De honden uitgeteld op de bank, de katten niet van me weg te slaan, troosteloos weer, omgeven door herinneringen en dingen die schreeuwen om gedaan te worden. Thuis zou je denken. Laat die begin-t maar weg. Afgelopen weekeinde op een niet geheel willekeurige maar volstrekt vreemde plek voelde ik me meer thuis, dan ik nu hier doe met een zorgvuldig gekoesterd glas Vosne-Romanée uit 2000 voor mijn neus in een omgeving, die ik inmiddels al meer dan tien jaar ken. Niet dat ik me daar op die vreemde plek 'thuis' voelde, maar meer dus dan hier.
Nu heb ik me zelden of nooit ergens 'thuis' gevoeld in mijn leven. Maar hier op LpM is het er heel even geweest dat 'thuis'-gevoel en toen des te harder op z'n bek gegaan dan ooit ergens mogelijk was geweest. In feite was het hier voor de derde maal, dat ik me 'op mijn plek' voelde, als dat een goede omschrijving voor 'thuis voelen' is. Ooit ergens in de eerste helft jaren tachtig op het eiland Korčula, voor de kust van wat toen nog Joegoslavië heette, een goede tien jaar later in Italië op het Umbrische platteland en weer een tiental jaren later in het Franse land. Mijn scheepsrecht heb ik, lijkt me, dus verbruikt. Zou d'r iets te regelen zijn? Ik heb nog wel een vierde ideetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten