Een beetje wazig voor me uit starend door het beslagen bijkeukenraam slenteren de laatste weken door mijn hoofd. Een beetje het pantoffelen wat je in mediterane landen kunt zien als de zon is ondergegaan. Alles en iedereen, die al of nog lopen kan, dromt in kluitjes bij elkaar en samen vullen ze die ene grote dorpsstraat of boulevardweg met een langzaam voortkruipende kringbeweging gehuld in een wolk geroezemoes.
Het duurt ff voordat je het door hebt, maar dan besef je dat ze steeds weer langs komen en herken je de individuen in de regelmatig gewisselde groepjes. Dan zie je wie wat waarom waar doet, doorzie je de chaos en ziet structuur. Een wonderlijk verschijnsel. Mocht je het genoegen hebben dit verschijnsel meerdere dagen te mogen bestuderen, heerlijk gezeten op een terras, buikje gevuld en een grappa voor je neus, dan krijgt het iets van een organisme.
Zo voelt het ook in mijn hoofd. Geen idee echter welke kant dat opgaat. Een patroon is er, dus die structuur zal wel aanwezig zijn maar de samenstellende elementen blijven gehuld in nevelen en volvoeren vreemde capriolen waar zin en doel ogenschijnlijk aan ontbreekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten