Weer een nacht vol spektakel en helaas is het niet bij kleurtjes gebleven. Toch frappant dat het gebeurt na een dag als gisteren, waarin mn Dishonored mijn spanningsmeter meermaals het rooie in heeft gejaagd. Waarom dat dan vertaald moet worden in het idee, dat ik in mijn laatste ondermaanse momenten zit, ontgaat me. Dat het gebeurt en het iets met spanning te maken heeft mag inmiddels wel voor feit doorgaan.
Geen zin om er mee bezig te zijn, eerst de oordoppen ingeplugged en vervolgens ook nog het kalmeringsmiddel erachter aan. Nog een oprisping bij tweeën en vervolgens door tot bij achten en helemaal verkreukeld wakker. Nauwelijks meer bewogen dus.
Zien of we dit in positieve zin weten om te buigen nu toch wel vrij redelijk duidelijk is, waardoor de toestanden getriggerd worden. En het dus allemaal maar niet doen wat voor aanleiding zou kunnen zorgen, is natuurlijk geen optie. Gisteren bruggen en viaducten, vandaag Pc-games en morgen maar niet meer de deur uitgaan? Dat is een heilloze weg. Wennen en tegelijkertijd afstand weten te nemen. Zoiets. Het leven is meer dan koken, (af)wassen, houthakken, met de fiets naar de Penny en met de kippen op stok.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten