Het rare aan mijn voortdurend geworstel met en verzet tegen zo ongeveer alles wat er te doen is, is het onderhuidse verlangen om aan de slag te gaan en de overtuiging dat het (ooit) gaat lukken. Het verzet tegen is ook geen afkeer van, niet echt tenminste. Het feit, dat ik het bezig zijn een grote mate van zinloosheid toedicht speelt mee. Maar is dat alles? Nee, zo simpel is het natuurlijk niet. Afkeer is er soms ook, maar dat is meer momentgebonden. Desinteresse heeft zo z'n aandeel. Invloed van stemmingen niet te onderschatten. Het onpraktische karakter van allemaal kleine rotklusjes. Etc.
Verklaringen genoeg, maar waarom niet die ene dag in de week of die ene week per mnd ff doorbijten om aldoende iedere keer weer te moeten constateren, dat je met plezier bezig bent (geweest) en soms zelfs voldaan bent over het resultaat? Tell me.
Wat gedaan moet worden heeft in het geheel ook geen enkel noodzakelijkheid. We zitten droog en warm, kunnen koken, goed slapen, badderen en douchen, binnenshuis naar de plee. Weinig te wensen over. Alles luxe op het afmaken van de Mariana's tuinkamer na. Maar dat is dan ook het enige onderdeel, waarbij we in zoverre op schema liggen, dat we na de plaatsing van trap nu met de vloer aan de slag kunnen zo snel de honden permanent naar buiten kunnen. Dat is over een week of vier als ze ook met de schuur aan de slag gaan. 'Heerlijk' al die drukte om me heen ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten