Macaroni

 Vrijdag, visdag! De hele parochie, gemeente, heel Zuid-Limburg nam op vrijdag het door de kerk gepromote stukje vis. Iedereen behalve wij. Zeer tot mijn vader's spijt heb ik later begrepen. Hij wist hoe vis smaakte, de voor de rest was het een kwestie van niet weten en dus niet deren. Wij kregen macaroni, macaroni met ei. Het ei niet gebakken tot een mooi omelet, of als spiegel, dubbelgebakken, geklopt of als roerei zonder spek. Nee, ook niet gepocheerd of domweg gekookt. Als de deegwaren het stadium beetgaar ruimschoots waren gepasseerd, werden er een paar eieren in geklutst en het geheel dan goed door elkaar geroerd. De temperatuur van de macaroni liet de slierten eiwit en eigeel stollen en het resultaat was een zeer smakeloos ogende hap, die met suiker of maggie best te eten was.

 Het dictaat van moeder-de-vrouw. Wat de kok niet lust komt simpleweg niet op tafel. Geen sla, geen vis maar iedere dag weer soep, aardappelen, groente, vlees en een toetje. We zijn er alle vijf groot mee geworden en hoe het met die anderen 4 zit weet ik niet, maar ik kook gevarieerder maar sla ook dingen heel bewust over, namelijk dat wat me de eerste zeventien jaar van mijn leven werd voorgeschoteld.