Het lijkt erop, dat ik richting de 10k meer en meer uitgeblogd raak. Er is steeds minder geklungel in het proberen om bezig te zijn. Ik ben steeds meer gewoon bezig. Kan daar wel nog tegenaan hikken. Maar wie doet nooit iets met tegenzin? Het leven gaat zogezegd op rolletjes. Niet perfect maar zoals het gemiddelde winkelwagentje; minstens één wiel wil niet soepeltjes. Self fulfilling prophecy? Of een vooruitgezien einde? Net als met een willekeurig greep in de plastic zakjes toch precies bij de laatste weg te stoppen delen ook aan het laatste zakje toe zijn. Kicken is dat.
Kortom een natuurlijk einde of in elk geval een breekpunt? Doet verder geen afbreuk aan de vrg van wat erna gaat komen of gebeuren. Ga ik klagen over mijn fysieke ongemakken? Dat is net zo weinig interessant als het opsommen van de dagelijkse routines. Ik kan natuurlijk een beetje spanning in mijn leven brengen. Bijv. door een aantal, want ééntje schiet niet op, buitenechtelijke relaties aan te knopen en dat proberen geheim te houden. Niet alleen voor Mariana maar ook voor het dorp. Lijkt me een vrijwel onmogelijke opgave. Bovendien hou ik niet van geheimdoenerij behalve dan als het om een cadeau gaat.
Wat hebben we meer? Het wel en wee van een honden en katten liefhebber? De lange weg naar een bestaan als tuinman? Het streven naar perfectie van een klusser? Aan de zijlijn van het wereldtoneel? Keukenperikelen? Een relatie en z'n onderhoud? Ik heb nog zes weken om te kiezen, te combineren of het over een nog onbekende boeg te gooien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten