Defi-dinges

(25-10-2001) De week volgend op het bericht dat ik (waarschijnlijk) een defibrilator ingezet zou krijgen, was een rommelige en vooral vervelende week; wachten, wachten en nog eens wachten. De activiteiten die ik nog mocht doen hadden hun uitdaging verloren en voor de rest was alles vooral onduidelijk. De arts die de beslissingen had genomen was een weekje weg en zijn vervanger vond de voorgestelde ingreep wat aan de drastische kant. Verder onderzoek in Limoges zou duidelijkheid moeten brengen.

 Een week na de constatering ging het met de taxi-ambulance richting Limoges. Een ritje van 90 kilometer en ruim 700 Francs op de meter. De chauffeur dacht me gerust te moeten stellen met de mededeling dat ik het niet hoefde te betalen. Dat wist ik al, desondanks leek me het bedrag aardig overdreven. Lekker, zo'n zogenaamde vrije jongen -gel in de haren, bruine kop, zonnebril op z'n hoofd geschoven en een leren jack verborgen onder een wit verplegersjasje- die in feite volledig door vadertje Staat wordt betaald en dat nog goed ook!

 In Limoges is nog even gesproken over alternatieven, omdat wij daarop stonden, maar in feite was het een bekeken zaak. Ik stond al ingepland op het operatierooster voor maandag 22-10. Een datum die in St. Feyre al terloops genoemd was. Mijn vraag waarom ik dan op een gewone kamer terecht was gekomen, als mijn situatie werkelijk zo risicovol was, pareerde de arts met haar excuses voor die vergissing en binnen enkele uren lag ik weer op de IC, met alle bijbehorende belemmeringen.
Weer wachten dus. Nota bene een weekeinde lang. Een ziekenhuis is al saai en vervelend als je je niet echt ziek voelt en in het weekeinde is het allemaal nog een graadje erger. Op maandag ging het langzamer dan bedoeld. Eerst kwamen de ‘echte' hartpatiënten (Bypasses en dergelijke) aan de beurt en die operaties waren niet helemaal voorspelbaar. In de loop van de middag vond de ingreep plaats, de volgende dag mocht ik gelukkig alweer in de benen en vandaag was het eindelijk, eindelijk zover: Naar huis!!!

Ja, nee dus!

(27/11/2008) Gisteren weer niet in staat geweest om de kopopstekende onrust te ontzenuwen. Om drie uur richting St. Yrieix gelopen. Ruim anderhalf uur te voet over weggetjes waar best een half uur of langer niks of niemand langs kan komen. Geen angst, geen verkramping van mijn ademhaling, geen nare gedachten, niks. Eenmaal in St. Yrieix bij de garage blijkt, dat ze nog niet klaar zijn en hoewel ik in feite alle tijd van de wereld heb, gaat er dan iets mis en schiet het weer verkeerd. Na de nodige ontspannnende inspanning alsnog voor een verhoging van de kalmeringsdosis gekozen en na een half uur doorzetten eindelijk wat ontspanning in mijn lijf en weer de mogelijkheid om kalm te ademen. Why o why?? Dit heeft niks met angst te maken en al helemaal niet met doodsangst, dan had me het zweet moeten uitbreken op weg naar St. Yrieix en niet daar ter plekke op steenworp afstand van het ziekenhuis!! Wat is het, waardoor komt het en vooral (!) hoe krijg ik het mechanisme gestopt, voordat vanuit mijn onderbuik bij wijze van spreken alles verkrampt t/m mijn kruin!!

Evenwicht

Als je in staat bent om de vrijheden/aandacht, die je voor jezelf opeist, net zo vanzelfsprekend te geven aan de ander, ontstaat de rare situatie, dat alles ineens een stuk minder dringend en dwingend is.

Probeer het maar.

Revalideren

(11-10-2001) Inmiddels goed anderhalve week bezig met het opvijzelen van mijn conditie. Net als alles sinds het dotteren gaat het in de welbekende sneltreinvaart. Het begon al met de duurtest om het programma te bepalen. Aangesloten op diverse apparatuur was het de bedoeling dat ik zou fietsen tot het niet meer ging. Je kon goed voelen dat de remmen langzaam aangetrokken werden, maar het fietsen werd er niet onmogelijk door. Na diverse ‘Gaat het nog?' kapte de arts de test zelf af. Duurde het 'm te lang??

 Het personeel dat ‘s ochtends mee ging marcheren -want wandelen kon je het niet noemen- had moeite om het tempo bij te houden. Dit lag deels aan de deelnemers en deels aan hun rugzak vol re-animatie apparatuur. Al snel werd voor een klein clubje een extra fiets-sessie ingelast, waardoor de conditie nog rapper herstelde maar de verveling minder kans kreeg toe te slaan.

 Desondanks waren de dagen lang, de maaltijden flauw -zoutloos en vetvrij- en saai en had ik het idee dat ik me voornamelijk omkleedde. ‘s Morgens begon het met aankleden voor het ontbijt in de eetzaal, daarna de spullen voor het zogenaamde wandelen, aansluitend droge sportkleren voor het fietsen, dan weer schone kleren voor de lunch gevolgd door de tweede set sportkleren voor de fiets, die aan het eind van de middag ook nog niet droog waren, waardoor ook voor de gymnastiek weer een andere set kleren klaar lag. En tenslotte ging het tegen het uur van de avondmaaltijd weer in ‘normale' kleren richting de eetzaal. De douche kwam in dit verhaal minstens twee keer per dag aan de orde.

 Het ging allemaal zo goed, dat ik na een week gevraagd heb om eerder te mogen vertrekken. ‘Het was geen gevangenis' was me bij binnenkomst verzekerd, maar dat betekende duidelijk niet dat je kon vertrekken wanneer je wilde. Het duurde al drie dagen voordat ik de arts te spreken kreeg. Toen bleek dat nog allerlei testen uitgevoerd moesten worden en bovendien moest ook nog een handtekening gezet worden dat ik op eigen initiatief vertrok????? Kortom de week was bijna voorbij toen het einde van het verblijf gloorde. Donderdagochtend had ik de 24-uurs test met een mobiele ECG (een holter) achter de rug en op vrijdagochtend was de afsluitende duurtest op de fiets gepland, waarna ik mijn vrijheid weer zou terug krijgen. Zo voelde dat echt aan.

 Maar helaas ........ donderdagmiddag bleek het 24-uurs ECG bij analyse onregelmatigheden te vertonen, waarvan ik niks gemerkt had maar die de medische staf duidelijk een pas op de plaats lieten maken. Ineens geen gemarcheer meer, het aantal Watt op de fiets kreeg een nauwelijks uitdagend maximum en de gymnastiek was even onduidelijk maar bleek later geen kwaad te kunnen. Ik kreeg een ‘slecht nieuws'-gesprek uit het boekje. Gedragen stem, begripvolle blik ..... even kreeg ik de indruk dat ik ieder moment dood zou kunnen neervallen. Die kans bleek echter erg klein en de rest relativeerde zich op eenzelfde wijze. Ik mocht overdag dus minder en moest ‘s avonds een verdieping hoger om te slapen, wederom aangekoppeld aan de bewakingsapparatuur.

 Terug in het ritme van de Intensive Care. Geen aaneengesloten nachtrust meer en ‘s ochtends vanaf 06.00/06.30 uur weer de riedel van temperaturen, bloeddruk meten, ECG en soms ook bloedprikken. Ineens had ik twee kamers met alle verwarring van dien. Iemand moest ‘s avonds de telefoon doorschakelen en ‘s ochtends weer retour wat bijna altijd mis ging, de medicijnen lagen op de verkeerde plek of werden dubbel uitgedeeld en de maaltijden was helemaal lachen want die vonden in die periode een aantal maal op de kamers plaats i.v.m. een verbouwing van de keuken en het was dus steeds weer zoeken waar de mijne stond.

 Hoe komisch alles af en toe ook was, het vooruitzicht van de operatie -iets met een soort pacemaker maar dan anders- en misschien weer zo'n herstelperiode, stemde me niet erg vrolijk. Bovendien bleek een dag later uit een verspreking van een verpleegster dat alles al geregeld was terwijl mij de indruk was gegeven dat eerst het een en ander uitgezocht moest worden.....

Essentie

(19/11/2008) Weer bijna een hele dag bezig geweest met mezelf onder controle te houden, mijn omrust te temmen, mijn zenuwen te kalmeren en mijn adem te reguleren. En het begon eigenlijk zo goed vanochtend. De eerste aanzet tot het gehyper met mijn ademhaling direct de kop ingedrukt en daarna nergens last van bij het opstaan, de boodschappen in Ladignac noch bij de wandeling naar huis. Integendeel!

 Vandaag tussendoor nog wel wat andere dingen gedaan als de was, wandelen met de honden, lezen van kranten en dingen bijhouden op het internet, maar steeds weer was daar de bank waarop ik liggend hoopte mijn rust te hervinden En eigenlijk lukte dat steeds redelijk snel, het hield alleen nooit stand. Ook nu weer ….. eenmaal in verticale toestand begint de onrust weer en kost het ademhalen meer moeite dan me lief is.

 Onderhuids sleept teveel mee. Er is onvrede. Een doel ontbreekt. Wat eerst Boussac was, is nu gewoon weer niks, onduidelijkheid en in feite zelfs problemen!! Wat moet ik met al die mensen in haar kielzog? Wat moet ik met een huis, waar ze zelf niet weet wat ze ermee wil. Ik wil klein, tuin, beesten, enkele bezigheden en meer niet.

 Ik werd daar gisteren tijdens het lezen van de krant met mijn neus op geduwd. In een interview zegt een Iers topkok, dat hij heeft moeten inzien dat tegenslag geen reden heeft, dat het je overkomt. Dat hij door die tegenslag wel meer naar zichzelf is gaan kijken en gezien heeft, dat hij zichzelf verloren is. Hij wil nu af van het managen, de meerdere zaken en het vergaderen, omdat hij gelukkigst is als hij achter z’n fornuis staat en kan koken. Terug naar zijn essentie!! Vrede hebben met zichzelf.

 Voor mij vertegenwoordigt Boussac die waarden: tuin, beesten, lezen, schrijven, koken, wat klussen en als het kan iemand in mijn leven om het genieten mee te delen, die ik kan verwennen, liefhebben, knuffelen, omgeven met simpele dagelijkse zorg.

Verplaatsen

(28-09-2001) Maandag de 24ste bleek de mogelijkheid te bestaan om terug te keren naar St. Yrieix. Het scheelt Yoland iets van 70 kilometer per bezoek, dus niet lang geaarzeld -want ik moest snel beslissen- en 'ja' gezegd. Het duurde daarna nog wel wat uren, voordat ik feitelijk op transport ging. Het vervoer ging per ambulance. Klinkt erger dan het is, want in Frankrijk kent men daarin twee soorten. Ten eerste de ambulances zoals die in Nederland ook bekend zijn, zo met zwaailicht en allerlei apparatuur aan boord. Daarnaast bestaat een veel groter leger van witte auto's met daarop een blauwe ster. In feite zijn dit gewoon taxi's die aan ziekenvervoer doen. Misschien hebben de chauffeurs een EHBO diploma, waardoor ze in een witte jas mogen lopen, maar voor de rest rijden ze vooral erg hard.

 Aangekomen in St. Yrieix liep de chauffeur direct naar de hartafdeling, maar daar werd ik -voorlopig- nog niet verwacht. Ik moest weer naar de IC en weer aan de apparatuur. Geen mobiel spul in de provincie!! Daar lag ik weer aan het bed gekluisterd en dat in een soort aquarium waardoor het personeel me goed kon bewaken! De volgende dag werd alle apparatuur weer afgekoppeld en mocht ik een verdieping afdalen. Kamer alleen! Stadsgeluiden en de mogelijkheid om rond te lopen. Op woensdag begon de revalidatie: lopen, trappen af -‘op' mocht nog niet- en ademhalingsoefeningen.
Al vanaf het eerste moment in Limoges was er sprake van een revalidatieverblijf ergens in de wijde omtrek. Het zou een week of drie in beslag nemen en het werd erg gepushed. Ik had daar niet echt oren naar maar enige controle bij het hervatten van de lichamelijk activiteit leek me toch ook wel weer gepast. Yoland heeft nog wat informatie ingewonnen links en rechts en iedereen raadde haar aan mij toch vooral die herstelperiode te laten volgen.

 Na het principe akkoord ging alles wederom in sneltrein vaart. Vrijdagmiddag nadat ik eerst de hele ochtend had genoten van het prachtige weer en de drukte van de markt (half negen de eerste mannetjes aan de wijn), ging het weer met zo'n taxi-ambulance richting St. Feyre, enige kilometers ten zuiden van Gueret. Ongeveer 130 kilometer bij Le Petit Masvieux vandaan. Volgens mij een tuberculose-sanatorium uit het begin van de 20ste eeuw. Een gigantisch langgerekt gebouw dat in diverse fasen van modernisering verkeert: Lelijke aanvullingen uit de jaren zestig, verlaagde brandveilige plafonds, kunststof kozijnen, etc.

 Ik mocht twee maaltijden lang op mijn kamer acclimatiseren en daarna was het per zes 'en groupe' ieder maaltijd weer dezelfde flauwe grapjes, geklaag over pijn en pijntjes en het geroddel over de andere gasten. Gelukkig hoefde ik als 'buitenlander' niet alles te begrijpen. Het programma zou een mix gaan worden van wandelen, fietsen op een hometrainer en ademhalingsoefeningen die als gymnastiek worden gepresenteerd. Misschien was deze move toch niet zo'n best idee?!

Test

 Aan het eind van de Lagere School velde normaal gesproken het Hoofd der School tevens leraar in de zesde en laatste klas het oordeel over de toekomst van de jongens en meisjes, die hij/zij aan het voortgezet onderwijs diende door te geven. In een klas van ruim dertig leerlingen werd in de loop van het laatste jaar een denkbeeldige maar zwaar beladen lijn getrokken. Links, gezien vanuit de plek voor het schoolbord, zaten de 'gelukkigen' en rechts de rest, 'het afval'. Mijn plek was niet direct duidelijk. Zoals ik sindsdien vaker heb moeten horen, zag men me tot vanalles in staat maar vond de direct aanwezige bewijzen aan de magere kant. Kortom men twijfelde.

 Bij gebrek aan Cito-toets ging het maar naar de psycholoog. Een man waar ik weinig bijzondere herinneringen aan heb overgehouden, behalve dat hij steeds zijn linkeroog depte met een zakdoek (toen nog van katoen en wasbaar) omdat het ontstoken was en dat hij de sessie afsloot met de mededeling, dat als hij me over 4 jaar niet tegenkwam op 4 atheneum, hij me eens stevig aan mijn oren zou trekken... Zo werd ik in het klaslokaal naar links verschoven en mocht ik me naar eigen inzicht bezig houden met allerlei speciaal voor 'het betere' deel bedoelde opdrachten.

 De mensen, die me het meest sympathiek waren zaten echter aan de andere kant en heel langzaam zag je, maar dat is achteraf, de maatschappelijke tweedelig tot stand komen. Je speelde niet meer met iedereen maar beperkte je tot jouw groep. Dat gebeurde niet van de ene op de ander dag, maar was wel onherroepelijk. Beide partijen sloten zich op en af en zonden nijdige blikken naar de overkant. Einde gelijke kansen, het begin van het politieke gelul.

(Restant reünie-blog)

Onschuld

 "Net nog even wezen kijken. Ze was weer wakker. Ze is zo kinderlijk, bijna tastbare onschuld. Het is een en al naïviteit wat je glimlachend tegemoet straalt. Breekbaar, kwetsbaar, vertederend en tegelijktijd overvalt me het gevoel, dat ik met vuur speel, dat het niet slim is om iets met haar te willen en ik krijg maar niet helder, waarom dat zo zou zijn."

Koude start

 Perigueux. De zon op mijn rechterwang, het voorgerecht onder mijn neus en rustig keuvelende mensen aan de tafeltjes om me heen. Heel even was er vanmorgen de neiging om de boel de boel te laten, honden weg te brengen en in de auto te stappen zonder bepaald doel maar waarschijnlijk Toulouse.

 Niet echt weglopen maar toch wel zoiets. Wakker worden na een heel redelijke nacht, zoals ze met toenemende regelmaat passeren, en dan in een paar seconden tijd alle onmogelijkheden van je bestaan over je heen krijgen. Je slikt, schud je hoofd, doet een pas opzij en laat de ongewenste gasten voorbij buitelen.

 Verdwaasd begin je aan een herstart. Omarmt de honden, de dag en het vooruitzicht ooit bevrijd te zijn van deze nare ochtendverrassingen. Nadat je de honden hebt uitgelaten, ben je zelf aan de beurt en een mooiere route dan die naar Perigueux bestaat er niet.

Goud

 Een grijze en grauwe koude ochtend. De zon verborgen achter de wolken die tot op de grond hangen en alles wat voor houvast kon dienen is wit bekleed. Een verzilverd landschap met het geluid en echo van opvliegende eenden en het rasperige protest van een in zijn rust verstoorde witte reiger. Na het vervloeien van die geluidsfladerden is het in ene stil. Alsof het volume van de versterker naar nul wordt gedraaid. Alles, werkelijk alle geluid is weg.

 De honden zijn ver vooruit gelopen en ik blijf staan, draai me richting het meer, sluit de ogen en geef mijn oren de kost. Niets! Geen vliegtuig op grote hoogte, geen koe bij de buren, geen verdwaald insect, geen vogel, geen auto of trein, nergens een bijklussende generator en al helemaal geen mensen ...... Ik hoor 6x niks. Het klinkt als muziek in mijn oren. Wat een onverwachts genot. Een cadeau op een willekeurige ochtend.

.. or leave it!

(17/11/2008) Tijdens de ronde met de honden, die heerlijk was en me voor de zoveelste keer liet merken wat voor bijzondere plek dit toch is, de hele situatie nog weer door mijn hoofd laten gaan. Deels is het mijn fout, omdat ik in eerste instantie niet te beroerd ben om iemand in zijn of haar wensen tegemoet te komen. Er komt echter (helaas!) altijd een moment, waarop blijkt dat die ander niet van ophouden weet en grenzen worden overschreden, het evenwicht uit balans raakt. Zo ook nu.

 Net als een half lege bal ben ik redelijk kneedbaar, maar naar mate de druk, die wordt uitgeoefend, ontstaat een overeenkomstige weerstand. Het ‘nemen’ moet kortom in evenwicht blijven met het ‘geven’. Ik ben het niet die zich moet afvragen of ik wel wil samenleven. Dit vraag is duidelijk beantwoord. Het is aan die ander zich af te vragen of ze haar leven met mij kan delen zonder overal haar zin in te krijgen. Het is en blijft, in de situatie zoals die er nu ligt, simpelweg mijn huis en daarin laat ik mij niet de wet voorschrijven, zoals ik me dat trouwens ook niet in mijn leven laat doen.

De Ander

 Voor het eerst sinds jaren had ze vanmorgen bij het ontwaken haar sigaret gemist. Het gemankeerde ochtendgebed hield haar lijf in een beklemmende greep. De eerste slokken koffie hielpen haar ingewanden ontdooiden en de motor op gang brengen. Eenmaal op temperatuur ging alles haast vanzelf. Ze had de afgelopen weken zonder moeite oude patronen teruggevonden en lang vergeten ritmes als prettige automatismen omarmd. Een half uurtje later liep ze over het trottoir en verwonderde zich voor de zoveelste keer over de druke op dit uur van de dag. De mensen die passeerden lieten steeds iets van hun haast voor haar achter. Ze zoog de giften dankbaar in zich op.

 Iedere stap die haar verwijderde van haar kamer liet haar opveren en trok de donkere gordijnen ietjes verder open, die bij het ontwaken het zicht op haar mogelijkheden van deze dag hadden onttrokken. Het was geen grootse taak die op haar wachtte. Het had niks met haar oude vakgebied te maken maar het bezig-zijn gaf haar rust, het sleet de dag en rangschikte de gedachten als de flessen die ze soort bij soort op houdbaarheidsdatum achter elkaar schoof. ‘Spiegelen’ had ze in de afgelopen weken geleerd en het beviel haar. Jammer alleen dat er steeds weer klanten voorbij kwamen die het strakke beeld van het winkelpad verstoorden als ze het gewenste produkt uit het schap trokken.

 Het was nog voor achten toen ze op de personeelsbel drukte bij de zij-ingang van de winkel. Zij was nooit de eerste en ervoer de binnenkomst in de ruimte, die gevuld werd door de drukte en de stemmen van haar collega’s, als een warm bad. De onderwerpen, die door de ruimte vlogen en haar voor de voeten vielen, kon ze lang niet altijd volgen en ook de manier waarop de meiden, die qua leeftijd haar dochters hadden kunnen zijn, met elkaar spraken was wel Nederlands maar desondanks nauwelijks te begrijpen. Het had alles van een geheimtaal afgeschermd door de strikte grenzen van hun leeftijd. Ze zag ze omschakelen als ze haar iets vroegen of duidelijk wilde maken. Toch was het een weldaad om er in weg te zakken en ze bleef graag uren ondergedompeld. Het afscheid om vier uur, het moment waarop ze na haar werk de straat op stapte, was iedere dag weer een kouwe douche.

 Vanochtend toen ze het huis verliet was het nog net niet licht geweest en nu ze de deur van de winkel achter zich dichttrok schermerde het bijna. Ze liep richting het centrum en ging gedachtenloos de roltrap op naar het Centraal Station met het erachter gelegen overdekte winkelcentrum. Vroeger zou ze nooit op het idee zijn gekomen om er rond te lopen, maar het was er warmer dan buiten en de mensenmassa aan het eind van de dag had iets geruststellends.

 In zichzelf gekeerd liep ze de immense stationshal door en boog links af het winkelgedeelte in. Ze was niet bezig met wat in de étalages te zien was. Haar blik dwaalde op kniehoogte en werd aangetrokken door iedere hond die voorbij kwam. Ze miste de honden en verbeelde zich dat ze de avondronde met hun liep. Een kort moment irriteerde haar de drukte, waarna de mensen vervaagden en ze zich terug thuis waande. Wandelend langs het water, op het ogenblik waarschijnlijk overdekt met ijs, en zoog met diepe teugen de avondlijke rust en frisheid in zich op. Het beeld werd verstoord door luid gevloek dat haar terughaalde naar het heden. Een stel zwerverachtige types maakten ruzie. Ze keek even in hun richting en gauw weer voor zich. Ze besloot snel door te steken naar het niet overdekte deel van het centrum.

 In de laatste 6 maanden was veel veranderd in haar leven. Het had maanden geduurd voordat ze besloten had de stap te maken. Nu vroeg ze zich alweer maanden af of ze er goed aan had gedaan om alle schepen achter zich te verbranden.

Overbodig

 Er bestaan puberale, pietluttige, populaire, querulante, quasimodo-achtige, quoterende, ronde, rusteloze, redelijke, stomme, sukkelige, saaie, trotse, treuzelende, truttige, unieke, uniforme, universele, vindingrijke, vinnige, vlotte, warme, wonderlijke, wijze, x-benige, xenofobe, xeresofiele, yahtzeeënde, yogaënde, yuppige, zonderlijke, zuinige, zonnige, afstandelijke, arme, allochtone, bibberende, bitse, beuzelende, chique, charmante, ceremoniële, doorzettende, dubbende, dikke, edele, echte, eerlijke, foute, fröbelende, frisse, geinige, gelukkige, gierige, hemelse, harkerige, helse, intelligente, innemende, irritante, jonge, jengelende, jagende, klagende, kussende, klierende, leuke, lieve, lelijke, mooie, middelmatige, magere, nijdige, normale, nietige, oliedomme en onzekere en nog veeeeeeel meer soorten mensen. Maar overbodige?

 Bestaan overbodige mensen? Je kunt iemand liever kwijt dan rijk zijn, zou ze af en toe graag achter het behang plakken, wenst ze regelmatig verre en ongemakkelijke reizen toe. Maar dat is allemaal persoonlijk en laten we blij zijn dat dat niet van doorslaggevende betekenis is. Daarvan hebben we in het verleden voldoende verkeerde voorbeelden gezien. Bestaat in de natuur, bij de dingen die zonder menselijke techniek tot stand zijn gekomen iets wat overbodig is?

Volgens mij is in dit geval de omschrijving "overbodig" knap overbodig. En deze laatste regels ook.

Geen uitleg

 Als je iets opschrijft, waar je achter staat en het na een hoop herschrijven, indikken en verfraaien uiteindelijk in de gewenste woorden hebt gepropt, moet je nooit, maar dan ook nooit meer iets gaan uitleggen. Laat de lezer wat des lezers is! Daarvoor is er dat andere achterdeurtje, door welke op slinkse wijze toch enige ondergrond aan het geschrevene kan worden gegeven. Dus:

Verantwoording

 Voor hen die hier onvoorbereid, nog niet belast met vooroordelen en met een gezond gebrek aan kennis over mijn persoontje verzeild raken, zal het lijken, alsof ik een hekel heb aan of vrouwen of ze de rib niet waard vind, die ze me gekost hebben. Een niet geheel onterechte conclusie en toch is niets minder waar dan precies die indruk.

Ten eerste heb ik persoonlijk wat minder aandacht voor mannen, schijn er zelf een te zijn en dan vallen dingen toch minder op.

Ten tweede maak je je volgens mij alleen maar druk over zaken, die je aan het hart gaan ...

Ten derde hou ik me liever bezig met wat niet loopt ipv wat gesmeerd gaat.

 Kritiek is naar mijn idee het mooiste compliment, dat je iemand kunt maken. Helaas zijn velen er onterecht overgevoelig voor en neem ik niet altijd de moeite het leuk en lichtverteerbaar te brengen.

Kringetjes

 Een beetje wazig voor me uit starend door het beslagen bijkeukenraam slenteren de laatste weken door mijn hoofd. Een beetje het pantoffelen wat je in mediterane landen kunt zien als de zon is ondergegaan. Alles en iedereen, die al of nog lopen kan, dromt in kluitjes bij elkaar en samen vullen ze die ene grote dorpsstraat of boulevardweg met een langzaam voortkruipende kringbeweging gehuld in een wolk geroezemoes.

 Het duurt ff voordat je het door hebt, maar dan besef je dat ze steeds weer langs komen en herken je de individuen in de regelmatig gewisselde groepjes. Dan zie je wie wat waarom waar doet, doorzie je de chaos en ziet structuur. Een wonderlijk verschijnsel. Mocht je het genoegen hebben dit verschijnsel meerdere dagen te mogen bestuderen, heerlijk gezeten op een terras, buikje gevuld en een grappa voor je neus, dan krijgt het iets van een organisme.

 Zo voelt het ook in mijn hoofd. Geen idee echter welke kant dat opgaat. Een patroon is er, dus die structuur zal wel aanwezig zijn maar de samenstellende elementen blijven gehuld in nevelen en volvoeren vreemde capriolen waar zin en doel ogenschijnlijk aan ontbreekt.

Raadsel

 Ff een wat vreemd stukje. Bezig met het bijwerken van de laatste 4 weken, loop ik er vanuit alle kanten tegenaan en eigenlijk ook in vast.

 Hoe kan iemand steeds enthousiaster en met langzaam groeiende openheid stap voor stap dichterbij komen, een leuk en gevoelig kerstcadeau uitzoeken èn kopen en hier ter plekke ineens een kaartenhuis in elkaar zien storten vanwege een wat armzalig interieur en een beetje veel stof??? Tenminste, ik heb een hekel aan interpreteren, maar dat maak ik ervan. Bij gebrek aan een fatsoenlijke en uitputtende communicatie môt je tenslotte wat, niet dan? O, en dan was er ook nog iets met ondertonen in mijn stem, verder een hoop wat eigenlijk al bekend was maar ineens in een andere daglicht werd gerukt en raar maar waar iets met mijn gulheid, wat ik al helemaal niet snap.

 Het wordt niet met zoveel woorden gezegd of geschreven, maar ben ik nou alleen leuk, omdat ik makkelijk met geld omga, in een mooie auto rij en mezelf verwen als ik in hotels verblijf? En is de daarop gebouwde illusie ineens compleet verdwenen, als ik hier weliswaar monumentaal maar niet bepaald luxe blijk te wonen? Kan dat werkelijk? Bestaat zoiets .... nog? Of was het toch die pukkel op mijn neus?

 Na dagen, weken, wat? maanden gehuld te zijn geweest in stilzwijgen -op die ene onnavolgbare eruptie na- ineens de ene avondvullende monoloog na de andere. Een zorgvuldig samenraapsel van nauwkeurig bewaarde stukjes op de gewenste en alleen achteraf realiseerbare wijze in elkaar geschoven. Dat vult toch zo lekker weg!

 Overal zit wel een kern van waarheid in, maar ik vrees, dat het allemaal ingewikkelder en tegelijk simpeler ligt. Wederom iemand met nare ervaringen in het verleden, die vindt dat haar tijd is gekomen. Resultaat? Een zo’n strak en stringent eisenlijstje dat daar nauwelijks (blijvend) aan voldaan kan worden. Waarbij iedere afwijking of verslapping van de gewenste aandacht direct wordt beloond met een enkeltje richting uitgang.

 Ooit, ooit sprak je dan, maar dat is lastig en confronteert je zo vervelend met jezelf. En .. tatatà .. het gaat tenslotte niet om denken en redeneren, maar om voelen en ondergaan. Hé, hallo universum …. we gaan wel vanzelf ten onder, hoor!

Tolerantie

Wil je tolerant behandeld worden?
Begin met het te zijn!

Uiteindelijk komt het toch altijd weer op hetzelfde neer:

Wat gij niet wilt, dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet!!

Luiheid

 Wat is er aan de hand met de hedendaagse mens? Behoefte aan muziek, draai een clip. Wil je wat zeggen, maak een filmpje. Is d'r een nieuw boek, draait de filmversie bijna sneller dan het boek in de winkel ligt. Vraag je iemand iets te vertellen, is " ...euh" vaak het meest haalbare. En schrijven ....., het bloggen ff buitenbeschouwing gelaten, wie schrijft een ander nog wat?? Wat heeft de mens met beelden? Waarom is men te lui voor de persoonlijke beeldvorming met woorden?

 Nu is luiheid de drijfveer voor menige vooruitgang geweest, maar iets zegt me dat het schip hier kantelt. Dit is geen pleidooi voor de rondtrekkende verteller, die de geschiedenis, successen en magische wortels van een volk in stand houdt. Heerlijke jaarlijkse sessie van enige weken in het dorp, avonden rond het houtvuur gevuld met kleur- en klankrijke verhalen. Hoewel, daar is niks op tegen. Je ziet het links en rechts in veranderde vorm terugkeren.

 Een beeld is snel, zowel gemaakt als getoond. Een beeld is veelzeggend. Een beeld is afgerond. Maar een beeld is ook instant. Een beeld is onaf (raw!) of net tot in de puntjes opgepoets. Een beeld is vaak gemaakt door een ander. Een beeld kan iemand laten dromen maar bespaart je vooral de moeite om je persoonlijke mix vorm te geven.

 Ooit waren de plaatjes bij "aap, noot, mies" bedoeld om de woorden te leren. Wanneer draait dat om?

Keuken

(05/11/2008) Het is warempel gelukt om met het opruimen van de keuken aan de slag te gaan. Met een omtrekkende beweging, via de afwas en wat denk- en puzzelwerk om ruimte te creëren voor de spullen, die in de kast staan die op verzoek uit de keuken moet verdwijnen, bijna ongemerkt overgegaan tot het schoonmaken van wat er staat, waarop alles staat, dingen weggeruimd die nauwelijks gebruikt worden en ook, maar minimaal dingen weggedaan. Na het middaguur begonnen en in de loop van de middag de opruimwerkzaamheden, wat nou niet bepaald mijn hobby is, onderbroken door een Ontspannings-sessie op de bank, koffie, de honden en aan het begin van de avond ook nog wat boodschappen gedaan.

 In eerste instantie ontstaat natuurlijk meer chaos en rommel maar aan het begin van de avond was het werkblad tegen de kamermuur opgeruimd en vrijwel leeg, de glazen grotendeels uit de te verplaatsen kast verwijderd en hiervoor de planken boven het werkvlak voor de helft schoongemaakt en opnieuw ingedeeld.

Slaap

(03/11/2008) Met uitzondering van een kleine pauze om half drie doorgeslapen tot voorbij vieren. Druk gedroomd o.a. iets over een optreden van drie artiesten (volgens mij bekenden) dat verstoord werd door een vierde, die er normaal gesproken bij zou zijn maar nu niet kon en had beloofd na het optreden zijn spullen pas te komen halen. Nu deed hij dat gedurende het optreden waardoor iedereen van slag was, alles in het honderd liep en hij zijn gewenste aandacht kreeg …..

 Vanaf vier uur, half vijf wakker gelegen tot na zessen. Kalm, rustig, stil, ontspannen, tegen de slaap aan met een zwaar gevoel in mijn benen. Ademen ging kalm, diep en zonder belemmeringen en af en toe ging een rilling door mijn lijf. Ik voelde me ontzettend tevreden zo kalm en niet alleen.

Zomaar een zondag - 4

 Hoe hard ik me ook heb verzet, het was onvermijdelijk, dat ik eens mijn neus bij het jagen moest laten zien. Sinds een paar jaar verantwoordelijk voor de jacht op mijn eigen terrein, heb ik die taak uitbesteed aan een stel bejaarde Fransen, die naast de categorie ongedierte (vos, wildzijn, das en moerasbever) ook jaagt op eenden, hazen, reeën, herten en diverse vogels waarvan fazanten en patrijzen aan de vooravond van het seizoen speciaal uitgezet worden en bijna met de hand te vangen zijn.

 Gisteren is het me niet gelukt om de vriendelijk doch dringende verzoeken om toch eindelijk mee te gaan op de jacht aan de kant te schuiven. Vanochtend dus, de laatste zondag van het jachtseizoen warm aangekleed en ruim voor achten bij de schuren van de buren. Drie jagers, twee honden en een toeschouwer. Ter begroeting kwam een veldfles uit de binnenzak, waarvan de inhoud in de schroefdop werd gegoten en mij werd aangeboden. Sterke drank op nuchtere maag. Lijkt Slovenië wel. Was ik niet wakker geweest, dan had deze, duidelijk in eigen beheer gestookt 'eau de vie de pomme' mij wel in het licht gerukt. Nadat de anderen hun slok hadden gehad, werden fluoriserend roze hesjes uitgedeeld en het plan voor de ochtend besproken. Twee jagers zouden zich bij Libertix opstellen met zicht over de weilanden en ik zou met de andere jager en beide honden in een omtrekkende beweging via de bossenpartijen op de wachtenden afgaan en alles wat aan wild voor ons zou vertoeven opjagen in de richting van de geladen geweren. Na twee uur wandelen en nog een slok uit de veldfles ging ik met lege handen naar huis. Gelukkig. Al twee keer mijn deel gehad dit jaar.

(Restant reünie-blog)

Ervaring

Als een vrouw zegt voor je open te staan, bedoelt ze, dat het tijd wordt je aan te passen.

Bevrijding

Zou ik ooit zo blanco zijn begonnen, als ik me nu af en toe voel? Het is geen permanent gevoel, maar het is er en dat was voorheen niet het geval. Een soort "So what"-gevoel. Je staat voor het aanrecht. Het aangerecht is gevuld met glazen, serviesgoed, bestek en pannen van de afgelopen week. En dan denken "Lekker vol", je koffie pakken en teruggaan naar de Pc. Zoiets maar dan nog een paar graadjes erger, zodat het lijkt of zelfs het ademhalen iedere noodzaak ontbeert. Gelukkig gaat dat vanzelf.

 Van nu af aan alleen nog dingen die vanzelf gaan? Zo was het ooit, leek het tenminste. Het zijn net die laatste paar jaar geweest waar de vanzelfsprekenheid ontbrak, het leven iets had van een Lunapark maar dan minder leuk. Overal heb ik me aan vastgeklamd om niet te vallen. En gevallen ben ik niet, tenminste niet blijvend. Ben ik de mallemolen uitgegooid of heb ik de gewenste routine opgebouwd en ontwijk ik alle valkuilen met vederlichte pasjes?

 Alles wat ik had, heb ik meegesleept, want je wist tenslotte niet waar het heen ging en weggooien is toch al niet mijn hobby. Maar ik heb niks meer nodig of bijna niks meer nodig van wat ik al die jaren achter de hand heb gehouden. Weg kan het! Weg met die ballast op wat kleinigheden na.

 Misschien is het dat wel. Het besef, dat het tijd wordt om te kiezen om niet meer alle opties open te houden, omdat de goede er dan automatisch bij zal zitten. Stoppen met proberen, het volgen van platgetreden paden en maar blijven zoeken naar die tunnel voor dat hoopgevende lichtvlekje. Nee, niet meer het ene tegen het andere alternatief afwegen maar afsluiten en straks verder met wat overblijft. Whatever that may be. Zwerven kan altijd nog.

Verlichting

Nou was het toch zo leuk geweest, als ik die nacht van de 3e op de 4e kennis had gemaakt met die meneer over wiens bestaan nu al ruim 2000 jaar wordt gespeculeerd.

"Hé, hallo Jesus. Of tenminste ... Toch?"
"Ogenblik, even mijn vader zijn nieuwe klei brengen."
"De wederopstanding heeft geen rust gegeven?"
"Hoelang ijlt het vakantie-effect gemiddeld na?"
"Meestal hang ik niet aan het kruis maar op een terras."
"Azijn is ook niet alles. Geef mij maar een Duvel."

Zo had het kunnen gaan. Maar helaas. Ook geen lichtshow en al helemaal geen universele inzichten. Ik kreeg niks, maar dan heel erg veel. Ik werd er een dag of wat stil van en sluit naschokken niet uit.

Hôpital

(23-09-2001) De functie van het hart is het rondpompen van het bloed in 's mens' lichaam, waarbij een permanente uitwisseling plaats vindt tussen twee bloedstromen. De ene stroom haalt zuurstof op in de longen en de andere verdeelt die zuurstof over de rest van het lichaam. Om die functie naar behoren uit te kunnen voeren is het hart -één grote spiermassa- door middel van een aantal aders op het bloedcircuit aangesloten. Raakt een van deze aders verstopt dan .......precies!! De grootte van een hartaanval hangt af van de grootte van de ader die verstopt raakt. In mijn geval was het een grote ader en dus een fikse attack.

 Donderdagochtend na de ingreep was het alsof niks meer aan de hand was. Ik lag dan weliswaar in een ziekenhuis met allerlei bliepende, piepende en druppelde apparatuur om me heen, maar geen pijn, geen benauwdheid meer. Ik kon misschien wel weer alles, maar ik mocht duidelijk niets. Ik werd gewassen. Het bed werd onder mijn reet opgemaakt. Artsen, verpleegsters, assistenten en schoonmaakpersoneel liepen in en uit. De klok rond werd van alles bij me gecontroleerd. Hetgeen betekende dat echt slapen er niet bij was. Dan weer werd bloed afgetapt, dan weer mijn bloeddruk gemeten, ECG's werden bij tijd en wijle gemaakt, temperatuur genomen. Ik kreeg te eten en te drinken met een totaal ontwende regelmaat en gelukkig was Yoland er steeds.

 Van donderdag op vrijdag was het nog even schrikken. Die avond hadden ze een buisje in de lies verwijderd, via welke ze het dottermechanisme in mijn slagadernetwerk hadden gestopt. Ze brachten een drukverband aan en plaatsten een gewicht van een aantal kilo er boven op. Mij werd aangeraden om zes uur rustig op mijn rug te blijven liggen en men wenste mij goedenacht. Ergens in die nacht werd ik wakker. Ik lag half op mijn zij en mijn arm, delen van mijn lijf en mijn hele gezicht voelde vochtig en plakkerig aan. Toen ik het licht aanmaakte om te zien wat gaande was, zag alles -ik en het bed- rood van het bloed. Ik dacht gelijk aan mijn drukverband, maar daar zat het probleem niet. Zo'n zelfde iets als in mijn lies had gezeten, zat ook in mijn arm in verband met het bloedprikken en andere zaken en schijnbaar was daar 's avonds het dopje niet goed op gedaan.

 Een beetje gegeneerd de nachtploeg opgetrommeld, die gelijk aan de slag ging alsof het de normaalste zaak van de wereld betrof. Kussen en matras bleken bekleed met een plastichoes, zodat ikzelf feitelijk het meeste werk opleverde. Nadat ik schoon gesopt was en mijn bed onder me verschoond was, wensten ze me 'welterusten' en verlieten de kamer.

 Vanaf vrijdagochtend ging het allemaal heel snel. Er werd een bak met water voor me neer gezet met het verzoek mezelf te wassen. Het ene na het andere apparaat werd afgekoppeld en op zondag werd de vaste hartbewaking vervangen door een zendapparaat. Ik kon weer rondlopen! Naar de plee in plaats van dat geëmmer met zo'n rare fles!! Het einde van de intensieve hartbewaking was in zicht.

Omslag

 Eerst ben je jaren bezig ze te overschrijden, probeert ze te verleggen, zijn ze een bron van permanente uitdaging en ergernis. Ergens komt dan het ogenblik, waarop je ze zelf trekt, je erbij neerlegt, de uitdaging verdwijnt maar de ergernis blijft: Grenzen!

Tatoeage

"Er waren momenten. Verdomd als er geen momenten waren."

Een paar woorden uit een redelijk willekeurig boek die, als de enige woorden ooit, nooit meer uit mijn geheugen zijn verdwenen, maar er jaar voor jaar verder in zijn gesleten. Ja, die momenten, als die er niet waren geweest .....



(Uit "De Tatoeage van het huilend Hart", van David Martin, 1983)

I Salari

De vliegtuigjes dwarrelden op onvoorspelbare wijze van het terras, meegenomen door een lichte luchtverplaatsing, dalwaarts uitgelicht door de zon die langzaam achter de beboste heuvels opkwam. Na de meest vreemde draaien, prachtige zweefvluchten of een regelrechte crash kwamen ze allemaal bijna op dezelfde plek neer. Een meter of twee bij de schapen vandaan, net in het eerste bed van de moestuin. De meer of minder reguliere landing tussen de aardbeien gadegeslagen door een twintigtal domme blikken waarvan de mijne deel uitmaakte.

De maan en een klein leger vuurvliegjes had me gedurende de nacht al een vaag zicht gegund op het gestaag groeiende vliegtuigkerkhof. Na een kleine tien minuten vouwen, een of twee slokken ijskoude witte wijn, soms een hap pizza en hop daar werd een tot vliegtuigje gereduceerd A4tje met woorden gelanceerd. Woorden waaraan de zin ontbrak nadat ze waren opgeschreven.

Gisteren was een productieve dag als inhoud niet belangrijk zou zijn geweest. Na weken waarin de laptop voornamelijk een verloren versiersel was geweest op een tafel, waar voor de tweede wereld oorlog een goed katholiek gezin alle ruimte had gehad, vonden gisteren mijn vingers de weg naar de toetsen. Het resultaat vloog sinds en uur of twee door de lucht van een prachtige nacht onder begeleiding van het nachtelijke geblaf van de honden in het dal en in het aan het eind van het dal gelegen dorp.

Het was een prettige middag geweest. Het schrijven had me de nodige voldoening gegeven. Eerst het tot woorden inkrimpen van mijn gedachten, dan het bijslijpen van de formuleringen en tenslotte het uitprinten van het resultaat. Het vouwen van de vliegtuigjes, het volgen van hun weinig gestroomlijnde vlucht en de onontkoombare landing een paar meter lager, daar kwam de voldoening van het schrijven bij lange na niet in de buurt. Soms hief een schaap met moeite z’n kop op, soms schoten alle koppen alert en waakzaam omhoog als een gevouwen papiertje neerdaalde. Zou de tekst van invloed zijn? Zouden de schapen voelen wat ik na meerdere keren herlezen van de tekst nergens kon terug vinden? Zin, waarde, betekenis, gewicht? Lege vellen op dezelfde manier gevouwen zouden beter en verder vliegen. Die overtuiging zal ik straks gaan testen, maar nu eerst die lamsbout die me al uren met verleidelijke geuren omringt, verleidt tot vleselijk genot. Nog een paar glazen volle, kruidige rode wijn en geen van de buren zal in staat zijn om me voor het middaguur uit mijn droomwereld weg te rukken.

Vrouwen

Om te aanschouwen
Soms om op te bouwen
Laten je sjouwen
Nooit de was opvouwen
Willen trouwen
Spelden vanalles op je mouwen
Herscheppen hun brauwen
Trekken graag aan touwen
En dan niet mauwen
want je mag van ze houen

Doorgaan

(27/10/2008) Gisteren een tijdje zitten denken over hoe het nu verder moet, hoe ik het mezelf wat makkelijker kan maken om terug in mijn spoor te komen. Niet dat dat schokkend nieuwe inzichten heeft opgeleverd, maar inmiddels weet ik dat het goed is om ook de meest voor de handliggende zaken af en toe opnieuw te benoemen. Net als bij de dingen die je heel gemakkelijk vergeet als ze weer goed gaan, zijn er ook valkuilen, waar je het bestaan van vergeet als je ze voorbij bent, terwijl de kans natuurlijk klein is, dat het bij die ene duik blijft. Zo moet ik me meer richten op de dingen die wel functioneren ipv mijn energie steken in wat niet functioneert. Dat is een hele ouwe, maar daarom niet minder actueel. En deze is redelijk algemeen toepasbaar, zowel op mensen, relaties, dingen, klussen, het leven, etc. bijvoorbeeld meer focussen op de overeenkomsten ipv richten op de verschillen. Soms werkt het en soms niet.

 Wat ik tot verkort heel goed kon en wat ik vast niet verleerd ben is het genieten van wat ik gedaan heb ongeacht of het nou iets alledaags als grasmaaien is of iets bijzonders als het repareren van de tractor. Nu sta ik bijvoorbeeld ’s morgens op en kan me verbazen over het feit, dat ik nog leef maar denk toch niet “Joepie!”. Ook de gretigheid om aan de dag te beginnen is nog niet wat het geweest is. Ik zie over het algemeen meer tegen de dag op dan dat ik blij ben om eraan te beginnen en dat weer niet uit een algemeen negatief gevoel of zo, maar gedreven door zoiets stoms als de gedachte “overleef ik deze dag?”

 De afgelopen dagen ben ik soms in staat geweest om die gedachten aan de dood, het sterven of iets niet meer mee maken enigszins te relativeren, er zelfs de draak mee te steken. Misschien wel meer mijn methode dan een figuurtje maken en dat in een gezellig ingerichte kamer wegstoppen.

 Dacht vandaag tijdens de afwas, dat het in feite toch weer langzaam uitdraait op een verwerking volgens mijn eigen aanpak. Alle hulp van buiten af heeft zijn/haar functie gehad, de ene zijstraat iets meer dan de andere maar uiteindelijk doe ik het niet alleen zelf, maar doe ik het ook op mijn manier. Hetzelfde geldt voor alle informatie en steun van buiten af. Teveel om op te noemen qua onderwerp of persoon, maar al dat had geen zin gehad, als ik niet steeds maar weer en soms meerdere keren per dag mezelf had gedwongen en nog zal dwingen om door te gaan. Steeds maar door, door en verder.

Doorstart

Allez hop, there we go again.