Bezig met de vorige 'overpeinzing' overvalt me het idee, dat dit het laatste stukje afscheid zou kunnen zijn. Het afscheid van wat ooit geweest en bedoeld was? De definitieve afsluiting van het in 2007 begonnen rouwproces? Zou best kunnen, al krijgt het bij deze presentatie meer gewicht dan het proces toekomt. Je kunt nooit terug in de tijd, ook niet deels, en gezien het vorderen van de leeftijd zullen er altijd dingen zijn, die niet meer zijn en ook nooit meer zullen worden, wat ze geweest zijn. Wat dat betreft is het niks bijzonders.
Wat normaal gesproken geleidelijker en vrijwel uitsluitend in de schoenen van de leeftijd geschoven had kunnen worden, is in dit geval onlosmakelijk verbonden van een brute confrontatie met de dood. Dat geeft een kapstok en vervormt tegelijktijd het beeld. Min of meer is me hetzelfde overkomen op mijn 25ste en heeft het ook globaal 10 jaar geduurd, voordat het leven weer op de rails stond èn dat op gewenste wijze. Uitzicht, flexibiliteit, mogelijkheden, etc. Het merendeel van de zaken, waar ik nu maar mee blijven jojoën, ging toen, in elk geval achteraf bezien, vanzelfsprekender dan nu.
Het enige pluspunt nu is de ruimere materiële mogelijkheden. Het oude verhaal van de Porsche op leeftijd. Het had ooit een gebruiksvoorwerp kunnen zijn, als ik het me had kunnen permiteren, nu zou het, als ik er mijn geld aan zou verspillen, nauwelijks verder komen dan museumstuk. Leuk om te hebben, aardig om naar te kijken maar beter niet meer gebruiken. Niet doen dus. Daar geen geld aan verspillen. Net als je geen energie zou moeten verspillen aan het terugverlangen naar iets wat geweest is. Zeker niet als het ook nog eens vooral een gevoelsmatige kwestie is en niet met een paar stenen en wat electronica voor elkaar gebokst kan worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten