Een duidelijke oorzaak heb ik tot op heden nog niet gehoord, maar als ik het goed begrepen heb, vinden de verantwoordelijke doktoren, dat mijn moeder wel weer naar huis kan. Het mens kan nauwelijks meer iets alleen doen, is uitgeput en als de dood -om in de sfeer van de afgelopen dagen te verblijven- om straks weer in een accute noodsituatie verzeild te raken.
Het is voor het eerst, dat ik mijn moeder tekenen van zwakte zie vertonen. 'Zwakte' vanuit haar standpunten gezien. Als er iemand de personificatie van het idee was, dat het echte sterke geslacht de vrouwen waren, dan was dat wel mijn moeder. De hele stapsgewijze achteruitgang van de laatste 5 à 10 jaar heeft ze iedere keer weer een draai weten te geven, zodat het niet in negatieve zin op haar mogelijkheden afstraalde. Pas de laatste weken begonnen in dat beeld scheuren zichtbaar te worden. Bijna met de neus op de grond, overgeleverd aan de rollater, ook in huis, en een actieradius die de halve kilometer in neerwaartse zin was overschreden.
Heb ook begrepen, dat ze zich vrijdag heeft 'laten bedienen' en ze het idee had mijn vader snel terug te zien. Een mooie troost als je daar werkelijk in gelooft. Maar ze wordt dus alweer het ziekenhuis uitgebonjourd. Lang leve de zelfredzaamheid of is het meer een kwestie van 'bekijk het maar'? Of dat nog met mantelen op te vangen is? Ik heb geen idee. Bovendien is het onze generatie afgeleerd om voor je ouders te zorgen. Mag je op je oude dag omscholen.
Ik heb makkelijk praten. Ik zit lekker ver weg en dat niet alleen letterlijk. Hoelang gaat het duren, voordat er weer een generatie opgroeit voor wie het vanzelfsprekend is, dat de zorg voor de ouders op de schouders van de kinderen ligt? De kinderen van de kinderen van mijn leeftijdsgenoten? Èn, veel belangrijker, wat moet daar allemaal voor terug gedraaid worden? Als je nu je ouders in huis neemt, worden beide partijen financieël afgestraft. Huizen zijn er niet meer op berekend. Mobiliteit staat haaks op het zorgidee. Etc, etc.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten