Koken. Zelfs het koken is niet wat het zijn moet. En dat is niet iets van vandaag of gisteren. Wanneer ben ik de laatste keer mijn kunne ontstegen? Niet dat daar zoveel voor nodig is, maar ik zou niet weten wanneer dat geweest is. Heb ik al een dergelijk moment in Roemenië mogen meemaken? Zo ja, dan ben ik het inmiddels alweer vergeten. Dan zal het dus niet zoveel voorgesteld hebben. Laat ik het op "Nee" houden.
Niks mis met de bezigheid van koken, maar ik doe het met één hand op de rug of helemaal op de automatische piloot. Zoiets als mijn moeder met haar seizoensgebonden weekinvulling van 'Soep, Vlees, Groente, Aardappelen en een Toetje'. Eenpansgerechten lenen zich niet bepaald voor een beetje aandacht voor de vormgeving. De extra energie om meer te doen met de smakenmix dan 'm door elkaar te husselen schiet tekort.
Niet dat mijn streven is om de richting van het legendarische El Bulli op te gaan en gerechten te maken waarbij smaak, vormgeving en oorspronkelijk herkenbaarheid van het produkt niks meer met elkaar te maken hebben. Maar prutjes zijn toch wel een beetje het andere uiterste.
Het demonstreert op het zoveelste vlak, dat het interesse om iets ergens van te maken niet meer is, wat het zou moeten zijn. Nou ja, 'moeten' is ook weer zo wat. Maar als je 'zjeu' wilt, zul je er wel iets voor moeten doen. Meer dan HB roken in elk geval. In feite hebben we dan de crux van mijn hele problematiek wederom bij de strot te pakken. Ik wil een hoop, maar heb daar weinig (en steeds minder) voor over. Geen verbazingwekkende conclusie lijkt me zo. Misschien helpt het om me nog maar weer een keertje met mijn neus in de welbekende rotzooi te duwen. Het zelf niet doen en niet willen dat anderen het voor je doen, doemt het aantal alternatieven tot uitstervens toe. Zoals altijd weer: je moeilijkheden maak jezelf! Bravo! Knap, maar dan wel de stomme variant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten