Laten we nog even in de gevechtsstrategieën blijven hangen op deze inmiddels bijna afgesloten prachtige zondag. Mistig begonnen en aansluitend fris maar zonovergoten verlopen. Verlokkend om buiten bezig te zijn en me daar ook toe laten verleiden. Het was zondag, maar toch. Beetje fikken mag geen werk heten en geen buren in de buurt om d'r over te zeuren.
Na wat schrijfwerk en de lunch begin van de middag de vuurplek opgezocht en de vlammen in de benen gebracht. Links en rechts ligt al weken het resultaat van sporadisch snoeiwerk en maar begonnen dat op het aarzelende vuur te stapelen. Alles nat, tenminste aan de buitenkant en vooral lang en met zijtakken. Geen zin het voor het verbranden te portioneren en dus maar botweg op de brandstapel ermee. Het komt het enthousiasme van de vlammen niet tegemoet en al gauw moet toch vuurherstellend knip- en stapelwerk verricht worden.
Al bij de de tweede verzamelronde voel ik dat het fout gaat. De details zal ik voor mezelf bewaren maar het lijf verkrampte onmiskenbaar en ondanks allerlei oefeningen, gebedel en gemarchandeer lag een compromis buiten onze mogelijkheden, die van mij en mijn lijf. Werd mij hier duidelijk gemaakt dat ik buiten de waard had gerekend? Nog stug anderhalf uur doorgedouwd en toen ik compleet als een plaat aanvoelde, ben ik ermee gekapt. Vuur laten opbranden, boel opruimen en naar binnen.
Wat schets mijn verbazing? Geloof het of niet, mij verbaast het trouwens allang niet meer, op het moment dat de beslissing om te stoppen was genomen, ontspande het lijf, vertrokken de krampen en leek binnen een half uur of zo niks meer aan de hand. Ff gedacht om verder te gaan, maar dat wijselijk maar gelaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten