Weer in een melancholische bui na een kookdag/eetavond. Wat is dat? Het besef van een gemis? Een herinnering aan wat geweest is? Heimwee? Het verlangen naar iets wat gekund had, maar er nooit echt van is gekomen? Ik zal er eens over nadenken, als ik me straks op de berg afwas stort.
Het was gezellig, ook al snapte ik bar weinig van de gesprekken. Het was de eerste keer, geloof ik, dat ik de behoefte had, beter te kunnen volgen wat er allemaal gezegd werd. Anderzijds waren het mn de grappen, ongetwijfeld dubbelzinnige grappen die het gezelschap animeerden, en daar had ik dan ws net weer de clou van gemist. Dat was zelfs in Frankrijk vaak het geval en die taal was ik toch redelijk meester.
Binnenkomst was aan de late kant en voordat met de maaltijd begonnen werd moest natuurlijk eerst gedronken worden. Al met al heeft het verpieterde aardappelen uit de oven opgeleverd. De rest was allemaal aardig gelukt. Mn het gebak viel in de smaak.
Waar in Nederland, maar ook in Frankrijk de avond pas begint met het natafelen, was hier wederom iedereen snel verdwenen. Tegen elven zaten we met z'n tweetjes aan een borrel en overzagen het gezellige slagveld. Moe maar voldaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten