(11-10-2001) Inmiddels goed anderhalve week bezig met het opvijzelen van mijn conditie. Net als alles sinds het dotteren gaat het in de welbekende sneltreinvaart. Het begon al met de duurtest om het programma te bepalen. Aangesloten op diverse apparatuur was het de bedoeling dat ik zou fietsen tot het niet meer ging. Je kon goed voelen dat de remmen langzaam aangetrokken werden, maar het fietsen werd er niet onmogelijk door. Na diverse ‘Gaat het nog?' kapte de arts de test zelf af. Duurde het 'm te lang??
Het personeel dat ‘s ochtends mee ging marcheren -want wandelen kon je het niet noemen- had moeite om het tempo bij te houden. Dit lag deels aan de deelnemers en deels aan hun rugzak vol re-animatie apparatuur. Al snel werd voor een klein clubje een extra fiets-sessie ingelast, waardoor de conditie nog rapper herstelde maar de verveling minder kans kreeg toe te slaan.
Desondanks waren de dagen lang, de maaltijden flauw -zoutloos en vetvrij- en saai en had ik het idee dat ik me voornamelijk omkleedde. ‘s Morgens begon het met aankleden voor het ontbijt in de eetzaal, daarna de spullen voor het zogenaamde wandelen, aansluitend droge sportkleren voor het fietsen, dan weer schone kleren voor de lunch gevolgd door de tweede set sportkleren voor de fiets, die aan het eind van de middag ook nog niet droog waren, waardoor ook voor de gymnastiek weer een andere set kleren klaar lag. En tenslotte ging het tegen het uur van de avondmaaltijd weer in ‘normale' kleren richting de eetzaal. De douche kwam in dit verhaal minstens twee keer per dag aan de orde.
Het ging allemaal zo goed, dat ik na een week gevraagd heb om eerder te mogen vertrekken. ‘Het was geen gevangenis' was me bij binnenkomst verzekerd, maar dat betekende duidelijk niet dat je kon vertrekken wanneer je wilde. Het duurde al drie dagen voordat ik de arts te spreken kreeg. Toen bleek dat nog allerlei testen uitgevoerd moesten worden en bovendien moest ook nog een handtekening gezet worden dat ik op eigen initiatief vertrok????? Kortom de week was bijna voorbij toen het einde van het verblijf gloorde. Donderdagochtend had ik de 24-uurs test met een mobiele ECG (een holter) achter de rug en op vrijdagochtend was de afsluitende duurtest op de fiets gepland, waarna ik mijn vrijheid weer zou terug krijgen. Zo voelde dat echt aan.
Maar helaas ........ donderdagmiddag bleek het 24-uurs ECG bij analyse onregelmatigheden te vertonen, waarvan ik niks gemerkt had maar die de medische staf duidelijk een pas op de plaats lieten maken. Ineens geen gemarcheer meer, het aantal Watt op de fiets kreeg een nauwelijks uitdagend maximum en de gymnastiek was even onduidelijk maar bleek later geen kwaad te kunnen. Ik kreeg een ‘slecht nieuws'-gesprek uit het boekje. Gedragen stem, begripvolle blik ..... even kreeg ik de indruk dat ik ieder moment dood zou kunnen neervallen. Die kans bleek echter erg klein en de rest relativeerde zich op eenzelfde wijze. Ik mocht overdag dus minder en moest ‘s avonds een verdieping hoger om te slapen, wederom aangekoppeld aan de bewakingsapparatuur.
Terug in het ritme van de Intensive Care. Geen aaneengesloten nachtrust meer en ‘s ochtends vanaf 06.00/06.30 uur weer de riedel van temperaturen, bloeddruk meten, ECG en soms ook bloedprikken. Ineens had ik twee kamers met alle verwarring van dien. Iemand moest ‘s avonds de telefoon doorschakelen en ‘s ochtends weer retour wat bijna altijd mis ging, de medicijnen lagen op de verkeerde plek of werden dubbel uitgedeeld en de maaltijden was helemaal lachen want die vonden in die periode een aantal maal op de kamers plaats i.v.m. een verbouwing van de keuken en het was dus steeds weer zoeken waar de mijne stond.
Hoe komisch alles af en toe ook was, het vooruitzicht van de operatie -iets met een soort pacemaker maar dan anders- en misschien weer zo'n herstelperiode, stemde me niet erg vrolijk. Bovendien bleek een dag later uit een verspreking van een verpleegster dat alles al geregeld was terwijl mij de indruk was gegeven dat eerst het een en ander uitgezocht moest worden.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten