Stadje

 Slenterend door de kleine straatjes gelopen. Niet doelloos, meer zonder wens te arriveren. Vroeger dan anders vertrokken en vol met mijn neus in de zaterdagse drukte gevallen. Heerlijk. Overal markt, overal mensen en bijna overal terrassen. Geen stralend zonnetje. Niet in mijn armen en niet aan het zwerk. Het eerst ben ik gewend, de blauwe lucht mist voor het eerst sinds vele weken.

 De auto geparkeerd, de dankzij zaterdagse kloothommels opgebouwde verkeersagressie uitgeademd, mijn rekening goeddeels gecashed en op een loverrijk terras neergeploft voor een koffie met aandacht, entourage en vermaak. Wat wil je nog meer, behalve die zon dan, als een mooi terras, prettige bediening, gevarieerde beeldvulling, een aangename noodzaak en de zweem van iets extra's? Tell me!!

 Na de koffie aangebeld en me de gewenste combi in alle ingetogen pracht laten tonen. Waarom ze daar in hun atelier mee aan de slag moesten is mij nog steeds een raadsel, maar het is, wat het was en daar ben ik zeer tevreden mee. En ik waarschijnlijk, zeker weten niet alleen.

 Ineens waren daar de zeeën van tijd en ik zeeg neder en liet het gebeuren aan me voorbijgaan. Het winkelende publiek (Zeg je dat op een markt?) was een lust voor het oog. Het is een stadje waar kak en klootjesvolk door elkaar loopt. Waar toeristen, autochtonen en half-geïntegreerden verdacht veel op elkaar lijken. Allemaal opgepoetst en ik weet niet hoe het ze lukt, het is het vooral steeds nèt niet. Outfit, leeftijd, postuur, gezelschap .... noem op wat verkeerd kan uitpakken en het loopt voorbij. En dan hebben we de combi's nog. Dit is life drama, karikatuur, liederlijkheid en een pijnlijk gebrek aan zelfcensuur. Dit is genieten, kwijlen, smakken. Jammergenoeg net niet die laatste shot.

 Op weg terug naar de auto was er nog dat ene kleine iets. Geen bestelling maar daarom niet minder hard qua afspraak. Hij zat er nog en nu mocht hij mee, die beer. Beloofd is beloofd.