Rosa heeft het gehaald. Daar ziet het tenminste naar uit. Geen gespit dus deze keer. Voor het eerst sinds ik met pups en dergelijke klachten bij de dierenarts terecht ben gekomen. Vannacht begonnen met eten. Vanochtend zowaar een (deels) vaste drol en een hoop gepies. Het leek wel alsof het diertje aan een bierinfuus had gelegen.
De autorit blijft een haast traumatische gebeurtenis, erger dan de behandeltafel bij de dierenarts, maar ook daar leek ze mn op de terugweg eindelijk iets van vrede mee te hebben. Ondanks dat gisteren werd gezegd, dat het infuus niet meer nodig zou zijn, als het hondje zou beginnen te eten, werd Rosa alsnog aan het infuus gelegd. Gelukkig geen drie uur. Maar niet gevraagd waarom. Meer dan een of ander lulverhaal zou het ws niet opgeleverd hebben.
Vanochtend even getwijfeld of ik wel zou gaan. Het diertje had het erg naar haar zin met de andere honden. Mn haar moeder en het ene broertje dat nog over is gebleven kregen haar volle aandacht. Rennen. Dollen. Vechten. Als je het vergelijkt met het timide beestje een paar uur later op de behandeltafel geketend aan het infuus trek je de behandeling als vanzelf in twijfel.
Maar ok, het is achter de rug en naar het uitziet is de klus positief geklaard. Driehonderd kilometer, bijna 15 uur en iets van 320 Lei heeft het gekost om het onvermijdelijke te keren. Rust, en wat het volgende gaat worden wil ik niet weten. Gewoon niks volgendens. Ff geen chaos voor de afwisseling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten