Doeii

 Het gaat weer niet van harte vandaag .....

Droogstand

 Weer geen water. Gistermiddag ineens geen druk meer en in de avond geen druppel meer. Moet de winter nog beginnen. En weer niks geen berichtgeving. Kan natuurlijk ergens iets gesprongen zijn, maar ook bij onderhoudswerkzaamheden geldt, dat je het wel merkt wanneer het weg resp. weer terug is. Natuurlijk eerst de eigen leidingen bekeken maar gezien de druk, die er normaal gesproken opstaat. zou bij een probleem het water je letterlijk tegemoet komen gespoten. En voor bevriezing is het echt te vroeg. Die paar graden, die de temperatuur af en toe onder nul vertoeft, zijn niet voldoende om een leiding af te sluiten.

 Op zich allemaal niet zo'n probleem, als het tweede toilet zoals bedoeld op de put was aangesloten, maar dat is er met de vertraging in de tuinkamer nog steeds niet van gekomen. Nu dus een kwestie van zelf putten en met emmers sjouwen. Al dat soort dingen, ook bijv. de wasmachine, vallen pas op hun plek als de schuur aangepakt is en er werk- cq opslagruimte komt, die afgesloten en deels zelfs verwarmd kan worden. Dan komt de tweede kelder vrij vanwege de verhuizing van alle gereedschap en klusmaterialen. Dan kunnen de honden richting de schuur, de wasmachine en putpomp naar de tweede kelder, de inmiddels dichtgeslibte gastenruimte leeggeruimd, etc.

 Alles blijft met alles verweven. De verbouwde schuurt zou het einde moeten inluiden van een inmiddels een paar jaar durende stoelendans. Zou moeten. Dat is het idee. Moet nog steeds een schets maken van de bedoeling. Kan ik direct zien of het gewenste effect werkelijkheid gaat worden met twee afgesloten, twee meer open, en 2 of 4 volledig open ruimtes op de plek waar nu de houten schuur staat. Eigenlijk best wel zien in. Zowel het tekenen als het realiseren. Alleen het idee van een terugkeer in die verbouwingstoestanden maakt het minder aantrekkelijk.

Ongehoorzaam

 Prada weer niet mee teruggekomen. Tegen beter weten in haar de vrijheid laten genieten. Helaas staat er niks tegenover. Dat moet de dame nog steeds aan het verstand gepeuterd worden. De hoop was, dat ze moegerend zich wel zou melden, maar ook daar is niks van gekomen. Ze was eerder dan mij terug in het dorp, had echter geen zin om de binnenplaats op te gaan. Op dat soort momenten heb ik dan iets van "Zak dan toch in de stront." Nu zal Prada het rollen erin niet nalaten, als ze de legenheid krijgt, maar dat bedoel ik niet.

 Helaas is er niks dat op enigerlei wijze een negatieve prikkel kan geven, die haar vrijheid minder aantrekkelijk maakt dan het (nu) is. Ja, ze kan natuurlijk aangereden worden, maar dat een beetje teveel van het goede en de kans op een verkeerd afloop ipv het verkrijgen van een leereffect, veel te groot. Het risico zit er wel in en eerlijk gezegd is het in de mogelijkheden ingecalculeerd. Ik kan niet zeggen, dat het haar schuld is, maar het algehele gebrek aan medewerking van haar kant weegt ondanks de leeftijd toch wel mee.

 Ik heb meer afstand dan in de jaren dat Sammy en Katrien er met regelmaat vandoor gingen en dat terwijl hen in principe minder kon overkomen dan nu Prada. Maar dat is achteraf. Bovendien weet Prada beter wat een auto is en hoe snel die kunnen rijden. Zegt ook niet alles, want het zijn niet alleen pups, die je doodgereden langs de weg vindt. Maar goed, de poort staat open. Mevrouw kan naar binnen, maar ik ga er niet achteraan lopen en dat niet alleen omdat het buiten vriest. Ze bekijkt het maar. De neiging om haar van haar vrijheid te laten genieten, wordt er niet groter door. Maar hoe breng je die boodschap over??

100

 Voor de elfde keer op een rij de honderd blogbijdrages in een mnd gehaald. En in december zal het ook wel lukken. Was een beetje de verborgen agenda voor het lopende jaar en direct ook de laatste stimulans, die ik mezelf qua blog kan geven. Zou niet weten welke worst ik me nog meer voor de neus zou kunnen houden. Begonnen met minimaal een bijdrage per dag is het de afgelopen zes jaar ieder jaar alleen maar meer geworden. Met groeicijfers waar een beetje bedrijf jaloers op zou zijn. Maar ik ben geen commerciële toestand en hoef al helemaal geen aandeelhouders tevreden te stellen. Ik ben nu, denk ik, een beetje op de top (± 1350) van het kwantitatieve kunnen. Drie gaat meestal fluitend, de vierde bijdrage is minder vanzelfsprekend. Die 'verplichting' ga ik me ook niet opleggen. Het moet tenslotte leuk blijven en dat is het tot op heden nog steeds.

 Het moet dus raar lopen wil ik in 2018 niet verder neuzelen op deze plek maar dan zonder groeiverplichting. Het zou mooi zijn, als ik ipv de kwantiteit wat meer aandacht aan de kwaliteit kan en ga besteden. Meer 'Overpeinzingen' en 'Schrijfsels' ipv het dagelijkse getut. Niet de eerste keer dat die wens benoemd wordt. Vooral meer 'Schrijfsels'. Loslaten die werkelijkheid, zo die überhaupt al bestaat. Afstand nemen van het geneuzel van het bestaan. Op dat wolkje plaatsnemen en van bovenaf het serieus bedoelde maar volstrekt zinloze gezwoeg gadeslaan, al die mensen volgen die zo ingenomen met zichzelf menen te weten hoe alles moet, liefst ook voor anderen. Al die mierenachtige activiteit maar dan door mensen als koploze kippen.

 Kopzorg voor het volgende jaar. Eerst december nog, de kerstballen en dito boom, Lebkuchen, rode port, O&N, champagne en het ontbreken van vuurwerk, de warme sterke drank op nieuwjaarsmorgen en het dunnetjes overdoen van Oudjaarsavond op de eerste avond van het nwe jaar. Als er dan nog iets te wensen valt, is het tijd genoeg voor goede voornemens.

Klaren

 Midden van de week. Een mooi dag om het administratieve geneuzel af te ronden. Een paar betalingen, wat dingen kopiëren en aangetekend versturen en voor de rest het kaf van het koren scheiden. Onder handbereik houden van de lopende zaken zoals electra, gas en water. Opbergen wat met het vertrek uit Frankrijk in feite is afgesloten. En een tussencategorie van wat nog sleept, speelt, zou kunnen opspelen. Het een gewoon op een stapeltje, het ander in een verhuisdoos bij nog ouder spul en de rest in een archiefdoos met duidelijk vermelding erop van de inhoud.

 Als dat allemaal gedaan is, mag ik .... Ja, wat? Verder met het volgende klusje vrees ik. Voorlopig keuze te over.

Raadsel

 Gisteravond ergens tegen tienen te moe om nog wat voor elkaar te krijgen, Rosa de deur gewezen, afgedaald naar de tuinkamer om de tegelkachel van een laatste ronde hout te voorzien, alle honden een aai over de kop gegeven en via bad in bed gekropen. Tot zover zo goed. Vanochtend even na zeven voor het eerst op mijn mobiel gekeken voor de tijd en me nog een keer omgedraaid. Niet donker meer maar ook nog niet licht.

 Ik weet niet meer of ik daarna of daarvoor iets meende te horen wat op gefluit leek. Een korte tweetoon die meestal ingezet wordt om aandacht te trekken. Ff aandachtig geluisterd of ik me vergist had of niet en besloten dat het een rare kreun van een van de honden zal zijn geweest. Een half uur later vond ik de katten toch wel erg veel lawaai bij de slaapkamerdeur maken en ben het bed uit gegaan. Tot mijn verbazing liepen drie honden binnen rond.

 Even getwijfeld aan mijn geheugen, de mogelijkheid van een nachtelijke slaapwandelactiviteit overwogen en met een scheef oog naar de ladder gekeken. In theorie zou een van die drie honden, Prada, de ladder opgeklommen kunnen zijn, maar Rosa is er te jong voor en een teckel zie ik het niet doen. Dus die fluittoon is ws iemand geweest, die iets wilde en de voordeur  heeft geopend, terwijl alles binnen onverlicht en overduidelijk nog niet actief was. Daar heb je dus waakhonden voor ..... Zeven stuks vannacht en ik kan me geen aubade van hondengeblaf herinneren. Is haast onmogelijk. Prada is niet bepaald toeschietelijk naar onbekenden. Zien of we kunnen achterhalen wat precies gebeurd is.

Rommelen

 Zo'n hele dag een beetje aan tafel zitten te klooien met papierzooi levert niks geen prachtige gedachten op. Niet vandaag in elk geval. Enkel en alleen op de papieren geconcentreerd geweest.  De laatste Franse rekeningen kregen me nieteens die kant opgetrokken. Geen nostalgische gevoelens of filosofische aderlatingen. LpM is voorbij en ik zal naarmate de tijd vordert, voortschrijdt is mooier, er hooguit nog minder bij stilstaan dan ik nu doe. Ben ook nooit meer bezig met de OudeGracht of de flat in Tuindorp. Je trekt deuren dicht en laat het verleden achter je. Tenminste in mijn geval.

 Het geeft al dat geruim een overbodig tintje. Waarom nog bezig zijn met wat voor jou is afgehandeld? Tja, voor jou wel, maar dan vergeet je ff al die zichzelf in stand moeten houdende instanties. Nee, ik duik er nu en ook straks niet verder in. Ik moet iets met de bank zolang ik een Franse rekening heb en, mooi ff vergeten, iets met het Franse pensioensysteem, vanwege de verrichtte werkzaamheden. Maar geloof me, dat zit al tegen de grens van het acceptabele aan. Meer kan ik er niet bij hebben.

 Dus ipv mooie gedachten hebben, doen de beren op de weg aan stuivertje verwisselen ... als ik niet uitkijk. Laat ik daar morgen wat stokjes voor steken. Lijkt me een mooie afsluitende aanzet. Ik ga schieten. O nee, dat was afgelopen. Toch in korte tijd een zekere behoefte weten te creëren. Daarover straks misschien meer.

Inzichtelijk

 Het geheugen werkt nog, dat doet deugd. Gaande het ordenen missen papieren en dan is het de vrg waar je die zou moeten zoeken.  De ene keer al in dozen weggestopt, de andere keer onder een verhuisdoos belandt of in een plastic zak vanuit 24 meegekomen en er nooit meer uitgehaald. Ja, zolang loop ik mijn verantwoordelijkheid al te ontlopen. Langer nog in feite. Het moment waarop de door de verhuizing ingegeven consequente ordening zijn regelmaat heeft verloren, was rarara .... het vertrek uit Frankrijk.

 Natuurlijk wel een paar keer globaal alles op een rijtje gelegd, maar dat heeft enkel tot aparte stapels geleid. Nu is vanaf begin 2015 alles overzichtelijk bijeen gestopt. 'Alles' is dan 98,7%. Er zijn wat af te handelen zaken en het is niet geheel duidelijk wat categorie 'Passé' is en wat mogelijk nog na blijft druppelen. Je sleept overal iets van mee en overheden reiken ver over geografische grenzen en verblijfstijden heen.

 Gelukkig blijven de tot nog toe bekende ontbrekende schakels beperkt tot een missend bankafschrift en een ontbrekende hotelrekening. Geen zaken waar de wereld door zal veranderen, als ze niet meer boven water komen. Verder komt vanalles bij elkaar en is er natuurlijk ook die ene verrassende inhoud van een enveloppe, die je om de een of andere onduidelijke reden nooit hebt geopend. Morgen weer verder.

Ordening

 Het gaat schoksgewijze en van de hak op de tak maar weer een paar beren van de weg gekegeld. Het pakket sneeuw buiten voorkomt de verleiding om iets met 'buiten' te willen, dus ik kan binnen rustig verder rommelen. Vandaag door al die aparte, min of meer eenmalige rekeningen van de afgelopen 2-3 jaar ploegen en zien wat het bewaren waard is en wat gewoon weg kan.

 Als ik de huidige papierrommel op orde heb en ergens de komende winterweken een moment is, waarop ik mijn blik naar het oneindige wil richten en dom een paar uurtjes iets te doen wil hebben, kan ik ook aan de slag met de laatste papieren uit Frankrijk. Betreffende het bedrijf. Vijf jaar bewaarplicht heb ik wel gehad denk ik. Ooit trouwens ergens zien staan, dat ik dingen tien jaar moest bewaren. Daar ga ik niet aan beginnen. Het zijn iets van 4 verhuisdozen, waarvan de inhoud door de papierversnipperaar heen kan.

 Dat is het echte opruimen. Weg (!!) en niet verplaatsen van de ene plek naar de andere. Maar het zijn direct zo ongeveer de laatste weg te gooien spullen, Voor de rest moet de inhoud van de dozen toch echt op rekken, in laden of aan de muur terecht komen. Soms onwaarschijnlijk maar straks ongetwijfeld alsof het nooit anders is geweest.

Witten

 Buiten wordt druk gewerkt aan de kerstsfeer. Niet door ons of andere decoratieverzorgers maar door het weer. Het sneeuwt en hoewel het tamelijke natte zooi is, maakt het niet de indruk, dat het gauw stopt. Het dwarrelt er lustig op los. In de afgelopen uren is het hele dorp langzaam maar zeker met een witte laag bedekt. De oranje straatverlichting erbij en het plaatje is rond.

 Sneeuw buiten. Sneeuwbanden in het gastenverblijf. En voor de deur een auto waar die banden niet op passen. Het repareren van een ongeluksauto kost een hoop tijd. Ik zou gebeld worden, als ze met mijn auto zouden beginnen. Dat belletje heb ik tot op heden niet gehad. Hoop dat ze het vergeten zijn en ondertussen wel al met de C5 bezig zijn, anders zie ik het voor de feestdagen niet meer gebeuren.

 Wordt een gezellige wintertijd op deze manier. Zeker als de inmiddels al ruim op voorsprong liggende sneeuwhoeveelheid tov vorige winter doorzet. Knusjes thuis blijven geblazen muv O&N dan.

Oprukken

 De chaos krimpt. De stapels verdwijnen. Mapjes dikken aan of worden juist uitgekleed. Het overzicht was niet verloren, maar is nu al stukken eenvoudiger geworden en ik ben nog niet klaar. Natuurlijk duiken er ook een paar zaken op, die onopgemerkt zijn gebleven of gewoon bewust  genegeerd. Geef niks. Hoort er een beetje bij, debet aan mijn afkeer van het maandelijks betalingscircus.

 Straks of morgen de laatste ruis ruimen en dan is het enkel een kwestie van bijhouden. Ahum...Waar was het ook weer, dat het iedere keer ontspoort? Ach, laat maar zitten ook. De klus is bijna geklaard en bij het bijna gaat het deze keer niet blijven. Kijk, dat is de juiste instelling. Niet loslaten nu!!

Nostalgisch?

 Nieuwe week, nieuwe kansen. De weg is niet meer compleet beergeblokkeerd. Zien, dat we ook de laatste hindernissen uit de weg ruimen. Om te beginnen mijn lijstjes eens nalopen. Die een of twee op papier dan wel digitaal geregistreerde rijtjes, maar vooral toch alle lijsten en lijstachtige toestanden in mijn hoofd. De voornemens, wenselijkheden, ideeën, plannen, noodzakelijkheden, mogelijkheden, alternatieven, prioriteiten en ongetwijfeld nog een 'etc.'.

 Op enthousiasme kan ik me vanochtend niet betrappen. Maar gewoon beginnen dus. Discussie heeft geen zin. Afwas en dan direct op de papierzooi storten. Het vooruitzicht die zooi eindelijk weer een keertje op orde te hebben, heeft iets aantrekkelijks. Het doen, minder. Helaas kom je niet aan bij het ene zonder het andere. En wie weet heeft het doorbijten een stimulerende werking op wat volgt in de rij.

 Bijna een ouderwetse maandagstart uit mijn werkende en baasafhankelijke bestaan. Voor 2000 dus. Dat is toch alweer wat jaartjes geleden. Iedere keer weer die blik op oneindig en het verstand op nul of bijna nul. Niet nadenken, domweg doen. Niet met 'waarom's' worstelen, je pakketje 'te doen' uit het rek trekken en aan de slag gaan. Ik had er nog kunnen zitten. Ws nog een paar een keer een stap omhoog weten te maken bij gebrek aan beter of vanwege vermeende verdiensten, had nog meer geld gevangen voor hetzelfde soort onzin en zo langzamerhand moe van de zinloosheid gedwee wachtend op mijn pensionering.

 Hoe het nu gaat, maakt me lang niet altijd blij, maar dat is toch vooral, omdat ik niet murw-verveeld bent en nog iets opstandigs in mijn donder heb. Daar bovendien alleen mezelf mee lastig val cq dwars zit. Dat had dus vele malen erger gekund.

Dagopbrengst

 Pageviews per land (27-11-2017, 09:08):

 Italië 100, Nederland 6, Oekraïne 4,Verenigde Staten 4, Frankrijk 3, Polen 2, Brazilië 1, Spanje 1, Rusland 1

 Voor de derde mnd op een rij een regelmatig, maar dat zijn er meer, maar vooral buitensporig omvangrijk of moet ik zeggen royaal Italiaans bezoek. Trouw om de andere dag, ergens in de vroege ochtenduurtjes. Ik zal er niet over bezig blijven (Had ik dat al gezegd?). Het houdt vanzelf eens een keertje op. Niet dat het ooit normaal zal worden, dan zou het oa voor de rest meer vaart moeten lopen, maar verder dan constateren wat al meermaals geconstateerd is, zit er gewoon niet in.

 In zoverre ik het overzien kan, schuilt er geen kwaad in. Niks wijst naar oneigenlijke toestanden. Blogs worden niet, zoals het toen bij de Russen was of nog is maar wordt het nu weggefilterd, massaal overvallen door buitensporig Italiaans interesse. Het is (ws) als een vlucht trekvogels, die uit het niets opduiken. Voor kort of langere tijd een pas op de plaats maken en tenslotte verder trekken. Het frappeert, maar dat is nauwelijks meer frappant te noemen

Geluidsdrager

 Met André Rieu en zijn walsmuziek op mijn nwe Pc zit ik verbannen achter mijn laptop te proberen iets aan het blog toe te voegen. Moet zeggen, dat het soort muziek mij niet stimuleert. Het is ook meer een poging om te zien of een Dvd van hem het nou deed of niet deed. Had ie onder Windows 7 op de laptop gewoon moeten starten, wat ie niet deed, onder Windows 10 werkt het helemaal niet, want daar maakt dat element geen onderdeel meer uit van de standaard programmatuur. Het kost ff om er achter komen, maar dan heb je ook niks. Hoe krijg je het bedacht. Je moet een apart programma aanschaffen. Kortom nogmaals je beurs trekken.

 Nou mooi niet. Het kan natuurlijk altijd anders, zeker met de Open Source toestanden. VLC gedownload en hoppa, spelen maar. Echt lekker ging het echter nog niet. Dan is het de vrg; Is het de Dvd of het programma? Gelukkig heeft Mariana meer Dvd's. Helaas allemaal in de categorie 'verkeerde muziek'. Zo luister ik dus naar het volgende schijfje van Rieu in de hoop, dat niet weer afspeelproblemen opduiken. Twee uur en een x-aantal minuten .....

 Tijd voor een koptelefoon. Die zal er sowieso moeten komen, want als ik definitief zwicht voor de door Mariana gewenste Tv in de slaapkamer, dan wil ik behalve het beeldgeflikker niet ook nog getrakteerd worden op een partij slaapverstorend geluid. Hoewel  .....  ik denk, dat het neer zal komen op het uitschakelen van de kijkdoos (woord past niet echt bij een flatscreen!), als ik naar bed ga, omdat zij dan lang en breed zal liggen slapen.

Week-einde

 En passent de meest (administratieve) beren van mijn weg geruid. Nog mijn gal spuien naar wat beroerde SAV afdelingen (Wat is dat in het Nederlands? Klantenservice?) en dan zijn er nog wat zaakjes, maar niks van het belemmerende soort. Zou een onbeladen begin van de nwe week  kunnen betekenen. Maar niet op de feiten vooruitlopen.

 Eerst deze landerige zondag achter de rug brengen. Een dag die naarmate de uren vorderden meer en meer inkakte. Verder het niets in, dan waar ik nu een beetje verdwaasd zit te zitten, is nauwelijks mogelijk. Een avond waar een spelletje patience perfect bij zou passen. Het zwarte gat na de tweede voltooiing van Dishonored? Zou bar zijn. Zal ook wel niet. Gewoon een beetje meer zondag dan het normaal al op zondag is.

 Anderzijds gewoon rust dus. Niks verkeerd mee zou ik zeggen. Je verlangt ernaar en als je het hebt, dan degradeer je het door het af te doen als landerigheid. Is het ooit goed? Ws niet.

Hint?

 "Geen woorden maar daden". Het deuntje zeurtje al de hele ochtend door mijn hoofd. Heb niks met Feyenoord. Dat deel kan me gestolen worden, maar die kreet is wel frappant. Ik zou het tot lijfspreuk van het moment kunnen bombarderen. Slecht voor het blog maar verder enkel voordeel.

1234

 Ik heb het al lang niet meer over mooie getallen gehad, maar dit is er weer een. Dat het het aantal blogbijdrages tot op heden 2017 is, maakt niet uit. Het kan ook de tijd zijn 12:34. Zoiets als 22:22. Beide momenten waarop ik om de een of andere reden vaak naar de klok kijk. Het is de schoonheid van eenvoud en regelmaat cq volgorde. Het verschijnen verblijdt, licht en lucht de boel ff op om vervolgens weer in de grijze massa, de slepende sleur onder te duiken.

Tweedehands

 De tweede doorloop van Dishonored_2 afgerond. En het voel een beetje bekocht. De vormgeving van het eind is van dezelfde knulligheid als bij de eerste keer. Al mijn terughoudendheid heeft er alleen toe geleid, dat een wat minder twijfelachtig persoon de macht heeft gekregen in het deel van 'mijn rijk' van waaruit de ellende in dit verhaal was voortgekomen. Om me daar nou zo netjes voor gedragen te hebben ... Het enige echte voordeel was het geringere aantal tegenstanders, dat ik gaande het spel tegen kwam. Hoe meer bloed je laat vloeien, des te meer dwarsliggers kom je op je pad tegen.

 Maar soit. Wat ik nu wel graag had willen weten, is het percentage van de speelwereld, waar ik doorheen ben gekomen. Er zijn statistieken van het aantal uitgeschakelde tegenstanders en de wijze waar je dat doet, de hoeveelheid geld die je weet te scoren en ook voorwerpen waarmee je je krachten kunt oppeppen, maar of ik nu de helft of vrijwel 90% van het spel gezien heb, weet ik dus niet. In de tweede doorloop hele stukken tegen gekomen, die ik eerder nog niet gezien had. Maar was het dat of is er nog meer??

 Een derde doorloop, eentje zonder een enkel spatje bloed en uitgebreid alles na lopen zal ik niet uitsluiten. Maar voor het moment heb ik het ff gehad met de wereld van Emily, Corvo, Dunwall, Meagan, Sokolov, Karnaca en Delilah. Kan ik eindelijk de nwe Pc herformateren en Windows 10 op z'n plek zetten.

Dagbegin

 Het beloofd een mooie dag te worden. Het is november, bijna december dus zon betekent vorst maar dat geeft niks. Met veel plezier het hondenrondje gelopen. Voor de tweede maal was Rosa mee. Bulkend van energie trekken aan de lijn in een poging om met de andere honden mee te rennen. Zelfs Prada aan de lange lijn is te ver weg voor de lengte van haar lijntje. Ze luistert redelijk en is op mij gericht. Dat moet ik er in houden, beter inhouden dan bij Prada.

 Het is heerlijk om honden van hun vrijheid te zien genieten, maar Prada heeft daar de boodschap aan mij in verloren. En die krijg ik er zo 1, 2, 3 niet weer terug in. Vooralsnog krijg ik de middelvinger als ik haar roep. Als dat niet snel verbeterd, zal ik zwaardere middelen moeten inzetten. Dan wordt het tijd om de 'electro-shock' halsband uit de verhuisdozen op te duikelen. Een middel dat een hoop tegenstanders kent, maar mij toch ooit mooi geholpen heeft om Sammy en Katrien hun spontaan ontstane voorliefde voor het opjagen van Thierry's koeien af te leren. Maar zover is het nog niet.

 Het zou mooi zijn, als ik ermee zou kunnen dreigen. Helaas werkt dat niet bij honden. Als ik er mee aan de slag ga, zal ik Prada moeten leren, dat het beter is om op de 'piep' aan mijn vraag te voldoen. Zoniet, dan .... Is ook een beetje 'dreigen met' maar minder vrijblijvend. Uiteindelijk komt de dame wel, als het haar past, ook vandaag, maar zo zit de wereld niet in elkaar. Tenminste, dat is niet mijn keuze.

Griezelig

 Tot zover iets van de buitenwereld. Niet teveel mee bezig zijn, want dan moet ik ook iets met die zogenaamde 'ver van mijn bed show actualiteiten' die de neiging hebben zich in je bed te nestelen en zich tot in het detail met je privé-leven te bemoeien. Neemt CDA-kopstuk Buma over zijn wens om een Internetautoriteit op poten te zetten (AD). Alles onder het mom van 'de burger beschermen tegen...'. Ja ja, zoals al die steeds wurgendere en absoluut tè ver reikende ingrepen in de privé-sfeer onder het mom van terroristenbestrijding. Dat argument werkt schijnbaar niet meer, dus nu is het 'nepnieuws' wat de klokslaat als argument om de duimschroeven verder aan te draaien.

 Het is een heilloze weg al dat zogenaamde beschermen. Het tuigt enkel een controle-apparaat op, dat op een gegeven moment gegarandeerd de oorspronkelijk reden van optuigen uit het oog verliest en oneigenlijke paden gaat bewandelen. Want waarom zou je niet ...... (vul maar in) want de middelen zijn er en het is zonde om daar geen gebruik van te maken. Die middelen hadden er nooit mogen èn nooit hoeven te komen, want waarvoor ze opgezet zijn hebben ze nooit gefungeerd. Misschien waren het sowieso slecht drogredenen. Maar eenmaal ingesteld, draai je een controle-systeem niet meer terug.

 En dan kun je je wel verzetten tegen dit soort overheidsstrevens, maar dat verzet krijgt iets surrealistisch, als je anderzijds systemen omarmt als Facebook, Google, WhatsApp. Je huis volplemt met van die consumentvriendelijke en meedenkende gadgets als Google home of de variant van Apple of Amazon, de Nest thermostaat. Je Tv kijkt via het internet, muziek niet meer van CD luistert maar streamt en bijv. de komst van de autonome auto toejuicht, een auto die straks misschien beslist, dat jij opgeofferd mag worden, omdat je ruim ouder bent dan de persoon, die voor de auto springt. Je kunt beter gewoon last van nachtmerries hebben.

Anders

 Het is een verademing om te zien, dat ik niet de enige ben, die niet zo optimistisch is over de politieke ontwikkelingen in Nederland, zonder nou direct bij de PVV terecht te komen met hun Islam-gedram.

Thierry Baudet: Rutte heeft een grenzeloze machtshonger
(Romana Abels 24 november 2017, Trouw)

 Baudet zegt het zonder twijfel in zijn stem: "...als wij volgende keer in de regering zitten." Hij weet zeker dat zijn Forum voor Democratie, nu met twee zetels in de Kamer, zal uitgroeien tot regeringspartner en een trotse massabeweging met een conservatief gedachtengoed. Morgen komen 2000 partijleden naar de Amsterdamse Rai, al hebben ze er niet veel te zeggen. Baudet: "Het is een grote denkfout om te vinden dat een partij die voor democratie is, zelf ook in alles volledig democratisch moet zijn."

 Het is een missie, zegt hij. Sinds maart maakt de 34-jarige Baudet deel uit van de Tweede Kamer. Veel plezier beleeft hij er niet. "Dit is het meest stompzinnige wat ik ooit in mijn leven gedaan heb", verzuchtte hij onlangs na een Kamerdebat.

 "Door dat regeerakkoord ligt de uitkomst van de debatten in principe al vast", legt hij een dikke week later uit, op een late zondagavond in een Amsterdams café. Het is ingewikkeld een afspraak te maken - Baudet is druk, maar dit moment was in zijn agenda nog beschikbaar. "Het is een rituele dans voor de bühne, waarbij niet of nauwelijks geluisterd wordt naar de argumenten. Je kan met een heel goed verhaal komen of met een heel slap verhaal, het maakt eigenlijk niet uit. Het besluit ligt al vast."

Is dat een verrassing?

 "Nee. De democratie functioneert al een paar decennia niet zoals zou moeten. Hans van Mierlo zei in de jaren zestig precies hetzelfde. Het is niet nieuw en ik claim ook geen originaliteit, maar het is wel een heel groot probleem. Het Kamerwerk is daardoor gereduceerd tot eindeloos jeremiëren over micro-onderwerpjes. Alle grote kwesties zijn al lang bedisseld achter de schermen. Dus dat vind ik niet zo leuk, nee."

Wat is wel leuk?

 "Wel leuk is het opbouwen van de partij. Vandaag heb ik de hele dag met jongeren gezeten die in provincies de jongerenafdelingen aan het opzetten zijn. Die heb ik getraind, hartstikke leuk.

 "Ons model is de sociaal-democratische beweging zoals die 100 jaar geleden begon. De SDAP, de voorganger van de PvdA, had eigen zomerkampen en eigen scholen, eigen tijdschriften en een omroep. Die wilde zich op allerlei manieren uitbouwen. Dat is eigenlijk ook onze visie. Wij willen een hele brede beweging worden, niet alleen parlementair."

Ik zag dat er nu ook een internationale tak is?

 "En er is een wetenschappelijk instituut en een jongerenafdeling. De partij heeft leden, ik ben bezig met provinciale teams en in Amsterdam is er een afdeling in wording."
Het zijn geen afdelingen, toch? Eerder een soort adviescommissies. Uit het huishoudelijk reglement begrijp ik dat ze geen rechten hebben.

 "We noemen het nu teams. Het is zoeken naar wat nou de juiste manier is. We willen niet dat de unieke kans die we nu hebben, ontspoort doordat er intern gerommel is. We willen eerst rustig de club opzetten."

Voor iemand die zegt dat democratie het hoogste goed is, best merkwaardig, niet?

 "Nee, want er is een fundamenteel verschil met een democratische samenleving voorstaan en als partij ook volledig democratisch moeten zijn. Zoals een bedrijf dat bijvoorbeeld onderdeel uitmaakt van de vrije markt, daar hoeft niet binnen de bedrijfsmuren ook alles aan de vrije markt over worden gelaten. Of als je Italiaans gaat koken, dan hoeven niet al je ingrediënten uit Italië te komen."

Waaruit bestaat de leer van Baudet?

 "We zijn nu onze ideologie aan het uitdragen. Ik zie Alexis de Tocqueville als de grondlegger van onze beweging. Dat lezen we nu met de teams en met studenten. Dat is ontzettend leuk. Het is zo'n boeiende man met een boeiend gedachtengoed. We lezen zijn boek 'democratie in Amerika'. Dan blijkt voor een heleboel mensen dat hun enthousiasme over Forum voor Democratie op één bepaald punt, opeens klopt met de andere punten. Een ondernemer die iets ziet in ons standpunt over de belastingen en de overheid, of een ander die juist aangetrokken werd door onze kritiek op de massa-immigratie, die zien allebei ineens het geheel."

Wat van De Tocqueville is te herkennen in het Haagse bestaan?

 "Hij beschrijft hoe democratie veel kansen geeft, maar ook gevaren kent. Het belangrijkste risico is dat we allemaal grijze muizen worden die hard werken, zonder grandeur of diepe dalen. Dat we een doorzonbestaan leven, met een overkoepelende staat die alles voor ons regelt. Dan zijn we werkbijtjes in een bureaucratisch web terwijl de grote politiek, de grote idealen, geleidelijk teloorgaan. Het debat gaat dan de hele dag over extreem kleine neuzeldingen waar iedereen enorm opgewonden over doet, maar de richting van de geschiedenis kunnen we niet meer sturen."

Hoe past u zijn ideeën toe in de Kamer?

 "Ik vertaal dat in pleidooien. Zoals met de Groningse gasschade. Daar zie ik dat ook onze politiek helemaal vastzit in bureaucratische overlegstructuren. Alles wordt ondergebracht in vergaderprocessen, commissies, comités. Dat beschrijft De Tocqueville al, daar waarschuwt hij voor: een typische reflex van timide werkbijen. En die mensen in Groningen krijgen daardoor almaar geen schadeloosstelling. Omdat niemand gewoon wil zeggen: op 1 december keren we alle schade uit. Ik verbeeld me dat er heel veel mensen zijn die zich aangesproken voelen door iemand die zegt dat het wel kan en moet."

Uw fractie dient steeds een verbazingwekkend aantal moties in. Waarom toch?

 "Ik wil laten zien dat het anders kan."

Maar voor een gedegen besluit is toch iets meer achtergrond nodig, toelichting, overleg?

 "De figuren in het Torentje en daaromheen verschuilen zich voortdurend achter precies dit soort excuusjes. Ze doen gewoon niks, ze zijn niet krachtig genoeg. Jouw vraag verraadt eigenlijk - ik bedoel het niet onaardig hoor - eenzelfde soort geesteshouding als zij hebben. We hebben een daadkrachtige man of vrouw nodig op dat ministerie die de bok op de haverkist bindt. Die gewoon de zweep erover gooit en zegt: ik ga het doen!

 "Het heeft ook te maken met dat minderwaardigheidsgevoel, dat we steeds denken dat het allemaal niet kan. Dat hadden wij ook in die zaaltjes toen we het Oekraïne-referendum bepleitten. Onze grootste tegenstander was niet dat ja-kamp, dat was een stel clowns, maar dat was het gevoel van machteloosheid onder de bevolking. We moesten de mensen de hele tijd motiveren dat het wél kon, dat het verdorie wél ging lukken. Bij veel van onze moties is er niet iets wat in de weg staat. Alleen gebrek aan durf, dynamiek en daadkracht."

Onlangs verweet jij Rutte opnieuw dat hij zijn werk alleen maar doet om voor zichzelf een baan in Europa veilig te stellen. Waarom zou dat voor hem dan zo belangrijk zijn?

 "Je kan het ook omdraaien: als het 'm niet om een vervolgstap gaat - wat drijft hem dan wél?"

Nou, hij kan toch een idee hebben dat hij de enige is die dit land een beetje door de versplintering kan polderen.

 "Maar hij zegt zelf dat hij geen visie heeft."

Dat kan toch de visie zijn? Dat hij volstrekt pragmatisch moet polderen.

 "Waarom zou iemand zijn leven besteden aan het managen van een land waarvan hij het gevoel heeft dat het op zich wel prima gaat? Het is zaak meer psychologisch te kijken. Zijn motief moet wel een vrij grenzeloze machtshonger zijn, dat kan niet anders. Of hij is een idealist, zoals ik, of hij is een machtswellusteling. Dat zijn de twee categorieën mensen die deze tunnel van de politiek in gaan. Het is duidelijk dat Rutte geen idealist is. Dat blijkt uit alles.

 "Hij verdedigt alles, tekent elk decreet uit Brussel, gaat akkoord met ongehoorde immigratie: het maakt hem allemaal niets uit. Heel cynisch. Dus hij wil hoger, hoger, hoger. Voor hem is premier van Nederland zijn niet het hoogste wat je kan bereiken.

 "Dat is wel zo voor mij, want ik vertegenwoordig het Nederlandse volk en ik heb helemaal niets met dat internationale gedoe. Voor een andere analyse die van hem een coherent psychologisch figuur maakt sta ik open hoor, maar ik kan niks bedenken."

Maar is het nodig dat u zich op die manier tegen die mensen afzet? Rutte had ook bij Akzo Nobel kunnen werken voor tien keer zoveel.

 "Voor mij is het een groot raadsel dat zoveel mensen nog altijd op deze figuren stemmen. Een overweldigend deel van de Nederlandse bevolking deelt onze standpunten, zoals dat de massale immigratie nu wel echt even mag stoppen. Maar ze stemmen op partijen die de grenzen open willen houden. Ze stemmen op partijen die de Geneefse conventies willen handhaven, waardoor iedereen hier in principe asiel kan aanvragen en recht heeft op een procedure. Daar klopt iets niet. Ik zoek naar de ingang: wanneer denkt de Nederlander 'nu ga ik eens een keer stemmen op een partij die wél staat voor mijn ideeën'? Ik probeer daarom heel erg duidelijk te zijn. Daarom zeg ik voortdurend: 'deze man zit hier niet voor jullie'. Maar misschien werkt het averechts. Dat kan hè, als jij dat zo tegen me zegt dan zet me dat aan het denken."

Maar het dient natuurlijk ook het doel om duidelijk te maken dat Baudet er niet bij hoort.

 "Ik doe het ook wel omdat ik het oprecht stuitend vindt."

U kiest positie als de ander.

 "Neem nou die keer dat ik een legervest aantrok in de Kamer. Misschien dat jij daar ook aan dacht. Ik deed dat omdat ik Jeanine Hennis uitgesproken incompetent vind. Misschien ook dat jij zegt van: 'nou, moet dat nou zo'.

 "Maar we zijn een totaal overbodige oorlog ingerommeld omdat Koenders een baantje bij de VN wilde en er zit dan zo'n muts die helemaal niets met defensie te maken heeft, die er helemaal niets vanaf weet, een beetje een stoer verhaal op te hangen. Die is helemaal niet bezig met het leger. Het interesseert haar niets. Dat vind ik echt oprecht schandelijk.

 "Ik snap wel dat je altijd moet nadenken over hoe je dat nou moet brengen. Maar er zijn nog steeds heel veel mensen in Nederland die toch heel autoriteitgevoelig zijn, zoals mijn vader. Inmiddels is ie natuurlijk wat opgeschoven, maar hij dacht altijd oprecht 'als iemand drie keer terugkomt in het kabinet, dan moet die wel heel vreselijk goed zijn'. Dat wil ik openbreken."

Maar een beeld schetsen van bewindslieden als totaal egocentrische mensen dat doet iets. Daarmee wordt achterdocht aangewakkerd.

 "Ja, maar ten aanzien van de macht mag dat. Dat zou heel gezond zijn. Er moet bij de Nederlanders een moment van ontwaken komen. Ik begrijp niet dat andere mensen niet net zo gepikeerd worden als ik."

Ziet u uzelf als het begin van een revolutie? Als degene die de mensen moet wakker schudden?

 "Ik hoop het. Want kijk, politiek gaat over extrapoleren. Als je kijkt naar waar we twintig jaar geleden stonden en je die trend nog twintig, dertig jaar doortrekt, dan gaan we in een heel onaangenaam land terechtkomen, waar je kinderen niet meer veilig naar school kunnen, waar het niet meer prettig is om over straat te lopen, waar de bureaucratie ons allen in een wurggreep houdt."

Is dat wel waar? Zelf heb ik de indruk dat het de afgelopen dertig jaar juist vooruitging. Dat mijn leven nu veiliger, gezelliger, mooier is dan in de jaren tachtig, toen de werkloosheid enorm hoog was.

 "In mijn leven niet. Ik begrijp niet hoe iemand dat kan zeggen. In Amsterdam-centrum misschien, maar daarbuiten echt niet."

Nachtdienst

 Alles went. Al vaker geconstateerd. Zo dus ook, het 's nachts wakker schrikken en denken dat je aan je laatste seconden van je leven bezig bent. Omdat het effect de eerste keer niet naar wens was volgde nog tweemaal een reprise. Het zal echt zover zijn en je het inmiddels niet meer serieus kunnen nemen, ondanks of eigenlijk dankzij het kloppende hart in je keel.

 Ik zal niet zeggen, dat het vervelend begint te worden, dat was het al van begin af aan, maar het nwe is er wel wat van af. En alsof dit getreiter nog niet genoeg was, ouderwets aan de nachtmerries. Van die dromen waar wat gebeurd, waardoor of waarvoor je weg wilt en dat niet kan. Toestanden ook waar je in kunt blijven hangen, als je pech hebt. Sluit je je ogen, gaat de heise gewoon door, begint opnieuw of doet er nog een schepje bovenop. Ga je eens een keer op tijd naar bed, is het ook weer niet goed.

 Had gisteravond tijdens mijn speelkwartiertje al door dat het evenwicht tussen spanning en afstand niet naar wens was. Kan daar inmiddels het spel nauwelijks meer de schuld van geven. Ik weet in alle redelijkheid wat me te wachten staat, weet dat steeds beter zonder letale consequenties af te handelen, zelfs bijna tot op het flauwe af en reageer alsnog, alsof dat waar ik in verzeild ben geraakt iets van werkelijksheidswaarde heeft. Duik weg achter mijn toetsenbord, als ik niet gezien wil worden, schrik als ik weer een boobytrap over het hoofd heb gezien, etc.

 Waarom hou ik me ook niet gewoon bezig met de kleine klusjes die gedaan moeten worden? Zouden de nachten dan werkelijk in kalmer vaarwater terechtkomen? Eens uitproberen? Iets zegt me dat dat weinig zin heeft. Gewoon maar doorgaan. Ook in deze.

Levensvatbaar

 Het is zo'n haast onbeschrijfelijk verschil, als je (weer) het gevoel hebt het leven te kunnen sturen ipv aan de leiband ervan te lopen. Haast onbeschrijvelijk maar meer nog minimaal. Het is een verschuiving van mm's en je zit in een parallel maar compleet ander universum. Het had kunnen regenen vandaag, wat het gelukkig niet deed, het zou me niet gedeerd hebben.

 De lucht klaart op. Dat doet deugd. Enorm, mag je wel zeggen. Het vieren van die verlichting vooralsnog onder de duim gehouden. De trap lijkt vorm te krijgen, maar er is meer. Er zijn nog beren te ruimen. Het zou kunnen dat beweging komt in Boussac. Zou prachtig zijn, maar niet ten koste van teveel inleveren.

 Het lijstje 'nodig te doen' dijt net zo hard uit, als ik het weet in te krimpen. En dat op een chaotische wijze. Dingen schieten door mijn hoofd, veroorzaken onrust en zijn weer verdwenen, als ik er iets mee zou willern doen. Ik ga het vieren in elk geval niet overhaasten. Eerst wil ik de lijst compleet uitgeput hebben. Een streep onder al die slepende zaken zouden de witte toppen van de Karpaten nog mooier laten zijn, dan ze nu al zijn. De rust van de mij omringende ruimte groter maken dan het nu al kan zijn. Het is ontegenzeggelijk een soort eindspel. Hopelijk zit ik aan het begin ervan.

Verrassen

 Het volgende klusje was commercieël. Geen 100% garantie dat dat geen problemen oplevert, als ik denk aan Miele of Tondach met hun beroerde service als iets kapot gaat na levering. Dit was echter iets met dienstverlening, service of hoe moet je horeca betitelen? De reservering voor O&N moest aanbetaald. Ook wilde ik dat de door ons uitgenodigde mensen van het hotel de details van de uitnodiging ontvangen. Dus ik moest iets met adressen. Helaas zat er iemand tussen zonder e-mail. Dat bestaat dus nog. Het hotel aarzelde even, maar heeft toegezegd de uitnodigingen per post te laten bezorgen.

 Dat gaat dus heel vriendelijk, netjes, bereidwillig om te helpen. Scheelt natuurlijk dat het niet om een paar tientjes gaat maar een heel dak met pannen (Tondach) of de inbouwapparatuur in de keuken (Miele) gaat ook niet bepaald om kleine getallen. Maar dat is weer voor de volgende stap. O&N is nu in principe geregeld. Zien hoe de lui reageren en dan op naar het feest. Lijkt me een stuk prettiger om met bekenden aan een tafel te zitten dan, zoals de afgelopen twee jaar, met mensen die je nooit eerder hebt gezien en ws ook nadien nooit meer zal tegenkomen.

 Met een prettig gevoel daar de deur uit. Het middaguur nauwelijks gepasseerd. Wat nu. Iets in mij wil vieren maar krijgt de rest niet mee. Op naar het winkelcentrum. Wat kleine boodschappen gedaan en met een vreemd, onvoldaan gevoel in de auto gestapt en naar huis gereden. Nu het loopt, wil ik meer, grootser, meeslepen.

Papiertje

 Wat een andere wereld als eens wat dingen van een leien dakje gaan. Nog net niet vanzelf, maar het verschil is bijna te verwaarlozen. Dan is het net alsof je in een andere wereld verkeerd. Loop je de deur uit van het immigratiekantoor en haalt onbewust extra diep adem. Zonnige dag. Dat past mooi.

 Vorig jaar eerst moeten uitvinden, waar ik zijn moest. Da's eenmalig, hoewel je daar hier niet 100% vanuit mag gaan. Eenmaal de plek gevonden waren de zes verschillende talen in de begeleidende brief niet voldoende om het ontbreken van het Roemeens te compenseren. Was die horde genomen moest ik een of andere leges gaan betalen op het Stadhuis. De immigratiedienst ligt ergens aan de rand van de stad. Het stadhuis in het voetgangerscentrum. Gelukkig werd direct erbij gezegd, dat ik een kopie moest maken van mijn Roemeense ID. Bij het veranderen van de nummerborden voor de Citroën lieten ze me iedere keer terug komen om me vervolgens er weer op uit te sturen.

 Leges betaald, kopie gemaakt, moest nog iets met een handgeschreven aanvraag om vervolgens na meerdere keren overleg, het formulier, dat als bewijs van leven moet dienen, correct ingevuld en bestempeld aan mij te overhandigen. Drie of vier keer naar Sibiu voordat het geregeld was. Vandaag langs gegaan met het idee te vragen of dingen aan de procedure, hoogte van de leges etc. misschien veranderd waren. Of ik het formulier voor dit jaar bij me had? Yep èn de kopie van het formulier van vorig jaar. En ik denk, dat dat laatste wonderen verrichtte.

 Natuurlijk wel mijn paspoort moeten geven (sinds kort verlopen) en het ID, maar geen kopie, geen leges, geen handgeschreven verklaring, gewoon het formulier invullen. Eerst ik, toen iemand die ik niet zag en vervolgens kreeg ik het formulier gestempeld en wel terug. Ik kon het haast niet geloven. De beste man aan het loket blij verbaasd bedankt en naar buiten gelopen zonder aarzelen. Wie weet zouden ze alsnog overbodige complicaties verzinnen.

Herschikken

 Zien dat we een beetje lijn weten terug te brengen in het bestaan. Poging nummer weet ik hoeveel. Dat zou met de afwas kunnen, altijd een goed begin, maar ik kies vandaag voor zaken regelen in Sibiu. O.a een bewijs van leven. Ik snap de instanties wel, maar het is een hoop heisa. Hopelijk gaat het vlotter dan vorig jaar.

Rouwen

 Condoleances op z'n Roemeens ... De gestorvene ligt opgebaard in de nette kamer. Een kamer die nauwelijks voor iets anders wordt gebruikt, maar wel vol staat met wandmeubels en andere woonkamermeuk. Geleefd wordt in de keuken, die in dit geval aan de andere kant van de binnenplaats was gesitueerd. Natuurlijk met bed, dus in het feitelijk woonhuis komen de mensen zelden. Het is werkelijk overal het geval, tenminste waar nog mensen leven die de zeventig gepasseerd zijn.

 Heb je eens de gelegenheid om van de woonkamer gebruik te maken, doe je er alles aan om gebruikssporen te voorkomen. Ik geef toe, een sterfgeval is niet de meest enthousiastmerende gebeurtenis, maar om dan in het al nauwelijks gebruikte deel van het huis de vloer met plastic en goedkope vloerbedekking af te dekken gaat mij iets te ver. Waarvoor heb je die ruimte überhaupt?

 Maar goed. Een hoop tranen, sterke drank, fris en notencake. De ingrediënten van een Roemeense wake, want dat is het in feite. Je zit. Je praat. Men huilt. Ik kon de verhalen maar deels volgen. Veel ging over geld. In oude valuta. De miljoenen, tientallen miljoenen vlogen je om de oren. Op momenten als deze funtioneert het sociale vangnet. Het is te hopen, dat haar contacten in dit nog afgelegener en kleiner dorp dan Coves genoeg zijn om het gemis van haar moeder te compenseren, sorry, verzachten.

Sprookjes?

 Wat moet je met iemand, die zegt "Oké, dan kom ik nu." of iets van gelijke strekking in het Duits. Een taal die ik volledig beheers, dus misverstand uitgesloten. Die uitspraak is inmiddels anderhalf uur oud, maar van de persoon nog steeds geen spoor. Het mag dan een Nederlandse afwijking zijn, maar dit zijn niet de toezeggingen, waar ik blij van wordt. Het gooit je bezigheden om en ws voor niks. Gelukkig heb ik in Frankrijk al geleerd, dat ik niet moet gaan zitten wachten op de invulling van dit soort loze beloftes, maar heb ik inmiddels het ergste vuil van mijn Peugeot gespoten, hout naar binnen gehaald, me nog een koffie gemaakt en de gebakken pompoenparten uit de schil gelepeld en in de koelkast gezet.

 Geen idee wat de man, timmerman, want in principe bezig met de trap van woongedeelte naar tuinkamer, precies wilde, maar als ie nog wat langer door andere bezigheden afgeleid wordt, heeft komen geen zin meer. Ik moet zo weg èn dat weet ie, daarom zei hij namelijk dat hij 'nu', dus eigenlijk 'toen' zou komen.

 Update: Met bijna twee uur vertraging, maar gekomen itt gisteravond. Een chaotische man en toch wel het idee, dat hij weet wat hij doet. Qua werk dan, niet financieel. Iedere keer weer van die verhalen over grote bedragen, ooit gehad maar nu op zwart zaad. Verder dan de betaling van de trap hoeft hij niet op mij te rekenen. Niet het type mens om zaken mee te doen al is het geen praatjesmaker, die gouden bergen belooft. Meer de goedbedoelende sukkel, te goed van vertrouwen en momenteel (ff) te hoog gegrepen.

Fotomateriaal

 Het wordt tijd voor een ander plaatje in de kantlijn. Dat spelplaatje heb ik nu wel gezien en is, volgens mij, nog van oktober. Wat dan? Nog te vroeg voor de Kersttijd. Buiten vies nat ipv mooi sneeuwwit. Geen dagdromen waar ik me op het ogenblik in verlies. Een beetje een slappe toestand. Een foto van een rekening is nou ook weer zo wat. Kortom; november, een mnd van niks.

 Dat moet ik al bijna eens een keer eerder bedacht hebben. Straks naar een condoleance-sessie of hoe je zoiets moet benoemen. Dat past wel in de tijd van het jaar, hoewel het me voor de doodgravers een stuk prettiger lijkt, als je je vertrek ergens rondom de zomer regelt.

 Weer een oude moeder dood en een dochter die alleen is gebleven (oa) voor de verzorging en nu in haar eentje achterblijft. Weer een dochter, die geen dochter heeft om straks voor haar te zorgen .... Oude vrouwen, ook niet echt een thema voor een plaatje.

Tegenstrijdig

  Heb je weer een beetje een normale nachtduur in je bed gelegen, kom je er 's ochtends brakker uit dan met de helft minder uren. Toch een beetje raar, niet? Deels dank een vuurwerkachtig spektakel van uiteenspattende bollen en ander Cc-achtige icoontjes in de meest prachtige felle kleuren, waarbij waan en werkelijkheid maar moeilijk uit elkaar waren te houden. En ik ben daar gisteren niet mee bezig geweest. Als het niet al twee dagen zijn, dat ik dat spelletje links laat liggen. De lol is er van af. Gewoon wat geschoten, gehakt en veel geslopen. Klinkt raar, maar het is toch echt de voltooid tegenwoordige tijd van sluipen. Ontdek steeds meer mogelijkheden om het bloedvergieten te omzeilen. Als je dat alles consequent zou toepassen blijft er van de spanning weinig over en kun je het spel volledig naar je hand zetten. Lijkt me niet de bedoeling, want daar is geen zak an. Straks moet ik uitkijken, dat ik het me niet te makkelijk maak ipv moeilijkheden zien te overkomen. Een beetje de omgekeerde wereld.

Ligging

 Op de terugweg van mijn taxi-activiteit voor Mariana vroeg ik me ineens af welke indruk de eerste rit naar Coves ooit op me gemaakt heeft. Weet ik dat nog? Iets meer dan vijf jaar geleden? Met een huurauto van Cluj naar Coves. Ongeveer 180 km, wat me toen 4 of zelfs vijf uur heeft gekost. Alleen al om de stad uit te komen heb ik vele overbodige km's gemaakt. Dat is nu bijna een automatisme, hoewel de steile uitweg nog steeds iets intimiderends heeft. De rit op zich kan op een rustige, droge zondagochtend zonder politiecontroles in 2,5 uur maar normaal zit je gauw over de drie heen. Maar het ging om de laatste 3 km.

 Op de weg van Médias naar Agnita stond Mariana op de stoep voor de school in Birghis (uren!) te wachten. Een plek waar ze nog steeds een paar dagen per week werkt en ik haar vanochtend heen heb gebracht. Net voor Agnita dan naar links en als je weet waar je moet kijken, kun je een deel van de daken van het dorp zien in wat rustig nog steeds en toen zeker the middle of nowhere is/was. Was de weg toen over de gehele lengte onverhard of gold dat alleen vanaf de entree in het dorp? Ik zou het niet meer weten. Een paar jaar later is de boel geasfalteerd, ook in het dorp. Dat wegdek begint nu barsten te vertonen, waar de banen tegen elkaar zijn gedrukt. Het zal niet lang meer duren voordat er gras uitgroeit en de eerste gaten verschijnen wachtend op een volgende asfaltering. Voordat het zover is, zal de weg ongetwijfeld veranderd zijn in een lappendeken van reparatieplekken.

 Maar de indruk dus? Nou, net als bij de toestand van de weg, durf ik daar niet mijn hand voor in het vuur te steken. Het heeft me zeker niet afgeschrikt. Heb ik het ooit over thuiskomen gehad? Geen idee, maar het zien van het dorp op afstand, bijv. bij het uitlaten van de honden, doet me nog steeds deugd. Het plekje heeft wat. En of ik nou thuisgekomen ben of niet, ik mag er graag terugkeren, als ik weg ben geweest. Daar kunnen weinig plekken zich op beroepen.

Strategie

 Op naar de volgende slag in het gevecht tegen de administratieve beren op mijn weg. Ze zijn inmiddels zodanig uit de kluiten gewassen, dat ze de simpelste andere bezigheden in de hoek weten te dringen cq de doorgang te blokkeren. En welke pak ik het eerst aan? De afhandeling van de een moet stimuleren in de aanpak van een ander. O&N? Tondach? Telecom? Miele? Cd'E? Boussac?

 Allemaal klusjes van niks als je enkel het tijdsbeslag telt. Haast onmogelijkheden als je de weerstand ziet, die ze in mij weten op te wekken. Met een beetje fantasie kun je er een spel in zien. Wat moet je doen, hoe pak je het aan om het je in de vervolgstap makkelijker of in elk geval niet moeilijker te maken. Hoe krijg je de bal aan het rollen en hou je 'm in beweging. Ik denk, ik kies voor 1, 3, 5, 2, 4 en tenslotte 6, de hardnekkigste beer waar ik tot op heden de minste beweging in heb gekregen. Vervolgens kan het slagveld worden ontruimd en in mapjes weggeborgen. Tenminste tijdelijk, er zitten een paar gebeden tussen, die vooralsnog in een eindeloze lus hangen.

Vorderingen

 Ik zal het geen 'gat in de dag slapen' noemen maar om negen uur wakker worden is flink naast de regel. Niet vreemd na weer een kort nachtje. Maar geslapen. Goed geslapen. Geen spektakel. Geen ongewenst gedoe. Het kan dus wel. En dan nu de altijd weer om het hoekje piepende vrg: Waar lag het aan?

 Doodsimpel moeheid? Zo voelde het niet aan, toen ik na tweeën in bed schoof. Minder opgefokt zitten spelen? Zou kunnen. Heb er moeite voor gedaan. Slechts een of twee keer in de terugvecht-reflex vervallen en me laten verleiden tot een uitzichtsloze hakpartij. Meer water tussen de smaakvollere consumpties door? Dat zal eerder het tegengestelde effect versterken. Gewenning? Speelt natuurlijk altijd mee, maar qua effect lijkt het me op dit moment niet verder te reiken dan kattengespin.

 Het leuke en de oorzaak voor het lange spelen was gisteravond het feit, dat ik op een level zat waar ik de eerste keer op onwaarschijnlijk snelle wijze doorheen ben gerold. Had duidelijk meer dan 90% van de entourage weten over te slaan. Heb me gisteren meermaals afgevraagd hoe ik dat de eerste keer voor elkaar heb gekregen. Ik zal niet op de details ingaan, maar de tegenstanders zijn vrouwen met bovennatuurlijk verplaatsingsmogelijkheden, dus niet vergelijkbaar met de wat dommige soldaten. Ik weet nog wel, dat ik me bij de eerste keer al afgevraagd heb, hoe ik het in godsnaam voor elkaar had gekregen om zo snel en in feite onbedoeld mijn doel te realiseren.

 Gisteravond uitgebreid de tijd genomen om de situatie om te keren. Ik denk, dat ik nu wel iets van 80% doorgespit heb. Op een gegeven moment vond ik het gezoek naar 'meer' niet opwegen tegen het volgende zooitje te liquideren heksen. Het zoeken van andere wegen, verborgen toegangen en niet direct voor de hand liggende alternatieven maakt het spel een stuk leuker, dan al hakkend en schietend door de voordeur naar binnen te stormen. Vanavond weer verder maar nu op een niveau, is niet echt een lekker Nederlands alternatief voor 'level', waar ik de vorige keer al uitgebreid heb lopen zoeken. Dat verkleind de kans op nachtwerk aanzienlijk. Denk ik. Tenminste in principe.

Onwerkelijk

 Het duurde ff, voordat ik me realiseerde, wat het was, wat me opviel, toen ik met de honden het avondrondje maakte. Het was stil. Geen blaf te horen. Bobby liep langs de poort, waar hij anders altijd tekeer gaat en verdween met Lady in de nacht het dorp uit. Hoelang zal het geduurd hebben? Vijf? Zes minuten?

 Ik heb mijn rondje gemaakt en ook de keffer van de directe overburen hield zijn kaken op elkaar. Wat zou het heerlijk zijn, als dit een gewoonte zou kunnen worden, bedacht ik me. Op dat moment kwam geblaf uit het begin van het dorp. Bobby en Lady met de hond van Zacharius? Flokkie direct piepen en trekken aan de lijn. Er kwam iets zwarts onze kant op. Een bekende hond, formaat Bobby, die z'n rondjes op eigen houtje maakt, nogal veel blaft, maar zich niet gek laat maken door Bobby. Prada blaffen. Flokkie blaffen, de keffer van de overburen blaffen, de hond achter de poort sloeg aan en nog wat honden deden mee. Overbodige kouwe drukte. Weg rust. Shit!

Snoepen

 Moe maar dat verbaast me nauwelijks. Wachtend op het warme water met smaakinvulling. Ook de randvoorwaarden maar gelijk meenemen. Wat ik mis is iets zoets. Dat heb ik de laatste tijd wel vaker. Ben helemaal niet zo van de gebakjes, maar ik zou niet vies zijn van een drie-chocolades taartje. Veel puur, erg puur. Een beetje wit voor het contrast en melk om het pure te verzachten. Een bodem van bitterkoekjes en daaroverheen een niet te zuinige laag marsepein van wege de tijd van het jaar. Een paar Amerena kersen erop in een mousse-roosje en daar dan een glas Grand Marnier bij. En koffie natuurlijk.

 Da's andere koek dan een paar zakjes onbestemde kruiden, een klets heet water en een beetje verse gember. Had ik 'm vanmiddag maar moeten maken, die taart ipv pompoenpunten bakken in de oven. Ook niet verkeerd maar het laat me niet het water in de mond lopen. Bovendien kende ik dat niet en was de smaak nieuw voor mij. Er moet de vorst overheen zijn gegaan om het spul een zoete smaak te geven. Tenminste dat zegt Mariana. Of het werkelijk waar is of in de categorie van hardnekkige verzinsels zit, weet ik niet. Zo ook altijd geleerd, dat je spruiten en ook andere koolsoorten pas na de eerste nachtvorsten moet klaar maken. Geloof niet dat de leverancier van AH daar rekening mee houdt.

 Niet alles weer tegelijkertijd willen. Allang blij dat het koken een schijn van regelmaat heeft gekregen. Dat bakken zie ik straks wel weer. Bij accute nood kun je op vele plekken taartjes en een soort petit fours kopen. Langwerpige cakejes van 2 bij 5 cm, die je maakt door wat erg groot uitgevallen broodsneeën met diverse crêmes te besmeren en dan te stapelen tot een hoogte van 3 à 4 centimer. En daar dan weer hagelslag, notenkruim of ander zulksoortig spul overheen te strooien. Voor als die chocoladetaartpunt er niet in zit.

Training

 Nog geen evenwicht gevonden. Gedaan wat ik doen moest, ècht doen moest vandaag en voordat ik het wist was het alweer hondenuitlaattijd. De terugweg in het donker. Gelukkig niet aan de verleiding toegegeven om Prada vrij te laten. Die trok vanavond als een geile reu die een loopse teef ruikt. Vanmorgen was het gedrag een stuk veelbelovender. Zal nog wel een tijd op en neergaan. Eenmaal geproefd hebben van de vrijheid zijn die 5 m van de leiband zoiets als een balkon in vergelijking met een voetbalveld. Dus het 'niet trekken', 'rustig aan', 'doorlopen', 'kom hier', 'zit', en 'blijf' is voorlopig nog niet van de lucht.

 Ik snap Prada wel of meen dat te mogen projecteren. Vier honden om je heen in even zovele windrichtingen zien verdwijnen en zelf na vijf meter niet meer verder kunnen. Als zij de kans schoon ziet om op een minder scherp moment aan mijn kant ineens een sprint aan te trekken terwijl de lijn los is, krijgt mijn arm een aardig klap te verwerken. Ook ik moet leren anders zie ik mijn arm nog eens uit de kom schieten. Minimaal. Het zou me niks verbazen als ik haar zie rennen en mijn arm aan de lijn erachteraan hobbelen. Gelukkig zit een mens redelijk stevig in elkaar. Fysiek dan.

Doorstart

 Nu zit ik nog steeds ontzettend opgefokt te wezen en het rare is, dat de nwe doorloop stukken minder bloederig lukt en ik me meestal zelf elimineer met de "Esc'- knop als een hak- en schietpartij onontkombaar lijkt. Terug en nwe poging, andere aanpak, een geweldloze omweg. Ook zonder overdadig bloedvergieten zitten ik op het puntje van mijn stoel. Nu om vooral niet ontdekt te worden. Gebeurd dat wel, begin ik alsnog te knokken. Een instinctieve reflex?

 Ach, ach, ach. Ondertussen ligt het hele normale bestaan op z'n achterste muv het verzorgen van de honden. Ik kan weer helemaal van voor af aan beginnen. Stevige greep in mijn nekvel. Schop onder de kont. En iets doen, iets, maakt niet uit wat, als het maar geen Pcgame is.

 Hoe bouw ik in mijn leven het soort aantrekkelijkheid in, dat me urenlang weet vast èn bezig te houden in een spel? Hoe maak je het 'moeten' tot een aantrekkelijke uitdaging? Laat ik beginnen met beren uit de weg te ruimen, voordat ze een mogelijke vooruitgang compleet blokkeren. Over uitdagingen gesproken.

Ontladen

 Ik mis wat. Of ik het altijd gehad heb, zou ik niet weten. Wat je niet nodig hebt, mis je niet. Die tijd is dan nou voorbij. Ik mis node een spanningsafleider. Bestaat zoiets? Zou wel prettig zijn. Waar kan ik het ding kopen of moet het nog uitgevonden worden?

 Gisteravond heerlijk opgegaan in de hernieuwde doorloop van de Dishonored game. Het was op een gegeven moment bij tweeën zonder ook maar enigszins dat gevoel te hebben. Blij dat ik me weereens ongegeneerd ergens in kon verliezen. En dan lig je in bed als een tot aan het randje gevuld explosief, dat ieder moment kan ontploffen. Dat doet aardig wat afbreuk aan de net daarvoor geconstateerde vreugde. Bovendien weinig praktisch als je toch met regelmaat loopt te klooien met je nachtrust.

 Maar stoppen dan maar? Da's zonde van de lol die het weldegelijk oplevert en natuurlijk van de nwe Pc, die deels voor de reanimatie van deze activiteit bedoeld was. Evenwichtje zoeken en niet het eerste ook. Wat is dat toch? Ouder worden in het algemeen of is het meer op mijn persoon betrokken?

 Oké. Niet meer spelen voordat je naar bed gaat. Zoiets als 2,5 ltr water drinken maar twee uur voor je gaat slapen daarmee ophouden. Hoe weet ik wanneer ik ga slapen? Ja, ergens na achten en voor het weer licht wordt, maar verder .... En dan, wanneer dan spelen? Gedurende de dag? Laat dat nou net niet de bedoeling zijn. Ik ga echt niet 's nachts klussen. Dus doe me die spanningsontlader maar. Iets waar je twee vingers of mijn part je kop in moet steken en je de spanning je lijf voelt verlaten. Volgens mij kun je d'r nog stroom mee opwekken ook.

Definitief

 Weer een nacht vol spektakel en helaas is het niet bij kleurtjes gebleven. Toch frappant dat het gebeurt na een dag als gisteren, waarin mn Dishonored mijn spanningsmeter meermaals het rooie in heeft gejaagd. Waarom dat dan vertaald moet worden in het idee, dat ik in mijn laatste ondermaanse momenten zit, ontgaat me. Dat het gebeurt en het iets met spanning te maken heeft mag inmiddels wel voor feit doorgaan.

 Geen zin om er mee bezig te zijn, eerst de oordoppen ingeplugged en vervolgens ook nog het kalmeringsmiddel erachter aan. Nog een oprisping bij tweeën en vervolgens door tot bij achten en helemaal verkreukeld wakker. Nauwelijks meer bewogen dus.

 Zien of we dit in positieve zin weten om te buigen nu toch wel vrij redelijk duidelijk is, waardoor de toestanden getriggerd worden. En het dus allemaal maar niet doen wat voor aanleiding zou kunnen zorgen, is natuurlijk geen optie. Gisteren bruggen en viaducten, vandaag Pc-games en morgen maar niet meer de deur uitgaan? Dat is een heilloze weg. Wennen en tegelijkertijd afstand weten te nemen. Zoiets. Het leven is meer dan koken, (af)wassen, houthakken, met de fiets naar de Penny en met de kippen op stok.

Gamen

 Na een in eerste instantie zeer enerverend en in feite onmogelijk lijkend einde het spel Dishonored_2 gisteren uitgespeeld. Voor het niveau van de rest van het spel was het einde een teleurstellend gebrek aan spektakel, een nachtkaars en dat noch kwakkelend ook. Zoals een boek waar je enthousiast over bent en dat dan in de laatste pagina's al het voorafgaande enthousiasme onderuit weet te schoffelen. Onbegrijpelijk. Een gesproken epiloog met een paar stilstaande plaatjes na al dat visuele geweld in de 8 of 10 voorafgaande episoden incl. intermezzo's.

 Gaande het spel minder dodelijk opgetreden en naar alternatieve wegen gezocht. En zo een beetje uit de bloederigste hoek van de statistieken weten te komen. Uiteindelijk was het toch nog wel een slachtpartij. Bij een volgende doorgang kijken of het anders kan mn door het verzamelen van alles wat er te verzamelen valt en het optuigen van de bovennatuurlijke krachten van de hoofdpersoon. In een eerste aanzet al hele stukken gezien, die ik de eerste keer voorbij ben gelopen, maar de doden zijn er niet minder om geworden. Terug naar "Af" dus en overnieuw. Het schijnt helemaal zonder doden  te kunnen .... vooralsnog geloof ik daar weinig van en dan speel ik toch echt slecht op niveau 'Easy'.

 Dan is het toch makkelijker om alles rechttoe, rechtaan overhoop te knallen, zoals bijvoorbeeld bij Wolfenstein. Daar is net een nwe aflevering van verschenen en de beschrijvingen klinken enthousiast. Gisteren even een trailer bekeken. Daar werd ik knap hyper van. Wat een zenuwachtige drukte al dat heen en weer geren in natuurlijk weer halfdonkere straten en huizen. Weet ff niet of ik me dat moet aandoen.

 Na deze digitale afgang me geërgerd aan het steeds meer arcade-achtige van de levels in Ccsoda. Het is al vervelend als het scoren in een computerspel gebonden is aan een bepaald tijdspanne. Helemaal irritant wordt het, als opgelossen van het level wordt tegengewerkt zoals het naar boven 'dichtgroeien' bij bijvoorbeeld Tetris. Dat is een paar keer uitdagend en daarna vooral vervelend. Op die manier ga ik die 825 levels zeker weten niet uitspelen. Doeiii

Drillen

 Een puberende hond. Prada had inmiddels bijna een nest jongen kunnen werpen, als we bij haar loopsheid minder alert waren geweest, maar volwassen is ze nog verre van. De invloed van de groep ff buiten beschouwing gelaten. Is wat irreëel, maar toch. Maar puur op haarzelf gelet is het inmiddels een week of 2-3, dat de dame het verdomd om te luisteren en ik te goed van vertrouwen ben en daar steeds weer in teleurgesteld wordt als het geen afstraffen is, wat ze doet, als ik weer als die korte achternaam sta te wachten en te roepen op de heuvels buiten het dorp.

 Na wat zoeken zaterdag een lange lijn gevonden die stevig genoeg is om een ruk als gevolg van een uitval op te kunnen vangen. Geen XS, S of M dus maar een L. Liever wat meer zekerheid dan de 20-25 kilo die Prada nu zal wegen. Helaas maar 5m lengte maar om te beginnen genoeg. Dame moet leren te volgen en te luisteren. Dat ging in Frankrijk toch stukken makkelijker met de lel aan eigen terrein. Sammy en Katrien zaten in feite alleen aan de lijn als we naar de dierenarts gingen of als ze weereens een paar dagen er vantussen waren geweest. En trekken hebben die nooit gedaan. Als ze gewild hadden, was ik geen parij geweest voor hun gecombineerde kleine 100 kilo en veelvoud aan trekkracht.

 Nu volhouden en niet in de verleiding komen om Prada haar vrijheid te gunnen, voordat ze aantoonbaar, herhaalbaar en controleerbaar luistert naar het commando 'Hier'. Het is geen onwillige hond qua leren, dus voorlopig wijt ik haar ongehoorzaamheid aan jeugdige overmoed en mijn trainingsgemakzucht. Bij Rosa moet dat beter.

Rekken

 Sodeju, een slappe mnd. Kan ik dat in de schoenen van de hervonden spelsmaak schuiven. Deels zeker. Mn de tijd die het opslurpt en misschien nog weel meer de afleiding onder het schedeldak. Beduidend minder getob en gereflecteer. Zou echter raar zijn, als dat verder zou reiken dan een tijdelijke afdwaling. Het is een beetje als met marsepein in deze tijd van het jaar. Eindelijk weer overal te krijgen kan ik de verleiding van kopen èn verorberen niet weerstaan. Hoeft niet, wil dat ook niet, want na de nodige broodjes, aardappelen of andere vormen, waarin het spul gekneed wordt, gegeten te hebben, is de lol er weer vanaf, voordat de feestdagen zelf aan de beurt zijn. Een oprisping kortom om vervolgens weer te verdwijnen. Voor een jaar in het geval van het snoepgoed en tot de volgende game qua Pc-spel.

 Maar er is meer. Er is altijd meer. Het spelen is ook de uitvlucht geweest om me niet tegen een hoop zaken aan te bemoeien, wat beter wel had kunnen gebeuren. Sterker nog, nog steeds moeten gebeuren omdat niks zichzelf oplost en kaboutertjes niet bestaan. Kortom kinderlijk dan wel kinderachtig gedrag dat gegarandeerd als een boemerang terugslaat. Het is nog niet zover en misschien moet ik het ook maar niet zover laten komen. Ik heb genoeg niet gedaan en kan puinruimen beter voorkomen. Koeien bij de hoorns vatten, dus.

 Administratie stapelt. Inrichting krijgt langzamerhand iets surrealistisch. Buiten heeft de aankomende winter een nauwelijks meer in te halen voorsprong opgebouwd. Het valt me allemaal een beetje tegen ..... van mezelf.

Leeg

 Nee, het zit er vandaag niet in.

Verbeelding

 Dingen zien die er niet zijn. Dat is naast de doodsbelevingen toch wel de meest frappante bijkomstigheid van de heisa van de afgelopen jaren. Ook iets wat er vrijwel direct na de dood van Yoland was en nooit meer is verdwenen. De vorm verandert zo bij tijd en wijle maar het fenomeen blijft.

 Ogen dicht; weg. Ogen open; terug. Licht aan; weg. Licht uit; voilà daar is het weer. Mn op spiegels, ramen maar ook gewoon midden in de kamer of op de rand van mijn bed. Rood, zwart, filmachtig of in 3-D. Afgelopen nachten is het weer met regelmaat prijs en dit keer in alle kleuren van de regenboog. Het heeft nu iets weg van de Ccsoda schermen. Daar put het zogezegd z'n inspiratie uit.

 Het heeft iets met het lichtspel van doen dat tussen de beweegbare delen van de luiken door naar binnen valt. Helder beeld in felle kleuren als broden op de plank bij een bakker of gestortte drilpuddinkjes op een rijtje. Rechtop zitten veranderde het beeld niet. Licht aan liet ze verdwijnen maar direct als het licht uit was, lagen ze er weer netjes naast elkaar op niet aanwezige planken in het vensterkozijn. In beide ramen bovendien. Misschien had ik op moeten staan en eentje proberen te pakken.

 Na nog wat testjes à la kop onder het dekbed en weer erboven het opgegeven mijn ogen gesloten en zo gehouden en gelukkig ook weer in slaap gevallen. Verandert verder niks aan het bizarre fenomeen.

Kiepen?

 Ik vrees, ik tob te weinig. Het schiet niet op met het blog. Knaagt het idee dat ik voor dit jaar 'genoeg' gedaan heb de inspiratie aan gruzelementen? Wie weet. Is het eindelijk rustig in mijn hoofd? Nou, dat zeker niet. Afgelopen nacht nog naar een kleurenspektakel liggen kijken, waar ik dusdanig over verbaasd was, dat ik meerdere keren de zaklamp van de mobiel heb ingeschakeld om te zien of het echt of inbeelding was. Natuurlijk inbeelding maar zo helder en scherp vormgegeven, dat die inbeelding maar moeilijk voorstelbaar was. Verder geen complicaties. Zelfs de dood liet zich niet zien, maar toch.

 Het is weer zo'n moment waarop het eigenlijk best aardig met me gaat. Er hangt iets van vertrouwen in de lucht, dat het wel goed zal komen. Ergens probeert tenminste zo'n soort gevoel zich breed te maken, maar niet weet door te zetten. Een wip die in de lucht hangt en geen richting kiest. Het verklaart een beetje de neiging om er ongegeneerd op los te genieten. Valt de boel weer terug naar de verkeerde kant, niet ondenkbaar gezien de ervaringen tot op heden, dan heb ik dit in elk geval gehad. Niet dat ik iets of iemand daar een verklaring in schuldig ben. Ja, mezelf natuurlijk, maar ook weer niet.

 Het is ook het ergens tegen aan hikken, dat me erg bekend is. Door een muur heen willen die niet massief is maar meegeeft. Je kunt duwen maar wordt net zo hard weer teruggezet. Soms is hakken en breken een stuk makkelijker. De flexibele muur is het soort tegenstander, dat al weet wat je gaat doen, voordat je daar zelf toe besluit. Iedere aanzet wordt moeiteloos gepareerd. Een spiegelgevecht. Mezelf zien te verslaan, dat is alles.

Versloffen

 Weekend. Verdiend? Twijfelachtig. Zou niet meer moeten hoeven, toch? De keuken gaat schoon het weekeinde in. Dat heb ik er vanmiddag nog uit weten te persen. Tot meer was de motivatie niet te pushen. De administratie gaat er weer overheen getild worden. Al plannen voor morgen en zondag is zondag en die is niet heilig, maar ook niet om aan de administratie te verspillen.

 Is het een verklooide week? Ja en nee. Heb een hoop lol gehad, Pc-lol mn. Tegelijkertijd is daar dat vermanende vingertje. Er moeten een aantal dingen en de noodzaak daarvan neemt alleen maar toe. Het zal er dus toch een keertje van moeten komen spelletjes en andere afleiding ten spijt. Maandag weer een aanloop. Wie weet gaat het ineens als vanzelf.

Regelmaat

 Ondertussen blijft het interesse uit Italiaanse hoek stug in hetzelfde stramien doorstampen. Om de andere dag in de vroege ochtend uurtjes een stuk of negentig pageviews. De derde mnd nou. Wordt het een vaste waarde? Pas gelezen, dat ik vanaf 5000 pageviews per mnd geld kan gaan verdienen met mijn blog/website door de potentiële advertentiewaarde. Nog ff doorwerken dus. Het hoeft niet van Italië alleen te komen, toch?

Sturing

 Dit is dus waar het naar toe gaat:

 Kinderen eten nog altijd te weinig fruit, groente en vis.
 En wéér blijken de meeste kinderen tot 12 jaar - net als hun ouders trouwens - minder fruit, groente en vis te eten dan wordt aanbevolen door het Voedingscentrum. Dat blijkt uit de Gezondheidsmonitor van het CBS. (VK, 17-11-2017)

 "Bijna vier op de tien kinderen tot 12 jaar krijgt voldoende fruit en groente binnen. De helft eet voldoende vis. Voor de monitor werden 1100 ouders in de periode 2014-2016 ondervraagd. De resultaten zijn vergelijkbaar met die uit 2012-2014. Opvallend is dat naarmate de kinderen ouder worden, ze minder fruit en groente en vis binnenkrijgen. Vanaf het negende levensjaar eet nog maar 20 procent van de kinderen voldoende fruit en 25 procent voldoende groente. Onderzoekster Tanja Traag van het CBS vermoedt dat naarmate de invloed van ouders afneemt, er ongezondere keuzes worden gemaakt. Basisscholen kennen bovendien geen vast fruitmoment zoals kinderdagverblijven."

 De wetenschap bepaalt, de overheid beschikt en foei, foei, foei de burger doet het niet. Hoe durft ie!! En nu een verplicht 'fruitmoment' op de basisscholen? Laten we het direct landelijk invoeren en voor iedereen. Parallel aan deze maatregel een politieafdeling optuigen die het in de gaten gaat houden. De groente- en fruitbrigade!. "Heeft u vandaag uw gezondheidsvoedingstax gehaald?" Zo niet, nu aan de wortels en de peren, anders een dag op water en brood. O nee, dat mag natuurlijk niet.

 Hoevaak wijzigen dit soort aanbevelingen niet? En als het aanbevelingen zijn, laat het uitvoeren (of niet) dan aan de mensen zelf over. Maar dan is er natuurlijk weer een of andere cijferfetisjist die berekent dat minder dan 5 stuks/porties groente en fruit eten op een dag zou kunnen leiden tot x-zoveel extra doden naar verloop van y-tijd en er tig-miljoenen of miljarden maatschappelijke kosten te verwachten zijn. Allemaal fake cq net zo bont als je het zelf wilt maken.

 Als je echt nepnieuws wilt lezen, hou je bezig met wat allemal wel of niet gezond, dan verziek makend, mogelijk kanker verwekkend en naar alle waarschijnlijkheid levensverlengend of net verkortend werkt. Volgens mij spring je binnen de kortste keren gillend van het hoogst mogelijke gebouw af.

Heroriënteren

 Wat ik vandaag in Evernote kwijt gewild had? Ik heb het zowaar onthouden. Een kop in de VK: "Nederlanders zijn prima mensen, maar ook gewoon verwend" door Toine Heijmans. Het stuk verder niet gelezen oa door de betaalmuur waar het achter is geplakt. Maar Nederlanders zijn verwend, ja, dat is een feit zoals een koe meer schijt dan een geit.

 Maar laat ik het niet over de Nederlander in het algemeen hebben, maar het bij mezelf houden. Ik ben tenslotte ook Nederlander. Heb weinig met dat vlekje aan de Noordzee, maar nog steeds geen reden gevonden om van nationaliteit te verwisselen. Misschien voel ik me wel meer Nederlander dan ik zelf het idee heb, maar zou het zo zijn, dan staat het geheel los van de geografische eenheid en wat mij betreft ook van de denk- en gevoelswereld.

 Maar voordat ik helemaal afdwaal, het ging over verwend zijn als Nederlander. Dat zijn Nederlanders dus zeker en ik ook. Het artikel is een voorpublicatie, dus ws kan ik ooit het boek lezen, mocht ik het relaas tot me willen nemen. Ik schat zo in, dat het verwend zijn voornamelijk met welstand en materiële zaken te maken heeft. Dat zie ik voor mezelf anders. Ik ben het afzien nog niet verleerd en net het vele malen simpelere leven hier op het Roemeense platteland doet me gewoon goed. Dat ik er niet aan moet denken om er met alles erop en eraan in te duiken heeft meer met de leeftijd dan met luiheid te maken en zeker niks met me er te goed voor voelen.

 Verwend ben ik in het vanzelfsprekend vinden van de meest uiteenlopende zaken, waar je op plekken als hier dan regelmatig met je hoofd tegen een blinde muur knalt. Afspraken maken, gezondheidszorg, kwaliteit van materialen, beschikbaarheid van het bijna ondenkbare, etc. Het zou de gemiddelde Nederlander goed doen om weer eens op paard en wagen aangewezen te zijn en de dichtsbijzijnde supermarkt van een beetje formaat op een kilometer of tien. En dan hoeft dat niet direct bij -10 ºC of bij regen.

Typisch

 Roemenië ten voeten uit .... Drie weken bezig om een afspraak te maken, maar oké, en dan op de dag zelf net iets meer dan twee uur voor de afspraak doorgeven dat het adres is gewijzigd. Dat was drie weken geleden ongetwijfeld ook al het geval, maar brengt de dame dus niet op het idee, omdat alvast ff te laten weten.

 Nu is het al raar om te bedenken, dat ik enkel en alleen voor haar afspraak naar Sibiu rij en dus op het moment van de boodschap nog thuis zit. Netwerken op het platteland zijn niet alles, maar dat had ze met WhatsApp omzeild. Helaas was het vandaag ook één van die zeldzame keren, dat ik bij het vertrek uit huis mijn mobiel ben vergeten. Beide ongewisheden hadden geen probleem hoeven te zijn als me de informatie op tijd was verstrekt. Nu las ik het toen ik weer terug thuis kwam en ter plekke al had bedacht, dat ze ws verhuisd was, tenminste tijdelijk. De deur werd opengedaan door een stel bouwvakkers, die erg verbaasd waren, dat er gebeld werd.

 Zonde van het heen en weer rijden, zelfs met de paar boodschappen, die ik vooraf nog had gedaan. Onrustig was het bovendien door de ontbrekende telefoon. Niet voor de apps, mededelingen of een snelle blik op de actualiteit, maar wel voor het noteren van opborrelende gedachten en nog meer voor het in de gaten houden van de tijd. De vanzelfsprekendheid, waarmee je voorheen overal wel ergens de tijd zag aangegeven, is niet meer. Misschien nog wel meer dan ik vandaag node miste, maar daar moet je je dan weer op trainen. Die routine is door de mobiele telefoon omzeep geholpen.

Kneden

 Het heeft een paar weken pogen gekost, maar vandaag weer aan de slag met mijn rug/nek.  Het is winter en dan heb ik er meer last van of ben er meer mee bezig. Drie weken geleden een stijve nek links, nu een onwillige spier in de rechterschouder. Je zit meer, doet minder fysieke arbeid en enerverende computerspelletjes zijn ook geen bevorderende bezigheid voor soepele nek- en schouderspieren.

 Zien hoe het met de opgetoupeerde blondine gaat. Ze zal in de tussentijd geen Engels hebben geleerd en ik ben met het Roemeens nauwelijks opgeschoten. Beheer een redelijke woordenschat, moet het gewoon meer gebruiken. Maar ach, die 'diepe' gesprekken, waarvoor dat nodig is, genieten niet bepaald mijn voorkeur. Als ik het Nederlands niet voor het schrijven zou gebruiken, kon daar ook 80% van overboord. Ik zou meer Engels moeten lezen. Dat is de taal, waar ik met regelmaat tegen een leegte aanloop, als ik iets onder woorden wil brengen. Had hier meer Duitse vaardigheden verwacht.

 Maar op dus naar het betere handen- en voetenwerk qua communicatie en verder plat op de buik en een uur of wat afschakelen. En als dat dan ook nog, en dat deed het vorig jaar zeker, mijn nek, schouders en rug soepeler en minder pijnlijk maakt, dan is dat meer dan mooi meegenomen.

Nachtrustig

 Voor het eerst sinds lange tijd gedroomd over massa's andere mensen en grote gebouwen. Het gebouw, een hotel van gigantische afmetingen met autobaanbrede gangen, voetbalveldgrote hallen, alles netjes gedecoreerd en ingericht. Mensen zittend, lopend, pratend en als personeel werkend. Ik kwam aan met een boot en bestelde koffie op een terras met uitzicht over het water.

 Terwijl ik bezig was op mijn tablet (dromen gaan met de tijd mee) kwam mijn broer eraan, die vanalles wilde waar ik geen zin in had, mijn zus kwam me vertellen hoe zeer ze genoot van haar veel te grote kamer en het ontbijt dat in haar kamer gedekt werd voor 40 personen, maar waar zij alleen aanzat. Ik wilde mijn rust, schrijven en verder door niemand gestoord worden, wat ze wel allemaal deden om mij te vertellen, dat ze mij vooral niet wilde storen.....

 Da's niet het type droom dat me een compleet verkrampt lijf oplevert. Integendeel, werd vanochtend ontspannen wakker. Moe maar voldaan. Stom na afloop van een nacht, maar het kan slechter.

Plaatjes

 Gisteren afgezien van de honden en het koken weinig anders gedaan dan snoepjes van het scherm gespeeld....  Het doen wat gedaan moet worden gaat op deze manier niet vlotten. Maar lekker was het wel

 Het lijkt wel wat op een Random Runner en dan de oorspronkelijke variant met mechanische rollen. Alleen stukken goedkoper om er tien uur mee stuk te slaan, dan als je het in een automatenhal had gedaan. En niks niet de frustratie van 5 levens verkloten en weer een half uur moeten wachten. Als het goed gaat, gaat het steeds beter met meer extra toeters en bellen en dan heb je ineens 1,5 uur vrijspel. Waar het vandaan kwam weet ik niet, maar dat geldt voor meer scoringsmogelijkheden in dit spel. Voor ik op level 825 ben aangekomen, zal ik de ins en outs ws wel onder de knie hebben.

 Het geniepige van het spel, één van de vele geniepigheden, is dat spelbonussen tijdgebonden zijn en je die tijd niet kunt stoppen. Geen pauze-knop, geen bewaarmogelijkheden. Wat je krijgt moet je dus direct gebruiken. Als je dan in de initiële anderhalf uur weer weet te scoren, kun je lekker bezig blijven.

 Bedenk me nou, dat als je voldoende speeltijd hebt opgebouwd, je in die tijd andere dingen kunt doen, als je maar voor afloop van de wegtikkende bonus terug bent in het spel. En dan natuurlijk niet in de laatste minuten, maar met nog een half uur of meer op de klok. Soort van pitstop waar het niet om seconden gaat. Dat zou pas verslaafd gedrag zijn.

 En ja, als ik de ogen sluit is het een kaleidoscopisch beeld van felgekleurde vlakjes, die bijeen gekomen exploderen en dan alle kanten op vliegen. Desondanks uitstekend geslapen.

Candy

 Gecrushed (of is het gecrusht?) vandaag. Maar dan ook helemaal.

(Re)capitulatie

 Acht uur en het gevoel dat het twee of drie uur in de nacht is. Is dat een goed teken of moet ik me kopzorgen maken? Bak warm water voor mijn neus waar het smaakje nog in moet oplossen. Een verklooide dag en het zou flauw zijn, als ik de honden daarvan de schuld zou geven. Tot en met de lunch ging het best aardig. Op dinsdag is dat op z'n vroegst om half drie. Niet mijn tijd. Beetje na zitten en kletsen en het is zo half vier geweest. In deze tijd kan ik me dan niet meer motiveren om er nog iets van te maken. Een goed half uur later weer de honden, vervolgens is het donker. Iets wat het doen van de administratie natuurlijk niet in de weg staat, maar mijn motivatie dat op te pakken wel.

 De maaltijdtijden is zo'n puntje, één van de velen, waar maar geen goede regelmaat in wil komen en gezien Mariana's werktijden zal dat voorlopig nog wel zo blijven. Voor de lunch vaak te laat en voor het avondeten te vroeg. Mariana heeft er geen problemen mee. Ze leeft zo al iets van twintig jaar volgens mij. Je eet als je er tijd voor hebt en plant dat verder niet in. Je went natuurlijk aan alles, maar mijn voorkeur heeft het niet, mn vanweg de onhandige manier waarop je dag kan breken. Heeft natuurlijk alles met ingesleten patronen te maken. Dus eentje zal hier moeten buigen. Voorlopig ben ik dat, maar denk niet, dat ik dat ga volhouden.

 Morgen nieuwe poging dus. Morgen zijn de werktijden nog beroerder en schuift het eten de avond in, wat problemen met de middaginvulling zou moeten voorkomen. Zou moeten. Nog dikke vijftien uur te gaan, waarin iets of iemand roet in het eten (om in de gastronomische sferen te blijven hangen) kan gooien. Nog ff en ik ga als één van mijn oma's op alle plannen of voornemens in de nabije of verre toekomst antwoorden "Es God bleef!"

Voorgekookt

 Koken. Zelfs het koken is niet wat het zijn moet. En dat is niet iets van vandaag of gisteren. Wanneer ben ik de laatste keer mijn kunne ontstegen? Niet dat daar zoveel voor nodig is, maar ik zou niet weten wanneer dat geweest is. Heb ik al een dergelijk moment in Roemenië mogen meemaken? Zo ja, dan ben ik het inmiddels alweer vergeten. Dan zal het dus niet zoveel voorgesteld hebben. Laat ik het op "Nee" houden.

 Niks mis met de bezigheid van koken, maar ik doe het met één hand op de rug of helemaal op de automatische piloot. Zoiets als mijn moeder met haar seizoensgebonden weekinvulling van 'Soep, Vlees, Groente, Aardappelen en een Toetje'. Eenpansgerechten lenen zich niet bepaald voor een beetje aandacht voor de vormgeving. De extra energie om meer te doen met de smakenmix dan 'm door elkaar te husselen schiet tekort.

 Niet dat mijn streven is om de richting van het legendarische El Bulli op te gaan en gerechten te maken waarbij smaak, vormgeving en oorspronkelijk herkenbaarheid van het produkt niks meer met elkaar te maken hebben. Maar prutjes zijn toch wel een beetje het andere uiterste.

 Het demonstreert op het zoveelste vlak, dat het interesse om iets ergens van te maken niet meer is, wat het zou moeten zijn. Nou ja, 'moeten' is ook weer zo wat. Maar als je 'zjeu' wilt, zul je er wel iets voor moeten doen. Meer dan HB roken in elk geval. In feite hebben we dan de crux van mijn hele problematiek wederom bij de strot te pakken. Ik wil een hoop, maar heb daar weinig (en steeds minder) voor over. Geen verbazingwekkende conclusie lijkt me zo. Misschien helpt het om me nog maar weer een keertje met mijn neus in de welbekende rotzooi te duwen. Het zelf niet doen en niet willen dat anderen het voor je doen, doemt het aantal alternatieven tot uitstervens toe. Zoals altijd weer: je moeilijkheden maak jezelf! Bravo! Knap, maar dan wel de stomme variant.

Hergroeperen

 'Van slag' is te veel eer voor het moment, maar dit soort onverwachte onzin in welke vorm dan ook is verre van bevorderend voor het soepeltjes afhandelen van voorgenomen zaken. Gelukkig is de dag nog niet helemaal verknoeid. Intern moeten wel weer alle neuzen ff in de gewenste richting worden gezet. Een goed moment om te koken. Iets doen wat zin maakt zonder tegenzin op te wekken.

Tijdverspilling

 Weer een groot deel van de ochtend verloren aan de honden. Eerste de inmiddels Bobby gedoopte vent met een stok weg moeten halen bij het uitdagende onderkruipsel, dat nu eens niks deed maar toch gepakt werd. Vervolgens maakt een dolenthousiaste Prada gebruik van een moment van onoplettendheid bij mijn pogen Bobby de poort door naar binnen te krijgen. Ene probleem opgelost, volgende probleem in gang gezet.

 Gelukkig is het probleem enkel voor mij en niet voor de rest van het dorp. Die mogen zich (weer) amuseren aan mijn verleidingskunsten om Prada onder controle te krijgen. Het beest weet inmiddels donders goed, dat dit niet het moment is om te luisteren, als zij wil genieten van de vrijheid in het veld. Roepen werkt tot op 2 à 3 meter, dan is het aan het geduld aan de brokjes, wat vandaag ook niet wilde werken. Vreemd genoeg liep ie wel mee terug, toen ik het voor het moment opgegeven had hem te vangen. Mee, maar op afstand. Uiteindelijk zwichtte zij voor een paar kippenbotjes. Met een ochtendvertraging kan de dag beginnen. Geen schakelen-bevorderend oponthoud.

Slowdown

 Je zou bijna denken, dat ik het blog aan het verslonzen ben. Wat uit het niets is ontstaan, kan er ook weer in verdwijnen. Zo'n vaart loopt het niet. Beetje mijn zinnen verzetten en misschien telt ook wel mee, dat ik op het punt sta om over het aantal blogbijdrages van vorig jaar heen te gaan. Vanuit dat perspectief gezien, zit het jaar voor mij er eigenlijk op. Vrij! Freewheelen. Heb ik toch op één gebied discipline getoond. Schouderklopje voor mezelf.

 Bedenk me nou, dat ik de was, die ik vanochtend zo alert uit de koudwaterweek in de wasmachine heb gestopt, ben vergeten. Gelijk weer een minpunt te pakken. Smetje op de dag waar ik verder redelijk tevreden mee ben. Behalve het rustige begin van de week met boodschappen in Sibiu ook O&N in principe geregeld en de man voor de trap (na hoeveel mndn is dat??) schijnt nou werkelijk aan het werk te zijn gegaan. De kleine succesjes. Genoeg plusjes om dat ene minnetje te compenseren. Bovendien, als de was al vier dagen in het water heeft gestaan, kan die ene dag in de wasmachine er ook nog wel bij.

 Of het tij gekeerd is, kan ik niet zeggen. Daar is het te vroeg voor, maar het afglijden is een halt toegeroepen. Niet verkeerd. Voelt gelijk anders. Ben stukken rustiger, zowel fysiek als onder het schedeldak. Nee, dit is geen uitdaging aan het verkeerde adres. Ik constateer en laat het daarbij. Geen vlaggen uit. Geen jubelende voorspellingen. Geen spontaan omhoog gestoten lat. Morgen verder. Administratief zijn er wat beren van de weg te ruimen. Ruimte maken, wederom fysiek -op de tafel en in de ovens- maar ook weer in mijn hoofd. Voorbereidend werk voor het betere knopen hakken. De echte rust komt pas als ook de laatste eraan heeft moeten geloven. Zover is het voorlopig nog niet.

Snoepjes

 Het doortrapte van een spel als Candy Crush, oorspronkelijk volgens mij bedoelt voor de mobiele telefoon, het kent een eindeloze berg levels en na een kalme start, je moet tenslotte een beetje doorkrijgen hoe het werkt, wordt het allengs moeilijker om de het doel van het level te realiseren. Bij mij zal ongetwijfeld meespelen, dat ik soms nog steeds niet weet waarom welke zet nou slimmer is dan een alternatief en wat beter is, zelf te kiezen of de voorstellen van het programma (heet App tegenwoordig) over te nemen.

 Een paar keer stug de voorstellen gevolg, maar dat is in elk geval geen winstgarantie. Al spelende bouw je tijdelijk allerlei extra 'krachten' op voor de steentjes, die het mozaïk vormen wat je weg moet spelen. Daarnaast krijg je ook dingen in voorraad, die je naar keuze bij het begin van een nieuw level kunt inzetten of opgeslagen worden in een spaarvarken.

 De puntentelling zal ik maar laten voor wat het is, want daar snap ik de ballen van voor het moment. Weet ook niet of hoogste scores (tov van wie??) iets opleveren. Omdat je niet elk niveau foutloos weet te passeren, verspeel je extra's en levens. Met mijn spaarvarken vol goudstaven, het zou werkelijk zijn, dacht ik het spel een leuk boost te kunnen geven en de verspeelde levens en extra's weer aan te schaffen. Maar nu komt het .... om dat varken van zijn goudstaven te ontdoen moet ik betalen. Geen schokkend bedrag (27 Lei en wat bani) maar daar moet je dus een account voor aanmaken, creditcardgegevens doorgeven etc. En dat om ergens bij te komen, wat je al spelende zelf verdiend hebt. Amehoela!!

 Natuurlijk kun je goudstaven, levens, choco-discoballen, bubbelballen en visjes (meer heb ik nog niet gezien) ook gewoon direct kopen tot 1000 goudstaven toe.... iets van ruim 400 Lei, als ik het me goed herinner. Nu is dat zeker niet het eerste spel, dat zo geld verdient, maar aan mij is deze aanpak niet besteed. Betekent, dat ik na het verbruik van 5 levens (en nauwelijks extra's) weer een x-aantal minuten of uren moet wachten voordat ze 'gratis' zijn aangevuld. Ik wacht gewoon tot morgen. Is alleen maar mooi, scheelt een te druk netvlies als je slapen wilt.

Zinsbegoocheling?

 Veertig jaar geleden dacht je soms "Ach, laat ik 'ns wat proberen. Wie weet." Twintig jaar geleden was ik me terdege bewust van het feit, dat de switch, die we maakten, niet de nummero 1 op mijn lijstje was en het nog maar de vraag was of de omweg geen afstel ipv uitstel zou geven. Ergens toen iets in mijn hoofd gehad van "Over tien jaar zien we verder."

 Aan die tien jaar ben ik niet meer toegekomen. Het heft werd me door de omstandigheden uit de hand geslagen en de min of meer uitgestippelde weg verlaten. Het was meer overleven dan leven. Iedere gelegenheid aangegrepen om me aan de omstandigheden te ontworstelen. Soms misschien iets te gretig. Pas toen ik botweg knopen ben gaan hakken zonder op de consequenties te letten nam het leven de overhand terug en kon weer van kiezen en keuzes worden gesproken.

 Tot zover blij toe. Daarna had ik me bedacht, dat de boel eenmaal in beweging op rolletjes zijn weg zou vinden. Komende mei (of was het juni?) is het twee jaar, dat ik feitelijk leef op een nwe plek in een eigen huis. Het moment waarop ik dacht achterover te kunnen leunen en van het leven te genieten, what ever that should be, is echter nog niet voorbij gekomen. Het hangt als een wortel voor mijn neus. Ik kan er aan snuffelen. Op uitzonderlijke momenten lukt het me ervan te proeven, maar dan rukt de wortel weer uit mijn bereik.

 Dat valt tegen en soms meer dan me lief is. Het is misschien allemaal niet zo vreemd, maar ik ben geen twintig meer en kan mijn tijd verspillen aan experimenten. Hoeveel jaar heb ik in theorie nog op een actieve manier te gaan? 15? Een goeie tuin opbouwen kost al gauw 6-7 jaar en dan moet je niet met een jungle beginnen zoals hier achter de schuur. Je heb niet meer de keuzevrijheid. Wil je d'r nog iets van maken, ontkom je niet aan keuzes, afscheid nemen, wegschuiven, dromen dromen laten, etc. Hoelang ga ik daar over doen?

Kettingreactie

 Van het een komt het ander cq sleept het mee naar beneden in zijn val. Je niet lekker voelen, nauwelijks vooruit te branden zijn, dan komt, in elk geval bij mij, onherroepelijk het moment, waarop ik me afvraag of dit het nou is, waarvoor je al die jaren bezig bent geweest. Beter geschreven; of dit nu het leven is, wat ik altijd heb willen hebben. Of ik aan genieten toe ben gekomen of vnl bezig ben (geweest) met voorbereidingen, om het ooit mogelijk te maken.

 Mijn eerst opwelling is simpelweg "Nee". Een redelijk alternatief voorbeeld zit er echter ook niet in. Ik zit er dicht tegen aan. Zondermeer. Het heeft alleen veel meer tijd en energie gekost, dan ik me ooit bedacht had ervoor over te moeten hebben. Het oude verhaal, dat je je die 911 RS Targa of welke lettertoevoegingen dan ook kunt permiteren op het moment dat je fysiek niet meer de conditie hebt om er werkelijk van te kunnen genieten. Alleen al het in- en uitstappen zou je iedere keer herinneren aan de ongewenste vertraging in de realisatie.

 Dan kom je dus voor de situatie te staan, dat je eigenlijk heel blij en tevreden zou moeten zijn over wat eindelijk bereikt is, maar weinig meer weet te bedenken dan "Wat moet ik d'r mee?". Waar ik nu ben, had ik 20 jaar geleden willen (en kunnen!!) aankomen om tegen de tijd van vandaag allang weer met een andere vormgeving bezig te zijn. Vastgebeten in een gepasseerd ideaal. Blind gestaard op de tuin, terwijl ondertussen de krant, en alles waar die voor staat, opgeklommen is naar de top van de prioriteitenlijst. En ik kan niet zeggen, dat dat ongemerkt aan me voorbij is gegaan. Ben ik nu te zwart bezig? Daar zal ik 'ns over nadenken nu ik toch bezig ben.

Oppeppen

 Hoofd, lijf, het houdt allemaal niet over. Of ik daar de kater nog van kan betichten? Volgens mij niet. Zo spetterend gaat de afgelopen tijd niet. Merk dat ik wegzak in wat je met een groot woord lethargie zou kunnen noemen. Niet de ziekelijke slaapzucht maar wel dufheid en mentale inertie oftewel een beetje erg sloom en inactief. Helaas een zichzelf versterkend mechanisme. Ik mag oppassen dat ik me er niet aan overgeef, dan is de winter verloren.

 Teveel kleine dingen blijven liggen, weinig externe stimulans, geen van die kleine, zo noodzakelijke succesjes, die helpen om er de vaart in te houden. Per saldo zit meer tegen dan mee. Tijd voor een stevige greep in het nekvel. De zweep erover. Lijstjes maken. Blik op oneindig, verstand op nul en werken aan het afstrepen. Mezelf in de benen houden en niet toestaan, dat ik me nestel in een hoekje. De motivatie om mijn bed uit te komen was vanochtend twijfelachtig. Dat heet een teken aan de wand te zijn.

 Niet met een glaasje port voor de open haard in gedachten verzinken, maar je inpakken en naar buiten. 10.000 passen maken. Zo begint dat dus. Misschien handig om eerst ff te bepalen wat de doelstelling is? Wil ik (lekker) leven of wil ik vooral niet doodgaan?? De mens mag uitkijken, dat ie straks niet eerst alles uitstelt tot na z'n pensioen en vervolgens zijn energie verspilt aan het uit de handen blijven van de dood. Het kan niet anders dan dat 'genieten' over een paar generaties een heel ander betekenis heeft dan nu.

Storing?

 Kannibalisme en Candy Crush. Wat hebben die met elkaar te maken? Ik zou ze zelf niet direct met elkaar in verband brengen. Al die felgekleurde vierkantjes met bonen, (of zijn het worsten?), citroenen en meer puur geometrische vormen die ontploffen en op onnavolgbare wijze scores produceren zijn toch geen mensenvlees verbeeldingen. Het is ook geen Pacman, die zou je nog met de passie van het eten van anderen in verband kunnen brengen.

 En toch kreeg ik vannacht eerst de beelden van het spelletje niet van mijn netvlies geband en verzeilde vervolgens in een droom, waarbij ik uitgenodigd werd door mensen om lasagna te komen eten. De niet te missen bulten op hun voorhoofd deden mij op de een of andere manier vermoeden, dat ik hier het hoofdgerecht zou gaan vormen. Een vrouw (vriendin?) die wel op de uitnodiging in ging bleek later eenzelfde soort bulten op haar voorhoofd te hebben en erg veel moeite te doen om mij op haar kamer te krijgen, waar die andere mensen ook bleken te zijn. Op de een of andere manier daar weg weten te komen.

 Het zijn niet bepaalde de taferelen voor een ontspannende nacht. Eenmaal weer bij mijn positieven op een van de nachtelijke tussenstops voelde mijn lijf aan, alsof ik uren hout had gehakt. Wat toch in de laatste twaalf mndn nauwelijks het geval is geweest. Omdraaien. Omdenken. Water drinken en weer verder met een hopelijk minder enerverende beeldenstroom. Met het sluiten van de ogen kwam het spelletje weer terug op  mijn netvlies. Wordt je toch ook niet goed van. Doe mij dan Dishonored_2 maar als er zonodig iets op mijn netvlies moet nadreunen

Drankmisbruik

 Na dik twaalf uur slepen en wurgen komt weer iets van leven in me te voorschijn. Ik zal het niet vergelijken met jeugdige uitspattingen, maar de dag van vandaag stond in geen verhouding tot het feestje van gisteravond. Was ik een vrouw geweest en vanochtend in een vreemd bed wakker geworden, zou ik mijn gezelschap verdenken van een ongewenste toevoeging aan mijn consumptie(s). Man, man, man. Alsof ik de whisky per fles ipv glasgewijze achterover heb geslagen. En whisky was er niet eens.

 Zelfgemaakte rode wijn en een of ander stooksel, waarvan gezegd werd, dat het veertig jaar oud was. Wat zal het geweest zijn? Vijf of zes glazen wijn en een borrel? Maximaal. Van bij zessen tot na elven. En daar nog bij gegeten ook. Zelfs gedanst. Waar gaat dit heen? Is straks aan het glas ruiken voldoende om in de olie te geraken? Of zal ik in het vervolg maar bij voorbaat om een kopje thee vragen?

 Meestal drink ik nog wel een sloot water tussen de alcohol houdende drankjes in. Dat heb ik gisteren niet gedaan. Niet-koud, prikloos water is nog bijna erger dan thee. Zou het dat zijn geweest? Ik ga het niet uitproberen. Laat ik hopen dat het een uitzondering is geweest.

Prematuur

 Weer een dooie hond. Het wordt bijna voorspelbaar. Niet de mijne gelukkig, maar toch. Leuk diertje. Haar broertje al het loodje gelegd agv een infectie en (natuurlijk) geen dierengeneeskundige hulp en nu zelf aan- of overreden door een auto. Wat zal het diertje zijn geweest? Zes, zeven mndn. Enthousiast beestje. Maar geen aandacht, geen opvoeding, geen bescherming tegen zichzelf. Het zijn een beetje wegwerpartikelen.

 Dit is volgens mij de derde of vierde jonge hond, die ik in 24 het loodje heb zien leggen agv een hond willen hebben, maar daar verder geen aandacht of zorg aan willen besteden. Nu was het de moeder niet meer, maar de broer is geen haar beter. Integendeel. Woont er niet. Komt zelfs niet elk dag langs en dan verwachten, dat een paar ergens opgehaalde pups hun leven op eigen gelegenheid naar jouw wens invullen. Nee, dus.

 Iancu, de vaste hondewaarde in 24 is ook niet het voorbeeld, waar je het van hebben moet. Die loopt in en uit zoals zich de gelegenheid voordoet. Hij wacht zijn kans af als iemand van ons binnenkomt of weggaat. De pup had dat niet nodig. Klein omdat ie jong was, maar vooral omdat ie nooit erg groot geworden zou zijn. Hooguit teckelformaat. Dat kruipt dus gewoon onder de poort door. Daar helpen ook geen keien of stenen. Bovendien staat met regelmaat de deur open, als ik er voor de was heen ga. Mag hopen dat dit verdere pups in de toekomst voorkomt, maar vrees van niet.