Ondertussen blijft mijn barometer in de hoek 'Moe. Onrustig. Onbestemd.' steken. Als ik me nu neerleg bij dat gegeven en het accepteer als een soort basisstemming, weliswaar ongewenst maar net zo onoverkomelijk, zou het dan eenvoudiger worden om er een draai aan te geven, die wel in de gewenste richting gaat? Ik zie zo een hele horde zweefteefjes heel hard instemmend knikken. Maar serieus?
If you can't beat them, join them. Na al die jaren van gehannes, een nwe start waarbij op niks is beknibbeld, letterlijk en figuurlijk, en alsnog moeten constateren, dat je steeds weer terugvalt in of teruggetrokken wordt naar gemoedstoestanden, waar je niet op zit te wachten, is het misschien niet zo'n gek idee om de ongewenste veranderingen maar als permanente begeleiders te accepteren. 'Omarmen' gaat me een beetje te ver. Het idee, dat ik het terug kan brengen naar wat het voorheen was, mag als illusie in de kast. In een extra mooi doosje prominent op de plank van een nw hoofdstuk? (Het laatste?) Leuk geprobeerd, alles aan gedaan, maar het zit er helaas niet in. Ben ik daartoe in staat?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten