Op naar het onkruid! Het is iets minder onaangenaam buiten. Dus een uurtje meer vandaag? Met een beetje geluk zou ik vanmiddag de laatste mest moeten kunnen storten. Tijd dat ik aan die punt achter het ploeteren in de tuin toekom. Als er niks meer bij cq tussen komt zou het met het schoonmaken van de geïmproviseerde kas zover moeten zijn, dat ik tevreden door de tuin kan lopen zonder weer of alsnog vanalles te willen. Wat niet zo moeilijk is, want nog niet alles is gedaan. Ook de percelen met de vaste planten mogen best schoon en los gemaakt worden. Maar moet dat allemaal voor de winter?
Het is blijkbaar moeilijk om de prioriteiten te verschuiven. De tuin beschikt over een uitstekende lobby. Het is net alsof het het belangrijkste is in mijn leven. En misschien is dat tussen aanhalingstekens wel zo, maar er is meer en dat nieteens helaas. Het is meer het dringen van de steeds kortere dagen, denk ik, die het prioriteitsconflict veroorzaakt. De dagen zijn me in de zomer soms al te kort. Dus met die paar uurtjes, die we in deze tijd van het jaar hebben, is behelpen bijna een eufemisme.
Gisteren zat ik na de hondenronde al voor vijven binnen en voor half zes hield het daglicht het voor gezien. Dan heb je weer zo'n moment waar je in feite weinig mee kunt. Te vroeg om te koken, te kort om iets nws aan te pakken. Dan loop je dus tijd te verdoen. Iets wat me alleen op een terras in het pré-mondkapjestijdperk enige voldoening wist te schenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten