Laat ik me bezig houden met mezelf ipv de uitwassen voor en door de sociale media. Er ligt genoeg overhoop om recht te zetten. Zo'n onvoorziene week verstoort meer dan de verloren uren en dagen. Een stramien om op terug te vallen is er niet, omdat het nauwelijks verder weet te komen dan het idee. Dus poging nummero-weet-ik-hoeveel om er iets van te maken. Draden oppakken, etc.
Het opstartscenario is helder, daar kan ik blind op varen. Maar daarna, als afwas, was en boodschappen gedaan zijn, ontbreekt de vorm en begint het zwemmen. Was ik nog niet zolang geleden net aan het 'iets, geeft niet wat' per dag ontstegen, zijn we daar nu weer terug. Je zou verwachten, dat ik inmiddels een zekere routine in dit soort geëmmer heb opgebouwd. Zo voelt het niet.
Vanochtend, ergens bij zessen en nog in mijn bed, was er ineens iets van 'Ha, lekker' voor het doen van een of andere klus. Ik weet niet direct meer wat het was. Maakt ook niet zoveel uit. Frappant was, dat ik vrijwel direct, haast parallel aan deze enthousiaste opwelling, iets had van 'Getver. Nee, dank je.' Alsof beide kampen tegen elkaar opboden, waarbij niet merkbaar was of één van beide overwicht had.
We gaan het zien, want zoals altijd weer, zin of geen zin, d'r is een hoop wat moet gebeuren en eenmaal bezig valt het altijd weer mee, is het vaak bevredigend en soms zelfs leuk. Kijk, met een beetje fantasie, zou je het een positieve instelling kunnen noemen. Misschien ga ik toch vooruit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten