Niet het prachtige stabiele weer met de azuurblauwe luchten, uitnodigende ochtenden en onweerstaanbaar verleidelijke avonden waren de constante factor in de dagen die voorbij gingen maar mijn alom tegenwoordige onrust. Ik had er huis en haard voor verlaten, me weken ondergedompeld in de drukte van Rome in het voorjaar en daarna de onherbergzame stilte van Umbrië opgezocht, maar de drukte in me voelde geen behoefte om achterover te leunen. De drukte stampte als een diesel op toeren in mijn binnenste. Klaar om in beweging te komen en niet meer te stoppen. Mijn voet stond op de rem, maar hield ik nou iets tegen of joeg ik een niet te beteugelen kracht op naar een onafwendbare explosie.
Ik stond op, pakte de trui van de kapstok, stapte naar buiten, sloot de deur en liep bergafwaarts richting het dorp. Een klein uur de tijd om mijn gedachten te laten verwaaien, voordat ze vorm hebben gekregen en de rest van de dag onder een loden last verpletteren.
De weg slingert in ruime bochten, van huis naar gehucht het dal naar beneden. Ooit werd deze weg door de inwoners van het dal eens per maand afgelegd om inkopen te doen op de lokale markt. Toen waarschijnlijk een feestelijke aangelegenheid, de mensen in hun zondagse kleren, overal loslopende beesten, mensen die elkaar begroeten alsof ze elkaar jaren niet gezien hebben, stampvolle cafés en lange gedekte tafels om het nuttigen met het aangename te verenigen. Nu is het op de derde donderdag van de maand een trieste bedoening ter grootte van 4 kraampjes, 3 lokale producenten en een marskramer. Het café is net zo leeg als anders en het restaurant gaat pas ‘s avonds om negen uur open. Er wonen veel meer mensen in het dorp dan vroeger in het hele dal, maar boodschappen doe je op zaterdagochtend in de super 7 kilometer verderop.
In de stilte van de middaghitte loop ik het dorp binnen. Nog niet iedereen is naar binnengevlucht voor de warmte. Ik wens de sterkeren een prettige middag en loop regelrecht naar het café. Bier! Omdat de laatste activiteit snel verdwenen zal zijn, blijf ik binnen zitten en kijk naar een stel oude mannen die elkaars aanwezigheid zwijgend op prijstellen zonder hun aandacht aan de drukte van de tv te verspillen.
De bardame probeerde tegen beter weten in bij binnenkomst een gesprekje met me aan te knopen, maar heeft zich inmiddels achter haar kruiswoordraadsel teruggetrokken. Ik kom hier niet voor een gesprek. Ik kom hier om alleen maar niet in mijn eentje te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten