Langzaam, heel langzaam komt de machinerie weer in beweging. Het verzet verwatert, verliest de grip, die ik weer terugvind. Wat moet d'r een energie verspild worden, voordat het zinloze weer enigszins geaccepteerd kan worden. Een welkom zonder open armen met een meer dan als 'gezond' te typeren tegenzin. Een 'helaas kan het nog steeds niet anders' en meer zit er ook niet in. Een soort van beleefde aanwezigheid en deelname aan een zondagmiddag vol tantes en ooms, waar je de vorige keer al een hekel aan had en die hekel is er ondertussen niet kleiner op geworden. Stinkende sigaretten, verkeerde grapjes en de plicht aanwezig te zijn, terwijl niemand zich daar ogenschijnlijk iets van aantrekt. Sterker nog, je wordt gewoon over het hoofd gezien.
Toen wilde ik nog gezien worden, nu niet meer. Ik wil mijn gangetje kunnen gaan en waar ik geen behoefte aan heb kunnen negeren. Kunnen negeren zonder het risico dat het ergens ooit instort. Letterlijk dan wel te verstaan, want anders is het alleen maar een kwestie van ff doorbijten en het staat er weer. Langzaam weliswaar, maar op eigen kracht. Het is een prettig soort overzichtelijkheid, die zonder de "dives down" alleen aan glans kan winnen. En dan al die overbodige bagage nog lozen ... volgens mij kan dat straks niet anders aanvoelen dan vliegen op een wolkje, roze waarschijnlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten