(11/06/2009) Afgelopen nacht een paniekaanval die met hoofdletters geschreven mag worden. Ik werd ergens door wakker, ongeveer half twee, voelde me niet op mijn gemak, maakte het licht aan en had op een of andere manier het idee dat de kamer niet mijn kamer was, dat dingen anders waren, dat ik ergens anders was, dat ik dood was ….. hart sloeg in een paar tellen op hol, zweet brak me uit en ik realiseerde me, dat ik nog leefde en gewoon thuis was, maar dat dit toch waarschijnlijk mijn einde zou zijn. Gelukkig hield ik mijn verstand erbij en kreeg dat na de eerste paar tellen weer de overhand, maar daarmee was ik nog niet rustig of de aanval gepareerd.
Dit keer geen langzaam aankomen rollen, geen vooraankondigingen in toenemende heftigheid, nee, dit was alles ineens en dat dan nog in de overtreffende trap. Na de eerste schok, die ik nooit meer hoop mee te maken, een aantal ‘na-schokken’ van meer bekende omvang met rillen en zweten overal pijn in mijn linkerkant van borstkas en buik. Inmiddels een kwart kalmering onder mijn tong gelegd, vanalles en iedereen willen bellen, mijn mobiel in mijn bibberende hand maar uiteindelijk gekozen om in mijn eentje door te bijten. Ergens, helaas wat aan de late kant schoot me het effect te binnen van het tellen van de ademhaling, waar ik vorige keer zo’n baat bij had gehad. Ook nu zakte de paniek binnen een aantal cycli (2 in - 3 vast - 4 uit - 5 vast, etc.) fors naar beneden. De situatie werd hanteerbaar op de pijn in de linkerhelft van mijn lijf na. Bekende pijnplekken, verkrampingen of mijn part energieknopen.
Het was half drie voorbij toen ik de rust had om aan slapen te denken. Half vijf wakker en zes uur weer. Nog steeds behoorlijk onrustig en een stijve, verkrampte en pijnlijke linker lichaamshelft. Het idee van een hartaanval blijft in mijn hoofd spoken. De pijnplekken zijn bekend en zijn niet stekend maar desondanks mijn voorzorgsmaatregelen genomen en zooi onder mijn tong gespoten om de aders te verwijden. Een echte verbetering bracht dat niet teweeg. Geen hartaanval dus, maar stomme, oerstomme paniek!!
Inmiddels is het bij twaalven en ik ben nog tot erg weinig in staat geweest. Ben net als een oude vent naar H2 gelopen en geconstateerd dat er geen waterproblemen zijn. Ik hou last van mijn linkerkant, die zit goed vast. Verder voel ik me onzeker, 30 jaar ouder, ben de hele ochtend bezig geweest met mezelf te kalmeren en probeer zo min mogelijk te denken aan alles wat nog weer verder achterop raakt.
zondag 30 september 2012
zaterdag 29 september 2012
Indruk
Hoe zou die zijn? De autorit zonder kleerscheuren doorstaan? De eerste nacht is achter de rug. Rare geluiden? Geen geluiden? Het ritme, nog boerser dan het Franse platteland? Al herkenningspunten getroffen, over déja vû's gestruikeld? Ik vraag me meestal niet zoveel af en laat de boel vol vertrouwen blanco op mijn af komen. Zo zal het ook deze keer gaan, hoewel zo vreemd, zo anders is alweer wat jaartjes geleden. Een beetje op ontdekkingsreis is het wel.
Met de mogelijkheden van het internet, en dan heb ik het nieteens over zoiets extreems als Google streetview, hoeft je je tegenwoordig eigenlijk nieteens te verplaatsen om een goede indruk van verder volledig onbekende streken te krijgen. Ik heb daarom juist niet veel zitten neuzen. Ik wil het zelf zien, mijn eigen beelden, mijn invalshoek, mijn reacties. Goed weer en een strategisch gelegen terras zijn voor mij wat een uitkijktoren voor een jager is. En dat hoeft niet persé met knipmessen in zwart/wit die je geruisloos op je wenken bedienen. Misschien wordt het wel een bankje naast de deur in de zon en erg veel brabbelen in diverse talen en nog meer werk voor handen en voeten. We will see. Wir werden sehen. On verra. We zullen zien. Vom vedea.
Met de mogelijkheden van het internet, en dan heb ik het nieteens over zoiets extreems als Google streetview, hoeft je je tegenwoordig eigenlijk nieteens te verplaatsen om een goede indruk van verder volledig onbekende streken te krijgen. Ik heb daarom juist niet veel zitten neuzen. Ik wil het zelf zien, mijn eigen beelden, mijn invalshoek, mijn reacties. Goed weer en een strategisch gelegen terras zijn voor mij wat een uitkijktoren voor een jager is. En dat hoeft niet persé met knipmessen in zwart/wit die je geruisloos op je wenken bedienen. Misschien wordt het wel een bankje naast de deur in de zon en erg veel brabbelen in diverse talen en nog meer werk voor handen en voeten. We will see. Wir werden sehen. On verra. We zullen zien. Vom vedea.
vrijdag 28 september 2012
Vlad
Zou die al sidderen? De onverschrokkene? Mijn koffers staan klaar. Heb de knoflook, crucifixen en houten spiesen in alle soorten en maten ingepakt. Katholiek, Protestant, Gereformeerd, Orthodox (Grieks & Russisch), Koptisch, Zwarte banden .... zou Jehova ook nog iets toevoegen? Vooral het donker mijden zeker als je auto rijdt en als het niet anders kan meneren met zwarte kepen net zo mijden als vroeger die heren met snoepjes. Dan komt het wel goed, denk ik, hoop ik. We zullen zien.
Het gaat me te ver om hier een necrologie bijeen te schrapen voor het geval dat Transsylvanië zijn naam eer aandoet. Hou er echter persoonlijk niet van om op de feiten vooruit te lopen en bovendien is dat niet mijn kopzorg, maar mag de natreurende goegemeente zich daar over buigen. En als ik me goed herinner kleven wat nare bijkomstigheden aan een ongewenste beet in mijn nek, die een necrologie een ongewone bijsmaak geven. Dus ik zou, mocht het onderhevige praktijk worden, maar erg op mijn woorden passen om ongewenste nachtelijke bezoekjes bij voorbaat uit te sluiten.
Het gaat me te ver om hier een necrologie bijeen te schrapen voor het geval dat Transsylvanië zijn naam eer aandoet. Hou er echter persoonlijk niet van om op de feiten vooruit te lopen en bovendien is dat niet mijn kopzorg, maar mag de natreurende goegemeente zich daar over buigen. En als ik me goed herinner kleven wat nare bijkomstigheden aan een ongewenste beet in mijn nek, die een necrologie een ongewone bijsmaak geven. Dus ik zou, mocht het onderhevige praktijk worden, maar erg op mijn woorden passen om ongewenste nachtelijke bezoekjes bij voorbaat uit te sluiten.
donderdag 27 september 2012
Schema
Hoe zal het de komende dagen gaan? Vandaag is de eerste ochtend, dat ik geen tijd heb om een stukje te schrijven. Morgen hang ik op schrijftijd op 10km hoogte in de lucht .... Brrr. Zaterdag is de eerste gelegenheid om te reflecteren en dan maar hopen, dat ik zin heb èn ergens een Pc in beslag valt te nemen. Nee, met een Apple-air had ik geen moment geaarzeld, maar die 4 kg bak met nog eens 650 gr adapter en kabelwerk laat ik lekker thuis. In principe zou de iPhone genoeg moeten zijn, maar zoals al vaker geconstateerd, dat schrijft gewoon niet zo lekker en lekker is bij schrijven minstens zo belangrijk als het oog bij eten.
Hoe zullen de stukjes vallen? Parijs, Vliegen, Wildwest, Jaren'50, Bergen, Ezels, Weldaad?, Communicatie, ..... Het lijkt me moeilijk voorspelbaar ook al zullen er grote parallellen zijn met de familiebezoeken begin jaren '70 in wat tegenwoordig Slovenië heet of het Hongarije van een tiental jaren later. In beide landen heeft de afgelopen 20 jaar een gigantische ontwikkeling plaatsgehad, zeker in de steden. Een ontwikkeling die deels ook in Boekarest begonnen is maar nog lang niet doorgedrongen is in de Karpaten. Het wordt kortom op een hoop manieren een reis terug in de tijd.
Hoe zullen de stukjes vallen? Parijs, Vliegen, Wildwest, Jaren'50, Bergen, Ezels, Weldaad?, Communicatie, ..... Het lijkt me moeilijk voorspelbaar ook al zullen er grote parallellen zijn met de familiebezoeken begin jaren '70 in wat tegenwoordig Slovenië heet of het Hongarije van een tiental jaren later. In beide landen heeft de afgelopen 20 jaar een gigantische ontwikkeling plaatsgehad, zeker in de steden. Een ontwikkeling die deels ook in Boekarest begonnen is maar nog lang niet doorgedrongen is in de Karpaten. Het wordt kortom op een hoop manieren een reis terug in de tijd.
woensdag 26 september 2012
4444
Overgebleven automatisme uit tijden dat het meer hout sneed, maar ook nu check ik met regelmaat de (beroerde statistieken) van Blogger. Desondanks is het geen garantie voor het treffen van getalsmatig aardige momenten. Maar gistermiddag had ik er eentje:
Nederland, Android, Mobile Safari, OMG, Epiloog, 4444 pagina's .....
En dat in 9 maanden.... Zegt absoluut helemaal niks. In betere tijden had ik een website in de lucht, die het zesvoudige per maand toucheerde, maar toch streelt het. Toen zocht ik mijn doelgroep op, deed er 'alles' aan om gevonden te worden, veranderde regelmatig opzet en inhoud, probeerde mooi, mooier, het mooiste te zijn en had als drijfveer de bezetting van huisjes en kamers.
Niks van dat alles nu. Ik timmer niet aan de weg, spam niet in het sociale media circuit zoals vele andere stukjesschrijvers en schrijfsters, ben niet bezig met mijn vindbaarheid op het internet, poets niks speciaal blinkend en mooi is nog nooit zo subjectief geweest als in het woordrijgen op mijn blogs. Desondanks of meer dankzij dat alles ben ik een tevreden mens qua stukjes schrijven op een blog. Dank!
Niks van dat alles nu. Ik timmer niet aan de weg, spam niet in het sociale media circuit zoals vele andere stukjesschrijvers en schrijfsters, ben niet bezig met mijn vindbaarheid op het internet, poets niks speciaal blinkend en mooi is nog nooit zo subjectief geweest als in het woordrijgen op mijn blogs. Desondanks of meer dankzij dat alles ben ik een tevreden mens qua stukjes schrijven op een blog. Dank!
dinsdag 25 september 2012
Epiloog
Dit is de eerste! Met het vorige stukje over de herfst zijn de herinneringen uit de 'betere' tijd afgelopen. Ergens eind 2002 zijn Sammy en Katrien in ons leven gekomen. Wittewaô heeft ze nog een paar maanden mee mogen maken en is daarna Pelle op dezelfde afschuwelijke wijze de dood in gevolgd. Het heeft ons moeite gekost, maar we zijn opgekrabbeld ondanks de problemen aan het thuisfront met Yoland's vader. Het was 2005, geloof ik, toen die man stierf. Wij hadden eindelijk, dacht ik, de smaak weer te pakken en zaten op het goede spoor qua verhuur. Sammy en Katrien hadden overduidelijk geen "verkeerde fokker"- ellende onder de huid en genoten wild en enthousiast van het leven.
Begin 2006 gooide Yoland plompverloren het roer om of beter gezegd terug en is begonnen wat nu nog steeds niet op een fatsoenlijke manier is afgehandeld. 1999-2006 Zeven jaar, toch? Dan heb ik gelukkig nog maar een paar maanden door te modderen.
Begin 2006 gooide Yoland plompverloren het roer om of beter gezegd terug en is begonnen wat nu nog steeds niet op een fatsoenlijke manier is afgehandeld. 1999-2006 Zeven jaar, toch? Dan heb ik gelukkig nog maar een paar maanden door te modderen.
maandag 24 september 2012
Lei
(01/06/2009) Een nieuwe week, een nieuwe maand, een mooi moment voor een nieuwe start. Met een redelijke nacht achter mijn rug vanochtend om half acht opgestaan. Ik ga geen uren achter de Laptop zitten, maar meteen de voorgenomen ochtendronde buiten beginnen. Harken en daarna de handmaaier en tenslotte op de tractor en/of het kleine ding. Als het te heet wordt richting de dijk of naar binnen om op te ruimen en/of te poetsen. Het zou me wat waard zijn om deze dag niet te verprutsen.
zondag 23 september 2012
Centen
Zò!! Het heeft weer maanden geduurd, maar wekt dat nog enige verbazing? Nee toch, dus ... Na ogenschijnlijk nauwelijks te stoppen neerwaartse lawine qua prijs voor deze plek eindelijk maar een keertje op de rem getrapt. Leuk al die makelaars die het alle kopende partijen naar hun zin proberen maken en Sinterklaas naar z'n mijter steken. Dit gaat niet werken. Het kost dan wel wat tijd maar de duidelijkheid vaart er wel bij.
De ene makelaar is de ander niet, om een opendeur in te trappen, en ieder moet maar aan de slag met het voor zijn of haar mogelijkheden geschikte scenario. Het totaal, wat in mijn optiek nog steeds een niet te evenaren once-in-a-lifetime-mogelijkheid blijft, blijkt niet voor iedere makelaar het geschikte object. Het lullige is, dat ze die zelfkennis misschien hebben, maar niet met jou als eerst belanghebbende delen. Dus de prijs wordt maar verder en verder naar beneden geluld en als dan eindelijk een vis aan de haak hangt, wordt mij vertelt, dat wat ik wil toch wel erg aan de ruime kant is .... Wilt u schieten? Dat kan. Ik heb mijn Ak-47 en mijn Smith & Wesson Model 29 .44 Magnum altijd onder handbereik.
Maar die oplossing lost niks op, dus verder met optellen, aftrekken (cijfers) en opnieuw positie bepalen. Geen buurman's gek en niet die laatste resten van de bodem willen krabben. Gewoon dat krijgen wat het waard is met misschien een gelaten veertje aan deze maar ook aan de andere kant. Zo staat het dus, heeft het gekost, had beter gekund maar laten we op deze manier de zooi fatsoenlijk afronden.
De ene makelaar is de ander niet, om een opendeur in te trappen, en ieder moet maar aan de slag met het voor zijn of haar mogelijkheden geschikte scenario. Het totaal, wat in mijn optiek nog steeds een niet te evenaren once-in-a-lifetime-mogelijkheid blijft, blijkt niet voor iedere makelaar het geschikte object. Het lullige is, dat ze die zelfkennis misschien hebben, maar niet met jou als eerst belanghebbende delen. Dus de prijs wordt maar verder en verder naar beneden geluld en als dan eindelijk een vis aan de haak hangt, wordt mij vertelt, dat wat ik wil toch wel erg aan de ruime kant is .... Wilt u schieten? Dat kan. Ik heb mijn Ak-47 en mijn Smith & Wesson Model 29 .44 Magnum altijd onder handbereik.
Maar die oplossing lost niks op, dus verder met optellen, aftrekken (cijfers) en opnieuw positie bepalen. Geen buurman's gek en niet die laatste resten van de bodem willen krabben. Gewoon dat krijgen wat het waard is met misschien een gelaten veertje aan deze maar ook aan de andere kant. Zo staat het dus, heeft het gekost, had beter gekund maar laten we op deze manier de zooi fatsoenlijk afronden.
zaterdag 22 september 2012
Stadje
Slenterend door de kleine straatjes gelopen. Niet doelloos, meer zonder wens te arriveren. Vroeger dan anders vertrokken en vol met mijn neus in de zaterdagse drukte gevallen. Heerlijk. Overal markt, overal mensen en bijna overal terrassen. Geen stralend zonnetje. Niet in mijn armen en niet aan het zwerk. Het eerst ben ik gewend, de blauwe lucht mist voor het eerst sinds vele weken.
De auto geparkeerd, de dankzij zaterdagse kloothommels opgebouwde verkeersagressie uitgeademd, mijn rekening goeddeels gecashed en op een loverrijk terras neergeploft voor een koffie met aandacht, entourage en vermaak. Wat wil je nog meer, behalve die zon dan, als een mooi terras, prettige bediening, gevarieerde beeldvulling, een aangename noodzaak en de zweem van iets extra's? Tell me!!
Na de koffie aangebeld en me de gewenste combi in alle ingetogen pracht laten tonen. Waarom ze daar in hun atelier mee aan de slag moesten is mij nog steeds een raadsel, maar het is, wat het was en daar ben ik zeer tevreden mee. En ik waarschijnlijk, zeker weten niet alleen.
Ineens waren daar de zeeën van tijd en ik zeeg neder en liet het gebeuren aan me voorbijgaan. Het winkelende publiek (Zeg je dat op een markt?) was een lust voor het oog. Het is een stadje waar kak en klootjesvolk door elkaar loopt. Waar toeristen, autochtonen en half-geïntegreerden verdacht veel op elkaar lijken. Allemaal opgepoetst en ik weet niet hoe het ze lukt, het is het vooral steeds nèt niet. Outfit, leeftijd, postuur, gezelschap .... noem op wat verkeerd kan uitpakken en het loopt voorbij. En dan hebben we de combi's nog. Dit is life drama, karikatuur, liederlijkheid en een pijnlijk gebrek aan zelfcensuur. Dit is genieten, kwijlen, smakken. Jammergenoeg net niet die laatste shot.
Op weg terug naar de auto was er nog dat ene kleine iets. Geen bestelling maar daarom niet minder hard qua afspraak. Hij zat er nog en nu mocht hij mee, die beer. Beloofd is beloofd.
De auto geparkeerd, de dankzij zaterdagse kloothommels opgebouwde verkeersagressie uitgeademd, mijn rekening goeddeels gecashed en op een loverrijk terras neergeploft voor een koffie met aandacht, entourage en vermaak. Wat wil je nog meer, behalve die zon dan, als een mooi terras, prettige bediening, gevarieerde beeldvulling, een aangename noodzaak en de zweem van iets extra's? Tell me!!
Na de koffie aangebeld en me de gewenste combi in alle ingetogen pracht laten tonen. Waarom ze daar in hun atelier mee aan de slag moesten is mij nog steeds een raadsel, maar het is, wat het was en daar ben ik zeer tevreden mee. En ik waarschijnlijk, zeker weten niet alleen.
Ineens waren daar de zeeën van tijd en ik zeeg neder en liet het gebeuren aan me voorbijgaan. Het winkelende publiek (Zeg je dat op een markt?) was een lust voor het oog. Het is een stadje waar kak en klootjesvolk door elkaar loopt. Waar toeristen, autochtonen en half-geïntegreerden verdacht veel op elkaar lijken. Allemaal opgepoetst en ik weet niet hoe het ze lukt, het is het vooral steeds nèt niet. Outfit, leeftijd, postuur, gezelschap .... noem op wat verkeerd kan uitpakken en het loopt voorbij. En dan hebben we de combi's nog. Dit is life drama, karikatuur, liederlijkheid en een pijnlijk gebrek aan zelfcensuur. Dit is genieten, kwijlen, smakken. Jammergenoeg net niet die laatste shot.
Op weg terug naar de auto was er nog dat ene kleine iets. Geen bestelling maar daarom niet minder hard qua afspraak. Hij zat er nog en nu mocht hij mee, die beer. Beloofd is beloofd.
vrijdag 21 september 2012
Staartje
Hoeveel maanden zullen er op elkaar hebben gelegen op de tafel? Een paar keer in de week kwam er wat bij. De waarschijnlijk belangrijke stukken werden geopend, de rest was gisteren aan de beurt. Uit het niets de behoefte de tafel terug te krijgen om aan te zitten ipv vol te stapelen met binnenkomende post. Fluitje! Zou je haast zeggen, maar het legen van de tafel was niet de berg, waar ik overheen moest.
Het wegwerken van de achterstallige post liep steeds weer stuk op het opruimen, herordenen en opnieuw wegstoppen van de papieren op een door mij te volgen logica. Je zou denken zoiets kan maar op één manier maar uit die droom wil ik je graag helpen. Op mijn administratie-methode valt links en rechts een hoop af te dingen. Het hoeft niet altijd tot een deurwaarderbezoek te komen, voordat rekeningen betaald worden, daar ben ik inmiddels ook achter. Toch heb ik me nooit de systematiek van Yoland eigen kunnen maken en is de enige oplossing de shredder gebleken. Vijf jaar bewaren ... vijf jaar voorbij.
De laatste sporen die Yoland op het administratieve vlak heeft getrokken zijn gisteren uitgewist. Mappen opgeschoond zonder na te denken, door te bladeren of op een andere manier in de verleiding van het verleden verstrikt te raken. Domweg op datum door de papiervernietiger. Van degelijke mappen met knarsende sluiting naar plastic opbergdingetjes per jaar en op onderwerp in hangmappen ...... Haast frivool of niet?
Het wegwerken van de achterstallige post liep steeds weer stuk op het opruimen, herordenen en opnieuw wegstoppen van de papieren op een door mij te volgen logica. Je zou denken zoiets kan maar op één manier maar uit die droom wil ik je graag helpen. Op mijn administratie-methode valt links en rechts een hoop af te dingen. Het hoeft niet altijd tot een deurwaarderbezoek te komen, voordat rekeningen betaald worden, daar ben ik inmiddels ook achter. Toch heb ik me nooit de systematiek van Yoland eigen kunnen maken en is de enige oplossing de shredder gebleken. Vijf jaar bewaren ... vijf jaar voorbij.
De laatste sporen die Yoland op het administratieve vlak heeft getrokken zijn gisteren uitgewist. Mappen opgeschoond zonder na te denken, door te bladeren of op een andere manier in de verleiding van het verleden verstrikt te raken. Domweg op datum door de papiervernietiger. Van degelijke mappen met knarsende sluiting naar plastic opbergdingetjes per jaar en op onderwerp in hangmappen ...... Haast frivool of niet?
donderdag 20 september 2012
Ervaring
(27/05/2009) Een nacht van extermen. Eerst zeven kleuren stront en het sterven van duizend doden en daarna, helaas vast door de medicatie zes uur aaneengesloten rust, slaap.
Rond half elf naar boven, O-Cd aangezet, in bed gekropen en me ontspannen. Alles ging goed. Ik lag lekker. Het bed was verschoond en toch ging het helemaal, maar dan ook helemaal mis. Zoals altijd ben ik in slaap gevallen voor het eind van de Cd en schrok ik weer wakker nadat de Cd was afgelopen. Het was net na half twaalf en uit het niets overviel me het gevoel, dat het niet goed met me ging. Wisselbaden, een raar gevoel in mijn lijf, het idee dat het het hart ermee gestopt is, etc. een onmiskenbaar en onhoudbaar aanrukken van een paniekaanval. En geen half werk. Ik heb me ondanks alles rustig kunnen houden, vrij snel een half tablet kalmering genomen en mezelf proberen te overtuigen, dat niks aan de hand was. Inmiddels lag ik te bibberen als een rietje en was ik klam van het zweet. Het kostte moeite, maar ik ben rustig blijven ademhalen en in een ingeving ben ik het ademen gaan regelen, tellen. Kort in, vast houden, lang uitademen en binnen verbazingwekkend korte tijd voelde ik me kalmeren. Ik kan niet uitsluiten, dat op dat moment ook het medicament begon te werken, maar toch maar proberen te onthouden voor een volgende keer dat tellen!!
Hoewel de ellende op het ogenblik zelf als donderslag bij heldere hemel kwam, is het de hele dag hangen en wurgen geweest. Misschien had dat signaal voldoende moeten zijn om voorzorgsmaatregelen te nemen. Ik weet het niet en slikken als niks aan de hand is, is ook geen goed idee. Het is knap, dat ik me er zo goed doorheen geslagen heb, daar zal ik het mee moeten doen.
Rond half elf naar boven, O-Cd aangezet, in bed gekropen en me ontspannen. Alles ging goed. Ik lag lekker. Het bed was verschoond en toch ging het helemaal, maar dan ook helemaal mis. Zoals altijd ben ik in slaap gevallen voor het eind van de Cd en schrok ik weer wakker nadat de Cd was afgelopen. Het was net na half twaalf en uit het niets overviel me het gevoel, dat het niet goed met me ging. Wisselbaden, een raar gevoel in mijn lijf, het idee dat het het hart ermee gestopt is, etc. een onmiskenbaar en onhoudbaar aanrukken van een paniekaanval. En geen half werk. Ik heb me ondanks alles rustig kunnen houden, vrij snel een half tablet kalmering genomen en mezelf proberen te overtuigen, dat niks aan de hand was. Inmiddels lag ik te bibberen als een rietje en was ik klam van het zweet. Het kostte moeite, maar ik ben rustig blijven ademhalen en in een ingeving ben ik het ademen gaan regelen, tellen. Kort in, vast houden, lang uitademen en binnen verbazingwekkend korte tijd voelde ik me kalmeren. Ik kan niet uitsluiten, dat op dat moment ook het medicament begon te werken, maar toch maar proberen te onthouden voor een volgende keer dat tellen!!
Hoewel de ellende op het ogenblik zelf als donderslag bij heldere hemel kwam, is het de hele dag hangen en wurgen geweest. Misschien had dat signaal voldoende moeten zijn om voorzorgsmaatregelen te nemen. Ik weet het niet en slikken als niks aan de hand is, is ook geen goed idee. Het is knap, dat ik me er zo goed doorheen geslagen heb, daar zal ik het mee moeten doen.
woensdag 19 september 2012
Kijkers
Moet ik blij zijn. Ja, natuurlijk moet ik blij zijn. Is het erg, dat het allemaal weer op het laatste moment aangekondigd wordt? Nee, ben je mal. De potentiële koper wenst en ik spring natuurlijk. Dat is wat ze tenminste altijd weer denken. En als ze dan na veel geschuur en gemopper uiteindelijk toch hun zin krijgen, dankzij het gelul van de makelaar, denken ze ook nog eens voor één cent op de eerste rij te kunnen zitten waar een dubbeltje al een gospé is. Afpoeieren die hap. Als je nieuwsgierig bent naar pandjes, is daar een speciale dag voor; monumentendag.
Het voelt iedere keer weer aan alsof iemand afkeurend door je vuile was zit te wroeten opzoek naar iets, waarvan hij/zij weet, dat het niet te vinden is, namelijk dat ene perfecte plaatje, wat je na een leuke smile liefst nog cadeau in je zak kunt steken. Dit is geen haat-liefde verhouding, dit is en blijft afzien en is aan mij niet besteed. Het stelletje aaseters, dat denkt ongestraft te kunnen afromen, wordt er in tijden als deze niet minder op. Dit is niets wat het spel is ontstegen, dit is door de bodem gezakt. Dit zijn ratten. Dit is de mens in optima forma.
Het voelt iedere keer weer aan alsof iemand afkeurend door je vuile was zit te wroeten opzoek naar iets, waarvan hij/zij weet, dat het niet te vinden is, namelijk dat ene perfecte plaatje, wat je na een leuke smile liefst nog cadeau in je zak kunt steken. Dit is geen haat-liefde verhouding, dit is en blijft afzien en is aan mij niet besteed. Het stelletje aaseters, dat denkt ongestraft te kunnen afromen, wordt er in tijden als deze niet minder op. Dit is niets wat het spel is ontstegen, dit is door de bodem gezakt. Dit zijn ratten. Dit is de mens in optima forma.
dinsdag 18 september 2012
Consult
"Meneer ...., ik zie, u bent er al."
"Hhmmhm"
"Loopt u maar door. Het is helemaal aan het eind links."
"Hhmmhm" (Dat is het al 11 jaar)
"Gaat u zitten"
"Dank u"
"Ik werk uw dossier even bij"
"Hhmmhm" (Daar heb je anderhalf jaar voor gehad ...)
"Conditietest en 3x controle defibrillator" (Schrijft netjes met pen en liniaal als onderlijn.)
"Klopt helemaal."
"Resultaat laatste bloedproef? Medicatie veranderd?"
"Alstublief. Nee."
"Nog ergens last van gehad qua hart?"
"Nee."
"En misschien andere zaken?"
"Afgezien van mijn financiën, nee."
"Wat zegt u?"
"Grapje. Laat u maar zitten."
"Ik ga kopieën maken, kleed u maar uit en gaat u liggen."
"Hhmmhm"
"Zacht in ademen. Zitten. Snel en hard inademen. Niet bewegen. Liggen."
"..."
"Niet bewegen" (ECG zooi aangesloten)
"Hhmmhm"
"Ziet er prachtig uit. Nog ff de bloeddruk en het gewicht"
"Hhmmhm"
"Heeft u nog vragen?"
"Ik wil mijn cholestorolmedicatie graag halveren en aub een bewijs dat ik mag vliegen."
"U weet toch, dat ..."
"Ja, ja als ik boven de 1 schiet, ga ik wel weer terug."
"Van mij mag u vliegen."
"Da's mooi. Als u het nu nog ff op papier wilt zetten voor de vliegmaatschappij doet u mij en hen een plezier?"
"Niet door de poortjes, hè!"
"Ik zal het ze zeggen."
"En altijd al uw medische papieren bij u hebben."
"Ja, ja ... "
"Waar gaat u heen?"
"Dracula bezoeken."
"Zeker weer een grapje, hè?"
"Nee, deze keer niet. Tot volgend jaar, misschien. Ha hahaha."
"Hhmmhm"
"Loopt u maar door. Het is helemaal aan het eind links."
"Hhmmhm" (Dat is het al 11 jaar)
"Gaat u zitten"
"Dank u"
"Ik werk uw dossier even bij"
"Hhmmhm" (Daar heb je anderhalf jaar voor gehad ...)
"Conditietest en 3x controle defibrillator" (Schrijft netjes met pen en liniaal als onderlijn.)
"Klopt helemaal."
"Resultaat laatste bloedproef? Medicatie veranderd?"
"Alstublief. Nee."
"Nog ergens last van gehad qua hart?"
"Nee."
"En misschien andere zaken?"
"Afgezien van mijn financiën, nee."
"Wat zegt u?"
"Grapje. Laat u maar zitten."
"Ik ga kopieën maken, kleed u maar uit en gaat u liggen."
"Hhmmhm"
"Zacht in ademen. Zitten. Snel en hard inademen. Niet bewegen. Liggen."
"..."
"Niet bewegen" (ECG zooi aangesloten)
"Hhmmhm"
"Ziet er prachtig uit. Nog ff de bloeddruk en het gewicht"
"Hhmmhm"
"Heeft u nog vragen?"
"Ik wil mijn cholestorolmedicatie graag halveren en aub een bewijs dat ik mag vliegen."
"U weet toch, dat ..."
"Ja, ja als ik boven de 1 schiet, ga ik wel weer terug."
"Van mij mag u vliegen."
"Da's mooi. Als u het nu nog ff op papier wilt zetten voor de vliegmaatschappij doet u mij en hen een plezier?"
"Niet door de poortjes, hè!"
"Ik zal het ze zeggen."
"En altijd al uw medische papieren bij u hebben."
"Ja, ja ... "
"Waar gaat u heen?"
"Dracula bezoeken."
"Zeker weer een grapje, hè?"
"Nee, deze keer niet. Tot volgend jaar, misschien. Ha hahaha."
maandag 17 september 2012
Scherven
In een onhandige beweging ging daar na 12 jaar trouwe ochtenddienst de -gelukkig lege- koffiemok tegen de grond en in scherven. Laat het geluk maar tot mij komen!!
Handmatig
Hop. Het dooie paard maar weer aanzwengelen. Als het ooit allemaal weer naar wens verloopt, koop ik me wel een oud model 2CV, mocht ik dat ontmoedigende gevoel zoeken. Misschien ook wel gewoon ter voorkoming van. Soort van tandarts opzoeken, voordat je opgezadeld zit met wat je kunt missen. Herinnert me eraan dat ik vanmiddag mijn machinerie moet laten controleren. Zinloze routines en bemoeizuchtige raadgevingen ... Wordt weer ff verstand uitschakelen en terug naar het brave "Ja, meneer"/ "Nee, meneer"-jochie, wat me nooit goed is afgegaan. Gelukkig helpt ook hier het ouder worden. Ik vloek of lach tegenwoordig achteraf, scheelt een hoop gezeik ter plekke.
Voor die tijd echter de keuken tacklen en buiten met het gras aan de slag. De terrassen zijn terugveroverd op de natuur. Nu kunnen we het front verleggen en het aanzien van het grote huis een volgende stevige zwiepert in de goede richting geven. Maar eerst de jam wegzetten, afwas doen, tafel opruimen, haren van de vloer vegen en meer van dat soort kleurrijk, levendig en uitnodigend gedoe.
Voor die tijd echter de keuken tacklen en buiten met het gras aan de slag. De terrassen zijn terugveroverd op de natuur. Nu kunnen we het front verleggen en het aanzien van het grote huis een volgende stevige zwiepert in de goede richting geven. Maar eerst de jam wegzetten, afwas doen, tafel opruimen, haren van de vloer vegen en meer van dat soort kleurrijk, levendig en uitnodigend gedoe.
Verdampen
Ingehaald door de werkelijkheid, het gekneuter van alledag, de ditjes en datje, het "Ja-joâ..." van mijn oma, de saaie kleurloze overdaad van het moment. Er staat al een epiloog voor een deel van de herinneringen op stapel, die was een maand geleden al voorzien. Het gaat echter nog veel harder dan gedacht. De lijnen komen eerder dan gedacht bijeen en lopen vele malen naadlozer in elkaar over. Dat krijg je, hè. Eindelijk je blog bijna op een zelfstandige website en dan blijkt de drijfveer voor het blog zijn kracht verloren.
Moest daar afgelopen zaterdag aandenken toen ik in Limoges een beetje de toerist liep uit te hangen. Het deed me denken aan zomer 1999 toen ik met Yoland zo ongeveer voor het eerst sinds onze introductieperiode als student door de stad heen liep en niet met de ogen van een inwoner maar ineens als buitenstaander tegen de stad aan keek. We wisten toen dat we zouden gaan vertrekken. Nu is dat niet zeker, maar er hangen voelbaar beloften in de lucht en misschien hebben die wel met een aanstaand vertrek te maken.
Opgebouwde routines verliezen hun nut. Houdvasten kun je laten varen. Ineens is er een overmaat aan ruimte waar het nog maar kort te voren wringen was. Maar ja, al dat moois heeft ook een andere kant. Het minst concentratie. Het is waterig, verdund, (te) vloeibaar. Voordat je met dat wat door het bestaan heen stort iets kunt, moet d'r een hoop verdwijnen, de boel indikken. Het moet kneed en vormbaar worden en op een plek gezet in het juiste licht gedraaid. Daar gaan misschien geen jaren maar wel tijd overheen. D'r gaat weer vanalles veranderen, dat is zeker. De vraag is: Hoe?
Moest daar afgelopen zaterdag aandenken toen ik in Limoges een beetje de toerist liep uit te hangen. Het deed me denken aan zomer 1999 toen ik met Yoland zo ongeveer voor het eerst sinds onze introductieperiode als student door de stad heen liep en niet met de ogen van een inwoner maar ineens als buitenstaander tegen de stad aan keek. We wisten toen dat we zouden gaan vertrekken. Nu is dat niet zeker, maar er hangen voelbaar beloften in de lucht en misschien hebben die wel met een aanstaand vertrek te maken.
Opgebouwde routines verliezen hun nut. Houdvasten kun je laten varen. Ineens is er een overmaat aan ruimte waar het nog maar kort te voren wringen was. Maar ja, al dat moois heeft ook een andere kant. Het minst concentratie. Het is waterig, verdund, (te) vloeibaar. Voordat je met dat wat door het bestaan heen stort iets kunt, moet d'r een hoop verdwijnen, de boel indikken. Het moet kneed en vormbaar worden en op een plek gezet in het juiste licht gedraaid. Daar gaan misschien geen jaren maar wel tijd overheen. D'r gaat weer vanalles veranderen, dat is zeker. De vraag is: Hoe?
zaterdag 15 september 2012
Barst
De verschillen in de momenten van de dag zijn zo minimaal, dat de avondwandeling gisteren een déja vû leek van de ochtendversie. Meerdere keren tijdens de ronde had ik zelfs kort het gevoel, dat ik de wandeling net had gelopen en de honden dubbelop verwendde. Het kostte moeite om aanknopingspunten te vinden, die voldoende anders waren om het verschil te maken. De honden niet, ik niet, mijn aan flarden gescheurde jas niet, het licht niet terwijl de zon toch van een andere kant scheen, de temperatuur niet, dezelfde stilte, het groen, het tempo, mijn gedachten. Allemaal elementen die aan het begin van de avond niet of nauwelijks waarneembaar anders waren dan bij de start van de dag.
Het was een raar gevoel. Een gat in de tijd? Het was alsof de wereld aarzelde tussen een stap terug naar de ochtend of gewoon doorgaan met de avond. Verbazingwekkend hoe weinig houvast je kunt hebben, terwijl je de dag toch niet in een coma hebt doorgebracht.
Het kostte een paar keer rammelen met mijn hoofd voordat de stukjes op de juiste plekken vielen en mijn wereldbeeld en tijdsbesef weer synchroon liepen. Hoe saaiheid ineens iets spannends krijgt ....
Het was een raar gevoel. Een gat in de tijd? Het was alsof de wereld aarzelde tussen een stap terug naar de ochtend of gewoon doorgaan met de avond. Verbazingwekkend hoe weinig houvast je kunt hebben, terwijl je de dag toch niet in een coma hebt doorgebracht.
Het kostte een paar keer rammelen met mijn hoofd voordat de stukjes op de juiste plekken vielen en mijn wereldbeeld en tijdsbesef weer synchroon liepen. Hoe saaiheid ineens iets spannends krijgt ....
vrijdag 14 september 2012
Herfst
(16-11-2002) Na een korte periode waarin de regen overheerste is het weer momenteel een stuk beter. Een paar dagen geleden zijn we begonnen met bladeren vegen en een dag of twee geleden ben ik op het dak van de hangar geklommen. Op diverse plaatsen (met name tegen de nok aan) zijn dakpannen verschoven en lekt het dus als het regent. De veroorzaker is vast de storm van 1999 geweest, maar met name het laatste jaar werd wat eerst een enkele druppel was steeds vaker kleine stroompjes en dus moest ingegrepen worden om erger te voorkomen.
Op de hangar liggen zogenaamde romaanse pannen, van die gebogen dakpannen, die een aantal jaar geleden ineens in iedere cadeau-shop te koop waren als kaarsenhouder voor aan de muur. Het verhaal ging toen dat de pannen gevormd werden op de dijen van Spaanse vrouwen. Of dat met onze pannen ook het geval is geweest is ons niet bekend. Wat we inmiddels wel weten is, dat ze op ‘onze manier gemaakt' niet meer te krijgen zijn. Tenminste niet in de reguliere handel bij ons in de directe omgeving. De tegenwoordige boogjes zijn langer, strakker en effe van kleur.
Maar dat is een zorg voor later. Waar we al snel een te kort aan hadden, omdat we in iedere rij een pan extra er tussen duwden, waren de pannen die als ondergrond dienen: geen boog maar een u-vormige dakpan, die in elkaar gelegd als goot dient. Het is misschien moeilijk te volgen, maar de technische kant is feitelijk ook weinig interessant. We moesten hoe dan ook de boer op en die ‘onder pannen' of iets soortgelijks ergens opduikelen. De een kende ze niet, de ander moest ze bestellen en op een kleine rondrit langs bouwmaterialenzaken, troffen we gisteren de gewenste pan aan. Weliswaar wat verbeterd qua vormgeving, maar hetzelfde formaat. Direct een stuk of honderd meegenomen (voor 25 % van het dak) en thuus begonnen met het dichten van de nok van het eerste kwart van de hangar.
De dagen zijn kort tegenwoordig, waardoor het niet lukte om alles te dichten. Vandaag is dat wel gelukt en niet alleen dat! We hebben vandaag ook de afvoer van meertje 1 terug omhoog getrokken waardoor het waterniveau weer terug op het oude peil kan komen. We hebben de afvoer van rivier naar het meer ontstopt en omdat de energie nog niet op was zijn we gisteravond nog eens lekker fikkie gaan stoken om al het verrotte oude stormhout kwijt te raken. En dat bij volle maan..... prachtig!
Op de hangar liggen zogenaamde romaanse pannen, van die gebogen dakpannen, die een aantal jaar geleden ineens in iedere cadeau-shop te koop waren als kaarsenhouder voor aan de muur. Het verhaal ging toen dat de pannen gevormd werden op de dijen van Spaanse vrouwen. Of dat met onze pannen ook het geval is geweest is ons niet bekend. Wat we inmiddels wel weten is, dat ze op ‘onze manier gemaakt' niet meer te krijgen zijn. Tenminste niet in de reguliere handel bij ons in de directe omgeving. De tegenwoordige boogjes zijn langer, strakker en effe van kleur.
Maar dat is een zorg voor later. Waar we al snel een te kort aan hadden, omdat we in iedere rij een pan extra er tussen duwden, waren de pannen die als ondergrond dienen: geen boog maar een u-vormige dakpan, die in elkaar gelegd als goot dient. Het is misschien moeilijk te volgen, maar de technische kant is feitelijk ook weinig interessant. We moesten hoe dan ook de boer op en die ‘onder pannen' of iets soortgelijks ergens opduikelen. De een kende ze niet, de ander moest ze bestellen en op een kleine rondrit langs bouwmaterialenzaken, troffen we gisteren de gewenste pan aan. Weliswaar wat verbeterd qua vormgeving, maar hetzelfde formaat. Direct een stuk of honderd meegenomen (voor 25 % van het dak) en thuus begonnen met het dichten van de nok van het eerste kwart van de hangar.
De dagen zijn kort tegenwoordig, waardoor het niet lukte om alles te dichten. Vandaag is dat wel gelukt en niet alleen dat! We hebben vandaag ook de afvoer van meertje 1 terug omhoog getrokken waardoor het waterniveau weer terug op het oude peil kan komen. We hebben de afvoer van rivier naar het meer ontstopt en omdat de energie nog niet op was zijn we gisteravond nog eens lekker fikkie gaan stoken om al het verrotte oude stormhout kwijt te raken. En dat bij volle maan..... prachtig!
donderdag 13 september 2012
Kater?
Nieteens! Mijn conditie herstelt zich sneller dan verwacht, hoewel andere vlakken me liever zouden zijn. Ga in deze ook maar niet de grenzen van mijn vermogens testen. Ik geloof het wel. Een dagje verdunnen met water zal geen kwaad kunnen.
dinsdag 11 september 2012
Achterop
Zo loop je voor en ineens loop je weer achter, alsof er niets gebeurd. Niets is minder waar. De reflectiemomenten ontbreken. Als je lekker rijdt, vergeet je het ritme van de pauzes. Ik ga met de stroom mee, niet als dooie vis maar heerlijk met mijn vinnen in mijn nek op een bedje van waterkers, grasspriet in mijn bek en sloom sturend met mijn staart. Het vreemde is, dat ik weinig anders doe dan anders. Het bevalt alleen vele malen beter.
Zon daggie als vandaag, helemaal ingesteld op de voorspelde regen en uiteindelijk een beetje lopen lanterfanten op een overwegend zonnige dag. Gedaan wat ik me eigenlijk maar deels bedacht had, wat andere zaken tussendoor meegenomen en ook vanalles links laten liggen waar het eigenlijk niet hoort. Het deed me allemaal niks of net een heleboel. Iedere element de gewenste aandacht gegeven of onthouden.
Om zes uur mijn bed uitgerold, me rond de lunch weer teveel als beest gedragen en dan toch tegen 22 uur een gevoel van spijt hebben, dat er geen stad in de buurt is. Deze dag zou gerust nog een etmaal door mogen gaan. Mobiel opgeladen, laptop achter de hand ... een heuse, hoe heet het ook weer, late maaltijd met vrienden zou mij aangenaam plezieren. Nog een fles of wat wegspoelen maar vooral toch genieten van wat je proeft, hoort, denkt en voelt.
Kom op jongens (en meiden) hier ligt ergens een draad, waar ik mee verder moet en kan. Kan iemand ff bijschijnen?
Zon daggie als vandaag, helemaal ingesteld op de voorspelde regen en uiteindelijk een beetje lopen lanterfanten op een overwegend zonnige dag. Gedaan wat ik me eigenlijk maar deels bedacht had, wat andere zaken tussendoor meegenomen en ook vanalles links laten liggen waar het eigenlijk niet hoort. Het deed me allemaal niks of net een heleboel. Iedere element de gewenste aandacht gegeven of onthouden.
Om zes uur mijn bed uitgerold, me rond de lunch weer teveel als beest gedragen en dan toch tegen 22 uur een gevoel van spijt hebben, dat er geen stad in de buurt is. Deze dag zou gerust nog een etmaal door mogen gaan. Mobiel opgeladen, laptop achter de hand ... een heuse, hoe heet het ook weer, late maaltijd met vrienden zou mij aangenaam plezieren. Nog een fles of wat wegspoelen maar vooral toch genieten van wat je proeft, hoort, denkt en voelt.
Kom op jongens (en meiden) hier ligt ergens een draad, waar ik mee verder moet en kan. Kan iemand ff bijschijnen?
zondag 9 september 2012
Gareel
's Ochtends wakker worden met iets zachts en warms in mijn armen. Ogen open, iets zeggen en op z'n minst enig gebrom retour ontvangen, is onvergelijkbaar prettiger wakker worden dan de iPhone pakken om te kijken of de batterij niet leeg is, omdat het ding nog geen kick heeft gegeven. Heerlijk nog eens omdraaien en bij elkaar kruipen en dan stechelen wie d'r voor het maken van het ontbijt Postsmoet opdraaien. Een ochtend met de zon in bed ipv door de ramen naar binnen loerend.
Slaapdronken het bed uit geknuffeld worden en je met tegenzin maar liefdevol over het ontbijt buigen. Gelukkig altijd weer die ander. Overtuigingskracht is een handige eigenschap. Ik rek en strek me in afwachting van de geur van koffie. Brood hoeft niet. De geur van vers brood is net als tabak. Het ruikt verrukkelijk en verder moet je er vooral niks mee doen. Doezelend wachten tot je eindelijk die voetstappen in de gang hoort en dan voor die laatste paar seconden diep wegzakken in slaap.
De koffie maar vooral elkaar genoten en dan trap af de dag tegemoet. Geen eindeloze rondedans rond de hete brei maar tsak, tsak die dingen aangepakt, die moeten gebeuren of omwille van de ene of vanwege de ander of gewoon omdat het tijd is. Doen wat gedaan moet worden, oppoetsen, repareren, vormen, plezieren, verfijnen, spelen, verfraaien, aaien en een zoen .... zo zou je het moeten doen. Het spel van twee levens die dansend om elkaar steeds dat andere raken, kort samengaan en weer wegvlieden. Altijd weer opnieuw, iedere keer anders, nieuw en vertrouwd. Eigenlijk is de praktisch invulling verder volstrekt irrelevant. Het gaat om de vanzelfsprekendheid van het moeten, de tijd voor het willen en het dromen van het kunnen .... samen.
Slaapdronken het bed uit geknuffeld worden en je met tegenzin maar liefdevol over het ontbijt buigen. Gelukkig altijd weer die ander. Overtuigingskracht is een handige eigenschap. Ik rek en strek me in afwachting van de geur van koffie. Brood hoeft niet. De geur van vers brood is net als tabak. Het ruikt verrukkelijk en verder moet je er vooral niks mee doen. Doezelend wachten tot je eindelijk die voetstappen in de gang hoort en dan voor die laatste paar seconden diep wegzakken in slaap.
De koffie maar vooral elkaar genoten en dan trap af de dag tegemoet. Geen eindeloze rondedans rond de hete brei maar tsak, tsak die dingen aangepakt, die moeten gebeuren of omwille van de ene of vanwege de ander of gewoon omdat het tijd is. Doen wat gedaan moet worden, oppoetsen, repareren, vormen, plezieren, verfijnen, spelen, verfraaien, aaien en een zoen .... zo zou je het moeten doen. Het spel van twee levens die dansend om elkaar steeds dat andere raken, kort samengaan en weer wegvlieden. Altijd weer opnieuw, iedere keer anders, nieuw en vertrouwd. Eigenlijk is de praktisch invulling verder volstrekt irrelevant. Het gaat om de vanzelfsprekendheid van het moeten, de tijd voor het willen en het dromen van het kunnen .... samen.
Treurig
Aankomen op een rommelmarkt en je aangekeken voelen als loslopend wild. Het aantal verkopers achter de kramen overtreft het snuffelende publiek aan de andere kant in beschamend ruime mate. Geen muziek, een softijsverkoper die ik in dit weer voor geen meter vertrouw, een grill waar ter decoratie zakjes chips op liggen en een bar met Heineken op de tap. Kan het triester? Kan het erger? Vast, maar ik zou het even niet weten te bedenken. Tijdelijk met stomheid geslagen
Aan verwachtingen moet je nooit beginnen. Ik wist dat het weinig swingend zou zijn, maar dat het zo diep kon zinken .... daar schieten ook de ontbrekende verwachtingen tekort. Me nog voor twee akelig kleine biertjes bloot gesteld aan hoop en afwachten, maar de triestheid wilde niet breken. Druilerige regen had het niet erger kunnen maken.
Alles leek me mee te zitten. Een prachtig stralende dag, een rally in de omgeving van St. Yrieix met een étappe vanuit Le Chalard. D'r zijn meer dan gemiddeld mensen in de omgeving maar op de rommelmarkt van Le Chalard lijkt een smet te liggen. Ooit moest je kilometers buiten het dorp je auto zien kwijt te raken, had het voor ons geen zin om de auto te pakken en stapten we op de fiets, liepen er bands muziek te maken, waren er meerdere terrassen, had je keuze bij het eten .... Nu had ik, als ik werkelijk gewild had, de auto naast de bar kunnen parkeren. Franser had niet gekund behalve die ene parkeerplaats naast het bed.
Ik ben niet gevlucht, maar wel uit zelfbescherming vertrokken. Voordat je het weet kruipt de triestheid langs je op en vergiftigt je zonnige zondagmiddag. Dan liever achter de grasmaaier of gewoon een roseetje op mijn eigen terras. Daar lopen ook geen mensen voorbij!
Aan verwachtingen moet je nooit beginnen. Ik wist dat het weinig swingend zou zijn, maar dat het zo diep kon zinken .... daar schieten ook de ontbrekende verwachtingen tekort. Me nog voor twee akelig kleine biertjes bloot gesteld aan hoop en afwachten, maar de triestheid wilde niet breken. Druilerige regen had het niet erger kunnen maken.
Alles leek me mee te zitten. Een prachtig stralende dag, een rally in de omgeving van St. Yrieix met een étappe vanuit Le Chalard. D'r zijn meer dan gemiddeld mensen in de omgeving maar op de rommelmarkt van Le Chalard lijkt een smet te liggen. Ooit moest je kilometers buiten het dorp je auto zien kwijt te raken, had het voor ons geen zin om de auto te pakken en stapten we op de fiets, liepen er bands muziek te maken, waren er meerdere terrassen, had je keuze bij het eten .... Nu had ik, als ik werkelijk gewild had, de auto naast de bar kunnen parkeren. Franser had niet gekund behalve die ene parkeerplaats naast het bed.
Ik ben niet gevlucht, maar wel uit zelfbescherming vertrokken. Voordat je het weet kruipt de triestheid langs je op en vergiftigt je zonnige zondagmiddag. Dan liever achter de grasmaaier of gewoon een roseetje op mijn eigen terras. Daar lopen ook geen mensen voorbij!
zaterdag 8 september 2012
Frontaal
Tijd om de schermutselingen in de achterhoede gedag te zeggen. Omschakelen van de guerilla naar de confrontatie in het open veld. Het was een maand eerder voorzien, maar ach, wat zou het. Ouderwets wapengekletter, al zal er nog een periode van schuiven en verplaatsen aan voorafgaan. Met alles en iedereen afgerekend. Niet ongeschonden maar volledig valide uit de weinig vrijwillige ontmoetingen tevoorschijn gekomen. Nu resten er nog twee: de verkoop en mezelf. Twee vliegen in één klap? Zou d'r niet vies van zijn.
Ergens heb ik het gevoel, dat ik door mezelf heen moet om dat te realiseren, wat ik als grootste struikelblok ervaar; de verkoop, noem het verlossing van -en mischien wel uit- dit paradijs op aarde! Dus niet de handdoek maar de handschoen in de ring! Laat ik mezelf tegemoet treden, overwinnen èn het onderspit delven. Het laatste loodje.
Niemand die mij zo goed kent als ikzelf. Iemand aanpakken voor wie de sterke kanten en zwakste plekken gesnedenere koek zijn dan je eigen broekzak. Lang uitgesteld maar dat het nooit tot afstel zouden leiden, lag er van begin af aan duimen dik op. Dit gaat spannend worden, de onbekende mogelijkheden van bekend terrein. Hier gaat veel vloeien en wie weet ook bloed. Schaken tegen jezelf. Het jachtseizoen opent dit weekend, symbolischer kan het niet. Een free-fight met slechts één regel: niet ingraven! Geen loopgravensoap maar door tot eentje opgeeft. Gaat leuk worden met slechts één deelnemer.
Ergens heb ik het gevoel, dat ik door mezelf heen moet om dat te realiseren, wat ik als grootste struikelblok ervaar; de verkoop, noem het verlossing van -en mischien wel uit- dit paradijs op aarde! Dus niet de handdoek maar de handschoen in de ring! Laat ik mezelf tegemoet treden, overwinnen èn het onderspit delven. Het laatste loodje.
Niemand die mij zo goed kent als ikzelf. Iemand aanpakken voor wie de sterke kanten en zwakste plekken gesnedenere koek zijn dan je eigen broekzak. Lang uitgesteld maar dat het nooit tot afstel zouden leiden, lag er van begin af aan duimen dik op. Dit gaat spannend worden, de onbekende mogelijkheden van bekend terrein. Hier gaat veel vloeien en wie weet ook bloed. Schaken tegen jezelf. Het jachtseizoen opent dit weekend, symbolischer kan het niet. Een free-fight met slechts één regel: niet ingraven! Geen loopgravensoap maar door tot eentje opgeeft. Gaat leuk worden met slechts één deelnemer.
vrijdag 7 september 2012
Wijsheden
(26/05/2009) Dit schrijvend gebeurt hetzelfde wat een paar uur geleden gebeurde, toen ik de afgelopen week, vanaf de 18e probeerde terug te lezen. De zenuwen gieren door mijn lijf, mijn adem stokt en mijn maag krimpt ineen en m.n. de linkerkant van mijn borstkas doet op alle mogelijke plekken pijn. Ben net gaan liggen en heel langzaam, in meerdere étappes is het me gelukt om mezelf rustig te krijgen. Vrees dat het zo meteen weer moet. Nou ja ‘vrees’, als het zo is, doe ik dat gewoon!!
Terug van het matje net wat achter de Pc gezeten opzoek naar iets, ervaringen of adviezen waaraan ik iets heb in deze situatie. Hoewel niet echt depressief leun ik daar toch stevig tegenaan, dus meestal zoek ik het ook in die hoek. Gisteren en ook vandaag weer en nu iets met “energie kwijtraken en depressie”. Vaak kom je dan toch zaken tegen die in z’n algemeen zinnig zijn of redelijk specief toepasbaar zijn. Het is lang niet altijd nieuw, er zit veel herkenning tussen en vaak bevestiging van iets, wat ik mezelf al had bedacht, zoals het “Zat-zijn” van gisteren.
De score van vandaag:
* Zaken die je nodig zult hebben: 1. Geduld, een oplossing valt niet uit de lucht; 2. Energie, uiteindelijk moet je het zelf doen; 3. Samenwerking met vriend(in)/partner, om er niet steeds alleen voor te staan; 4. Oorzaak is meestal verlies van controle over je leven, accepteer dat je zelden doorslag gevend bent en achteraf altijd alles beter en anders had gekund.
* Alles gaat langzaam en je gaat neigen tot het nemen van zo min mogelijk beslissingen, maar het is net het nemen van beslissingen en het doorhakken van knopen die je het gevoel geven dat je leeft!!
* Op het moment dat je helemaal leeg wordt gezogen drie dingen in het oog houden: relativeren, distantiëren en negeren
Kijk in hoeverre een gebeurtenis uitwerking op jou moet hebben, neem afstand van de gebeurtenis en bepaal hoe je het aan moet pakken, als het buiten jouw vermogen ligt, er verder niet aan tillen…dat vreet je alleen maar op.
* Eén van de allerbelangrijkste zaken is leren negatieve gedachten en gevoelens op tijd te signaleren.
Gedachten & Gevoelens zijn geen feiten zijn. Ze komen op, hebben hun verloop en gaan ook weer voorbij.
Terug van het matje net wat achter de Pc gezeten opzoek naar iets, ervaringen of adviezen waaraan ik iets heb in deze situatie. Hoewel niet echt depressief leun ik daar toch stevig tegenaan, dus meestal zoek ik het ook in die hoek. Gisteren en ook vandaag weer en nu iets met “energie kwijtraken en depressie”. Vaak kom je dan toch zaken tegen die in z’n algemeen zinnig zijn of redelijk specief toepasbaar zijn. Het is lang niet altijd nieuw, er zit veel herkenning tussen en vaak bevestiging van iets, wat ik mezelf al had bedacht, zoals het “Zat-zijn” van gisteren.
De score van vandaag:
* Zaken die je nodig zult hebben: 1. Geduld, een oplossing valt niet uit de lucht; 2. Energie, uiteindelijk moet je het zelf doen; 3. Samenwerking met vriend(in)/partner, om er niet steeds alleen voor te staan; 4. Oorzaak is meestal verlies van controle over je leven, accepteer dat je zelden doorslag gevend bent en achteraf altijd alles beter en anders had gekund.
* Alles gaat langzaam en je gaat neigen tot het nemen van zo min mogelijk beslissingen, maar het is net het nemen van beslissingen en het doorhakken van knopen die je het gevoel geven dat je leeft!!
* Op het moment dat je helemaal leeg wordt gezogen drie dingen in het oog houden: relativeren, distantiëren en negeren
Kijk in hoeverre een gebeurtenis uitwerking op jou moet hebben, neem afstand van de gebeurtenis en bepaal hoe je het aan moet pakken, als het buiten jouw vermogen ligt, er verder niet aan tillen…dat vreet je alleen maar op.
* Eén van de allerbelangrijkste zaken is leren negatieve gedachten en gevoelens op tijd te signaleren.
Gedachten & Gevoelens zijn geen feiten zijn. Ze komen op, hebben hun verloop en gaan ook weer voorbij.
donderdag 6 september 2012
I Salari
Vanuit bed rolden we het balkon op en genoten de zon van het eind van de ochtend tot ver in de avond. Wat ontbrak was een bulter, dus een van ons moest zich soms verheffen en zorgdragen voor de gemeenschappelijke innerlijke mens.
Dat was waarvoor we hier waren, om de wereld aan ons voorbij te laten draaien en alleen mee te pikken waar we behoefte aan hadden; zon, eten & drinken en de stapels meegesleepte boeken.
Dat was waarvoor we hier waren, om de wereld aan ons voorbij te laten draaien en alleen mee te pikken waar we behoefte aan hadden; zon, eten & drinken en de stapels meegesleepte boeken.
woensdag 5 september 2012
Lazerus
Het stenentijdperk en de digitale vooruitgang. Ik heb er een nare smaak aan overgehouden. Of 35 uur pompen en bij iedere hik op de lijn verzuipen of ff 784 Mb in 16 minuten downrausen. Dat mag met recht een wereld van verschil heten. Denk je dat je er bent, moet de juiste plek voor het bestand gezocht worden. Daar achter gekomen en de boel neergeplempt waar het schijnt te horen na hoopvolle minuten de gevreesde apatheose: foutmelding. Iets met herstellen terwijl het proces naar mijn idee nauwelijk of niet begonnen was. Herstellen voordat het tot het maken van een reservekopie is gekomen. Halleluja! Dat herstellen wil vervolgens niet lukken blijkens nog meer foutmeldingen en tenslotte geeft Apple en iTunes het op en blijft de foon achter zonder enig teken van leven....
Upgraden! Doe het nooit! Altijd "automatische updates" uitschakelen en wijk je daar één, één lullig keertje van af en je wordt in alle je vrezen beloond, gesterkt en op je wenken bediend.
"Adem-in, adem-uit", naarstig opzoek gegaan naar mijn Apple-mantra, kaarsjes aangestoken en het internet om raad gesmeekt. Na wat scannen en extrapoleren tot de verbijsterende conclusie gekomen, dat hier de boel gestrand is op een niet optimaal functionerende USB-bus. Hier gaat de hele technologische glim en glitter op z'n bek door een mogelijk wankelcontact ergens in de USB-aansluiting. Kan het nichteriger? O gut, oeps (wegslaande beweging met het handje) vergeten! Hihihi.
Drie van de zeven USB-bussen verder wil Apple wel weer in de benen. Het herstellen wordt hersteld. De upgrade de foon op gepompt, een reserve-kopie van de dag ervoor gevonden en geïnstalleerd en men wenst mij succes met het beste van het beste wat er qua smartphonigs te krijgen is..... Mag ik ff tuffen??
Upgraden! Doe het nooit! Altijd "automatische updates" uitschakelen en wijk je daar één, één lullig keertje van af en je wordt in alle je vrezen beloond, gesterkt en op je wenken bediend.
"Adem-in, adem-uit", naarstig opzoek gegaan naar mijn Apple-mantra, kaarsjes aangestoken en het internet om raad gesmeekt. Na wat scannen en extrapoleren tot de verbijsterende conclusie gekomen, dat hier de boel gestrand is op een niet optimaal functionerende USB-bus. Hier gaat de hele technologische glim en glitter op z'n bek door een mogelijk wankelcontact ergens in de USB-aansluiting. Kan het nichteriger? O gut, oeps (wegslaande beweging met het handje) vergeten! Hihihi.
Drie van de zeven USB-bussen verder wil Apple wel weer in de benen. Het herstellen wordt hersteld. De upgrade de foon op gepompt, een reserve-kopie van de dag ervoor gevonden en geïnstalleerd en men wenst mij succes met het beste van het beste wat er qua smartphonigs te krijgen is..... Mag ik ff tuffen??
dinsdag 4 september 2012
Leeg
Voor het eerst sinds bijna anderhalf jaar de nacht alleen doorgebracht. Voor de plek maakt het niet veel uit want zoveel ruimte neemt ze niet in beslag. En het was notabene mijn initiatief die nacht doorhalen. Zou de conditie verbeteren, nieuwe mogelijkheden scheppen en ingeslopen automatismen aan een herwaardering onderwerpen. Me daarbij wel mooi zelf vergeten. Ik heb mijn iPhone (s)node gemist vannnacht. Mijn altruïstische aard ook.
Vijfendertig uur leek me wat overdreven. Ik dacht aan een grapje, een vormgeversgrapje maar vanochtend stond de teller op 26 en is er inmiddels meer dan 200 mb overgepompt. Belachelijke actie en bij de huidige randvoorwaarden niet voor herhaling vatbaar. Eerst 3,5 uur de nieuwste versie van iTunes downloaden en nu nog een etmaal tussen hoop en vrees zweven in afwachting van de upgrade van de foon. En dat alles omdat een app, een gratis app een recentere versie van het besturingssyteem wenste … Nou, dat doen we ff, dacht ik, eens en nooit meer.
En ..... je kon d'r op wachten maar ergens in die 35 uur gaat het mis ..... of je opnieuw wil beginnen? Nou, dacht het niet.
Vijfendertig uur leek me wat overdreven. Ik dacht aan een grapje, een vormgeversgrapje maar vanochtend stond de teller op 26 en is er inmiddels meer dan 200 mb overgepompt. Belachelijke actie en bij de huidige randvoorwaarden niet voor herhaling vatbaar. Eerst 3,5 uur de nieuwste versie van iTunes downloaden en nu nog een etmaal tussen hoop en vrees zweven in afwachting van de upgrade van de foon. En dat alles omdat een app, een gratis app een recentere versie van het besturingssyteem wenste … Nou, dat doen we ff, dacht ik, eens en nooit meer.
En ..... je kon d'r op wachten maar ergens in die 35 uur gaat het mis ..... of je opnieuw wil beginnen? Nou, dacht het niet.
maandag 3 september 2012
Inzicht
Het hoeveelste zal het zijn?? Ik heb het niet bijgehouden. Het is in elk geval niet het eerste en de kans is klein dat dit de hekkensluiter is. Lopend over de dijk, een hoofd vrij van moeten en een lijf, dat na de eerste koffie de nacht nog niet heeft verlaten, een gevoel van aangename tevredenheid. De neiging om zoekend om me heen te kijken onderdrukt. De blik moet naar binnen, buiten is er niks veranderd. Niks wat er niet aan te komen zat en zich dit jaar al voor het begin van augustus aankondigde. Nee, het is niet een herfstgevoel wat mij die onverwachte tevredenheid schonk. Het is geen seizoensgebonden het gevoel. Het heeft met rust te maken. Rust en tevredenheid. Met voldoening.
Ik krijg de kern niet eens eenduidig te pakken. Het overviel me ook zo slenterd achter de hondenkontjes aan. Weer dat besef dat grenzen in positieve zin zijn gepasseerd en dat dat niet geheel maar toch vrijwel geluidloos is gebeurd. Waarom zingt de ellende zo graag het hoogste lied als het je bestaan overhoop gooit en schuifelt de positieve vooruitgang liefst ongemerkt je bestaan binnen? Ongemerkt en incognito. Je moet verdomd goed opletten, wil je het verzetten van de bakens niet missen. En dat er vanalles bezig was, is me deze keer niet ontgaan maar de feitelijke constatering, de vorm waaraan dit keer is gesleuteld is me ook deze keer ontgaan. Ineens staat er dan iets wat verlorengewaand werd, keert een smaak terug of ben je een richting ingeslagen die tot voor kort geen onderdeel van je overwegingen uitmaakte.
Heel even die neging tot een "Hadden we maar ..." en dat weer weggewuift. Die kans is er straks ook weer. Mogelijkheden zijn er teveel en de toekomst te onbekend om precies die ene uit te kiezen die ooit het beste zal blijken te passen.
Ik krijg de kern niet eens eenduidig te pakken. Het overviel me ook zo slenterd achter de hondenkontjes aan. Weer dat besef dat grenzen in positieve zin zijn gepasseerd en dat dat niet geheel maar toch vrijwel geluidloos is gebeurd. Waarom zingt de ellende zo graag het hoogste lied als het je bestaan overhoop gooit en schuifelt de positieve vooruitgang liefst ongemerkt je bestaan binnen? Ongemerkt en incognito. Je moet verdomd goed opletten, wil je het verzetten van de bakens niet missen. En dat er vanalles bezig was, is me deze keer niet ontgaan maar de feitelijke constatering, de vorm waaraan dit keer is gesleuteld is me ook deze keer ontgaan. Ineens staat er dan iets wat verlorengewaand werd, keert een smaak terug of ben je een richting ingeslagen die tot voor kort geen onderdeel van je overwegingen uitmaakte.
Heel even die neging tot een "Hadden we maar ..." en dat weer weggewuift. Die kans is er straks ook weer. Mogelijkheden zijn er teveel en de toekomst te onbekend om precies die ene uit te kiezen die ooit het beste zal blijken te passen.
zondag 2 september 2012
Ommekeer?
(24/05/2009) Ik zak weg. Ik kan me met gemak verbergen achter alles wat hier te groot, te veel of weet ik welk ‘te’ is, maar dat is niet correct, daar gaat het niet om. Ook in Boussac zou ik nu onderuitgaan. De consequenties zouden minder zijn, dat klopt, het effect echter niet.
Ik ben met Yoland ergens ingestapt wat met haar ideeën overeenkwam. Ik ben absoluut niet bewust bezig geweest met wie van ons tweeën het langst zou leven. Wij zouden hier nu normaal gesproken een goed lopende tent hebben en ergens de komende jaren de boel verkopen en ons terugtrekken voor onze ‘ouwe’ dag. Feit is echter, dat ik nu met iets zit wat ik eigenlijk nooit gewild heb en bovendien verplicht ben om al die ideeën, die ik ooit aan de kant heb geschoven voor de realisatie van de stek opnieuw moet oppakken, wegen en indien gewenst vormgeven. Het is ondanks de tijd die er inmiddels overheen is gegaan, zo’n ontzettende radicale breuk met alles wat er is geweest, dat ik aarzel. Ik blijf hangen tussen een verlangen naar wat geweest is en het verlangen naar waar ik misschien had willen zijn.
Ik zak steeds verder weg. Ik verlang naar Yoland. Ik besef dat dit een heel verkeerd streven is, maar toch, ik wens me bij Yoland te kunnen zijn. Haar te kunnen aanraken, haar te kunnen spreken. Onze ruzies waren echter dan het leven wat ik nu leid, hadden meer emotie, meer van al dat wat ik nu mis. Die eindeloze leegte, dat alleen zijn, al die beslissingen, al die bezigheden, die in feite geen enkel nut hebben. Waarvoor doe ik iets, dit, dat of nog iets anders….. Voor mezelf? Waarom? Ik ga fietsen, energie lozen, misschien lucht het op.
Jammer dat ik me niet meer plompverloren een stuk in mijn kraag kan drinken. Ik geloof het zou me goed doen. De kater zou morgen louterend werken. Nu zit ik alleen, in mijn eentje met een kop thee, met niks, met leegte, met ideeën die steeds verder uithollen, die hun geest kwijtraken. Waar is dat ene moment, die ene gebeurtenis, desnoods die ene persoon die me een hand toesteekt en mijn definitieve val weet te keren. Het alleen zijn is me teveel. Steeds weer alles uit mezelf moeten trekken, uit het grote niets. Daar is niks meer, in mij is het leeg, kaal, koud en verlaten. Ben ik in staat voor nieuwe vulling te zorgen?? Is het definitieve aftikken begonnen? Ik hoop van niet. Ik wil, ik wil echt verder, maar zie het even helemaal niet meer zitten. Slapen, al is het maar een paar uur. Ik wil slapen.
“Mijn probleem” is dat een hoop materiële zaken me eigenlijk geen ene moer interesseren en laat ik daar nou een hele hoop van hebben en dat wil allemaal schoongemaakt, opgeruimd en onderhouden worden …. Misschien moet ik kamers gaan “af” maken, meubels afdekken en de deur letterlijk of figuurlijk achter me dicht trekken. Me terugtrekken in die paar kamers waar ik nu ook zit, die naar mijn zin/smaak inrichten, wat ik verder wil meenemen c.q. bewaren in dozen in de bibliotheek zetten en de hele verdere boel de boel laten. Alles zou een stuk overzichtelijker worden. Huisjes uit de verhuur, weg wat geen waarde of zin heeft en me alleen nog met structureel- en terreinonderhoud bezighouden. Dan kan het bedrijf ook de deur uit. Jammer voor wat er allemaal in verdwenen is, maar ik zie het me niet meer terugverdienen. Niet hier en ook niet in Boussac, tenzij ik ineens een geniale ingeving zou hebben, waar ik zelf 100% achter zou staan. Bovendien ben inmiddels wel aan het verliezen c.q. verdampen van substantiële bedragen gewend.
Ik ben het ZAT!! Niet gewoon maar SPUUGzat. Ik ben dat zat-zijn zat en ook het gezeur daarover.
Ik ben met Yoland ergens ingestapt wat met haar ideeën overeenkwam. Ik ben absoluut niet bewust bezig geweest met wie van ons tweeën het langst zou leven. Wij zouden hier nu normaal gesproken een goed lopende tent hebben en ergens de komende jaren de boel verkopen en ons terugtrekken voor onze ‘ouwe’ dag. Feit is echter, dat ik nu met iets zit wat ik eigenlijk nooit gewild heb en bovendien verplicht ben om al die ideeën, die ik ooit aan de kant heb geschoven voor de realisatie van de stek opnieuw moet oppakken, wegen en indien gewenst vormgeven. Het is ondanks de tijd die er inmiddels overheen is gegaan, zo’n ontzettende radicale breuk met alles wat er is geweest, dat ik aarzel. Ik blijf hangen tussen een verlangen naar wat geweest is en het verlangen naar waar ik misschien had willen zijn.
Ik zak steeds verder weg. Ik verlang naar Yoland. Ik besef dat dit een heel verkeerd streven is, maar toch, ik wens me bij Yoland te kunnen zijn. Haar te kunnen aanraken, haar te kunnen spreken. Onze ruzies waren echter dan het leven wat ik nu leid, hadden meer emotie, meer van al dat wat ik nu mis. Die eindeloze leegte, dat alleen zijn, al die beslissingen, al die bezigheden, die in feite geen enkel nut hebben. Waarvoor doe ik iets, dit, dat of nog iets anders….. Voor mezelf? Waarom? Ik ga fietsen, energie lozen, misschien lucht het op.
Jammer dat ik me niet meer plompverloren een stuk in mijn kraag kan drinken. Ik geloof het zou me goed doen. De kater zou morgen louterend werken. Nu zit ik alleen, in mijn eentje met een kop thee, met niks, met leegte, met ideeën die steeds verder uithollen, die hun geest kwijtraken. Waar is dat ene moment, die ene gebeurtenis, desnoods die ene persoon die me een hand toesteekt en mijn definitieve val weet te keren. Het alleen zijn is me teveel. Steeds weer alles uit mezelf moeten trekken, uit het grote niets. Daar is niks meer, in mij is het leeg, kaal, koud en verlaten. Ben ik in staat voor nieuwe vulling te zorgen?? Is het definitieve aftikken begonnen? Ik hoop van niet. Ik wil, ik wil echt verder, maar zie het even helemaal niet meer zitten. Slapen, al is het maar een paar uur. Ik wil slapen.
“Mijn probleem” is dat een hoop materiële zaken me eigenlijk geen ene moer interesseren en laat ik daar nou een hele hoop van hebben en dat wil allemaal schoongemaakt, opgeruimd en onderhouden worden …. Misschien moet ik kamers gaan “af” maken, meubels afdekken en de deur letterlijk of figuurlijk achter me dicht trekken. Me terugtrekken in die paar kamers waar ik nu ook zit, die naar mijn zin/smaak inrichten, wat ik verder wil meenemen c.q. bewaren in dozen in de bibliotheek zetten en de hele verdere boel de boel laten. Alles zou een stuk overzichtelijker worden. Huisjes uit de verhuur, weg wat geen waarde of zin heeft en me alleen nog met structureel- en terreinonderhoud bezighouden. Dan kan het bedrijf ook de deur uit. Jammer voor wat er allemaal in verdwenen is, maar ik zie het me niet meer terugverdienen. Niet hier en ook niet in Boussac, tenzij ik ineens een geniale ingeving zou hebben, waar ik zelf 100% achter zou staan. Bovendien ben inmiddels wel aan het verliezen c.q. verdampen van substantiële bedragen gewend.
Ik ben het ZAT!! Niet gewoon maar SPUUGzat. Ik ben dat zat-zijn zat en ook het gezeur daarover.
zaterdag 1 september 2012
...
... voor het goede gevoel.
Een week waarvan de maandag niet wil is een bijvoorbaat verloren week. Zo wens ik niet het risico te lopen, dat een berichtloze dag aan het begin van de nieuwe maand mij door de navolgende weken laat struikelen. Hoeft ook niet, maar halverwege de maand had ik het schrijven waarschijnlijk naar morgenochtend doorgeschoven. Nu dus niet. Het verandert de dag niet. Geeft geen verdieping waar het oppervlakt slechts met moeite werd geraakt maar straks staat het op het blog en dat is ff het enige wat telt.
Maakt het iets uit dat het een dag was waar weinig over te vertellen valt? Nee, denk ik. Bovendien is zo'n constatering onzin van de bovenste plank. Vroeg mijn nest uitgerold heb ik inmiddels bijna 16 uur achter mijn kiezen. Zestien uur zonder wereldschokkende inzichten noch verpletterende ontmoetingen, maar ook weer niet naar het plafond zitten staren of autistisch mantra's opgedreund, tenminste niet 16 uur lang. Zo heeft iedere periode van deze omvang genoeg inhoud om een paar luttele alinea's met woorden te vullen. Het enige, wat je hoeft te doen, is ze bijeen rapen en in een leuke volgorde neer te plempen.
Het ontbijt, de tevredenheid over de behaalde targets in de afgelopen maand, de honden, het dorp, de boodschappen, de kroeg, het krassen, de kranten, de lunch, het getwitter en andere messengers, het snoeien, het branden, het zweten, de tocht uit het noordwesten, het reserveren van een huurauto, de steeds intensiever contacten uit alle windrichtingen, roze wolkjes (van anderen), de koffie, weer de honden en ook de katten, het internet .... voor de afwisseling, het konijn voor over drie dagen, de soep voor morgen en de garnalensalade voor vanavond. Globaal gezien was het dat wel .... en dan moet dat ene stukje nog ff op de blog. Tja, de dagen vullen zich vanzelf. Zou het, zou het werkelijk??
Een week waarvan de maandag niet wil is een bijvoorbaat verloren week. Zo wens ik niet het risico te lopen, dat een berichtloze dag aan het begin van de nieuwe maand mij door de navolgende weken laat struikelen. Hoeft ook niet, maar halverwege de maand had ik het schrijven waarschijnlijk naar morgenochtend doorgeschoven. Nu dus niet. Het verandert de dag niet. Geeft geen verdieping waar het oppervlakt slechts met moeite werd geraakt maar straks staat het op het blog en dat is ff het enige wat telt.
Maakt het iets uit dat het een dag was waar weinig over te vertellen valt? Nee, denk ik. Bovendien is zo'n constatering onzin van de bovenste plank. Vroeg mijn nest uitgerold heb ik inmiddels bijna 16 uur achter mijn kiezen. Zestien uur zonder wereldschokkende inzichten noch verpletterende ontmoetingen, maar ook weer niet naar het plafond zitten staren of autistisch mantra's opgedreund, tenminste niet 16 uur lang. Zo heeft iedere periode van deze omvang genoeg inhoud om een paar luttele alinea's met woorden te vullen. Het enige, wat je hoeft te doen, is ze bijeen rapen en in een leuke volgorde neer te plempen.
Het ontbijt, de tevredenheid over de behaalde targets in de afgelopen maand, de honden, het dorp, de boodschappen, de kroeg, het krassen, de kranten, de lunch, het getwitter en andere messengers, het snoeien, het branden, het zweten, de tocht uit het noordwesten, het reserveren van een huurauto, de steeds intensiever contacten uit alle windrichtingen, roze wolkjes (van anderen), de koffie, weer de honden en ook de katten, het internet .... voor de afwisseling, het konijn voor over drie dagen, de soep voor morgen en de garnalensalade voor vanavond. Globaal gezien was het dat wel .... en dan moet dat ene stukje nog ff op de blog. Tja, de dagen vullen zich vanzelf. Zou het, zou het werkelijk??
Abonneren op:
Posts (Atom)