Tegendraads

 Uitgaande van het feit, dat ik me maar moeilijk tot dingen kan aanzetten, omdat ik het idee heb ieder moment dood neer te kunnen vallen, zou het dan iets uitmaken, als ik de garantie zou krijgen nog zeker 10 jaar te leven?? Zou me dat tot daden brengen? Of is het net het feit dat die 10 of voor mijn part 20 jaar door hun overzichtelijkheid iedere vorm van stimulans ontberen? Speelt natuurlijk mee, dat ik niet warm of koud wordt van het idee of deze plek nu eindelijk een keertje af komt of niet, zoals ik daar bij geen plek in mijn leven gevoelig voor ben geweest. Zou leuk zijn, maar verder zal het over het algemeen mijn reet roesten

 Heel af en toe is er een vage neiging om me een beeld te vormen van het geheel, als het zogezegd 'af' zou zijn. Heel af en toe, met de nadruk op 'heel'. Eigenlijk alleen als ik lekker bezig ben en dat is nou niet het overgrote deel van de tijd. Voor de rest zou alles om me heen per nù in de grond kunnen zakken. Ik zou snel mijn jas en een paar extra sokken grijpen, het vriest tenslotte, terug plaatsnemen en verder gaan waarmee ik bezig was. Is dat erg? Heet zoiets ontluisterend? Je mag het op z'n minst weinig betrokken of totaal ongeïnteresseerd noemen.

 En weet je wat het rare is? Eigenlijk vermaak ik me best. Of het nou met wandelen, afwassen, bloggen of met me ergeren over mezelf is, het levert in het slechtste geval hooguit een onbestemd gevoel op. Een onzichtbare scheiding tussen mij en het leven om me heen op. Het dempt de indrukken en ondertussen ga ik gewoon verder, kook, lees, maak me druk over de actualiteit als ik het niet over mijn eigen gebrek aan initiatief doe, schenk me een glaasje in, kroel de honden en beteugel de drukte in mijn hoofd, mn al die opborrelende ideeën. Voor je het weet is de dag weer voorbij en duik ik tegenwoordig met genoegen mijn bed in voor een steeds vaker vrijwel ononderbroken nachtrust. Ondertussen blijft dat verlangen naar meer wringen.