Het is weer zover. Het duurt altijd even, voordat ik het door heb. Ik hik weer ergens tegen aan, maar zie nog niet wat. Dacht eerst dat het de omschakeling na Roemanië was, toen mijn pijlen gericht op het aanrollende winterseizoen en ook mijn slepende aanwezigheid op deze plek aan een nadere inspectie onderworpen. Geen van alle is het, niet op een bepalende manier, zelfs niet bij vereende krachten.
Wat is het dat me belemmerd, vertraagd, laat afwachten. Waarom steeds die eindeloos lijkende, schurende en slepende aanloop? Waarom niet een keer een helder en duidelijke richtingaanwijzer? Links, rechts of rechtdoor, wat maakt het mij uit, maar wel met een duidelijk vermeld doel en de nog te overbruggen afstand. Eindelijk weten waarvoor je wat doet. Lijkt me een genot, altijd al gevonden. Huis, haard, tuin, toekomst. Plek, mens, bezigheid, perspectief.
Als ik mijn oprijlaan afrij kan ik vier dingen doen: links, rechts, stilstaan of achteruit. De wereld, niks of mijn leven. Stilstaan is het niet maar zowel in mijn leven als in de wereld is er alleen onrust. Lauw, koud, kouder, ijskoud. Ik draai en denk, zoek en zwenk, voel en vertrek overal en nergens. Het is een vervelende toestand en is tot op heden steeds weer in stilte verdwenen. Laten de omstandigheden nu eindelijk kleur bekennen en kiezen, dan kan ik verder zonder dat vervelende onbevredigde gevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten