De dag beginnen met een geschiedenisvervalsende ingreep. Ik ben eerlijk en benoem het, niemand die het anders te weten zou komen. Gisteravond nog ff mijn gedachten langsgelopen of er nog iets tussen zat, dat het vermelden waard was. Kwam niet verder dan "Bingo!" en dat was me net iets te flauw. Vroeg mijn nest in gedoken en overtuigt van het feit dat het stukje nog wel zou komen. Halverwege de eerste zin in Evernote in slaapgevallen. Zie, hoe enerverend mijn bestaan is.
Alles ruim voor twaalven en dus nog in februari en niet in maart. Dat maakt de inhaalactie iets minder illegaal dan het lijkt. Voor twaalven weer wakker vanwege een vreemde heisa in de buikregio. Mocht dat een nwe gewoonte worden, zal het verschijnsel vanzelf zijn opwachting maken in het blog. Voor het moment geeft de eenmaligheid daar geen reden toe. Na een blik op de telefoon voor de tijd een korte periode in het niks gestaard en weer in slaapgevallen. Dat was februari en dat is lekker nummer 100.
woensdag 28 februari 2018
Bedenkingen
De luxe van een late en uitgebreide lunch èn het jezelf toestaan om daar van te genieten. Stap voor stap komen we in de goede richting. Nooit bedacht dat dit soort veranderingen met zulke omslachtige toestanden gepaard zou gaan. Je bedenkt, je klikt, je doet. Zo was het ooit, maar is het niet meer. Tenminste, dat denk ik. Maar is het ooit écht zo geweest? Vandaag een omslag bedenken en het morgen doen? Of misschien nog diezelfde middag?
Ik heb geen idee. Mijn baan opzeggen, hoe zeer ik daar ook tegen aan gehikt hebt, kostte minder moeite dan uitvoering geven aan de beslissing om 'niks' meer te doen in mijn leven. Misschien is dat 'niks' gewoon minder duidelijk dan 'Ajuu' zeggen tegen je baas, die dat dan eigenlijk niet wil, maar wat kan ie daar feitelijk tegen doen. Opzegtermijn 3 mndn, vervolgens 'Doeiii'. Je stapt op, gaat er de volgende dag niet meer naar toe, en dat was het.
Met dat 'niks' werkt het anders. Om te beginnen is dat een deal met jezelf. Daar begint het al. En verder? Je kunt geen deur achter je dicht trekken en niet meer terug komen. De honden moeten verzorgd en uitgelaten worden, je wilt koffie en zult toch op z'n minst op de desbetreffende knop van de machine moeten drukken, je kiest voor samenleven wat ook geen éénzijdige verzorgingstoestand in jouw voordeel is, etc. etc. en dan wil je nog vanalles ook. Zo niks is dat niks niet.
Ik heb geen idee. Mijn baan opzeggen, hoe zeer ik daar ook tegen aan gehikt hebt, kostte minder moeite dan uitvoering geven aan de beslissing om 'niks' meer te doen in mijn leven. Misschien is dat 'niks' gewoon minder duidelijk dan 'Ajuu' zeggen tegen je baas, die dat dan eigenlijk niet wil, maar wat kan ie daar feitelijk tegen doen. Opzegtermijn 3 mndn, vervolgens 'Doeiii'. Je stapt op, gaat er de volgende dag niet meer naar toe, en dat was het.
Met dat 'niks' werkt het anders. Om te beginnen is dat een deal met jezelf. Daar begint het al. En verder? Je kunt geen deur achter je dicht trekken en niet meer terug komen. De honden moeten verzorgd en uitgelaten worden, je wilt koffie en zult toch op z'n minst op de desbetreffende knop van de machine moeten drukken, je kiest voor samenleven wat ook geen éénzijdige verzorgingstoestand in jouw voordeel is, etc. etc. en dan wil je nog vanalles ook. Zo niks is dat niks niet.
Groeien
Op het ogenblik in het bezit van een eigen 'YouTube-kanaal' en dat nog live ook. De pup spelend met Rosa, met mijn voeten, Snoepie of zichzelf. Je kunt je er uren mee vermaken. Gelukkig voel ik niet de neiging om alles digitaal vast te leggen en al helemaal niet om het de wereld in te gooien. Ik zou bovendien niet weten, waar ik daar de tijd voor vandaan zou moeten halen. Ik geniet van de momenten, dat ik in de keuken bezig ben of er even moet zijn.
Het verblijf zal niet meer zolang tot daar beperkt blijven. Met een hoop lawaai, gekrabbel en zichzelf opduwen tegen de deurstijl, lukt het het dametje om op de verhuisdoos te klimmen, die haar in de keuken zou moeten houden. Een tweede verhuisdoos geeft respijt maar blokkeert ook voor ons de doorgang, waar je over eentje gewoon heen kunt stappen.
Als na deze week de ergste kou uit de lucht is, mag ze naar de tuinkamer en dus ook naar buiten. Betekent, dat we de poort en alle andere gaten weer moeten blokkeren om te voorkomen dat ze in haar ontdekkingsdrift ervandoor gaat. Heerlijk die pups, maar ik was net blij, dat ik het met de club van Rosa voor mijn idee achter de rug had. Ff doorbijten en vooral een beetje afstand houden. Hoe leuk het diertje ook is, het moet ergens anders naar toe. Acht is teveel.
Het verblijf zal niet meer zolang tot daar beperkt blijven. Met een hoop lawaai, gekrabbel en zichzelf opduwen tegen de deurstijl, lukt het het dametje om op de verhuisdoos te klimmen, die haar in de keuken zou moeten houden. Een tweede verhuisdoos geeft respijt maar blokkeert ook voor ons de doorgang, waar je over eentje gewoon heen kunt stappen.
Als na deze week de ergste kou uit de lucht is, mag ze naar de tuinkamer en dus ook naar buiten. Betekent, dat we de poort en alle andere gaten weer moeten blokkeren om te voorkomen dat ze in haar ontdekkingsdrift ervandoor gaat. Heerlijk die pups, maar ik was net blij, dat ik het met de club van Rosa voor mijn idee achter de rug had. Ff doorbijten en vooral een beetje afstand houden. Hoe leuk het diertje ook is, het moet ergens anders naar toe. Acht is teveel.
Sneeuwbesoignes
Alweer uren bezig. De zon breekt door, net alles gisteren aan het eind van de middag. Einde sneeuw en het vooruitzicht van een stevig koude nacht. Vanochtend sneeuwde het echter weer en van die erge kou is niet zo heel veel terecht gekomen. Koud, ja, maar geen adem die aan je neusharen blijft hangen.
Op de ochtendwandeling bleek gemiddeld zo'n 15 cm gevallen de afgelopen 2 dagen. Stuifsneeuw, hier en daar opgewaaid door de wind. Mijn laarzen waren soms net hoog genoeg om geen sneeuw naar binnen te krijgen. Prachtig weer. Maagdelijk witte velden. Af en toe kruiste ik het spoor van een ree. Verder geen spoor van leven. De honden ploegden met veel lol door het witte dek. Zicht; een paar honderd meter, waarna de wereld verdween achter het gordijn van de neerdwarrelende sneeuw.
Stil weer. Jammer genoeg trok een vliegtuig ergens hoog boven me een verstoring achter zich aan van ZO naar NW. Midden-oosten naar West-Europa. Dubai naar Frankrfurt of München? Het duurde me te lang om op het passeren te wachten. Bergop geploeterd en blij dat ik vervolgens weer naar beneden mocht. Het lijkt erop of Prada weer van zinnes is beter te luisteren. Samen uit, samen thuis. Verder met sneeuw ruimen. Nog voor de koffie.
Op de ochtendwandeling bleek gemiddeld zo'n 15 cm gevallen de afgelopen 2 dagen. Stuifsneeuw, hier en daar opgewaaid door de wind. Mijn laarzen waren soms net hoog genoeg om geen sneeuw naar binnen te krijgen. Prachtig weer. Maagdelijk witte velden. Af en toe kruiste ik het spoor van een ree. Verder geen spoor van leven. De honden ploegden met veel lol door het witte dek. Zicht; een paar honderd meter, waarna de wereld verdween achter het gordijn van de neerdwarrelende sneeuw.
Stil weer. Jammer genoeg trok een vliegtuig ergens hoog boven me een verstoring achter zich aan van ZO naar NW. Midden-oosten naar West-Europa. Dubai naar Frankrfurt of München? Het duurde me te lang om op het passeren te wachten. Bergop geploeterd en blij dat ik vervolgens weer naar beneden mocht. Het lijkt erop of Prada weer van zinnes is beter te luisteren. Samen uit, samen thuis. Verder met sneeuw ruimen. Nog voor de koffie.
Vasthoudend
Het gaat d'r om hangen of spannen. Gaan we de 100 halen deze korte mnd of net niet. Ergens is nog steeds die innerlijke drang om een bepaalde score te halen per mnd. Niet meer zonodig iedere keer meer, maar blijkbaar ook niet serieus minder. Het lijkt wel een verslaving. Moet ik straks afkicken en me bewust dwingen tot het stapsgewijs verminderen van het aantal bijdrages per dag? Smekend er nog ééntje, enkel nog maar ééntje extra te mogen doen. Cold turkey. We gaan het zien of we het zelfopgelegde stramien ergens in de komende mndn weten los te laten. Zoals gezegd is het maximaliseren er al van af. Op naar het saaie, voorspelbare, onverstoord voortkabbelende bestaan. Alleen het idee al ......
dinsdag 27 februari 2018
Stuurloos
Welke kant gaat het nou op? Komen we in beweging of lopen we verder vast? Ik krijg geen hoogte van mezelf. Het kunnen kan niet het probleem zijn. Het moeten is duidelijk. Bij het willen wordt het wazig.
Sneeuw
Sneeuw op de daken, sneeuw op de velden, sneeuw op de weg. Zo alomvattend als de sneeuw er nu bij ligt, is deze winter nog niet het geval geweest. En het blijft maar sneeuwen. Het zijn minivlokjes maar inmiddels al iets van 36 uur en misschien wel langer. De temperatuur dik onder nul, dus niks niet smelten. Ook het zand-zout mengsel dat hier gestrooid wordt heeft geen enkel effect meer. En dan in je auto stappen, want je moet/wilt tenslotte naar je werk. Het zou mijn idee niet zijn, ook niet met sneeuwbanden. Werk is geen urgentie.
Natuurlijk is het niet onmogelijk, maar het risico dat het misgaat is vele malen groter dan onder normale weersomstandigheden. En dan heb ik het nieteens over eigen stomme fouten maar meer over het minder ingehouden rijgedrag van andere weggebruikers. Bovendien duurt dit niet meer dan een dag, hooguit twee en zijn de wegen ws weer een stuk redelijker begaanbaar. Maar Mariana naar het werk dus. Nog steeds niet in haar eigen auto (gelukkig!) maar met een collega, die haar in Agnita oppikt, waar ik haar dan weer heen breng.
Coves-Agnita is te doen, hoewel het op het eerste stuk af en toe gokken was waar de weg overging in de berm, mn met een tegenligger. Het is vlakke weg. Maar vanuit Agnita naar haar school voor vandaag gaat het tweemaal aardig bergop en nog aardiger bergaf. Eén slippende voorganger of tegenligger en het avontuur is voorbij. Ik zou me mooi afgemeld hebben ipv iets van 12 km 30 te sukkelen met alle bijkomende risico's. Èn straks weer terug, terwijl van enige verbetering zeer ws geen sprake zal zijn.
Natuurlijk is het niet onmogelijk, maar het risico dat het misgaat is vele malen groter dan onder normale weersomstandigheden. En dan heb ik het nieteens over eigen stomme fouten maar meer over het minder ingehouden rijgedrag van andere weggebruikers. Bovendien duurt dit niet meer dan een dag, hooguit twee en zijn de wegen ws weer een stuk redelijker begaanbaar. Maar Mariana naar het werk dus. Nog steeds niet in haar eigen auto (gelukkig!) maar met een collega, die haar in Agnita oppikt, waar ik haar dan weer heen breng.
Coves-Agnita is te doen, hoewel het op het eerste stuk af en toe gokken was waar de weg overging in de berm, mn met een tegenligger. Het is vlakke weg. Maar vanuit Agnita naar haar school voor vandaag gaat het tweemaal aardig bergop en nog aardiger bergaf. Eén slippende voorganger of tegenligger en het avontuur is voorbij. Ik zou me mooi afgemeld hebben ipv iets van 12 km 30 te sukkelen met alle bijkomende risico's. Èn straks weer terug, terwijl van enige verbetering zeer ws geen sprake zal zijn.
maandag 26 februari 2018
Sneeuweffect
Avond. Sneeuwwit buiten en de temperatuur al beneden de -10º. Het is de hele dag rond de -7º geweest, waar Weeronline -2º aangaf in de voorspellingen. De koude periode wordt in de vooruitzichten bovendien met de dag verder opgerekt. Was het eerst woensdag alweer boven nul overdag duurt dat nu tot vrijdag èn hebben we van donderdag op vrijdag ook pas de koudste nacht. De voorspellingen zijn -14º maar dat gaan gegarandeerd een paar graden meer worden. Misschien zakken we tegen het eind van de winter alsnog ff in de twintigers.
Krijg bijna zin om Kerstmis in de herhaling te gooien. Als dat de hele week zo blijft. Speculaas bakken, glühwein maken. Misschien een idee om 'Aacher Printen' uit te proberen of Lebkuchen. Voor Kerststol is het te laat, die moet een paar mndn 'trekken', heb ik pas nog gelezen. Een bakker in Duitsland doet dat in een stilgelegde mijn. Je moet maar op het idee komen. De Kerstboom had rustig nog een paar weken kunnen blijven staan.
Nu ons niet een loer laten draaien door het ongetwijfeld aankomende voorjaar. Het zou best volgende week al kunnen en langer dan drie weken gaat het zeker niet uitblijven. Ik mag nagaan of alle tuingerelateerde zaken in de gewenste conditie in de startblokken staan. Niet dat ik moet gaan lopen, zoeken en repareren als ik eigenlijk met spitten aan de slag moet. Spitten .... Tja, het hoort erbij.
Krijg bijna zin om Kerstmis in de herhaling te gooien. Als dat de hele week zo blijft. Speculaas bakken, glühwein maken. Misschien een idee om 'Aacher Printen' uit te proberen of Lebkuchen. Voor Kerststol is het te laat, die moet een paar mndn 'trekken', heb ik pas nog gelezen. Een bakker in Duitsland doet dat in een stilgelegde mijn. Je moet maar op het idee komen. De Kerstboom had rustig nog een paar weken kunnen blijven staan.
Nu ons niet een loer laten draaien door het ongetwijfeld aankomende voorjaar. Het zou best volgende week al kunnen en langer dan drie weken gaat het zeker niet uitblijven. Ik mag nagaan of alle tuingerelateerde zaken in de gewenste conditie in de startblokken staan. Niet dat ik moet gaan lopen, zoeken en repareren als ik eigenlijk met spitten aan de slag moet. Spitten .... Tja, het hoort erbij.
Imploderen
Gisteren werd me in de loop van avond duidelijk, dat er iets stond te gebeuren. Begonnen was het ergens in de middag. Het begint niet alleen vaag, je staat ook niet gelijk stil bij wat het zou kunnen betekenen. Ben druk genoeg met zaken en zoek ze niet ook nog eens op. Dat opzoeken gebeurt dan omgekeerd. Er wordt op meerdere manieren 'op mijn deur geklopt' en in bed viel eindelijk het dubbeltje.
Na een aanloop van ik heb niet in de gaten gehouden hoeveel uur, besef je een paar seconden voor de overval wat je ws te wachten staat. Feest! De laatste keer had ik al het idee dat het op haast onvoorstelbaar knappe wijze was gecomprimeerd. Maar het kan dus nog compacter. Secondenwerk! Wat ooit uren in beslag kon nemen was alweer voorbij, voor ik goed en wel in de gaten had wat loos was. Alle elementen aanwezig maar ontdaan van iedere franje muv de rode beeldprojectie op het ontbrekende plafond. Zelfs de naweeën hielden het na twee uur voor gezien ipv me dagen van slag te houden. Welkome slijtage. Nu dat laatste restant nog.
Na een aanloop van ik heb niet in de gaten gehouden hoeveel uur, besef je een paar seconden voor de overval wat je ws te wachten staat. Feest! De laatste keer had ik al het idee dat het op haast onvoorstelbaar knappe wijze was gecomprimeerd. Maar het kan dus nog compacter. Secondenwerk! Wat ooit uren in beslag kon nemen was alweer voorbij, voor ik goed en wel in de gaten had wat loos was. Alle elementen aanwezig maar ontdaan van iedere franje muv de rode beeldprojectie op het ontbrekende plafond. Zelfs de naweeën hielden het na twee uur voor gezien ipv me dagen van slag te houden. Welkome slijtage. Nu dat laatste restant nog.
Vallen ...
Een duidelijke oorzaak heb ik tot op heden nog niet gehoord, maar als ik het goed begrepen heb, vinden de verantwoordelijke doktoren, dat mijn moeder wel weer naar huis kan. Het mens kan nauwelijks meer iets alleen doen, is uitgeput en als de dood -om in de sfeer van de afgelopen dagen te verblijven- om straks weer in een accute noodsituatie verzeild te raken.
Het is voor het eerst, dat ik mijn moeder tekenen van zwakte zie vertonen. 'Zwakte' vanuit haar standpunten gezien. Als er iemand de personificatie van het idee was, dat het echte sterke geslacht de vrouwen waren, dan was dat wel mijn moeder. De hele stapsgewijze achteruitgang van de laatste 5 à 10 jaar heeft ze iedere keer weer een draai weten te geven, zodat het niet in negatieve zin op haar mogelijkheden afstraalde. Pas de laatste weken begonnen in dat beeld scheuren zichtbaar te worden. Bijna met de neus op de grond, overgeleverd aan de rollater, ook in huis, en een actieradius die de halve kilometer in neerwaartse zin was overschreden.
Heb ook begrepen, dat ze zich vrijdag heeft 'laten bedienen' en ze het idee had mijn vader snel terug te zien. Een mooie troost als je daar werkelijk in gelooft. Maar ze wordt dus alweer het ziekenhuis uitgebonjourd. Lang leve de zelfredzaamheid of is het meer een kwestie van 'bekijk het maar'? Of dat nog met mantelen op te vangen is? Ik heb geen idee. Bovendien is het onze generatie afgeleerd om voor je ouders te zorgen. Mag je op je oude dag omscholen.
Ik heb makkelijk praten. Ik zit lekker ver weg en dat niet alleen letterlijk. Hoelang gaat het duren, voordat er weer een generatie opgroeit voor wie het vanzelfsprekend is, dat de zorg voor de ouders op de schouders van de kinderen ligt? De kinderen van de kinderen van mijn leeftijdsgenoten? Èn, veel belangrijker, wat moet daar allemaal voor terug gedraaid worden? Als je nu je ouders in huis neemt, worden beide partijen financieël afgestraft. Huizen zijn er niet meer op berekend. Mobiliteit staat haaks op het zorgidee. Etc, etc.
Het is voor het eerst, dat ik mijn moeder tekenen van zwakte zie vertonen. 'Zwakte' vanuit haar standpunten gezien. Als er iemand de personificatie van het idee was, dat het echte sterke geslacht de vrouwen waren, dan was dat wel mijn moeder. De hele stapsgewijze achteruitgang van de laatste 5 à 10 jaar heeft ze iedere keer weer een draai weten te geven, zodat het niet in negatieve zin op haar mogelijkheden afstraalde. Pas de laatste weken begonnen in dat beeld scheuren zichtbaar te worden. Bijna met de neus op de grond, overgeleverd aan de rollater, ook in huis, en een actieradius die de halve kilometer in neerwaartse zin was overschreden.
Heb ook begrepen, dat ze zich vrijdag heeft 'laten bedienen' en ze het idee had mijn vader snel terug te zien. Een mooie troost als je daar werkelijk in gelooft. Maar ze wordt dus alweer het ziekenhuis uitgebonjourd. Lang leve de zelfredzaamheid of is het meer een kwestie van 'bekijk het maar'? Of dat nog met mantelen op te vangen is? Ik heb geen idee. Bovendien is het onze generatie afgeleerd om voor je ouders te zorgen. Mag je op je oude dag omscholen.
Ik heb makkelijk praten. Ik zit lekker ver weg en dat niet alleen letterlijk. Hoelang gaat het duren, voordat er weer een generatie opgroeit voor wie het vanzelfsprekend is, dat de zorg voor de ouders op de schouders van de kinderen ligt? De kinderen van de kinderen van mijn leeftijdsgenoten? Èn, veel belangrijker, wat moet daar allemaal voor terug gedraaid worden? Als je nu je ouders in huis neemt, worden beide partijen financieël afgestraft. Huizen zijn er niet meer op berekend. Mobiliteit staat haaks op het zorgidee. Etc, etc.
Maandagig
Koud, kouder maar het koudst is voor dit jaar geweest. Frisse neus, kouwe klauwen en honden die rondrennen alsof het +25 en lekker in de schaduw is. De gevreesde hoeveelheid sneeuw is me bespaard gebleven. Dus vandaag doen wat gedaan moet worden in de stad. Hopelijk gaat het allemaal voortvarend mn voor de Peugeot. Wil dat zaakje inmiddels afgehandeld hebben. En het schuifdak van de Beetle mag ook wel eens gerepareerd zijn. Dat is nu ook alweer iets van een mnd geleden. Je hebt aan dat spul niks, als je het niet kunt gebruiken. De Beetle staat inmiddels, met éen weekeinde onderbreking, sinds half oktober bij de garage. Het bespaart de winterbanden, zullen we maar zeggen.
zondag 25 februari 2018
Onoplettendheid
Een moment niet opgelet en door de 50K gegaan. Daar had wel champagne en slingers bij gepast. Oké, doen we dat bij de 100K. Ergens tussen straks en naar alle waarschijnlijkheid 2024. Da's wijd weg.
Complex
Het rare aan mijn voortdurend geworstel met en verzet tegen zo ongeveer alles wat er te doen is, is het onderhuidse verlangen om aan de slag te gaan en de overtuiging dat het (ooit) gaat lukken. Het verzet tegen is ook geen afkeer van, niet echt tenminste. Het feit, dat ik het bezig zijn een grote mate van zinloosheid toedicht speelt mee. Maar is dat alles? Nee, zo simpel is het natuurlijk niet. Afkeer is er soms ook, maar dat is meer momentgebonden. Desinteresse heeft zo z'n aandeel. Invloed van stemmingen niet te onderschatten. Het onpraktische karakter van allemaal kleine rotklusjes. Etc.
Verklaringen genoeg, maar waarom niet die ene dag in de week of die ene week per mnd ff doorbijten om aldoende iedere keer weer te moeten constateren, dat je met plezier bezig bent (geweest) en soms zelfs voldaan bent over het resultaat? Tell me.
Wat gedaan moet worden heeft in het geheel ook geen enkel noodzakelijkheid. We zitten droog en warm, kunnen koken, goed slapen, badderen en douchen, binnenshuis naar de plee. Weinig te wensen over. Alles luxe op het afmaken van de Mariana's tuinkamer na. Maar dat is dan ook het enige onderdeel, waarbij we in zoverre op schema liggen, dat we na de plaatsing van trap nu met de vloer aan de slag kunnen zo snel de honden permanent naar buiten kunnen. Dat is over een week of vier als ze ook met de schuur aan de slag gaan. 'Heerlijk' al die drukte om me heen ....
Verklaringen genoeg, maar waarom niet die ene dag in de week of die ene week per mnd ff doorbijten om aldoende iedere keer weer te moeten constateren, dat je met plezier bezig bent (geweest) en soms zelfs voldaan bent over het resultaat? Tell me.
Wat gedaan moet worden heeft in het geheel ook geen enkel noodzakelijkheid. We zitten droog en warm, kunnen koken, goed slapen, badderen en douchen, binnenshuis naar de plee. Weinig te wensen over. Alles luxe op het afmaken van de Mariana's tuinkamer na. Maar dat is dan ook het enige onderdeel, waarbij we in zoverre op schema liggen, dat we na de plaatsing van trap nu met de vloer aan de slag kunnen zo snel de honden permanent naar buiten kunnen. Dat is over een week of vier als ze ook met de schuur aan de slag gaan. 'Heerlijk' al die drukte om me heen ....
Ideaal
Weer winter. Wit. Koud maar nog geen ijs aan de neusharen. Kortom beneden (of is het boven?) de -10. Honden los en heuvel op tot op de toplijn. Stil maar niet die indringende stilte van gisterochtend. Heerlijk is dat, het idee van eenzaamheid, alleen op de wereld zijn of tenminste ergens ver van mens en machine. Heeft me altijd al getrokken en dat terwijl ik als hummel ooit 'verdwaald' ben op de Brunssummerhei(de) en dat, als ik de verhalen moet geloven, niet bepaald als prettig heb ervaren. Gewoon ergens een hutje op de hei, een paar geiten en kippen, een paard voor als ik te lui ben om te lopen en verder mn bezig met het verbouwen, zoeken, verzamelen van mijn eten. Of zoals in de strip 'Jonathan' ergens in de Himalaya.
Eenmaal in het jaar naar de bewoonde of bewoondere wereld .... als het nodig is. Een beetje in evenwicht met mezelf, het leven, de omgeving en de mij omringende beesten. De beren hoeven niet direct op mijn schoot te liggen en de wolven niet aan mijn voeten, maar het zou mogen. Elkaar respecteren. Groeien, bloeien, (be)leven.
Ik zou inmiddels een gekleurde, verweerde en gerimpelde huid hebben, meer baard dan nu en ook geen gedoe met de kapper. Kleding, een seizoensafhankelijke mix van door de jaren heen slijtvast gebleken stukken. Niks hoeven, niks moeten anders dan doen wat nodig is om jezelf in leven te houden en de winter te overleven. Lange wandelingen en/of uren turen vanaf de varanda voor het huis cq hut. Het enige wat ontbreekt is een idee om een paar centen te verdienen voor die als ik iets moet of wil kopen wat ik niet zelf kan maken of vinden. Een of andere nijverheid en dan niet de kunstvariant maar iets wat mensen kunnen gebruiken, liefst zelfs nodig hebben.
Eenmaal in het jaar naar de bewoonde of bewoondere wereld .... als het nodig is. Een beetje in evenwicht met mezelf, het leven, de omgeving en de mij omringende beesten. De beren hoeven niet direct op mijn schoot te liggen en de wolven niet aan mijn voeten, maar het zou mogen. Elkaar respecteren. Groeien, bloeien, (be)leven.
Ik zou inmiddels een gekleurde, verweerde en gerimpelde huid hebben, meer baard dan nu en ook geen gedoe met de kapper. Kleding, een seizoensafhankelijke mix van door de jaren heen slijtvast gebleken stukken. Niks hoeven, niks moeten anders dan doen wat nodig is om jezelf in leven te houden en de winter te overleven. Lange wandelingen en/of uren turen vanaf de varanda voor het huis cq hut. Het enige wat ontbreekt is een idee om een paar centen te verdienen voor die als ik iets moet of wil kopen wat ik niet zelf kan maken of vinden. Een of andere nijverheid en dan niet de kunstvariant maar iets wat mensen kunnen gebruiken, liefst zelfs nodig hebben.
zaterdag 24 februari 2018
HBS
Je moet maar durven. Een pleidooi voor de herinvoering van de aanpak van de Hogere Burger School (VK, 24-02-2018). Twaalf of het liefst zestien eindexamenvakken ipv zeven en al helemaal niet daarin nogeens variëren qua examenniveau. Maar gelijk hebben ze volgens mij wel. Hoort wie het zegt! Leerling van de eerste jaargang van de niet-experimentele VWO. 1968. Brugklas Havo/Atheneum. Het is middelbare school en die moet mijnsinziens breed opgezet zijn en niet al specialiseren voordat er werkelijk een keuze is gemaakt.
Je hele middelbare school diploma zegt inhoudelijk geen ene ruk meer als je eenmaal in een vervolgopleiding bent gestroomd. Pretpakket of B-selectie, niemand is er verder in geïnteresseerd. Maar in beide gevallen is je algemene ontwikkeling, dat waar het volgens mij om zou moeten gaan, gemankeerd. De eeuwige wiskunde-discussie mag bekend zijn, maar omgekeerd geldt dat natuurlijk ook voor de talen, aardrijkskunde, geschiedenis, etc.
En dan een argument gebruik als "Ja sorry, dat wordt keihard werken op die nieuwe opleiding en weinig tijd voor vertier. Maar dat was vroeger heel gewoon, je ging naar school tot de zaterdagmiddag." Als iets vies is geworden in het onderwijs, is kinderen ergens voor laten werken. Een kind moet het op eigen niveau aangedragen krijgen. Zo kweek je dus de mens van tegenwoordig, die verleerd is om te knokken 'om erbij te horen'. Op dat laatste heb je namelijk 'recht', tegenwoordig weliswaar naar rato van man/vrouw, blank/gekleurd, westers/niet-westers, christelijk/islamistisch, hetero/homo dan wel een van de vele andere mogelijkheden en hier zal het vast niet bij blijven. Met de juiste combi rolt de rode loper voor je uit, ongeacht of dat inhoudelijk ergens op gebaseerd is.
Je hele middelbare school diploma zegt inhoudelijk geen ene ruk meer als je eenmaal in een vervolgopleiding bent gestroomd. Pretpakket of B-selectie, niemand is er verder in geïnteresseerd. Maar in beide gevallen is je algemene ontwikkeling, dat waar het volgens mij om zou moeten gaan, gemankeerd. De eeuwige wiskunde-discussie mag bekend zijn, maar omgekeerd geldt dat natuurlijk ook voor de talen, aardrijkskunde, geschiedenis, etc.
En dan een argument gebruik als "Ja sorry, dat wordt keihard werken op die nieuwe opleiding en weinig tijd voor vertier. Maar dat was vroeger heel gewoon, je ging naar school tot de zaterdagmiddag." Als iets vies is geworden in het onderwijs, is kinderen ergens voor laten werken. Een kind moet het op eigen niveau aangedragen krijgen. Zo kweek je dus de mens van tegenwoordig, die verleerd is om te knokken 'om erbij te horen'. Op dat laatste heb je namelijk 'recht', tegenwoordig weliswaar naar rato van man/vrouw, blank/gekleurd, westers/niet-westers, christelijk/islamistisch, hetero/homo dan wel een van de vele andere mogelijkheden en hier zal het vast niet bij blijven. Met de juiste combi rolt de rode loper voor je uit, ongeacht of dat inhoudelijk ergens op gebaseerd is.
Klaar
Afwas gedaan. Het eenvoudigste hindernis op de stormbaan van mijn dagelijkse beslommeringen. Om d'r ff wat grote woorden tegen aan te mieteren. Extra hout naar binnen gesleept om de komende dagen niet direct met een houttekort te beginnen en nu eventjes een pas op de plaats, voordat ik met de honden naar buiten ga. O ja, ook nog gekookt, maar dat mag nauwelijks naam hebben, omdat er meer dan voldoende over was van gisteravond. Opwarmen, dus. Maar ook dat kun je met liefde doen.
Een kalme zaterdag waarop het voelbaar kouder wordt, de sneeuw maar blijft vallen en direct smelt op geasfalteerde of bestraatte delen. Vannacht naar de -10 en daarna nog de nodige tikken erbij en ook overdag onder het nulpunt. Krijgen we hier toch ook een portie van het weer dat Nederland momenteel de elfstedenkoorts bezorgt. Een soort uitloper, kouder maar het begint later en vrijdag is het alweer voorbij, als je waarde hecht aan de voorspellingen.
Goed boek, glaasje port, open haard, berevel ... Alleen het laatste mist. Zie dat hier geen hindernis worden om door de dagen heen te komen. Bovendien, wat is -15 als je al in de buurt van het dubbele geweest bent? Laat die laatste winterstuip maar komen.
Een kalme zaterdag waarop het voelbaar kouder wordt, de sneeuw maar blijft vallen en direct smelt op geasfalteerde of bestraatte delen. Vannacht naar de -10 en daarna nog de nodige tikken erbij en ook overdag onder het nulpunt. Krijgen we hier toch ook een portie van het weer dat Nederland momenteel de elfstedenkoorts bezorgt. Een soort uitloper, kouder maar het begint later en vrijdag is het alweer voorbij, als je waarde hecht aan de voorspellingen.
Goed boek, glaasje port, open haard, berevel ... Alleen het laatste mist. Zie dat hier geen hindernis worden om door de dagen heen te komen. Bovendien, wat is -15 als je al in de buurt van het dubbele geweest bent? Laat die laatste winterstuip maar komen.
Tafelgewoontes
Weer in een melancholische bui na een kookdag/eetavond. Wat is dat? Het besef van een gemis? Een herinnering aan wat geweest is? Heimwee? Het verlangen naar iets wat gekund had, maar er nooit echt van is gekomen? Ik zal er eens over nadenken, als ik me straks op de berg afwas stort.
Het was gezellig, ook al snapte ik bar weinig van de gesprekken. Het was de eerste keer, geloof ik, dat ik de behoefte had, beter te kunnen volgen wat er allemaal gezegd werd. Anderzijds waren het mn de grappen, ongetwijfeld dubbelzinnige grappen die het gezelschap animeerden, en daar had ik dan ws net weer de clou van gemist. Dat was zelfs in Frankrijk vaak het geval en die taal was ik toch redelijk meester.
Binnenkomst was aan de late kant en voordat met de maaltijd begonnen werd moest natuurlijk eerst gedronken worden. Al met al heeft het verpieterde aardappelen uit de oven opgeleverd. De rest was allemaal aardig gelukt. Mn het gebak viel in de smaak.
Waar in Nederland, maar ook in Frankrijk de avond pas begint met het natafelen, was hier wederom iedereen snel verdwenen. Tegen elven zaten we met z'n tweetjes aan een borrel en overzagen het gezellige slagveld. Moe maar voldaan.
Het was gezellig, ook al snapte ik bar weinig van de gesprekken. Het was de eerste keer, geloof ik, dat ik de behoefte had, beter te kunnen volgen wat er allemaal gezegd werd. Anderzijds waren het mn de grappen, ongetwijfeld dubbelzinnige grappen die het gezelschap animeerden, en daar had ik dan ws net weer de clou van gemist. Dat was zelfs in Frankrijk vaak het geval en die taal was ik toch redelijk meester.
Binnenkomst was aan de late kant en voordat met de maaltijd begonnen werd moest natuurlijk eerst gedronken worden. Al met al heeft het verpieterde aardappelen uit de oven opgeleverd. De rest was allemaal aardig gelukt. Mn het gebak viel in de smaak.
Waar in Nederland, maar ook in Frankrijk de avond pas begint met het natafelen, was hier wederom iedereen snel verdwenen. Tegen elven zaten we met z'n tweetjes aan een borrel en overzagen het gezellige slagveld. Moe maar voldaan.
Gewichtig
Immense stilte! Ik werd er niet eens door overvallen, zo alom tegenwoordig was het vanochtend bij het beklimmen van de heuvel. Soms heel vaag iets van een hond in de verte maar verder niks, helemaal niks. Geen honden, geen vogels, geen auto's, geen paard-en-wagens, geen vliegtuigen, geen kettingzagen, geen menselijke geluid op mijn eigen ademhaling na. Zelfs het zestal om me heen was stil. Het landschap wittig. Het uitzicht mistig belemmerd door de neerdwarrelende sneeuw.
Het loopt anders. Het voelt anders. Het noopt tot staan blijven en de rust op je neer te laten dalen. Beetje drukkend zelfs, maar niet verkeerd. Dat is het. Hèt is dikker dan normaal de verstilde werkelijkheid. Je zou verwachten, dat het net lichter of luchtiger is. Maar dat is dus niet zo.
Je loopt ergens tegenop. Het remt af. Het laat je stilstaan. Het laat je genieten van het niks. Tenminste, enkel met de blik. Slechts één zintuig wordt aangesproken, de rest heeft vrij af. Ik had er uren kunnen staan niksen, genietend van de afwezigheden. Dat waren koude tenen en verdwenen honden geworden, me dus maar losgerukt uit de verstilling. Niet veel later begonnen de kerkklokken te luiden. Vreemd tijdstip. En bij de terugkeer in het dorp passeerden de eerste auto's. Het leven schakelt op.
Het loopt anders. Het voelt anders. Het noopt tot staan blijven en de rust op je neer te laten dalen. Beetje drukkend zelfs, maar niet verkeerd. Dat is het. Hèt is dikker dan normaal de verstilde werkelijkheid. Je zou verwachten, dat het net lichter of luchtiger is. Maar dat is dus niet zo.
Je loopt ergens tegenop. Het remt af. Het laat je stilstaan. Het laat je genieten van het niks. Tenminste, enkel met de blik. Slechts één zintuig wordt aangesproken, de rest heeft vrij af. Ik had er uren kunnen staan niksen, genietend van de afwezigheden. Dat waren koude tenen en verdwenen honden geworden, me dus maar losgerukt uit de verstilling. Niet veel later begonnen de kerkklokken te luiden. Vreemd tijdstip. En bij de terugkeer in het dorp passeerden de eerste auto's. Het leven schakelt op.
Uitbreiding?
Kreten/spreuken/uitspraken, het zou een aardige zijn als nwe categorie? Maar ik ga het, denk ik, toch houden bij de 7 die ik nu heb. De mogelijkheid is geregistreerd en of het een dwingend karakter krijgt gaan we in de (toe)komende tijd merken of ook niet. Je moet er weer alert op zijn en het is niet de bedoeling om de hele dag met een soort blog-blik door de wereld te lopen. Ik heb mijn handen vol aan mijn eigen gedachten- en leefwereld.
Wassen, afwas, opruimen, klussen. Het routine-riedeltje en dat de komende dagen overgoten met een koude dip rond de -15º en opnieuw sneeuw terwijl moeders in het ziekenhuis ligt en me met mijn neus nog net is harder dan normaal op de sterfelijkheid van de mens drukt. Maar goed, ik leef ook weer niet onder een steen. We zien wel.
Wassen, afwas, opruimen, klussen. Het routine-riedeltje en dat de komende dagen overgoten met een koude dip rond de -15º en opnieuw sneeuw terwijl moeders in het ziekenhuis ligt en me met mijn neus nog net is harder dan normaal op de sterfelijkheid van de mens drukt. Maar goed, ik leef ook weer niet onder een steen. We zien wel.
Leuke..
Zoals 'mijn oma' altijd zei: “Je bent niet verantwoordelijk voor de kop die je hebt gekregen, maar wel voor de bek die je trekt!”.
vrijdag 23 februari 2018
Kokkerellen
Kookdag. Zo 'ns in de benen. Het zit 'm vandaag niet zozeer in het koken. Geen spannende dingen bedacht deze keer. Standaard Roemeens, maar dan een beetje smaakvoller, hoop ik, en beter verzorgd. Dat laatste weet ik wel zeker. Het spannende zit 'm in de zoetigheden. Het gebak als dessert en ev. bij de koffie. De eerste keer is dat altijd weer spannend, zoals vorige maand bleek bij de pepper- en kruidnoten. De eerste keihard en in de navolgende weken door mij verorberd door ze in de ochtendkoffie te s(t)oppen. Na meerdere minuten weken kon ik ze met acceptabele moeite doorbijten. Met de smaak was niks mis, dat itt de kruidnoot, die was niet te hard maar te heet en heb ik ook maar niet opgediend. Nu is gistdeeg de uitdaging. Da's weer lang geleden. Zien of ik het nog kan.
Zien ook of ik weer met herwonnen plezier de nodige uren in de keuken sta. De weerstand om te beginnen is in elk geval ouderwets aanwezig. Daar ff doorheen en dan met plezier doen wat gedaan moet worden. Niet voor niks gisteravond nog staan afwassen!
Zien ook of ik weer met herwonnen plezier de nodige uren in de keuken sta. De weerstand om te beginnen is in elk geval ouderwets aanwezig. Daar ff doorheen en dan met plezier doen wat gedaan moet worden. Niet voor niks gisteravond nog staan afwassen!
Misleiding
Hoe het wordt berekend, weet ik niet precies, maar de Citroën houdt een verbruiksteller bij, die aangeeft hoeveel km je nog te gaan hebt. Bergop en gasgevens schiet je verbruik omhoog en zie verbruikswaarden als 15,3 liter. Ik neem aan dat dit per 100 km is. Bergaf, voet van het gas, zakt het verbruik naar 0,0. Hetzelfde geldt voor stevig cq sportief optrekken en kalm cruisen met dien verstand dat dat laatste geen 0,0 verbruik heeft maar 4 of 5 ltr.
Al die verschillen worden permanent geregistreerd en dat geeft een langzaam of sneller afnemende hoeveelheid km's, die je nog te gaan heb voor de volgende tankbeurt. Gooi je de tank vol, wordt dat ook geregistreerd en je voorafgaande rijgedrag daarin meegenomen voor het begintotaal van de nog te rijden km's. In het begin (2010) was dat met regelmaat 950. Inmiddels staat daar over het algemeen een waarde, die ver boven de 1000 ligt. Rij kortom kalmer cq verstandiger.
Toch moest ik gisteren hardop lachten toen de boordcomputer als nieuw begintotaal 1600 km aangaf. Dat was nog nooit voorgekomen en is bovendien komplete bullshit. De tank heeft een inhoud van 70 liter en over 10.000 km is het gemiddeld verbruik 5,7/5,8. De eerst km's, notabene stadse kilometers, steeg het totaal nog ff naar 1620 om daarna rap te zakken naar 1340. Op weg naar huis klom het weer wat op en bij aankomst in Coves, na 50 km rijden, gaf het ding nog 1400 km te gaan aan. Tweehonderd potentiëel geachte km's afgetikt in een kwart van de afstand. Dat jojoëd zo door tot bij de volgende tankbeurt blijkt, dat het wederom bij ongeveer 1250 km is gebleven. Het aftellen is niet lineair en gaat richting het einde van de tank steeds sneller. Toch 300 km meer per tank dan 7 jaar geleden. Schijnbaar veel verstandiger geworden in de tussentijd.
Al die verschillen worden permanent geregistreerd en dat geeft een langzaam of sneller afnemende hoeveelheid km's, die je nog te gaan heb voor de volgende tankbeurt. Gooi je de tank vol, wordt dat ook geregistreerd en je voorafgaande rijgedrag daarin meegenomen voor het begintotaal van de nog te rijden km's. In het begin (2010) was dat met regelmaat 950. Inmiddels staat daar over het algemeen een waarde, die ver boven de 1000 ligt. Rij kortom kalmer cq verstandiger.
Toch moest ik gisteren hardop lachten toen de boordcomputer als nieuw begintotaal 1600 km aangaf. Dat was nog nooit voorgekomen en is bovendien komplete bullshit. De tank heeft een inhoud van 70 liter en over 10.000 km is het gemiddeld verbruik 5,7/5,8. De eerst km's, notabene stadse kilometers, steeg het totaal nog ff naar 1620 om daarna rap te zakken naar 1340. Op weg naar huis klom het weer wat op en bij aankomst in Coves, na 50 km rijden, gaf het ding nog 1400 km te gaan aan. Tweehonderd potentiëel geachte km's afgetikt in een kwart van de afstand. Dat jojoëd zo door tot bij de volgende tankbeurt blijkt, dat het wederom bij ongeveer 1250 km is gebleven. Het aftellen is niet lineair en gaat richting het einde van de tank steeds sneller. Toch 300 km meer per tank dan 7 jaar geleden. Schijnbaar veel verstandiger geworden in de tussentijd.
Versnelling?
Moeders in het ziekenhuis en mijn jongste zus gevraagd om me te verwittigen. Cardiologie. Dan moet ze 'm wel geknepen hebben deze keer. Het is niet het eerste ongeplande ziekenhuisbezoek in de afgelopen weken. Al die keren werd het me achteraf tussen neus en lippen door medegedeeld. Dinsdag en woensdag blijkbaar weer per ambulance afgevoerd. Het hart, waar de doktoren altijd zo lovend over waren, wil blijkbaar niet meer zo. Na 86,5x365x1440 x 65 is een boel slagen. 2.955.186.000 om precies te zijn, wat in deze natuurlijk nauwelijks kan.
Komt er weer een afscheid aan. Ik zal niet zeggen, dat het tijd zou worden, maar verwonderen doe ik me er ook niet over. Op weg naar de 87, de laatste van dertien kinderen. En als je zoals de rest op loopafstand woont werkt het misschien anders, maar in feite heb ik al vaker afscheid genomen de afgelopen jaren, als ik weer op bezoek was geweest. Beter zo trouwens, dan dat ze straks nog één van haar eigen kinderen ten grave mag dragen. Dat 'dragen' dan figuurlijk, want zo krom en vergeven van onwillige gewrichten kan ze allang niet meer alle boodschappen in het mandje van haar rollator kan tillen. Ik zie ons niet allemaal haar leeftijdvoorbeeld volgen, ondanks het gebla-bla over vergrijzing.
Dat wordt de komende dagen de telefoon iets meer in de gaten houden dan normaal. Het is nu zoiets als 15,5 jaar na de dood van mijn vader. Een uitgesproken doodwens heeft mijn moeder nooit te kennen geven. Daar is ze te gelovig voor. Maar dat het voor haar niet meer zonodig door hoefte te gaan, heeft ze al vaker laten merken.
Komt er weer een afscheid aan. Ik zal niet zeggen, dat het tijd zou worden, maar verwonderen doe ik me er ook niet over. Op weg naar de 87, de laatste van dertien kinderen. En als je zoals de rest op loopafstand woont werkt het misschien anders, maar in feite heb ik al vaker afscheid genomen de afgelopen jaren, als ik weer op bezoek was geweest. Beter zo trouwens, dan dat ze straks nog één van haar eigen kinderen ten grave mag dragen. Dat 'dragen' dan figuurlijk, want zo krom en vergeven van onwillige gewrichten kan ze allang niet meer alle boodschappen in het mandje van haar rollator kan tillen. Ik zie ons niet allemaal haar leeftijdvoorbeeld volgen, ondanks het gebla-bla over vergrijzing.
Dat wordt de komende dagen de telefoon iets meer in de gaten houden dan normaal. Het is nu zoiets als 15,5 jaar na de dood van mijn vader. Een uitgesproken doodwens heeft mijn moeder nooit te kennen geven. Daar is ze te gelovig voor. Maar dat het voor haar niet meer zonodig door hoefte te gaan, heeft ze al vaker laten merken.
donderdag 22 februari 2018
Emotioneel
Hoe je van het een op het ander kunt komen. Of ik geïnteresseerd was om een varken van 50-60 kilo te kopen om vet te mesten. Moest 700 Lei kosten. Complete waanzin. Voor een slachtrijpvarken mag je blij zijn, als je 10 Lei de kilo vangt. Beest weegt dan iets van 120 tot over de 200 kilo. Om dan te beginnen met een investering van 14 lei de kilo is van de pot gerukt. Nu mist de broer van Mariana wel vaker de realiteitszin en zeker in dit soort, boerderij-betrokken zaken.
Ik wil wel iets met een big van een paar kilo voor 50 of 60 lei en dan zie ik daarna wel verder. Maar dat verhaal raakt de zin van het aanhouden van het ouderlijke pand: 24. Wat moet cq wil je daar nog mee? Ik heb die vrg al vaker aan Mariana gesteld en nooit een duidelijk antwoord gekregen. Ik snap dat er sentimentele zaken meespelen en dat de broer het als een soort vluchthaven ziet, maar legitimeert dat het onderhoud en het aanhouden van kippen, koeien, varkens en schapen?? Terwijl zowel Mariana als haar broer het werk dat dagelijks gedaan moet worden grotendeels uitbesteed en dus betaald moet worden.
Bijna anderhalf jaar na de dood van hun moeder is er nog steeds geen idee wat en vooral hoe met 24 verder gegaan moet worden. Net als na de dood van hun vader, toen ze beiden ineens weer 'moesten' gaan boeren, hobbelt nu alles verder alsof met de dood van de moeder niet alles is veranderd. In feite draait alles enkel en alleen om het feit, dat de broer graag zijn eigen varken wil vetmesten en slachten. Dure bedoening, als je het onderhoud van opstallen, machines, het bewerken van de grond, het betalen van de hulp en wat ik verder vast nog vergeet, bij elkaar optelt. En als het nou bijzonder vlees was, maar dat is het niet.
Ik wil wel iets met een big van een paar kilo voor 50 of 60 lei en dan zie ik daarna wel verder. Maar dat verhaal raakt de zin van het aanhouden van het ouderlijke pand: 24. Wat moet cq wil je daar nog mee? Ik heb die vrg al vaker aan Mariana gesteld en nooit een duidelijk antwoord gekregen. Ik snap dat er sentimentele zaken meespelen en dat de broer het als een soort vluchthaven ziet, maar legitimeert dat het onderhoud en het aanhouden van kippen, koeien, varkens en schapen?? Terwijl zowel Mariana als haar broer het werk dat dagelijks gedaan moet worden grotendeels uitbesteed en dus betaald moet worden.
Bijna anderhalf jaar na de dood van hun moeder is er nog steeds geen idee wat en vooral hoe met 24 verder gegaan moet worden. Net als na de dood van hun vader, toen ze beiden ineens weer 'moesten' gaan boeren, hobbelt nu alles verder alsof met de dood van de moeder niet alles is veranderd. In feite draait alles enkel en alleen om het feit, dat de broer graag zijn eigen varken wil vetmesten en slachten. Dure bedoening, als je het onderhoud van opstallen, machines, het bewerken van de grond, het betalen van de hulp en wat ik verder vast nog vergeet, bij elkaar optelt. En als het nou bijzonder vlees was, maar dat is het niet.
Motorisch
Nog ff bij de Peugeot langs geweest. Waarom was me achteraf niet duidelijk. Oké, de motor was geregeld cq onderweg, maar verder niks nieuws. Dat had met een berichtje geregeld kunnen zijn. Ja, ik moet die motor zelf betalen. Dat gaat niet via hen, maar dat wist ik al. Soit, het doet deugd, dat de boel in beweging is. Zegt natuurlijk niet alles maar vooruitgang blijft zo tot de mogelijkheden behoren.
Gisteren nog lopen ergeren aan het gebrek aan communicatie. Wat is het probleem om ff in te typen: "Motor besteld, levering begin volgende week.". Hoeveel seconden kost dat? Maandag weer verder met dit verhaal. Nu huiswaarts. Er moet gekookt worden of tenminste de voorbereidingen ervoor treffen.
Gisteren nog lopen ergeren aan het gebrek aan communicatie. Wat is het probleem om ff in te typen: "Motor besteld, levering begin volgende week.". Hoeveel seconden kost dat? Maandag weer verder met dit verhaal. Nu huiswaarts. Er moet gekookt worden of tenminste de voorbereidingen ervoor treffen.
Inslaan
Weer een dag met een koude start. Het zou verboden moeten worden. Bij vieren en op een koffie na in Sibiu nog geen moment van een pas op de plaats gehad. Prada naar buiten gelaten, het kleintje verzorgd, Mariana naar haar werk gebracht, Prada de pillen gevoerd, boodschappenlijst gemaakt, nogmaals een vragende boodschap naar de Peugeotgarage gestuurd en hop in de auto. Negen uur en opweg naar Sibiu. Is alleen voorgekomen met zieke pups.
Om de een of andere mij achteraf niet meer heldere reden voor de Carrefour ipv de Auchun gekozen. Misschien was het voor de vis, maar wat ik wilde, hadden ze niet en de rest was zoeken en deels niet vinden. Het assortiment is in beide zaken natuurlijk niet identiek. Aardig om de verschillen nog eens te registreren. Duurdere dranken, maar minder keuze in bier. Mooier ogende groente-afdeling. Beperkter aanbod in de bad- en douchemiddelen. Heet tegenwoordig bijna allemaal 'gel'. Een hoop meer non-food, maar daar was ik er niet voor.
Uiteindelijk voor de vis, bier en smoothies alsnog de andere supermarkt ingelopen. Lullig is dan, dat je eerste met je kar naar je wagen moet en dan opnieuw naar binnen. Bovendien enige honderden meters de andere kant op, wat met het oog op de parkeerplaats weer niet handig is. Om de auto te verzetten ging me echter te ver. Sportief met de aanvullende boodschappen terug gelopen. Conditie- en krachttraining ...
Om de een of andere mij achteraf niet meer heldere reden voor de Carrefour ipv de Auchun gekozen. Misschien was het voor de vis, maar wat ik wilde, hadden ze niet en de rest was zoeken en deels niet vinden. Het assortiment is in beide zaken natuurlijk niet identiek. Aardig om de verschillen nog eens te registreren. Duurdere dranken, maar minder keuze in bier. Mooier ogende groente-afdeling. Beperkter aanbod in de bad- en douchemiddelen. Heet tegenwoordig bijna allemaal 'gel'. Een hoop meer non-food, maar daar was ik er niet voor.
Uiteindelijk voor de vis, bier en smoothies alsnog de andere supermarkt ingelopen. Lullig is dan, dat je eerste met je kar naar je wagen moet en dan opnieuw naar binnen. Bovendien enige honderden meters de andere kant op, wat met het oog op de parkeerplaats weer niet handig is. Om de auto te verzetten ging me echter te ver. Sportief met de aanvullende boodschappen terug gelopen. Conditie- en krachttraining ...
woensdag 21 februari 2018
Speelruimte
Zit je dan na een ongewoon drukke en relatief ingewikkelde ochtend, Prada apart uitlaten en niet voeren, in een aangename gelegenheid in Sibiu. Vier à vijf uur zou het volgens de dierenartsen duren. Onverwachte vrijetijd. Hoe die dood te slaan in het oude centrum van Sibiu? Winkels zijn er niet overmatig. Horeca is ruimschoots aanwezig, maar wil ik daar iets mee?
In Lili's plaatsgenomen. Onlangs uitgebreid met de naast gelegen concurrent maar aan sfeer niet al teveel ingeboet. Goede koffie, heerlijk gebak, aparte keuken. Me beperkt tot een LM en daar iets naast genomen. Weggedoken in een hoek met uitzicht over een deel van de Piata Mica eerst maar eens mijn Evernote-behoefte bevredigd.
Heerlijk rustig de ochtend herkauwd. De komst van een stel Italianen aan de buurtafel wist dat niet te verstoren. Voor Italianen waren ze bovendien uitgesproken rustig. Misschien pas net uit bed of zo. Sibiu voor toeristen ... Ruim ingeschat heb je het in twee dagen wel gezien volgens mij. Nu ben ik daar misschien niet de persoon voor om dat te bepalen. Musea sla ik per definitie over, toeristische trekpleisters laat ik gevoeglijk links liggen, wat overblijft is de 'couleur locale'. Veel rondlopen, veel zitten, eten, drinken, kijken, verwonderen, etc.
Lang nadat de buurtafel alweer leeg was, opgestaan en het stadje, meer is het qua centrum echt niet, ingelopen, een paar winkels in- en weer uitgelopen. Terwijl ik bezig was met de vrg of ik er een lunch tegen aan zou gooien ging de telefoon. Prada was 'klaar' en wakker. Goed twee uur eerder dan de verwachting. Ok, dan. Ophalen en retour Coves.
In Lili's plaatsgenomen. Onlangs uitgebreid met de naast gelegen concurrent maar aan sfeer niet al teveel ingeboet. Goede koffie, heerlijk gebak, aparte keuken. Me beperkt tot een LM en daar iets naast genomen. Weggedoken in een hoek met uitzicht over een deel van de Piata Mica eerst maar eens mijn Evernote-behoefte bevredigd.
Heerlijk rustig de ochtend herkauwd. De komst van een stel Italianen aan de buurtafel wist dat niet te verstoren. Voor Italianen waren ze bovendien uitgesproken rustig. Misschien pas net uit bed of zo. Sibiu voor toeristen ... Ruim ingeschat heb je het in twee dagen wel gezien volgens mij. Nu ben ik daar misschien niet de persoon voor om dat te bepalen. Musea sla ik per definitie over, toeristische trekpleisters laat ik gevoeglijk links liggen, wat overblijft is de 'couleur locale'. Veel rondlopen, veel zitten, eten, drinken, kijken, verwonderen, etc.
Lang nadat de buurtafel alweer leeg was, opgestaan en het stadje, meer is het qua centrum echt niet, ingelopen, een paar winkels in- en weer uitgelopen. Terwijl ik bezig was met de vrg of ik er een lunch tegen aan zou gooien ging de telefoon. Prada was 'klaar' en wakker. Goed twee uur eerder dan de verwachting. Ok, dan. Ophalen en retour Coves.
Ongewoon
Na een hoop aanhikken tegen viel het transport van Prada naar de dierenarts in Sibiu niet tegen. Hoewel de Peugeot voor mij nog niet afgeschreven is, deze week een oversized kattenmandje gekocht om de honden (ook) met de Citroën te kunnen vervoeren. Prada erin schuiven ging makkelijker dan gedacht en ook het gecontroleerd eruit laten viel niks tegen.
Arm beestje was zo bang, dat ie het hele blaffen vergat. Ook binnen in de behandelkamer. Als hier een vreemde of eigenlijk gewoon iemand anders dan Mariana of ik de binnenplaats opkomt weet Prada qua blaffen niet van ophouden.
Het arme dier heeft vandaag een stevig trauma opgelopen. Nu vervoersbox geregeld is vaker met haar -en ook Rosa- rondrijden om de pijn van deze eerste ervaring enigszins te verzachten cq herhaling in de toekomst te voorkomen..
Arm beestje was zo bang, dat ie het hele blaffen vergat. Ook binnen in de behandelkamer. Als hier een vreemde of eigenlijk gewoon iemand anders dan Mariana of ik de binnenplaats opkomt weet Prada qua blaffen niet van ophouden.
Het arme dier heeft vandaag een stevig trauma opgelopen. Nu vervoersbox geregeld is vaker met haar -en ook Rosa- rondrijden om de pijn van deze eerste ervaring enigszins te verzachten cq herhaling in de toekomst te voorkomen..
Knippen
Weer een omgekeerde dag qua bloggen. Half zeven, maar niet 's morgens. Waar beginnen we? De dag stond in het teken van het genderneutraliseren van Prada. Da's nummer een. Geen loopse toestanden meer. Afgelopen met de reuen die hier de poort, schutting en schuur lopen slopen vanwege de opspelende hormonen in het lijffie van Prada. Nog twee te gaan. Volgende week Lady, zou mooi zijn, en over een paar mnd is Rosa aan de beurt.
De discussies spreken elkaar tegen, maar ik kies toch voor een eerste loopsheid en vervolgens een kalmeringsperiode voor ik tot castreren overga. Dus de reuen moeten nog één keer getrotseerd worden. Ergens tussen nu en Pasen, als ze het tempo van Prada erop na houdt.
De discussies spreken elkaar tegen, maar ik kies toch voor een eerste loopsheid en vervolgens een kalmeringsperiode voor ik tot castreren overga. Dus de reuen moeten nog één keer getrotseerd worden. Ergens tussen nu en Pasen, als ze het tempo van Prada erop na houdt.
dinsdag 20 februari 2018
Tegendraads
Uitgaande van het feit, dat ik me maar moeilijk tot dingen kan aanzetten, omdat ik het idee heb ieder moment dood neer te kunnen vallen, zou het dan iets uitmaken, als ik de garantie zou krijgen nog zeker 10 jaar te leven?? Zou me dat tot daden brengen? Of is het net het feit dat die 10 of voor mijn part 20 jaar door hun overzichtelijkheid iedere vorm van stimulans ontberen? Speelt natuurlijk mee, dat ik niet warm of koud wordt van het idee of deze plek nu eindelijk een keertje af komt of niet, zoals ik daar bij geen plek in mijn leven gevoelig voor ben geweest. Zou leuk zijn, maar verder zal het over het algemeen mijn reet roesten
Heel af en toe is er een vage neiging om me een beeld te vormen van het geheel, als het zogezegd 'af' zou zijn. Heel af en toe, met de nadruk op 'heel'. Eigenlijk alleen als ik lekker bezig ben en dat is nou niet het overgrote deel van de tijd. Voor de rest zou alles om me heen per nù in de grond kunnen zakken. Ik zou snel mijn jas en een paar extra sokken grijpen, het vriest tenslotte, terug plaatsnemen en verder gaan waarmee ik bezig was. Is dat erg? Heet zoiets ontluisterend? Je mag het op z'n minst weinig betrokken of totaal ongeïnteresseerd noemen.
En weet je wat het rare is? Eigenlijk vermaak ik me best. Of het nou met wandelen, afwassen, bloggen of met me ergeren over mezelf is, het levert in het slechtste geval hooguit een onbestemd gevoel op. Een onzichtbare scheiding tussen mij en het leven om me heen op. Het dempt de indrukken en ondertussen ga ik gewoon verder, kook, lees, maak me druk over de actualiteit als ik het niet over mijn eigen gebrek aan initiatief doe, schenk me een glaasje in, kroel de honden en beteugel de drukte in mijn hoofd, mn al die opborrelende ideeën. Voor je het weet is de dag weer voorbij en duik ik tegenwoordig met genoegen mijn bed in voor een steeds vaker vrijwel ononderbroken nachtrust. Ondertussen blijft dat verlangen naar meer wringen.
Heel af en toe is er een vage neiging om me een beeld te vormen van het geheel, als het zogezegd 'af' zou zijn. Heel af en toe, met de nadruk op 'heel'. Eigenlijk alleen als ik lekker bezig ben en dat is nou niet het overgrote deel van de tijd. Voor de rest zou alles om me heen per nù in de grond kunnen zakken. Ik zou snel mijn jas en een paar extra sokken grijpen, het vriest tenslotte, terug plaatsnemen en verder gaan waarmee ik bezig was. Is dat erg? Heet zoiets ontluisterend? Je mag het op z'n minst weinig betrokken of totaal ongeïnteresseerd noemen.
En weet je wat het rare is? Eigenlijk vermaak ik me best. Of het nou met wandelen, afwassen, bloggen of met me ergeren over mezelf is, het levert in het slechtste geval hooguit een onbestemd gevoel op. Een onzichtbare scheiding tussen mij en het leven om me heen op. Het dempt de indrukken en ondertussen ga ik gewoon verder, kook, lees, maak me druk over de actualiteit als ik het niet over mijn eigen gebrek aan initiatief doe, schenk me een glaasje in, kroel de honden en beteugel de drukte in mijn hoofd, mn al die opborrelende ideeën. Voor je het weet is de dag weer voorbij en duik ik tegenwoordig met genoegen mijn bed in voor een steeds vaker vrijwel ononderbroken nachtrust. Ondertussen blijft dat verlangen naar meer wringen.
Slowlife
Dagen met gejaag van de ene plek naar het andere activiteit gaf ooit het gevoel van dynamiek. Ik word er nu vooral moe van. Met name vooraf.
Misleiden
Typisch is dat toch. Iedere avond weer de hoop, dat het morgen echt, maar dan eindelijk ook werkelijk gaat lukken, wat in de loop van de dag voor de zoveel tigste keer weer niet van de grond is gekomen. Je kunt je als mens op verbazingwekkend simpele wijze steeds weer die oude inmiddels bijna verschimmelde worst voor je eigen neus hangen en steeds opnieuw trap je er weer in.
Je kent de worst. Weet waarom je het doet. Weet ook dat de kans van slagen gering is. En toch, toch blijf je hopen, dat het je de volgende keer wel lukt om jezelf erin te luizen. Een beetje normale hond had je allang de middelvinger gegeven, als ie die had gehad. En dan de mens zien als het ultieme resultaat van de evolutie. Ja, ultiem doorgeschoten. Wordt tijd dat de evolutie die vlek van zijn blazoen verwijdert.
Je kent de worst. Weet waarom je het doet. Weet ook dat de kans van slagen gering is. En toch, toch blijf je hopen, dat het je de volgende keer wel lukt om jezelf erin te luizen. Een beetje normale hond had je allang de middelvinger gegeven, als ie die had gehad. En dan de mens zien als het ultieme resultaat van de evolutie. Ja, ultiem doorgeschoten. Wordt tijd dat de evolutie die vlek van zijn blazoen verwijdert.
Aanpassen
Kleine verandering met grote gevolgen. Vijf-en-half duizend stukjes doorlopen om te zien welke van categorie moeten wijzigen. Weer zo'n nadeeltje wat je van te voren niet bedenkt.
maandag 19 februari 2018
Zeeppomp
Zowaar een beetje zenuwachtig vanochtend. Benieuwd wat we voor elkaar krijgen vandaag, deze week. Al vroeg druk in de weer met mijn mobiel. Benieuwd of de aannemer nog wat gehoord heeft over de motor. Geeft dat dan weer door aan de manager cq werkverdeler van het mechanische deel van de garagewerkzaamheden. Die blijkt diezelfde man al een week of twee geleden gesproken te hebben en toen was de motor ineens niet meer beschikbaar.
Dat maakt het verhaal minder sterk. Motor niet goed? Principeverkoop teruggedraaid? Je kunt nu vanalles gaan bedenken. De man heeft door dat we graag willen en gaat met de prijs omhoog. Nog steeds geen schokkende bedragen, maar toch.
Als we, want Mariana wilde natuurlijk ook naar Sibiu, in de garage zijn, doet de werkverdeler een beetje lacherig. Ik kan het me voorstellen. Hij belooft in overleg met zijn baas opnieuw te bellen. Ik haal wat papieren uit de auto, die ik al voor de Kerst had willen hebben en verlaat met een hernieuwd dubbel gevoel de garage. Op mijn vrg over een mogelijke reparatie van de pomp, kreeg ik geen duidelijk antwoord. De lijnen zijn weer uitgeworpen, zien wie of wat er straks aanhangt. Weer afwachten, weer zien.
Dat maakt het verhaal minder sterk. Motor niet goed? Principeverkoop teruggedraaid? Je kunt nu vanalles gaan bedenken. De man heeft door dat we graag willen en gaat met de prijs omhoog. Nog steeds geen schokkende bedragen, maar toch.
Als we, want Mariana wilde natuurlijk ook naar Sibiu, in de garage zijn, doet de werkverdeler een beetje lacherig. Ik kan het me voorstellen. Hij belooft in overleg met zijn baas opnieuw te bellen. Ik haal wat papieren uit de auto, die ik al voor de Kerst had willen hebben en verlaat met een hernieuwd dubbel gevoel de garage. Op mijn vrg over een mogelijke reparatie van de pomp, kreeg ik geen duidelijk antwoord. De lijnen zijn weer uitgeworpen, zien wie of wat er straks aanhangt. Weer afwachten, weer zien.
Leenhof
.... ik ben in mijn oude lagere school. Terrazzo vloeren, verf bladdert van de muren, pislucht. Door de grote deur naar binnen. Links en direct weer links de eerste klas, er tegenover de toiletten, aan het eind van de gang de toegang tot de kleedruimtes van de aangebouwde sportzaal. Tenminste zo was het volgens mij ooit. Nu loop ik door zalen met vele meters hoge, gewelfde plafonds. Die afbladderende verf is er nog steeds of weer. Sommige ruimtes zijn gestuct, anderen met statig houtwerk afgetimmerd, Iedere ruimte heeft een andere sfeer door inrichting en kleurkeuze. Overal is het horeca dat de klok slaat. Bar, restaurant, café. Het is overal aardig vol. Niet overdreven. Gewoon gezellig druk. Soms gaat het een paar trappen op, soms af, soms naar links, vaak rechtdoor in lange zalen. Overal bedienend personeel drukdoende. Ik zoek niemand in het bijzonder, hoef niet speciaal ergens naar, loop verbaasd door de ene naar de andere ruimte. Kijk mijn ogen uit en vrg me af waarom me dat vroeger nooit is opgevallen ....
Allora?
Een pastaloze week. Mag je dat zeggen? Steekt in elk geval niks kwaads in. Pizza, pasta, pomodori is voor mij Italië. Oké, ook grappa. Dat is dan net geen half jaar. Niet dat dat wat zegt. Simpel een constatering. Wie weet popt ie de komende dagen weer op. Het ritme is mn de laatste tijd wel vaker onderbroken geweest, maar nog nooit voor een hele week. We gaan het zien. We gaan het meemaken.
zondag 18 februari 2018
Verwachting
Spannende week. Gaat de Peugeot gereanimeerd worden of afgeschreven. Ga ik weer een beetje in de klusbenen komen of blijft het aanmodderen. Er zijn de nodige (kleine) opstapjes links en rechts, dat zou moeten helpen. Anderzijds zijn er, neem het autoverhaal, ook ongevraagde voordringers. Morgen behalve naar de garage ivm de voortgang ook naar de dierenarts voor de nieuweling. Die krabt haarzelf een ongeluk vanwege een of andere huiduitslag of parasiet. Ook maar direct een afspraak voor Prada maken en een oplossing bedenken voor het transport. Door het gedoe met de auto ben ik ook bij haar inmiddels over de planning heen. Haar tweede loopsheid hangt ergens in de lucht. Daar zit ik niet op te wachten. Dan maar zoiets als een kattenmandje, maar dan groter. Het bestaat en lijkt me een ramp voor de honden, maar onervaren honden in mijn 'zondagse' auto zonder vorm van bescherming van het binnenwerk lijkt me een ramp voor mij.
Morgen kun je dus al gevoegelijk vergeten qua klussen. Donderdag gaat verloren aan boodschappen, vrijdag aan koken. Deze week staat of valt dus qua klusmogelijkheden met de dinsdag en de woensdag. Magere mogelijkheden. Kan me in elk geval niet overwerken. Is dat interessant ? Niet bepaald. Niet eens voor mij, laat staan voor anderen. Mijn schouder kan een klopje verdienen als de rest een beetje wil meewerken.
Zo een eind de avond ingerold lijkt het altijd minder zwaarwegend dan in de loop van de dag. Dat niks meer hoef cq kan maakt het lichter verteerbaar, dat je ook werkelijk niks doet. Nou ja, niks, niet die dingen die je zou willen doen of waarvan je vindt, dat je ze eindelijk eens van je lijst zou moeten kunnen schrappen. Het bakken van een appeltaart valt daar niet onder. Maar lekker dat ie is ...
Morgen kun je dus al gevoegelijk vergeten qua klussen. Donderdag gaat verloren aan boodschappen, vrijdag aan koken. Deze week staat of valt dus qua klusmogelijkheden met de dinsdag en de woensdag. Magere mogelijkheden. Kan me in elk geval niet overwerken. Is dat interessant ? Niet bepaald. Niet eens voor mij, laat staan voor anderen. Mijn schouder kan een klopje verdienen als de rest een beetje wil meewerken.
Zo een eind de avond ingerold lijkt het altijd minder zwaarwegend dan in de loop van de dag. Dat niks meer hoef cq kan maakt het lichter verteerbaar, dat je ook werkelijk niks doet. Nou ja, niks, niet die dingen die je zou willen doen of waarvan je vindt, dat je ze eindelijk eens van je lijst zou moeten kunnen schrappen. Het bakken van een appeltaart valt daar niet onder. Maar lekker dat ie is ...
Vervangen
Het laatste woord over de pomp is nog niet gesproken. Gelukkig heb ik een trouwe medestander. De aannemer, die het huis het gedaan en straks ook de schuur zal aanpakken, is nog net iets vasthoudender dan ik, als het aankomt op zoeken in het internet. Mn dan in de regelmaat van kijken. Zo kwam hij gisteren met een hele motor aanzetten en dat voor iets van 300 euro. Transportkosten ff buiten beschouwing gelaten. Ergens 500 km hier vandaan. Ook een 406, 2.1 TD maar 5 jaar jonger dan mijn break en dat voor 1200 Lei ipv 14.500 lei alleen voor de pomp.
Ik ben inmiddels, gezien hoe specifiek alles is en hoe nauw het schijnt te luisteren, een beetje terughoudend mbt het wel of niet passen in mijn kar. Bovendien ff 500 km rijden hier in Roemenië om het ding te bekijken, kost je minstens twee dagen. Eentje heen, eentje terug. Het is geen Frankrijk, waar dat met een beetje geluk in een dag zou moeten kunnen. Maar soit, voor 300 Euro is het risico, dat het misschien minder mooi is dan voorgespiegeld, acceptabel.
Maar doe ik het nou voor de pomp, waarvan weer een andere monteur zegt, dat ie onmogelijk al kapot kan zijn, of doe ik direct een hele 'nwe' motor. Hoe dan ook, straks wil ik in elk geval weten waar het nou precies aan gelegen heeft. Strak heb ik een vervangende motor en blijkt het helemaal niet nodig te zijn ... Maandag weer verder. Het blijft spannend.
Ik ben inmiddels, gezien hoe specifiek alles is en hoe nauw het schijnt te luisteren, een beetje terughoudend mbt het wel of niet passen in mijn kar. Bovendien ff 500 km rijden hier in Roemenië om het ding te bekijken, kost je minstens twee dagen. Eentje heen, eentje terug. Het is geen Frankrijk, waar dat met een beetje geluk in een dag zou moeten kunnen. Maar soit, voor 300 Euro is het risico, dat het misschien minder mooi is dan voorgespiegeld, acceptabel.
Maar doe ik het nou voor de pomp, waarvan weer een andere monteur zegt, dat ie onmogelijk al kapot kan zijn, of doe ik direct een hele 'nwe' motor. Hoe dan ook, straks wil ik in elk geval weten waar het nou precies aan gelegen heeft. Strak heb ik een vervangende motor en blijkt het helemaal niet nodig te zijn ... Maandag weer verder. Het blijft spannend.
Doormodderen
Weer sneeuw. Als ik alle cm's bij elkaar optel ga ik dit jaar gegarandeerd over de halve meter heen. Meer sneeuw in één winter dan de afgelopen, wat zullen we zeggen; 50 jaar? Toen we als kind achter het raam in de voorkamer zaten en de grootste lol hadden om de auto's maar ook fietsers en zelfs voetgangers, die niet zonder problemen de helling, waaraan ons ouderlijk huis was gelegen, op wisten te komen. Net voor ons pand gooide en gooit de helling nog steeds een paar extra graden er tegen aan, waardoor je verplicht ben iets meer moeite te doen om door te kunnen gaan. Extra trappen op de fiets of terugschakelen in de auto. Dat laatste kun je dus beter eerder doen. Bij ons voor de deur was het te laat en je lot beschoren.....achterwaarts helling af, zijstraat in sturen en opnieuw proberen. En weer, en weer, en weer. Nooit serieuze ongelukken, wel blikschade en een hoop gevloek.
Hier ben ik het die berg op moet ploeteren, gelukkig zonder toeschouwers, veel te zien valt er trouwens niet, en, wat nauwer luistert, de berg weer af glibbert afhankelijk van weer en ondergrond. Eén keer onderuit gegaan, meer niet. Maar zoals vanochtend maar weer bleek, is de winter nog niet voorbij. De temperatuur zie ik niet meer door de -10 zakken. De afgelopen dagen schommelt het zelfs rond het nulpunt. Het is dus vooral klef, nat en alom drabberige rotzooi. Nog een week of vier en het kwik vertoeft met regelmaat 20 graden hoger. Moeilijk voorstelbaar maar waar. Het gaat snel hier en dat is mn in de tuin een kwestie van erbij blijven. Dit jaar poging nummero 3, nee 4. Kijken of we er 3-1 van kunnen kunnen maken.
Hier ben ik het die berg op moet ploeteren, gelukkig zonder toeschouwers, veel te zien valt er trouwens niet, en, wat nauwer luistert, de berg weer af glibbert afhankelijk van weer en ondergrond. Eén keer onderuit gegaan, meer niet. Maar zoals vanochtend maar weer bleek, is de winter nog niet voorbij. De temperatuur zie ik niet meer door de -10 zakken. De afgelopen dagen schommelt het zelfs rond het nulpunt. Het is dus vooral klef, nat en alom drabberige rotzooi. Nog een week of vier en het kwik vertoeft met regelmaat 20 graden hoger. Moeilijk voorstelbaar maar waar. Het gaat snel hier en dat is mn in de tuin een kwestie van erbij blijven. Dit jaar poging nummero 3, nee 4. Kijken of we er 3-1 van kunnen kunnen maken.
zaterdag 17 februari 2018
Kwakzalven
Terug na een ontspannen dagje Sibiu. Weinig gedaan. Natuurlijk gegeten. In iets niews. Nieuw voor ons. Bar-Bistro Pardon. Leuke naam. Bijzondere inrichting. Aparte bediening. Geen verkeerd eten maar ook weer niet van een niveau, dat de smaakpapillen de zevende hemel in schieten. Na onze eigen ontdekkingen (Max, Old Lisbon, Jules, etc.) bezig met het checken van wat het internet te zeggen heeft over de eetgelegenheden in Sibiu. Het merendeel van de top-10 hebben we in elk geval op eigen gelegenheid gevonden. Maar meer daarover misschien een andere keer.
Thuis gekomen wilde Mariana niet uit de auto stappen. Nee, d'r was niets aan de hand, maar dat is natuurlijk onzin als je ineens iets doet wat je nooit gedaan hebt. Eindelijk binnen toch maar naar bed want geen goed gevoel in de maag, buik, daar ergens. Verkeerd voedsel?
Niet veel later de vraag of ik de buurvrouw niet wilde halen, want die kon dingen .... Nee, Mariana wilde niet naar een doktor of ziekenhuis. Ja, amehoela. Niet naar een dokter willen, maar wel een of andere nieuwsgierig oud mens mijn slaapkamer binnenhalen voor bijgelovige hekserij. Geen hocus-pocus in mijn slaapkamer. Thee gezet, maar voordat ik daarmee terug was, lag Mariana te slapen. Uurtje later weer in de benen en trek in een paar gebakken eieren met sambal .... terwijl ze zich afvroeg of we in Sibiu niemand tegengekomen waren, die een verkeerde blik op haar had gegooid. Had ik het mens gehaald, zou de plotse herrijzenis ongetwijfeld op haar conto geschreven zijn. Dat het nog bestaat ...
Thuis gekomen wilde Mariana niet uit de auto stappen. Nee, d'r was niets aan de hand, maar dat is natuurlijk onzin als je ineens iets doet wat je nooit gedaan hebt. Eindelijk binnen toch maar naar bed want geen goed gevoel in de maag, buik, daar ergens. Verkeerd voedsel?
Niet veel later de vraag of ik de buurvrouw niet wilde halen, want die kon dingen .... Nee, Mariana wilde niet naar een doktor of ziekenhuis. Ja, amehoela. Niet naar een dokter willen, maar wel een of andere nieuwsgierig oud mens mijn slaapkamer binnenhalen voor bijgelovige hekserij. Geen hocus-pocus in mijn slaapkamer. Thee gezet, maar voordat ik daarmee terug was, lag Mariana te slapen. Uurtje later weer in de benen en trek in een paar gebakken eieren met sambal .... terwijl ze zich afvroeg of we in Sibiu niemand tegengekomen waren, die een verkeerde blik op haar had gegooid. Had ik het mens gehaald, zou de plotse herrijzenis ongetwijfeld op haar conto geschreven zijn. Dat het nog bestaat ...
Zinloosheid
Je bed uit komen, boven de plee hangen en je ineens geconfronteerd zien (door jezelf) met de vraag, wat je 'hier' eigenlijk doet. Niet zozeer geografisch bedoeld als wel metafysisch. In concreto 'Wat doe ik op deze aardkloot cq in dit leven', terwijl je ondertussen je blaas leegt. Goeie morgen.
Onder het rekken en strekken van je steeds krakkemiekerige lijf weet je weinig te verzinnen. Biologisch is het simpel: nageslacht, maar de tijd daarvoor is al lang en breed verjaard, zelfs incl. opvoedingstraject. Wat dat betreft, zit je allang in blessuretijd, zelfs al veel langer dan 'de wedstrijd' duurde.
Alles wat je doet voelt verdraaid aan. Aankleden. Honden voeren. Wandelen. Ontbijt. Koffie. Zelfs het bloggen heeft een vreemd bijsmaakje. Gelukkig vergeet je naar mate de tijd vordert, waar het mee begonnen is en verdwijnt het rare gevoel vanzelf. Zonder vergeten geen leven.
Onder het rekken en strekken van je steeds krakkemiekerige lijf weet je weinig te verzinnen. Biologisch is het simpel: nageslacht, maar de tijd daarvoor is al lang en breed verjaard, zelfs incl. opvoedingstraject. Wat dat betreft, zit je allang in blessuretijd, zelfs al veel langer dan 'de wedstrijd' duurde.
Alles wat je doet voelt verdraaid aan. Aankleden. Honden voeren. Wandelen. Ontbijt. Koffie. Zelfs het bloggen heeft een vreemd bijsmaakje. Gelukkig vergeet je naar mate de tijd vordert, waar het mee begonnen is en verdwijnt het rare gevoel vanzelf. Zonder vergeten geen leven.
Vervreemding
De zoektocht naar de pomp krijgt iets bizars, als je je anderzijds weer overspoeld voelt door tekenen, die je verscheiden aanstaande maken. Surreëel. Absurdisch.
Tegenwerking
... ik moet naar mijn trouwerij en ben aan de late kant. Sta onder de douche met een andere vent. Schijnbaar een bekende. We hebben onze kleren aan en steken de douchekop waar mogelijk tussen de openingen van de kleren door. Aansluitend sta ik me aan te kleden. Ik moet van Heerlen naar Hoensbroek. Ik moet niet in de kerk maar in het stadhuis zijn en heb nog maar een paar minuten. Ga opzoek naar een taxi op het oude stationsplein. De eerste mogelijkheid is een enorme Amerikaanse slee, een roestbak, cabrio, banken van fluweel ter grootte van een bed. Er liggen mensen op te slapen en die wil de man eerst wegbrengen voordat hij me naar het stadsghuis brengt. Ik loop geërgerd verder. De volgende chauffeur staat in een café te flipperen en ziet er niet uit. Kale kop, fietsenrek gebit, mouwloos T-shirt, zweren op de armen. Een junk die me in een aanhangertje aan zijn fiets wil hangen. Ik ontplof bijna en wordt wakker .....
vrijdag 16 februari 2018
Herinpakken
Tijd om de geest(en) retour binnenkant fles te digeren. Nekvel beetpakken, ff stevig rammelen en de neus in de gewenste richting draaien in de hoop dat de rest volgt. Zou in principe zo moeten werken, al werken principes niet altijd. Maar wie weet. De realiteit dringt links en rechts alweer ten tonele. Dus laat maar komen.
-Wordt vervolgd of ook niet-
-Wordt vervolgd of ook niet-
Doorgrond
Tot rust komen of berusten? Is dat de keuze? Het eerste is altijd goed. Het tweede een stuk minder. Daar wringt dan ook de schoen. Ff over het ogenschijnlijk dwingende karakter heen van het mankement. Ontnuchteren zogezegd.
Waar blijft die goddelijke hand, als je 'm kunt gebruiken?? Nee, ik ga niet marchanderen. Ik heb nog meer dan genoeg tegoedbonnen in deze. Het is niet ik, die niet over de brug komt, dat heb ik in mijn jonge jaren dusdanig uitputtend en volkomen zonder enige resultaat gedaan, dat ik het uiteindelijk maar voor gezien heb gehouden. Grijp de kans zou ik zeggen. Beter laat dan nooit.
Ondertussen netwerken we gestaag door. Dat is tenslotte de activiteit met de meeste kans van slagen. Beter links en rechts op deuren rammen, al is het dan overdrachtelijk, dan kaarsjes branden in een dependance van een vermeende meta-universele kleikneder, die nou niet bepaald veel betrokkenheid toont met zijn creatieve vruchten.
Of is het dat we al jaren de genderneutraliteit in deze verkeerd benaderen om over de diversiteitsdwang nog maar te zwijgen. Voor mijn part is het een LGBTQIAPK-en-de-rest-van-het-alfabet-wezen in alle kleuren van de regenboog incl. minimaal vijftig grijstinten. Het enige wat telt is een functionerende injectiepomp. En dat graag NU! Helaas, kans verkeken.
Waar blijft die goddelijke hand, als je 'm kunt gebruiken?? Nee, ik ga niet marchanderen. Ik heb nog meer dan genoeg tegoedbonnen in deze. Het is niet ik, die niet over de brug komt, dat heb ik in mijn jonge jaren dusdanig uitputtend en volkomen zonder enige resultaat gedaan, dat ik het uiteindelijk maar voor gezien heb gehouden. Grijp de kans zou ik zeggen. Beter laat dan nooit.
Ondertussen netwerken we gestaag door. Dat is tenslotte de activiteit met de meeste kans van slagen. Beter links en rechts op deuren rammen, al is het dan overdrachtelijk, dan kaarsjes branden in een dependance van een vermeende meta-universele kleikneder, die nou niet bepaald veel betrokkenheid toont met zijn creatieve vruchten.
Of is het dat we al jaren de genderneutraliteit in deze verkeerd benaderen om over de diversiteitsdwang nog maar te zwijgen. Voor mijn part is het een LGBTQIAPK-en-de-rest-van-het-alfabet-wezen in alle kleuren van de regenboog incl. minimaal vijftig grijstinten. Het enige wat telt is een functionerende injectiepomp. En dat graag NU! Helaas, kans verkeken.
Sturing?
Nou, daar zijn we dan. Dood geslagen. Figuurlijk slechts, maar toch. Aan het einde van je latijn omdat je het ff niet meer weet. Op zich niet zo'n ramp als je de zaken netjes gescheiden weet te houden. Helaas werkt dat nu en in mijn geval niet zo netjes. Kortom alles ligt weer ff op z'n gat. Kan ik wel weer zeggen 'dat dat niet zo opschiet' maar wat schiet je daarmee op? Gaan we voor wit? Of doen we zwart? Of gaan we opzoek naar de meest acceptabele grijstint?
Dit is hèt moment voor een deus ex machina. Een oplossing uit het schijnbare niets. Een onverwachte wending in de gewenste richting. Plotseling en niet logisch voortkomend uit wat eraan voorafging. Wat het ook zij, zal me in feite een worst wezen. Graag een antwoord op één van de vele verstuurde mailtjes waardoor weer grip op de situatie ontstaat. Een nwe voor een koopje zal er wel niet inzitten. Ik doe het voor een goede 2e hands en dan het liefst gereviseerd. Hoeft niet voor niks, maar toch graag met minder dan drie cijfers voor de komma.
Zoiets zou je dus moeten kunnen afdwingen. Zou moeten kunnen. Maar kan dus niet. Het enige wat je kunt is afwachten en hopen. En als ik ergens een hekel aan heb ........
Dit is hèt moment voor een deus ex machina. Een oplossing uit het schijnbare niets. Een onverwachte wending in de gewenste richting. Plotseling en niet logisch voortkomend uit wat eraan voorafging. Wat het ook zij, zal me in feite een worst wezen. Graag een antwoord op één van de vele verstuurde mailtjes waardoor weer grip op de situatie ontstaat. Een nwe voor een koopje zal er wel niet inzitten. Ik doe het voor een goede 2e hands en dan het liefst gereviseerd. Hoeft niet voor niks, maar toch graag met minder dan drie cijfers voor de komma.
Zoiets zou je dus moeten kunnen afdwingen. Zou moeten kunnen. Maar kan dus niet. Het enige wat je kunt is afwachten en hopen. En als ik ergens een hekel aan heb ........
Uitdaging?
Wat moet ik? Wat moet ik? Wat moet ik? Wat te doen? Weer zo'n weinig sterk punt dat aan het daglicht treedt? Moeilijk los kunnen laten? Of is het net niet vanzelfsprekend meegaan in de kapot-dan-vervang-mentaliteit? De kracht van een zwakte? De zwakte van een kracht? De Peugeot ligt me ongemakkelijk op mijn maag. De zoveelste slepende kwestie in wording? Nog meer ballaast die een soepele vrije voortgang tegenwerkt?
Ik moet iets en dat in een overzichtelijk tijdsbetek. Een 'indien niet dan ...' en dat dan zal dan ermee kappen zijn. Kappen maar wel minimaal met het gevoel in alle redelijkheid gedaan te hebben wat gedaan kon worden. Wat kan ik nog doen en hoeveel tijd ga ik daar in steken? Ik aarzel.
Ik moet iets en dat in een overzichtelijk tijdsbetek. Een 'indien niet dan ...' en dat dan zal dan ermee kappen zijn. Kappen maar wel minimaal met het gevoel in alle redelijkheid gedaan te hebben wat gedaan kon worden. Wat kan ik nog doen en hoeveel tijd ga ik daar in steken? Ik aarzel.
donderdag 15 februari 2018
Incasseren
Heb ik nou mijn middag verklooid (muv het koken) of ben ik zinvol bezig geweest. Wie het weet mag het zeggen. Ik ben er achter gekomen dat, hoewel motoren motoren zijn en diesel diesel is, d'r tig versies bestaan van onderdelen voor het vervullen van dezelfde functie. Is ongetwijfeld een open deur van jewelste, maar ik heb me zelden zo gedetailleerd met de mechanische kant van auto's bezig gehouden als de laatste paar mndn. En ik zal het ongetwijfeld al een keer gespuid hebben, maar voor mij had die kennis niet gehoeven.
Morgen, of eigenlijk dinsdag al, had ik naar Sibiu willen rijden, het aangeschafte onderdeel bij de garage afleveren en volgende week weer mijn oude vertrouwde bakje onder mijn reet voelen. Dat gaat dus niet gebeuren. Wat ik daarvan ga vinden en hoeveel energie en tijd ik nog in het vinden van een acceptabele oplossing ga steken, daar heb ik momenteel geen idee van. Daar investeren we om te beginnen maar 'ns een nachtje in. De rest is voor morgen en ongetwijfeld verder.
Ik merk, dat het me stoort. Dat belooft weinig goeds, gezien de geringe invloed, die ik op het verloop heb. Zien dat ik de zoveelste negatieve tegenzet morgen weet te pareren. Opwaarts was de bedoeling. Je zou het zo weer vergeten.
Morgen, of eigenlijk dinsdag al, had ik naar Sibiu willen rijden, het aangeschafte onderdeel bij de garage afleveren en volgende week weer mijn oude vertrouwde bakje onder mijn reet voelen. Dat gaat dus niet gebeuren. Wat ik daarvan ga vinden en hoeveel energie en tijd ik nog in het vinden van een acceptabele oplossing ga steken, daar heb ik momenteel geen idee van. Daar investeren we om te beginnen maar 'ns een nachtje in. De rest is voor morgen en ongetwijfeld verder.
Ik merk, dat het me stoort. Dat belooft weinig goeds, gezien de geringe invloed, die ik op het verloop heb. Zien dat ik de zoveelste negatieve tegenzet morgen weet te pareren. Opwaarts was de bedoeling. Je zou het zo weer vergeten.
Dubbeldwars
Ja, wat zou ik af en toe graag in de toekomst kunnen kijken en wat lijkt het me een ramp, als je dat kunt.
Exclusief?
Toch bijna 20 jaar geleden de verkeerde auto gekocht. Kost een gemiddeld injectiepomp 5-600 euro, moet die die ik nodig heb ff iets van 3500 euro kosten. Ik kon het eerst niet geloven, maar het heeft er alle schijn van dat de cijfers op waarheid berusten. Het heeft me de middag gekost, mn dankzij foute informatieverstrekking via de VIN-code. Dat had ik door moeten hebben, maar is me helaas ontgaan.
Drie-en-een-halve rug, twee à drie maal de dagwaarde van de auto voor de verzekering. De auto is me meer dan gemiddeld waard, maar hier gaat een streep getrokken worden, vrees ik. Of weet ik eigenlijk wel zeker. Als je nou wist, dat je nog tien jaar plezier van de kar zou hebben, zou het de investering waard zijn. Val ik morgen dood, geeft nog weer een serieus onderdeel, hoewel duurder volgens mij nauwelijks kan, de geest of knalt me ergens de komende paar jaren weer een idioot van de weg, is het vooral weggegooid geld.
Heb er werkelijk nooit een moment bij stilgestaan, dat vervangen van een onderdeel zo in de papieren zou kunnen lopen. Ja, bij een Pagani, Koeningsegg of McLaren maar toch niet bij een (oude) Peugeot. Het is nog nieteens een 'Youngtimer'. Hoe onderhouden al die autoverzamelaars hun wagenpark. Die rijden natuurlijk geen 350.000 km met hun karretjes, maar zo goed is 'niet rijden' nou ook weer niet..
Opgegeven is ie nog niet, maar ik hoef er voorlopig geen rekening mee te houden, dat ik het ding kan gebruiken. Krijgt de Citroën een ongewenste transportfunctie in zijn bagageruimte gesplitst. Mn qua honden is dat geen prettig vooruitzicht. Na ja, zien wat we hier weer van bakken.
Drie-en-een-halve rug, twee à drie maal de dagwaarde van de auto voor de verzekering. De auto is me meer dan gemiddeld waard, maar hier gaat een streep getrokken worden, vrees ik. Of weet ik eigenlijk wel zeker. Als je nou wist, dat je nog tien jaar plezier van de kar zou hebben, zou het de investering waard zijn. Val ik morgen dood, geeft nog weer een serieus onderdeel, hoewel duurder volgens mij nauwelijks kan, de geest of knalt me ergens de komende paar jaren weer een idioot van de weg, is het vooral weggegooid geld.
Heb er werkelijk nooit een moment bij stilgestaan, dat vervangen van een onderdeel zo in de papieren zou kunnen lopen. Ja, bij een Pagani, Koeningsegg of McLaren maar toch niet bij een (oude) Peugeot. Het is nog nieteens een 'Youngtimer'. Hoe onderhouden al die autoverzamelaars hun wagenpark. Die rijden natuurlijk geen 350.000 km met hun karretjes, maar zo goed is 'niet rijden' nou ook weer niet..
Opgegeven is ie nog niet, maar ik hoef er voorlopig geen rekening mee te houden, dat ik het ding kan gebruiken. Krijgt de Citroën een ongewenste transportfunctie in zijn bagageruimte gesplitst. Mn qua honden is dat geen prettig vooruitzicht. Na ja, zien wat we hier weer van bakken.
Afstraffen
Gisteravond even in de verleiding geweest om de ontwikkeling op het nachtelijk front een veer in de reet te stoppen en wat schets mijn verbazing, of eigenlijk niet ... vannacht was het prompt feest. Dat kun je inmiddels maar met moeite van toeval betichten. Het was maar kort, daarvoor zeer gecomprimeerd. Alles in minder dan een minuut bij elkaar gepropt met enige uren nadreunen. Ach, ach, ach, wat kun je jezelf aandoen cq dwarszitten. Het zou prettig zijn, als de ikken zich zouden kunnen enigen op een gemeenschappelijk doel met voor mij prettige invulling. Zou een hoop gezeur schelen.
Ondertussen ligt er voor de tigste keer deze winter een aardige laag nieuwe sneeuw. Kleffe zooi die alles incl. bomen en struiken maar excl. het asfalt van een centimeters dikke wattenlaag heeft voorzien. Weer sneeuw scheppen ipv de schuur leggen of een soort deur improviseren, die de doorgang naar de vrijheid voor Prada & Co zou moeten blokkeren.
Dat honden niet naar binnen komen is trouwens mooi niet waar. Toch frappant dat je veronderstellingen bijna sneller ontzenuwd worden, dan je ze poneert. Vanochtend liep een vreemde teef op de binnenplaats. Blijkbaar is Bobby zo populair, dat ze hem opzoeken met alle gevolgen voor mijn barricadeerkunsten vandien.
Ondertussen ligt er voor de tigste keer deze winter een aardige laag nieuwe sneeuw. Kleffe zooi die alles incl. bomen en struiken maar excl. het asfalt van een centimeters dikke wattenlaag heeft voorzien. Weer sneeuw scheppen ipv de schuur leggen of een soort deur improviseren, die de doorgang naar de vrijheid voor Prada & Co zou moeten blokkeren.
Dat honden niet naar binnen komen is trouwens mooi niet waar. Toch frappant dat je veronderstellingen bijna sneller ontzenuwd worden, dan je ze poneert. Vanochtend liep een vreemde teef op de binnenplaats. Blijkbaar is Bobby zo populair, dat ze hem opzoeken met alle gevolgen voor mijn barricadeerkunsten vandien.
Overmoedig ..
Op de terugweg van de heuvelrug een ommetje gemaakt door een brandgang tussen twee aanplantingen van grove den. Ik snap die boomkeuze niet, maar dat terzijde. De voorheen redelijk schone, dwz vrij begaanbare doorgang is nu bezaaid met grote takken en geknakte dan wel omgewaaide, of is het onder het gewicht van de sneeuw bezweken (?), bomen. Aan het einde van de korte doorgang krijgt je een mooi vrij zicht over een pas geploegde akker op een heuvelafwaartse glooing. Links (westen) meer bos en in de verte de toppen van de Karpaten.
Drie van de zes honden waren bij mij in de buurt. Rosa een stuk hellingafwaarts in het bos. Flokkie op mijn hielen en Peppie de teckel ergens daar tussenin. Ineens spoot Peppie weg. Meestal gebeurt dat in het kielzog van de andere honden, maar ditmaal was het zijn eigen initiatief. Pad af, akker over richting de bosrand zosnel z'n kleine pootjes hem konden dragen. Ik was 'm even kwijt tot ik uit het bos een hert zag wegrennen richting de Karpaten en enige tientallen meters daarachter stoof Peppie het dier achterna. Peppie .... Van het formaat van de kop van het hert in volle vaart en met de zo kenmerkende hoge piepende blaf, die jachthonden kunnen produceren als ze hun prooi in het zicht hebben. Hun prooi ....
Het karakteristieke geblaf bracht ook de andere twee in de benen. Rosa wilde eerste nog wel luisteren en terugkomen, maar bij de derde keer mocht ik het bekijken. Weg! Akker over, bos in, heuvel over, etc. In een vloek en een zucht uit beeld verdwenen. Ik verwachtte de drie anderen nog voorbij te zien komen, maar dat gebeurde niet. Ettelijke honderden meters verder, wachten is weinig zinvol in deze, kwam het drietal terug met Peppie vol trots voorop. Hoogmoedswaanzin heet zoiets, niet?
Drie van de zes honden waren bij mij in de buurt. Rosa een stuk hellingafwaarts in het bos. Flokkie op mijn hielen en Peppie de teckel ergens daar tussenin. Ineens spoot Peppie weg. Meestal gebeurt dat in het kielzog van de andere honden, maar ditmaal was het zijn eigen initiatief. Pad af, akker over richting de bosrand zosnel z'n kleine pootjes hem konden dragen. Ik was 'm even kwijt tot ik uit het bos een hert zag wegrennen richting de Karpaten en enige tientallen meters daarachter stoof Peppie het dier achterna. Peppie .... Van het formaat van de kop van het hert in volle vaart en met de zo kenmerkende hoge piepende blaf, die jachthonden kunnen produceren als ze hun prooi in het zicht hebben. Hun prooi ....
Het karakteristieke geblaf bracht ook de andere twee in de benen. Rosa wilde eerste nog wel luisteren en terugkomen, maar bij de derde keer mocht ik het bekijken. Weg! Akker over, bos in, heuvel over, etc. In een vloek en een zucht uit beeld verdwenen. Ik verwachtte de drie anderen nog voorbij te zien komen, maar dat gebeurde niet. Ettelijke honderden meters verder, wachten is weinig zinvol in deze, kwam het drietal terug met Peppie vol trots voorop. Hoogmoedswaanzin heet zoiets, niet?
woensdag 14 februari 2018
Loskoppelen
Je zou je mindere 'ik' moeten kunnen afkoppelen. Zoals het bij een kater een genot kan zijn om je hoofd tijdelijk in een gekoelde ruimte achter te kunnen laten. Kan het ene deel bijkomen dan wel in zijn eigen vet garen en het andere deel verder met het leven. Fysiek afkoppelen onder behoud van de functies, anders schiet je er weinig mee op. Waarbij het fysieke deel van het 'mindere ik' enigszins problematisch wordt.
Waar moet ik dat zoeken? Hoofd? Hart? Misschien de buik? Darmen worden meer en meer invloeden toegeschreven. Als ik nou zou weten, dat al die dwarsliggerij in mijn overtollig buikspek zou zitten, ging ik accuut vanaf morgen iedere dag met de benenwagen op en neer naar Agnita. Misschien moet ik het me wijsmaken. Een steuntje in de rug bij het kwijtraken van die vetverzameling zou niet verkeerd zijn. Het moet wel overtuigend zijn, want ik trap niet in het eerste beste verhaaltje.
Het idee van dat af kunnen koppelen van tijdelijk niet of minder funtionerende onderdelen heeft me altijd al handig geleken. De rug bijvoorbeeld is er ook zo een. Had me vorige week een hoop belemmeringen bespaard. Maar goed, dat 'ik', kan ik het niet op een of andere manier ff naar de zijlijn verbannen? Ja, ik kan natuurlijk altijd nog in de tabletten duiken, al zou dat inmiddels nog stommer zijn dan jaren geleden, toen ik het ook al niet of nauwelijks gedaan heb. Zou het beter gegaan zijn? Dat is zo'n vrg die je nooit meer en eigenlijk sowieso nooit zult kunnen beantwoorden, omdat parallele levens leuk is om over te lullen, maar in praktijk niet bestaan. Maar ik ging vanalles accepteren, als ik me niet vergis, misschien gaat dan alles 'wie von selbst'.
Waar moet ik dat zoeken? Hoofd? Hart? Misschien de buik? Darmen worden meer en meer invloeden toegeschreven. Als ik nou zou weten, dat al die dwarsliggerij in mijn overtollig buikspek zou zitten, ging ik accuut vanaf morgen iedere dag met de benenwagen op en neer naar Agnita. Misschien moet ik het me wijsmaken. Een steuntje in de rug bij het kwijtraken van die vetverzameling zou niet verkeerd zijn. Het moet wel overtuigend zijn, want ik trap niet in het eerste beste verhaaltje.
Het idee van dat af kunnen koppelen van tijdelijk niet of minder funtionerende onderdelen heeft me altijd al handig geleken. De rug bijvoorbeeld is er ook zo een. Had me vorige week een hoop belemmeringen bespaard. Maar goed, dat 'ik', kan ik het niet op een of andere manier ff naar de zijlijn verbannen? Ja, ik kan natuurlijk altijd nog in de tabletten duiken, al zou dat inmiddels nog stommer zijn dan jaren geleden, toen ik het ook al niet of nauwelijks gedaan heb. Zou het beter gegaan zijn? Dat is zo'n vrg die je nooit meer en eigenlijk sowieso nooit zult kunnen beantwoorden, omdat parallele levens leuk is om over te lullen, maar in praktijk niet bestaan. Maar ik ging vanalles accepteren, als ik me niet vergis, misschien gaat dan alles 'wie von selbst'.
Middagloopje
Genieten van het schoonmaken van de ijskasten. Kan dat? Ja, dat kan. Je bedenkt het niet, begint gewoon en gaande het bezig zijn betrap je je op een intens gevoel van tevredenheid. Domweg maar niet dom bezig zijn. Het beginnen zou je moeten kunnen overslaan. Ik snap dat spreekwoord over het halve werk inmiddels maar al te goed.
Dat was dan gelijk ook het hoogtepunt van de activiteiten van vandaag. Tussen de bedrijven door de kippenvleugeltjes knapperig gegaard in de oven en de spinazie ontdooit. Mariana opgehaald na drieën en vervolgens een verlate lunch genoten. Dat met die etenstijden wil maar niet lukken. Dat gaat duren totdat Mariana haar pensioenjaren bij elkaar heeft geploeterd. Ergens eind 2019. Tegen die tijd ben ik ws aan de chaotische etenstijden gewend.
Voor de afwisseling de tijd genomen voor de maaltijd, kaas toe, koffie mèt na en hups ... het is voorbij vijven. Middag voorbij. Honden wachten. Puppy wil aandacht en zo rol je de avond in.
Dat was dan gelijk ook het hoogtepunt van de activiteiten van vandaag. Tussen de bedrijven door de kippenvleugeltjes knapperig gegaard in de oven en de spinazie ontdooit. Mariana opgehaald na drieën en vervolgens een verlate lunch genoten. Dat met die etenstijden wil maar niet lukken. Dat gaat duren totdat Mariana haar pensioenjaren bij elkaar heeft geploeterd. Ergens eind 2019. Tegen die tijd ben ik ws aan de chaotische etenstijden gewend.
Voor de afwisseling de tijd genomen voor de maaltijd, kaas toe, koffie mèt na en hups ... het is voorbij vijven. Middag voorbij. Honden wachten. Puppy wil aandacht en zo rol je de avond in.
Afwikkelen
Sneeuw en nog van die natte zooi ook. Het krijgt iets vervelend langzamerhand. Bij regen kan ik dat al na een paar minuten hebben. Na 2-3 mndn blijkbaar ook bij de winter en nm dan weer het neerslag gedeelte. De kou maakt me niet zoveel uit. Zeker niet bij mooi, strak blauw winterweer. Wat het bovendien de meeste tijd is (geweest), maar nu mag de temperatuur retour omhoog. Enige nadeel daarvan is het onkruid.
In de winkels wordt druk gewerkt aan de schappen met zaaigoed, bollen, knollen en pootuitjes. Die laatsten kunnen al in de grond. Moet het wel een paar dagen het eerder genoemde weer zijn en niet die regen in verkleding. Had iets met de schuur gewild vandaag. Echt waar! Dat schuiven we maar weer door. Ook met de tuin mag al vanalles. Niet alleen de uien maar in mijn geval ook bepalen tot waar de tuin ws door de bouwwerkzaamheden niet gebruikt kan worden. Net het best bewerkte en qua grond interessantste gedeelte. Wie weet leidt dat ertoe, dat ik dit jaar verder kom met het schoonmaken van het nog steeds braakliggende deel. Zoniet, dan maak ik er gras van, heb ik me bedacht. Beter gras dan 2 meter hoog ongewenst spul.
Het klinkt al wat beter. Nu het intentiestadium overstijgen en de activiteiten kunnen uit de startblokken komen. Op naar de volgende étappe. Voordat het hier af, heb ik er nog wel een paar te gaan. Benieuwd of ik het ooit ga meemaken, dat laatste puntje op de 'i'.
In de winkels wordt druk gewerkt aan de schappen met zaaigoed, bollen, knollen en pootuitjes. Die laatsten kunnen al in de grond. Moet het wel een paar dagen het eerder genoemde weer zijn en niet die regen in verkleding. Had iets met de schuur gewild vandaag. Echt waar! Dat schuiven we maar weer door. Ook met de tuin mag al vanalles. Niet alleen de uien maar in mijn geval ook bepalen tot waar de tuin ws door de bouwwerkzaamheden niet gebruikt kan worden. Net het best bewerkte en qua grond interessantste gedeelte. Wie weet leidt dat ertoe, dat ik dit jaar verder kom met het schoonmaken van het nog steeds braakliggende deel. Zoniet, dan maak ik er gras van, heb ik me bedacht. Beter gras dan 2 meter hoog ongewenst spul.
Het klinkt al wat beter. Nu het intentiestadium overstijgen en de activiteiten kunnen uit de startblokken komen. Op naar de volgende étappe. Voordat het hier af, heb ik er nog wel een paar te gaan. Benieuwd of ik het ooit ga meemaken, dat laatste puntje op de 'i'.
Afschrijving
Bezig met de vorige 'overpeinzing' overvalt me het idee, dat dit het laatste stukje afscheid zou kunnen zijn. Het afscheid van wat ooit geweest en bedoeld was? De definitieve afsluiting van het in 2007 begonnen rouwproces? Zou best kunnen, al krijgt het bij deze presentatie meer gewicht dan het proces toekomt. Je kunt nooit terug in de tijd, ook niet deels, en gezien het vorderen van de leeftijd zullen er altijd dingen zijn, die niet meer zijn en ook nooit meer zullen worden, wat ze geweest zijn. Wat dat betreft is het niks bijzonders.
Wat normaal gesproken geleidelijker en vrijwel uitsluitend in de schoenen van de leeftijd geschoven had kunnen worden, is in dit geval onlosmakelijk verbonden van een brute confrontatie met de dood. Dat geeft een kapstok en vervormt tegelijktijd het beeld. Min of meer is me hetzelfde overkomen op mijn 25ste en heeft het ook globaal 10 jaar geduurd, voordat het leven weer op de rails stond èn dat op gewenste wijze. Uitzicht, flexibiliteit, mogelijkheden, etc. Het merendeel van de zaken, waar ik nu maar mee blijven jojoën, ging toen, in elk geval achteraf bezien, vanzelfsprekender dan nu.
Het enige pluspunt nu is de ruimere materiële mogelijkheden. Het oude verhaal van de Porsche op leeftijd. Het had ooit een gebruiksvoorwerp kunnen zijn, als ik het me had kunnen permiteren, nu zou het, als ik er mijn geld aan zou verspillen, nauwelijks verder komen dan museumstuk. Leuk om te hebben, aardig om naar te kijken maar beter niet meer gebruiken. Niet doen dus. Daar geen geld aan verspillen. Net als je geen energie zou moeten verspillen aan het terugverlangen naar iets wat geweest is. Zeker niet als het ook nog eens vooral een gevoelsmatige kwestie is en niet met een paar stenen en wat electronica voor elkaar gebokst kan worden.
Wat normaal gesproken geleidelijker en vrijwel uitsluitend in de schoenen van de leeftijd geschoven had kunnen worden, is in dit geval onlosmakelijk verbonden van een brute confrontatie met de dood. Dat geeft een kapstok en vervormt tegelijktijd het beeld. Min of meer is me hetzelfde overkomen op mijn 25ste en heeft het ook globaal 10 jaar geduurd, voordat het leven weer op de rails stond èn dat op gewenste wijze. Uitzicht, flexibiliteit, mogelijkheden, etc. Het merendeel van de zaken, waar ik nu maar mee blijven jojoën, ging toen, in elk geval achteraf bezien, vanzelfsprekender dan nu.
Het enige pluspunt nu is de ruimere materiële mogelijkheden. Het oude verhaal van de Porsche op leeftijd. Het had ooit een gebruiksvoorwerp kunnen zijn, als ik het me had kunnen permiteren, nu zou het, als ik er mijn geld aan zou verspillen, nauwelijks verder komen dan museumstuk. Leuk om te hebben, aardig om naar te kijken maar beter niet meer gebruiken. Niet doen dus. Daar geen geld aan verspillen. Net als je geen energie zou moeten verspillen aan het terugverlangen naar iets wat geweest is. Zeker niet als het ook nog eens vooral een gevoelsmatige kwestie is en niet met een paar stenen en wat electronica voor elkaar gebokst kan worden.
Overgave?
Ondertussen blijft mijn barometer in de hoek 'Moe. Onrustig. Onbestemd.' steken. Als ik me nu neerleg bij dat gegeven en het accepteer als een soort basisstemming, weliswaar ongewenst maar net zo onoverkomelijk, zou het dan eenvoudiger worden om er een draai aan te geven, die wel in de gewenste richting gaat? Ik zie zo een hele horde zweefteefjes heel hard instemmend knikken. Maar serieus?
If you can't beat them, join them. Na al die jaren van gehannes, een nwe start waarbij op niks is beknibbeld, letterlijk en figuurlijk, en alsnog moeten constateren, dat je steeds weer terugvalt in of teruggetrokken wordt naar gemoedstoestanden, waar je niet op zit te wachten, is het misschien niet zo'n gek idee om de ongewenste veranderingen maar als permanente begeleiders te accepteren. 'Omarmen' gaat me een beetje te ver. Het idee, dat ik het terug kan brengen naar wat het voorheen was, mag als illusie in de kast. In een extra mooi doosje prominent op de plank van een nw hoofdstuk? (Het laatste?) Leuk geprobeerd, alles aan gedaan, maar het zit er helaas niet in. Ben ik daartoe in staat?
If you can't beat them, join them. Na al die jaren van gehannes, een nwe start waarbij op niks is beknibbeld, letterlijk en figuurlijk, en alsnog moeten constateren, dat je steeds weer terugvalt in of teruggetrokken wordt naar gemoedstoestanden, waar je niet op zit te wachten, is het misschien niet zo'n gek idee om de ongewenste veranderingen maar als permanente begeleiders te accepteren. 'Omarmen' gaat me een beetje te ver. Het idee, dat ik het terug kan brengen naar wat het voorheen was, mag als illusie in de kast. In een extra mooi doosje prominent op de plank van een nw hoofdstuk? (Het laatste?) Leuk geprobeerd, alles aan gedaan, maar het zit er helaas niet in. Ben ik daartoe in staat?
Kleinigheid
Het nwe zieltje lijkt haar draai(tje) gevonden te hebben. D'r komt een hoop minder kabaal uit dat strotje. De doos heeft nog steeds niet haar voorkeur. De mand met de vuile vaatdoeken bevalt haar stukken beter. De keuken ondertussen afgegrendeld, zodat ik niet door het hele huis naar haar afwatering hoeft te zoeken. Voor een deel gebeurd het zelfs op de kattebak. Natuurlijk met een flinke portie sturing. Zelfs de rand van de bak, een cementmengbak, is vooralsnog te hoog voor het diertje. Maar zet ik haar voor en na het eten in de bak dan is het net, alsof ze de functie ervan al door heeft. Ff volhouden tot ze het ding zelf kan vinden en beklimmen en het zou de eerste hond zijn die ik gericht zindelijk heb gemaakt. Bij Sammy en Katrien ben ik daar nooit echt mee bezig geweest. Hen enkel geleerd om buiten de ruime kennel hun behoefte te doen, die ik daarna dan weer opruimde. Dat brengt ineens een haast vergeten 'stokjes'-verhaal naar boven. En dan mn het verhaal van de steeds weer verdwijnende stokjes. Maar daar ga ik het nu niet overhebben.
De nwe garde heeft zichzelf zindelijk gemaakt. Enkel Rosa wil nog weleens denken, dat ze ook best binnen kan piesen. En gezien de hoeveelheid vocht is dat verre van praktisch. Maar goed, dat zal ook wel ophouden. Bij het kleintje praten we over zeer overzichtelijke hoeveelheden, maar het zou aardig zijn als de dame zich de zindelijkheidstraining gaat aantrekken. Ondertussen slaapt ze voornamelijk. Zoals dat bij hondjes van deze leeftijd hoort. Eten, ontlasten, slapen. Over een paar weken zal ze ons meer voor de voeten lopen.
De nwe garde heeft zichzelf zindelijk gemaakt. Enkel Rosa wil nog weleens denken, dat ze ook best binnen kan piesen. En gezien de hoeveelheid vocht is dat verre van praktisch. Maar goed, dat zal ook wel ophouden. Bij het kleintje praten we over zeer overzichtelijke hoeveelheden, maar het zou aardig zijn als de dame zich de zindelijkheidstraining gaat aantrekken. Ondertussen slaapt ze voornamelijk. Zoals dat bij hondjes van deze leeftijd hoort. Eten, ontlasten, slapen. Over een paar weken zal ze ons meer voor de voeten lopen.
Jailbreak
Geen gewandeld vanochtend. De honden hebben genoeg beweging gehad in eigen beheer en mijn hoofd heeft er niet zo'n trek in. Het zou leuk zijn als de honden het als een soort straf zouden ervaren, maar zo werkt het vast weer niet. Geholpen door inbrekers waren de uitbrekers vanochtend pleite. Honden binnen houden vereist andere technieken, dan als je honden buiten zou willen houden. Nu is dat laatste niet echt de bedoeling, want waarom zou een vreemde hond moeite doen om ergens binnen te dringen waar meerdere honden rondlopen. Dat is masochisme en alleen begrijpelijk als het een reu is wiens kop door een loopse teef op hol is geslagen.
Voor Flokkie en mn Bobby is dat een ander verhaal. Die komen 's avonds niet altijd mee naar binnen, bedenken zich ergens in de nacht en duwen dan van buitenaf de gebarricadeerde pallet voor de achterdeur weg. Doordat het gewicht aan de binnenkant staat kan de pallet van de andere kant gekiept worden als de je maar lang genoeg probeert. En dat kun je met een gerust hart aan de honden overlaten, mn Bobby is een doorzetter en heeft de benodige kracht
Kortom de pallet is vannacht weer 'ns z'n blokkeringsfunctie verloren en natuurlijk was Prada pleitte. Buitenkansje nu na de laatste wijziging de schutting niet meer vanzelfsprekend te passeren is. En niet alleen Prada. Dit keer was ook Rosa d'r vandoor. Moet ik nu toch nog serieus aan de slag? Gewoon 's nachts permanent achter slot en grendel, kan natuurlijk ook.
Voor Flokkie en mn Bobby is dat een ander verhaal. Die komen 's avonds niet altijd mee naar binnen, bedenken zich ergens in de nacht en duwen dan van buitenaf de gebarricadeerde pallet voor de achterdeur weg. Doordat het gewicht aan de binnenkant staat kan de pallet van de andere kant gekiept worden als de je maar lang genoeg probeert. En dat kun je met een gerust hart aan de honden overlaten, mn Bobby is een doorzetter en heeft de benodige kracht
Kortom de pallet is vannacht weer 'ns z'n blokkeringsfunctie verloren en natuurlijk was Prada pleitte. Buitenkansje nu na de laatste wijziging de schutting niet meer vanzelfsprekend te passeren is. En niet alleen Prada. Dit keer was ook Rosa d'r vandoor. Moet ik nu toch nog serieus aan de slag? Gewoon 's nachts permanent achter slot en grendel, kan natuurlijk ook.
dinsdag 13 februari 2018
Overtijd
Gaande het eerste stukje voor het blog gestrand. Moe. Onrustig. Onbestemd. Van achter de Pc terug op bed gekropen. Ontspanningsriedel op mijn oren en boem, twee uur van de wereld. Weer zo'n niks-gevoel zonder duidelijke aanleiding. ....
Dit gaat het weer niet worden. De avond is niet het goede moment een enkel stukje of een uitzonderlijke avond daargelaten. Morgen weer.
Dit gaat het weer niet worden. De avond is niet het goede moment een enkel stukje of een uitzonderlijke avond daargelaten. Morgen weer.
Acht
Het heeft langer geduurd dan verwacht maar gisteren stond een piepende pup voor ons huis. Beestje is hooguit twee weken. Heeft goed en wel de ogen geopend maar de oren nog plat tegen de kop. D'r komt een berg lawaai uit dat kleine ding. Formaat marmot. Teefje natuurlijk. Daar zit hier niemand om te springen. Wat moet je daarmee? Weer een of andere lafbek (-kin?) die zijn/haar verantwoording ontloopt. Maak het teveel aan pups direct na de geboorte af. Aub op een nette manier. Of, wat veel beter is, castreer je teef. Schuif je onvermogen niet onder mijn poort door.
Ik zit werkelijk niet om meer hond te springen. Twee in opleiding, twee in de opvang en drie in de verzorging is meer dan voldoende. Maar ja, wat doe je met zo'n piepende pup voor je deur? Na twee weken en dit avontuur heeft ie wel het recht om het te proberen. Kansen zijn niet geweldig. Geen moedermelkbescherming meer. Ik heb ze de afgelopen 1,5 jaar zelfs mèt vaccinatie alsnog het loodje zien leggen. Mocht het lukken, is het vervolgens weer zaak om een goed tehuis te vinden.
Laten we haar een kans geven. Eerste de-stressen. Dat zal wel een dag of twee duren. Wassen en zien hoe we haar voeren. Geen gezeur over geen koemelk. Afharden die hap. Dat zal bepaald geen luxe zijn. Gelukkig slobbert ze de melk zelf uit een bakje. Geen getut met flessen en zo. De doos waar we haar in hebben gezet, weet ze niet te waarderen. Voor de nacht kan het moeilijk anders. Hebben we een hoop lol van gehad. Inmiddels is ze een stuk kalmer en eet beter. Melk met daarin langzaam oplossende puppykorrels van Rosa. Krijgt ze toch iets meer dan alleen melk binnen. Ze heeft trouwens al tanden, maar met de opgeweekte korrels doet ze niks. Allez, zien waar het schip strandt, of niet.
Ik zit werkelijk niet om meer hond te springen. Twee in opleiding, twee in de opvang en drie in de verzorging is meer dan voldoende. Maar ja, wat doe je met zo'n piepende pup voor je deur? Na twee weken en dit avontuur heeft ie wel het recht om het te proberen. Kansen zijn niet geweldig. Geen moedermelkbescherming meer. Ik heb ze de afgelopen 1,5 jaar zelfs mèt vaccinatie alsnog het loodje zien leggen. Mocht het lukken, is het vervolgens weer zaak om een goed tehuis te vinden.
Laten we haar een kans geven. Eerste de-stressen. Dat zal wel een dag of twee duren. Wassen en zien hoe we haar voeren. Geen gezeur over geen koemelk. Afharden die hap. Dat zal bepaald geen luxe zijn. Gelukkig slobbert ze de melk zelf uit een bakje. Geen getut met flessen en zo. De doos waar we haar in hebben gezet, weet ze niet te waarderen. Voor de nacht kan het moeilijk anders. Hebben we een hoop lol van gehad. Inmiddels is ze een stuk kalmer en eet beter. Melk met daarin langzaam oplossende puppykorrels van Rosa. Krijgt ze toch iets meer dan alleen melk binnen. Ze heeft trouwens al tanden, maar met de opgeweekte korrels doet ze niks. Allez, zien waar het schip strandt, of niet.
maandag 12 februari 2018
Verdwenen
Gisteren leek iets opgang te komen en vandaag is weer geen spoor te bekennen. Niks nergens iets van houvast voor oog of geest. Een eindeloze vlakte. Een beetje glooiend. Daar is alles mee gezegd. Vergelijkbaar met van die zeldzame plekken op de aardbol die werkelijk uitzien, zoals je je een woestijn voorstelt. Zand links, zand rechts, zand voren, zand achter, zand beneden, zon boven. Eentonigheid zover het oog reikt zandduinen en windribbels ten spijt. Maandagochtend!
Ik had me gistereavond de ochtend anders voorgesteld. Ik meende tekenen te ontwaren, die een belofte van hernieuwde activiteit schenen te belichamen. Eén nachtje en pffffft, weg! Ok, we doen het rondje over. Schijnbaar zitten we dicht in de buurt, waar ik zou willen zijn. Wie weet gaat het sneller èn lukt de afsprong dan wel.
Eerst nog maar een koffie, nagenieten van een ononderbroken nachtrust en een prettige ochtendwandeling ondanks het erg drukke begin in de dorpstraat. Eén vreemde hond op straat en mijn meute is van slag. Waar zich dan weer iedereen mee denkt te moeten bemoeien. Mag mens en hond al meer dan 10.000 jaar met elkaar optrekken èn de mens zichzelf slimmer vinden, inzicht in het wezen van de hond heeft hier het nauwelijks opgeleverd.
Ik had me gistereavond de ochtend anders voorgesteld. Ik meende tekenen te ontwaren, die een belofte van hernieuwde activiteit schenen te belichamen. Eén nachtje en pffffft, weg! Ok, we doen het rondje over. Schijnbaar zitten we dicht in de buurt, waar ik zou willen zijn. Wie weet gaat het sneller èn lukt de afsprong dan wel.
Eerst nog maar een koffie, nagenieten van een ononderbroken nachtrust en een prettige ochtendwandeling ondanks het erg drukke begin in de dorpstraat. Eén vreemde hond op straat en mijn meute is van slag. Waar zich dan weer iedereen mee denkt te moeten bemoeien. Mag mens en hond al meer dan 10.000 jaar met elkaar optrekken èn de mens zichzelf slimmer vinden, inzicht in het wezen van de hond heeft hier het nauwelijks opgeleverd.
zondag 11 februari 2018
Straks?
Vroeger, toen je nog gewoon in een vliegtuig stapte en een paar uur later elders op de wereld rondliep alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Was het niet, maar toch. Nu moet je dagen van te voren een verzoek in dienen, als je naar Sibiu wilt en geen zin hebt om te lopen, te fietsen of achter de kont van een paard aan te hobbelen.
Begonnen met een heksenjacht op niet-autonome weggebruikers, is na een verbod op auto's, die je zelf kon besturen, de mobiliteit pas voor pas afgeknepen. De autonome vloot is onlangs op Brussel's 'advies' weer met de helft ingekrompen. Van mondiale reikwijdte terug naar waar de benen je heen weten te dragen.
Fietsend kom je iets verder. Vooralsnog is dat toegestaan. Ik zie ook geen mogelijkheden daar moeilijk over te doen zoals bij brommers, scooters en motors wel is gebeurd. Zelfs electrische ondersteuning is mogelijk, maar een batterij voor de e-bike is op de zwarte markt duurder dan goud. Wordt je aangehouden en je kunt de herkomst van je batterij niet verantwoorden, raak je 'm kwijt en wordt je gekort op je jaarlijkse km-toewijzing.
Het woord airmiles heeft een heel andere betekenis gekregen. Die verdien je niet meer vliegend maar beknibbel je op je jaarbudget om na 4 of 5 jaar weer een keertje het water vliegend te kunnen oversteken en in voormalige verre toeristenoorden de hotelruïnes te aanschouwen langs de inmiddels ondergelopen stranden.
Paard en wagen is terug van weggeweest voor zolang het duurt. Sinds de autonome vervoersmiddelen zweven worden wegen nauwelijks meer onderhouden. Het is lokaal en regionaal wat de klok slaat. Kleinschalige commerciële activiteiten zijn als paddestoelen uit de grond geschoten. Coves heeft nu naast een heuse supermarkt nu ook een restaurant en een vierde cafë. Allemaal op loopstand van mijn bed.
Begonnen met een heksenjacht op niet-autonome weggebruikers, is na een verbod op auto's, die je zelf kon besturen, de mobiliteit pas voor pas afgeknepen. De autonome vloot is onlangs op Brussel's 'advies' weer met de helft ingekrompen. Van mondiale reikwijdte terug naar waar de benen je heen weten te dragen.
Fietsend kom je iets verder. Vooralsnog is dat toegestaan. Ik zie ook geen mogelijkheden daar moeilijk over te doen zoals bij brommers, scooters en motors wel is gebeurd. Zelfs electrische ondersteuning is mogelijk, maar een batterij voor de e-bike is op de zwarte markt duurder dan goud. Wordt je aangehouden en je kunt de herkomst van je batterij niet verantwoorden, raak je 'm kwijt en wordt je gekort op je jaarlijkse km-toewijzing.
Het woord airmiles heeft een heel andere betekenis gekregen. Die verdien je niet meer vliegend maar beknibbel je op je jaarbudget om na 4 of 5 jaar weer een keertje het water vliegend te kunnen oversteken en in voormalige verre toeristenoorden de hotelruïnes te aanschouwen langs de inmiddels ondergelopen stranden.
Paard en wagen is terug van weggeweest voor zolang het duurt. Sinds de autonome vervoersmiddelen zweven worden wegen nauwelijks meer onderhouden. Het is lokaal en regionaal wat de klok slaat. Kleinschalige commerciële activiteiten zijn als paddestoelen uit de grond geschoten. Coves heeft nu naast een heuse supermarkt nu ook een restaurant en een vierde cafë. Allemaal op loopstand van mijn bed.
Afscheiding
De afdaling gaf niet zozeer een gevoel van hernieuwde vulling meer het idee van successievelijk met ieder stap die ik deed opgesloten raken achter een rekbare, onzichtbare maar vooral onbereikbare afscheiding tussen waar ik ben en waar ik zou willen zijn. Een omkapseling die als een schaduw met me mee beweegt. Probeer daar eens door heen te breken. Toch is dat het, wat ik wil.
Ik wil iets. Ik moet iets. Maar wat? Ik ben, waar ik wezen wilde, en ook weer niet. Ik les mijn dorst maar proef geen hol. Water, wijn, soep of koffie. Het maakt geen ruk uit. Het is prettig, dat ik mijn dorst kan lessen. Ik mis de smaakverschillen. Het genot van de details, de subtiele nuances, de eindeloze mogelijkheden van het mixen. Ik woon maar leef nog steeds niet.
Ik wil iets. Ik moet iets. Maar wat? Ik ben, waar ik wezen wilde, en ook weer niet. Ik les mijn dorst maar proef geen hol. Water, wijn, soep of koffie. Het maakt geen ruk uit. Het is prettig, dat ik mijn dorst kan lessen. Ik mis de smaakverschillen. Het genot van de details, de subtiele nuances, de eindeloze mogelijkheden van het mixen. Ik woon maar leef nog steeds niet.
Leegloop
Het kostte voor de afwisseling weereens moeite vanochtend. Niet de conditie was het probleem, het zat meer tussen de oren. Een vreemd leeg gevoel maakte zich gaande de weg omhoog van me meester. Het gevoel een lege huls te zijn, mijn ingewanden te missen. Verloren? De overtreffende trap van het idee, dat het hart gestopt is met kloppen. Leeg en toch de ene voet voor de andere zetten in een soort bergopwaarts vallende beweging. Alles in slow motion.
Een deel van mij wilde steeds weer blijven staan terwijl de rest, of wat daar nog van over was, me dwong door te lopen. Heuvel op. Voorbij het keerpunt van de sneeuwochtenden, rechts de wijdte in en verder klimmend naar de rug tussen het dal van Coves en het dal van Birghis en zijn weg naar Medias. Stilte. Ruimte. Inwendig en om me heen.
Alles achter me gelaten en naar beneden met een schone lei? Leuke gedachtendraai. Ik zie de instemmend knikkende koppies al om me heen bij de keuze van het juiste gezelschap. Gewoon een goed gevoel om na een paar weken weer daar boven te staan. Jammergenoeg zonder een van de vijf begeleidende honden ergens in het zicht. In de afdaling verschijnen ze een voor een. En wonder boven wonder op het bijna allerlaatste moment bedenken Prada en Rosa zich, komen terug na me eerst voorbij te zijn gelopen en laten zich aan lijnen. Vandaag is morgen. De dag kan beginnen.
Een deel van mij wilde steeds weer blijven staan terwijl de rest, of wat daar nog van over was, me dwong door te lopen. Heuvel op. Voorbij het keerpunt van de sneeuwochtenden, rechts de wijdte in en verder klimmend naar de rug tussen het dal van Coves en het dal van Birghis en zijn weg naar Medias. Stilte. Ruimte. Inwendig en om me heen.
Alles achter me gelaten en naar beneden met een schone lei? Leuke gedachtendraai. Ik zie de instemmend knikkende koppies al om me heen bij de keuze van het juiste gezelschap. Gewoon een goed gevoel om na een paar weken weer daar boven te staan. Jammergenoeg zonder een van de vijf begeleidende honden ergens in het zicht. In de afdaling verschijnen ze een voor een. En wonder boven wonder op het bijna allerlaatste moment bedenken Prada en Rosa zich, komen terug na me eerst voorbij te zijn gelopen en laten zich aan lijnen. Vandaag is morgen. De dag kan beginnen.
привет
Ha! De Russen roeren zich weer sinds gisteren met de voor hen zo kenmerkende sessies van 21 pageviews per bezoekje. Net vorige week een fles wodka in de diepvries gestopt. Voelde ik het aankomen?
Fanclub
Een loopse teef met zeven (!) aanbidders in haar kielzog incl. Bobby en Flokkie. Een onooglijk, lelijk exemplaar. Ik zal het niet snel zeggen van een hond. Maar dat drukt blijkbaar niet de pret. Verschillen smaken of maakt lust blind?
zaterdag 10 februari 2018
Hangend
Het is, geloof ik, tijd om me met serieuzere cq minder flauwe zaken bezig te houden. Een krant er tegen aan gooien? Ik ben er bijna. Het laatste stukje is helaas geen leien dakje. Morgen is weer een dag. Kunnen we met hernieuwde energie ploeteren. Kan een wereld van verschil maken. Heeft dan ook geen zin om daar nu al mee bezig te zijn. We komen er wel weer en genoeg zal het bovendien nooit zijn, dus op de keeper beschouwt, is het allemaal één pot nat, soms iets meer, soms wat minder maar nat is nat.
Eigenlijk maak ik me veel te druk over zaken, die er nauwelijks toe doen en kom niet toe aan het genieten van wat ik heb (gerealiseerd). Ik kan doen en laten wat ik wil. Binnen kaders natuurlijk, maar toch. Daar gaat het om, en niet om het het feit, dat ik niet de dingen doe om het gewilde te realiseren. Da's stom, maar in feite niet ter zake doende.
Ik zit mezelf dwars en val daar verder, behalve af en toe Mariana misschien, niemand mee lastig. Ja mezelf, maar dat is inherent aan het verschijnsel. Een passende verklaring zou leuk zijn. Het hoeft nieteens zozeer te kloppen, als het wel maar die indruk wekt. Maar weereens gaan shoppen in de zwevende sector? Die hebben voor alles oplossingen verpakt in mooie verhalen gebracht met fijne gebaren. Iiiiieek!. Doe maar niet. Morgen weer lekker verder op mijn manier. Kun je het luxer hebben?
Eigenlijk maak ik me veel te druk over zaken, die er nauwelijks toe doen en kom niet toe aan het genieten van wat ik heb (gerealiseerd). Ik kan doen en laten wat ik wil. Binnen kaders natuurlijk, maar toch. Daar gaat het om, en niet om het het feit, dat ik niet de dingen doe om het gewilde te realiseren. Da's stom, maar in feite niet ter zake doende.
Ik zit mezelf dwars en val daar verder, behalve af en toe Mariana misschien, niemand mee lastig. Ja mezelf, maar dat is inherent aan het verschijnsel. Een passende verklaring zou leuk zijn. Het hoeft nieteens zozeer te kloppen, als het wel maar die indruk wekt. Maar weereens gaan shoppen in de zwevende sector? Die hebben voor alles oplossingen verpakt in mooie verhalen gebracht met fijne gebaren. Iiiiieek!. Doe maar niet. Morgen weer lekker verder op mijn manier. Kun je het luxer hebben?
Voldoende
Niet in zeven sloten tegelijk gesprongen maar ook niet op het op het droge gebleven. Wat normaal gesproken de afwas was, was nu de was; de aanzet tot meer. Qua bedoeling, wel te verstaan. Eerst zien dan geloven. Beetje op en neer kachelen naar 24. Instoppen, hangen, vouwen, verplaatsen. Handelingen die geen overleg, discussie, passen en meten noch een zoektocht naar gewenste onderdelen vereisen. Gewoon dom doen. Druk op de knop en gaan met die banaan. Een paar minuten activiteit en uren pauze, die je met goed fatsoen mag versukkelen, want hoe het ook zij, je bent bezig. Na zo'n activiteitsonderbreking als afgelopen week/weken hoeft je nou niet direct multi-taskend aan de slag. One thing at a time.
De avond is net gevallen en mij rest nog de inhoud van machine nummero twee op het droogrek te hangen daarna mag ik naar de disco.
De avond is net gevallen en mij rest nog de inhoud van machine nummero twee op het droogrek te hangen daarna mag ik naar de disco.
Doorstarten
Zaterdag. Weekeinde. Van de onwillige lichaamsdelen is alleen de nek overgebleven. Spontaan een wiebelende kont nakijken zit er nog steeds niet in. Zien of ik de praktische kant van het leven de gewenste regelmaat kan opdringen. De wasmand puilt uit.
Aanjagen?
Ik loop achter en niet zo zuinig ook. Typisch dat ik dat nog blijf vinden, ondanks mijn voornemen daar niet meer mee bezig te zijn. Kun je mooi zien, wat gebeurt als je de druk van de ketel haalt. Van het ene uiterste naar de andere uithoek. Kunnen we weer opzoek naar de gulden middenweg. Naar de ongedwongen dwang. Iets willen zonder moeten kan gewoon niet.
vrijdag 9 februari 2018
Voortvarend
Boodschappendag. Geld uitgeven aan lekkere en leuke dingen. Vrouwlief bij de kapper annex schoonheidspecialist gedropt en onbekommerd bijna vier uur mijn gang kunnen gaan. Dat je mensen zoveel uren aan je lijf kunt laten wriemelen .... het zou niet aan mij besteed zijn. Haren 'knippen' is nog net te doen en dat kost tegenwoordig maar net iets meer dan vijf minuten.
Iets met de laatste glas- en spiegeltoestanden voor de bad- en slaapkamer proberen te doen, maar dat wilde niet lukken. Deels door de taalbarrière en deels door de ongewenste ophangsystemen. Niet iets waarbij de spiegel een centimeter van de muur blijft. Da's vragen om schoonmaakproblemen.
Ook de Doe-het-zelf-super had niet alles in voorraad, waar ik voor kwam. Gelukkig wel het voer voor de honden. Zeven honden eten je de oren van het hoofd. Hoe doen opvangadressen dat waar snel tientallen honden rondlopen?
De normale supermarkt had deze keer wonder boven wonder al het gewenste op voorraad. Dat is eerder uitzondering dan regel. Bovendien ontzettend irritant als je iets gevonden hebt, waar je tevreden over bent, en je het de keer daarop niet meer kunt vinden. Dat geldt voor bier, sterke drank, douchegel, koffie, suiker, thee, jus d'orange .... noem maar op. Maar ditmaal niet dus. Dan loop je fluitend je karretje te vullen. Ipv ergernis over de tijd die verloren gaat aan het zoeken naar, heb je tijd over om de inhoud van de schappen te bekijken, waar je normaal gesproken geen blik op gooit.Ijsje toe en tevreden.
Iets met de laatste glas- en spiegeltoestanden voor de bad- en slaapkamer proberen te doen, maar dat wilde niet lukken. Deels door de taalbarrière en deels door de ongewenste ophangsystemen. Niet iets waarbij de spiegel een centimeter van de muur blijft. Da's vragen om schoonmaakproblemen.
Ook de Doe-het-zelf-super had niet alles in voorraad, waar ik voor kwam. Gelukkig wel het voer voor de honden. Zeven honden eten je de oren van het hoofd. Hoe doen opvangadressen dat waar snel tientallen honden rondlopen?
De normale supermarkt had deze keer wonder boven wonder al het gewenste op voorraad. Dat is eerder uitzondering dan regel. Bovendien ontzettend irritant als je iets gevonden hebt, waar je tevreden over bent, en je het de keer daarop niet meer kunt vinden. Dat geldt voor bier, sterke drank, douchegel, koffie, suiker, thee, jus d'orange .... noem maar op. Maar ditmaal niet dus. Dan loop je fluitend je karretje te vullen. Ipv ergernis over de tijd die verloren gaat aan het zoeken naar, heb je tijd over om de inhoud van de schappen te bekijken, waar je normaal gesproken geen blik op gooit.Ijsje toe en tevreden.
Voedingswaarde
De onzin van de schijf van vijf.
"Als je gezond eet volgens de Schijf van Vijf, dan neem je producten die volgens de laatste wetenschappelijke inzichten goed zijn voor je lichaam. Ze verkleinen bijvoorbeeld de kans op hart- en vaatziekten en kanker. Je krijgt de voedingsstoffen binnen die je nodig hebt. Bovendien helpt de Schijf van Vijf je om duurzamer te eten." (http://www.voedingscentrum.nl/)
Wat moet je met 'de laatste wetenschappelijke inzichten', als al zovaak is bewezen, dat die inzichten met regelmaat helemaal nergens opgebaseerd zijn? Het verkleinen van de kans op hart- en vaatziekten en kanker is een claim, die nog nooit is hard gemaakt, tenzij je de zaken tot in extremo doorvoert. Over de betutteling van 'wat je nodig hebt' zal ik het niet en 'duurzamer eten' is ook weer zo'n insteek waar links en rechts wat ideeën over circuleren, maar nog lang niet het laatste woord is gesproken. Kortom pretentieuse bullshit voor zwakbegaafden.
Hoe hardnekkig zoiets werkt, kwam ik onlangs nog weereens in een verhelderend artikel tegen. Dat dierlijke vetten, meervoudige verzadigde vetzuren etc op geen enkel manier te linken zijn aan al die negatieve effecten, die deze produkten al decenniaa worden toegedicht, wist ik al wat langer dan vandaag. Dat die stokpaardjes van zg wetenschappers al in 2001 werden ontzenuwd heb ik onlangs pas begrepen. De schade die dat opgeleverd kan hebben, daar heeft men het dan maar niet over. Hup, een andere invulling van de schijf en hard hopen dat iedereen die adviezen weer voor zoete koek slikt.
Gebruik je verstand, varieer, kook zelf, eet (regel)matig en laat niks links liggen wat je 1ekker vindt omdat de wetenschap er zg iets van meent te kunnen vinden. Met die 5 kan ik goed leven. Dood ga je tenslotte toch.
"Als je gezond eet volgens de Schijf van Vijf, dan neem je producten die volgens de laatste wetenschappelijke inzichten goed zijn voor je lichaam. Ze verkleinen bijvoorbeeld de kans op hart- en vaatziekten en kanker. Je krijgt de voedingsstoffen binnen die je nodig hebt. Bovendien helpt de Schijf van Vijf je om duurzamer te eten." (http://www.voedingscentrum.nl/)
Wat moet je met 'de laatste wetenschappelijke inzichten', als al zovaak is bewezen, dat die inzichten met regelmaat helemaal nergens opgebaseerd zijn? Het verkleinen van de kans op hart- en vaatziekten en kanker is een claim, die nog nooit is hard gemaakt, tenzij je de zaken tot in extremo doorvoert. Over de betutteling van 'wat je nodig hebt' zal ik het niet en 'duurzamer eten' is ook weer zo'n insteek waar links en rechts wat ideeën over circuleren, maar nog lang niet het laatste woord is gesproken. Kortom pretentieuse bullshit voor zwakbegaafden.
Hoe hardnekkig zoiets werkt, kwam ik onlangs nog weereens in een verhelderend artikel tegen. Dat dierlijke vetten, meervoudige verzadigde vetzuren etc op geen enkel manier te linken zijn aan al die negatieve effecten, die deze produkten al decenniaa worden toegedicht, wist ik al wat langer dan vandaag. Dat die stokpaardjes van zg wetenschappers al in 2001 werden ontzenuwd heb ik onlangs pas begrepen. De schade die dat opgeleverd kan hebben, daar heeft men het dan maar niet over. Hup, een andere invulling van de schijf en hard hopen dat iedereen die adviezen weer voor zoete koek slikt.
Gebruik je verstand, varieer, kook zelf, eet (regel)matig en laat niks links liggen wat je 1ekker vindt omdat de wetenschap er zg iets van meent te kunnen vinden. Met die 5 kan ik goed leven. Dood ga je tenslotte toch.
Opklaren
Zonder pijnscheuten bij het omdraaien ligt het een stuk prettiger in bed. Het gaat kortom vooruit. Peugeot-onderdeel gevonden. Heeft niks met elkaar te maken en ook weer alles. Seinen gaan de andere, de betere kant op. Neuzen de goeie richting in. Nu zien dat we het zooitje weer soepel in beweging krijgen. Letterlijk en figuurlijk.
Typisch trouwens dat een dealer een onderdeel niet meer zegt te kunnen krijgen en een prijs noemt die nergens op slaat en een lokale auto-onderdelen shop, een type winkel dat je hier overal tegen komt want er wordt een hoop in eigen beheer gedaan, voor een acceptabel bedrag het onderdeel wel nw èn origineel weten te vinden .... Misschien is het deels een miscommunicatie geweest en zijn Lei's met Euro's verwisseld.
Maar maakt niet uit. Onderdeel is gevonden en de Peugeot blijft nog ff 'in (mijn) leven'. Alleen voor een motoronderdeel de hele wagen moeten afschrijven cq naar de sloop brengen, staat me tegen. Ik had me bovendien bedacht, die auto nooit weg te doen. Het is een ding en die hebben bij het juiste onderhoud tenslotte het eeuwige leven. Niet dan?
Typisch trouwens dat een dealer een onderdeel niet meer zegt te kunnen krijgen en een prijs noemt die nergens op slaat en een lokale auto-onderdelen shop, een type winkel dat je hier overal tegen komt want er wordt een hoop in eigen beheer gedaan, voor een acceptabel bedrag het onderdeel wel nw èn origineel weten te vinden .... Misschien is het deels een miscommunicatie geweest en zijn Lei's met Euro's verwisseld.
Maar maakt niet uit. Onderdeel is gevonden en de Peugeot blijft nog ff 'in (mijn) leven'. Alleen voor een motoronderdeel de hele wagen moeten afschrijven cq naar de sloop brengen, staat me tegen. Ik had me bovendien bedacht, die auto nooit weg te doen. Het is een ding en die hebben bij het juiste onderhoud tenslotte het eeuwige leven. Niet dan?
donderdag 8 februari 2018
Voortslepend
De hele dag bezig geweest en weinig opgeschoten. Ook niet veel gedaan. De lunchsalade was de grootste prestatie van vandaag. Was zeer gevarieerd, mooi gepresenteerd en gelukkig een smaakvolle hap. Glaasje wijn bij de voorbereiding, glas aan tafel en nog eentje bij het nagenieten en je kon me afvoeren. Dat laatste heb ik zelf gedaan richting bed en twee uur van de wereld geweest. Waar is de tijd gebleven van de lunches met een fles rosé de mens (of is het 'het mens'? Dat klinkt me vrouwelijk in de oren.) waarna je jezelf eens uitrekte de bosmaaier of kettingzaag pakte en de de rest van de middag in de weer was? Het lijkt een vaag vermoeden uit pré-historische tijden.
Nog ff en ik vul mijn dagen met kleine hapjes in uurritme en het scoren van voldoende water. Ondertussen schiet het niet zo op met de onderdelen voor de Peugeot. Met wat schiet het wel op dan? Ach, niet die kant op graag. Het zijn simpelweg nog steeds mijn dagen niet en die zijn sowieso al tijden in de minderheid, waarbij ik nog steeds niet voor mezelf weet of ik dat nou goed moet vinden of niet. Niet het goeie moment om daar iets over te bedenken.
Nog ff iets met de administratie zou moeten kunnen en dan zien of krantlezen iets meer enthousiasme weet los te peuteren uit mijn momentele bestaan. Zou het beter gegaan zijn als de spieren in rug en nek minder dwars hadden gelegen? Ik begin te vermoeden van niet.
Nog ff en ik vul mijn dagen met kleine hapjes in uurritme en het scoren van voldoende water. Ondertussen schiet het niet zo op met de onderdelen voor de Peugeot. Met wat schiet het wel op dan? Ach, niet die kant op graag. Het zijn simpelweg nog steeds mijn dagen niet en die zijn sowieso al tijden in de minderheid, waarbij ik nog steeds niet voor mezelf weet of ik dat nou goed moet vinden of niet. Niet het goeie moment om daar iets over te bedenken.
Nog ff iets met de administratie zou moeten kunnen en dan zien of krantlezen iets meer enthousiasme weet los te peuteren uit mijn momentele bestaan. Zou het beter gegaan zijn als de spieren in rug en nek minder dwars hadden gelegen? Ik begin te vermoeden van niet.
Tussendoortje
Dat het met het meer-meer-meer in het economisch denken niet alsmaar door kan gaan, heb ik me al erg lang geleden bedacht. Grondstoffen zijn beperkt en nu de wereld het speelveld is raakt ook de markt aan zijn maximale omvang. En dat zijn de concrete elementen, maar neem je dingen als 'geld' dan raak je al veel eerder het spoor bijster. De schulden die staten vol continu maken. Mn de USA (en die China dan weer opkoopt). De omvang van het in omloop zijnde geld heeft allang geen reële basis meer. Ik heb op een gegeven moment besloten om me daar niet meer druk over te maken. Après moi le deluge. Ik kan er niets aan veranderen. En dan is die zg economie nog iets waar de mens weldegelijk invloed op heeft en de boel zou kunnen veranderen, wat bijv. bij zoiets als de klimaatsverandering te gek voor woorden is, om het te bedenken.
Gelukkig zijn er mensen, die er wel over door denken en dan krijg je een cultuurfilosoof die zinnige woorden weet te zeggen, waar de economen zelf het laten afweten. Hier een paar quote's van Ad Verbruggen uit een stuk op Filosofie.nl (FM nr. 04/2010). Het hele artikel hier: https://www.filosofie.nl/nl/artikel/26507/wie-schept-er-nog-waarde.html
De economie valt niet zomaar te fiksen door politiek ingrijpen. Want aan de basis van de economische malaise ligt een fundamentele crisis van onze cultuur (...)
‘De economie is geen machine, waarvan de motor nu hapert. Ze is een onderdeel van een organisch geheel, onze cultuur, en die cultuur is op drift.’
‘Ons systeem is wezenlijk onduurzaam’, vervolgt de cultuurfilosoof. ‘Het heeft continu groei nodig, omdat we rente willen op onze investeringen. Het is dynamisch en gericht op expansie, maar dat kan alleen maar zolang er nieuw kapitaal in wordt gepompt. Dat loopt nu vast.’
‘Ik ben geen marxist, maar Marx doorzag wel goed hoe de functie van geld in de loop der tijd is veranderd. Van oorsprong was het een ruilmiddel. Koopwaar (W) wordt omgezet in geld (G), en daarmee koop je weer waar (W’). Voor de kapitalist is dat omgedraaid tot G-W-G’. Met geld koopt hij waar, om daarmee meer geld te kunnen verkrijgen.’
‘Alles wordt in toenemende mate gekapitaliseerd, omgezet in geld. Dat gaat de hele samenleving doordringen. Mensen denken: “Ik heb een eigen huis – da’s zonde! Huizen zijn namelijk in waarde gestegen, ik moet dus een hypotheek nemen op de overwaarde, want dan krijg ik geld en dat kan ik weer beleggen!” Zo is er een enorme toename van geld mogelijk geworden – en tegelijkertijd van schuld!’
‘De geldomloop is toegenomen, maar de onderliggende waarde niet of nauwelijks.’
'(...) Mijn vader bezat een huis, een auto, een tv; we aten iedere dag vlees en gingen elk jaar op vakantie. Hij was alleenverdiener en had een middelbare beroepsopleiding. Probeer dat nu maar eens! Voor dezelfde consumptiepatronen moet je anderhalf keer zoveel werken, met véél meer stress.’
Etc, etc.
Gelukkig zijn er mensen, die er wel over door denken en dan krijg je een cultuurfilosoof die zinnige woorden weet te zeggen, waar de economen zelf het laten afweten. Hier een paar quote's van Ad Verbruggen uit een stuk op Filosofie.nl (FM nr. 04/2010). Het hele artikel hier: https://www.filosofie.nl/nl/artikel/26507/wie-schept-er-nog-waarde.html
De economie valt niet zomaar te fiksen door politiek ingrijpen. Want aan de basis van de economische malaise ligt een fundamentele crisis van onze cultuur (...)
‘De economie is geen machine, waarvan de motor nu hapert. Ze is een onderdeel van een organisch geheel, onze cultuur, en die cultuur is op drift.’
‘Ons systeem is wezenlijk onduurzaam’, vervolgt de cultuurfilosoof. ‘Het heeft continu groei nodig, omdat we rente willen op onze investeringen. Het is dynamisch en gericht op expansie, maar dat kan alleen maar zolang er nieuw kapitaal in wordt gepompt. Dat loopt nu vast.’
‘Ik ben geen marxist, maar Marx doorzag wel goed hoe de functie van geld in de loop der tijd is veranderd. Van oorsprong was het een ruilmiddel. Koopwaar (W) wordt omgezet in geld (G), en daarmee koop je weer waar (W’). Voor de kapitalist is dat omgedraaid tot G-W-G’. Met geld koopt hij waar, om daarmee meer geld te kunnen verkrijgen.’
‘Alles wordt in toenemende mate gekapitaliseerd, omgezet in geld. Dat gaat de hele samenleving doordringen. Mensen denken: “Ik heb een eigen huis – da’s zonde! Huizen zijn namelijk in waarde gestegen, ik moet dus een hypotheek nemen op de overwaarde, want dan krijg ik geld en dat kan ik weer beleggen!” Zo is er een enorme toename van geld mogelijk geworden – en tegelijkertijd van schuld!’
‘De geldomloop is toegenomen, maar de onderliggende waarde niet of nauwelijks.’
'(...) Mijn vader bezat een huis, een auto, een tv; we aten iedere dag vlees en gingen elk jaar op vakantie. Hij was alleenverdiener en had een middelbare beroepsopleiding. Probeer dat nu maar eens! Voor dezelfde consumptiepatronen moet je anderhalf keer zoveel werken, met véél meer stress.’
Etc, etc.
Achterstallig
Mag met een stijve rug/nek rondlopen een vermoeiende bezigheid zijn, het is geen garantie voor een nachtlange, diepe slaap. Bij half twee dromeland verlaten en er pas na vieren in teruggekeerd. Lig je daar in het niet geheel pikkedonker te constateren, dat het mogelijkerwijs ietsje beter gaat met je rug, waarna je gedachten een eigen leven gaan leiden. Ga ik nu eindelijk iets doen met het ophangen van die TV? En als ik daarmee bezig ben, direct maar de rest aan restjes afwerken in de slaapkamer? Zoals bijv. het opruimen van mijn kleerkastdeel? Ooit goed begonnen. Inmiddels een struktuurloze rotzooi. Zoiets als de administratie. Eén keer in de zoveel tijd de bezem er doorheen waarna het stapelen en chaotiseren weer kan beginnen. Zoiets en dan nog iets erger.
En was het de kleerkast alleen ... Hetzelfde geldt voor de Pc, die sinds de aanschaf in feite in de steigers is blijven staan, de websites, die al jaren op hun gat liggen, de fotoboeken, die maar vooruit geschoven worden, de tuin, waar ik de smaak ieder keer weer aan verlies, mijn cloud, die steeds weer neigt door te zakken voordat ik het verwerk, het gastenhuis, waar na het casco het werk is gestopt, de krantenstapel, die weer aangroeit, en nu ook de Peugeot, als ik niet uitkijk. En al die zaken, die me nu ff niet te binnen schieten.
Zoveel dingen die niet af zijn (gemaakt). Een zooitje. Zolang ik er niet mee bezig ben, heb ik er geen last van. Overdag is er voldoende afleiding al is het maar het geëmmer over een onwillllig lijf. 's Nachts werkt dat anders.
En was het de kleerkast alleen ... Hetzelfde geldt voor de Pc, die sinds de aanschaf in feite in de steigers is blijven staan, de websites, die al jaren op hun gat liggen, de fotoboeken, die maar vooruit geschoven worden, de tuin, waar ik de smaak ieder keer weer aan verlies, mijn cloud, die steeds weer neigt door te zakken voordat ik het verwerk, het gastenhuis, waar na het casco het werk is gestopt, de krantenstapel, die weer aangroeit, en nu ook de Peugeot, als ik niet uitkijk. En al die zaken, die me nu ff niet te binnen schieten.
Zoveel dingen die niet af zijn (gemaakt). Een zooitje. Zolang ik er niet mee bezig ben, heb ik er geen last van. Overdag is er voldoende afleiding al is het maar het geëmmer over een onwillllig lijf. 's Nachts werkt dat anders.
Ontwaken
Ga ik het hiernieuwd uitblijven van het Italiaanse interesse weer een keertje duidend als mogelijk afscheid? Of de ontbrekende vooruitgang in de versoepeling van de rugspieren becommentariëren? Of gaan we het hebben over het weer? Vandaag was het glibberend de berg op, maar desondanks zie ik ook van die insteek af. Gisteren in een nieuw boek begonnen "Tu rostro mañana, 3 Veneno y sombra y adios" van Javier Marías en dat dan in het Duits. Schrijven en schrijven. In korte tijd het derde boek en al bij de eerste zin bijna achterover keilen van verbazing over de manier van beginnen, van die zinnen met zoveel bijzinnen dat het onderwerp al meanderend in die ene zin van meerdere kanten wordt belicht en dan de woordkeuze. Geen huis-, tuin en keukentafel schrijver.
Al eens een boek van hem gelezen? Moeilijk te checken met meer dan 60% nog steeds in de verhuisdozen. Het zou kunnen, iets over twijfel die geschapen wordt mbt de schuld van iemand aan de dood van een ander. Yep: 'Enamoramientos', in het Nederlands als "De Verliefden" gelezen. Nu lijkt het alsof ik een goed geheugen heb, maar dat is dan vanwege het plaatje van de voorkant, dat je via bijv. Google te zien krijgt.
Ook nu zit er een thrillerelement in. Iets met gezichtsherkenning en wat dat tot gevolg heeft binnen de familie van de hoofdpersoon en dat alles in het licht van grootste wereldse ideeën cq (vermeende) waarheden, als ik de flaptekst goed heb begrepen. Interessante schrijver. Jammer van die arrogante kop op de foto van diezelfde flap maar ook bij de desbetreffende linken in het internet. Dat doet afbreuk. Ik hou niet van arrogante mensen.
Al eens een boek van hem gelezen? Moeilijk te checken met meer dan 60% nog steeds in de verhuisdozen. Het zou kunnen, iets over twijfel die geschapen wordt mbt de schuld van iemand aan de dood van een ander. Yep: 'Enamoramientos', in het Nederlands als "De Verliefden" gelezen. Nu lijkt het alsof ik een goed geheugen heb, maar dat is dan vanwege het plaatje van de voorkant, dat je via bijv. Google te zien krijgt.
Ook nu zit er een thrillerelement in. Iets met gezichtsherkenning en wat dat tot gevolg heeft binnen de familie van de hoofdpersoon en dat alles in het licht van grootste wereldse ideeën cq (vermeende) waarheden, als ik de flaptekst goed heb begrepen. Interessante schrijver. Jammer van die arrogante kop op de foto van diezelfde flap maar ook bij de desbetreffende linken in het internet. Dat doet afbreuk. Ik hou niet van arrogante mensen.
woensdag 7 februari 2018
Misleiding
Het frappante van momenten als deze, waarop je mobiliteit beperkt is, is dat je vanalles wilt en het is alsof je tijdelijke mindervaliditeit je dwarszit. Wat natuurlijk ook zo is, maar complete bullshit is, omdat je, als je nergens last van hebt en doen kunt wat je wilt, het niet doet. Het zal geen wet van Meden en Perzen zijn, maar ik denk ook niet, dat ik zo uniek ben, dat bovenstaande dwarsheid alleen aan mezelf kan worden toegeschreven.
Ik loop meer zonder verstijfd lijf rond dan met, dus al dat wat niet direct van dit moment afhankelijk is, had allang gebeurd kunnen zijn. Dat beseffende, neem je je op momenten als deze voor om actiever te zijn als alles weer de gewenste soepelheid heeft. Bijna een automatisme. Een automatisme dat bijna net zo automatisch genegeerd wordt als het er op aan komt.
De mens is een raar wezen en misschien ben ik op een aantal vlakken net iets raarder dan gemiddeld, ik blijf me over het dwarszitten van jezelf verbazen. Maar goed, wat maakt het uit. Zien dat vandaag gedaan wordt wat moet gebeuren en liefst nog wat extraatjes meer.
Ik loop meer zonder verstijfd lijf rond dan met, dus al dat wat niet direct van dit moment afhankelijk is, had allang gebeurd kunnen zijn. Dat beseffende, neem je je op momenten als deze voor om actiever te zijn als alles weer de gewenste soepelheid heeft. Bijna een automatisme. Een automatisme dat bijna net zo automatisch genegeerd wordt als het er op aan komt.
De mens is een raar wezen en misschien ben ik op een aantal vlakken net iets raarder dan gemiddeld, ik blijf me over het dwarszitten van jezelf verbazen. Maar goed, wat maakt het uit. Zien dat vandaag gedaan wordt wat moet gebeuren en liefst nog wat extraatjes meer.
Blessurelol
Belabberde dag gisteren maar een stukken betere nacht. Scheelt. Niet als een jonge adonis naast het bed gesprongen. Integendeel. Het kraakt en piekt aan alle kanten. Meer à la een plank dan met de souplesse van een slang. D'r zijn wat stuivertjes verwisseld. Per saldo maakt het weinig uit of de inhoud van je buik last heeft van krampen of je rugspieren de soepelheid van een betonconstructie hebben. Het loopt beide voor geen meter.
Enige pluspunt is dat de oorzaak van de rug me bekend is. Het mag dan twee dagen of inmiddels drie geleden zijn, maar de klap die Rosa veroorzaakte door op een onbewaakt ogenblik een sprint te trekken aan de vijfmeterlijn staat vers in mijn geheugen gegrift. Ik had werkelijk het idee dat mijn arm uit de kom vloog en een wervel uit mijn ruggegraat werd getrokken. Me een dag later erover verbaasd, dat het zo weinig nadelige effecten had veroorzaakt. Dat duurt blijkbaar iets langer.
Goed, de rug dus. We worstelen verder en ik kom geeneens uit Zeeland. Gisteren netjes de vaat gedaan. Was nodig ook, maar toch, het verbaasde mezelf. Vandaag de deur uit of ik wil of niet. Er moet vanalles geregeld worden. Niet weer de boel laten versloffen. Ooit rende je achter de feiten aan, nu hobbel je.
Enige pluspunt is dat de oorzaak van de rug me bekend is. Het mag dan twee dagen of inmiddels drie geleden zijn, maar de klap die Rosa veroorzaakte door op een onbewaakt ogenblik een sprint te trekken aan de vijfmeterlijn staat vers in mijn geheugen gegrift. Ik had werkelijk het idee dat mijn arm uit de kom vloog en een wervel uit mijn ruggegraat werd getrokken. Me een dag later erover verbaasd, dat het zo weinig nadelige effecten had veroorzaakt. Dat duurt blijkbaar iets langer.
Goed, de rug dus. We worstelen verder en ik kom geeneens uit Zeeland. Gisteren netjes de vaat gedaan. Was nodig ook, maar toch, het verbaasde mezelf. Vandaag de deur uit of ik wil of niet. Er moet vanalles geregeld worden. Niet weer de boel laten versloffen. Ooit rende je achter de feiten aan, nu hobbel je.
dinsdag 6 februari 2018
Krukkig
Hoe ontzettend urgent moet iets zijn, wil je je er met je stijve nek en onwillige ingewanden op storten, al is het dan niet bijster enthousiast? Ik ga mezelf proberen te ontspannen. Ik zie straks weer verder.
Doodgewoon
Behalve dat ik me ouder voel dan me lief is op momenten als deze, ook de nek wil nog steeds niet versoepelen, mag ik ook de overgevoeligheid voor extremiteiten onder controle houden. In dit soort gevallen heet dat hypochondrie, een van de fobieën die me sinds 2007 zijn bijgebleven. Eigenlijk is het maar één fobie, namelijk het geworstel met de dood en dat op de meest uiteenlopende terreinen. Pijntjes en ander lichamelijk ongemak leent zich bij uitstek om de dood er met de haren bij te slepen. Dacht vanochtend al na over hoe ik het in het blog zou verwerken. Ja, het gaat ver, maar dat is niks nieuws.
En laten we wel zijn, met al het benoemen wat tegenwoordig gebeurd, is het bijna een wonder dat niet ieder besmet is met een hypochondrische inslag. Behalve dat iedereen tegenwoordig al ten tijde van leven onder de diagnoses wordt bedolven, sterft je niet meer zomaar. Je sterft altijd ergens aan. Op alles wordt een ziekte-etiket gedrukt. Een natuurlijke dood is nu hartstilstand, herseninfarct, longontsteking, één van de vele kankermogelijkheden maar dan onontdekt en ga zo maar door. Zomaar inslapen is er niet meer bij. En dan zouden ze het liefst ook nog iedere dode verplicht ontleden. Onzaligmakend idee.
En laten we wel zijn, met al het benoemen wat tegenwoordig gebeurd, is het bijna een wonder dat niet ieder besmet is met een hypochondrische inslag. Behalve dat iedereen tegenwoordig al ten tijde van leven onder de diagnoses wordt bedolven, sterft je niet meer zomaar. Je sterft altijd ergens aan. Op alles wordt een ziekte-etiket gedrukt. Een natuurlijke dood is nu hartstilstand, herseninfarct, longontsteking, één van de vele kankermogelijkheden maar dan onontdekt en ga zo maar door. Zomaar inslapen is er niet meer bij. En dan zouden ze het liefst ook nog iedere dode verplicht ontleden. Onzaligmakend idee.
Pijnlijk
Voor mijn gevoel de hele nacht wakker gelegen. D'r was ook iets met muizen die aan mijn vingers knaagden, als ik ze oppakte en die vervolgens niet te vertrappen bleken en steeds weer terug in hun orginele vorm sprongen. Dat is toch echt een droom en geen realiteit. Dus ik moet toch geslapen hebben.
Gisteravond ineens uit het niets last van mijn buik en dan mn wat erin zit. De darmen zijn niet te missen. De rest is moeilijker te duiden. Ik dacht, dat ik gisteren voor het moment genoeg dwarsliggers was tegengekomen. Blijkbaar niet dus. Gelukkig Heb ik niet vaak last van dingen als hoofdpijn en ander, redelijk algemeen ongemak. Nadeel is, dat je niet weet, wat je er mee aanmoet. Zelfs niet direct weet wat het is.
In dit geval ga ik na kort intern overleg en ruggespraak met internet uit van buikkrampen. Ooit gehad? Zal haast wel moeten, al staan ze me niet bij, zeker niet op de manier zoals het vannacht ging en nu doorzeurt. Niet het soort stimulans waar ik op zit te wachten. En dan ook nog ontdekken, dat het water is afgesloten. Niet de eerste keer en altijd zonder enige mededeling vooraf. Voor de zekerheid de leidingverwarming ingeschakeld, maar het is niet koud genoeg om de leidingen te laten bevriezen. Dan moet het richting de -20º gaan en ook overdag goed onder het nulpunt blijven.
Zag net de overbuurvrouw met een emmer water slepen. Dus het betreft niet alleen ons systeem. Ik geloof, ik kruip terug in bed.
Gisteravond ineens uit het niets last van mijn buik en dan mn wat erin zit. De darmen zijn niet te missen. De rest is moeilijker te duiden. Ik dacht, dat ik gisteren voor het moment genoeg dwarsliggers was tegengekomen. Blijkbaar niet dus. Gelukkig Heb ik niet vaak last van dingen als hoofdpijn en ander, redelijk algemeen ongemak. Nadeel is, dat je niet weet, wat je er mee aanmoet. Zelfs niet direct weet wat het is.
In dit geval ga ik na kort intern overleg en ruggespraak met internet uit van buikkrampen. Ooit gehad? Zal haast wel moeten, al staan ze me niet bij, zeker niet op de manier zoals het vannacht ging en nu doorzeurt. Niet het soort stimulans waar ik op zit te wachten. En dan ook nog ontdekken, dat het water is afgesloten. Niet de eerste keer en altijd zonder enige mededeling vooraf. Voor de zekerheid de leidingverwarming ingeschakeld, maar het is niet koud genoeg om de leidingen te laten bevriezen. Dan moet het richting de -20º gaan en ook overdag goed onder het nulpunt blijven.
Zag net de overbuurvrouw met een emmer water slepen. Dus het betreft niet alleen ons systeem. Ik geloof, ik kruip terug in bed.
maandag 5 februari 2018
Gerond
Pfffff. Net terug op het honk. Bij negenen vertrokken vanochtend. Vier lullige dingetjes repareren bij de C5 heeft de hele dag in beslag genomen. Positief puntje: geen rekening. Het dak van de Beetle is nu definitief kaduk en dat in standje open. Niet handig in februari. Auto achtergelaten. Bij de Peugeotgarage een verthaal over duizenden euro's die een injectiepomp zou kosten. Dat zou namelijk het definitieve euvel zijn. Lijkt me een beetje overdreven. Ze hadden ook iets met een motor die ze konden kopen en dan het onderdeel overzetten. Nog steeds honderden euro's maar a. voor iets teveel van het goede. Wat moet ik met een motor. En b. waarschijnlijk in nauwelijks betere staat of in elk geval van ongeveer dezelfde leeftijd als de mijne.
Net ff gegoogled en ik kom op 4 à 500 euro, maar dan nieuw. Als het is wat ik denk dat het zou moeten zijn. Dat wordt een beetje sturen, zien dat ik de lui meekrijg en dan afwachten of ik het geleverd krijg en wanneer het ingebouwd is .... Het castratieverhaal van de honden wordt er op deze manier niet beter op. Prada in de C5 is nog te riskeren. Met lady ga ik het risico niet nemen. Voor beiden maar iets anders verzinnen en dat op korte termijn.
Zo grijpt het ene in op het andere, gaan dagen verloren aan wachten en moet je alweer herschikken voordat je goed en wel begonnen bent. Om bij de auto's te blijven, trek je de een uit de modder om met de ander nog verder in de blubber te zakken. Tijd voor iets fris', iets vrolijks ... een pilletje, een shotje of een lijntje?? Hoe werkt dat bij gebruikers? Ik denk, dat ik eerst eens met mijn kop tegen de muur ga rammen, dan mijn stembanden tot het uiterste terg om vervolgens met een diepe zucht op mijn zitvlak neer te ploffen. Morgen schijnt vast de zon weer.
Net ff gegoogled en ik kom op 4 à 500 euro, maar dan nieuw. Als het is wat ik denk dat het zou moeten zijn. Dat wordt een beetje sturen, zien dat ik de lui meekrijg en dan afwachten of ik het geleverd krijg en wanneer het ingebouwd is .... Het castratieverhaal van de honden wordt er op deze manier niet beter op. Prada in de C5 is nog te riskeren. Met lady ga ik het risico niet nemen. Voor beiden maar iets anders verzinnen en dat op korte termijn.
Zo grijpt het ene in op het andere, gaan dagen verloren aan wachten en moet je alweer herschikken voordat je goed en wel begonnen bent. Om bij de auto's te blijven, trek je de een uit de modder om met de ander nog verder in de blubber te zakken. Tijd voor iets fris', iets vrolijks ... een pilletje, een shotje of een lijntje?? Hoe werkt dat bij gebruikers? Ik denk, dat ik eerst eens met mijn kop tegen de muur ga rammen, dan mijn stembanden tot het uiterste terg om vervolgens met een diepe zucht op mijn zitvlak neer te ploffen. Morgen schijnt vast de zon weer.
zondag 4 februari 2018
Keuzevrijheid
"Ik ben niet tegen euthanasie, maar ik ben niet gerust op de toekomst', zegt Van Fenema. 'Wij krijgen nu al mensen van onder de 30 die vinden dat ze uitbehandeld zijn, die geen trek hebben in elektroshocks. Vergelijk dat eens met kankerpatiënten die vaak de zwaarste chemokuren aangrijpen. Ik heb er een unheimisch gevoel bij." (Uit Aurelia Brouwers' laatste wens, VK 03-02-2018)
Ergens vandaag gelezen en die ene alinea blijft door mijn hoofd gaan. Mn het deel 'geen trek hebben in elektroshocks'. Het verplichtende karakter van de zorgindustrie knalt er van af. Verder is het appels met peren vergelijken en slaat het nergens op om psychisch lijden met fysiek lijden gelijk proberen te trekken. Er wordt meer en meer gelegenheid geboden om bewust uit het leven te stappen en het is een beetje raar om regels te willen aanscherpen, omdat van het gebodene gebruik wordt gemaakt.
Het gaat allemaal om het subjectieve criterium "ondraaglijk en uitzichtloos lijden". Waarom wordt bij een kankerpatiënt de pijn en vermoedelijke korte levensduur als argumenten voor euthanisie gezien en bij psychisch lijden de mentale terreur en het vooruitzicht van een levenslange voortzetting niet voldoende bevonden? Hoe kan iemand (psycholoog of psychiater) bepalen of iemand nog meer tijd en therapieën moet investeren in een leven waar hij of zij geen zin meer in heeft?
Misschien heeft die persoon als ie de tachtig haalt eindelijk een moment, waarop hij/zij vrede heeft met het leven, het misschien zelfs geniet. Is dat al die voorafgaande jaren van ellende, opgedrongen ellende waard? Ja, als de persoon daar voor gaat. Zo niet, nee dus. Het is een onomkeerbare stap, dus zorgvuldigheid is geboden, maar het is nonsens om naar zekerheid in de beslissing te streven. Het is en blijft een beslissing van het moment. Maar dan wel een moment dat niet uit de lucht komt vallen maar al jaren voortdreunt en de betreffende persoon meer en meer richting een gewenst einde heeft gedrukt.
Ergens vandaag gelezen en die ene alinea blijft door mijn hoofd gaan. Mn het deel 'geen trek hebben in elektroshocks'. Het verplichtende karakter van de zorgindustrie knalt er van af. Verder is het appels met peren vergelijken en slaat het nergens op om psychisch lijden met fysiek lijden gelijk proberen te trekken. Er wordt meer en meer gelegenheid geboden om bewust uit het leven te stappen en het is een beetje raar om regels te willen aanscherpen, omdat van het gebodene gebruik wordt gemaakt.
Het gaat allemaal om het subjectieve criterium "ondraaglijk en uitzichtloos lijden". Waarom wordt bij een kankerpatiënt de pijn en vermoedelijke korte levensduur als argumenten voor euthanisie gezien en bij psychisch lijden de mentale terreur en het vooruitzicht van een levenslange voortzetting niet voldoende bevonden? Hoe kan iemand (psycholoog of psychiater) bepalen of iemand nog meer tijd en therapieën moet investeren in een leven waar hij of zij geen zin meer in heeft?
Misschien heeft die persoon als ie de tachtig haalt eindelijk een moment, waarop hij/zij vrede heeft met het leven, het misschien zelfs geniet. Is dat al die voorafgaande jaren van ellende, opgedrongen ellende waard? Ja, als de persoon daar voor gaat. Zo niet, nee dus. Het is een onomkeerbare stap, dus zorgvuldigheid is geboden, maar het is nonsens om naar zekerheid in de beslissing te streven. Het is en blijft een beslissing van het moment. Maar dan wel een moment dat niet uit de lucht komt vallen maar al jaren voortdreunt en de betreffende persoon meer en meer richting een gewenst einde heeft gedrukt.
Abonneren op:
Posts (Atom)