnenkort nog eens overheen slenteren. Is een andere markt dan die waar we gisteren waren. En nu vergeet ik ff, dat het spul ook nog wat gekost heeft ...

 Het einde van de dag nadert. De honden nog en dan kan ik me op De Laatste Tafel storten. Oeps, vergeet de avondmaaltijd en die zal toch echt moeten, anders gaat Mariana het niet overleven. De lunch is er al bij ingeschoten. Nou oké, dan een uur of anderhalf later. Daar zal ik niet aan doodgaan. Ook niet als ik die maaltijd oversla. Ik weet niet hoever ik terug moet gaan in mijn geschiedenis om in de tijd te geraken, waarin mijn lijf met knorrende maag maaltijdtijden afdwong. Ik kan rustig twee, drie dagen zonder. Lijk daarin meer op een hond dan op een mens. Labradors uitgezonderd.

 Moet ik nu wel iets gaan bedenken, Dat is er vanmiddag mooi tussendoor geglipt. Geen moment bij stilgestaan. Iets met de laatste rest cantharellen lijkt me wel op z'n plek. Omelette? Zoiets. Ik heb nog ff, kan allemaal nog helemaal anders. Iets met tomaten is ook wel een idee, voordat ik ze richting de composthoop kan sturen. Als ik die dingen hier van de struik haal, kunnen ze rustig veertien dagen liggen. Uit de supermarkt is het na 2-3 dagen bekeken. Dan moeten ze verwerkt zijn anders wordt het zoiets als de 10 kleine tomaatjes ...

Investeren

Aangenaam voortkabbelende dag. Dat de middag ook zo z'n best mag doen. Net als bij het klussen is de voorbereiding en het opruimen het werk. Het wecken is in minder dan een uur gepiept, maar ik ben ik al dik twee uur bezig met de voorbereidingen. En straks het langzaam vorm krijgend slagveld in de keuken ruimen. In feite zijn dit soort acties alleen lonend bij grote hoeveelheden. Niet als het voor de leut en de lekker is. Maar goed, dan zijn we straks weer jaren verder en nog niet door de voorraad van 2020 heen.

 Daarom dit jaar ook geen augurken in de tuin. Nog zat in de pot. En dan tel ik niet eens mee wat nog in 24 staat. Inmiddels 4 jaar oud, maar geen probleem als de boel gesloten is. Kan me herinneren, dat we als kinderen ooit weckpotten uit de kelder van mijn vader's moeder hebben geopend en leeg gegeten, die minstens 10 jaar gestaan hadden, als het niet meer was. Een herkenbare kleur had de inhoud nauwelijks meer. Volgens mij waren het kersen. En de smaak? Moeilijk te omschrijven en niet alleen vanwege de jaren dat de ervaring geleden is. Het had in elk geval weinig meer met kersen te maken.

Conserveren

 Alles op de rails voor de eerste inmaakactie van zomer 2020. Eekhoorntjesbrood (cêpes) en cantharellen. Deze keer beter doen dan vorig jaar. Als je ze rauw in de pot doet en daarna inmaakt, krijgt je een beteuterend resultaat door de krimp van de paddenstoelen. En dan plakt het ook nog eens aan elkaar. Een drijvende koek in een veel te grote pot. Dus eerst voorkoken. Probleem daarbij is het inschatten hoeveel potten je schoon moet maken voor gebruik. 'Probleem' is misschien een te groot woord, maar handig is het niet.

Actueel

 ETS2 probeert de werkelijkheid bij te houden. Het instorten van de brug in Genua hebben ze dan weliswaar niet in het spel overgenomen maar naar het schijnt hebben ze inmiddels wel de nwe brug al neergezet. IRL gaat het ding ergens komende mnd, in juli open. Niks geen hangende onderdelen meer. Alles staat. Op palen.

 Ergens de komende tijd een ritje naar Italië zien te regelen. Op het moment onderweg naar LaRochelle met een zeilboot op de dieplader. Weg- en waterbouwkundige hoogstandjes genieten niet mijn voorkeur bij het scheuren over Europa's wegen, maar digitaal is het wel te doen, al kunnen bepalen bruggen in Scandinavië zoals de oversteek van Denemarken naar Zweden, 16 km over/onder water .... of die bij Millau en de nwste hoogstandjes in Portugal me alleen bij het idee al kriebels bezorgen. Je zou er als vrachtwagenchauffeur maar last van krijgen.

 Ik dender ondertussen gewoon door in het spel. Mijn banktegoed nadert de 250 miljoen euro. De voortgang van mijn prestaties is op het niveau van 'Goddelijke kampioen' blijven steken. Een verdere klim in de classificatie zit er niet meer in. Je blijft vaardigheidspunten scoren, maar net als met de euro-verdiensten levert het je verder niks (meer) op. Het gaat allemaal wel wat langzamer. Ben er lang niet iedere dag meer mee bezig. Heb inmiddels toch 690 uur zittem spelen. Dat is toch ruim meer dan een half jaar in een fulltime baan.

 Onlangs is er een update geweest voor de vrachtwagen, waarin ik en mijn chauffeurs rijden. Daarmee kun je je bak pimpen. Kost 4 euro IRL, geloof ik, dus daar hoef ik het niet voor te laten. Maar het idee alleen al. Bull bars, toeters (letterlijk) en andere bellen, gordijntjes, etc. Ik weet niet, maar uit ballorigheid krijg ik wel de neiging om er iets mee te doen. En dan direct voor alle 75 trucks. Je moet wat met al die miljoenen.

Overzien

 Mooi zonnetje. Gevoel dat het weekeinde is. Rustig begin van de dag. Waarheen, waarvoor? Nergens, om niks. Geen onbestemdheid gewoon nog een blanco dag. Heb wel zin om De laatste tafel uit te lezen. Nog een goeie 150 pagina's en dan komen de allergrootste en allerkleinste getallen, het voor de hand liggendste en het onbegrijpelijke ten einde. Het zou meervoudig zonde zijn, maar toch is die neiging er.

 Buiten is het overal nog zeik- en zeiknat. De beek moet gisternacht een rivier zijn geweest. Kortstondig een meter hoger en misschien wel meer. Platgespoelde oevers, nw gevormde zandlichamen en last but not least het grootste deel van de rotzooi (plastic flessen en zo) is verdwenen. Het probleem verplaatst. De Augiasstal schoongespoeld naar mythologisch voorbeeld.

 Ik ga er een rustige aanloop naar het weekeinde van maken. Een soort vakantiedag. Doen alsof het huishouden alles is wat gedaan moet worden. Een beetje klooien in de keuken, kleppen met de buurvrouw (overdrachtelijk wel te verstaan), spelen met de honden. Nooit gesnapt waarom er vrouwen waren die zonodig de arbeidsmarkt op wilden. Uiteindelijk hebben ze de overheid alleen maar inhaliger gemaakt en wat ooit een extraatje was, is allang noodzaak geworden.

 Wel een beetje de kaders in de gaten houden en jezelf niet voorbij lopen. Een 80-urige werkweek creëren is geen kunst aan. Dat geldt ook voor een hoop banen buiten de deur. Als je lekker bezig bent is het 10 uur 's avonds voor je het weet. Had wel wat die tijd. En zo af en toe doet het nog steeds goed. Maar het is het niet het streven voor vandaag. Wat het wel is? Geen idee. Vanavond zal het duidelijk zijn.

Werkverschaffing

 Het aanbod op de markt(en) is op of nabij het hoogtepunt. Fruit, groente, paddenstoelen, kruiden, wilde bosvruchten .... je kunt het bijna zo gek niet bedenken of het is te krijgen. Het is dan zaak om Mariana strak aan de teugels te houden. Als ik niet oppas, wat me in het begin regelmatig overkwam, hebben we een auto vol spul, waar je weken over doet, voordat je het allemaal verorberd kunt hebben, maar heeft het spul in minder dan een week z'n beste tijd gehad. Kortom nauwelijks thuis direct in de benen met potten, pannen, schoonmaken, invriezen, inkoken, op azijn zetten etc. Ik heb daar niet altijd zin in.

 Dus nu ff bepalen waar de grootste behoefte aan bestond (kersen, aardbeien), wat het meest bijzondere was (paddenstoelen) en of er nog iets noodzakelijks miste (niks). Nieteens de hele markt gehad, dat was achteraf wel een beetje zonde. Maar met twee soorten kersen, aardbeien en 4 kilo paddenstoelen leek het me voor vandaag wel voldoende. Het werk zit 'm in de paddenstoelen. Die mogen vanavond geschoond en morgen verwerkt worden.

Nostalgisch

 Voor het eerst op ouderwetse wijze naar Sibiu geweest. Dat heeft bijna vier mndn geduurd eer dat weer kon. Boodschappen, markt, lunchen, winkelen en een stuk armer naar huis. Ik weet eerlijk gezegd niet of restaurantbezoek inmiddels ook binnen alweer toegestaan is. Moet haast wel. Ongetwijfeld met afstandsrestricties en meer van die illusoire onzin. Toch zijn nog restaurants en andersoortige eetgelegenheden gesloten. 'Onze' Portugees bijvoorbeeld. Op de fles? Of nog niet rendabel als de restricties opgevolgd worden?

 Gelukkig was MAX wel alweer open. Op een nwe plek. Die hebben ongewild genoeg tijd gehad voor de veranderingen. Op de plek van wat voorheen Teatro was. Het hotel heet wel nog zo, maar het restaurant is dus gewijzigd. Teatro was geen slechte plek maar had niks extras om de tocht uit het centrum het waard te maken. Als je allemaal zo'n beetje dezelfde menukaart voert, is het de kunst om je op z'n minst kwalitatief in positieve zin te onderscheiden (Jules, Kombinat, La Cuptor) en als het ff kan ook qua presentatie (Crama Sibiul Vechi, Pardon).

 Mariana was helemaal in haar nopjes. Eindelijk weer buiten de deur. Eindelijk weer onder de mensen. Je zou bijna willen zeggen 'Eindelijk weer een keertje niet koken', maar dat doet Mariana helemaal niet, echt nooit. Ook het winkelen beviel haar weer als vanouds. Een hoop kijken en hier en daar een krent uit de pap pikken.

Overlap

 Dank het zoveelste onweer uren zitten lezen in De laatste tafel. Het schiet akelig snel op. Ik bedacht me al lezende, dat als ik het geneuzel over de kosmologie en theoretische fysica vergeet, net zoals de hechte vriendschap met een Hongaar, dan ontlopen de hoofdpersoon en ik elkaar niet zoveel. Een zin als:

 "(...) dat ik na mijn pensioen in Budapest wilde gaan wonen. Misschien juist omdat ik er niets te zoeken heb. Ik had willen wonen in een geschiedenis waarvan ik op geen enkele manier deel uitmaakte. Ik had mijn leven willen eindigen tussen verhalen die me vreemd zijn, omgeven door woorden die ik niet begrijp. Daar zou ik eindelijk thuis zijn."

 is bijna een aangedragen inzicht. Of:

 "(...) ik heb de mooiste zes decennia van de menselijke evolutie meegemaakt, nooit honger, geen angst om van je bed te worden gelicht om iets wat je nooit deed en om gedachten die je niet had, ik ben geboren na een oorlog waarvan de wereld moest bijkomen, in de schaduwvan die schaamte en ontreddering heb ik zo'n beetje kunnen doen wat ik wilde, Decennialang hebben we illusies gehad, we dachten dat de samenleving maakbaar was en de mens veranderbaar, het is gevaarlijke onzin gebleken, we hadden, als we even achterom hadden gekeken, beter kunnen weten, maar we keken niet achterom. Na de oorlog waren alle illusies gestorven, maar wij hebben gewoon nieuwe gemaakt alsof dat zomaar kon. Het kon."

 Ik had het zo zelf kunnen neerpennen. De hoofdpersoon worstelt met de onzekerheid van het overleven, ik met die over het doodgaan. Van twee kanten trekken aan hetzelfde paard.

Storten

 Een waterig zonnetje. Dat waterige verbaast me niks. Wat is er weer een plens water naar beneden gekomen vannacht. In feite niks abnormaals. De meeste neerslag valt hier 's zomers en dan vooral in dit soort gigantische plensbuien. Het lullig is, dat het al weken zeiknat is geweest en het water niet op grond valt die er naar snakt. De grond weet gewoon niet waarheen met al het water.

 Vanochtend nauwelijks begonnen direct weer omgekeerd van de hondenronde. Het natuurzwembad heeftt een omvang bereikt die niet meer leuk is. In poelen plenzen met nwe laarzen heeft nog wel wat. Tientallen meters waden is een ander verhaal. Gisteravond eerst nog  enthousiast aan de slag gegaan met het hier en daar weer welig tierend onkruid, maar snel weer gestopt gezien de steeds dreigender kleur van de lucht. Vandaag kan ik die tuin weer ff vergeten.

 Volgend jaar wil ik overal verhoging en grindtegels of zoiets op de paden. Niet alleen het onkruid ook het gebagger ben ik zat. Ik hoef niet op naaldhakken de tuin in te kunnen maar laarzen met een paar kilo kleffe klei per voet is het ook niet. Ja, soms zou je willen, dat je met een knip van je vingers alles zou kunnen regelen. Soort van Big Bang maar dan in het klein en doelgericht. Ik hoef geen extra heelal, enkel een ordelijk ingerichte, praktisch bruikbare en voor het oog aangename tuin. Is niet teveel gevraagd. Toch??

Oogsten

 De overdaad gaat beginnen. Vandaag de eerste peulen geoogst. In principe kunnen we die nu om de dag eten. Schijnt het. Zo strak geregisseerd ben ik er nog nooit tegen aan gegaan. Het gaat snel, dat is zeker. Èn het gaat lang door, als je maar blijft plukken. Laat je de peulen tot erwten worden, dan is het met de produktie snel gedaan.

 Van de twee gezaaide soorten is eentje beduidend lager dan de andere, vroeger qua vruchtvorming maar ook gevoeliger naar het schijnt. Een deel van de planten is vergeeld en bloeit nauwelijks. Ergens gelezen, dat dat op mangaangebrek zou wijzen. Vreemd, dat dan 10 cm ernaast de andere soort groeit en groen is op één plant na, de eerste in de rij.

 Dat duidt op iets zeer lokaals. Ineens bedenk ik me, dat het best wel eens zou kunnen zijn, dat Bobby tegen het eerste klimrek voor de erwten heeft staan pissen. En dat moet je ruim zien. Blijft niet beperkt tot 5 cm naar links en 5 cm naar rechts. Bovendien is zo'n pisplek een plek waar een hond, zeker een reu met regelmaat terug komt. En hondenzeik is de beste onkruidverdelger, die je kunt bedenken. Een erwt kan er vast ook niet tegen.

 Maar peulen dus. De eerste van dit seizoen en er zullen nog vele volgen. En dat klassiek gecombineerd met peentjes, uitgetrokken vanwege het uitdunnen cq plek maken voor wat ik in de rij laat staan. Een meter was voldoende. Dus nog 9 meter te gaan en daarna de feitelijke oogst. Heerlijk. Ik verheug me bijna al op het conserveren.

Streefdoel

 Ondanks al het ge-'op-en-neer' krijg ik weer heel, heeeeeel langzaam het gevoel grip te hebben of beter te krijgen op mijn leven. Niks zo vervelend en taai als het inlopend van een opgelopen achterstand. Ik heb het meermaals in mijn leven meegemaakt, meestal vanwege financiële toestanden maar zelden heeft het zo'n tijd geduurd, voordat er weer wat geloof in eigen controle was. Als het om de centen gaat is het blijkbaar makkelijker te regelen. Extra baan erbij en klaar is Kees.

 Het is meer een kwestie (geweest) van bij elkaar zoeken dan aanvullen van wat te weinig is. Bij elkaar zoeken, kijken of het (nog) past, bruikbaar is, of het nog steeds is wat je wilt, etc. Een behalve vermoeiend vooral moeizaam proces. Heb me met regelmaat afgevraagd of het niet anders, beter had gekund. Een vrg waar nooit een antwoord op is gekomen.

 Dan klooi je dus maar verder, en verder, en verder en verzamel je resulaten als puzzelstukjes waarvan de plek nog niet duidelijk is. Maar het beeld heeft zich gevuld, krijgt vorm, mag met recht bijna weer beeld heten. De hoop is, dat er aan het eind van deze zomer zicht is op een vrijwel gecompleteerd totaalplaatje. Ongetwijfeld een plaatje met gaten. Gaten die lang niet allemaal meer gedicht zullen worden, maar een plaatje waarbij wat ontbreekt misschien stoort maar voor het totaal niet onoverkomelijk is. Het lang verlangde eind van de tunnel? Vaak verwacht gaat het eindelijk komen? Het zou me wat waard zijn.

Verweven

 "Het leven ontleent zijn bestaansrecht aan de realiteit, maar zijn waarde aan de verbeelding."

 Een mooie. Niet? Komt uit De laatste tafel. Er worden haast aan de lopende band dingen gezegd, die je zou willen onderstrepen om te onthouden. Ik weet inmiddels, dat dat het vergeten niet voorkomt en bespaar me die zinloze handeling. Maar dat tegen het doodgaan op zien vooral te maken heeft met de toekomst niet meer meemaken is bijv. zo'n open deur, die vaak over het hoofd wordt gezien. Het verleden heb je gehad, dat kan niemand je afnemen. Het is de toekomst, die je ontnomen wordt door meneer de dood.

 Een andere is het feit dan alles eigenlijk één grote vormgegeven leegte is. Vanuit moleculen bezien dan:

 "Het eenvoudigste atoom dat we kennen, waterstof, bestaat uit een proton waaromheen een electron cirkelt en de baan van het electron is zo'n honderdduizend keer groter dan het proton. (...) Als de kern van waterstof zo groot was als een biljartbal, dan stond het electron er meer dan vijf kilometer vandaan. De rest is niets. Alles bestaat uit niets."

 En zo gaat het maar door. Snaartheorie, branen, multi-universa, eindeloos grote en eindeloos kleine getallen. Vragen, vragen en nog meer vraagtekens. Maar het stoort niet. Integendeel. Het benadrukt de nietigheid van een leven, het volstrekt willekeurige van de evolutie en het onbegrijpelijke van het universum. De mens, een stofje in de eeuwigheid. of is alles uiteindelijk toch eindig?

 Net ergens de afgelopen dagen een krantenkop gezien, waarin gesteld werd, dat er in het heelal, pardon melkwegstelsel nog 36 andere intelligente beschavingen zouden bestaan. Men weet nieteens hoe de achterkant van de maan uitziet maar bedenkt wel dergelijke schattingen. Zou men rekening houden met de blinde vlek, dat 'alles' misschien alleen maar bestaat vanwege de beleving van de werkelijkheid door de mens. Een hond is niet alleen niet bezig met zwarte gaten in die werkelijkheid bestaan die dingen misschien niet eens! En dan op 36 intelligente beschavingen komen, alleen al in ons melkwegstelsel. Misschien toch dat artikel eens lezen?

Opwaarts

 Veertien dagen geen zesje of lager in de vooruitzichten. Het gaat eindelijk de goede kant op. Direct ook een droog begin van de dag. Zwembad vullen, sproeiers aan. Het kan, het mag en straks moet het weer. Maar ik sleep graag met gieters of loop te klooien met de tuinslang. Straks rechtsstreeks opgepompt uit de put, maar zover zijn we nog niet. Die installatie moet in de tussenkelder komen bij de wasmachine en ik zit pas in de schuur. Daar zit nog een werkbank, een perkje en een tuinkamer tussen.

 Vrijdag met de splijter aan de slag. Het staat roodomrand in mijn gedachtenagenda. Meters maken, kub(i)eke meters. Binnenplaats vrij. Vrij gemaakte plaats in de schuur vullen. Warme tegelkachel. Winter. Nee, nee, laat ik die nog ff buiten de deur houden. Ondanks alle heisa over Zwarte Piet is het -gelukkig- nog lang geen Sinterklaas, Kerst of laat staan winter. Nog geen zin in rode port. Als vuur, dan kampvuur en een koude, droge slok.

 Minder dwalerig dan gisteren maar nog niet dat doel gedrevene van 'uit bed springen, met de koffie in de hand de schuurmachien pakken en het meubilair te lijf gaan'. Bijvoorbeeld dan, want andere invullingen zijn ook mogelijk. En dan niet zozeer langzaam maar wel rustig aan. Alles op z'n tijd. Als de tijd er rijp voor is.

Verlangen

 Nou, hup, kom op met die zwoele zomeravonden. De tuin is het nadampen zat en ik de natte jassen en dito broeken. Heerlijk een stoel, een drankje, een vuurtje, een paar vervelende muggen en naar de langzaam verschijnende sterren kijken. Die sterren moeten beter zichtbaar zijn dan toen de natriumlampen nog voor de straatverlichting zorgden. In de tuin is het tegenwoordig redelijk donker als de maan er niet is of zich schuil houdt achter de wolken.

 Een paar aardappelen in de alu-folie en in het vuur. Een bak kwark mengen met knoflook, bieslook en peterselie. Een paar sneeën brood boven het vuur hangen en laat die overpeinzingen maar komen. We lopen qua vertier bijna zes weken achter deze zomer. Het isalweer een paar weken geleden, dat we de zomerspullen op de binnenplaats hebben gezet. Sindsdien zijn ze vnl nat geworden ipv gebruikt.

Vernieuwen

  Droge voeten. Best handig die nwe laarzen. Ik aarzelde ff om ze de modder en nattigheid te besparen, maar beter zij dan mijn voeten en het hele op eieren lopen om het ergste te voorkomen. Zijn we weer voor een jaar of tien binnen. Misschien wat overdreven, maar 6 of 7 jaar toch zeker wel.

 Ik zou ik niet zijn als bij een dergelijke constatering niet direct de vrg zou opspelen "Ga ik dat nog meemaken?" Zeker op een dag als vandaag 'n must. Ik hou me er verder maar niet mee bezig. Trek in gedachten mijn schouders op en ga verder met voorlopig nog niet dood zijn.

 Vanmiddag aan het oude meubilair begonnen. Verf afbranden en schuren. Toch heel ff los van de ongewenste gedachtengangen. De meubels zijn zeker meer dan 100 jaar oud. Mooie hout-hout verbindingen en geverfd met van die oude olieverf, die eerst neigt naar stopverf en dan keihard wordt als je er de brander opzet. Gelukkig is het de bedoeling, dat de boel weer een kleurtje krijgt. Het hoeft dus niet volledig terug naar blank hout. Misschien ook wel de 'tijdgeest' dat ik het een kleurtje laat ...

 Een hoop werk en dan het herstellen cq restaureren nog. Een uitschuifbaar bed, een tafel, een toilettafel en drie banken, die Mariana steevast 'troon' noemt. Moet vast anders worden geschreven, als het een origineel Roemeens woord is. Maar van die opbergbanken dus waar je op de klep zit, die de opbergruimte afsluit. De ene keer met schanieren, de andere keer uitschuifbaar als het bed. Ik heb er niet direct zin, maar ben inmiddels toch ook afgestapt van het idee ze in de fik te steken. Het werk zou een avondbezigheid kunnen worden.

Begieten

 Ja, jò doe er nog een plens overheen. Die kan er ook nog wel bij. Een grootse finale ter afsluiting van het regenseizoen? Dan had ik toch voor wat anders gekozen dan meer van hetzelfde. Het helpt vast niet als ik zeg, dat ik het zat ben. En dat ben ik het. Dubbel en dwars. Je zou bijna vergeten dat de dagen zo warm hadden kunnen zijn, dat je uit vrije wil binnen bleef ipv gedwongen.

 Als er volgend jaar een kas staat, ga ik bij dit weer daar binnen zitten en het water op me neer laten plenzen zonder nat te worden. Lijkt me dan wel weer een prachtige ervaring. Bureautje erbij, laptop mee en schrijven op de ritme van de regen ... Nou, dat had de afgelopen weken een dikke pil opgeleverd.

 Dat was het dan weer. Nog wel regen, maar de kraan is een eind dichtgedraaid. Tijd om me met andere zaken bezig te houden. Zien wat ik van de lunch kan maken. Koken heeft als het goed gaat iets feestelijks. Is de stemming minder ga ik niet direct spruitjes overgaar koken maar kost het wel meer moeite om niet in de automatische piloot te blijven hangen Zien of ik die moeite bij elkaar gesprokkeld krijg.

Dagenraad

 Weer vroeg wakker. Regen als in de tropen. Stemming in de kelder. Wat gaat de dag ervan maken? Welke richting gaat het worden. Geen afwas om me aan op te trekken. De tuin is soppen. Het te splijten hout zeiknat. In de schuur ff niks te doen. Dan maar schuren? Of een eindje rijden? Dat laatste wil hier niet echt aarden. Nou is schuren ook een stuk nuttiger. Maar heeft dat nuttige zoveel zin? Kijk, daar gaan we weer.

 Ben je voor je gevoel alweer een kleine eeuwigheid bezig geweest om de angel uit het systeem te trekken, blijk het ding er nog dood(!)leuk in te zitten en je moeiteloos onderuit te schoffelen. Ooit het signaal om een goeie fles open te trekken of de pastis ter hand te nemen. Die weg is afgesloten. Het glas wijn gisteren zelfs halverwege laten staan. Als alternatief aan de yoga? Brrr, het idee geeft me al de kriebels. Teveel van wat gedacht wordt goed te zijn. Is daar het grote deugen ooit mee begonnen of was het mindfulness of het hardlopen?

 Het moeten van dingen. Ik krijg er de kriebel van. Ooit moest alles vooral tegendraads, illegaal, underground en onbelemmerd zijn. Ik heb me er toen, middelbare school/universiteit niks van aangetrokken. Vond het onzin, overdreven, etc. Nu moet je vooral deugen, met de ander bezig zijn, je schuldbewust in het verleden wentelen, elk afwijking en zwakke schakel op de leeg getrokken sokkels zetten.

 Dat wordt dan in beide gevallen verwoordt met 'de tijdgeest'. Nou, doe mij die eerste dan maar, ook al waren de jaren zeventig ook niet bepaald het je van het. De tijdgeest aanvoelen .... klinkt me teveel naar ongewenst kuddegedrag, de ander naar de mond praten, zelfcensuur, weerstand ontwijkend. Only death fish go with the flow (Klopt niet, maar klinkt wel aardig).

 Kom op, nog ff doorzetten. Dit schuren bevalt me wel. Dit brengt leven. Weerstand. Ergernis. Verzet. Niet dat kleffe meeloop gedoe.

Ontkenning

 Menselijk of struisvogelachtig? Tumoren in de long(en). Niet bij mij. Mocht ik het pech hebben, zitten ze gegarandeerd ergens anders. Net vandaag een weefselproef genomen. Uitslag over een week. Theoretisch kan dat natuurlijk alle kanten op. Maar bij een verstokte rookster.... Weliswaar een paar jaar geleden overgegaan op van die electrische gestookte genotsstaafjes, maar dat weegt ongetwijfeld nauwelijks op tegen de voorgeschiedenis.

 Mocht ik in haar plaats zitten of in die van haar vent, dan zou ik me weinig illusies maken. Dat het longkanker is, lijkt me haast wel zeker. Volgens mij zou je dat toch al van een röntgenfoto af moeten kunnen constateren. Maar ik ben geen arts. Misschien is het nodig om 100% zekerheid te hebben. Desondanks lijkt het me zinvol of de betere insteek om van het slechtse scenario uit te gaan. Je uitgebreid te laten informaren over stadia en consequenties. En proberen om voor jezelf te bepalen wat je wanneer zou doen.

 Niet zoals de vriendin van Mariana, die zich heeft laten overrompelen door de behandelende arts. Wat de arts zegt is heilig. Haar meer dan een jaar durende chemo is onlangs, nog niet halverwege stop gezet, omdat bij haar Hepatitus C is vastgesteld, terwijl ze bij aanvang 'schoon' was. En nee, het ziekenhuis of kliniek beweert bij hoog en bij laag, dat het niet door hen kan komen. Een schandaal, maar de vriendin slikt het en probeert nu anderszins iets te regelen voor wat schijnbaar een dure behandeling is, om vervolgens de chemo voort te kunnen zetten.

 Misschien doen ze het wel beter. Hoewel ik meer het idee heb, dat ze zich een week gaan zitten opvreten en ongetwijfeld menig sigaret opsteken, al is het dan elektrisch.

Losgeslagen

 Weet niet. Dag wil niet opgang komen. Veel verkeerde gedachten. Van slag zonder duidelijke reden. Hangerig. Ongericht. Zoekende. Verdwaald in eigen huis. Doe hier wat. Doe daar niks. Versleep wat. Zet het weer terug. De tuin trekt niet. ETS2 .... wat is dat? Ik hik maar nergens tegen aan.

 Het is koren op de molen van de ongewenste gedachtenwereld(en). Zo'n vloedgolf was alweer een tijdje geleden. Ik moet iets met mezelf, oké. Zolang niet duidelijk is wat het is, kan het alle kanten op. Ook die die je liever niet genoemd wilt zien. Maar zo uit het niets ineens al die donkere, dramatische gedachten. Het is gvd alsof ik net mijn doodvonnis heb gekregen en nog een uurtje heb voor ik het schavot op moet.

 En dan de timing. Waar slaat die op? Geen afspraak staande. Geen uitslag hangende. Geen lantaarnpaal die ik niet gezien heb. Gewoon uit het niets vol op het bakkes. Wat was dat? Waar kwam het vandaan? Uit het lood. Onbestemd. Spoor bijster. Zaak dat ik weer op de rails kom. Het wisselen laat blijkbaar teveel ruimte voor ongewenste zaken. Richting. Focus! Teugels strakken. Terug in het gareel.

Eentonig

 Mijn vrienden- en kennissenkring is helemaal blank. Bovendien zit d'r geen homo, lesbo of transgeval tussen. Hoelang is dat nog toegestaan? En het is verdomme van de zotte, dat mijn moeder alleen maar blanke kinderen heeft gebaard. Dat had makkelijk diverser gekund. Zal het ooit nog goed komen met deze wereld, voordat de mensheid aan zichzelf ten onder gaat?

Tussendoortje

 De paarse of lila of violette orchidee bloeit alweer een paar weken. De ooit  met blauwe kleurstof geïnjecteerde orchidee geeft daarentegen geen sjoege. De bloeistengel van die plant onlangs verwijderd, omdat het ding compleet verdroogd was. Die moet dus helemaal over nieuw aan de slag. Ben benieuwd hoeveel jaar dat gaat duren.

 Maar de eerste, die er ooit dank onze slechte zorg bijna aan onder door was gegaan, bloeit dat het een lust is voor het oog. Twaalf knoppen zijn inmiddels open en nog een paar te gaan. Het is wel mndn wachten, maar zoveel anders dan met een hoop andere kamerplanten is dat volgens mij niet.

 De bloemen zijn beduidend kleiner dan de vorige keer. Ws omdat ze op bloeistengels van bloeistengels van bloeistengels zitten. Nog een generatie bloeistengels lijkt me niet aanbevelenswaardig. Het is nu al een wat sprieterig geval, waar alleen nog meer sprieten bij zullen komen. Vrg is, wat nu? Domweg afknippen?

 Op de originele bloeistengel zit ook iets van een stek, keiki heet zo'n ding, die maar niet wil groeien. Je leest overal, dat je die kunt stekken als het ding wortels ontwikkelt. Nou, dat doet ie dus niet. Al bijna twee jaar zit het ding er en verandert niet zichtbaar. Hoe een plant je tegen wil en dank kan bezig houden.

Warmlopen

 Weer een zeven (wo) naar een zesje. Gelukkig blijft de tendens wel naar beter. Maandagochtend. Gevaarlijkste èn belangrijkste moment van de week. Ondanks het verbod om te plannen moeten wel de contouren van de week vorm worden gegeven. In welke richting gaan we het zoeken? Wat moet èn wat zou prettig zijn als het gebeurd is? Welke leuke extra's zijn er in de aanbieding? Liggen herkenbare dwarsliggers op de loer? En ga zo maar door.

 Diverse online-bestellingen gaan geleverd worden deze week. Een beetje Kerstmis is dat. We moeten op jacht naar een goed antibioticum. Iancu, de hond van 24 heeft aan een vechtpartij rond zijn loopse vrindinnetje een kop als een ballon over gehouden. Daar is duidelijk weer wat ontstoken en niet zo'n klein beetje ook. Z'n ogen zitten zo goed als dicht. De vorige keer bleef het tot z'n rechterkant beperkt. Het moet geen gewoonte worden, ander moet hij bij de volgende loopse teef achter slot en grendel.

 Hij moet inmiddels iets van 14 zijn of daarin de buurt. Mariana weet alleen te melden dat hij er in 2007, toen haar vader overleed, al was. Het zou goed zijn als hij zelf zou beseffen, dat hij niet meer de jongste is en gevechten uit de weg zou gaan. Het is natuurlijk ook niet netjes, dat je het hele jaar goed genoeg bent voor gezelschap en het delen van je voerbak en als het moment suprême er is, voorkeur gegeven wordt aan een ander. Toch geloof ik niet, dat ik zou gaan vechten. Ik zou die trut de deur uit gooien.

 Honden ... Ik moet ook iets met mezelf in het medische circuit, iets met de auto('s), de rookafvoer van de buren, het hout, de schuur en alle verdere oude bekenden. Opvallende afwezige is de tuin. Daar moet ff niks. Het zou tijd worden. Nou, gaan met die banaan!!

Vegetarisch

 Bieslook uit eigen tuin. Peterselie uit eigen tuin. Sla, rode krul, al gehad. En de eerste peen geproeft. Ook de eerst ronde radijs is reeds verorberd. Om de spinazie niet compleet te vergeten. Ook basilicum is gebruiksklaar. De tuin rukt op. De eerste tomaten hangen in de kas. Moeten natuurlijk nog groeien en vervolgens kleur krijgen. Zijn we gauw 4 tot 6 weken verder.

 Peulen bloeien en dan gaat het snel. Pepers vormen bloemen. Misschien moet ik die verwijderen. De planten zijn nauwelijks gegroeid. Al dat water van de afgelopen weken is niet aan hen besteed geweest. Ze zouden hun energie beter in de groei dan in de bloei kunnen steken. Dat hebben de gewone uien wel gedaan en daarbij de bolvorming volgens mij uit het oog verloren. En ik kan nog ff doorgaan. Prei, tuinbonen, koolrabi, rammenas, rode bieten, rabarber, artisjok, een paar aardappelen, bonen, aalbessen, appelbes, kruisbes, tijm, topinamboer, venkel, voorjaarsuien, rode uien en courgettes.

 Dat is, geloof ik, de hele inhoud van mijn eigen groentewinkel. Ik ben niet ontevreden. Niet alles is van een leien dakje gegaan. Te gemakkelijk moet het ook niet worden, dan is er geen zak aan. Van de bedachte relatieve rust is het de afgelopen weken niet echt gekomen. Ben mn druk met onkruid geweest. Misschien wordt juli een pas op de plaats voor de tuin.

Inkakken

 Een slome zondagnamiddag. Voor menigeen een pleonasme. Voor mij meestal niet. Maar had ik een bank gehad, ik had er op gelegen. Zo zie je, het niet hebben van een bank heeft zo zijn voordelen. Volgens mij lag het niet eens zozeer aan de dag van de week. Het is tijd om iets nieuws aan te pakken, een nwe grote lijn in het dagelijkse bezig zijn. Zondag is niet echt de dag om met zo'n switch bezig te zijn. Maandag is daar perfect voor. Morgen dus. Ik zie vandaag als stilte voor de storm. Nou ja, stormpje.

Veelheid

 De lunch suddert. De tomaten trekken. Pleven kan ff wachten. De schuurmachine poppelt. En de splijtmachine voelt zich gepasseerd.

 De baal hooi wil kunnen mulchen. De bonen kiemen prettig door. En de tuin schurkt weer tegen een beginnende wildernis aan.

 Fotoboeken willen eindelijk gemaakt. Advertenties opgegeven. Hostcontracten veranderd. En liggen gebleven centen opgehaald.

 Winterbanden vervangen. Apk uitgevoerd. Peugeot tot leven gewekt. En de C5 is toe aan een grote schoonmaak en wax-beurt.

 Vloeren willen betegeld. Meubels gerenoveerd. Het gastenhuis ingericht. En de joekel van een Tv eindelijk tegen het plafond geplakt.

 Ik verlang naar terrassen, koude drankjes, mensen kijken, hapjes genieten, in een verhaal verzinken en de tijd laten passeren.

Barcelona

 Carlos Ruiz Zafón. Voor het eerst tegenaan gelopen bij De schaduw van de wind (2001). Bijna letterlijk in één ruk uitgelezen. Het volgende boek (Het spel van de engel, 2008) vond ik helaas een beetje van hetzelfde. Daarna niet meer op de man gefocust geweest tot de laatste keer dat ik in Nederland was. Toen Het labyrint der geesten (2016) gekocht omdat het boek me weer aansprak. Nu blijk ik drie delen van een vierluik in mijn bezit te hebben. De gevangene van de hemel (2011) ontbreekt als ik me goed herinner. Zal voor de zekerheid al de boeken moeten uitpakken. Goede reden voor het boekenrek, maar dat terzijde.

 Mag hopen, dat het origineel als vierluik is bedoeld en geen AFTh van der Heijden'tje had moet worden met een x-delige trilogie. De beste man is niet meer. Meer zit er dus sowieso niet in, tenzij er ooit een onaf deel boven water komt.

 Bedacht me dat zijn eerste deel van het vierluik mede de reden is geweest om Barcelona te bezoeken. Ik ben daar nu tweemaal geweest. Heb dat mysterieuze soms kunnen proeven, maar vooral het idee gehouden, dat ik niet lang genoeg heb rondgehangen in de kronkelige steegjes van de oude stadskern. Ik ga daar zeker terug. De plek heeft net als Parijs en Rome iets ongrijpbaars waarin het prettig toeven is. Een warm bad van stadsformaat.

Doorrollen

 Wat een wereld van verschil zit er toch tussen het bedenken van wat gedaan moet worden en het doen. In feite zijn het twee compleet verschillende werelden. De ene is vergeven van afkeer, onwil en dwarsigheid en de andere wereld is er een van doorgaan en niet willen stoppen. Ik had gisteren zo de schuurmachine op het meubilair willen zetten. Was er licht geweest in de schuuruitbouwsels dan had ik het nog gedaan ook. Nu loonde het niet de moeite om al het gereedschap bij elkaar te zoeken.

 Volgende klus. Electra doortrekken naar de schuur. En als we dan toch met electra bezig zijn. De hele meterkast vervangen. De zekeringen liggen er. Ik weet nieteens meer wat nou precies het verschil is, maar waar de eerste electriciën voor gekozen heeft bleek achteraf niet de beste oplossing. Werk voor derden. Electra houdt bij mij op bij de meterkast. Gelukkig genoeg andere zaken te doen.

 Het 'alles heeft met alles te maken'-principe laat vooralsnog de dominosteentjes in gewenste volgorde en tempo vallen. Best knap naast de tuin, die vele malen meer de voorkeur geniet boven al die klusjes in en aan het huis. Heb nu al een veelvoud gedaan van wat afgelopen jaar uit mijn handen is gekomen in de zomermndn.

Doorgang

 Ineens als van de aardbodem verdwenen. Gisteravond in bed pas weer een moment aan het blog gedacht. Toch bijna twaalf uur blogloos geweest. Net als het ontbreken van regen gisteren. Wanneer was de laatste droge dag? Zover is het bij het blog nooit gekomen. Sinds het begin geen dag overgeslagen. D'r waren tijden daar schreef ik alleen in de ochtend. Misschien geen gek idee om dat weer in te voeren. Beperkt de woordenstroom, die nu soms dwingende vormen aanneemt, vanzelf. De Pc niet meer als de uitvalsbasis gebruiken, waar het nu vaak wel op lijkt.

 D'r valt nog steeds het een en ander te normaliseren na al die jaren en dan denkt zo'n jojo als Rutte, dat je in een paar mndn tijd een 'nieuw normaal' in de maatschappij geramd krijgt. Wereldvreemd die vent. Eerder regel dan uitzondering. Maar laat ik het bij mijn eigen afwijkingen houden. Behalve genoeg werk levert dat ook meer voldoening op, dan met hopeloze gevallen bezig te zijn.

 Ik zit voor mijn doen alweer een behoorlijke tijd op de goede weg. Ook gisteren weer gericht en met succes aan die weg getimmerd. Het oude meubilair is uit de weg gezet en de tweede plek voor de opslag van haardhout is vrijgemaakt en ingericht. Het splijten kan deze week beginnen als het weer nog wat verder bijtrekt en een deel van het meubilair is bereikbaar voor schuur- en herstelwerk. De binnenplaats na drie jaar (of waren het er maar twee en lijkt het langer?) bevrijdt van de stapels voorgezaagd brandhout.

Vlotjes

 Kijk, zo mogen we het zien. Half twaalf en al klaar in de tuin voor vandaag. De natte boel een beetje losgetrokken. Handen vrij voor de rest van de dag. Wordt dat een siësta? Zou zonde zijn. Een beetje klooien in de schuur lijkt me een beter idee. Iets met het oude meubilair? Perfect! Eerst de lunch, die kan de dag met gemak een andere kant op sturen, vooral in het weekeinde. Zou ook zonde zijn. Af en toe moeten er gewoon meters worden gemaakt om het geloof en het tempo erin te houden.

Startschot

 Een mistige morgen. Dat houdt toch zelden iets slechts in. Bovendien Weeronline die van de zes voor vandaag een zeven maakt. En nog weekeinde ook! Wat kan er mis gaan? Zwembroek aan en in het weiland duiken! Schoffelen, maaien, verslepen, schuren, hakken en splijten maar eerst mijn zoveelste koffie. Laat de dag met mate tot me komen. Ik hoef 'm niet in één stuk op mijn bord. Alles in behapbare brokken graag.

 In de wereld is niet zoveel gebeurd. J.P. Coen staat in Hoorn nog steeds op z'n sokkel. Eindelijk heeft publiek bezit de bescherming gekregen, waar het recht op heeft. Ga de tuinkabouter in je eigen vierkante meter bestraatte vinextuin slopen, als er zo nodig iets kapot moet. Ook kabouters, vooral tuinkabouters zijn door en door racistisch en weten niks beters te doen dan te discrimineren. En van plastic zijn ze nog milieuonvriendelijk ook.

 Ik ga Al Jolson luisteren en Gone with the Wind kijken. Wordt tijd dat wat eelt gekweekt wordt op die tere zieltjes. Ik dank God op mijn blote, blanke knieën, dat ik geen oorlog aan den lijve heb ondervonden. Maar als dat een paar generaties langer duurt ga je uit verveling schijnbaar stokken zoeken om honden te slaan. Volgens mij moet men weer iets met kanalen graven en venen ontginnen en dan niet met de Caterpillar, Hitachi, Case of JCB maar met de spade en de handjes. Volgens mij doet dat wonderen.

Comme ça?

Anders ...

 Ik word moe van al dat gezeur en gezever over racisme en discriminatie. Levensmoe. Je wilt toch niet leven in een wereld waarin je met iedere scheet van een ander rekening moet houden en er, als het ff kan, ook nog begrip voor moet hebben. Òf, wat misschien nog wel erger is, bij iedere scheet rekening moeten houden met de rest van de wereld. Maatje 43 of 44 in de schoenen en 56 of meer voor de lange tenen.

 Blij toe dat ik geen BN'er ben, zou ik morgen putjes kunnen gaan legen. Volgens mij weten de meeste mensen absoluut niet waar het om gaat en ze het dus over hebben. Waar het kleine Nederland groot in is!! Ergens is de mare de wereld in geholpen dat iets niet klopt cq een nwe waarheid is verrezen en ineens, was nooit zo maar is nu wel het geval, meent iedereen zich aan de 'goede' kant van de scheidslijn te moeten positioneren. Zie je maar weer hoe zwak de massa is, als er enige druk op wordt uitgeoefend. Overgave wordt aangeboden zonder dat er om gevraagd wordt. Heiliger dan de Paus willen zijn. Heil huppedepup .....

 Mensen ga ff allemaal ontnuchteren. Collectief naar de AA om de nergens op gebaseerde afkeer aan te pakken, kunnen de alcoholisten gewoon naar huis.

 Verschillen tussen mensen zijn er altijd geweest, zullen er altijd blijven en zullen ook altijd weer inspiratiebron blijven voor op- en aanmerkingen.

Worstelen

 We werken ons door de voornemens van de dag heen met het enthousiasme, waarmee we vroeger slapgekookte bloemkool met een snotsausje aten. Wilde je het niet de volgende ochtend als ontbijt voor je neus krijgen, at je het de avond ervoor gewoon op. En zo'n bloemkoolprak met melksaus is 's avonds al een ramp, laat staan als je er je dag mee moet beginnen.

 Kauwen hoefde niet. De kunst was om het door te slikken zonder dat iets van smaak en consistentie van de hap door drong tot het smaakcentrum in je hersenen. Zoals mensen een halve liter bier achterover kunnen kiepen zonder één keer te slikken. Ik beheers die kunst niet. Toen niet en nu niet. Ik werk mondjesmaat en wil graag proeven wat voorbij komt. Geen 25 smaken op één bord maar ook geen intuberen.

 Het gaat stap voor stap. De voorgerechten heb ik gehad. De hoofdschotels, les pièces de resistance hou ik van een afstand in de gaten. Ik twijfel. Inhouden bij een aanloop is nooit een goed idee. Het is 'tac - tac'. De ene 'tac' leidt naar de ander. Kom op. Terug en een nwe aanloop. Je kunt het!!

Tegenzin

 Vandaag doorbijten. Betalingen en soortgelijk geregel drijven mij om de een of andere reden steeds weer in de contramine. Al zo lang ik me kan herinneren en het wordt er niet beter op net zoals bij de allergie. Gisteravond een begin gemaakt en zien dat ik dat vandaag niet uit mijn handen laat glippen. Geen was of afwas om de boel te omzeilen.

 Werkje van niks. Daar kan het dus niet aan liggen. Waar het wel aan zou kunnen liggen blijft gissen. Het heeft iets van zinloosheid, verplichting, etc? Ik heb me er nooit in verdiept, het alleen met regelmaat geconstateerd. Nog regelmatiger heb ik moeten constateren, dat ik er niet onderuit kom. Herinneringen, boetes of de dreiging met deurwaarders waren vaak het zetje, waardoor ik alsnog in beweging kwam. Dat stadium heb ik achter me gelaten. Ik zit me nu mn zelf dwars. Minstens zo vervelend.

 Het is tenslotte niet zo, dat je het vergeet. Integendeel. Het houdt je bezig. Trekt op de meest ongewenste ogenblikken aan de bel. 'Hé, hallo, vergeet je niet iets?' Nee, ik vergeet niets. Ik wil niet, dat is het punt. Wil niet, maar moet. Opgedrongen moeten. De ergst denkbare versie,

Ondergelopen

 Zwemmen kan net niet in het weiland achter de tuin maar pootje baden mag je ruim zien, soms zelfs tot aan de knieën. Het beperkt de hondenronde tijdelijk tot de tuin. Drollen scheppen. Mijn laarzen kunnen niet meer tegen het echte water. Sneeuw was geen probleem, regen lukt ook maar onder water duiken is teveel gevraagd van de scheuren in het rubber. Natte voeten. Niet lekker. Goed moment om een paar nwe laarzen te regelen. Wordt weer zoeken.

 Het weer trekt gelukkig langzaam bij. Kan het water weer wegzakken. De vijf van zondag is terug naar een zes en geen zevens gedegradeerd. Daarvoor zijn de negens achten geworden, maar dat neem ik voor lief. Licht aan het einde van de tunnel. Een beetje zomer voordat de herfst toeslaat.

VI

 Daar gaan we weer ... Adverteerders haken af vanwege uitspraken van Derksen, een van de vaste tafelheren van Veronica Inside. Ik ken het programma niet echt. Soms zie ik een stukje voorbij komen op Dumpert. Voetbal, daar gaat het meeste van het programma over, interesseert me voor geen meter en was dat wel zo geweest, dan zou me de mening van de heren aan tafel minstens zo worst zijn, als ze me nu is.

 Af en toe komen ook andere onderwerpen uit de actualiteit voorbij en dan wil men nog weleens hun eigen kijk op de zaak ventileren. Zoals ook bij het eigen onderwerp gebeurt dat redelijk ongefilterd. Er wordt niemand naar de mond gepraat, geen watten aangebracht voordat geslagen wordt, niet voor alles begrip getoond, etc. Dus dat zo'n Derksen het heeft over 'alleen maar schreeuwende gekkies op tv die de ruimte krijgen' als hij het over de BLM-protesten heeft, zou niemand moeten verbazen. En dat hij over iemand verkleedt als Zwarte Piet zegt "Weten we zeker dat dat niet Akwasi is?" kun je naar mijn idee hooguit een slecht gelukte grap noemen. Had een mnd geleden geen problemen opgeleverd, maar zo werkt dat tegenwoordig niet meer.

 De asociale media stonden direct weer met hun moralistische vingertjes te wapperen en de adverteerders zagen de bui al hangen en dachten 'Wegwezen voor we meegezogen worden'. Misschien een aardig idee om eerst een discussie te hebben over begrippen als racisme, racistisch, discriminatie, xenofobie, etnocentrisme, etc? Zodat iedereen een beetje weet waar men het over heeft en niet iedereen met zijn/haar/het eigen versie op de loop kan gaan.

 Een voorzet vanaf de Wiki:

 Volgens het Internationaal Verdrag inzake de uitbanning van alle vormen van rassendiscriminatie betekent raciale discriminatie "elke vorm van onderscheid, uitsluiting, beperking of voorkeur op grond van ras, huidskleur, afkomst of nationale of etnische afstamming die ten doel heeft de erkenning, het genot of de uitoefening, op voet van gelijkheid, van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden op politiek, economisch, sociaal of cultureel gebied, of op andere terreinen van het openbare leven, teniet te doen of aan te tasten, dan wel de tenietdoening of aantasting daarvan ten gevolge heeft." Amen.

Gewichtsverdeling

 Je wordt melig van dat BLM-gedoe. Het had grappig kunnen zijn, als het niet zo eenzijdig en misplaatst was geweest. Nee, ik ga het er niet weer over hebben. Over het paard getilde dramdojo's moet je geen podium geven, dan gaan ze vanzelf wel opzoek naar een andere mogelijkheid om aandacht te vergaren. Laat iedereen z'n eigen problemen oplossen en ze niet op andermans bordje schuiven. Kan die ander met andere, belangrijkere dingen bezig zijn.

 De tuin bijvoorbeeld. Zowaar nog een paar strekkende meters onkruid verwijderd en de potentiële wijngaard van klein formaat weer grotendeels te voorschijn getoverd. Had ik het niet verwacht vanochtend. Maar buiten zijn is in deze tijd te aantrekkelijk om geboden kansen te laten lopen. Ook netjes alle andere zaken afhandeld. Vanavond nog het een en ander via het internet en dan zijn we heel redelijk bij.

 Met het mooiere weer opkomst wordt het zaak om de hoek van de schuur leeg te trekken waar het oude meubilair in de weg staat. Ik mag dan weliswaar niet meer plannen van mezelf, maar dat lijkt me een mooi voornemen voor de komende dagen.

Weg ...

 Lunchtijd en pauze onderweg naar Toulouse. Ik zou er IRL wel naar toe willen. Alleen maar goede herinneringen aan die plek en ben daar toch menigmaal geweest. Helaas is de lol van reizen en verblijven er op het moment een beetje af. Al die flauwekul met mondkapjes, afstand houden en temperatuur nemen en dan als haringen in een tonnetje opeengepakt een paar uur in een vlieggeval zitten, waar de lucht alleen maar rondgepompt wordt, met bij aankomst eenzelfde tafereel èn bij terugkomst, als je niet alles goed gecheckt hebt of tijdens je afwezigheid de zaken weer veranderd zijn cq teruggedraaid, mag je 14 dagen thuis blijven zitten en in spanning afwachten of covid-19 niet alsnog toeslaat.

 Ik snap de mensen niet, die nu met niks anders bezig zijn dan op vakantie willen gaan. De thuissituatie is al anders dan anders genoeg en compenseert de behoefte om te verkassen ruimschoots, wat mij betreft. Zeker als je dan ter plekke met eenzelfde onzin te maken als thuis. Ik snap de landen als Griekenland, Spanje en zo wel, maar mij zullen ze voorlopig nergens zien, als ik door het hele circus heen moet om ergens te kunnen verblijven in een circus dat een kopie van de onzin aan het thuisfront is.

 En bullshit is het. In Sibiu bij de Shopping City staan ze bij de ene ingang de temperatuur van iedereen te meten en een ingang verderop heb je daar geen last van. Nou, dan weet ik het wel.

Afvangen

 De stemming nog net kunnen vastgrijpen voordat ie in de afgrond verdweeen. Het is en blijft opletten. Het in de gaten houden van een kleuter in het zwembad is er niks bij. Nu de boel omhoog zien te hijsen en terug over de rand trekken. Vaste grond onder de voeten ipv het grote niets en het zooitje geen moment uit het oog verliezen. Bezig houden en de minder gewenste invloeden netjes op afstand.

 Misschien schuif ik aan bij de Laatste Tafel. Had gisteravond nog wel ff willen doorlezen, maar uiteindelijk verstandig gebleven. Vreemd dat een boek over een onderwerp, waar ik zelf het nodige mee te schaften heb, zo kan boeien. Rake uitspraken en constateringen. Oprispingen die je aan het denken zetten. En de hele tijd maar vrgn, vrgn en nog eens vrgn. Waarom dit, waarom dat en vooral geen antwoorden en de wetenschap, dat je die ws ook niet meer gaat vinden of krijgen. De onderwerpen zijn anders, het mechanisme is me meer dan bekend.

 Een goed moment om het streven buiten bezig te zijn aan de kant te schuiven. Gewoon winters aan de slag aan de vooravond van de zomer. Het is bar en boos en verder niks aan te doen.

Geniaal

 Een veer in de reet is een veer in de reet, ook als je 'm daar zelf in steekt. Ipv nog een rondje op mijn knieën door de keuken kreeg ik gisteravond in een helder moment het idee om de andere schoongemaakte onderdelen van het melkcircuit van de koffiemachine aan een nadere inspectie te onderwerpen. Als het onderdeel niet op de grond is gevallen of op het aanrecht tussen de andere meuk is verdwenen, is het misschien niet eens de pot uit geweest cq daarin verdwenen. Iets wat alleen kan als het op de een of andere manier in een van de andere onderdelen terecht is gekomen. En zie daar dat bleek het geval. Het reserve-onderdeeltje kon terug in het zakje. Eind goed, al goed.

Overvloedig

 Weer een zeven naar een zes en een 5'je erbij. Het blijven alsmaar zes slechte dagen voor de boeg. Het is doorbijten tot en met de laatste druppel. Ik ben het wel een beetje zat en meer dan dat ook. Het is juni verdomde! Waar blijft die opwarming van de aarde? Als dit het is, geef me dan maar een ijstijd. In de tuin kan ik langzamerhand zo'n moerasboot uit de Everglades gebruiken. D'r is ooit een serie geweest, waar je die dingen te pas en te onpas voorbij zag stuiven.

 Het weer en dan mn de toestand van de buitenboel is triest. Je word er treurig van. Nat, nat, nat. Het voor de winter vrijwel leeg gepompte zwembad is inmiddels weer voor een kwart gevuld en daar komt nog iets van 10 cm bij, voordat de verdamping de neerslag misschien gaat overtreffen. Gelukkig blijft het water niet overal zo staan als in het zwembad. Dan zou zelfs rijst het voor gezien hebben gehouden. Er zijn wel planten die een waterstijging van cm's in korte tijd weten bij te houden met hun groei, maar die had ik dit jaar niet voorzien in mijn beplantingsschema.

 Een weerperiode die me niet geheel vreemd is trouwens. In de Limousin kon het weer er ook wat van en dat zelfs met een jaarlijks terugkerende frequentie. Dan stapte ik in de auto en reed zover naar het zuiden dat het tenminste voor een paar uur droog was, raapte alle moed bij elkaar en keerde terug naar de nattigheid. Dat gaat hier niet werken. Eerder meer dan minder regen. Moet dan minimaal de Karpaten door/over en de vlakte van Pitesti-Bucuresti is nou niet het meest aantrekkelijke deel van Roemenië. We waden wel hier ter plekke verder.

Tuinklets

 Tomaten .... een wereld van verschil met een jaar geleden en dat ondanks de veel royalere neerslag. Nu is de vrg waar heb ik het aan te danken? Het scheelt natuurlijk, dat het plastic niet kapot is geslagen. Maar de schimmelellende zat voordien al in de planten. Ik ben  erg voorzichtig geweest met water geven. Steeds aan de voet, niet over de plant en inmiddels doe ik het niet meer. Genoeg water in de grond en de planten goed gegroeid. Ik hou ook het onkruid beter bij dan vorig jaar, waardoor het mn over de grond beter ventileert en minder vocht blijft hangen. Verder spuit ik de planten iedere zondag (als Mariana in de kerk staat) met een licht aftreksel van brandnetels. Tenslotte zouden ook de gekochte planten  (3 v/d 4 rijen) van soorten  kunnen zijn, die relatief schimmelresistent zijn.

 Voorlopig maar gewoon afkloppen en afwachten. We zijn er nog niet. Nog 3 mnd te gaan.

Ergerlijk

 Het zijn de kleine dingen die het doen ..... Dat geldt ook in omgekeerde richting. Vanochtend na de koffie alle uitwendige onderdelen van de koffiemachine, die met het verwarmen en opschuimen van de melk te maken hebben, uit elkaar genomen en in een pot gedaan met water en een speciaal schoonmaakmiddel. Betekende, dat ik vanavond voor het maken van een LM eerst de boel moest afspoelen en monteren. Het is zo gemaakt, dat je de boel blindelings in elkaar kan zetten. Het kan maar op één manier. Helaas miste er een onderdeel. Klein maar onmisbaar.

 Het ding is me wel eens gevallen bij het aansluiten dan wel afsluiten van het melkreservoir. Maar dan gebeurt het onder je neus en heb je in het beste geval een idee waarheen het onderdeel denkt te kunnen verdwijnen. Nu kwam ik er pas uren later achter dat het miste. Waar zoek je zoiets dan? Bovendien had en heb ik het idee, dat ik alle onderdelen bij elkaar had, toen ik ze in de pot stopte. Er tussenuit gevallen bij het monteren? Nee, niks in of op het aanrecht. Gevallen bij het demonteren? Ik kan het niet uitsluiten. Al wat rond gekeken, over de vloer gekropen en zaken van de plek gehaald. Maar niks.

 Ergerlijk. Net zo ergerlijk als iets willen doen, naar de keuken of waar dan ook gaan en dan niet meer weten wat je wilde of -nog ergerlijker- iets uit je handen leggen en het een minuut of wat later niet meer kunnen vinden. Gelukkig een reserve exemplaar achter de hand. Die mag dus ècht niet hetzelfde overkomen.

Zzzzzz

 Dip slaat weer toe. Dagen geen last van gehad. En nou ook niet persé slopend bezig geweest vandaag. Ws net de rust, het ietsje meer rust dat het 'm doet. Het is de rust gegund. Nog wat kleine dingen vanavond en dan lekker vroeg gestrekt gaan. Het weer nodigt ook eerder tot een nawinterslaapje uit dan aan een overgave aan zwoele avonden. Als de zevens steeds weer zessen en de zesjes vijven worden is het makkelijk om met zevens, achtens en negens te strooien zolang als het maar meer dan een week verderop is. Nog steeds 7 emmers op een vierkante meter te gaan in de komende zes dagen. Ik had rijst kunnen zaaien, als ik had gewild.

Staken?

 Het wil niet echt. Echt niet! Zijn de dagen zo anders dan anders? Het loopt allemaal redelijk soepeltjes, maar dat is toch ook niet de eerste keer. Het is natuurlijk ook niet de eerste keer, dat het blog vullen niet echt wil. Maar of beide zaken een op een passen heb ik niet bijgehouden. Het is windstilte als ik op een zeilboot zou zitten. Zelfde water, zelfde boot, geen voortbeweging meer. Je houdt je met andere zaken onledig en een scheef oog gericht op de horizon.

 'Uitgeluld' zou een mooie afsluiting zijn, maar zo voelt het nou ook weer niet aan. Zou je dat trouwens kunnen aanvoelen? Is een beetje als doodgaan en dat werkelijk voelen aankomen. Het moeilijke is, dat het niet reproduceerbaar want eenmalig is en dus wetenschappelijk geen waarde heeft. Vertelt ook zo lullig vanaf de andere kant. Mocht het al kunnen, praat je tegen een muur. Nog nooit serieus verifieerbare verhalen van de overkant ontvangen. Ik niet en niemand anders.

 Nu we het toch over de andere kant en ontbrekende communicatie hebben .... het schijnt dat vrouw en zoon van de onlangs overleden man z'n hond op straat hebben gezet. Het zou me niks verbazen qua dorpse mentaliteit, maar dat het dier momenteel achter een loopse teef aan drentelt en ruzie maakt met mogelijke concurenten, is me een te zwak bewijs voor deze roddel. Over een week of wat is er meer duidelijkheid. Dan is de dame de heren zat en zou de hond, als hij al aan de overledene toebehoorde, gewoon terug moeten keren op z'n honk. Zo niet dan wordt voor de zoveelste keer een in principe sociaal en zich van geen kwaad bewust dier aan z'n lot overgelaten.

Samenloop

 De laatste 'officiële' door en door natte dag, de laatste wasmachine voor de komende weken en de laatste hand aan het opschonen van de keuken. Soms lopen zaken redelijk in de pas. Het onluikende enthousiasme van gisteren is door een golf aan doodsgedachten weer op z'n plek gezet. Dus ook de evenwichten 'kloppen' weer. Na vandaag ruimte voor nwe initiatieven, liefst mbt oude zaken.

Corrigeren

 Hoe peuter je honden aan hun verstand dat je niet gediend bent van hun vrijheidsstreven en navolgende algehele schijt aan gehoorzaamheid?? Dat er met een knuppel overheen gaan ongetwijfeld het verkeerde effect heeft, begrijp ik. Rosa had maar wat goed door, dat ik niet blij kon zijn met haar gedrag en kwam uit eigen beweging de binnenplaats op, kop naar beneden en staart idem. Bij Prada is dat anders. Die liep in de val en zou anders niet eerder verschenen zijn dan het haar beliefde. En dat dan met een air alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Het haar goede recht is om er vandoor te gaan en uren schijt te hebben aan mijn verzoeken om terug te keren. Dat ze met z'n tweeën waren maakt het niet makkelijker.

 Maar oké, ze hebben hun lol weer gehad en ik zou niet weten, wat ik daar tegenover zou moeten stellen om dat besef van lol om te keren in iets waarvan ze beseffen, dat ze het beter maar niet kunnen doen. Argumenteren is het ook niet. Dan wordt je aangekeken met een blik van "Wat blaf jij nu allemaal?". Negeren heeft wel effect in zoverre dat ze snappen, dat er iets niet klopt, niet is zoals het normaal is. Maar dat is uren later na in eerste instantie wel 'aandacht' te hebben gegeven, want je wilt ze tenslotte binnen hebben. Zou je in de wildernis wonen, dan wist ik het wel, dan konden ze buiten blijven tot ze een ons wogen en als het kon letterlijk op de knietjes om vergeving èn een bak voer bedelen. Dat is helaas hier in het dorp geen optie. Gewoon door met het strikte deurbeleid

Verrast

 Het zijn de kleine dingen die het doen. Hoelang rammel ik nu al aan diverse deuren om zoiets simpels als een vloerzeep geleverd te krijgen? Zes mndn? Langer. Een jaar? Zou best kunnen. Uiteindelijk een week of wat geleden aan de bel getrokken bij het hoofdkantoor. Daar inmiddels al zolang niks op terug gehoord, dat ik het al wilde wegzetten als poging nummero zoveel zonder resultaat.

 Gisteren een reactie van de 'Geschäftsführer'. Klinkt in het Engels (General manager) nog net iets imposanter. The big boss himself? En het was niet eens een vriendelijke afwijzing. Ik voel me gevleid. Of ik ff mijn volledige adres wilde doorgeven, dan zouden zij me een voorstel doen. Dat ga ik zeker doen. Omstandigheden die meewerken. Zo zie ik het graag.

Timing

 Ik snap ze, maar word er niet blij van. Twee dames hebben een uitgelezen kans aangegrepen om er tussenuit te glippen. Ik dacht het me inmiddels wel te kunnen permiteren om met de kruiwagen in en uit de poort te lopen. Weliswaar steeds met het sluiten van de poort maar er blijft dan toch zo'n groot gat over, dat de verleiding ondanks weken van tegenovergesteld gedrag te groot is om te weerstaan en weg waren ze.

 Dat was om een uur of drie. Inmiddels vijf vrije uren geleden die met volle teugen en schijt aan mij zijn genoten. Buren, meer omwonenden zijn ook niet blij, maar daar heb ik dan weer schijt aan. Inmiddels drie keer een poging ondernomen om ze weer in het gareel van de binnenplaats te krijgen maar daar hebben ze (nog) geen zin in.

 Het lulligste is het voor nummer drie, die wel luisterde. Die zit nu noodgedwongen binnen om de poort naar de tuin open te kunnen laten voor het geval de andere twee genoeg hebben van hun vrijheid. Hopelijk komen ze voor de nacht naar binnen. Anders zou het nog wel eens een rumoerige nacht kunnen worden. En het is al druk zat met een loopse dame in het dorp.

 Update: 21:45 allebei weer binnen de hekken.

Nader?

 Het is weer ff richtingloos. Maar richtingloos is niet richtingloos. Waar het ooit de notie van een slagveld had waar ik me moedeloos afvroeg welke kant ik op zou moeten gaan om over te gaan op kruispunten met meer mogelijkheden dan me lief waren, is het nu een kwestie van een pleintje in een oude stadskern, waar vandaan zich in alle richtingen een kronkelig netwerk van trapjes en steegjes ontrolt. Een uitnodigend netwerk vanaf een pleintje met diverse nog uitnodigendere terrassen.

 Ik wil letterlijk overal en nergens heen. Zitten blijven en slenteren. Ik ken het van de beste vakanties en stedentrips die ik heb gehad resp. gedaan. Korcula en Rome. Piran en Parijs. Ferentillo en Barcelona. Dubrovnik zonder toeristen. Meer steden dan omzwervende vakanties. Het enige wat ontbreekt is de rust om van de mogelijkheden te genieten. Om in die verdwaasde toestand te komen, die na zo'n verblijf buiten de alledaagse werkelijkheid weken en soms mndn kon aanhouden, maar dan nu permanent.

 Heb je onder handbereik waar je meermaals naar verlangd hebt, aarzel je om van de gelegenheid gebruik te maken, pak je niet door. Wie weet, misschien is het wel vergelijkbaar met het niet openen van een cadeau. Zolang je het ingepakt laat en het om mogelijkheden gaat is het net nog iets spannender, aantrekkelijker dan uitgepakt en éénduidig.

Intermezzo?

  Het mechanisme van de eeuwigdurend lijkende regen is doorbroken. Geen eindeloos nachtelijk geplens. Zowaar een beetje blauw in de lucht vanochtend. Wel nog gebagger voor ik de tuin door ben. Maar we zijn nog niet van het overvloedige hemelwater af. Misschien gaat het per saldo meevallen, maar het is nog kiezen op elkaar tot na het weekeinde.

 Voorlopig maakt het me allemaal niet zoveel uit. Het bezig zijn met de keuken is zondagochtend gestrand voor ik halverwege was en ook de tomaten verdienen aandacht en staan in een tunnel die wel of geen regen reduceert tot wel of geen gedruppel. Verder ga ik er van uit, dat de weersvoorspellers er wat de uren dat het zou regenen net zo naast zitten als de afgelopen 2-3 weken. Kortom we klooien gewoon verder. Geen buren die een plezier gedaan moet worden. Ik kan lekker voor en met mezelf aan de slag. Kan alleen maar een mooie dag worden.

Zuunig

 Rust. Half tien. De eerste keer vandaag, dat ik zit zonder dat ik zo meteen weer op moet. Dat zijn bijna veertien uur. Net als het aantal slaapuren neigt ook een dag als deze naar oude gewoontes. Nog een paar uur erbij en we zijn terug waar we ooit normaal vertoefden. En nog sociaal bezig geweest vandaag ook. Het kan niet op.

 De enige echte buren, in de betekenis van naast ons wonend, blij gemaakt. Die zitten vanavond alle drie uitgebreid in bad. Hebben ze drie dagen niet kunnen doen, omdat hun kachelpijp (op onze binnenplaats) door de tijd en het weer vermorzeld was. Zij verwarmen het badkamerwater met een houtkachel. Klinkt romantisch. Lijkt me niks. Moet je een uur of wat van te voren bedenken om de boel op te stoken, anders heb je geen warm water. Hoe vaak zou ik het vuurmaken vergeten of na een uur stoken geen zin meer hebben om in bad te stappen?

 Ze kwamen zelf al met het idee om RVS te installeren ipv hetzelfde soort buis, wat van ellende naar beneden was gestort. Hoefde ik tenminste niks bij elkaar te zoeken, waar ikzelf niet achter stond. Typerend was, dat ze vandaag, nadat ik de pijp had gesloopt, alles maar dan ook werkelijk alles van de oude pijp meenamen, ondanks de grotendeels verrotte toestand waarin het spul verkeerde. Je weet nooit wanneer zo'n buis desondanks van pas kan komen. Je vervangt iets omdat het slecht is en dan ga je de restanten bewaren. Tja, als ik weer eens over de binnenplaats van 24 loop, zie ik hetzelfde. En dan staat alles ook nog eens gewoon buiten in de regen. Het zou me niet meer moeten verbazen.

Darkside

 Mijn stemming twijfelt. Prettig dat dat tegenwoordig aangegeven wordt ipv enkel geconfronteerd te worden met de plotse verandering van richting. Mijn eisenpakket ff terugschroeven. Gelukkig een hoop domme doedingen te doen vandaag. Weinig gelegenheid om me in mezelf te verliezen. D'r zijn nog wel wat punten, waarmee ik mezelf steeds weer dwars zit door er vooral niet mee bezig te zijn. Mocht ik me daar eindelijk doorheen slaan, of beter het mechanisme doorgronden, zou je van een bevrijding kunnen spreken. Het vallen van de laatste ketenen.

 Het is niet geheel vergelijkbaar, maar als ik lees dat iemand 13 jaar na het vertrek van zijn partner nog steeds haar toiletartikelen in de badkamer heeft staan en zo af en toe flesjes openschroeft om haar via het geurenpallet weer terug te halen, dan denk ik, dat ik zo mijn eigen 'flesjes' uit het verleden met verbazingwekkende zorgvuldigheid bewaar. Er is iets (ellende) afgesloten en ipv daar blij om te zijn en onbelast verder te trekken, neem ik stukjes mee, creëer zelfs nwe alsof ik een gemis moet compenseren.

Zondvloedje

 Regen, regen, regen. Juni is en verregende mnd geworden en gaat in stijl afsluiten. Nog zeker een week bar en boos weer en daarna begint de invloed van juli door te werken. De lui van Weeronline waren het zelf ws zo zat, dat ze op de laatste dag van de 14-daagse voorspelling een zonnetje hebben gezet. Van vijf, naar zes, naar zeven, naar acht en tot slot een negen. Zalig zij die geloven. Nog twee weken om het bij te stellen en de bijstellingen gingen de afgelopen weken steeds in neerwaartse richting.

 Was het middenpad in de tuin al bestraat, zou het al iets schelen. Maar daarna duikt je het weiland met het zeiknatte hoge gras in. Dat is een beetje het nadeel van de route achterom. Dat en de modderige en dan vooral spiegelgladde delen van de weg. Ik zag het vanochtend niet zitten om weer tot in mijn kruis zeiknat te worden en vervolgens te lopen glibberen. Komende tijd iets van een regenbroek zien te regelen. Zou een hoop schelen.

Tè?

 Beter, droog weer, het weiland achter de tuin gemaaid en ik splits Mariana een keer de ochtendronde van de honden in de maag. Zien wanneer ik dan echt wakker word. Nu wordt het steeds iets vroeger, nog ff en ik zit op mijn oude vier uur slaap per nacht. Dat lijkt me niet nastrevenswaardig. Ik streef er zelfs niet naar. Toch krimpt het aantal slaapuren gestaag.

 Vóór achten na de honden aan de koffie heeft wel wat. Het geeft je een royaal gevoel van tijd. Daarvoor loop je dan de hele dag met het idee rond, dat je ieder moment in slaap kunt vallen. Is het niet echt. Bovendien begint dan een mallemolen te draaien. Klopt dit wel? Is er iets mis? Etc. Dat is het verschil tussen mijn geworstel met de dood en dat van de hoofdpersoon van Kayser. Voor hem is het een zeer waarschijnlijke zekerheid. Voor mij is het de mogelijkheid van een overval. Waar hij probeert af te sluiten, probeer ik te vermijden wat er ws niet is.

 Neemt niet weg, dat we met een hoop gedachten dichtbij elkaar zitten:

 "Als je je eenmaal realiseert dat je nog maar weinig toekomst hebt omdat de ouderdom komt aansloffen met een karrenvracht aan gebreken, wordt je verleden dan belangrijker? Ga je dan, omdat er weinig meer te bereiken valt, als het ware een beetje met je rug naar de toekomst staan en meer en meer in het verleden wonen? In de hoop dat je verleden wat voorstelt? Wordt het  motto dan alleen nog: Dit is wat we hebben, hiervan moeten we maar houden? "

Meta-data?

 Duitsland op een laag pitje, Peru uit het niets ter plekke. Peru verdwenen, Duitsland terug op oude sterkte. Je zou toch bijna denken ....

Misplaatst

 Wil al dagen iets met Zwarte Piet. Zo'n onderwerp, dat te belachelijk is voor woorden. Niet dat ik daar nu ineens een mening over heb. Die had ik al. Meer vanwege de rubberen ruggengraad van Rutte. Eerst een redelijk normale reactie en nu, een paar jaar later een draai van 180 graden. Voorzichtig gebracht want rubbenruggengraden zijn wel flexibel maar kunnen snelle draaien niet aan. Een lul is het. Maar dat is niks nieuws. Een opportunistische lul. Maar ook dat is oud nieuws.

 Van 'Zwarte piet is nou eenmaal zwart' naar 'Mensen willen die pijn niet'. Welke mensen? Die paar beroepsgekwetsten? Welke pijn? Van de pepernoot die tegen je kop knalt bij het strooien? Dat bij allerlei oude gebruiken waarbij dieren pijn lijden of zelfs de dood in worden gejaagd naar alternatieven mag worden gezocht, lijkt me terecht. Zwarte Piet is geen dier, wordt niet gekweld en al helemaal niet om zeep geholpen. Ja, door die beroepsquerulanten die blijkbaar niks beters te doen hebben dan zich te pas en te onpas gekwetst te voelen en dat op een hele natie denken te moeten projecteren.

 Bij zulke mensen is het moeilijk om redelijk te blijven. Hun grotesk gedrein moet je grotesk beantwoorden. Bij de volgende intocht, moet iedereen die gaat kijken zich als Zwarte Piet verkleden èn schminken. En dat net zolang volhouden, jaar op jaar, totdat die zeurkousen, die daar iets tegen hebben, hun gedram opgeven. Volgens mij is dat gauw gebeurd.

Weermensen

 Vandaag in het kader van enige twijfel naar een Roemeense weerwebsite gezocht om te zien of dit instabiele en moeilijk voorspelbare weer geen blinde vlek van Weeronline is. Natuurlijk hoopte ik bij de lokale weersvoorspellers ineens alleen maar zonovergootte dagen tegen te komen. Helaas. Ze zitten op dezelfde lijn en zitten er (vandaag) net zo naast als de Nederlandse website. Waar het de hele middag had moeten regenen, is het net begonnen.

 Het soppen in de velden is al eens erger geweest. De ondergrond weet de aangevoerde hoeveelheden water redelijk weg te werken. Toch word ik niet vrolijk, als ik naar de tuin kijk. Het net iets lager liggende middenpad is een zompige toestand en de netjes schoongemaakt percelen zijn weer compleet dichtgeslagen door de regen en hagel. Gelukkig spoelt de grond niet weg. Loswerken heeft geen zin, want het ziet er naar uit, dat de mnd het verder met dit weertype moet doen. Zeventjes worden zesjes en zesjes worden vijven.

Ondergedoken

 Schiet op zo met de dag, al zit het niet lekker achter de Pc met aanrollend onweer. Een begrafenis en sterke drank op de nuchtere maag is geen activerende combinatie. Om drie uur op bed gaan liggen en twee uur geheel van de wereld geweest. Langzaam word ik weer mens. En dan zijn we uren later. De achteraf mee gekregen maaltijd (la pachet) opgewarmd en verorberd. Grote gezelschappen in een restaurant zijn ook buiten nog niet toegestaan. Je zou me zo weer in bed kunnen leggen.

 Mariana en ik hikken ieder op onze eigen manier tegen de dood aan.  Bij bekende (en sympathieke) mensen vindt Mariana het maar wat onterecht

 ...... daar gaan we weer. Ik vloog een centimeter of 10 van de stoel omhoog en buiten douchen is geen probleem. Pc afgekoppeld en over naar de mini. ....

en kan het maar moeilijk een plekje geven. Ik denk daarentegen eerder aan dingen als 'Dat had ik kunnen zijn.' of 'Wanneer ben ik aan de beurt?'. De hele, netjes weggeordende doodtoestanden worden weer ff stevig door elkaar geschud en proberen hun eigen weg te gaan. Gek genoeg heb ik daar bij het lezen van het boek van Kayzer (nog) geen last van.

 Hersenbloeding nummer zoveel. Lijkt me toch niet zo normaal als dat zo ongeveer de meest voorkomende doodsoorzaak is. Maar misschien zie ik wel spoken. Niemand hier die zich daar openlijk iets over afvraagt. Weer een sympathieke dorpsgenoot minder. Straks moet ik nog aan een nwe generatie gaan wennen ....

Oprekken

 Een leuke. Of het waar is of enkel anekdotisch, maakt me niet zoveel uit. In de maalstroom van gedachten waarmee de hoofdpersoon van 'De laatste Tafel' zijn gedachten weg probeert te houden bij de aanstaande operatie en de zeer waarschijnlijk fatale afloop duiken steeds weer wetenschappelijke wetenswaardigheidjes op. In het kader van het aanwezige of ontbrekende grote doel van de evolutie haalt hij een voorbeeld aan van zeeschildpadden, die ooit, in de tijd dat Afrika en Zuid-Amerika nog tegen elkaar aan lagen, op de westkust van Afrika paarden en naar de oostkust van Z-Amerika zwommen om de eieren te leggen. Ooit een tochtje van niks maar door de beweging van de aardplaten inmiddels een oceaanoversteek.

 Was dat van de ene op de andere dag gebeurd, waren de zeeschildpadden van hun broedplaatsen beroofd geweest. Nu is dat over miljoenen jaren gegroeid met een centimeter of anderhalf per jaar. Niets om van wakker te liggen, al wordt je 150 jaar. Evolutie is aanpassing als er noodzaak toe bestaat en voldoende tijd voor is.

 De beste man schijnt de operartie trouwen ste overleven, als ik de in elkaar verweven tijdslijnen juist interpreteer. Het kan natuurlijk ook zijn, dat hij voorafgaande aan de operatie bedenkt, hoe het zou zijn, mocht hij de operatie overleven. Ik ben nog niet zeker van welke optie het betreft.

Bam!

 "Have we reached the ultimate stage of absurdity where some people are held responsible for things that happened before they were born, while other people are not held responsible for what they themselves are doing today?" (Thomas Sowell)

Gewichtig

 Meer meters gemaakt dan gedacht. Meer kilo's versleept dan ik voor mogelijk had gehouden. Dat krijg je als de voorspelde regen op een paar spatten na uitblijft. Ik klaag niet. Waar ik uitging van een eind aan de bezigheden vanwege de neerplenzende regen, had ik er half vijf gewoon schoon genoeg van. Bijna twee pallets verder gekomen. De vrije ruimte krijgt vorm.

 Van weerstand was in deze geen sprake, maar het kostte wel wat moeite om me tot het ontruimen aan te zetten. Eenmaal bezig houdt de voortgang het proces in beweging. Vooralsnog vooral veel van hetzelfde weggezet. Dakpannen, nog in de fabriekspakketjes, en bestratingstenen. Het onbestemdere deel ligt nog op me te wachten onder een goor en halfvergane zeil.

 De bestratingsstenen doen aan de welbekende stoelendans en liggen nu waar eerst het constructiehout lag maar niet hun voorlopig eindpunt zal zijn. Uiteindelijk zullen ze in de tuin gelegd worden, maar daar gaat ongetwijfeld nog enige tijd in de schuur aan vooraf. Op de begane grond wel te verstaan. De dakpannen gaan op zolder in de schuur en zullen daar hoogstwaarschijnlijk nooit meer vandaan komen. Niet vergeten om het gewicht van zo'n fabriekspakket te meten, voor ik een keer of dertig met zo'n stapeltje op m'n nek de ladder opklim. Ik schat het op een kilo of 25. Gelukkig qua formaat goed hanteerbaar.

Compact

 Zwervend door de coulissen vol commentaren kwam ik onderstaande reactie tegen. Ik vond 'm wel passend.

 "Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen maar ik ga bijna de dagelijkse Corona berichtgeving missen. Je wordt nu volledig doodgegooid omdat elke poep en scheet met racisme wordt vergeleken. Grow up. Het IS niet racistisch, je MAAKT iets racistisch. Het wordt tijd dat meer mensen dat zich gaan beseffen." TeelbalTatoeage|13-06-2020|16:53|

Afgezwakt

 De nachtelijke wereld van Coves heeft een serieuze en blijvende verandering ondergaan. Mariana en ik verschillen van mening over het resultaat. Ik vind het wel prettig, meer natuurlijk. Mariana mist nou het zicht op de binnenplaats van de overburen en ziet dat als een manco. Het oranje licht van de oude straatverlichting liet je de krant lezen in de keuken zonder dat je je eigen verlichting hoefde in te schakelen. Handig voorals je 's nachts eens in de keuken wilde zijn. Een ware zee van licht. Die lampen zijn nou vervangen.

 Vervang uw huidige PL-T of Dulux T/E voor een energiezuinige LED PS-T lamp. De lamp is leverbaar met de GX24, E27 of B22 lampvoet. Omdat de PS-T lamp op 230 volt werkt moet de conventionele (E)VSA worden uitgeschakeld. (Dat je het maar weet!)

 De nwe led lampen geven wit en beduidend minder licht. Daarvoor heeft nu iedere betonnen pijler voor de elektra en andere leidingen een lamparmatuur gekregen itt tot eentje per drie of vier pilaren. Of het nu nog steeds een besparing is, lijkt me discutabel. Bovendien kun je er je weg naar de keuken wel mee vinden maar terug richting bed zul je toch deels op je herinnering en tastzin moeten vertrouwen.

Kayzer

 Het gaat langzaam. Niet dat het boek niet meeslepend genoeg is. Integendeel. De slaap sleept me enkel nog net iets harder mee. Doe ik lekker lang(er) met het werk. Voorlopig ziet het er naar uit, dat dat geen straf zal zijn. De hoofdpersoon maalt zich door het laatste anderhalve etmaal heen. Boeken, vrouwen en muziek.

 Hij recapituleert hele passages uit boeken. Heeft het over zijn 'bovennormaal geheugen'. Ik kan me daar niet op betrappen. De herinnering aan de boeken, die ik heb gelezen, blijft veelal steken in de kleur en verdere vormgeving van de omslag. Iets wat notabene bij iedere heruitgave kan veranderen. Van al die boeken die ik heb gelezen, en zoveel zijn dat er nu ook weer niet, is me wel geteld één regel bijgebleven. Een regel over 'momenten'. Daar moet ik het mee doen.

 Van de schrijvers die de revue passeren ken ik sommige boeken en de namen. Sartre, Camus, Canetti. Van de filosofen deels ook (wie is Cavanna?), maar gelezen heb ik van hen geen letter. De boeken niet alleen niet ingezien ook nooit de neiging gehad ze op te zoeken. Schoppenhauer, Wittgenstein, Epicurus. En poëzie is nooit aan mij besteed geweest.

 Het maakt het verhaal er niet minder interessant om. De man heeft bovendien iets met getallen, grote getallen, haast onvatbare en in elk geval onvoorstelbare getallen. Dat spreekt me dan wel weer direct aan.

 Waar Albinati met zijn 'Katholieke school' na een half boek in feite nog steeds in de inleiding zit, duikt Kayzer direct vol in het diepe. Dat mag ik wel. Liever wat meer naijlen dan je verliezen in de aanloop. De weg ergens naar toe is nou eenmaal niet altijd het meest interessante deel.

Matinaal

 Weer vroeg uit de veren. Half zes de ogen openen is tegenwoordig eerder regel dan uitzondering. Niet dat ik dan direct en fris het bed uit spring. Mooi niet. Daar gaat nog wel een uur overheen. Minstens. Een uur dommelen en druk dromen. Als het eindelijk eens fatsoenlijk zomers weer wil worden, dan zou ik misschien in de verleiding komen om het bed direct te verlaten. Zelfs als het moment van ontwaken nog verder terug de nacht in kruipt.

 Dat het vanochtend niet regende was mooi meegenomen, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Geen uitnodigende zon dus. Alles nat, grijs weer. Niet ook nog grauw, zo erg is het nu ook weer niet. Over de honden hoef ik niet na te denken. Dat is haast een automatisme. De rest van de dag na de koffie is dat niet. De mogelijke bouwstenen liggen aan mijn voeten. Het kan niet alle maar wel een hoop kanten op.

De roep van het huishouden is niet te overhoren, de rest is meer naar eigen inzicht en afhankelijk van de invulling van de weersverwachting. Het zou nu volgens de verwachting moeten regenen en dat verder de hele dag volhouden. Het is droog. Kortom weer blijft weer en onvoorspelbaar. Minder vervelend sinds ik gestopt ben met het vooraf in willen vullen van de dag.