Het frappante van momenten als deze, waarop je mobiliteit beperkt is, is dat je vanalles wilt en het is alsof je tijdelijke mindervaliditeit je dwarszit. Wat natuurlijk ook zo is, maar complete bullshit is, omdat je, als je nergens last van hebt en doen kunt wat je wilt, het niet doet. Het zal geen wet van Meden en Perzen zijn, maar ik denk ook niet, dat ik zo uniek ben, dat bovenstaande dwarsheid alleen aan mezelf kan worden toegeschreven.
Ik loop meer zonder verstijfd lijf rond dan met, dus al dat wat niet direct van dit moment afhankelijk is, had allang gebeurd kunnen zijn. Dat beseffende, neem je je op momenten als deze voor om actiever te zijn als alles weer de gewenste soepelheid heeft. Bijna een automatisme. Een automatisme dat bijna net zo automatisch genegeerd wordt als het er op aan komt.
De mens is een raar wezen en misschien ben ik op een aantal vlakken net iets raarder dan gemiddeld, ik blijf me over het dwarszitten van jezelf verbazen. Maar goed, wat maakt het uit. Zien dat vandaag gedaan wordt wat moet gebeuren en liefst nog wat extraatjes meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten