Verstoorde dagen. Onduidelijke toekomst. Ik zou er eens over na kunnen denken, maar denk dat dit de twee factoren zijn, waar ik in mijn leven het minste om zit te springen. Los van elkaar zijn ze al knap demotiverend en gecombineerd weten ze het laatste restje initiatief uit me weg te slaan.
Weer een dag dierenarts in Sibiu. Voor tienen aanwezig, na tweeën, zeg maar bij drieën terug op het honk. Bijna drie uur naar het druppelen van een infuus staan kijken. Kouwe voeten en de steeds maar terugkerende vrg of de behandeling het diertje nou goed doet of de ellende alleen maar verder opjaagt. Natuurlijk ik had koffie kunnen gaan drinken, zelfs boodschappen kunnen gaan doen. Behalve dat ze dat voorstel zo ongeveer aan het einde van de behandeling van vandaag deden, met wat voor gevoel loop je dan door de supermarkt? Vast niet dat heerlijk gevoel van het kind in de snoepwinkel. Bovendien missen deze artsen, jonkies, de professionaliteit van de artsen, die ik in Frankrijk gewend was. Vertrouwen is een niet te onderschatten factor in deze. In Frankrijk straalden 2 van de 3 dat uit, hier niemand.
Het voelt hier aan, als de moeder van iemand van het personeel zegt de keuken van de niet-verschenen chefkok over te kunnen nemen en zonder problemen dat staatsbanket voor de keizer van 'weet ik waar' bij elkaar te kunnen koken. Enthousiast amateurisme. Als ik benoem, dat het de tweede maal is, dat ik een zieke pup heb na de derde vaccinatie en hoop dat deze het overleeft, kijkt de betrokken arts me aan alsof ie water ziet branden. Ze slaan alles op, onthouden dus niks maar doen ook niets met de opgeslagen informatie. Ik ga maar kaarsjes branden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten