Zou ik ooit zo blanco zijn begonnen, als ik me nu af en toe voel? Het is geen permanent gevoel, maar het is er en dat was voorheen niet het geval. Een soort "So what"-gevoel. Je staat voor het aanrecht. Het aangerecht is gevuld met glazen, serviesgoed, bestek en pannen van de afgelopen week. En dan denken "Lekker vol", je koffie pakken en teruggaan naar de Pc. Zoiets maar dan nog een paar graadjes erger, zodat het lijkt of zelfs het ademhalen iedere noodzaak ontbeert. Gelukkig gaat dat vanzelf.
Van nu af aan alleen nog dingen die vanzelf gaan? Zo was het ooit, leek het tenminste. Het zijn net die laatste paar jaar geweest waar de vanzelfsprekenheid ontbrak, het leven iets had van een Lunapark maar dan minder leuk. Overal heb ik me aan vastgeklamd om niet te vallen. En gevallen ben ik niet, tenminste niet blijvend. Ben ik de mallemolen uitgegooid of heb ik de gewenste routine opgebouwd en ontwijk ik alle valkuilen met vederlichte pasjes?
Alles wat ik had, heb ik meegesleept, want je wist tenslotte niet waar het heen ging en weggooien is toch al niet mijn hobby. Maar ik heb niks meer nodig of bijna niks meer nodig van wat ik al die jaren achter de hand heb gehouden. Weg kan het! Weg met die ballast op wat kleinigheden na.
Misschien is het dat wel. Het besef, dat het tijd wordt om te kiezen om niet meer alle opties open te houden, omdat de goede er dan automatisch bij zal zitten. Stoppen met proberen, het volgen van platgetreden paden en maar blijven zoeken naar die tunnel voor dat hoopgevende lichtvlekje. Nee, niet meer het ene tegen het andere alternatief afwegen maar afsluiten en straks verder met wat overblijft. Whatever that may be. Zwerven kan altijd nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten