Nu zit ik nog steeds ontzettend opgefokt te wezen en het rare is, dat de nwe doorloop stukken minder bloederig lukt en ik me meestal zelf elimineer met de "Esc'- knop als een hak- en schietpartij onontkombaar lijkt. Terug en nwe poging, andere aanpak, een geweldloze omweg. Ook zonder overdadig bloedvergieten zitten ik op het puntje van mijn stoel. Nu om vooral niet ontdekt te worden. Gebeurd dat wel, begin ik alsnog te knokken. Een instinctieve reflex?
Ach, ach, ach. Ondertussen ligt het hele normale bestaan op z'n achterste muv het verzorgen van de honden. Ik kan weer helemaal van voor af aan beginnen. Stevige greep in mijn nekvel. Schop onder de kont. En iets doen, iets, maakt niet uit wat, als het maar geen Pcgame is.
Hoe bouw ik in mijn leven het soort aantrekkelijkheid in, dat me urenlang weet vast èn bezig te houden in een spel? Hoe maak je het 'moeten' tot een aantrekkelijke uitdaging? Laat ik beginnen met beren uit de weg te ruimen, voordat ze een mogelijke vooruitgang compleet blokkeren. Over uitdagingen gesproken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten