Alles went. Al vaker geconstateerd. Zo dus ook, het 's nachts wakker schrikken en denken dat je aan je laatste seconden van je leven bezig bent. Omdat het effect de eerste keer niet naar wens was volgde nog tweemaal een reprise. Het zal echt zover zijn en je het inmiddels niet meer serieus kunnen nemen, ondanks of eigenlijk dankzij het kloppende hart in je keel.
Ik zal niet zeggen, dat het vervelend begint te worden, dat was het al van begin af aan, maar het nwe is er wel wat van af. En alsof dit getreiter nog niet genoeg was, ouderwets aan de nachtmerries. Van die dromen waar wat gebeurd, waardoor of waarvoor je weg wilt en dat niet kan. Toestanden ook waar je in kunt blijven hangen, als je pech hebt. Sluit je je ogen, gaat de heise gewoon door, begint opnieuw of doet er nog een schepje bovenop. Ga je eens een keer op tijd naar bed, is het ook weer niet goed.
Had gisteravond tijdens mijn speelkwartiertje al door dat het evenwicht tussen spanning en afstand niet naar wens was. Kan daar inmiddels het spel nauwelijks meer de schuld van geven. Ik weet in alle redelijkheid wat me te wachten staat, weet dat steeds beter zonder letale consequenties af te handelen, zelfs bijna tot op het flauwe af en reageer alsnog, alsof dat waar ik in verzeild ben geraakt iets van werkelijksheidswaarde heeft. Duik weg achter mijn toetsenbord, als ik niet gezien wil worden, schrik als ik weer een boobytrap over het hoofd heb gezien, etc.
Waarom hou ik me ook niet gewoon bezig met de kleine klusjes die gedaan moeten worden? Zouden de nachten dan werkelijk in kalmer vaarwater terechtkomen? Eens uitproberen? Iets zegt me dat dat weinig zin heeft. Gewoon maar doorgaan. Ook in deze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten