Lui?

 Het tempo zakt verder en verder weg. Mag daar wel wat tegenin krikken anders ga ik straks letterlijk achteruit. Een hele dag bezig geweest en niet het idee hebben dat je iets gedaan hebt. Niet aan buiten toegekomen. Geen kleine klusjes opgeknapt. Geen plan van aanpak in elkaar geschroefd. Verder dan huishoudelijk gerommel in de marge ben ik niet gekomen.

 Wat vandaag is gedaan, hoeft morgen niet meer. Dus hopen, dat we morgen verder dan het huishouden kunnen kijken en reiken. Dat tegen het weekeinde en erna de temperatuur omhoog schijnt te gaan, maakt dat ik me niet echt geroepen voel om voor het buitenwerk te gaan. De laatste loodjes zijn het afzien niet waard. Maar bewust wachten is ook weer zoiets. De grootste onzin is het ermee bezig zijn. Morgen zien we wel weer.

Vod

 Weggegeven zaken moet je niet meer tegenkomen. Ik heb het al eens gehad over de gietijzeren houtkachel, die staat te verroesten in 24. Het wordt tijd dat ik 'm daar weghaal. Terug neem dus. Geen moeder meer om warm te houden en toen was het gebruik en onderhoud al ver onder de maat. Laat ik vandaag een jas zien hangen in 24, waarvan ik ineens dacht "Die ken ik!".

 De herkenning was een niet vanzelfsprekend want het ding zag uit als een werkkloffie. Een jaar of twee geleden aan Mariana's broer gegeven. Een jas, die behalve op Y's begrafenis nooit gedragen was en ik ook geen zin had er ooit nog eens in rond te lopen. Maar wel een jas van 500 euro. En die zo 'heruntergekommen' tegenkomen. Geen respect voor spullen. Geen besef van kwaliteit. Je komt het hier vaker tegen.

Spelen

 De truck staat in Bari klaar voor vertrek naar Stockholm. Een rit van dik 40 uur, in concreto ruim 2,5 uur speltijd. Het gaat dwars door Europa van zuid naar noord over goede wegen, vnl. autosnelwegen. Bekende weg. Ik kan 'm bijna dromen. Wat is nou de lol om daarmee bezig te zijn? Wat maakt dat ETS2 me zo blijft aanspreken? Ik vrees, dat het oa net in dat 'bekende' zit. Die blik op de einder of in het niks van de nachts.

 Voor nog niet gereden wegen, ze zijn er nauwelijks meer, moet ik in de stemming zijn en de tijd hebben. Veel bochtenwerk. Niet het relaxte van een biologische cruisecontrol met het verstand op nul. Je hebt het ook niet overal. Mn Italië en Duitsland maar ook Polen zijn ideale landen om doorheen te rijden. Roemenië absoluut niet met zijn gebrek aan autosnelwegen en de langgerekte lintdorpen, die je om de haverklap dwingen om de voet van het gas te halen.

 

 Af en toe een aanvulling, zoals de aanstaande uitbreiding naar Spanje en Portugal is natuurlijk niet verkeerd. Mn Spanje zal de nodige autosnelweg kilometers toevoegen. Misschien wordt mijn favoriete traject dan wel iets tussen Zuid-Spanje en het zuiden van Italië. In een paar dagen (Sinterklaas) zou het zover kunnen zijn.

Eindsprint?

 December in de startblokken wachtend op het stokje van november. Goed vier weken en dan moet ik bedacht hebben wat ik met het blog verder van plan ben. Hobbel ik door de oneindigheid in, begin ik iets nieuws of kap ik er mee? Het kan alle kanten op. Heb wel zo mijn voorkeur(en) maar niks doorslaggevends. De eerste optie is de makkelijkste. Hoef ik niks voor te doen en het past bij de manier waarop ik momenteel met mijn dagen probeer om te gaan: Gaan en zien. De tijd dat nwe dingen altijd leuk zijn lijkt voorbij. Dan moet je vertrouwde routines achterlaten en nwe voor elkaar zien te krijgen. Nog afgezien van het feit dat je het 'nwe' eerst bedacht moet krijgen.

 

 Een punt achter het bloggen zetten? Het zou de ochtend terug brengen in het activiteitenplan. Maar voor hoelang. Ook hierbij geldt iets van gewoon doen en zien wat er uit komt. Dat de vrijvallende uren automatische overgedragen worden naar het huishoudelijke en/of klusdeel is niet zo vanzelfsprekend als het lijkt. Het bloed kruipt tenslotte waar het niet gaan kan.

 Het eerste alternatief lijkt het meest reële maar de race is nog niet gelopen. De 10K is een mijlpaal waarna niks meer komt. Het dubbele is niks bijzonders en het 10-voudige onhaalbaar. Dat gegeven telt zwaarder mee dan je op het eerste oog zou denken. 10K heeft zodoende iets van een afronding, een inherente punt. We gaan het zien.

Déjà vu?

 Een avond in ouderwetse sferen. Franse? Mariana is al bij zessen richting bad en bed vertrokken. Ik zit hier met de honden en katten. Het is stil op het ruisen van de Pc-ventilatoren na. De temperatuur is acceptabel maar duidelijk winters. Een adventkaarsje brandt in een verder verlaten eetkamer. Een glas wijn voor mijn neus. Water, koud of warm met of zonder smaakje zie ik niet zitten. Een winters euvel.

 Het weekeinde loopt tegen z'n end. Morgen is maandag. De vrg dringt zich op wat de week gaat brengen. Wat ik er van ga maken. Het is alweer een tijdje, dat de eerste vrg niet direct op het letterlijke overleven betrekking heeft. Niet dat die vrgn verdwenen zijn. Ze poppen nog steeds op willekeurige momenten op. Het is nu eenmaal een feit, dat je ieder moment dood neer kunt vallen. Daar valt weinig op voor te bereiden.

 Het is, dat ik het onderwerp nou aanhaal en het zijn kansen schoon ziet. Ik zou er zo op door kunnen gaan, maar zo waren de afgelopen weken niet. Het ging allemaal zo soepeltjes, dat het bezig zijn met de dood geen kans kreeg. Misschien schoot het een of twee keer per dag door mijn hoofd, meer niet en volgens mij zijn er ook geheel schone dagen geweest. Ik hou het niet bij.

 Voor de komende week is de vrg, wat ik als eerste binnenklus ga aanpakken. En direct het idee, dat ik me daar beter niet mee bezig kan houden. Dat zich dat de komende week vanzelf zal wijzen, zoals de activiteiten zich ook in de afgelopen weken aangediend en ingedeeld hebben. Het zal niks groots zijn. Meer voorbereidend. Proeven. Ruimte-scheppend. Zoiets. Niet dat ik wil sturen. Dit is een gokje.

Profieltechnisch

 Het is dan weliswaar zondag maar het niet zo nauw genomen met het rusten. Het alu-spul zat me nog dwars. Het laatste wat ik nog buiten te doen had. Na de lunch mezelf in het nekvel gepakt en naar buiten gezet. Meer dan een uur heeft het niet gekost. Belangrijker is, dat een groot deel van de profielen nu door mijn handen is gegaan. Straks de handleiding nog een keer bekijken en zien hoeveel ik herken en daardoor weet waar ze in de constructie terecht moeten komen.

 Enkel het langste deel ligt nog op de binnenplaats. Het is een pakket van 20 bij 15 cm (ongeveer) en had, als het enkel gevuld was met een paar enkelvoudige profielen, volgens mij te hanteren moeten zijn. Nu niet. Daar is het te zwaar voor en dat is vreemd. Ws zitten meerdere profielen en misschien ook ander spul in elkaar geschoven in het pakket. Ben dat in elkaar schuiven van profielen al meerdere keren tegengekomen bij het verplaatsen.

 Nu heb ik de keuze om het pakket uit te pakken en in hanteerbaardere delen te verplaatsen òf ik laat het pakket heel en liggen waar het ligt. De eerste mogelijkheid zou geen probleem zijn als het pakket uit delen bestaat die niet direct met elkaar te maken hebben. Is de inhoud van het pakket wel een set onderdelen die direct met elkaar te maken heeft, is het misschien slimmer om het als pakket de winter door te laten gaan. Vooralsnog heb ik geen idee en de bestickering van het pakket maakt het niet duidelijk. Morgen in alle rust eens naar kijken.

Passeren

  Net het totaal van de blogbijdrages uit 2018 gepasseerd. 2019 legt maar een fractie meer op de plank. Dat betekent, dat december alle ruimte heeft om een nw 'record' neer te zetten. Was dat nou wel of niet het streven dit jaar? Als ik 'Nee' zeg, lieg ik. Als ik 'Ja' zeg, klopt het ook niet. Ik heb afgelopen jaar een paar keer geprobeerd hoe het is, als ik bewust naar een (hoger) aantal bijdrages per dag streef. Dat werkt om te beginnen langer door dan de mnd, waarin je het je voorneemt, en geeft wat als leuke bezigheid bedoeld is een ongewenste bijsmaak.

 Maar een neiging naar 'meer, meer' kan ik niet ontkennen. Of het nou om aantallen, tijd, perfectioneren etc gaat, er is altijd dat 'Het kan meer, sneller, beter, etc. In feite de mentaliteit van een topsporter of CEO van het een of het ander maar dan met een flinke dosis Oblomov gezien vanuit het perspectief van iemand die op de bank hangt. Willen en niet-willen tegelijktijd.

 Na de zelfopgelegde produktiedwang een halt toegeroepen te hebben de duwende drijfveren aan de kant gezet. Althans geprobeerd. De ritmedwang liet zich niet zonder slag of stoot terugzetten. Sinds deze mnd gaat het beter en zo wil ik het die laatste kleine 200 bijdrages volhouden. Kortom nog iets van 1,5 mnd te gaan.

Dringen

 De dagen vullen zich tegenwoordig bijna als vanzelf. Weinig dooie momenten, nauwelijks blokkerende tegenwerking, geen doelloos gestaar. Ik mag ze uitgevuld noemen. Of is het opgevuld? Het was gisteravond een eind na twaalven toen ik de krant opvouwde om op de oudpapierstapel te leggen. Geen moment met de tijd bezig geweest. Dunne krant maar een meer dan gemiddeld aantal lezenswaardige artikelen. Ik zit in juni en er is een soort van overwinningsroes na de eerste covid-19 golf. Men evalueert, niet wetende, dat men een paar mndn verder weer op hetzelfde punt zal staan.

 Wat ik van die hele tweede golf moet denken, zie ik een andere keer wel. Nu terug naar mijn 'volle' dagen. Teugels zijn vrijwel geheel gevierd. De invulling van de dag zoekt z'n eigen weg. Dan krijg je dus koken, rummikub en de krant. Doe daar de honden bij, een stukje rijden in mijn Volvo truck en het bijhouden van het blog en er blijft weinig tijd over voor de zinnige(re) zaken van het leven.

 Ik zal zo aan de vooravond van de winter niet direct te hard zijn voor mezelf, maar dat is dus niet echt de bedoeling. Er moeten uren beschikbaar blijven voor de zelfopgelegde 'moetjes'.

Eindig

 De speculaas is alweer op. Is een waar gemis bij de ochtendkoffie.

Zoektocht

 Nu de quarantaine van Sibiu, zoals de verwachting was, met twee weken verlengd lijkt te zijn, ik heb het nog nergens gelezen, moeten we onze kerstboom elders vandaan zien te halen. In Agnita heb ik vorig jaar al voor nop lopen zoeken. Toch een stadje met 1000-1500 huishoudens maar geen enkele kerstboomverkoper. Gisteren Médias en Sighisoara afgeklappert en weer noppes. Misschien zijn we te vroeg? Het is anders wel de eerste zondag van de advent en bij Hornbach lagen ze al. De kerstboom is hier ws ook minder vanzelfsprekend dan in Nederland of Frankrijk. We zullen het verderop moeten zoeken of het bos in trekken...

 

 Eind van de middag terug thuis met lege handen maar een gevulde maag. Bij de doorsteek van Sighisoara viel het Mariana op, dat er mensen zaten in Joseph T. Restaurants weer open? Mag weer binnen gegeten worden? Zijn de sluitingen inmiddels een lokale aangelegenheid zoals nu in Sibiu en hangt het van de regio af of zijn de algemene regels weer aangepast? Ik raak het spoor een beetje bijster.

 Maar restaurant, lunchtijd en Mariana ... dat werd dus stoppen en aan tafel plaats nemen. Het voelde apart aan. De vanzelfsprekendheid waarmee we een jaar geleden nog in een restaurant aan een tafel aanschoven is niet meer. Het is nu haast een cadeautje, dat ons in dit geval ook nog onverwachts in de schoot viel.

's Weers

  Sneeuw! De hoeveelheid mag geen naam hebben, maar het is sneeuw.

Resultaatgericht

 Nog maar een koffie en dan de dag bij de hoorns vatten. De gisteren gecreëerde ruimte in de schuur deed goed toen ik er vanochtend door liep richting de tuin. Hetzelfde gold voor de binnenplaats waar het een en ander aan niet-wit en niet-plastic tuinmeubilair is verdwenen. De potrozen die met het meubilair een eilandje vormden staan nu een beetje verloren bijeen midden op de binnenplaats. Dus maar verder met de laatste loodjes van het winterklaar maken van de buitenboel en ons binnenshuis terugtrekken zonder het idee te hebben, dat er nog vanalles moet voordat sneeuw en vorst dat onmogelijk maken.

 

 Bij de tuin ben ik zover. Daar kan ik doorheen lopen en tevreden constateren, dat ik een hoop gedaan heb en niks meer hoef maar ook niet meer kan doen. Bijna niks. Bedenk me, dat ik de artisjok nog moet dichtbinden om rotten van de kern te voorkomen. Of dat hier zinvol is, is een vrg, waar we over een paar mndn het antwoord op weten. Vriest de plant kapot of loopt ie, oa dank het dichtbinden, weer uit. En vroor het niet zo regelmaatig en zelfs al overdag, dan was er natuurlijk best nog werk te doen maar niks noodzakelijks.

Trouw

 Italië laat het ff afweten. Ik heb het er lang niet over gehad, over het trouwe bezoek uit Zuid-Europese regionen. De 83 tot 99 pageviews eens in de twee dagen. Je went eraan en op een pageviewtotaal van 100 à 120 (eens per twee dagen) valt het op als driekwart ineens wegblijft. Dat honderdtal zou bij duizenden pageviews per dag een ander verhaal zijn. Maar die heimlijke illusie heb ik al een tijd geleden opgegeven. Daar is het Nederlandstalig aandeel in de wereldbevolking te klein voor ....

 Ik heb me de laatste tijd vaker bedacht, dat het maar goed is, dat mijn blog niet onderhevig is aan virale effecten. Gezien de tijdgeest zou zo'n mondiaal aandachtsmomentje enkel een berg shit tot gevolg hebben, waar ik dan ws ook nog op meen te moeten reageren. Nee, doe mij maar een handjevol -meer mag nog steeds wel!- trouwe volgers.

 

 Als 'witte', 'oude' man kan ik sowieso beter mijn toetsenbord mijden. Als het zo doorgaat maakt het niet meer uit wat je zegt/scchrijft maar is het feit dat je spreekt/schrijft voldoende om mond, pen of toetsenbord te snoeren. Ik word opstandig van het idee alleen al.

Latertje

 De hele week bij zevenen wakker en reken je erop, is het twee uur later voordat je je ogen opent. De slaap was blijkbaar op de hoogte van de weersomstandigheden en hield het voor beter om wat langer onder het dekbed te verwijlen. Ijzel!! Mist en vorst, niet de wegveiligste combinatie. Opweg gaan rond negenen was er ws dus toch niet van gekomen. Dan beginnen we de dag maar rustiger en zien we straks of we alsnog de deur uitgaan op kerstbomenjacht.

Vlotten

 Vanmiddag ook begonnen aan het naar binnen leggen van de onderdelen van wat in elkaar gezet de kas moet worden, die er dit jaar net niet van gekomen is. Sneller dan gedacht. Had me dat pas ergens volgende week zien doen. Behalve wegleggen is het ook een kwestie van sorteren èn bekijken wat ik allemaal heb.

 

 Van een aantal profielen is me de functie duidelijk. Het grootste deel zegt me weinig. Dat wordt een kwestie van kijken, vergelijken en aantallen tellen. De constructiehandleiding werkt vnl met tekeningen waarbij ieder profiel -volgens mij- duidelijk wordt weergegeven qua vorm en plek waar het ding bedoeld is.

 Een paar profielen zijn ruim 8 meter, de lengte van de kas. Daar kan ik niks mee. Die zullen buiten moeten blijven liggen. De rest zou onderdak terecht moeten kunnen. Ik begin (natuurlijk) direct te bedenken of die lange lengtes niet alsnog in de schuur gelegd kunnen worden, maar dat wordt moeilijk. De schuur is iets van 10 meter, staat overdwars en heeft de toegangspoort globaal in het midden. Links (vanuit de binnenplaats gezien) heeft een metertje meer dan rechts. De poort is een mtr of 3 breed. Nokhoogte is volgens mij lager dan 8 mtr.

 Ik krijg de 8 mtr wel binnen, denk ik, maar niet plat liggend. Ik denk niet, dat schuin ingestoken wegzetten zonder voldoende steunpunten een goed idee is bij de lengte van 8 mtr ruim. Misschien onderneem ik een poging, anders blijft het lekker buiten liggen. Het zou er tegen moeten kunnen. Het is dat het in de weg ligt op de binnenplaats.

Opgraven

 Bezig met opruimen was er iets weg te gooien. Iets van plastic. Dus voor de recycle-container. Die container staat naast de ingang naar de wijnkelder. Terwijl ik wat gebroken was weggooide, bedacht ik me ineens, dat ik niet zolang geleden bezig ben geweest om een paar kisten te openen in de wijnkelder. Om wat meer variatie tot mijn beschikking te hebben, als je weer een keertje de kelder induikt voor 'iets roods'. En waar open je wijnkisten mee?  Met een beitel of een grote schroevendraaier, zo'n oude platte èn een hamer. Zou het?

 Natuurlijk direct de kelder ingegaan met de foon als zaklamp. De eerste blik op de kant waar de kisten staan was teleurstellend. Niks geen gereedschap te zien. Maar ik herinnerde me toen ook aan de andere kant van de kelder bezig geweest te zijn. En ja hoor, daar lag de beitel èn de hamer.

 Hè, hè. Gelukkig niet buiten tussen het onkruid. Had die daar ergens gelegen had ik 'm ws pas in het voorjaar gevonden en niet nu. Opgelucht en met lichtere tred de rest van de middag met spullen lopen sjouwen en schuiven.

Vooruitgang

 Het resultaat van de tweede poging geeft de hoop, dat het ooit gaat lukken om het gewenste resultaat te bereiken. Dit keer is het het weer niet, al zit het resultaat dichter aan tegen wat het zou moeten zijn. Minder dik, dus minder zacht, compacter maar nog steeds best kruimelig en het middendeel dikker dan 1 cm. Ik zou feitelijk een pak speculaasbrokken van AH moeten hebben, die heb ik het meest gegeten, om te kunnen vergelijken. Hoe kruimelig mag het zijn? Hoe knapperig moet het spul in brokken breken?

 Wederom niks aan te merken op de smaak. Gebakken is het kruidenmengsel minder uitgesproken, dan als je een deel van het deeg neemt, voordat je het in de koelkast legt. Dat ook bij het uitnemen gedaan en ik kon niet zeggen, dat de smaak voller was geworden door de dag in de koeling. De melktoevoeging bij het mengen en kneden beperkt tot 4 eetlepels. Het deeg de volgende dag ruim een uur uit laten liggen voor ik het een beetje gekneed heb en uitgerold. Dat laatste ging ietsje beter dan zonder dat uurtje acclimatiseren, maar was nog steeds werken geblazen. De oven ietsje lager gezet en de baktijd enigszins opgerekt. Tenslotte de plak speculaas in de oven laten afkoelen.

 Kortom een hoop dingen anders dan de vorige keer en dat zonder spectaculair eindresulaat. De verbeteringen zitten in de marge. D'r is weinig wat ik me voor verdere verbetering kan bedenken. Dunner uitrollen zodat het na het bakken max. een centimeter dik wordt, terwijl de meeste recepten dat als maximale dikte aangeven bij het uitrollen. Verder eventueel beter cq langer kneden? Ook zoiets waar soms het tegendeel van geadviseerd wordt. Ik zie het perfecte resultaat er dit jaar niet van komen. Gelukkig heeft 2021 ook een maand december.

Ondergewaardeerd

 Aangename dag èn een hoop gedaan of in elk geval de nodige uren bezig geweest mn buiten. Twee-drie graden boven nul met zon maar helaas in de schaduw en handschoenen is best aangenaam werkweer. En dan is Weeronline.nl met z'n dagwaardering verder gezakt naar 4. Ik hoop voor ze, dat ze het Nederlandse weer beter weten te voorspellen.

 Schuur en mn de doorgang naar de tuin is bijna winterklaar, dwz uitgeruimd. We zouden ooit nog iets moeten met het afkunnen sluiten van de poort naar de tuin. Daar zit alleen een hekwerkpoort. Dat heeft het voordeel van zicht naar achteren en niet rondom ingesloten zitten. Nadeel is, dat wind, regen, vorst en sneeuw vrije toegang hebben tot de schuur. Mn bij de combinatie van stevige wind en sneeuw kan de hele schuur van binnen onder gesneeuwd raken. Regen beperkt zich tot een meter binnenwaarts in de doorgangszone.

 Grote glazen deuren zou prachtig zijn, maar zullen een godsvermogen kosten, terwijl ze het grootste deel van het jaar geopend zullen zijn en weinig visueel effect scoren. Een meer praktisch en ws ook betaalbaarder alternatief is een dik, helder doorzichtig plastic (niet vergelend!), dat af en opgerold kan worden en aan de zijkanten met van die oude schakelaardraaiknoppen wordt vastgezet indien het afgerold is. Je ziet die dingen veel rondom buitenterrassen in bouwsels.

Irritatie

 D'r zijn van die dingen, die ik niet kan hebben. Eentje is als dingen ineens niet te vinden zijn. Een paar dagen geleden al eens geconstateerd dat het ding weg was, dwz niet lag op de plek, waar ik het veronderstelde. Maar toen heb ik me beheerst wat gisteren niet lukte. De vrg waar het ding nu zou moeten zijn beet zich vast en maakte andere bezigheden dan het zoeken naar die hamer onmogelijk.

 Dan gaat in hoog tempo door mijn hoofd wat ik allemaal gedaan heb in de laatste dagen en weken. Ik heb het ding nog niet zolang geleden een paar keer gebruikt, maar ik krijg niet helder wanneer, waar en waarbij. Een week of wat geleden had ik een hoop plekken kunnen nalopen waar het ding mogelijkerwijs zou kunnen liggen. Maar aangezien recentelijk een aantal plekken zoals de eetttafel en het gastenhuis zijn opgeruimd valt er niet zoveel te zoeken.

 Het ding moet op een ongewone plek achtergebleven zijn en de vrees groeide naarmate het vinden uitbleef dat het ws ergens buiten moet zijn. Daar stokt het. Iets zegt me, dat dat best wel eens zou kunnen maar als ik het wil concretiseren, blijft het beeld blanco. Maar de binnenplekken zijn allemaal meermaals nagelopen en hebben niks opgeleverd. Nu zegt dat niet alles maar wel een hoop. Dus rest de vrg wat heb ik dan onlangs buiten gedaan, waarvoor ik een hamer nodig had.

 

 Je gaat op steeds gekkere en volstrekt niet ter zake doende plekken kijken. Het irriteert ontzettend. Het liefst zou ik nu aan één kant van huis, hof en schuur beginnen en me langzaam alles verzettend naar de andere kant werken enkel en alleen om die hamer terug te vinden. Was, is een lekker ding. Lag lekker in de hand en zou zonde zijn als die nu verdwenen blijkt of -erger- ergens buiten ligt te roesten.

Misser

 Weeronline snapt er weer geen bal. Een zesje voor een dag die voor tienen al een stralend blauwe lucht laat zien. Alles net zo wit als gisteren, -8º C op de buitenthermometer en dat alles zonder mistdeken. Prachtig. Dit is op z'n minst een negen waard. Een winterse dag zoals winterse dagen horen te zijn.

Omstandig

 Rustige dag, rustige avond, maar de dagen blijven iets onbestemds houden. En dan anders onbestemd dan als het mezelf betreft qua onbestemdheid. Echte overgangsdagen? Niet goed, niet slecht. Ongericht en toch met struktuur. Je hebt zoiets als 'op het juiste moment op de juiste plek zijn'. Dat zou hier moeten zijn 'de juiste handeling/klus/bezigheid op het juiste moment op de juiste plek uitvoeren'. Dan klopt de plek en handeling wel maar het moment niet.

 Twee van de drie goed. Dat verklaart dat het niet verkeerd aanvoelt. De derde, het moment zorgt voor de vrgtkns. Vandaag een uurtje buiten bezig geweest. Dat bracht voor een moment iets meer balans. Morgen weer en dan hopen dat de dagtemperatuur boven de nul wil blijven. Daar is ie vandaag maar korte tijd geweest. En kou, daar moet ik aan wennen. Dat lukt niet in een uurtje.

 En het was natte kou. Dat is nog een slagje erger. De mist is vandaag maar een paar uur weg geweest tegen de namiddaghondenrond was de mist alweer terug en dichter dan in de ochtend. Terug in de schuur na het lopen met de dames kon ik maar met moeite en een beetje fantasie het einde van de tuin herkennen. En dat is iets van 30 mtr. Veel meer zal het niet zijn.

Sfeergevoel

 Het schuift langzaam in de kerstsfeer. Het merendeel van de versierselen staat nog in dozen, boom ontbreekt, over de kribbe twijfel ik nog en lichtjes hangt er nog geen een. En desondanks is het Kerst wat in de lucht hangt. Een tweede poging tot speculaas bakken, ligt met alle kilogevaren vandien, in de koelkast te 'rijpen'. Zondag is de eerste advent. En vanochtend was het zo wit, dat witter alleen nog met sneeuw toevoeging had gekund.

 Wat zo'n pipo (Gommers) in Nederland dan bedoelt met "Sla Kerst maar een jaartje over" snap ik niet. Hij zal het bij elkaar hokken van hele families met aanhang en kleingrut bedoelen. Het jaarlijks wederkerende verwijtenmomentje als de cadeautjes zijn uitgepakt, de eerste glaasjes zijn gedronken en de gespreksstof steeds meer op de club zelf gericht is. Dat is voor mij geen Kerst. Ooit geweest toen ik nog in het sprookje geloofde, daarna was de lol er snel vanaf.

 Wat gebleven is, is de sfeer, de geur van de fijnspar, die tegenwoordig helaas nauwelijks meer als kerstboom wordt aangeboden vanwege zijn snelle verlies van de naalden, het snoepgoed, de goede maaltijd, liefst met niet meer dan twee personen en de stiekeme hoop op sneeuw. De ander blij maken met een cadeau is minder belangrijk maar altijd leuk. Zelf maal ik er niet om.

Alternatief

 Stel nou dat de huidige onduidelijke toestanden in mijn bestaansstruktuur simpelweg voorkomen uit het feit, dat ik vind, dat ik eigenlijk wel genoeg gedaan heb voor het moment en toe ben aan een beetje freewheelen. Is niet zo gek gedacht, toch? 

 Ondanks het feit, dat er een hoop niet gebeurd is, ben ik best druk geweest en het heeft ook het een en ander opgeleverd. Misschien een beetje teveel op de tuin gericht. Zou kunnen. Mea culpa. Wel mooi 5 perceeltjes winterklaar en daarvan vier met de nodige mest voorzien. 'Tuurlijk had ik ook de tuinkamer en het gastenhuis een eind vooruit willen helpen bij de afronding, maar dat heeft er helaas niet ingezeten.

 Ik zou kunnen treuren over wat niet bereikt is, maar het is beter om met een zekere genoegdoening achterover te leunen en te 'vieren' waar we wel vooruit zijn gekomen. En hoe vier je dat? Nou, door ff lekker de teugels los te laten. Is dat wat ik doe?

Balbeheersing

 Maradona is niet meer. Blijkbaar heeft z'n hart ervoor bedankt om z'n levensstijl te blijven ondersteunen. Hij frequenteerde de laatste tijd vaker het ziekenhuisbed. Had hem meer voor een overdosis geschikt gevonden. Kan dat? Een overdosis cocaïne? En alcohol natuurlijk. Hij lijkt me niet de persoon geweest die het bij een glaasje spa hield.

 Ik heb weinig, zeg maar niks met voetbal, maar behalve dat voetbal zo prominent in de berichtgeving aanwezig is dat je onwillekeurig het een en ander meekrijgt, was/is Maradona zo'n figuur die met regelmaat de hemel in werd geprezen. (Waar hij dan nu misschien wel is aangekomen.). Dat valt gewoon op. Net zoals Cruijff en Pelé. Leeft die laatste nog? Gaat dat over 20 jaar ook met Messi, Ronaldo en Ibrahimovic gebeuren?

 

 Tot op heden vind ik Messi bijv. maar een kleurloos figuur. Ik ken natuurlijk zijn voetbalprestaties niet itt zijn akkefietjes met de Spaanse belastingdienst. Ik zie hem niet dominant in de geschiedenis van het voetbal verdwijnen.

Overgeslagen

 Eén berichtje in de afgelopen 24 uur. Eéntje, meer niet. Dat is schraal. Gisteravond zelfs niet meer ingelogd op de Pc. Vanuit de krant het bed in gedoken. Is er iets aan het veranderen? Is het toeval? Is het de tijd van het jaar? Er wordt gezocht. In zoverre kan ik het volgen. Maar van een overval door de winter is geen sprake. Het is niet anders dan andere jaren voor wat mijn herinnering betreft. En bovendien is het koude seizoen al weken geleden begonnen met zich te melden. Vanwaar dan dat alles anders lijkt dan anders?

   Is het allemaal wel zo anders? Is het niet gewoon zo, dat mijn leven in de aanloop naar de winter anders was, actiever is geweest dan in de voorgaande jaren? Waardoor de overgang er explicieter inhakt? Minder sluipend. Het zal niet alles verklaren, maar het speelt zeker mee. Niet dat ik de andere jaren niet op het laatste moment nog vanalles uit de weg moest zetten voor het winterse gebruik van binnenplaats en schuur. Verschil is, dat ik toen (alsof het jaren geleden betreft) weinig tot niks anders om handen had en dat is nu duidelijk anders.

 Er is meer te doen. Ik probeer meer ballen in de lucht te houden. Ik heb niet zoveel oningevulde tijd meer tot mijn beschikking. Het is nog geen dringen maar wel schuiven. En dan kan er soms iets wegvallen, is gisteren gebleken. Laat ik het daar op houden. Begint een stuk rustiger aan de dag dan als ik naar fundamentelere zaken moet gaan wroeten.

Lapwerk

  Vandaag essentiële stappen gezet in de aanpak van de existentiële vrgstkkn van het moment: 4 ramen gelapt!  Of eigenlijk maar twee, maar dan van die dubbele ramen. Ramen buiten, ramen binnen en daartussen een vrije ruimte. De buitenramen (als ik me niet vergis) met dubbelglas, dus in totaal dik driedubbel geïsoleerd. Kom mij verder niet aan met andere isolatietoestanden zoals piepschuim op de buitenmuren. Je moet een huis niet verstikken. Vind je zelf vast ook niet prettig. En wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook je huis niet.

 Al dat energieneutrale gekef van overheden is hier gelukkig nog geen gemeengoed en het zal mijn tijd ook duren, schat ik zo in. Eén van die zaken, waarvan ik blij ben, dat ik geen eeuwig leven heb. Als het huidige financiële systeem het nog een paar decennia volhoudt en er geen nieuwe Napoleon of Hitler opstaat, kom ik er op een pandemietje na goed af qua groots dwingende omstandigheden.

 Ondertussen zijn 2 van de 3 ramen in de keuken schoon en de eerst kerstdecoraties opgehangen. Gelijk maar al de dozen met kerstspul van de zolder gehaald. Zes zijn het er inmiddels, de kribbe buiten beschouwing gelaten, die nog eens twee verhuisdozen in beslag neemt. Het grote versieren kan beginnen als we ergens een spar vandaan weten te halen.

Uitzetten

 Wat is de betere aanpak? Gewoon aanpakken wat me te binnen schiet of voor mijn voeten valt en zo wat door huis, tuin en hof dwarrelen of weer wat vaker de deur van de truck achter me dicht trekken en het dwarrelen beperken tot het op orde krijgen van mijn gedachtenwereld. Binnenkort kan dat ook op Spaanse wegen met ws niet meer dan wat doorsteekjes naar Portugal. Begin december zou al kunnen. Als Sinterklaascadeau. Verwaterd mijn 80% dekkingsgraad aan gereden wegen, maar dat heb ik er graag voor over.

 Wat ik me van die ene keer herinner, dat ik er heen en terug doorgereden ben, zijn lange lappen autosnelweg door kale, roodachtige leegtes. Het zou qua asfalt wat op de wegen naar Zuid-Italië moeten lijken. Heerlijk lang door met de blik op oneindig. Weinig verstoring. Ideale omstandigheden om je gedachten meer aandacht te kunnen geven dan de weg. 'Aandacht' niet sturen. Zien waar 'men' heen wil en bedenken of dat is wat ik wil.

 Als er niks meer te moeten is, 'moet' ik wel wat te willen hebben anders komt er weinig uit mijn handen. Dan blijf ik hangen in de huidige onbestemdheid, trek me af en toe op aan de afwas en/of het koken en zak weer weg. Iets doelgerichts moet er wel zijn ook al is dat doel verdwenen of in elk geval minder concreet geworden. Meer zweverig. Een kwestie van gevoel. Dus meer van 'Voel ik me goed?' dan 'Is de klus klaar?'. Het zal me benieuwen.

Verdwaald?

 Een blik naar links, eentje naar rechts en weer doelloos terug op het scherm. Het is mauw qua inspiratie. De dames hadden/hebben geen zin in luisteren. Van de mooie dag is voorlopig nog geen spoor te bekennen. Voor het zonnetje zal ik zelf moeten zorgen. Kom op, volgende zin. Het is duwen en trekken en nog wil het maar mondjesmaat.

 

 Een beetje ergernis zou geen kwaad kunnen. Niet teveel maar net genoeg om het systeem uit z'n stationair te halen. Weg met dat gezapige of zelfvoldane. Weet niet precies hoe ik het moet benoemen. Alles en iedereen kan aan mijn reet roesten, ik word er niet koud of warm van. Nu 2 meter sneeuw en ik kruip voor de komende drie mndn in bed.

 Als het leven hollen en stilstaan is, sta ik nu stil. Doodstil. Dood gelopen. Vast. In een eindloze ruimte in alle richtingen. Aangekomen en klaar voor vertrek. Waarheen? Waarvoor? Dolen zonder doel? Niks moet. Alles mag. Eindelijk! Zou dat het zijn? Dat zou een serieuze omschakeling zijn. Het 'moeten' definitief naar de zijlijn. Daar wordt je wel stil van.

 

 Wie of ws meer wat gaat die leiddraad vervangen? Of moet, sorry mag ik het nu helemaal zelf uitzoeken. Weet niet of ik daar zo blij van word. Dat blijkt wel. En wat een timing, als het werkelijk waar is, zo aan de vooravond van de winterstop.

Valkuil?

 De sleurppotentie van vanzelfsprekendheden. Je doet niks verkeerd. Sterker nog, alles wat je doet is goed, heeft een zekere noodzaak, moet vroeg of laat gebeuren. Dat kan op meerdere manieren. Je kunt je er oa van af maken of je gaat er bijv. in op. Dat laatste lijkt van toepassing op de manier, waarop ik me op het ogenblik door de dagelijksheden laat opslokken. Je kunt niet ontevreden zijn over wat je doet en toch is er onvrede.

 

 De focus is verschoven en verkeerd terecht gekomen. Bijzaken worden hoofdzaken en verdringen het belang van waar het werkelijk zou moeten liggen. Dat is kul. Een foutje in de overgang naar binnen? Of het ff zat om de bijzaken alsmaar als bijzaak te moeten zien en behandelen? Vreemd. Een schone keuken kan natuurlijk wel voldoening geven, zelf een kick, maar dat kun je met de beste wil toch niet vergelijken met een klus, waarbij je streeft naar een gewenste eindresultaat en met niks moet beginnen.

 

 Eenmalig vaak en dat is direct het zwakke punt. Als je klaar bent weet je hoe het (beter) zou moeten. Maar je zult zelden iets met die kennis doen. Alles in meervoud is niet mijn streven. Dat is bij de dagelijks terugkerende activiteiten anders. Daar kun je dank de herhaling het streven naar perfectie tot in de puntjes doorvoeren. Handelingen, volgordes, tempo, tijdschema, etc. Aan de manier, waarop ik in de ochtend mijn koffie zet, is af te lezen of het een geöliede dag gaat worden of niet. Of iedere greep raak is of dat alles met gestuntel gepaard gaat. Zover is de tuin nog lang niet laat staan het aanstaande boekenrek.

Uitgezocht?

 Leeg en dat niet voor de eerste keer de laatste tijd. De kracht van de normaliteit. Of de vloek, zo je wilt. Verwondering verdwijnt. Sleur wordt drijfveer. Niet echt het schrijven waard. Het is wachten op die steeds sporadischer voorkomende oprisping, de dwarse rimpeling in het gekabbel. Ik moet er tegenwoordig achteraan. Het is niet meer omgekeerd. Dat laatste was zeker niet altijd prettig maar in zekere zin wel makkelijk.

 Straks krijg ik mijn ochtenduren terug als de blogbronnen geheel verdrogen. Kan ik me met dagelijkse regelmaat op de afwas en het uitgebreidere koken gooien. Moet ik iets te doen vinden voor de dooie momenten door de dag heen en natuurlijk een andere afsluiting van de dag. Gelukkig hebben de avonden zich de laatste tijd met blogvreemde bezigheden gevuld. Hoef ik me daar niet druk over te maken.

 

 Gaat het dat nu echt worden? De riedel honden-koffie-afwas-koken-iets doen-honden-koken-avondvulling-bed? Is dat waar mijn streven al die jaren op gericht is geweest?? Weet niet, zonder ooit een duidelijk beeld gehad te hebben, lijkt dit me niet de bedoeling. Met 'iets doen= tuin' wordt het plaatje al een stuk aantrekkelijker, maar dekt dan naar mijn idee, nee, gevoel nog steeds niet de lading. D'r mist iets en ik vrees, dat ik dat bij mezelf moet zoeken.

Cold-Turkey?

 Speculaas. Speculaas. En nog meer speculaas. Het begint 's morgens bij de koffie en gaat de hele dag door. Ik mis de regelmatige aanvoer van de speculaasbrokken, hoe kruimelig ze ook waren. De koektrommel in de keuken is van iedere kruimel ontdaan. Loop ik richting de keuken dan is het 'Speculaas' wat door mijn hoofd schiet. Maak ik koffie, dan is het gemis bijna fysiek voelbaar. Tegen beter weten in kijk ik in de koekjestrommel. Niks. Nada. Geen brokje te zien.

 Mijn gedachten worden door het verlangen naar speculaas geterroriseerd. Speculaas dringt zich overal tussen en als het ff kan voor. Dat zou de dood ook willen, maar is 'm zelden of nooit zo alomtegenwoordig gelukt. Ik proef 'm als ik eraan aan denk. Dus zo ongeveer de hele dag. In Utrecht zou ik ongetwijfeld naar AH getogen zijn om aan de scoringsdrift tegemoet te komen.

 Als een volgende versie ook nog knapperig ipv kruimelig is, dan is het hek van de dam en vrees ik een alles of niets (vr)eet-sessie. Dan loop ik in mijn wakkere uren met de koektrommel onder mijn arm. Dromen doe ik er gelukkig nog niet van. Maar wie weet wat me allemaal nog te wachten staat qua speculaasbeleving.

Pré-advent

 Ik loop voor op het schema. De eettafel is ontdaan van alles wat er niks op te zoeken had maar er wel lag. Nu kunnen de kerstspullen naar beneden. Nee, eerst nog een boom regelen. Hopelijk hebben ze eindelijk zoiets in Agnita. De quarantaine van Sibiu zie ik verlengd worden en dan komt die boom er bij wijze van spreken pas op kerstavond.  Misschien is Médias nog een mogelijkheid als in Agnita zich niemand in dit gat in de markt stort.

 De boom en een drietal ramen lappen. De ramen in de keuken. Mijn territorium. Volgens mij hoeft het niet. Ze zijn niet schoon maar van enige zichtbelemmering is geen sprake. De op te hangen decoraties kunnen zonder problemen gezien worden van buiten en daar is het Mariana toch om te doen. Desondanks wordt er sterk aangedrongen op het alsnog lappen van de ramen. Zal er wel niet onderuit komen. De tweede keer dit jaar, volgens mij. Die andere keer zal ongetwijfeld Pasen zijn geweest. Ik ben te goed voor deze wereld.

Diepvriezen

 Koud. De winter geeft voorproefjes. Kleine, steeds koudere plaagstootjes. De tijd is voorbij, dat je zomaar ff naar buiten liep. Behalve het aantrekken van een jas bedenk je je wel tig keer, voordat je zonder reden de deur uit zou gaan. Zelfs met reden bedenk je je als het ff kan. Als het straks -15º of kouder is, maakt het allemaal niet zoveel meer uit, maar nu op de overgang hakt het er stevig in.

 Min 3 of 4 is een wereld van verschil met -6 en -7. Het is de grens tussen geen of wel een muts en ook handschoenentijd en de sjaal niet vergeten. Dan is het inpaktheater op wintersterkte. De rest is psychologie en afharden. Het is nu een kwestie van optimaal gebruik maken van de laatste dagen, dat het niet bijvoorbaat afzien is, als je naar buiten gaat.

 Was het niet voor de honden en de melk ik zou me zo 3 mndn opsluiten en de deur niet uitkomen.. Voorraad zat. En ja, ik heb niks tegen de winter als het seizoen eenmaal goed opgang is gekomen, maar dat wil niet zeggen, dat ik sta te springen om z'n komst.

Snelverslaven

 Ik mis mijn speculaasbrok bij de koffie! Verdomd als het niet waar is.

Elementair

 Kom net uit de krantenwereld. Het is bijkomen, omschakelen, andere ijkpunten aanpeilen en dan was de krant weinig bijzonder. Maar toch ff weg. Nu weer in de katten- en hondenwereld. Men eist aandacht. Een duik in de blogwereld wordt gedwarsboomd. Niet nog ff een dosis digitale werkelijkheid, voordat ik me laat wegzakken in de nachtwereld. Op de drempel waarvan ik een korte blik gooi op de werelden, die me na nacht te wachten staan.

Verslavend

 De speculaas is bijna op. En dat is goed ook. Niet om me direct op een verbeterde versie te storten. Ik kon er maar met moeite afblijven, ondanks dat het niet helemaal was zoals het had moeten zijn. Die tweede poging mag ff in de ijskast. Vorige week een kilo ontbijtkoek. Deze week eenzelfde hoeveelheid speculaas. Ik zit zo dadelijk weer op het gewicht waarvan ik blij was het eindelijk onderboden te hebben. Dat lijkt me niet de bedoeling of dat weet ik eigenlijk wel zeker.

 Knapperige wafels, perfecte ontbijtkoek en kruimelige speculaas. Het legt een zwakke plek bloot. Een van de laatsten en die mag in deze tijden van koek, marsepein en chocola stevig aan de teugels worden gehouden. Kerstdagen zijn met regelmaat goed geweest voor een paar kilo extra. Gelukkig verdwijnen die in de navolgende mndn net zo makkelijk maar helaas vele malen minder snel. Steeds tot op die irritant net te hoge ondergrens, die maar niet te slechten leek. Nu dat na jaren eindelijk wel gebeurd is, zou het stom zijn om het geslagen gat met speculaas en andere decemberlekkernijen te dichten.

Doenderig

 Blog 9797. Nog maar een koffie. Zien of de dag dan in beweging wil komen. We maken er een dag van als een avond. Gooien er een paar kranten tegenaan en zien dan weer verder. Ws ben ik dan in een geheel andere stemming. Het lezen van de krant doet altijd wel wat. Natuurlijk als me het onderwerp van een artikel aanspreekt, maar ook gewoon vanwege het lezen zelf. Het is vergelijkbaar met het reguleren van je ademhaling als je weer een keertje vast bent gelopen.

 

 Lezen brengt je in een andere baan, in een parallel. Lezen sluit je af. Je zoeft verder in die parallel op de woorden en zinnen van de artikelen, die je weten te boeien. Tot aan de laatste punt. Dan val je weer terug in het beeld, waar de krant slecht één deel is en niet alles uitmaakt, tot je een volgende duik neemt in de gedrukte wereld.

 Maar ik wil meer. In hoe weinig ik ook zin kan hebben, er is altijd weer die hang naar net iets meer. Wil ik niets is het iets. Wil ik maar iets is het ietsje meer. Ga ik voor vol is er ondanks alles achteraf altijd weer het 'dat had er nog makkelijk bij gekund'. Echt niets-doen is onmogelijk tenzij je een activiteit weet te verzinnen die met dat 'iets' per saldo niets oplevert. Ik zou 'n niet weten.

Gladjes

 Wit! Alles wit. Bijna een kerstplaatje. Enkel de sneeuw ontbreekt. O ja, en de blauwe lucht. Min 6 en kouder, als op commando. Niks geen geblubber in de modder op de vroege ochtend. Honden vrij. Handen in de zakken. Het zou zomaar een dag naar wens kunnen worden, dacht ik, toen Prada zich op de terugweg netjes bij mij meldde na geroepen te zijn.

 Het zou zomaar kunnen terwijl ik niet weet wat ik ga koken, boordevol met zelfgebakken kruimelspeculaas zit, het zondag is en ik zo weer het bed in zou willen. Iets met een koe en een haas, als ik me goed herinner. Bovendien, wat kan er aan een rustdag verkeerd gaan? Ik zou wat kunnen gaan doen, maar dat zou ik niet verkeerd willen noemen.

Gepiept

 Voor het eerst sinds ?? Ja, sinds wanneer? Sinds tamelijk lang geleden. Minstens een jaar misschien wel twee steeds weer die irritante pieptonen om klokslag middernacht. Een twintigtal. Dan denkt je in bed "Morgen zien of ik dat kan stoppen". Om de volgende avond te moeten constateren dat daar niks van terecht is gekomen. Weer niet. Voor de zoveelste keer weer niet.

 Bij het opruimen van de la met gebruiksaanwijzingen en garantiebewijzen ook de handleiding voor de vaste telefoon door mijn handen laten gaan en direct weer opgepakt. Laat ik ff kijken of ... Behalve het voorgeprogrammeerde geheugen ontdaan van alle Franse contacten en de gestorven of anderszins uit het gezichtveld verdwenen familieleden, ook gezocht naar de mogelijke oorzaak van de pieptonen. Het ding kent een 'Alarm'- functie en zowaar die stond ingeschakeld op precies 00:00. Ws meer een kwestie van niet ingesteld want niet bewust van het aanvinken van het alarm.

 Vinkje bij het alarm weggehaald en gisteravond om 00:00 met tevredenheid kunnen constateren dat het probleempje verholpen was.

Herverdelen

 Een hapje, een spelletje en een krant en hoppa, da was de avond. Mijn vingers krijgen iets onrustigs op avonden als deze. Voor de rest geen andere ontwenningsverschijnselen. Zou anders zijn als dit zonder fysieke oorzaak dagen zou voortduren. Dan kom ik gegarandeerd in de situattie, dat ik weliswaar een andere invulling van de avond wilde dan naar het Pc-scherm staren, maar als ik dat doe, mis ik het scherm en mn wat daarop te zien is cq gedaan kan worden.

 Weg hoeft ook niet. Net als met het genieten van een glas wijn. Minder mag, meer liever niet meer. Een beetje afwisseling kan geen kwaad. Variatie. En dat idvv huiselijke gezelligheid. Daar kun je de Pc niet van betichten. De Pc moet inleveren. De uren simpeltjes doorschuiven zie ik niet gebeuren. Die tijd hebben we gehad, zoals we veel tijden hebben gehad. Nee, het wordt indikken, waarbij niet op een halfuurtje wordt gekeken, maar twee uur wordt het nog maar zelden en daar komt, denk ik, geen verandering in.

 Wat gaat het worden? Minder rijden? Minder bloggen? Minder staren? Wordt één categorie geslachtofferd of hanteren we de kaasschaafmethode? In de politiek zouden ze het willen kiezen 'prematuur' noemen en liefst afwachten tot de processen hun eigen wegen zijn gegaan en het maken van een keuze van de baan is. Zou mooi zijn, als de avonden daartoe in staat blijken en de verstoring van het ritme zelf weten op te vangen en van vorm voorzien.

Intermezzo

 Me redelijk door de dag heen gerommeld. Niet veel gedaan, maar meer dan niks en dat is mooi meegenomen. Geen bakaspiraties vandaag. Misschien kan het geen kwaad om na de honden en voor het koken de tijd zinvoller te besteden dan weer voor de Pc hangen. Het bakken heeft bewezen dan het kan. Helaas zijn niet alle potentiële klusjes zo mooi afgebakend qua tijd en spaarzaam in voorbereiding en afwerking. Moet ik nu namiddagklusjes gaan sparen?

 Ik zou bijvoorbeeld de al weken geleden afgevulde wijnflessen eens in de wijnkelder kunnen leggen. Zo'n klusje dat blijft liggen net omdat het zo weinig tijd kost om het te doen. Kan gelijk de laatste 25 ltr op de wasmachine gezet om af te tappen in de 0,75 flessen. Zelfs dat overhevelen zou een namiddagklusje kunnen zijn. Op het randje dank voorbereiding en schoonmaak achteraf, maar het zou net kunnen. Met een simpele maaltijd voor de avond, dwz niet teveel voorbereiding noch kooktijd, heb ik 1,5 uur vrij in te vullen. Bijna een half dagdeel!

 Maar eens werk van maken. Mooi doel voor de mndn december en januari. Begin februari zal de toename van de dagduur met z'n extra daglicht een streep door het verkregen moment zetten. Ondertussen richten we ons sowieso al meer op het voorjaar dan de winter waar we dan nog in zitten.

Zoekende

 Is het verloren gevoel van gisteren of is het een verse versie van vandaag? Voor de gevolgen maakt het weinig uit. Ik loop niet over van enthousiasme voor het invullen van de dag. Voel meer voor een retourtje onder de wol. Daar gaan we niet aan toegeven. Voor de rest weinig garanties. Als ik mijn blik door de kamer laat glijden, is d'r niks waarvan ik denk "Dat ga ik aanpakken". Sterker nog ik val al kijkende bijna in slaap.

 Het is weer niks qua fitheid. Vrg me af of het geen deel uitmaakt van een bepaald ritme en ik straks weer uitgeteld dan wel getrild in bed lig. Maar dat is een parallelle zijlijn en niet waar we vandaag mee aan de slag gaan. Weet ook niet wat dat wel gaat worden. Ik laat de dag maar z'n gang gaan en dan zien we wel weer. Achteraf vallen dagen als vandaag meestal best mee.

Stemming

 Triest ziet het buiten uit. Zou men in een woestijnachtige omgeving de regen ook als triestmaker zien? D'r valt al vanalles sinds gisteravond. In de tuin is het kortom weer soppen en ook het verdere looppad van de hondenronde is meer modderzooi dan gras. Tijd dat het gaat vriezen. En stuk minder risico om onderuit te gaan.

 De vijf winterklaar gemaakte tuinpercelen doen me iedere ochtend en avond weer goed, als ik er langs loop. Volgend jaar, als alles wat ontgonnen moet worden echt schoon is gemaakt, zou de hele tuin mogelijk moeten zijn. Maar laat ik niet zover vooruit lopen. De schone percelen compenseren een beetje het gemis van de kas. Hoewel, als ik eerlijk ben, de kans klein was dat het ding tot stand was gekomen. Met de snel zakkende temperaturen overdag .... Mijn handen zijn niet gemaakt voor buitenwerk in herfst of winter.

 Handschoenen kunnen het manco deels compenseren maar niet alle werkzaamheden zijn geschikt voor het werken met handschoenen aan. Constructiewerkzaamheden als de kas is er zo eentje. En die alu-profielen in deze tijd zonder handschoenen hanteren gaat één profiel goed tot redelijk en daarna is het afgelopen. Het voorjaar is wat dat betreft een betere tijd. Laat ik ondertussen met de aannemer tot één ontwerp voor het kasfundament proberen te komen en daar niet mee wachten tot ze volgende week aan de slag willen. De Roemeense methode.

Verandering

 Sneeuw. Het blijft niet liggen maar het valt. Gecamoufleerde nattigheid. Weer een stap meer winters. De honden maakte het niks uit. Het moet stevig plenzen, voordat de dames hun looprondje bijvoorbaat voor gezien houden. Nu was het af en toe ff goed schudden en dan ging het weer verder. Werkt bij mij niet. Te weinig 'vacht' om uit te schudden en de jas neemt de nattigheid gretig op ipv deze af te stoten. Maar doorgebeten.

 Het weer zet de daginvulling op losse schroeven. Niet het weer om veel in en uit te lopen in het kader van het eeuwige verplaatsingscircus in de hoop ruimte en ordening te verkrijgen. Misschien gewoon zaterdag houden voor de afwisseling? Krant, warme chocolademelk en de zelfgebakken kruimelspeculaas. Wat let me behalve mezelf?

Niksheid

 De dip te boven door voor de avondmaaltijd aan de slag te gaan. Na het tafelen verder met iets onbestemds en dat met een krant proberen te verjagen. Niet gelukt. Het onbestemde is inmiddels overgestapt naar een verloren gevoel. Zo'n gevoel waarin je vanalles wilt, maar iedere invulling hooguit reikt tot 'net niet'. En bijna raak is gewoon helemaal mis.

 Net in mijn hoofd de hele in huize zijnde drinkbare vloeistofvoorraad langs gelopen en bij niks was er iets van een Hmmmm. Helemaal niet. Na de klets warm water met een smaakje had ik gerichter enthousiasme verwacht. Wacht! Misschien een port? Nee, teveel smaak ze kort voor het einde van de avond. Zonde als daar straks de tandpasta overheen gaat. Een glas aangelengde rosé daar maar?  Nou nee, bedankt. Laat maar zitten.

 Ooit, ooit trok ik nu een Duvel open en volgden er nog een paar voordat ik tegen de ochtend het bed opzocht. Alleen van de gedachte raakt mijn bloed spontaan overmatig alcoholhoudend. Moet ik straks nog ontnuchteren, voordat ik de paar treden naar de slaapkamer zonder ongelukken weet te meesteren. Waar is het mateloze gebleven? Jammer, die tegenwoordige benepenheid.

Moe?

  Oeps. Een namiddagdip en een goeie ook. Dat is alweer wat weken geleden voor het laatst geweest. Zelfs dat half-om-half glas wijn/water weet me bijna te vloeren. In de benen. Dat is naast in bed kruipen de enige werkende remedie.

Evaluatie

 De smaak hebben we. De vormgeving kan beter. Moet beter. Ipv van knapperig is de binnenkant rul. Dat geeft niet de gewenste speculaasbeleving. Dikke speculaas. Van die lekker knapperige brokken. Nu ben je vooral bezig met kruimels rondstrooien en is een bordje eronder geen luxe. Hoe kan dat beter?

 Baktijd? Uitroldikte? In die richting zocht ik het in eerste instantie. Vervolgens in het kneden, maar daar lopen de meningen zover van uit elkaar, dat het daar niet aan kan liggen. De oorzaak zit 'm ws in de hoeveelheid gebruikt vocht. Is deeg te nat doe je wat bloem extra. Is het deeg te droog voeg je water of melk toe. Dat zijn redelijk algemene regels, waarvan die over het vocht dus niet van toepassing lijkt op speculaasdeeg, maar ik wel zo heb gehandeld. Speculaasdeeg moet zo droog mogelijk. Daar ben ik in elk geval de fout ingegaan.

 

 Mij lijkt ook de temperatuur aan de hoge kant en de baktijd te kort. Bij de volgende poging naar 160º en iets van driekwartier bakken. Verder schijnt het afkoelen in de oven te moeten gebeuren. Teveel mogelijke oorzaken om ze stuk voor stuk uit te proberen. Daarbij heb ik de deegbal uit de koelkast direct uitgerold zonder op temperatuur te laten komen noch ff door te kneden. Dat zou het uitrollen minder rampzalig hebben gemaakt.

Poging_01

 Het hing natuurlijk al een tijdje in de lucht, maar de eerste ronde speculaas zit in twee variaties in de oven. Eerste indruk? Als het niet 'inzakt' bij het afkoelen mag de deeg de volgende keer dunner uitgerold worden. 1cm is dunner dan je denkt. Je zou een soort frame moeten hebben net als bij het egaliseren van een zand- of betonlaag. Maar dan van 1 cm, dan mag het wel van rvs zijn. Gewoon dunner dus bij de volgende poging.

 Na de ontbijtkoek (kilo erbij deze week!!) en nu de speculaas resten alleen de printen nog. In een eerste poging dan. Het is meer een kwestie van proberen dan bij een cake. Dat meng je, giet je in een vorm, bakt en hoopt dat het niet inzakt. Qua smaak ben ik daar nog nooit mee bezig geweest. Wat het was, was het.

 Ondertussen heeft versie 1 de oven verlaten. Twee minuten voor het eind van de geadviseerde baktijd. De speculaas werd me wat te donker. Resultaat oogt verder goed. Na het afkoelen smaak en structuur bekijken en hopelijk bewonderen. Laat die december maar komen. Hoewel, dan zou ik nog iets met een kerststol moeten. Het schijnt echter, dat je die mndn van te voren moet maken ivm het 'rijpingsproces'. Ooit gelezen, dat een bakker ergens in Duitsland die dingen 'lagert' in een oude mijn. Je moet het maar bedenken.

 Update: kruidenmengsel twee gaat het worden, dwz met de extra's koriander en (ster)anijs.

Af- en aanloop

 Het lijkt erop, dat ik richting de 10k meer en meer uitgeblogd raak. Er is steeds minder geklungel in het proberen om bezig te zijn. Ik ben steeds meer gewoon bezig. Kan daar wel nog tegenaan hikken. Maar wie doet nooit iets met tegenzin? Het leven gaat zogezegd op rolletjes. Niet perfect maar zoals het gemiddelde winkelwagentje; minstens één wiel wil niet soepeltjes. Self fulfilling prophecy? Of een vooruitgezien einde? Net als met een willekeurig greep in de plastic zakjes toch precies bij de laatste weg te stoppen delen ook aan het laatste zakje toe zijn. Kicken is dat.

 Kortom een natuurlijk einde of in elk geval een breekpunt? Doet verder geen afbreuk aan de vrg van wat erna gaat komen of gebeuren. Ga ik klagen over mijn fysieke ongemakken? Dat is net zo weinig interessant als het opsommen van de dagelijkse routines. Ik kan natuurlijk een beetje spanning in mijn leven brengen. Bijv. door een aantal, want ééntje schiet niet op, buitenechtelijke relaties aan te knopen en dat proberen geheim te houden. Niet alleen voor Mariana maar ook voor het dorp. Lijkt me een vrijwel onmogelijke opgave. Bovendien hou ik niet van geheimdoenerij behalve dan als het om een cadeau gaat.

 Wat hebben we meer? Het wel en wee van een honden en katten liefhebber? De lange weg naar een bestaan als tuinman? Het streven naar perfectie van een klusser? Aan de zijlijn van het wereldtoneel? Keukenperikelen? Een relatie en z'n onderhoud? Ik heb nog zes weken om te kiezen, te combineren of het over een nog onbekende boeg te gooien.

Viraal_59

 Het masseren is begonnen. Met de mogelijke vaccins bijna onder handbereik is de discussie losgebarsten over wel of niet vaccineren en dan mn wel of niet verplicht vaccineren. Grondwettelijk is er niemand toe te verplichten maar er zijn zat andere, schmiegtiger wegen. Straks heb je gewoon een inentingsbewijs nodig mocht je in een vliegtuig willen stappen, een musical bezoeken of een overheidsgebouw binnenlopen. Indirect vaccinatieplicht. Het gaat er zeker komen. En zo wordt de zoveelste vanzelfsprekende vrijheid onder het mom van corona de nek om gedraaid. De lijst wordt met de dag langer.

 Mag hard op China worden afgegeven, en terecht (!), vanwege hun steeds verder sluitend net van sociale controle mechanismen, hier zijn ze anders ook aardig bezig. Andere weg. Andere smoezen. Maar de overheden leggen een akelige ijver aan de dag als het de controle van haar burgers betreft. In Nederland wordt er openlijker gespeculeerd en gemanipuleerd maar ook hier te lande zijn gelijksoortige discussies gaande.

Afgestreept

 Het is maar een klein huis, maar toch. Mooi aan de kant. Weggeruimd wat er niets te zoeken heeft en mn beter niet aan de vorst blootgesteld kan worden en de rest netjes op orde gebracht, nadat ik de boel aangeveegd had. Schoonmaken, ik ben er goed in ... al zeg ik het zelf. Zo met een kale betonvloer en zonder sanitair zou ik het niet willen (ver)huren maar voor de rest om door een ringetje te halen.

 De finishing touch is aan Mariana. Nu kunnen de ramen gelapt met het oog op de ertussen geplande kerstdecoraties. Dat heet taakverdeling. Op naar de volgende inmiddels alweer onmogelijk ogende plek: de tussenkelder, waskelder, voorraadskelder. Geef het een naampje. Ook daar staat en hangt het vol met planten, die moeten overwinteren, maar waarvan niet bekend is of ze nu éénjarig zijn of in principe langer meegaan. Mariana is meer voor 'aan den lijve ondervinden' dan uitzoeken, terwijl dat laatste met het internet tegenwoordig een koud kunstje is.

 Er moet dus eerst een hoop uit voordat zicht komt op wat opgeruimd kan of moet worden en wat mag blijven. Gereedschap mn ligt er maar wat te liggen en kan nu naar de klusruimte. Hoewel. Aangezien de toekomstige klusplek zo ongeveer de laatste afstel- en wegzetplek is, staat die ruimte inmiddels knap vol. Niet tot aan het plafond maar wel qua vloer. Dus eerst daar maar ruimte maken? De stoelendans, de stoelendans.

Volgorde

 In het kader van de winter- en kerstvoorbereidingen eens bedenken waar ik me vandaag op ga storten. Keuze te over maar hoe zit het met de prioriteiten? De tuin is definitief tweede plan voor als ik niks anders meer te doen heb of het ineens een prachtige dag is. Aluminium rot niet en heeft zodoende ook geen prioriteit. Het spul ligt op de binnenplaats enkel in de weg en gaat als nekbreker fungeren als er een partij sneeuw overheen ligt. De tussenkelder rukt wat dat betreft al wat meer richting de schijnwerpers. Daar moet vanalles en om te beginnen orde geregeld worden.

 

 Dat geldt ook voor het gastenhuis en daar wil Mariana bovendien haar rozen in pot parkeren voor de winter. Niet in de warmte van het gestookte deel van de schuur. Dat is een paar rozen vorig jaar niet goed bevallen. Mn de weg terug naar buiten in het voorjaar heeft d'r toen een paar de das om gedaan. In het gastenhuis vriest het gewoon als het buiten onder de -10 is, maar dat kunnen de rozen goed hebben. Bovendien is het de lichtste plek in het hele huis en dat is nooit verkeerd.

 

 Ja, ik denk dat er duidelijkheid en richting ontstaat in de bedoelingen van het bezig zijn. Zou mooi zijn als we dan in een week of twee eindigen in de schuur en we ondertussen nog niet getrakteerd zijn op een portie sneeuw.

Wegwerken

 Gisteren een begin gemaakt met het opschonen van eettafel en pc-tafel. De afschriften en rekeningen ordenend is de laatste opruimbeurt voor de vorige Kerst geweest. Dat valt me een beetje tegen van mezelf. Maar als ik dan bedenk, dat wat er overal in de weg ligt van een heeeeel jaar is, valt me dat eigenlijk wel weer mee. Beduidend minder weg te leggen gehad dan in de jaren daarvoor. Dat geeft de mens moed. Zou het ooit zover komen, dat de tafels hun afstelfunctie verliezen? Zou het? Dan graag ook het aanrecht aub.

 Veel voldoening gaf het ruimen niet. Ook de eerste gaten die vallen in de geordende chaos maken me niet bijzonder blij. Het is niet als met het tuinwerk, dat me stimuleert door te gaan als het eerste gat is geslagen in het onkruiddek. Administratie en verder gaat met gepaste weerzin. Pas als de lap over de geheel lege tafel gaat, verschijnt ietsie pietsie voldoening.

 

 Dat er buiten nog een hoop moet gebeuren, voordat de eerste sneeuw neerdwarrelt, maakt het er niet beter op. Het is overgangsperiode. Het is dringen. Buiten moet nog. Binnen wil al. En daar is nu het wegruimen van de alu-onderdelen van de kas nog bijgekomen. Ik wist het al in augustus, toen de dealer zo ongeïnteresseerd de bestelling liet versloffen en toch baal ik er niet minder om. Het ding had er moeten staan ipv in onderdelen de schuur ingelegd worden.

Gemis

 Zien of de bankmedewerkers zich aan hun woord houden. Na vijf telefoontjes en twee niet-nagekomen beloftes om terug te bellen ben ik inmiddels wel erg benieuwd naar wat er ontbreekt in hun gegevensbestand over Mariana. Ook het feit dat de klantenservice dat niet kan zeggen, maar daar een andere afdeling over gaat, maakt mij nieuwsgierig.

 

 Wordt Mariana verdacht van criminele activiteiten? Komt er hier een nw groot witwasschandaal aan het licht? Ik heb haar maar ff zelf gevraagd, maar dat stuitte enkel op een muur van onbegrip. Ze werd bang, dat ze belasting moest gaan betalen. Een woord dat hier qua invulling niet verder reikt dan het gemeentehuis en middenstand. Daar betaal je eenmaal per jaar wat opcenten voor grond, onroerendgoed, tractor en je auto. De rest gaat via de btw.

Voorbereidingen

 Ik wacht. En dat voor de tweede keer vandaag. De eerste keer heb ik het na driekwartier opgegeven en ben wat anders gaan doen. Moest ook gebeuren. Blijkbaar is mijn vrg minder helder dan de brief, waarop die gebaseerd is, deed voorkomen. Gegevens ontbreken. Vrg is welke. Als ze nou een kopie van de originele vrgnlijst hadden meegestuurd met een kruisje bij het deel dat ingevuld had moeten zijn maar niet is, had ik niet hoeven bellen. Bovendien heb ik het idee, dat ik al wat gevraagd werd, aangeleverd heb. Itt Mariana's bank in Nederland maakt die van mij na het verstrekken van dezelfde gegevens nl geen problemen.

 De kleine verrassingen als je post gaat opruimen, die je voor een deel nooit hebt opengemaakt. De kerst komt er aan en behalve een hoop heisa met ramen lappen, moet ook de eettafel, goed voor 12 personen, leeg. Niet dat we 10 mensen hebben uitgenodigd voor het kerstdiner. Nee, al de kerstdeco, waar dit jaar weer een arreslee incl. rendieren aan toegevoegd is, heeft ruimte nodig. Het is bij gratie van de kerstman dat er twee plekjes over blijven om onze maaltijden te nuttigen.

 Als ik nu dit jaar ook de beelden voor de kribbe van zolder haal, beelden van 30-40 cm hoog, kunnen we niet alleen aan de tafel nauwelijks meer terecht, maar ook in de keuken onze kont niet keren. Kerster dan dat, vanzelfsprekend aangevuld met een boom van formaat mens, kan het nauwelijks meer worden.

Kasgedoe

 Hoewel de weersvoorspellingen soms met een kilo zout kunnen worden genomen, neem ik de gestage daling van de nachttemperaturen voor de zekerheid maar voor waar aan. Volgende week duikt de temperatuur onder de -5º C. Met wat lokale microklimatologische aanvulling zou dat rustig -8 of -9 kunnen worden. Niks aan het handje maar geen weer om met beton in de weer te gaan. De aannemer zal daar wel anders over denken, maar daar trek ik me in dit geval niks van aan.

 Bovendien zijn we er net achter gekomen, dat we met geheel verschillende plannen in onze hoofden met elkaar zitten te praten over de uitvoering van het fundament voor de kas. Dan heb je van die momenten, dat je je afvraagt waar de ander in Godsnaam mee bezig is. Wat meer tijd om daar uit te komen kan geen kwaad. Misschien moet ik het ook gewoon zelf doen. In het voorjaar is daar iets meer tijd voor.

Koekwijs

 De ontbijtkoek heeft na 36 uur een stuk meer smaak gekregen. Een andere versie ga ik nog wel proberen, maar de dwingende noodzaak daartoe is verdwenen.

Theorie

 Een maand geleden is bij het recycle-rondje van de vuilophaaldienst onze container verdwenen. Nu zien al die containers eender geel maar de onze was ivm die van de omringende buren een stuk schoner van buiten en van binnen. Het kan makkelijk, dat de vuilnismannen de onze verwisseld hebben bij het terug zetten. De overbuurvrouw heeft 'm niet gekregen, want die had niks buiten staan. Het moeten dus onze beste directe buurtjes zijn die de schone bak hebben gekregen.

 Raar is, dat ze als regelmatige buitenzetter van de container voor plastic etc, de afgelopen twee beurten geen container aan de straat hebben gezet. Dat geeft te denken. Ik waag die verwisseling door de vuilnismannen inmiddels in twijfel te trekken. Verwisseld is dat ding, dat is zeker, maar ws dus gewoon bewust door de buren. Wij zijn niet zo, dat we direct naar buiten rennen als de vuilniswagen gepasseerd is. Misschien moeten we daar toch maar een gewoonte van maken. En een paar stickers op het ding plakken als we deze bak aan een schoonmaakbeurt hebben onderworpen.

 Maar waarom vrg je je dan ws af. Nou, dat is niet zo moeilijk. Het is de periode waarin overal tonnen staan, gevuld met gistend fruit om een paar weken later verstookt te worden tot sterke drank. Ik verwed mijn kop er om, dat de buren onze schone(re) container op hun binnenplaats hebben staan vol met appels. Dit gaat mij geen tweede keer overkomen.

Onverbiddelijk

 Door ervaring wijzer. Je kunt het natuurlijk deels op je vijf vingers uittellen, maar aangegeven stond en staat het voor zover ik weet nergens. Ook de agent die ons aanhield hield zich wat dat betreft op de vlakte. Het is quarantaine hier en jullie hebben hier niks te zoeken! Hij zei het wat vriendelijker en notabene in redelijk vlot Engels. De stad is kortom afgesloten of dat zou men graag willen. Alle wegen en alle auto's controleren lijkt me bij een stad van het formaat van Sibiu ondoenlijk

 

 Wij kregen het advies om naar huis te gaan en niet meer naar Sibiu te komen in de rest van de mnd. Gelukkig werden we pas bij het uitrijden uit de stad gecontroleerd en mochten we bij de binnenkomst doorrijden, omdat de agenten al druk bezig waren met andere onverlaten. Of de agent, die ons controleerde, ons heeft nagekeken weet ik niet, maar wij reden niet zozeer de stad uit als naar de bouwmarkt Hornbach. Een kwestie van links ipv rechts.

 Een uur later reden we tevreden huiswaarts. Het voelde alsof we de instanties om de tuin hadden geleid. Het had makkelijk anders uit kunnen pakken. Nu had Mariana haar kerstservies en decoraties voor een deel kunnen aanvullen, men had niet alles wat in de brochure werd aangeprezen, wat wel vaker voorkomt en gek blijft, en ik had mijn slag kunnen slaan qua hout voor het voorraadsrek in de tussenkelder. Deels slechts om te zien of wat ik in mijn hoofd heb ook werkelijk werkt.

Funderen

 Moeilijk doen is een kunst waar ik maar moeilijk mee overweg kan. Als de producent van de kas zegt, dat het alu basisprofiel direct op de grond kan worden geplaatst en enkel verstevigd hoeft te worden met een paar bijgeleverde 'ankers', ALS de grond vlak en waterpas is, dan is het toch overdreven als je een betonblokken muurtje gaat maken en dat op een 30 centimeter betonfundament wilt zetten als de tuin 20 cm afloopt op 8 mtr. Of ben ik gek?

 Volgens mij moet een zandbed van 20 centimeter voldoende zijn om een waterpas vlak te creëren waar dan dat betonblokken muurtje op neergezet kan worden, waar dan weer de basis van de kas op kan rusten. Dat muurtje bestaat uit gestapelde holle blokken met wapening, die dan vol gestort worden met beton.

 Probeert hij de ene keer iets als 'voldoende' te presenteren wat voor mij te magertjes is, doet hij nou alsof we een huis gaan bouwen ipv een glazen kas neerzetten van nog geen 1000 kg verdeelt over over 24 m basisprofiel. Gaande de discussie verandert het voorstel en inmiddels weet ik niet meer wat hij precies zou willen. Kortom uitkijken geblazen

Smaakgeschil

 De 24 uur zijn nog niet om maar de smaak van de ontbijtkoek is al beter. Beter maar niet wat het naar mijn idee zou moeten zijn. Geloof ook niet dat nog meer uren die smaakt wel gaat brengen. Vrg is nou 'Hoe krijg je die wel?'. Waarbij het zoeken al begint met het benoemen van de de gewenste smaak. Zonder richting waarin het gezocht moet worden, wordt het gokken qua kruidenhoeveelheden en soorten. Het moet geen speculaas in sponsige vorm worden, maar wat wel en wat niet? En misschien zit het minder dan gedacht in de kruiden en meer in het meel en/of de honing.

 Bij een volgende poging gaat er in elk geval meer gember in, komt er cardamon bij en mag/moet voor het evenwicht de kaneelhoeveelheid omhoog. Nootmuskaat, kruidnagel en anijs zijn meer voor de ondersteuning en mogen op de achtergrond blijven. Verder misschien deels stroop ipv honing? Eerst nog maar eens in de Nederlandse recepten grasduinen.

 

 Ik kwam gisteren een paar recepten tegen, die authenticiteit pretendeerden. Dat is natuurlijk geen garantie voor het vinden van de juiste smaak. Ik heb ik 1800-zoveel geen ontbijtkoek gegeten, maar het geeft misschien wel een idee.

Koek

 Ff uit het losse handje een ontbijtkoek gebakken. Dat het kan. Is zelfs 'a piece of cake' qua werk. Mengen, rusten, bakken. Als tussendoortje tussen de de hondenronde en het avondmaal. Ik zal niet zeggen, dat het in vijf minuten gepiept was. Het moet om te beginnen al anderhalf uur in de oven. Maar het is niet overdreven veel werk en absoluut niet moeilijk. Het zal moeilijker worden om de gewenste smaak voor elkaar te boksen.

 Het was obv een Frans recept uit één van de uitverkoren tijdschriften en ik vond direct al, dat ze erg voorzichtig waren met het aantal en de hoeveelheden kruiden. Een eerst proefronde, toen de prachtig gevormd 'cake' uit de oven kwam, bevestigde mijn vrees. Misschien een premature conclusie. Voor het eindoordeel moet ik een dag wachten. De koek schijnt te moeten rijpen en dat komt de smaak (oa?) dan ten goede. Aan de structuur hoeft niks  te gebeuren, die is perfect, al zeg ik het zelf. Mag ik best zeggen, want het recept is niet van mijn hand.

 Uit nieuwsgierigheid direct door wat Nederlandse websites gebladerd en die waren naar mijn idee vaak te royaal met de kruiden. Het zal er ergens tussen in zitten. Wat ook opviel was de hogere baktemperatuur en kortere bakduur. Ik hou het op de 130º en 1,5 uur. Weet niet, ergens voel dat goed, sympathiek aan. Lekker slow ook. Maar misschien dan wel met een Nederlandse variant als ik de internetrecepten beter bekeken en vergeleken heb.

Viraal_58

 Quarantaine van Sibiu is een feit. De vierde stad in Roemenië die dit lot treft. Vanochtend om vijf uur ingegaan. Bewoners mogen alleen hun deur uit als het iets strikt noodzakelijks betreft. Winkels sluiten om 8 uur in de avond. De uren tussen 10-13.00 zijn gereserveerd voor 65-plussers om hun noodzakelijkheden in te slaan. Om te beginnen geldt het voor twee weken. Daarna ziet men verder. 

 

 Zover kan ik het vinden, maar nog steeds niks over de consequenties voor mensen van buiten. Ligt er een cordon politie rond de stad om de invalswegen en weggetjes hermetisch af te sluiten voor inkomend dan wel uitgaand verkeer? Rij je op de laatste meters van de te overbruggen 50 km in een fuik en moet je omkeren? Lijkt me toch zinniger om dat op een manier bekend te maken, dat dit soort ongein niet nodig is.

 En als je alleen de deur uit mag voor strikt noodzakelijke zaken, Waarom zijn dan meer winkels open dan de kruidenier en apotheker op de hoek? Lijkt me stug dat je 'strikt noodzakelijk' naar H&M of C&A moet in de komende twee weken of naar de Decathlon of een cadeauwinkel. En dan niet meer dan één persoon per 8 m2. Dat wordt weer in de rij staan als het überhaupt valt uit te voeren.

Beeldig

 Een nacht vol hallucinante beelden. Grote zwarte vissen die met gezette regelmaat op mij af doken. Blauwe en groene lichtsluiers die de kamer doortrokken. Indringers die het niet lukte om door het raam naar binnen te klimmen. En daar was meer, zoals de onduidelijkheid aan welke kant van de levenslijn ik nu lag. Willekeur of voorteken? Ik ga het in de gaten houden.

Warrig

 Weeronline kan maar moeilijk met het weer van het moment omgaan. Had vandaag gisteren nog een veelbelovend 9 als waardering, is daar vandaag maar een vijfje van overgebleven. Je zou storm, regen, bliksem en donder verwachten bij een dergelijke inschaling, maar verder dan mist komen we niet. Mist en kou. Oké, geen strandweer maar gaan we de zon vandaag helemaal niet zien? Dat hebben we de afgelopen mistige tijd pas eenmaal gehad. Normaliter klaart het tegen het middaguur op en krijgen we nog een stel aangename uren.

 Door de weerwebsite op het verkeerde been gezet, had ik me vandaag een tuindag bedacht. Dat kan nog maar ik had de omstandigheden aangenamer ingeschat. Gehoopt. Misschien me eigenlijk stomweg voor de gek gehouden. Dit weer is er nu iets van twee weken of bijna tenminste. Ik had kortom beter kunnen weten. Daar heb je geen weerwebsite voor nodig.

Accenten

 Het leven gaat voor het moment aardig soepeltjes. Ik weet niet wie of wat daar over gaat, maar graag houen zo! Weinig zelfgemaakte weerstand. 'Huisgemaakt' wordt over het algemeen de hemel in geprezen, maar voorbij het culinaire vlak zijn er de nodige vrgtkns bij te zetten. De receptuur is voor velerlei uitleg vatbaar en blijkbaar zit ik ff op de goede lijn. Laat ik dat 'ff' maar gewoon weglaten. Een paar jaar is in feite ook tijdelijk maar dat toch liever dan het gekwakkel, waar ik gewoonlijk mee te maken heb.

 Het is erger geweest. Dat klopt. En de vooruitgang heb ik ook meerdere keren benoemd om 'm vast te houden voor als het weer eens niet meer zo zou zijn. En nee, dit is geen uitdaging aan de omstandigheden. Die hoeven mij hun kunsten niet te demonstreren. Ik ben geheel en al overtuigd van hun kunne. Ik geloof ze ongezien en hoeft het zeker niet aan den lijve te ondervinden. Het is oude koek. Een herhaling van zetten. Beginnende verveling.

 In dat kader was afgelopen week een hoopvolle periode. Stiekum hoop je dan toch, dat je de ongewenste invloeden heb weten af te schudden. Deels is dat niet het geval. Sterker nog, deels steken die hun kop vaker op naarmate het beter gaat. Om ff te laten voelen dat alles niet enkel rozegeur en manschijn is of om me er aan te herinneren, dat het ieder moment voorbij kan zijn met de levenspret.

Afgesloten?

 De quarantaine van Sibiu is dus blijkbaar ingegaan. Waar haal je nu vandaan wat dat betekent. Wij, Mariana koppelt het momenteel terug naar een nichtje van haar, die in de stad woont. Maar hoe zit het bijv. met er niet naartoe mogen? Is dat kul? Vandaag nog niet begonnen? Hoe kan ik weten hoe het zit? Waar is de overheidswebsite te vinden, waarop alles tot in het detail wordt beschreven en zonodig uitgelegd?

 Het is nu achteraf de stukjes bij elkaar zoeken zonder te weten of je alles hebt of dat er nog delen ontbreken. Afhankelijk van het weer ondernemen we van de week nog een poging en zien dan wel hoe wat op welke manier verloopt. En dan laten Sibiu ff een paar weken in z'n eigen vet gaar koken. Het zou natuurlijk wel prettig zijn als de boel weer wat versoepeld is tegen de feestdagen. Ik zie me weinig culinaire bijzonderheden in elkaar draaien obv de inkopen in de Penny. Maar als het niet anders is, maak je daar dan maar een uitdaging van. Niet dan?

Gesloten

 Voor de kat z'n (...) naar Sibiu gereden. Enkel de supermarkten, apotheken, natuurmiddelenwinkels en dierenzaken waren open. In het kader van de net begonnen vier weken quarantaine zijn de andere winkels in het weekeinde gesloten. Qua drukte een begrijpelijke keuze. Op zaterdag en helemaal op zondagmiddag kun je in de shopping City over de hoofden lopen. Dan lijkt het of het heel Sibiu en omstreken winkelen als standaard zondags uitje heeft.

 

 Voor vandaag zonde van de 100 km diesel en bandenslijtage. Restaurants dicht. Dus ook daar geen troost te vinden. En ik had me bedacht wat hout in te slaan voor komende energie-uitspattingen qua doen en mn klussen maar ook die zaken waren dicht. Iets anders dan onverrichter zake terug te keren zat er kortom niet in.

Inslaan

 Gauw nog een keer naar de stad voor die opslot gaat ..... als je de verhalen mag geloven. Ik had net het idee, dat we onbedoeld een uitstekende timing aan de dag hadden gelegd met onze laatste boodschappentocht. Mariana bleef echter maar bezig met het feit, dat we straks niet meer naar de stad zouden kunnen gaan. Dat we nog maar twee dagen hadden, toen ze er op vrijdag over begon.

 Kwam gisteravond de aap uit de mouw. Mevrouw zag haar jaarlijkse aanvulling van het kerstservies en aanverwante decoraties aan haar neus voorbijgaan. Het is maar waar je prioriteiten liggen. Met de Pasen is het me gelukt om de boot een beetje af te houden en meer feestdagen, die om versiering vrgn zijn er niet of we doen er niet aan. Neem de hele Halloween-heisa. Dat is voor ons/Mariana nog gewoon allerheiligen en allerzielen. Graven schoonmaken!

 

 De hele kerst is iets waar Mariana maar druk mee is. Ramen worden nu gelapt om wat er straks tussen gehangen wordt vooral maar vlekvrij zichtbaar is voor hen, die ons huis voorbijgaan. De grote plastic kerstballen van de laatste inkopen voor in de perenboom. Kaarslantaarns in veelvoud. Lichtjes. Liefst zou ze volgens mij à la Americain de stoep voor het huis volstouwen met bomen, beelden en wat er nog meer te krijgen is. Enkel de wazige lijnen tussen mijn en dijn, die hier bij velen vigeren, houdt haar daar van af.

 Maar nu dus de uitbouw van het servies. Maakt niet uit met wat en hoe. Ieder jaar is er wel weer iets nieuws of zijn er nog zaken, die ze eigenlijk al het jaar ervoor had willen hebben. Het is een uitgekiende marketing en met Mariana hebben ze daar een goeie aan. Kan ik ieder jaar wel weer zeggen, dat het nu toch wel genoeg moet zijn, dat ene kleine ding wordt toch node gemist. En als je dat doet, moet je ook eigenlijk die andere twee dingen meenemen en die aankoop van vorig jaar past perfect bij dat onderdeel wat nu nw wordt aangeboden. Wij zijn straks een uitdragerij. Een kerstuitdragerij.

Vernietiging

 De bezem door de kookboeken en -tijdschriften gehaald. Morgen de geslachtofferde boeken uit de container vissen. Ff vergeten om er globaal doorheen te bladeren ivm eventuele papieren of ander dun spul, dat er in weggestopt zou kunnen zitten. Oude recepten van thuis bijv. die je wilde bewaren.  Die misser buiten beschouwing gelaten ging het redelijk vlotjes. Plek heb ik er niet aan over gehouden. Niet in de boekenrekjes. Wat vrij kwam is direct weer in beslag genomen.

 Bij de tijdschriften is het nog net een slagje 'erger'. Of je nou een stapel van 35 of 5 exemplaren hebt, het neemt dezelfde plek in beslag. Hoogte is ff niet van belang. Desondanks een stuk of 5 tijdschriften niet in de container gekieperd en die zullen in de keuken een plek moeten vinden zonder beslag te leggen op de vrij gekomen ruimte.

 En wat die ruimte betreft is er vandaag alleen maar bij gekomen en het rondje aanrecht is nog niet helemaal geslecht. Misschien lukt het me om van het laatste kwart of vijfde alsnog enige vierkante decimeter te bevrijden van oneigenlijk gebruik. Enige liederlijke avonden en zwaar katerige ochtenden zouden wonderen kunnen verrichten. Wat er op dat deel staat betreft vnl. flessen met zelfgestookte drank. Het meeste niet van eigen hand maar ongevraagd in mijn maag gesplitst. Dat heet cadeau gekregen.

Gezelligheid

 Huiselijke avond(en). Sta je eerst de hele dag in de keuken te klooien, gooi je er na het avondeten een spelletje tegenaan. Het lijkt alsof we al midden in de winter terecht zijn gekomen. Nog ff en ik moet me dwingen naar buiten te gaan. Dat was nog maar een paar dagen geleden anders. Raar snel kunnen overgangen gaan. 

 Lijkt me meer een kwestie van een voorstoot of hoe je dat moet noemen. Zoals je ook in oktober of november al een paar dagen sneeuw kunt hebben en in de navolgende weken de winter eerder op z'n retour lijkt dan aanrollend. Na de keuken volgt toch echt de kas en die moet in het eind van de tuin komen. Volgens mij is dat buiten.

 Maar ik klaag niet. Zelfs niet toen ik vanmiddag ruim (!!) een uur bezig ben geweest om de koffiemachine een goede schoonmaakbeurt te geven. Je zou wekelijks zo grondig stof en ander vuil wegwerken. Het zal dan iets sneller gaan maar het lijkt me stug, dat je dan nog aan koken toe komt.

Terugval...

 Glaasje hier, glaasje daar, flesje voor mekaar. Het sluipt er langzaam weer in. As always. Na weken van niks tot bijna niks en als dan nog verdund met mineraalwater, heroveren ze hun vaste stekken. Bij het koken mn is het alsof iets mist, als ik geen glas wijn naast me heb staan. Bij de maaltijd zelf is de vanzelfsprekendheid nog niet teruggekeerd en in de namiddag heeft de koffie het 'glaasje van voldoening' verdrongen. De oude gewoontes hebben kortom nog werk te doen. Op het eind van de avond meldt de alcohol zich dan weer ter plekke. Een glas van het een of ander is dan een stuk aantrekkelijker dan de kouwe klets van een halve liter mineraalwater.

 Voor mijn buikspek hoef ik het niet meer te laten. Na de laatste kluistering aan bed sta ik al een paar weken op mijn streefkilo's. Daar is die buik niet geheel mee verdwenen trouwens. Daar zal ik, vrees ik met grote vreze, voor aan de sport moeten. Mn domme buikspieroefeningen om alles net ff iets strakker te trekken.

 Kortom alle dwingend gedachte stimulantia hebben hun dwingend karakter verloren en het eerste schaap is de dam alweer gepasseerd. Nu is het een kwestie van het niet weer uit de hand te laten lopen. Waarbij dat 'uit de hand lopen' een continu verslappend, eroderend begrip is geworden. De katerige ochtenden na 2 of drie glazen wijn maken, dat ik niet geloof, dat ik ooit nog eens in staat zal zijn om dat aantal qua flessen te verwerken zonder ver voor mijn bed ergens in slaap te vallen. Waarmee één van mijn laatste 'verslavingen' in feite de handdoek in de ring heeft geworpen.

Opruiming

 Moed en energie verzamelen voor het tweede deel van het aanrecht èn vooral niks van de ene kant op de andere kant dumpen. De met moeite vrijgemaakte ruimte rechts moet kost wat het kost behouden blijven. Alleen meer ruimte is een optie, voor minder doen we het niet. Meer èn schoon. Weg met de dooie vliegen en wespen, spinnenwebben en hun makers, al ben ik in dat laatste niet echt fanatiek. Die beestjes doen goed werk. Ze zouden alleen niet van die vangnetten moeten maken.

 Heel veel meer ruimte zit er niet meer in. Wat lege wijnflessen schoonmaken en wegleggen en dan hebben we het gehad. De rest is vaatverzamelplek. Daar staan nu een paar vergieten met de laatste pepers resp. tomaten succesievelijk hun groene kleur te verliezen en dan òf te gebruiken zijn òf weggegooid moeten moeten, omdat het bederf sneller gaat dan het verkleuren.

 Het meest werk gaat vandaag zitten in het plek zoeken voor een aantal kookboeken. De rekjes in de keuken staan vol. Gaat dat een paar (oudere) exemplaren de kop kosten of gaan de nwste exemplaren gewoon richting de boekenkast en verdwijnen daarmee ws geheel uit mijn zicht? En dan heb ik het maar niet over de reeds diverse keren uitgedunde stapel kooktijdschriften, allemaal Frans, waar inmiddels een soort harde kern van is over gebleven.

 Het wegdoen, dwz weggooien van oude kookboeken heb ik al eerder geprobeerd, maar is me toen niet gelukt. Raar eigenlijk, want ik maak van al die kookboeken maar zelden gebruik. Ze zijn er meer voor 'de heb' dan als inspiratiebron. Wil ik iets maken maar mis zelf ff de fantasie om er een aantrekkelijke draai aan te geven, kijk ik eerder op een paar websites dan ik door de boeken blader. Veel gerichter en sneller. Als ik het helemaal niet weet, werkt het precies andersom. Alleen gebeurd dat niet zo vaak, alleen bij bijzondere (feest)maaltijden.

 

 De oude getrouwen hebben hun plek in feite gewoon verdiend al worden ze niet of nauwelijks nog gebruikt. Er zijn boeken bij die de halve eeuw aantikken, die ik ooit met pijn en moeite van mijn zakgeld, bijverdiensten en later van de riante studiebeurs heb bekostigd. Is meer plankruimte maken geen optie? Er moet echt meer wegzet, -leg, -hang etc plek komen in de keuken. Maar waar ....

Aanpakken

 Mag dan vrijdag de 13e zijn, maar mijn nek nog niet gebroken en keukentrapjes zijn toch de favoriet onder de ongelukveroorzakers. Tijd en gelegenheid genoeg gehad. Geslagen 6 uur bezig in de keuken met een half uurtje lunchpauze en ik ga er nog geen punt achterzetten. Veel verder dan één hoek van het aanrecht ben ik nog niet gekomen. Oa dankzij een hoop gepiel om iets horizontaler te krijgen dan het ooit door derden is geregeld.

 

 Uiteindelijk het kiepeffect van de glazen plank iets kunnen verminderen. Om het echt goed te doen moet het ding deels opnw gemonteerd worden. Als mijn oog me niet bedriegt zit de middensteun iets hoger dan de beide zijsteunen en wordt de glasplaat lichtelijk gebogen en past daardoor niet meer fatsoenlijk in de subtiele steuntjes. Dat ging me te ver. In elk geval voor vanmiddag maar ws ook voor de komende jaren.

 Belangrijker is, dat er al zichtbaar meer ruimte vrijkomt. Ik zal niet te vroeg roepen. Met nog 3/4 van het aanrecht te gaan kan er nog veel verkeerds gebeuren. Als ik vandaag de helft weet te halen is het ws duidelijker of de ruimte slechts een tijdelijk of voorlopig blijvend effect is.

Herschikken

 Een huishouddag. Ik voel het aan mijn water. Had dat gisteravond al kunnen weten, toen ik het met de kruidenkast op de heupen kreeg. Ik wil eindelijk mijn werkruimte terug in de keuken. Tijd om al die 'uit de weg' gezette zooi, die desondanks niks anders doet dan in de weg staan, maar dan in de keuken, definitief uit de weg te ruimen. Weg gooien, verplaatsen, elders plek maken, etc. De aloude en alsmaar doorgaande stoelendans.

 Dat gaat eerst chaos worden. Waarna langzaam maar zeker de blijvertjes hun oude plek of een nwe plek krijgen toegewezen en uit het niets een zee aan ruimte ontstaat. Ja, jezelf voor de gek houden hoort bij het leven. Laat ik inzetten op een beter overzicht en meer ruimte dan nu het geval is.

 Het zal bovendien wel in meerdere rondes gaan. Het waarheen mag dan na een en ander aan geschuif duidelijk zijn, maar dat wil nog niet zeggen, dat die nwe plek ook direct beschikbaar is of überhaupt al bestaat.

Mengen

 Al met al vanavond niet veel achter de Pc gezeten. Wat met soppen eindigde is met mixen begonnen. Die hele speculaastoestand kriebelt zodanig, dat het niet meer lang kan duren, voordat de eerste poging wordt ondernomen. Om alvast in de stemming te komen vanavond een tweetal kruidenmixen gemengd. Beide natuurlijk met kaneel (40), kruidnagel (10) en nootmuskaat (10). Dat was eenvoudig, want het waren ook de hoeveelheden die in de gekochte zakjes zaten.

 De recepten werken met delen cq verhoudingen, grammen of theelepels. Een theelepel staat voor 5 gr. Omdat ik benieuwd was hoe volgestapeld die theelepel dan zou zijn, eerst een zakje nootmuskaat van 10 gr apart geopend en omgeschept in een andere bakje. Dat waren mooi 3 boordevolle theelepels. Verwisselt men thee- en koffielepels? Op YT kijk ik af en toe een kookprogramma en als men het daar over theelepels heeft zijn het toch echt koffielepels wat ik zie.

 Het internet biedt uitkomst. Nederlanders zijn gewoon te stom of te lui om het verschil te maken. De zuiderburen en zeker de Fransen kennen het verschil wel:

 

 Koffielepel vs. theelepel: 5 - 2

  1 koffielepel = 5 ml of 5 g fijn zout

  1 theelepel = 2,5 ml of 2 g fijn zout 

 

 Dus als in het recept staat 'theelepel' en erbij vermeldt staat dat dat overeenkomt met 5 gr, heeft men het dus over een koffielepel. In het geval van mijn check zou het met een koffielepel ws wel tot twee lepels beperkt zijn gebleven.

 Maar terug naar de mixen. Beide hebben ook een meer dan boordevolle theelepel gember en cardamon gekregen èn zo'n zelfde koffielepel in theeversie met piment. Het verschil zit 'm in een extra toevoeging van koriander en (ster)anijs in de tweede mix. De proef op de som gaf dat versie twee iets bitters heeft. Ik ben benieuwd hoe het zich gebakken houdt. Valt het bittere tegen, dan is de vrg of het de koriander of de (ster)anijs is, die het veroorzaakt. Het lijkt wel wetenschap.