vrijdag 30 november 2012
...... Yeah!!
Nu wil ik ook hier nog een zwieper aan het eind geven, maar waar gaan we het over hebben? Over de beroerde nacht? De doodswanen? De wiebelige ochtend? De haast irritante routines bij de huisarts? Het niet aflatende enthousiasme van de honden? De kou? De apotheek? Auto's? Limoges? De aantrekkingskracht van 'dom' gepuzzel? Kerstbier? De verlossing door een muis? Mosselen? Feestdagen chocola? De vroeg invallende avond? Verwende huisdieren? Koken? Schrijven? Wijn(tje)? Of gewoon maar over de aantrekkingskracht van het bed? Zou graag 'warm bed' willen schrijven, maar daar moet ik zelf voor zorgen. Dat is haat en liefde, want niks zo vies als in een voorverwarmd bed stappen of op dito stoel plaats nemen. Wat de kou zonder voorverwarming niet aangenamer maakt. Mens .... ja, we hebben het er al eens over gehad.
Centen
Belasting, boekhouder, sorry accountant, rekeningen, wensen, toekomst, verleden en heden .... meer dan genoeg om je dag te bederven. Wat heet dag, maak er een maand van. Het jaar blijkt weer langer dan begroot, met dank aan instanties en omstandigheden. Shit.
woensdag 28 november 2012
Warmte
Koud en geen hout! Verkeerde combi. Je weet dat je hapklare brokken moet zagen, maar doet het niet. Je weet ook, dat als je het niet op momenten doet, waarop het niet direct noodzakelijk is, het op het ogenblik, dat het er wel toe doet, niet makkelijker op wordt. Eén van de vele treiterige spelletjes die je met jezelf speelt.
Nu is het dus koud en er is hout, maar je zult eerst met de zaag aan de slag moeten, voordat je het in de kachel in de fik kunt steken. En als je nu ergens geen zin in hebt, dan is het wel zagen of naar buiten gaan. Dus de kou maar welkom heten? Dit kan in het slechtste geval dagen duren of leidt tot een kilometers lange rit naar de bouwmarkt voor twee zakjes belachelijk duur stookhout. Hoe kan een mens het zich moeilijker dan moeilijk maken? Jezelf dwarszitten is een kunst, die ik me de afgelopen jaren eigen heb gemaakt.
Vandaag was het gelukkig snel bekeken en het pleit beslecht in het voordeel van het verstand. Het kacheltje ronkt, de katten tevreden en mijn handen warm.
Nu is het dus koud en er is hout, maar je zult eerst met de zaag aan de slag moeten, voordat je het in de kachel in de fik kunt steken. En als je nu ergens geen zin in hebt, dan is het wel zagen of naar buiten gaan. Dus de kou maar welkom heten? Dit kan in het slechtste geval dagen duren of leidt tot een kilometers lange rit naar de bouwmarkt voor twee zakjes belachelijk duur stookhout. Hoe kan een mens het zich moeilijker dan moeilijk maken? Jezelf dwarszitten is een kunst, die ik me de afgelopen jaren eigen heb gemaakt.
Vandaag was het gelukkig snel bekeken en het pleit beslecht in het voordeel van het verstand. Het kacheltje ronkt, de katten tevreden en mijn handen warm.
T(huis)
De honden uitgeteld op de bank, de katten niet van me weg te slaan, troosteloos weer, omgeven door herinneringen en dingen die schreeuwen om gedaan te worden. Thuis zou je denken. Laat die begin-t maar weg. Afgelopen weekeinde op een niet geheel willekeurige maar volstrekt vreemde plek voelde ik me meer thuis, dan ik nu hier doe met een zorgvuldig gekoesterd glas Vosne-Romanée uit 2000 voor mijn neus in een omgeving, die ik inmiddels al meer dan tien jaar ken. Niet dat ik me daar op die vreemde plek 'thuis' voelde, maar meer dus dan hier.
Nu heb ik me zelden of nooit ergens 'thuis' gevoeld in mijn leven. Maar hier op LpM is het er heel even geweest dat 'thuis'-gevoel en toen des te harder op z'n bek gegaan dan ooit ergens mogelijk was geweest. In feite was het hier voor de derde maal, dat ik me 'op mijn plek' voelde, als dat een goede omschrijving voor 'thuis voelen' is. Ooit ergens in de eerste helft jaren tachtig op het eiland Korčula, voor de kust van wat toen nog Joegoslavië heette, een goede tien jaar later in Italië op het Umbrische platteland en weer een tiental jaren later in het Franse land. Mijn scheepsrecht heb ik, lijkt me, dus verbruikt. Zou d'r iets te regelen zijn? Ik heb nog wel een vierde ideetje.
Nu heb ik me zelden of nooit ergens 'thuis' gevoeld in mijn leven. Maar hier op LpM is het er heel even geweest dat 'thuis'-gevoel en toen des te harder op z'n bek gegaan dan ooit ergens mogelijk was geweest. In feite was het hier voor de derde maal, dat ik me 'op mijn plek' voelde, als dat een goede omschrijving voor 'thuis voelen' is. Ooit ergens in de eerste helft jaren tachtig op het eiland Korčula, voor de kust van wat toen nog Joegoslavië heette, een goede tien jaar later in Italië op het Umbrische platteland en weer een tiental jaren later in het Franse land. Mijn scheepsrecht heb ik, lijkt me, dus verbruikt. Zou d'r iets te regelen zijn? Ik heb nog wel een vierde ideetje.
dinsdag 27 november 2012
Ochtendgenot
Wakker worden en weten dat iets anders is dan anders, maar het niet kunnen benoemen. Nee, geen Alzheimer, gewoon nog niet echt wakker. Geslapen als een baby vanaf twaalf tot zes, dat gooit het dagelijkse houvast al aardig overhoop. Ff lekker rekken en strekken, je heerlijk omdraaien en denken: "O nee, de ho...." Dat is het! Geen honden, dus. Niks niet d'ruit voor honden ipv beschuit. De luxe van geen kans op ongeduldig geblaf, dat je maar beter voor kunt zijn. Heerlijk nog eens rekken en strekken en hup op die andere kant. Niks moet, alles mag en zo'n warm bed is toch wel erg lekker als de kamer eromheen niet verwarmd is. Lekker een uurtje dubben en tijd rekken. De mobiel op berichten controleren. Zo'n nieuwe ingeslopen gewoonte waarvan ik me vijf jaar geleden nog geen beeld had kunnen vormen.
Nu zou je moeten kunnen kiezen tussen bad of douche. De dag helemaal aan zijn lot overlaten of er nog gebruik van maken. Bad, champagne, fruit en massage..... Douche, koud water, koffie en in de benen.
Honden zijn heerlijke beesten en ik heb er hier massa's plezier aan beleefd en beleef dat nog dagelijks, maar passen in mijn leven, doen ze niet meer. Net als het huis niet meer past en de plek meer ballast dan bagage is geworden. Ik ga deze ochtend in alle rust laten verglijden. Straks zijn ze er weer en eisen hun terechte deel van mijn aandacht op. Morgen zal ik niks meer missen en duwen Jut & Jul me als vanouds enthousiast de dag in.
Nu zou je moeten kunnen kiezen tussen bad of douche. De dag helemaal aan zijn lot overlaten of er nog gebruik van maken. Bad, champagne, fruit en massage..... Douche, koud water, koffie en in de benen.
Honden zijn heerlijke beesten en ik heb er hier massa's plezier aan beleefd en beleef dat nog dagelijks, maar passen in mijn leven, doen ze niet meer. Net als het huis niet meer past en de plek meer ballast dan bagage is geworden. Ik ga deze ochtend in alle rust laten verglijden. Straks zijn ze er weer en eisen hun terechte deel van mijn aandacht op. Morgen zal ik niks meer missen en duwen Jut & Jul me als vanouds enthousiast de dag in.
maandag 26 november 2012
Rust(iek)
Landelijke stilte tegenover stadse levendigheid. Dynamische drukte doodlopend in Japanse tuinen. Een spervuur aan taxi's .... een troosteloze voorstedelijke architectuur .... bijzondere restaurants. Hier hangt een wirwar van verhalen in, achter, aan, over ..... misschien, straks. Nu zijn het checkpoints, al zijn ze tegenwoordig zonder Charlie.
Society
Een weekend onder filmsterren en minister-presidenten .... het gebeurt niet alledag. Daarom was het natuurlijk ook weekeinde.
donderdag 22 november 2012
woensdag 21 november 2012
Gemis
Ik mis mijn herinneringen. Was toch wel prettig eerst een tiental voorgeprogrammeerde pauze-momentjes en ook na reductie tot 5 bleven het dankbare ogenblikken van vrijheid. Nu moet ik ..... en dat is een foute gedachte. Fout omdat ik een hekel heb en altijd gehad heb aan 'moeten' en omdat het niet klopt. Ik wil! Ja, ik wil ....
Dat moet je niet te vaak zeggen in je leven. Altijd gedacht dat 1x meer dan voldoende zou zijn. Inmiddels heb ik al een reprise achter de rug en drie keer is scheepsrecht. Niet?
Het is een beetje voor de fanfare uitlopen, maar ik denk, dat ik 2013 tot het jaar van 'het hernieuwde willen' ga bombarderen. Ik mag nog een paar weken dubben, maar ingevingen zijn meestal gewoon onverbeterlijk. Op meerdere terreinen is er beweging of eigenlijk onvrede en dat is toch de basis voor beweging, de enige motor die uit het niets kan aanslaan.
Dat moet je niet te vaak zeggen in je leven. Altijd gedacht dat 1x meer dan voldoende zou zijn. Inmiddels heb ik al een reprise achter de rug en drie keer is scheepsrecht. Niet?
Het is een beetje voor de fanfare uitlopen, maar ik denk, dat ik 2013 tot het jaar van 'het hernieuwde willen' ga bombarderen. Ik mag nog een paar weken dubben, maar ingevingen zijn meestal gewoon onverbeterlijk. Op meerdere terreinen is er beweging of eigenlijk onvrede en dat is toch de basis voor beweging, de enige motor die uit het niets kan aanslaan.
maandag 19 november 2012
Keuzes
Wat gaan we doen? Een nieuwe week, nieuwe kansen en dan gelijk doen alsof het jaar aan afsluiting en vervanging toe is?? Schrijven we deze maand het jaar uit en gaan de laatste maand een beetje freewheelen?? Tijd nemen om de Blog(s) te verzelfstandigen? CSS onder de knie krijgen?? Php meesteren? Eindelijk eens aan de slag met het buikspek? Conditie opvijzelen? De, een draad van het schrijfwerk oppakken? Verder met opruimen en inpakken? Of alles eerst maar weer uitpakken en opnieuw bezien wat en of ik er iets mee wil? Afwassen kan geen kwaad! En het sanitair mag ook wel weer een doekje. Was opvouwen en opruimen? Stoffen?? Heerlijk wegduiken in een goed boek? Het gereedschap bij elkaar zoeken? Wat daken herstellen? Snoeihout verbranden? Botweg een vertrekdatum kiezen in 2013? Een borrel bij mijn tweede koffie? De winterafstreeplijst afhandelen? Grasmaaien? Mijn nagels knippen?
Het ene idee gekker dan het andere. Zou ik eens royaal doen? Doe maar alles ......
Het ene idee gekker dan het andere. Zou ik eens royaal doen? Doe maar alles ......
zaterdag 17 november 2012
Achteraf
In de afgelopen dagen een avond lang mogen genieten van bijzonder gezelschap. Vrouwelijk, dat is altijd alweer meegenomen niet alleen qua uiterlijke verschijningsvorm, maar ook vanwege de vreemde ideeën die steeds vaker onder de prachtige buitenkant schuilgaan. De concrete aanleiding heeft hier niks te zoeken en is bovendien grotendeels volstrekt oninteressant, maar de manier waarop met de dingen, die gebeurd zijn, wordt omgegaan, heeft me een avondlang bijna de smaak van de gerechten laten overslaan.
In iemands leven gebeuren dingen, de ene keer zit je aan het stuur en de andere keer overkomt het je, maar er gebeurt vanalles. Nu mag ik me mn bij wat ongevraagd op mijn bordje wordt geschoven best wel eens afvragen, waar ik dat aan te danken heb. Weet inmiddels ook uit ruime ervaring, dat die "Waarom"-vraag tamelijk onzinnig is, want je belandt erdoor in een Droste-effect. Je leert dus dingen accepteren (Ja, ja, daar is dat vieze woord weer, maar toch), je switcht positie en gaat verder. Je leven kent een zekere mate van willekeur ...... naar mijn idee.
Maar voor hen die dit een onprettige voorstelling van zaken vinden, er is hoop!! Het kan namelijk ook best anders. Net als ieder ander overkomt je vanalles en als je er zelf niet voor kiest, ben je vaak niet echt van de blije. Niet blij = niet positief en dat is bij steeds grotere hordes van het mensenras, zeker in de vrouwelijke helft een ongewenste, want niet-bestaande toestand. Je moet en zult alles positief benoemen, benaderen, ondergaan, verwerken en als het niet anders kan ..... vervormen.
Willekeur noch toeval bestaan namelijk! Snap het nou 'ns een keer, alles heeft zin, betekenis, doel, functie, noem het op. En wat het makkelijkste van alles is, je stopt het er namelijk zelf in, die zin ..... achteraf!! Je laat heel simpelweg de hele zeikzooi over je heen komen, reageert verbazingwekkend normaal menselijk, laat alles rustig bezinken, kijkt waar je uitkomt (of schat dat in), leunt achterover en werpt een blik retro. En dan begint het spel!! Puzzelen geheten. Hoe past alles met de wetenschap van het nu met terugwerkende kracht zo goed mogelijk in elkaar, dat wat gebeurd is, zin maakt. En dat wel graag ruim zien. Toedichten en naslepende inzichten zijn eerder welkom dan een belemmering. Zoals een beetje dictator met terugwerkende kracht zijn 13-in-een-dozijn jeugd bijkleurt tot een glorieuze zegetocht naar de top. Yes, pimp the past!
In iemands leven gebeuren dingen, de ene keer zit je aan het stuur en de andere keer overkomt het je, maar er gebeurt vanalles. Nu mag ik me mn bij wat ongevraagd op mijn bordje wordt geschoven best wel eens afvragen, waar ik dat aan te danken heb. Weet inmiddels ook uit ruime ervaring, dat die "Waarom"-vraag tamelijk onzinnig is, want je belandt erdoor in een Droste-effect. Je leert dus dingen accepteren (Ja, ja, daar is dat vieze woord weer, maar toch), je switcht positie en gaat verder. Je leven kent een zekere mate van willekeur ...... naar mijn idee.
Maar voor hen die dit een onprettige voorstelling van zaken vinden, er is hoop!! Het kan namelijk ook best anders. Net als ieder ander overkomt je vanalles en als je er zelf niet voor kiest, ben je vaak niet echt van de blije. Niet blij = niet positief en dat is bij steeds grotere hordes van het mensenras, zeker in de vrouwelijke helft een ongewenste, want niet-bestaande toestand. Je moet en zult alles positief benoemen, benaderen, ondergaan, verwerken en als het niet anders kan ..... vervormen.
Willekeur noch toeval bestaan namelijk! Snap het nou 'ns een keer, alles heeft zin, betekenis, doel, functie, noem het op. En wat het makkelijkste van alles is, je stopt het er namelijk zelf in, die zin ..... achteraf!! Je laat heel simpelweg de hele zeikzooi over je heen komen, reageert verbazingwekkend normaal menselijk, laat alles rustig bezinken, kijkt waar je uitkomt (of schat dat in), leunt achterover en werpt een blik retro. En dan begint het spel!! Puzzelen geheten. Hoe past alles met de wetenschap van het nu met terugwerkende kracht zo goed mogelijk in elkaar, dat wat gebeurd is, zin maakt. En dat wel graag ruim zien. Toedichten en naslepende inzichten zijn eerder welkom dan een belemmering. Zoals een beetje dictator met terugwerkende kracht zijn 13-in-een-dozijn jeugd bijkleurt tot een glorieuze zegetocht naar de top. Yes, pimp the past!
Rimpel
Dat gevoel van "Laat maar zitten, heeft toch geen zin." Afspraak gemaakt met iets of iemand en je merkt dat je niet doet wat voor de afspraak gedaan zou moeten worden, sterker nog je vergeet die hele afspraak om er weer aan herinnerd te worden als de afspraak wordt afgezegd of verschoven. Bekend? Het overkomt mij te vaak om het als toeval aan de kant te schuiven. Datzelfde gevoel heb ik nu al ruim vijf jaar op deze plek en alles wat met deze plek te maken heeft. Iets zegt me, dat er mee bezig zijn geen zin heeft. Maar wat? Waarom? Dan verzand ik in nevelen.
Deels is het een bewust besef maar deels en misschien wel grotendeels is het een achtergrondbezigheid, die alles wat ik doe of aanpak zijn zin ontneemt. Hoe enthousiast ook met iets wordt begonnen, hoe tevreden ik ook ben over het feit dat er eindelijk beweging ontstaat, in de uren, dagen daarna verstild wat opborrelde en sluit de allesverstikkende deken van zinloosheid het geheel weer strak af. Je duikt enthousiast in het spiegelgladde meer. Brengt leven, verstoring, golven teweeg. Halverwege stokt je slag, je zinkt. De verstoring verdwijnt, de golven kalmeren en een rimpelloos meer sluit zich boven je tot een naadloze spiegel. Weg, alles weg alsof er nooit iets anders is geweest. Je kunt beter met een bierkaai vandoen hebben.
Deels is het een bewust besef maar deels en misschien wel grotendeels is het een achtergrondbezigheid, die alles wat ik doe of aanpak zijn zin ontneemt. Hoe enthousiast ook met iets wordt begonnen, hoe tevreden ik ook ben over het feit dat er eindelijk beweging ontstaat, in de uren, dagen daarna verstild wat opborrelde en sluit de allesverstikkende deken van zinloosheid het geheel weer strak af. Je duikt enthousiast in het spiegelgladde meer. Brengt leven, verstoring, golven teweeg. Halverwege stokt je slag, je zinkt. De verstoring verdwijnt, de golven kalmeren en een rimpelloos meer sluit zich boven je tot een naadloze spiegel. Weg, alles weg alsof er nooit iets anders is geweest. Je kunt beter met een bierkaai vandoen hebben.
vrijdag 16 november 2012
I Salari
Niet het prachtige stabiele weer met de azuurblauwe luchten, uitnodigende ochtenden en onweerstaanbaar verleidelijke avonden waren de constante factor in de dagen die voorbij gingen maar mijn alom tegenwoordige onrust. Ik had er huis en haard voor verlaten, me weken ondergedompeld in de drukte van Rome in het voorjaar en daarna de onherbergzame stilte van Umbrië opgezocht, maar de drukte in me voelde geen behoefte om achterover te leunen. De drukte stampte als een diesel op toeren in mijn binnenste. Klaar om in beweging te komen en niet meer te stoppen. Mijn voet stond op de rem, maar hield ik nou iets tegen of joeg ik een niet te beteugelen kracht op naar een onafwendbare explosie.
Ik stond op, pakte de trui van de kapstok, stapte naar buiten, sloot de deur en liep bergafwaarts richting het dorp. Een klein uur de tijd om mijn gedachten te laten verwaaien, voordat ze vorm hebben gekregen en de rest van de dag onder een loden last verpletteren.
De weg slingert in ruime bochten, van huis naar gehucht het dal naar beneden. Ooit werd deze weg door de inwoners van het dal eens per maand afgelegd om inkopen te doen op de lokale markt. Toen waarschijnlijk een feestelijke aangelegenheid, de mensen in hun zondagse kleren, overal loslopende beesten, mensen die elkaar begroeten alsof ze elkaar jaren niet gezien hebben, stampvolle cafés en lange gedekte tafels om het nuttigen met het aangename te verenigen. Nu is het op de derde donderdag van de maand een trieste bedoening ter grootte van 4 kraampjes, 3 lokale producenten en een marskramer. Het café is net zo leeg als anders en het restaurant gaat pas ‘s avonds om negen uur open. Er wonen veel meer mensen in het dorp dan vroeger in het hele dal, maar boodschappen doe je op zaterdagochtend in de super 7 kilometer verderop.
In de stilte van de middaghitte loop ik het dorp binnen. Nog niet iedereen is naar binnengevlucht voor de warmte. Ik wens de sterkeren een prettige middag en loop regelrecht naar het café. Bier! Omdat de laatste activiteit snel verdwenen zal zijn, blijf ik binnen zitten en kijk naar een stel oude mannen die elkaars aanwezigheid zwijgend op prijstellen zonder hun aandacht aan de drukte van de tv te verspillen.
De bardame probeerde tegen beter weten in bij binnenkomst een gesprekje met me aan te knopen, maar heeft zich inmiddels achter haar kruiswoordraadsel teruggetrokken. Ik kom hier niet voor een gesprek. Ik kom hier om alleen maar niet in mijn eentje te zijn.
Ik stond op, pakte de trui van de kapstok, stapte naar buiten, sloot de deur en liep bergafwaarts richting het dorp. Een klein uur de tijd om mijn gedachten te laten verwaaien, voordat ze vorm hebben gekregen en de rest van de dag onder een loden last verpletteren.
De weg slingert in ruime bochten, van huis naar gehucht het dal naar beneden. Ooit werd deze weg door de inwoners van het dal eens per maand afgelegd om inkopen te doen op de lokale markt. Toen waarschijnlijk een feestelijke aangelegenheid, de mensen in hun zondagse kleren, overal loslopende beesten, mensen die elkaar begroeten alsof ze elkaar jaren niet gezien hebben, stampvolle cafés en lange gedekte tafels om het nuttigen met het aangename te verenigen. Nu is het op de derde donderdag van de maand een trieste bedoening ter grootte van 4 kraampjes, 3 lokale producenten en een marskramer. Het café is net zo leeg als anders en het restaurant gaat pas ‘s avonds om negen uur open. Er wonen veel meer mensen in het dorp dan vroeger in het hele dal, maar boodschappen doe je op zaterdagochtend in de super 7 kilometer verderop.
In de stilte van de middaghitte loop ik het dorp binnen. Nog niet iedereen is naar binnengevlucht voor de warmte. Ik wens de sterkeren een prettige middag en loop regelrecht naar het café. Bier! Omdat de laatste activiteit snel verdwenen zal zijn, blijf ik binnen zitten en kijk naar een stel oude mannen die elkaars aanwezigheid zwijgend op prijstellen zonder hun aandacht aan de drukte van de tv te verspillen.
De bardame probeerde tegen beter weten in bij binnenkomst een gesprekje met me aan te knopen, maar heeft zich inmiddels achter haar kruiswoordraadsel teruggetrokken. Ik kom hier niet voor een gesprek. Ik kom hier om alleen maar niet in mijn eentje te zijn.
woensdag 14 november 2012
Vertraagd
Het vlot niet altijd in het gewenste tempo en de dag van gisteren heeft me aardig heen en weer geslingerd. Dat was haat en liefde op hoog niveau. Ik heb het wijselijk laten bezinken. Met modder gooien is al erg "-1", zoals dat tegenwoordig heet, maar als het dan ook naar jezelf is, ben je wel helemaal -al is dat dan weer ouderwets- van lotje getikt, als je dat ten overstaande van Jan en de rest gaat doen. Beetje gaan RTL-boulevaren. Krijg de pip, svp.
Gisteren was er één mooi moment, dat niet alleen is blijven hangen maar wat ook nog opgetekend mag worden. Na een uurtje doodgeslagen te hebben in het aan zelfoverschatting leidende dorp met regiofunctie lagen mijn winterbanden nog niet onder de auto toen ik terugkwam bij de garage. Weinig verbazingwekkend maar ik zit niet voortdurend om bevestiging te springen! De ochtend was voorzichtig omschreven niet geheel naar wens verlopen en ik wilde naar huis en snel ook.
De ogen van de meester mesten niet alleen het varken vet! Mijn komst in de garage bracht in beweging wat een uur geleden al gebeurd had moeten zijn en binnen een half uur mocht ik mijn bak zelf winterklaar van de brug rijden. Eindelijk iets wat weliswaar te laat maar toch vlotte en dan borrelt allerlei biochemisch's in me op, rond, over ... weet ik wat en had ik geen zin om huiswaarts te keren. Een lunch leek het geschikte alternatief en er zijn daarvoor de juste gelegenheden in de buurt.
Kwart na het middaguur is tegenwoordig in Frankrijk zelfs aan de vroege kant, maar ook na mij werd de bezetting er nauwelijks beter op. Het is een koninklijk gevoel om ergens te zitten waar drie man (helaas) in de bediening lopen en ze met z'n vieren aan de slag zijn in de keuken. Zeven mensen in de benen voor de vulling van mijn maag ... Mijn dag gloort aan de einder.
Na een smakelijke maaltijd, aangename verzorging en tevreden innerlijk gevoel loop ik zoals gewoonlijk naar de bar voor de rekening .... De rekening bestond uit de getallen 666, wegrijdend uit het dorp kon ik net op tijd remmen voor een over de weg schietende zwarte kat en ineens bedacht ik me dat het de 13e was .... En toen de middag. Was ik maar in bed gebleven.
Gisteren was er één mooi moment, dat niet alleen is blijven hangen maar wat ook nog opgetekend mag worden. Na een uurtje doodgeslagen te hebben in het aan zelfoverschatting leidende dorp met regiofunctie lagen mijn winterbanden nog niet onder de auto toen ik terugkwam bij de garage. Weinig verbazingwekkend maar ik zit niet voortdurend om bevestiging te springen! De ochtend was voorzichtig omschreven niet geheel naar wens verlopen en ik wilde naar huis en snel ook.
De ogen van de meester mesten niet alleen het varken vet! Mijn komst in de garage bracht in beweging wat een uur geleden al gebeurd had moeten zijn en binnen een half uur mocht ik mijn bak zelf winterklaar van de brug rijden. Eindelijk iets wat weliswaar te laat maar toch vlotte en dan borrelt allerlei biochemisch's in me op, rond, over ... weet ik wat en had ik geen zin om huiswaarts te keren. Een lunch leek het geschikte alternatief en er zijn daarvoor de juste gelegenheden in de buurt.
Kwart na het middaguur is tegenwoordig in Frankrijk zelfs aan de vroege kant, maar ook na mij werd de bezetting er nauwelijks beter op. Het is een koninklijk gevoel om ergens te zitten waar drie man (helaas) in de bediening lopen en ze met z'n vieren aan de slag zijn in de keuken. Zeven mensen in de benen voor de vulling van mijn maag ... Mijn dag gloort aan de einder.
Na een smakelijke maaltijd, aangename verzorging en tevreden innerlijk gevoel loop ik zoals gewoonlijk naar de bar voor de rekening .... De rekening bestond uit de getallen 666, wegrijdend uit het dorp kon ik net op tijd remmen voor een over de weg schietende zwarte kat en ineens bedacht ik me dat het de 13e was .... En toen de middag. Was ik maar in bed gebleven.
Horeca
(28/07/2009) Vanmorgen ineens het (oude) idee om ergens een café over te nemen en nu op het terras van een bar-brasserie met een ‘hors-serie’ van het tijdschrift ‘Cuisine et vins’ weer nostalgische gevoelens bij het idee van een eigen restaurant(je). Het zijn de (deel-)ideeën, die nooit uit de startblokken zijn gekomen.
maandag 12 november 2012
(Ont)spanning
Als je het ene gewend bent is het andere vervelend, of wennen op z'n minst. Dat geldt voor dag en nacht, rijk en arm, relaxt en gespannen maar dus ook van spanning naar ontspanning. Eindelijk gewend aan al die foute fysieke signalen en waar mogelijk voor tegenwicht of verlichting gezorgd, kun je weer opnieuw beginnen, omdat het krakkemiekerige zooitje de andere kant ophelt. Ik zal niet klagen, maar hoop toch nauwelijks verholen, dat dit proces geen 5 jaar gaat duren.
zondag 11 november 2012
Guerrilla
Laten we nog even in de gevechtsstrategieën blijven hangen op deze inmiddels bijna afgesloten prachtige zondag. Mistig begonnen en aansluitend fris maar zonovergoten verlopen. Verlokkend om buiten bezig te zijn en me daar ook toe laten verleiden. Het was zondag, maar toch. Beetje fikken mag geen werk heten en geen buren in de buurt om d'r over te zeuren.
Na wat schrijfwerk en de lunch begin van de middag de vuurplek opgezocht en de vlammen in de benen gebracht. Links en rechts ligt al weken het resultaat van sporadisch snoeiwerk en maar begonnen dat op het aarzelende vuur te stapelen. Alles nat, tenminste aan de buitenkant en vooral lang en met zijtakken. Geen zin het voor het verbranden te portioneren en dus maar botweg op de brandstapel ermee. Het komt het enthousiasme van de vlammen niet tegemoet en al gauw moet toch vuurherstellend knip- en stapelwerk verricht worden.
Al bij de de tweede verzamelronde voel ik dat het fout gaat. De details zal ik voor mezelf bewaren maar het lijf verkrampte onmiskenbaar en ondanks allerlei oefeningen, gebedel en gemarchandeer lag een compromis buiten onze mogelijkheden, die van mij en mijn lijf. Werd mij hier duidelijk gemaakt dat ik buiten de waard had gerekend? Nog stug anderhalf uur doorgedouwd en toen ik compleet als een plaat aanvoelde, ben ik ermee gekapt. Vuur laten opbranden, boel opruimen en naar binnen.
Wat schets mijn verbazing? Geloof het of niet, mij verbaast het trouwens allang niet meer, op het moment dat de beslissing om te stoppen was genomen, ontspande het lijf, vertrokken de krampen en leek binnen een half uur of zo niks meer aan de hand. Ff gedacht om verder te gaan, maar dat wijselijk maar gelaten.
Na wat schrijfwerk en de lunch begin van de middag de vuurplek opgezocht en de vlammen in de benen gebracht. Links en rechts ligt al weken het resultaat van sporadisch snoeiwerk en maar begonnen dat op het aarzelende vuur te stapelen. Alles nat, tenminste aan de buitenkant en vooral lang en met zijtakken. Geen zin het voor het verbranden te portioneren en dus maar botweg op de brandstapel ermee. Het komt het enthousiasme van de vlammen niet tegemoet en al gauw moet toch vuurherstellend knip- en stapelwerk verricht worden.
Al bij de de tweede verzamelronde voel ik dat het fout gaat. De details zal ik voor mezelf bewaren maar het lijf verkrampte onmiskenbaar en ondanks allerlei oefeningen, gebedel en gemarchandeer lag een compromis buiten onze mogelijkheden, die van mij en mijn lijf. Werd mij hier duidelijk gemaakt dat ik buiten de waard had gerekend? Nog stug anderhalf uur doorgedouwd en toen ik compleet als een plaat aanvoelde, ben ik ermee gekapt. Vuur laten opbranden, boel opruimen en naar binnen.
Wat schets mijn verbazing? Geloof het of niet, mij verbaast het trouwens allang niet meer, op het moment dat de beslissing om te stoppen was genomen, ontspande het lijf, vertrokken de krampen en leek binnen een half uur of zo niks meer aan de hand. Ff gedacht om verder te gaan, maar dat wijselijk maar gelaten.
zaterdag 10 november 2012
Burgeroorlog
Mijn oren verlangen naar geluid, maar ik moet niet aan muziek denken. Ik wil dronken worden, maar het idee van alcohol maakt me misselijk. De avond tafelend kapot slaan lijkt me een genot, als ik dan wel maar niet hoef te eten. Heerlijk toeren door Europa, maar graag met chauffeur.... Volgens mij, gaat er ergens iets mis.
Ik wil een hoop, maar zie niet zitten, wat er tegenover staat, tenminste niet wat in eerste instantie bij me opkomt. Cd's zijn er zat, ik moet alleen ff zoeken. Eten is maar een klein onderdeel van tafelen en kan heel goed in minuscule creaties. En die alcohol, ach, het vlees is zwak en het aanbod aan verleidingen wel erg groot. Blijft alleen die chauffeur .... en die is serieus. D'r valt over veel te onderhandelen, maar niet over mijn ultieme droom. Vooruitgang is inleveren en daar wil ik gewoon van af. Ooit, ooit komt die er, die auto die ik (weer) niet zelf hoef te rijden. Terug naar af, terug naar de tijd dat de vriendin een auto had en ik een motorrijbewijs.....
Ik wil een hoop, maar zie niet zitten, wat er tegenover staat, tenminste niet wat in eerste instantie bij me opkomt. Cd's zijn er zat, ik moet alleen ff zoeken. Eten is maar een klein onderdeel van tafelen en kan heel goed in minuscule creaties. En die alcohol, ach, het vlees is zwak en het aanbod aan verleidingen wel erg groot. Blijft alleen die chauffeur .... en die is serieus. D'r valt over veel te onderhandelen, maar niet over mijn ultieme droom. Vooruitgang is inleveren en daar wil ik gewoon van af. Ooit, ooit komt die er, die auto die ik (weer) niet zelf hoef te rijden. Terug naar af, terug naar de tijd dat de vriendin een auto had en ik een motorrijbewijs.....
vrijdag 9 november 2012
Doorgaan
Soms wil ik schrijven, gewoon schrijven zoals ik ook wil lopen, gewoon lopen. De ene voet voor de andere, het ene woord na het andere. Een zichzelf stimulerende bezigheid. Voortgang. Beweging. Eenmaal aan de rol gebracht, versterkt het zichzelf .... gaat door, en door en door. Een "En ze levenden nog lang en gelukkig ..." Eenmaal de drempel overschreden, wil het niet meer terug, hoef ook niet, liever niet zelfs.
Bewegen. Vloeien of beter stromen. Die node gemiste vanzelfsprekendheid. Woordrijgen als voortstappen, zingeving in willekeurig welke richting, weldadige uitputting, droomloze slaap.
Bewegen. Vloeien of beter stromen. Die node gemiste vanzelfsprekendheid. Woordrijgen als voortstappen, zingeving in willekeurig welke richting, weldadige uitputting, droomloze slaap.
Macaroni
Vrijdag, visdag! De hele parochie, gemeente, heel Zuid-Limburg nam op vrijdag het door de kerk gepromote stukje vis. Iedereen behalve wij. Zeer tot mijn vader's spijt heb ik later begrepen. Hij wist hoe vis smaakte, de voor de rest was het een kwestie van niet weten en dus niet deren. Wij kregen macaroni, macaroni met ei. Het ei niet gebakken tot een mooi omelet, of als spiegel, dubbelgebakken, geklopt of als roerei zonder spek. Nee, ook niet gepocheerd of domweg gekookt. Als de deegwaren het stadium beetgaar ruimschoots waren gepasseerd, werden er een paar eieren in geklutst en het geheel dan goed door elkaar geroerd. De temperatuur van de macaroni liet de slierten eiwit en eigeel stollen en het resultaat was een zeer smakeloos ogende hap, die met suiker of maggie best te eten was.
Het dictaat van moeder-de-vrouw. Wat de kok niet lust komt simpleweg niet op tafel. Geen sla, geen vis maar iedere dag weer soep, aardappelen, groente, vlees en een toetje. We zijn er alle vijf groot mee geworden en hoe het met die anderen 4 zit weet ik niet, maar ik kook gevarieerder maar sla ook dingen heel bewust over, namelijk dat wat me de eerste zeventien jaar van mijn leven werd voorgeschoteld.
Het dictaat van moeder-de-vrouw. Wat de kok niet lust komt simpleweg niet op tafel. Geen sla, geen vis maar iedere dag weer soep, aardappelen, groente, vlees en een toetje. We zijn er alle vijf groot mee geworden en hoe het met die anderen 4 zit weet ik niet, maar ik kook gevarieerder maar sla ook dingen heel bewust over, namelijk dat wat me de eerste zeventien jaar van mijn leven werd voorgeschoteld.
Aandacht
Langzaam, heel langzaam komt de machinerie weer in beweging. Het verzet verwatert, verliest de grip, die ik weer terugvind. Wat moet d'r een energie verspild worden, voordat het zinloze weer enigszins geaccepteerd kan worden. Een welkom zonder open armen met een meer dan als 'gezond' te typeren tegenzin. Een 'helaas kan het nog steeds niet anders' en meer zit er ook niet in. Een soort van beleefde aanwezigheid en deelname aan een zondagmiddag vol tantes en ooms, waar je de vorige keer al een hekel aan had en die hekel is er ondertussen niet kleiner op geworden. Stinkende sigaretten, verkeerde grapjes en de plicht aanwezig te zijn, terwijl niemand zich daar ogenschijnlijk iets van aantrekt. Sterker nog, je wordt gewoon over het hoofd gezien.
Toen wilde ik nog gezien worden, nu niet meer. Ik wil mijn gangetje kunnen gaan en waar ik geen behoefte aan heb kunnen negeren. Kunnen negeren zonder het risico dat het ergens ooit instort. Letterlijk dan wel te verstaan, want anders is het alleen maar een kwestie van ff doorbijten en het staat er weer. Langzaam weliswaar, maar op eigen kracht. Het is een prettig soort overzichtelijkheid, die zonder de "dives down" alleen aan glans kan winnen. En dan al die overbodige bagage nog lozen ... volgens mij kan dat straks niet anders aanvoelen dan vliegen op een wolkje, roze waarschijnlijk.
Toen wilde ik nog gezien worden, nu niet meer. Ik wil mijn gangetje kunnen gaan en waar ik geen behoefte aan heb kunnen negeren. Kunnen negeren zonder het risico dat het ergens ooit instort. Letterlijk dan wel te verstaan, want anders is het alleen maar een kwestie van ff doorbijten en het staat er weer. Langzaam weliswaar, maar op eigen kracht. Het is een prettig soort overzichtelijkheid, die zonder de "dives down" alleen aan glans kan winnen. En dan al die overbodige bagage nog lozen ... volgens mij kan dat straks niet anders aanvoelen dan vliegen op een wolkje, roze waarschijnlijk.
donderdag 8 november 2012
Service
Die ongevraagde service van de tegenwoordige internetbedrijven om ineens met vage redenen je password te resetten, begint me aardig mijn strot uit te hangen. Als ik een ander password wil, doe ik dat wel zelf. Laten ze zorg dragen voor een niet lekkende dijk om hun, van allerlei beveiligingen voorziene software en mij mijn dagen niet vergallen met acties, waar ik èn niet om vraag èn geen behoefte aan heb. Stelletje klojo's.
Is dit de pesttijd van het jaar? Makelaars, belastingen en nog ook nog de sociale media die ongevraagd hun gebrek aan inzicht in de materie denken kort te sluiten over mijn rug?? Nog ff en ik flikker iedereen mijn bestaan uit die zich zonodig ongevraagd daarmee bemoeit, ongeacht wie of wat dat is. Stelletje ingebeelde nitwits.
Het is toch gvd de omgekeerde wereld. Wil je mij als cliënt? Dan hou je bezig met wat ik wil en niet met wat in je eigen krochten rond kruipt. Makelaars zijn er zat op deze wereld en de sociale media kunnen me de pot op als puntje bij paaltje komt, dus wat werkelijke klantvriendelijkheid lijkt me op z'n plek. Alleen die belastingen ......tja, een arrogantere instelling, waar je maar moeilijk omheen komt, bestaat er niet.
Is dit de pesttijd van het jaar? Makelaars, belastingen en nog ook nog de sociale media die ongevraagd hun gebrek aan inzicht in de materie denken kort te sluiten over mijn rug?? Nog ff en ik flikker iedereen mijn bestaan uit die zich zonodig ongevraagd daarmee bemoeit, ongeacht wie of wat dat is. Stelletje ingebeelde nitwits.
Het is toch gvd de omgekeerde wereld. Wil je mij als cliënt? Dan hou je bezig met wat ik wil en niet met wat in je eigen krochten rond kruipt. Makelaars zijn er zat op deze wereld en de sociale media kunnen me de pot op als puntje bij paaltje komt, dus wat werkelijke klantvriendelijkheid lijkt me op z'n plek. Alleen die belastingen ......tja, een arrogantere instelling, waar je maar moeilijk omheen komt, bestaat er niet.
woensdag 7 november 2012
Lever
"Godverdekutklote"
"Gaat ie?"
"Hel en verdoemenis"
"Heb je het naar je zin?"
"Jammer genoeg bestaat het niet!"
"Jouw zin is inderdaad moeilijk realiseerbaar."
"Waar heb jij het over?"
"Laat ik me dat nou net afvragen."
"Dat ze driedubbeldoorgehaald van het haakje mogen getrokken."
"Dat bedoel ik. "
"Waar ben jij mee bezig?"
"Ziet wie het mij vraagt."
"Ah, lazer op."
"Soms is goede raad aan mij besteed."
"Dat ze toch de tyfus krijgen."
"Voor die tijd ben ik weg."
"Stelletjes kankerlijders"
"Welke hel had je in gedachte?"
"Waar heb je het over?"
"Je valt in herhaling."
"Vallen, ja. Vanaf de Himalaya!"
"Hhhhhh ...Ppfffffffff"
"Of een reinigende ontploffing ...."
"Ik geloof het wordt tijd om te gaan."
"De wereld zou me dankbaar zijn."
"Ongetwijfeld. Heb je ff 50 euro voor me?"
"EuuH?"
"Tja, eind van de maand, hè."
"Ik kan je werkelijk niet volgen."
"Doe maar niet ook. Wil ff alleen zijn."
"Al dat godsgloeiende gedoe ..."
"Heb je ff wat centen of niet?"
"Kijk eens op mijn rug!"
"Ha, ha, nee dank je. Ik pin wel met je pas."
"Het wordt tijd dat ze hangen, al is het maar figuurlijk."
"'Tuurlijk, je hebt groot gelijk. Tot straks!"
"Wat ga jij doen?"
"Wieberen"
"Aan jou heb je ook nooit wat."
"Gaat ie?"
"Hel en verdoemenis"
"Heb je het naar je zin?"
"Jammer genoeg bestaat het niet!"
"Jouw zin is inderdaad moeilijk realiseerbaar."
"Waar heb jij het over?"
"Laat ik me dat nou net afvragen."
"Dat ze driedubbeldoorgehaald van het haakje mogen getrokken."
"Dat bedoel ik. "
"Waar ben jij mee bezig?"
"Ziet wie het mij vraagt."
"Ah, lazer op."
"Soms is goede raad aan mij besteed."
"Dat ze toch de tyfus krijgen."
"Voor die tijd ben ik weg."
"Stelletjes kankerlijders"
"Welke hel had je in gedachte?"
"Waar heb je het over?"
"Je valt in herhaling."
"Vallen, ja. Vanaf de Himalaya!"
"Hhhhhh ...Ppfffffffff"
"Of een reinigende ontploffing ...."
"Ik geloof het wordt tijd om te gaan."
"De wereld zou me dankbaar zijn."
"Ongetwijfeld. Heb je ff 50 euro voor me?"
"EuuH?"
"Tja, eind van de maand, hè."
"Ik kan je werkelijk niet volgen."
"Doe maar niet ook. Wil ff alleen zijn."
"Al dat godsgloeiende gedoe ..."
"Heb je ff wat centen of niet?"
"Kijk eens op mijn rug!"
"Ha, ha, nee dank je. Ik pin wel met je pas."
"Het wordt tijd dat ze hangen, al is het maar figuurlijk."
"'Tuurlijk, je hebt groot gelijk. Tot straks!"
"Wat ga jij doen?"
"Wieberen"
"Aan jou heb je ook nooit wat."
dinsdag 6 november 2012
Rietje
Het mogen wat mij betreft ook peren zijn, maar ik dacht, ik hou het bij mijn eigen soort. Slikken, hikken en dan niet stikken. Altijd weer dat moment waarop die streep ten tonele moet verschijnen. "Tot hier en niet verder", "Genoeg verneukt", "Klinkt leuk, maar waar blijven de daden??" Iedere keer weer dat irritante gedoe, dat onder het motto van jou helpen ego's gestreeld wensen te worden, zonder dat het mij concreet iets oplevert.
Het is om te "verrekken" of in goed Nederlands "om gek van te worden". Eigenlijk voel je het al kilometers van te voren aankomen, maar krijgt er geen vat op en ineens is daar die kleine opening, die misser aan de andere kant en eindelijk kan die vinger erin en porren maar. Welk een arrogantie valt mij dan wederom ten deel .... Gelukkig heb ik de tijd gehad, dat ik me daarover verbaasde.
Natuurlijk zou het prettig zijn als de verkoop extra ondersteund zou worden, maar -klein detail- wel aub ter meerdere eer en glorie van mijn portemonnee en niet ter vulling van allerlei gulzige beursen, die al willen vangen en slikken zonder dat een prooi aan de haak is geslagen. Lulverhaaltjes zijn prachtig voor de verkoop, maar bij mij werken die nooit. Mis gegokt, dombo. Verder? Mooi zo. No cure, no pay ..... het enige echte uitgangspunt.
Het is om te "verrekken" of in goed Nederlands "om gek van te worden". Eigenlijk voel je het al kilometers van te voren aankomen, maar krijgt er geen vat op en ineens is daar die kleine opening, die misser aan de andere kant en eindelijk kan die vinger erin en porren maar. Welk een arrogantie valt mij dan wederom ten deel .... Gelukkig heb ik de tijd gehad, dat ik me daarover verbaasde.
Natuurlijk zou het prettig zijn als de verkoop extra ondersteund zou worden, maar -klein detail- wel aub ter meerdere eer en glorie van mijn portemonnee en niet ter vulling van allerlei gulzige beursen, die al willen vangen en slikken zonder dat een prooi aan de haak is geslagen. Lulverhaaltjes zijn prachtig voor de verkoop, maar bij mij werken die nooit. Mis gegokt, dombo. Verder? Mooi zo. No cure, no pay ..... het enige echte uitgangspunt.
maandag 5 november 2012
Har(t/d)nekkig
Een zondag kan erg zijn, maar een maandag die op zondag lijkt, dat was nou het laatste waar ik vandaag op zat te wachten. Waar ging het mis? Vreemdgenoeg weet ik het precies. Rond een uur of half elf gezeten met een grand crême in een van de weinig aantrekkelijke kroegen, die het stadje rijk is. Gebogen over de weekendeditie van de Volkskrant, nauwelijks meer geschikt om een ochtend in onder te duiken, laat staan een weekeinde mee stuk te slaan. Maar daar heeft de omslag niks mee te maken.
Het is de herinnering die mij de das om deed. Ergens in de periode, die ik nou net heb afgesloten als blogonderdeel, is me in een identieke setting voor het eerst de paniek naar mijn strot gevolgen. Alles in alle bescheidenheid, dus nog geen visioenen van het hiernamaals, ambulances en dagenlang zinloos verblijf op de IC. Dat moest allemaal nog komen, maar wel een ongemakkelijk gevoel met geheel verkeerde gedachtenassociaties.
Lopend van de garage, waar ik de auto had achtergelaten omdat de schade van de koeien getaxeerd zou worden, schoot het me even door het hoofd, dat ik iets ging doen, wat ik jaren niet meer had gedaan. Ik had de plek niet als de pest gemeden, maar er nooit meer op maandagochtend een Nederlandse weekendkrant gelezen bij een koffie met melk. Dat was de kiem, toen hadden bellen moeten gaan rinkelen. Ik had op dat moment voor een andere plek of een andere activiteit kunnen kiezen. Die mogelijkheid heb ik gelijk aan de kant geschoven maar blijkbaar niet de kiem gesmoord. Ergens moet ik gedacht hebben dat het moment geschikt was voor een confrontatie. Bewust is dat echter niet gegaan, waarmee wat mij betreft het onderbewuste niet automatisch met de eer gaat strijken.
Lezend in de weinig aantrekkelijk en nauwelijks interessante krant voelde ik mijn lijf verkrampen en ontspannen ben ik nu bijna twaalf uur later nog steeds niet. Toch was het niet het lijf maar de mallemolen die vanochtend in het hoofd is gaan te draaien, die de dag heeft laten stranden. Morgen weer nieuwe kansen.
Het is de herinnering die mij de das om deed. Ergens in de periode, die ik nou net heb afgesloten als blogonderdeel, is me in een identieke setting voor het eerst de paniek naar mijn strot gevolgen. Alles in alle bescheidenheid, dus nog geen visioenen van het hiernamaals, ambulances en dagenlang zinloos verblijf op de IC. Dat moest allemaal nog komen, maar wel een ongemakkelijk gevoel met geheel verkeerde gedachtenassociaties.
Lopend van de garage, waar ik de auto had achtergelaten omdat de schade van de koeien getaxeerd zou worden, schoot het me even door het hoofd, dat ik iets ging doen, wat ik jaren niet meer had gedaan. Ik had de plek niet als de pest gemeden, maar er nooit meer op maandagochtend een Nederlandse weekendkrant gelezen bij een koffie met melk. Dat was de kiem, toen hadden bellen moeten gaan rinkelen. Ik had op dat moment voor een andere plek of een andere activiteit kunnen kiezen. Die mogelijkheid heb ik gelijk aan de kant geschoven maar blijkbaar niet de kiem gesmoord. Ergens moet ik gedacht hebben dat het moment geschikt was voor een confrontatie. Bewust is dat echter niet gegaan, waarmee wat mij betreft het onderbewuste niet automatisch met de eer gaat strijken.
Lezend in de weinig aantrekkelijk en nauwelijks interessante krant voelde ik mijn lijf verkrampen en ontspannen ben ik nu bijna twaalf uur later nog steeds niet. Toch was het niet het lijf maar de mallemolen die vanochtend in het hoofd is gaan te draaien, die de dag heeft laten stranden. Morgen weer nieuwe kansen.
Realiteit
Spelen is heerlijk. Mensen op het verkeerde been zetten, aan poten zagen, spiegels voor houden en als het niet anders kan tegen muren laten lopen. Is er een aangenamere tijdspassering? Nee! En dat is volmondig. Maar, en dat 'maar' is er altijd en altijd weer, voordat je het weet, heb je jezelf bij de neus. Daar hoeven geen balletjes voor teruggespeeld te worden, hoewel dat vaak verhelderd. Als de mens als wezen iets nodig heeft is het wel reactie en dan aub niet dat tegenwoordig begrip, die etterende empathie.
Zoals in de VK van het weekend over Ayn Rand en de gezonde irritatie van het egoïsme. Tweezijdig toegepast en uitgevoerd is egoïsme een dopingsvorm waar ze in het wielerpeleton nog nooit van hebben durven dromen. Rekening houden met de ander klinkt heel aardig, maar is zachte heelkunst, maakt stinkende wonden en wordt wonderwel algemeen omarmd. Doodknuffelen, overdrachtelijk en in werkelijkheid.
Lullige bijkomstigheid is wel, dat je moet weten wat je wilt, waar je naar toe wilt en daar dan ook voor willen gaan. Wie doet dat? Wie leeft ipv van overleeft??
Ik ga me niet met statistiek en ook niet met anderen bezighouden, maar ik probeer mijn leven lang al te leven en dat valt tegen, is me niet altijd in dank afgenomen en de vraag is of het me zal lukken. Ik heb met verzet, dealtjes gesloten, gebluft, stomweg gebuffeld en wil nou mijn rust, mijn rust om d'r iets mee te doen .... misschien wel opschrijven.
Zoals in de VK van het weekend over Ayn Rand en de gezonde irritatie van het egoïsme. Tweezijdig toegepast en uitgevoerd is egoïsme een dopingsvorm waar ze in het wielerpeleton nog nooit van hebben durven dromen. Rekening houden met de ander klinkt heel aardig, maar is zachte heelkunst, maakt stinkende wonden en wordt wonderwel algemeen omarmd. Doodknuffelen, overdrachtelijk en in werkelijkheid.
Lullige bijkomstigheid is wel, dat je moet weten wat je wilt, waar je naar toe wilt en daar dan ook voor willen gaan. Wie doet dat? Wie leeft ipv van overleeft??
Ik ga me niet met statistiek en ook niet met anderen bezighouden, maar ik probeer mijn leven lang al te leven en dat valt tegen, is me niet altijd in dank afgenomen en de vraag is of het me zal lukken. Ik heb met verzet, dealtjes gesloten, gebluft, stomweg gebuffeld en wil nou mijn rust, mijn rust om d'r iets mee te doen .... misschien wel opschrijven.
Buckler
Nooit gedacht dat ik ooit een link zou kunnen maken naar iemand als Youp. Ik zal het bij een simpele benoeming laten ... het niet hebben over rechtse ballen in een linkse zak en meer van die prozaïsche vrolijkheid. Wie weet komen we elkaar ooit nog eens tegen. Maar die link dus ....
Een kater, een alcoholloze kater, een maandagochtend zoals ik ze met regelmaat vervloek en me desondanks en/of mede daardoor steeds weer weten te overvallen. Maandag. Een nieuwe week maar erger, ook een nieuwe maand. Voornemens reanimeren, oude koeien cremeren en nieuwe bananen zoeken om te gaan.
Het is het getij van week en weekend, glans en geploeter, in willekeurige volgorde. Ik zou groots de wereld tegemoet willen treden en verschuil me in een hoekje. Het verlangen naar waardering, wereldbreed maar slechts met die ene ander genoten. Het wringt en dat doet het op een hoop verschillende wijzen. Weer terug bij moeten, willen en kunnen. En steeds weer en meer die overtuigende zekerheid, dat een vierde factor mist.
Een kater, een alcoholloze kater, een maandagochtend zoals ik ze met regelmaat vervloek en me desondanks en/of mede daardoor steeds weer weten te overvallen. Maandag. Een nieuwe week maar erger, ook een nieuwe maand. Voornemens reanimeren, oude koeien cremeren en nieuwe bananen zoeken om te gaan.
Het is het getij van week en weekend, glans en geploeter, in willekeurige volgorde. Ik zou groots de wereld tegemoet willen treden en verschuil me in een hoekje. Het verlangen naar waardering, wereldbreed maar slechts met die ene ander genoten. Het wringt en dat doet het op een hoop verschillende wijzen. Weer terug bij moeten, willen en kunnen. En steeds weer en meer die overtuigende zekerheid, dat een vierde factor mist.
zondag 4 november 2012
Hobbel
Het is weer zover. Het duurt altijd even, voordat ik het door heb. Ik hik weer ergens tegen aan, maar zie nog niet wat. Dacht eerst dat het de omschakeling na Roemanië was, toen mijn pijlen gericht op het aanrollende winterseizoen en ook mijn slepende aanwezigheid op deze plek aan een nadere inspectie onderworpen. Geen van alle is het, niet op een bepalende manier, zelfs niet bij vereende krachten.
Wat is het dat me belemmerd, vertraagd, laat afwachten. Waarom steeds die eindeloos lijkende, schurende en slepende aanloop? Waarom niet een keer een helder en duidelijke richtingaanwijzer? Links, rechts of rechtdoor, wat maakt het mij uit, maar wel met een duidelijk vermeld doel en de nog te overbruggen afstand. Eindelijk weten waarvoor je wat doet. Lijkt me een genot, altijd al gevonden. Huis, haard, tuin, toekomst. Plek, mens, bezigheid, perspectief.
Als ik mijn oprijlaan afrij kan ik vier dingen doen: links, rechts, stilstaan of achteruit. De wereld, niks of mijn leven. Stilstaan is het niet maar zowel in mijn leven als in de wereld is er alleen onrust. Lauw, koud, kouder, ijskoud. Ik draai en denk, zoek en zwenk, voel en vertrek overal en nergens. Het is een vervelende toestand en is tot op heden steeds weer in stilte verdwenen. Laten de omstandigheden nu eindelijk kleur bekennen en kiezen, dan kan ik verder zonder dat vervelende onbevredigde gevoel.
Wat is het dat me belemmerd, vertraagd, laat afwachten. Waarom steeds die eindeloos lijkende, schurende en slepende aanloop? Waarom niet een keer een helder en duidelijke richtingaanwijzer? Links, rechts of rechtdoor, wat maakt het mij uit, maar wel met een duidelijk vermeld doel en de nog te overbruggen afstand. Eindelijk weten waarvoor je wat doet. Lijkt me een genot, altijd al gevonden. Huis, haard, tuin, toekomst. Plek, mens, bezigheid, perspectief.
Als ik mijn oprijlaan afrij kan ik vier dingen doen: links, rechts, stilstaan of achteruit. De wereld, niks of mijn leven. Stilstaan is het niet maar zowel in mijn leven als in de wereld is er alleen onrust. Lauw, koud, kouder, ijskoud. Ik draai en denk, zoek en zwenk, voel en vertrek overal en nergens. Het is een vervelende toestand en is tot op heden steeds weer in stilte verdwenen. Laten de omstandigheden nu eindelijk kleur bekennen en kiezen, dan kan ik verder zonder dat vervelende onbevredigde gevoel.
zaterdag 3 november 2012
2009
Het gif moest er natuurlijk ooit eens uit en in 2009 is die puist opengebarsten. Ik ben toen voor mijn directe omgeving vast geen aangenaam gezelschap geweest, terwijl daar anders natuurlijk niks verkeerds over valt te zeggen. Als ik de bui weer voelde hangen, trok ik me bovendien meestal terug en dat doe ik nog steeds en is wat ik nu met de herinneringen ga doen. Ik ga de boel afsluiten. Het is tijd voor de welbekende punt achter dat deel van mijn leven. Het is mooi geweest, we hebben genoeg lelijkheid gehad. Het was een mooie dag ervoor gisteren. Een portie symboliek kan nooit kwaad. We laten de zielen rusten. Niet alleen Yoland maar alles wat in de daaraan voorafgaande jaren meegebouwd heeft aan een apotheose zonder pracht of praal. En ook de naweeën bezemen we retour achter de punt. We knippen de navelstreng door en laten de periode gaan, los.
Onwillekeurig verzeil je in de verkeerde terminologie. Niks mis mee, het zou hooguit een verkeerde indruk kunnen wekken. Dit heeft niks met het universum of spiritueel te maken, dit is gewoon rechttoe-rechtaan leven. Verwerkt is verwerkt, herkauwt en alles. Meer dan stront kun je er niet van maken. Je kunt eeuwig blijven kauwen op een kauwgum maar smaak heeft ie na een paar uur al niet meer. Dus dit was het. Een beetje plompverloren -ook voor mij- en vanaf nu enkel nog de realiteit.
Onwillekeurig verzeil je in de verkeerde terminologie. Niks mis mee, het zou hooguit een verkeerde indruk kunnen wekken. Dit heeft niks met het universum of spiritueel te maken, dit is gewoon rechttoe-rechtaan leven. Verwerkt is verwerkt, herkauwt en alles. Meer dan stront kun je er niet van maken. Je kunt eeuwig blijven kauwen op een kauwgum maar smaak heeft ie na een paar uur al niet meer. Dus dit was het. Een beetje plompverloren -ook voor mij- en vanaf nu enkel nog de realiteit.
vrijdag 2 november 2012
Koeien
(11/07/2009) Bijzonder telefoongesprek! Ben er effe stil van. Een terugblik op een leven en dit keer niet het mijne maar eentje die daar dichtbij haar weg heeft gezocht en dus blijkbaar gevonden. Resultaat?
a. (familietrekje) er komt een moment waarop je moet beseffen dat je niet alles zelf kunt maken, invullen of bepalen,
b. een barst dwars door het nageslacht,
c. mannen hebben de naam, maar vrouwen kunnen het beter: ijskoud zijn.
Boem! In feite kan ik de (psycho-) analyse nu definitief laten zitten. De waarschijnlijke uitkomst is me nu in grove lijnen aangereikt.
Bizar!
Overal steeds weer de dingen als gevoeligheid, creativiteit, afschermen kwetsbaarheid ….. Hoe oud moet je worden om toe te kunnen geven aan wat in aanleg in je aanwezig is? Of moet ik zeggen, op welke leeftijd moet je zijn om erachter te komen, dat je een leven heb geleid, dat niet in overeenstemming is met de innerlijke fundamenten?? Dat klinkt wel erg vies.
Hier zit iets! Hier, in dit verhaal verbergt zich een kern of misschien wel de hele waarheid. Ik heb heel bewust en vroeg in mijn leven voor een bepaalde levenswijze gekozen. Ik heb snel begrepen wat mijn mogelijkheden waren binnen het bestaande kader en heb het nest verlaten direct toen het kon. Ik heb het me daarna niet makkelijk gemaakt in mijn leven en in Frankrijk altijd het idee gehad, dat alle lijnen eindelijk bij elkaar kwamen. Vandaar dat gevoel om eindelijk ‘thuis’ te zijn! En toen is alles in elkaar gestort.
Het is niet alleen de vormgeving van een nieuw alledaagse bestaan wat op me af komt. Het is het restaureren van een zorgvuldig opgebouwd en met zorg en geduld ten uitvoer gebracht levensplan of het kiezen voor een compleet blanco herstart, wat me de stuipen op het lijf jaagt. En dat alles in een duidelijk krapper kader, want ik die helft heb ik al een eind achter me gelaten ……
Ben ik teleurgesteld in het leven? Een vraag, die in de loop van de dag in me naar boven kwam. Teleurgesteld?! Ja, ik denk, dat je dat wel kunt zeggen. Wat kan ik daarmee, met dit besef? Ik ben daarbij bovenal teleurgesteld in Yoland en dat meervoudig. Om te beginnen dat ze onze droom heeft afgebroken, verder omdat ze mij wilde lozen in haar chaotische zoektocht naar de zingeving in haar leven en tenslotte omdat ze “er tussenuit is geknepen” en mij achter gelaten heeft met de door haar veroorzaakte puinhoop. Van dat laatste mag ik wel zeggen, dat ik daarom in feite kwaad op haar ben of in elk geval ben geworden in de afgelopen anderhalf jaar. Die hele ellende met Thierry alleen door haar blinde haast …….. en dat na al de energie en creativiteit, die erin was gestoken om precies die situatie te voorkomen!
Het is allemaal zo zinloos, dat teleurgesteld zijn maar ook de kwaadheid en toch ben ik het en wat doe je er aan? Zijn dat (een deel van) de emoties die door mijn lijf & geest razen zonder een uitgang te vinden? Stel dat dat zo is, waarom voel ik dan geen opluchting bij dit zoveelste inzicht?? Hoe werkt dat? Hoe zorgen inzichten voor het lenigen van bestaande pijnen, het opheffen van verkrampingen of meer mentale blokkades??
a. (familietrekje) er komt een moment waarop je moet beseffen dat je niet alles zelf kunt maken, invullen of bepalen,
b. een barst dwars door het nageslacht,
c. mannen hebben de naam, maar vrouwen kunnen het beter: ijskoud zijn.
Boem! In feite kan ik de (psycho-) analyse nu definitief laten zitten. De waarschijnlijke uitkomst is me nu in grove lijnen aangereikt.
Bizar!
Overal steeds weer de dingen als gevoeligheid, creativiteit, afschermen kwetsbaarheid ….. Hoe oud moet je worden om toe te kunnen geven aan wat in aanleg in je aanwezig is? Of moet ik zeggen, op welke leeftijd moet je zijn om erachter te komen, dat je een leven heb geleid, dat niet in overeenstemming is met de innerlijke fundamenten?? Dat klinkt wel erg vies.
Hier zit iets! Hier, in dit verhaal verbergt zich een kern of misschien wel de hele waarheid. Ik heb heel bewust en vroeg in mijn leven voor een bepaalde levenswijze gekozen. Ik heb snel begrepen wat mijn mogelijkheden waren binnen het bestaande kader en heb het nest verlaten direct toen het kon. Ik heb het me daarna niet makkelijk gemaakt in mijn leven en in Frankrijk altijd het idee gehad, dat alle lijnen eindelijk bij elkaar kwamen. Vandaar dat gevoel om eindelijk ‘thuis’ te zijn! En toen is alles in elkaar gestort.
Het is niet alleen de vormgeving van een nieuw alledaagse bestaan wat op me af komt. Het is het restaureren van een zorgvuldig opgebouwd en met zorg en geduld ten uitvoer gebracht levensplan of het kiezen voor een compleet blanco herstart, wat me de stuipen op het lijf jaagt. En dat alles in een duidelijk krapper kader, want ik die helft heb ik al een eind achter me gelaten ……
Ben ik teleurgesteld in het leven? Een vraag, die in de loop van de dag in me naar boven kwam. Teleurgesteld?! Ja, ik denk, dat je dat wel kunt zeggen. Wat kan ik daarmee, met dit besef? Ik ben daarbij bovenal teleurgesteld in Yoland en dat meervoudig. Om te beginnen dat ze onze droom heeft afgebroken, verder omdat ze mij wilde lozen in haar chaotische zoektocht naar de zingeving in haar leven en tenslotte omdat ze “er tussenuit is geknepen” en mij achter gelaten heeft met de door haar veroorzaakte puinhoop. Van dat laatste mag ik wel zeggen, dat ik daarom in feite kwaad op haar ben of in elk geval ben geworden in de afgelopen anderhalf jaar. Die hele ellende met Thierry alleen door haar blinde haast …….. en dat na al de energie en creativiteit, die erin was gestoken om precies die situatie te voorkomen!
Het is allemaal zo zinloos, dat teleurgesteld zijn maar ook de kwaadheid en toch ben ik het en wat doe je er aan? Zijn dat (een deel van) de emoties die door mijn lijf & geest razen zonder een uitgang te vinden? Stel dat dat zo is, waarom voel ik dan geen opluchting bij dit zoveelste inzicht?? Hoe werkt dat? Hoe zorgen inzichten voor het lenigen van bestaande pijnen, het opheffen van verkrampingen of meer mentale blokkades??
donderdag 1 november 2012
Plannen
Laat ik de maand goed beginnen en me niet tot het minimum beperken. Eén moet, twee mag, drie is extra en vier is overdreven en persoonlijk gezien zijn er vele vormen van overdrijving waar ik weinig problemen mee heb. Zolang Freek er niet bij betrokken is of te pas en te onpas geschermd wordt met "leuk en gezellig", kan er weinig mis. Nee, ik ga vandaag op deze blog niet de dag van gisteren herhalen. Het was een hoop getwog en het had slechter gekund maar ook vele malen beter. Die blog verdient extra aandacht en dat geldt voor bepaalde facetten op deze plaats ook.
De proeftijd heb ik bijna achter me. Het jaar dat ik me had gegeven is haast voorbij. Het blog is veranderd, ook mijn leven heeft een draai gemaakt. Maar ... Een maar is er altijd, ik zou het kunnen ontkennen maar waarom? De diverse aanleidingen voor de abrupte switch eind 2011 zijn niet de wereld uit geholpen, voor geen centimeter. Ik zit hier nog steeds en geniet mijn eigen gezelschap. Ik kan er beter mee overweg of ben verder afgestompt. Alles went en als ik iets niet wilde, was het wennen aan deze omstandigheden.
Hier zijn zachte heelmeesters aan het werk en alhoewel pijn niet mijn voorkeur heeft, hou ik van snelle, doeltreffende veranderingen. Niet dit gesleep en het beste ergens van maken waar niks goeds meer inzit. Dit is vies, dit is etter, dit is erger.
De proeftijd heb ik bijna achter me. Het jaar dat ik me had gegeven is haast voorbij. Het blog is veranderd, ook mijn leven heeft een draai gemaakt. Maar ... Een maar is er altijd, ik zou het kunnen ontkennen maar waarom? De diverse aanleidingen voor de abrupte switch eind 2011 zijn niet de wereld uit geholpen, voor geen centimeter. Ik zit hier nog steeds en geniet mijn eigen gezelschap. Ik kan er beter mee overweg of ben verder afgestompt. Alles went en als ik iets niet wilde, was het wennen aan deze omstandigheden.
Hier zijn zachte heelmeesters aan het werk en alhoewel pijn niet mijn voorkeur heeft, hou ik van snelle, doeltreffende veranderingen. Niet dit gesleep en het beste ergens van maken waar niks goeds meer inzit. Dit is vies, dit is etter, dit is erger.
November
Troosteloos weer op een trieste dag. Frankrijk ligt weer plat op de supermarkten na. De chrysanten komen vandaag geen water te kort, hoewel ik vrees dat menig iemand de gang naar het kerkhof zal uitstellen. Hoe was het ook weer? Vandaag voor alle zielen en morgen zijn het allemaal heiligen? Gezien mijn achtergrond zou ik me moeten schamen, maar de zin van deze dagen is me altijd ontgaan. Het was een goede gelegenheid om de graven een grote beurt te geven en de verdroogde planten te vervangen. Maar dat dan met de winter voor de deur heb ik altijd een planningsmisser gevonden. Het blijft voorlopig bladeren vegen en zelfs een karrevracht chrysanten en winterviolen doet geen afbreuk aan het nare, kale, winterse aanzicht van een hutje-mutje kerkhof. Mij zien ze in de lente weer.
Abonneren op:
Posts (Atom)