Meer ...

 Op de bonnefooi erop uit kan heerlijk zijn, al moet je altijd, bij iedere kruising beslissen, al is het met een munt, in welke richting je verder wilt. Maar dan toch liever niet als je een tachtigjarige op sleeptouw hebt. Enig voorbereiding en planning lijkt me dan meer dan gewenst. Route en mn de tijd die het kost, slaapplek en eventuele extra's voor achter de hand. Wie weet de volgende keer.

 Veel meer dan de plek waar de kloosters lagen en de wegen ertussen was niet bedacht of bekeken. En zelfs dat eigenlijk nauwelijk, ondanks dagenlang getuur naar de wegenkaart. Na ruim acht uur onderweg terecht komen op een plek, waar de slaapplekken niet dikgezaaid lijken, is niet handig. Zeker niet, als niks is gereserveerd. Dan maar doorrijden naar iets dat nog kleiner oogt en nog verder verwijderd is van alles, dat enig stedelijk formaat heeft, lijkt me aan het begin van de avond verre van slim. Ja, dan zouden we nog een klooster kunnen meepikken. "En ergens in een greppel belanden" schoot door mijn hoofd.

 Typisch het 'meer, meer, meer' van Mariana. Maakt niet uit of het boodschappen in een supermarkt of een rondrit door een deel van Roemenië betreft. Je begint met 4 dingen, die je wilt kopen, en eindigt met een boodschappenkar vol, zonder er aan gedacht te hebben om de kistjes mee te nemen voor het inladen in de auto ....

Hamsteren

  Al tuffend van het ene klooster naar het andere onderweg het landschap en enig stedelijk schoon (Bistrita) bewonderd. Vnl. vanuit de auto en rond etenstijd vanaf een terrasstoel. De moeder van Mariana vindt het allemaal prachtig. Becommentarieert alles en iedereen, jaagt de bediening op en wil na afloop liefst alles wat over is meenemen, want voor betaald tenslotte. Het kost enige moeite om duidelijk te maken, dat ik dan een koelkast in de auto zou moeten hebben, wat niet het geval is. Waren we in Agnita of desnoods Sibiu gewest, was het me een worst geweest. Al trek ik een streep bij brood en pepers. En de volgende keer ook bij de limonade, die ze nu in een plastic flesje liet overgieten. Ik heb het haar daarna niet meer zien drinken.

(On)orthodox

 Zigzaggend door het Roemeense land. Grote steek, want bepaald door heuvels en bergen. Op weg naar kloosters op godvergeten onmogelijke plekken. Waar 'paard- en kar'-wegen, die er ooit naar toe leidden, simpelweg geasfalteerd zijn ipv aangepast aan moderne vervoersmiddelen. Dat gaat dus één karrespoor breed, een stuk steiler dan 10% slingerend omhoog en soms met haarspeldjes, die de boel absoluut geen goed doen. En maar hopen dat niemand uit de andere richting komt. En zo ja, kan dat best een bus zijn. Je houdt het niet voor mogelijk. Ze zouden beneden al met kaarsjesverkoop kunnen beginnen voor de hoop om heelhuids en zonder deuken boven te komen.

 Een beetje klooster in het westelijke deel van Europa kan niet anders dan jaloers worden op de hoeveelheid bezoekers en de hoeveel geld, die hier in dergelijke plekken wordt geïnvesteerd. Allemaal bezoeken om te zien of het voor iedere plek opgaat, is onbegonnen werk. Je ziet de richtingsborden bijna in ieder dorp, Zeker in de wat bergachtigere streken. Maar zelfs met alleen de meer bijzondere plekken, die ik inmiddels heb bezocht, is het verbijsterend om te zien hoe sterk het instituut 'kerk' en mn de kloosters leven. Het zijn miljoenenplekken, euro's wel te verstaan, en verkeren in een verbijsterend goede staat van onderhoud èn allemaal bezig met uitbreiding. En gezien de leeftijd van wat er in zwarte jurken rondloopt (m/v) geldt dat laatste ook voor de personele aanwas. Maar hoe het ook zij, het volgende klooster graag gewoon langs de provinciale weg ...

Valstrik

 Veel willen is qua drijfveer niet verkeerd. Het houdt je bezig. Het betekent echter ook, dat vanalles moet. Dat is een kronkel, die tot voor kort nog niet bij me doorgedrongen was. Kan ik wel een hekel aan 'moeten' hebben, maar als dat dan het 'willen' dwarszit, schiet ik daar niet zoveel mee op. Wil ik niet moeten 'moeten' moet ik niks willen. Blijf ik een beetje hangen in het 'kunnen'. Een beetje alles dus of eigenlijk niks.

 Blijkbaar maak ik onderscheid tussen verschillende vormen van 'moeten'. Iets met door derden en uit eigen wil zou best kunnen. Maar waar houdt het ene op en gaat het andere verder? En is dat de enige relativering? Het leek zo simpel kunnen-willen-moeten of moeten-willen-kunnen. Is het dus niet.

Bonen

 Nooit zo bedoeld geweest, maar je kunt het best zo'n draai geven. Een verjaardagscadeautje. Een beetje verlaat. Maar wat maakt dat uit op al die jaren? Met een beetje aanleg voor zweverij, kun je er ook van maken, dat het geen toeval is, maar onbewust wel degelijk bedoeld was als presentje aan mezelf. Qua 'voor mezelf' waarom niet. Het is een prachtig ding en het gemak zal deze mens zeker dienen. Maar deze mens niet alleen, of via een omweg extra, want iedereen kan op een knopje duwen. Het is een stuk moeilijker, om je te verbergen achter de onmogelijkheid van een simpele druk op de knop dan het bij het gebruik van een Moka Express is, of was sinds vandaag.

 De koffiemachine! Een kwart vierkante meter aanrecht verloren. Ik zal er mee moeten leren leven. Vlotte service met een klein maartje. Een onderdeel is van de verkeerde afmetingen waardoor de afzonderlijke elementen niet netjes bij elkaar passen. Zonde. Geen halszaak. Slordigheidje. Wordt recht gezet. Heeft enkel esthetische consequenties, niks functioneels. Het stond en staat het gemak en vervolgens het genot van dat erg makkelijk gezette bakje koffie, espresso natuurlijk, niet in de weg.

 Koffie is vanaf vandaag niks, waarbij je denkt "Lekker, maar teveel werk." Je moet er naar toe lopen, dat wel, geen afstandsbediening en ook geen serveerrobot, maar na een eerste druk op de knop, doe je er gewoon nog eentje. De keuken is nu 'af'. O shit, ik vergeet de afzuigkap weer, die in het 'niets' moet hangen. Bijna af dan.

Lichter

 De weersvoorspelling zit er nog zit steeds niet naast. Weer een prachtige dag. Het dak vordert gestaag. Als het goed is, heb ik zo net mijn laatste handmatig gezette en met de hand opgeklopte ochtendkoffie gemaakt. Hoewel 'de druk op de knop' uiteindelijk natuurlijk ook handwerk is. Eerst zien dan geloven, maar het zou zomaar kunnen. Waar andere bedrijven weken nodig hebben om iets van het ene filiaal naar het andere getransporteerd te krijgen, laat staan de tijden die verloren gaan aan transporten uit Duitsland, Hongarije of laatst Frankrijk, zou dit van Zwitserland naar Boekarest en door naar Coves in minder dan een week gepiept zijn. Verbazingwekkende verschillen. Maar dat was me al opgevallen.

 Wat vanochtend ook voor de zoveelste keer opviel, zijstraatje, was dat het glansspoelmiddel in de vaatwasser maar niet wil door stromen en van dat glanspoelen weinig terecht komt. Het is een dikke smurrie, een soort gel wat ik er ingiet en vanochtend was het voor het eerst, dat ik me bedacht, dat het misschien wel helemaal geen glansspoelmiddel is, wat ik in het glansspoelvakje stop. Met dit inzicht gezegend de fles nog een keer goed bekeken en het zou best kunnen zijn, dat het vloeibaar afwasmiddel is, wat ik als glasspoelspul probeer in te zetten. Zou een hoop verklaren.

 Vandaag verder met de keuken, maar eerst een berg opgehoopte kleine klusjes. De tuin, zoveelste inzicht binnen minder dan 24 uur, is dit jaar en zeker op dit moment teveel van het goede. Niet makkelijk om het aan mezelf toe te geven, maar waar. Jammer voor de verspilling van energie en groenten, maar het zij zo.

Mineur

 Het is weer eind augustus. Sinds drie jaar maak ik mee, wat het voor iemand werkzaam in het Roemeense onderwijs betekent om zijn lesuren voor elkaar gebokst te krijgen. Examens, onwillige managers, corrupte (?) onderwijsinspecteurs, willekeur, emoties en tenslotte tranen.

 Ik snap er na die jaren nog steeds niets of tenminste niet alles van. Je hebt dus geen vaste baan, maar moet ieder jaar je uren bij elkaars zien te sprokkelen. Officieel moeten die uren per vak centraal aangemeld worden en bestaat er een voorkeurskeuze-systeem, waarin het behalen van examens het recht geeft op eerdere keuze. Daarbij geeft een hoger cijfer meer voorkeursrecht dan een lager getal.

 Lijkt me op zich al beroerd door de jaarlijkse onzekerheid, maar wordt nog net iets vervelender, als het systeem wordt ontdoken. Uren worden niet aangemeld, noodzaak voor examens wordt omzeild en wat je meer nog kunt bedenken of ontduiken. Als je je dan met veel tegenzin op de vereiste examens stort en er een goede score uit weet te halen, is het des te frustrerender, als je niet kunt krijgen, waarvan je weet, dat het er in principe wel is. Niet in de laatste plaats, omdat je al een aantal jaar die uren hebt gewerkt.

 Het zou niet aan mij besteed zijn dit systeem. Ik snap Mariana's frustratie enerzijds dan ook goed maar denk, dat je na jaren in het systeem te zitten eigenlijk beter zou moeten weten, zonder nou direct gevulde enveloppen onder de tafel door te schuiven. Naïviteit is een positieve maar erg onpraktische eigenschap.

Bijkleuren

 Het grauwe grijs krijgt het begin van kleur. De keuken is voor een deel opgeruimd, afwas gedaan, onderwijl muziek geluisterd, de hoofdstraat in de gaten gehouden net als de werkers op het dak en mijn gedachten de vrije loop gelaten in de hoop, dat er iets van activiteit merkbaar zou worden. Vooralsnog ijdele hoop. Veel verder dan dat het me opviel, dat ik nauwgezet de activiteiten van mijn dorpsgenoten in de gaten hield, ben ik niet gekomen.

 De muziek deed/doet goed. Weinig bijzonders, vooral dat wat door de recensent van de Volkskrant zo de hemel in geprezen werd, dat ik dacht, dat ik het luisteren wel kon overslaan, maar toch. De nieuwste van Radio Head. Net niet erg genoeg om de cd te verwisselen, maar waar ik dat enthousiasme vandaan moet halen, is me een raadsel.

 Daarentegen viel een cd met zigeunermuziek niks tegen. Nog steeds niet de gewenste melancholische vioolmuziek, maar ook niet de zenuwachtige up-tempo versie, die je meestal te horen krijgt. We blijven zoeken, al zal een cd vol waarschijnlijk een fictie blijven. Kortom de dag had stukken slechter gekund. Nu rustig de avond in.

Grijs

 Leeg. Gebeurd altijd wel weer ergens in de maand. Voor mijn gevoel vaker aan het begin dan zoals nu aan het eind. Ff het idee dat niks te vertellen valt. Onzin, natuurlijk. Eerder een kwestie van een tekort schietende fantasie. Hoewel, als het goed is, hoef ik niks te verzinnen. Het schort aan creativiteit om de min of meer dagelijkse saaiheden in een wolk aan woorden te vatten. Kaalheid wollig verpakken. Neem een gebeurtenis, handeling, maakt niet uit welke aanleiding en begin te spinnen.

 Op ogenblikken als deze, blijf ik steken in opsommingen en 'en toen's'. Het aanslaan van de honden ergens bij vijven, een drukte-moment van de jonge kat een uur of wat later, de ontbrekende zin om me door de beesten het bed uit te laten jagen, de weigering van de ochtendwandeling door Katrien, de koffie met een blik op de gebeurtenissen in de wereld, overleg over de vloerverwarming in de tuinkamer, de drukte in het stadje op de vroege maandagochtend, een koffie op het enige 'echte' terras maar met gebrek aan uitzicht, de reparaties aan de peugeot gecontroleerd en me nu afvragen of ik tevreden moet zijn met het naar mijn idee slordige werk aan het dak.

 Het rijtje langslopend is er niks wat meer teweeg brengt dan de benoeming van de feiten. Geen verwondering, geen ergernis, geen opborrelende extra's, geen vergelijking, niks van dat alles. Je zou bijna moedeloos worden. Ach, laat ik dat 'ns zijn voor het moment, kan het straks bijtrekken en ik me ondertussen met nuttigere zaken bezighouden.

Programma

 Aan de koffie. Over een kwartiertje een begrotingsafspraak voor de aanleg van een vloerverwarming in de tuinkamer. Een mooi begin van de nieuwe week. Een week met prachtig weer volgens de voorspellingen, een twee daags uitje om een klooster te bezoeken ergens in het Noorden. Een pleziertje naar Mariana's moeder toe. Kan niet zeggen, dat ze het verdiend heeft. Laat we het erop houden, dat het is, omdat ze het niet zo beroerd bedoeld als haar initiatieven cq wensen meestal overkomen. De tijd erom heen is voor huis, tuin en keuken. En ik hoop, dat ik daar ook werkelijk iets mee ga doen. Ergeren aan jezelf is tenslotte nog stommer dan ergeren aan anderen.

Akelig

 Mijdt je voor je gevoel de grootst mogelijke shit, waar je qua internet in verstrikt kunt raken, kom je via een omweg alsnog in de tengels van Facebook terecht. Mag je je druk maken over de Duitse geschiedenis of recenter Erdogan's lulverhalen over de zogenaamd onlangs gepleegde coup, via het internet maakt de overjarige puber Zuckerberg de zaken stukken bonter. Mensen hebben werkelijk geen realiteitsgevoel mbt de mogelijkheden, die dat knulletje niet eens onder stoelen of banken steekt. En natuurlijk, het arme schaap wil alleen geld verdienen, maar wat door zijn bedrijf allemaal opgeslagen wordt en wat men er combineren uit probeert te halen, daar kun je beter niet te veel over nadenken. Daarbij vergeleken waren de kaartenbakken begin jaren veertig peanuts en die hebben al miljoenen mensen het leven gekost.

 Iedere keer weer die wens om zoveel mogelijk te weten, op te slaan en op de een of andere manier, waar je niks meer over te zeggen hebt, te gebruiken. Dit is Facebook, en dat is werkelijk erger dan de duivel, maar ook verzekeringsmaatschappijen en gezondheidsinstanties gaan vele malen rapper met hun verzamel- en opslagwoede dan een jaar of wat geleden waarschijnlijk leek.

 De een splitst je advertenties in je digitale kanalen, waar je niet op zit te wachten, de ander geeft (zogenaamd) korting als je 'beter' leeft of 'beter' rijdt etc. En passant wel een hoop dingen van jou wetend, die in feite niet ter zake doen. Waar je bent, hoe vaak je ergens komt, etc. Maar je ook dwingt om bij bepaalde zaken inkopen te doen, omdat ander je 'gezonde' levenswijze niet geregistreerd kan worden. Het is bar, te bar voor woorden. En de mensheid blijkt wederom weinig beter dan een kudde schapen. Bèèèèè, hé gras, de rest gaat, dus ik ook.

Natuurwet

 Zondag. Kerkdag. Ooit douchedag. Nu wasdag. Toevallig ook verjaardag. 'Kippesoep met griesballen'-dag. Qua weer vandaag een prachtige dag. Alweer dagen te warm om voor je lol overdag in de tuin bezig te zijn. 's Avonds houden de muggen je van het werk en 's morgens wil het maar af en toe lukken om de koffie te laten staan. Het onkruid lacht in het vuistje. Het ziet inmiddels alweer tamelijk moedeloosmakend uit. Waar blijft dat ritme met de juiste regelmaat?

 Vandaag laat ik het bij de uitroep. Vanaf morgen ga ik weer een poging wagen. Take hoeveel? Ik denk dat we in de tientallen zitten, misschien zelfs de 100 zijn gepasseerd. Al de pogingen om iets van de dagen te maken achter elkaar gemonteerd, zou erger zijn dan "Groundhog day". Niet iedere keer dezelfde dag overnieuw. Nee, één aaneenschakeling van voortslepende tegenwerking in eigen beheer. Louter resultaatloos pogen in dodelijk saaie afwisseling. Legio verschillende invashoeken, steeds hetzelfde resultaat. 'Mager' mag het niet eens heten.

 Toch gaan gegarandeerd ergens in de komende weken of mndn regelmatigheden aaneenkoeken tot iets van een ritme. Dagelijks, wekelijks en misschien zelfs met maandelijkse trekjes. Waarom? Omdat het niet anders kan. Ook verstoringen, chaos en weerwil ontkomen niet aan herhaling en dus reglmaat. Maar zover zal het niet eens komen. Op een gegeven moment zijn de dwarsliggers, tegenwerkers en spontane richting veranderingen aan het einde van hun latijn. Dan hebben we in alle redelijkheid alles een keertje gehad en zal het effect bij voortzetting verwateren. Gewoon, zoals altijd weer, een kwestie van doorzetten. Dom doorgaan.

Jaardag

 Mijlpaal? Feest? Ik ken het moment alleen van ooms en tantes. Van familiefeestjes. Die vervelende bijeenkomsten waar je steeds weer dezelfde mensen met dezelfde verhalen, grapjes en gewoontes tegen kwam. Zelfs van mijn ouders kan ik het me niet herinneren of heb het al zeer gedegen vergeten. Het worden van die getallen, waarbij je niet ff langs een winkel loopt voor het betreffende aantal rozen, maar er goed aan doet ze vooraf te bestellen.

 Feestelijk? Nou, niet direct. Maar dat is niks nieuws. Door de jaren heen verandert enkel de drijfveer om er niet al te veel aandacht aan te besteden. Als je een marathon loopt kun je in de buurt van de 90% misschien nog die laatste kick krijgen om het geheel te voltooien, met het levenspad werkt dat anders. Nee, geen behoefte om aan een rem te hangen of zoiets. Meer gelatenheid als ongewenste stuwende kracht. Over het bereiken van de finish hoef je je tenslotte niet druk te maken. Je gaat zeker weten niet stranden met de finish in zicht. Als je je ergens niet mee bezig hoeft te houden is het wel het passeren van die eindstreep.

 Maar goed, laten we de dag niet meer gewicht geven dan verdiend. Feesten of niet verandert net zo weinig aan de feiten als een partijtje zwartgallig sikkeneuren. We zijn er, niet dat ik daar ooit aan getwijfeld heb. Al had het ook op drie weken na 15 jaar geleden afgelopen kunnen zijn of zoals Yoland nu alweer bijna 9 jaar geleden is overleden. Beter genieten dus dan naar voren halen wat vanzelf al sneller komt dan je lief is.

Feestelijk?

 Morgen zal ook weinig van de dag terecht komen. Feestdag. Niet weer iets Roemeens, deze keer gewoon in eigen beheer. Wat het gaat worden, ligt echter niet geheel in mijn handen. Ik had aan een champagne-bad gedacht, dan een massage met ezelinnenmelk door veertien jonge maagden, een verse jus en een echte latte macchiato. Als begin dan. Dat apparaat was nog te regelen geweest, maar zoals vanmiddag weer bleek, zijn maagden en vooral de jonge versies hier dun gezaaid.

 Misschien zijn de honden bereid om niet vóór half negen aan te slaan ipv bij vijven zoals vanochtend. Dat zou de start van de dag al iets aangenaams geven. De rest zien we dan wel. Een lunch buiten de deur is voor de hand liggend, al is moeders wel erg gesteld op haar zondagse griesballen in de al even standaard kippensoep. En nee, mee gaat ze niet. Zou ze anders in het merendeel van de gevallen ook niet zijn gegaan, maar morgen zeker niet. Er kan nog genoeg misgaan, zonder dat de zekerheid daartoe bijvoorbaat zit ingebakken.

 Eigenlijk zou ik moeten poetsen. Had ik vandaag al gewild en was ik mee begonnen ook. Aangezien dat echter weinig feestelijk is, schuiven we dat door naar maandag. Een vele malen betere dag voor afwas en meer.

Gastvrij

 De dag een beetje verkloot en dat zonder wroeging of last van andere wrijvingsvormen. Enige minpuntje was de lunch. Die hadden we beter kunnen overslaan. Helaas waren we op dat moment ff de uitnodiging voor de koffie van een van Mariana's ex-leerlingen vergeten. Want dat heet dan wel 'op de koffie' maar zoals voorspelbaar liep dat uit op een uitgebreide eet- en drinkpartij.

 Koffie, sinas ipv cola, bier, cake, brood, gekookte aardappelen en dito eieren, tuinverse tomaten, pepers en paprika's, in schijfjes gesneden uien, spek, worst en zout. En alleen wij eten natuurlijk, De rest van het wisselende gezelschap zat tegenover ons op een bedbank. De meiden van een jaar of veertien, hun moeders van weinig meer dan de dubbele leeftijd, een jongere vriend des huizes en een baby van nog geen jaar van een oudere dochter, die in januari 16 wordt. Iedereen weet wie de vader is, maar die persoon houdt zich van de domme. Een niet onbekend verschijnsel hier.

 Natuurlijk zat ik er een beetje ter decoratie bij. Maar dat was eigen keuze en niet vervelend. Een beetje onder de mensen komen is af en toe ook zonder veel woorden best aangenaam. Het leven zien, wat je verder vnl. van horen zeggen hebt. Het gesprek, waar de meiden eigenlijk volledig buiten bleven, kon ik bovendien in grote lijnen aardig volgen.

 De jeugd had hun zinnen gezet op een retourritje naar Coves en liet dat meermaals blijken. Zij wilden wel een rondleiding door ons huis. Die boot hou ik voorlopig nog ff af. Niet vanwege de slechte indruk, die de rommel zou maken, over de tong ga je links- of rechtsom toch, maar omdat ik voor mezelf de boel meer op orde wil hebben, voordat vrijwel wildvreemden hier een kijkje mogen nemen. Iets waar ik sowieso terughoudend in zal zijn.

Vierwielig

 Gisteren eindelijk de Peugeot terug. Werd tijd. Niet alles is gedaan. Blijkbaar geen zin om geld te verdienen cq het vereiste werk er voor te doen. Misschien een goede reden om bij die bak zelf aan de slag te gaan. Niet nu, maar de tijd ervoor zou er in principe wel moeten komen. We zien wel.

 Tijdens het wachten op de afrekening naar de nieuwe 508SW gekeken. Was de vorige versie niet met zoveel vertraging op de markt gekomen was het zeer waarschijnlijk weer Peugeot geworden ipv Ciroën.  Huidige versie lijkt in onderdelen en afwerking sterk op de C5. De nodige onderdelen kunnen volgens mij 1 op 1 met de Citroën worden verwisseld. Niet verwonderlijk, maar toch. Werd er niet warm van.

 Heb sowieso niet zo heel veel met 'nieuw'. Het lekkerst rij ik nog steeds in de bijna 20 jaar oude Peugeot. Wat dat betreft is de Citroën nooit in staat geweest de plek over te nemen. Heerlijke wagen, daar niet van. Erg comfortabel en gekocht voor de zekerheid om op elk willekeurig moment overal naar toe te kunnen rijden, waar ik zin in heb en niet alleen naar de suprmarkt 10 km verderop of de stad een 30-tal km verder. Dat vertrouwen had ik op een gegeven moment niet meer in de Peugeot. Misschien onterecht. Zeker als ik terugdenk aan de verhuistrip van Le Chalard naar Coves. Tot de nok toe volgeladen, ladder op het dak, slechte weersomstandigheden en in 6 dagen probleemloos iets van 2400 km gereden.

 Laat ik het erop houden, dat ik het oudje spaar. Ook hier is ie vooral voor de ritjes in de directe omgeving of iets verder als materialen geladen moeten worden. Zoals volgende week de planken voor het boekenrek.

Koffie

 De laatste kopjes uit het Italiaanse espresso-dingetje, dat je op het vuur moet zetten om het water omhoog door de koffie te jagen:

 "De Moka Express is in 1933 uitgevonden door de Italiaanse engineer Alfonso Bialetti en is gebaseerd op de push-theorie. In het onderste gedeelte (waterreservoir) wordt het water aan de kook gebracht. De geproduceerde stoom perst vervolgens het resterende water door de fijngemalen koffie in het middelste gedeelte. Het bovenste gedeelte vult zich met koffie.

 Geen espresso. Als de bovenkant gevuld is met koffie kan het gedronken worden. Hoewel het wel vaak gedacht wordt, drink je geen typische Italiaanse espresso. Het ‘stroperige’ van de espresso ontbreekt waardoor er ook geen cremalaagje wordt gevormd. De druk waarmee koffie en water in contact komt is namelijk met de mokapot vele malen lager dan met een espressomachine."

 En ik maar denken, dat ik iedere ochtend een espresso verkrachtte met minstens een kwart liter melk. Gelukkig blijkt dat dus niet het geval te zijn. Maar als het een beetje meezit, kan ik eind volgende week wel een echte espresso nuttigen èn in de ochtend een latte macchiato. En alles met één simpele druk op de knop. Pracht apparaaat. Twee verschillende bonenmalers met mix mogelijkheid. Het heftige spul voor de esperesso na de maaltijd en de mindere versie voor in de melk bij het ontwaken. Mariana vond het een beetje knullig, dat je bij een Irish coffee zelf de whisky moet verwarmen en de room halfvast moet kloppen. Tja, je kunt nu ook weer niet alles hebben.

Verdekking

 De bedombouw ontbreekt nog, de gordijnen moeten nog, de afwerking van de stopcontacten wacht nog en boven de wasbak mist een spiegel, maar het bed is nu compleet. Gisteren de laatste twee kussens gekocht. Het rechthoekige formaat (50x70) is gelijk aan Frankrijk, maar de vierkante versie is hier 5 tot 10 cm groter. 75x75 past in elk geval niet in de Franse kussenslopen, maar 70x70 met een aangegeven foutmarge van 10% zou met wat geluk moeten kunnen. Dus kussensloop mee, een paar versies geprobeerd en een geschikte versie gevonden.

 Nu dus vijf kussens op bed. Rechthoekig, vierkant en zo'n langwerpige rol. Het was gezien de grootte al een beetje zoeken naar elkaar, maar nu moet je vanwege de kussens zelfs rechtop gaan zitten om te zien, waar de ander uithangt. Hoe was het ook weer? Alle voordelen hebben zo hun nadelen.

Pielen

 Leuk zo'n kleine kat, maar het beestje moet wel met zijn klauwen van het toetsenbord afblijven en zeker geen toetsen loswrikken. Gisteravond ruim een uur bezig geweest om de 's' weer toon- en tastbaar te maken. Puzzelen tot de tiende macht en meer, zeker met de voortschrijdende kippigheid. De meest tijd kostte het echter om te snappen hoe de beide friemelig kleine onderdelen onder het toetsoppervlakt in elkaar gezet moesten worden.

 Het moest scharnieren, dat had ik wel door. Twee vierkantjes. Eentje ongeveer 1 bij 1 en de ander een slagje kleiner en enigszins taps. Geen fatsoenlijk licht. Dat is net zoiets als kippeheid. Het zou een paar jaar geleden geen probleem zijn geweest. Nu geklooi met een zaklamp en het gevoel dat ik ineens kolenschoppen had ipv fijngesneden kantoorhandjes. De uitsteken schanierpuntjes aan het kleinst onderdeel waren duidelijk. Dat er aan de binnenkant van het groter onderdeel twee gaatjes zaten zag, of eigenlijk bedacht ik me pas na een hoop geklungel. Had me dat anders bedacht. Iets met in elkaar klikken of zo.

 Hoe wordt dat spul in elkaar gezet? Gaat dat machinaal of met het handje? Ik wil die baan niet hebben, al zal je handigheid en routine opbouwen. Maar goed het toetsenord is (voorlopig) weer compleet.

Verankeren

 Wederom een prachtige dag. Relatief rustig. Vandaag de Peugeot opgehaald. Gisteren de laatste grote aanschaf gedaan, die nog op de inmiddels bijna lege wenslijst stond. Overblijven enkel nog wat verbouwingswensen. Zou nu de gewenste rust zijn intreden weten te realiseren en het dagelijkse leven de ruimte te geven voor het herstel van een stimulerend ritme op het terrein van de simpele dagelijkse handelingen?

 Geen grootse zaken maar ook niet het niks van het andere uiterste. Gewoon heel gewoontjes. Wakker worden, opstaan, beesten, ontbijt, blog, tuin, afwas, opruimen, beetje poetsen, koken, krant, etc. en wat ruimte achter de hand voor het onverwachte. Niet noodzakelijkerwijs in deze volgorde maar eigenlijk wel iedere dag zo'n beetje het hele rijtje.

 Niet iedere dag een zoete in- dan wel uitval. Een groter saaiheidsgehalte. Zal zeker regelmatig op weerstand stoten, maar dat doet de huidige warboel ook, met als bijkomend ongewenste extra, dat het leven behalve rommelig ook een rotzooitje is geworden en de leefomgeving verre van schoon. Ook het steeds maar weer achter de feiten, huishoudelijke feiten aanlopen, heeft zacht gezegd niet mijn voorkeur.

 Meer discipline. Uit met de pret. Zou je denken. Maar dat is niet waar de schoen wringt. De knelpunten ontstaan door het vrijwel volledig ontbreken van enige planning. Houvast mist. Dan is discipline zoiets als wandelen bij ontbrekende zwaartekracht. Ankerpunten zijn gewenst en moeten iets vanzelfsprekends krijgen.

Stemmingen

 Terug op de thuisbasis. Gedaan wat ik me voorgenomen had. Afgezien van wat met regelmaat terugkerende wrijvingsmomenten een zeer aangename tijd gehad. Volkomen onbekende wegen gereden met alle risico's vandien. Blij weer terug bij huis, honden en katten te zijn. En dan vervallen in iets, dat het best met 'melancholie' omschreven kan worden.

 'Melancholie' of weemoed is een gemoedstoestand, die neigt naar depressie en zich kenmerkt door een verdrietige kijk op het verleden of een onvervuld verlangen. Zwartgalligheid, aanduiding voor een temperament naar de antieke leer van Galen. De melancholicus wordt omschreven als zwaarmoedig, ernstig en in zichzelf gekeerd. Melancholie is een noodlottige eigenschap van de spirituele mens.

 Ben ik toch nog spiritueel. 'Weemoed' is trouwens een veel mooier woord. Het is me wee te moede. En het is zeker geen 'verdrietige kijk op het verleden'. Het heeft weldegelijk iets 'onvervuld's' maar ook iets 'verlorens'. Blij zijn om terug te keren en ter plekke het 'op reis zijn' missen. Of is het 'het weg van huis zijn'? Nee, dat was het wel in Frankrijk.

 Het kan niet anders, volgens mij, dan dat het iets met zorgeloosheid te maken heeft. Boekarest of maakt, denk ik, niet uit waar, in de wereld met een massa sterren, een overdaad aan afleiding en alle tijd om er aan toe te geven, is een sprookjeswereld vergeleken met de van beslommeringen vergeven thuisbasis in Coves. De werkelijke werkelijkheid tov een werkelijkheid met een hoog droomgehalte. Blijkbaar heb ik een hang naar dromen.

Ontbijt

 Dacht dat we met Baros op de Maldives wel het summum van een ontbijtbuffet hadden gehad. Maar nee, dus. De eerste plek wordt door Radisson Blu in Boekarest overgenomen. Het is een beetje appels met peren vergelijken, moet ik toegeven, maar voor mijn gevoel was het donderdagochtend nog uitgebreider en meer divers. Soort overtreffende trap van overdadig.

 Niet wat de verse (tropische) vruchten betroft. Op dat onderdeel blijft de plek op de Maldives met gemak op één staan. De rest was hier uitgebreider. Misschen leek het ook maar, omdat het allemaal zo groots was opgezet. De zaal om te beginnen al bijna van het formaat van een voetbalveld en een hoogte van een meter of tien. In het midden het buffet en buiten op het terras een open keuken voor de warme (eier)gerechten. Alles wat je kon bedenken lag er wel. En alles net een tikkeltje aparter dan normaal en in een veelvoud van soorten. Brood natuurlijk, gebak, koekjes, croissants en aanverwant spul, smoothies, melk (mager, halfvol, vol en karne), diverse verse vruchtensappen, verse vruchten, heel en in delen, ontbijtgranen, waters, groentes, pickles, natuurlijk bacon, worstjes, omeletten naar wens en goeie koffie automaten al waren ze niet van Jura. En zo kan ik nog wel ff doorgaan. Je gaat op die manier doen, wat je anders nooit 's ochtends doet, nl eten.

Overdadig

 Om niet helemaal in het centrum te verzeilen of er zelfs vooorbij te schieten bij het eerste hotel aan de rechterkant naar binnen geschoten. Hotel met oprit. Dat zal het maximum aantal sterren zijn. Maar maakt niet uit. Radisson Blu. Van gehoord, nooit geweest. Auto parkeren was niet inbegrepen en werd door het personeel gedaan. Is me pas één keer overkomen. In Zwitserland. Toen vond ik het  best vanwege de sneeuw en sneeuwkettingen, die ik er voor de laatste paar honderd meter op had moeten leggen en nu leek het me beter en zeker makkelijker dan zelf opzoek gaan naar een parkeerplek.

 Het was meer een hotelcomplex. Een carré flatgebouwen met zeker twee verschilende hotels van dezelfde keten, met op de binnenplaats een bar, drie restaurantterrassen, een buitenbad, binnen(sport)bad en grote fitnessruimte. Grote, drukke bedoening. Voor het eerst een druk bezochte zwem- en fitnessruimte gezien. Meestal staat er voor een klein kapitaal aan apparatuur en zie je er geen kip. Nu leek het wel een sportschool.

Duurdere hotels blijft een aparte wereld. Hier knalt de overbodigheid in de algemene ruimtes haast overal vanaf. Alles is groot, overdreven groot. Twee prachtige trappen waar menig Tv-format jaloers op zou zijn, een bar alsof ie uit ijs is gehakt, stromend water onder een (deels) glazen vloer, zes liften en iets van een waterwerk, maar dan zonder spuitende fontein.

 En druk.... en bepaald niet alleen van die oudjes zoals wij. Voor die net geen 200 euro per nacht incl. ontbijt kom je in Parijs niet verder dan een standaard drie sterren plek en moet je niet teveel van je kamer verwachten. Maar toch.

Infarcteus

  Voor mensen, die tegen Parijs opzien, omdat ze er voorbij moeten opweg naar hun zuidelijker gelegen vakantiebestemming, hèt standaardverhaal voor het merendeel van de gasten, die we op LpM mochten ontvangen, raad ik aan om een keertje dwars door Boekarest te rijden. Boekarest werd/wordt wel het Parijs van oost-Europa of klein-Parijs genoemd. Behalve dat dat werkelijk nergens op slaat, zelden zo'n onaantrekkelijke stad gezien, verslaat Boekarest Parijs met lengtes als het om de verkeersdrukte gaat.

 Waar Parijs inmiddels drie ringen kent, zijn ze in Boekarest net met iets begonnen dat ooit een 'Centura' moet worden. Parijs kent z'n boulevards en ook de nodige verkeersdrukte maar dat past in het totaal zonder het plaatje te verstoren. Terassen, pleinen (Republique, Bastille, Concorde, Opera, etc), restaurants en winkels in een bijna organische verwevenheid. Boekarest, behalve dat het daar met regelmaat vier en soms zelfs vijf banen breed in één richting dendert, mist het 'meer'-effect van de samenstellende delen. Het is één groot verkeersknooppunt. Als de vijfbaansbrede A2 was doorgetrokken tot aan het centraalstation in Amsterdam, zou je qua effect aardig in de buurt komen. Dat gecombineerd met de onvrijwillige Rotterdamse kaalslag, de communistische grootheidswaanzin, de smakeloze moderne opvulling in de na-oorlogsjaren en het plaatje is redelijk compleet. Wat nog van oude stadskern over is gebleven, is compleet in beslag genomen door eet- en drinktenten. De middenstand is, net als in steden als Cluj en Brasov uit het centrum verdwenen (verdreven?) en geconcentreerd in een aantal grote winkelcentra.

 Het is nu de tweede keer, dat ik er heel eventjes ben geweest, en ik moet zeggen het verleidt niet direct tot meer. Maar ik ga ergens de komende jaren de stad een herkansing geven en er iets meer dan een paar uur rondlopen. Zou me verbazen, als dat mijn mening zou veranderen.

Rijgedrag

 Op weg naar de koffiemachine. Airport Plaza, Otopeni, Bucuresti. Voortvarend gestart. Een paar minuten na zevenen. Vastgelopen in de bergen die Transylvania afschermen van de Donaulaagvlakte. 08:30. Ongeluk. Ongeveer 200-300 meter voor ons. De blauwe zwaailichten arriveerden net, Een paar minuten later en we waren de plek gepasseerd. Nu was het bijna anderhalf uur wachten.

 Ongelukken gebeuren voor mijn gevoel redelijk zelden, als je het afzet tegen het kamikaze-rijgedrag, waarmee je overal wordt geconfronteerd. Inhaalmanoeuvre natuurlijk. Als ik de mensen mag geloven, één dode (een meisje/vrouw) en een 6-tal gewonden. De eerste zeer waarschijnlijk de bestuurster van de auto uit de richting van Boekarest en de rest passagiers uit het busje, waar ze tegenaan geknald is. Gemakshalve er van uitgaand, dat niet het busje het fatale inhaalmanoeuvre heeft gemaakt. Het busje was rechts de berm in geschoven. Van de auto een Golf of moderne Polo was aan de bestuurderskant weinig meer over.

 Het vrijmaken van de doorgang was blijkbaar niet eenvoudig, Iedereen wachtte gelaten. Liep wat op en neer. Informeerde bij de zeldzame passant uit de richting van het ongeluk naar nieuws of kocht iets te eten en/of drinken in de winkel, waar we voor stilstonden.

 Prachtige weg trouwens van Sibiu door de Karpaten richting Boekarest. Spannend vanwege het onbekende qua bergenpassen en -erger- eventuele bouwtechnische hoogstandjes, vooral hoog dan! Maar geen verder oponthoud of ander ongemak.

Variatie

 Een nieuwe zijstraat erbij. Het grote voordeel van Sibiu is, dat je ook andere keukens kunt genieten dan de Roemeense. Niks mis met de Roemeense keuken, maar als het de presentatie aan fantasie ontbreekt en blijft steken in de standaard gerechten, is het niet alleen zonde, maar ook een beetje saai naar verloop van tijd. Agnita's menukaarten kan ik inmiddels met mijn ogen dicht citeren. Gradina, La Prut, Ice, Elisabeth en Calzone het maakt niet uit. De soepen zijn hetzelfde maar wisselen qua beschikbaarheid. Het is kip en varken wat de klok slaat, gepaneerd of van de grill, simpel of met uitgebreide garnering, een enkele forel, aardappel in diverse vormen, wisselende combinaties van tomaten, komkommer en kool als salade, vers of uit het zuur, een tweetal pasta schotels en een serie pizza's. Ben ik iets vergeten? Ja, de entree's maar dat is hier meestal kaas en dat slaat de plank mis.

 Na het in ontvangst nemen van de nieuwe nummerborden voor de Peugeot verder het centrum in gereden met een restaurant voor ogen, maar onderweg gestopt bij iets waar we nog niet aan tafel geschoven waren. "Old Lissabon". Het klinkt als een oudbollige bar, maar het was een heus restaurant met Portugese keuken en deels ook wijnkaart. Voor het eerst sinds eeuwen weer een 'Vino verde' gedronken. Ik moest ff wat AH herinneringen uit de jaren tachtig van de vorig eeuw wegdrukken (blijft lachen om dat zo op te schrijven), maar daarna was het goed te doen. Jammergenoeg kwamen ze qua rosé niet verder dan "Mattheus". Dat was me echt te fout.

 De maaltijd was niet verkeerd. Het zou voor mijn gevoel beter, subtieler kunnen. Voorgerecht met schelpdieren was bijzonder, de soep zeer de moeite waarde, het hoofdgerecht ok maar miste flair en het nagerecht qua presentatie minnetjes. Bediening voorkomend maar houterig. We komen zeker een keer terug.

Grap?

 Het is al weer weken wachten op een onderdeel van/voor de douche met een aparte wellness beleving. Niet mijn woorden, maar de teleurstelling werd er groter van, toen het geheel niet naar wens bleek te werken. Het duurde een paar mndn voordat gezocht werd naar een oplossing en sinds die is gevonden, zijn alweer de nodige weken voorbij gegaan, zonder dat het euvel werd opgelost.

 Een week geleden kwam het bericht dat een nieuwe kabel opgestuurd zou worden. Het ding was eindelijk uit Duitsland in Boekarest gearriveerd en zou nu onze kant op worden gestuurd. Eergisteren kwam een berichtje, dat het versturen nu heus, echt, werkelijk ging gebeuren en we vandaag zouden horen wanneer de koerier het bij ons zou afleveren.

 Berichtje vandaag: Aflevering kabel tussen 09:00 en 17:00. Ik kon net optijd de band van mijn broek grijpen. Dit is zwaar essentieële informatie. Ik ga nu natuurlijk mijn hele dagprogramma omgooien en vol spanning op de passage van de koerier wachten.

 Doeiii. Bekijk het ff jongens. Dan mag je helemaal uit Boekarest komen, en je dus nooit voor 14:00 uur hier zijn, wat je gisteren al wist, maar met dit soort gebrek aan betrokkenheid, noem het bezorgingsarrogantie, hoef je bij mij niet aan te komen. Dat kan anders, ook hier en dat weet ik uit ervaring. Ook uit Boekarest vandaan. Naar Sibiu dus voor de nummerborden.

Goal!

 Gelijk krijgen is niet altijd makkelijk, maar soms wel erg prettig. Vooral als je er het gevecht voor hebt moeten aangaan met een of andere door haar hormonen en ander ongemak belemmerde ambtenaar op een Franse belastingdienst. Niet 1392, niet 342 maar 108 euro en de zaak is afgehandeld. Waarom niet gelijk??

 Met het gedoe rond de tax d'habitation in Boussac zijn dat toch mooi bijna 1500 euro uitgespaard, die men door hersenloos toepassen van regeltjes binnen dacht te harken. Nu hopen dat die tent in Boussac snel verkocht wordt en dan ben ik van die soort geëmmer verlost. Komt vast iets anders voor in de plaatst, maar hier kan dan definitief een punt achter.

Uitdagend

 Aandacht! Aandacht voor de dingen die je doet. Aandacht voor wat je waar pakt en teruglegt. Aandacht voor de behandeling van spullen. Aandacht voor wat je verteld wordt en wat je vertelt. Aandacht!!

 Glazen blijven staan waar de laatste slok werd genomen. De koffiemok eindigt iedere ochtend ergens anders. Lepeltjes verdwijnen met regelmaat van de klok. Ondanks een gevulde suikerpot wordt een nieuw pak geopend. De dop na gebruik terug duwen op de viltstift, zit er niet in. Dat ik op meerdere van die zaken, al vele malen meer keren dan me lief is, heb gewezen, valt alleen mij op. Net als het feit, dat ik nieuwtjes gemiddeld genomen 4-5 keer moet aanhoren binnen tien minuten na binnenkomst.

 Ergens mist een soort terugkoppeling. Als er iets moet gebeuren, waarbij meer nodig is dan de blote handen, wordt rondgekeken naar het gewenste gereedschap. Is dat niet 1,2,3 te vinden, wordt het eerst beste voorwerp genomen, dat in staat wordt geacht het niet te vinden gereedschap te kunnen vervangen. Maakt niet uit wat het is. Na afloop wordt het betreffende hulpmiddel niet schoongemaakt noch teruggelegd maar achtergelaten, waar het is gebruikt. Gevolg is, dat als het ding de volgende keer nodig is, waarvoor het bedoeld is, het niet wordt gevonden, want het ligt op een plaats, waar het niet hoort en in een toestand die herkenning soms moeilijk maakt. Een stoelendans dus waar je zelden vindt, wat je nodig hebt, altijd een hoop extra tijd aan zoeken kwijt bent en de dingen voor de meest rare zaken worden ingezet en achterblijven op, laat ik zeggen, verrassende plekken.

 Leef je in je eentje, heb je je alleen zelf bij de neus. Leef je samen of probeer je dat voor elkaar te krijgen, is deze manier van doen, hoe zal ik het zeggen, weinig praktisch. Met als extraatje, dat bovendien van mij verwacht wordt, te weten, waar alles ligt. Als je erop gaat letten wordt je gek. Maar niet doen dus, al werkt dat ook niet.

Hergroeperen

 Een onverwacht rustige start van de dag. Dat er vandaag geen werklui zouden zijn, wist ik. Dat het katje het bed niet als trampoline gebruikte was erg aangenaam. Dat de honden zelfs om half negen nog geen kick hadden geven was het betere genieten. Genieten met een bijsmaakje, want ik kon het niet nalaten te denken, dat ze vannacht waarschijnlijk gezamelijk naar de eeuwige jachtvelden waren vertrokken. Ja, ik beperk het doodsdenken niet enkel tot mezelf. Ben ik toch ergens niet egoïstisch in!

 Heerlijk kunnen rekken en strekken, me nog eens om kunnen draaien en weer terug, indutten en ontspannen. Lang geleden zo'n aangenaam begin van de dag. Opgestaan omdat ik wilde en niet omdat ik gek werd van het geblaf of eruit wilde zijn voor de bouwvakkers.

 Vanuit de slaapkamer, de kamer die momenteel het meest op orde is, loop je dan de andere ruimtes in. Van het heerlijk ontspannen ontwaken stap voor stap de chaos van de dagelijkse werkelijkheid in. Ik voelde me ff een strijder, die vanuit de relatieve veiligheid van het nachtkamp de onbekende jungle in trekt, niet wetende wat hem te wachten staat.

 Zoals gister bedacht, ga ik de dagen ff niet meer sturen. Er is meer te doen, dan er tijd is en, laat ik het weer ff op mezelf betrekken, als ik er morgen niet meer ben, is het wel er stom als ik me vandaag mijn dag verzuur met allerlei geërger over wat niet gaat, zoals ik het graag gehad had. Ik rek mijn leven op van 'moeten' naar 'willen' en dan zie ik wel wat kan. Hoe was het ook weer? Elke dag iets, maar nu valt daar het lezen van de krant ook onder. Mooi zo!

Ijkpunt

 Een dag die roemloos in mijn geschiedenis zal ondergaan of over enige tijd een keerpunt blijkt te zijn geweest. Een dag die voor geen meter wilde lopen. Een motivatie die ook in de kleine teen niet te vinden was. Lamlendigheid ten top.

 Tijdens het wandelen was nog geen vuiltje aan de lucht. Daarna ging het mis. Een hoop kleine, steeds weer terugkerende ergernissen. Maar niet de feitelijke oorzaak. Het was de stok waarmee geslagen kon worden. De oorzakelijke onvrede zit dieper en hoopt al meerder weken op, de onderlinge aanpassingenproblemen, het voortmodderen van de bouw en het maar uitlopen van de reparaties aan de Peugeot. Om een paar beperkende wrevels te benoemen, die aan het oppervlakt liggen.

 Ipv me ook nog eens te gaan ergeren aan het feit, dat ik me door de groeiende onvrede af laat houden van wat ik mezelf heb voorgenomen, leek het me vandaag ineens slimmer om toe te geven aan de dwarsheid en te accepteren dat de dag niet het gewenste resultaat zou gaan opleveren. Bij verre niet, want niks is gewoon niks. Het boeken van een week Parijs veranderde daar weinig aan. Ook een wijntje niet. Dus de dag uitgehangen voor de laptop en net in bad afgerond.

 Het voel(de) zowaar ff beter aan. Misschien is het werkelijk het begin van gewoon doen wat ik wil. Ook als dat niets is (wennen voor mij) en het niet samen gebeurt (wennen voor Mariana).

Corrupt?

 Het is slepen aan de haren, maar iets van beweging zou best weleens het geval kunnen zijn.  Laten voor wat het is, lukt nog niet helemaal. Niet raar, als je net besloten hebt om de aanpak over een andere boeg te gooien. Een beetje slijmen, wat masseren en het omkopen niet vergeten. Het produktscala heeft door de jaren heen een aardige omvang gekregen. Dat de pappenheimers elkaar kennen heeft naast een hoop nadelen ook het voordeel, dat je weet, waar je jezelf (mogelijkerwijs) mee over de streep kunt trekken.

 Het geren naar Nederland en mn Frankrijk maakte al snel, dat ik dit jaar nog ergens heen wilde zonder verplichtingen. Niet weer naar de Tropen, ook Nederland is wat dat betreft afgehandeld. Ergens naar een stad. En dan is de keuze niet moeilijk. Ik ben er de afgelopen jaren met al het heen en weer gevlieg vaak voorbij gekomen en de laatste paar keren ook ff ingedoken. Parijs. Ook een beetje een beloft naar Mariana toe, als alles afgehandeld zou zijn, wat het niet is, maar toch.

 Zij ziet Parijs ziet als het walhalla voor winkelen. En dat is het natuurlijk ook, als je de juiste plekken kiest. De Marais voor de moderne chic. Tussen Champs Elysse en Opera voor de klassiekere chic. Halles en omgeving voor de bulkmiddenstand. Aan de voet van de Sacre-Coeur voor het Afrikaanse tintje. Natuurlijk de grote warenhuizen niet vergeten, waarvan enkele worden en/of zijn opgeknapt. Dan de vele markten en de Rive gauche die door de jaren heen steeds luxer is geworden. Ik zie het meer als een horeca- en mn terassen-walhalla vormgegeven in boulevards en pleinen. Daar moet een soort combi te maken zijn. Tweede week september gaan we het zien.

Verderf

 Het is godgeklaagd hoe mensen kunnen omgaan met spullen. Het valt me op aan het tempo, waarin de spullen, die een jaar geleden ondanks jarenlang gebruik nog als nieuw uitzagen, nu uit het schroot gevist lijken. Het is dus geen kwestie van jaren- of decennialang gebruik, dat alles zo afgeleefd en onderkomen uitziet. En ook niet zo zeer een kwestie van minderwaardige materialen. Het is een kwestie van desinteresse en miserabel onderhoud. Het is om te huilen.

 Het totale gebrek aan aandacht voor de wereld der dingen om je heen, voor wat bijgehouden moeten worden en voor een praktische aanpak van handelingen is een familiekwaal. Het leidt maar tot één ding en dat is in alles achter de feiten aanlopen. Je laat dus eerst alles aankoeken, verroesten, verrotten en/of anderszins naar de verdoemenis gaan tot er een moment komt, dat je bedenkt of realiseert, dat het zo echt niet kan en er een 'grote schoonmaak' tegen aan gooit. Te laat. Nooit meer schoon te krijgen, tenzij met de meest grove middelen en alle gevolgen vandien.

 Ik ben niet zo'n schoonmaker, dat geef ik grif toe, en kan me dat permiteren, omdat ik heel simpel de boel zo min mogelijk vuil probeer te maken. Niks laat aankoeken, geen etensresten op de vloer gooit (honden), geen kippen door het huis laat lopen, de afwas en zeker glazen en bestek afdroog en een gietijzeren kachel niet gebruik als afstelplek voor afwas en pannen. Om een paar uitschieters te benoemen. Ik kan er werkelijk met mijn pet niet bij. En maar poetsen. Altijd bezig met poetsen. Je zou dan toch moeten snappen, zelfs te midden van wat je altijd gewend bent geweest, dat iets niet goed gaat, niet gaat zoals het zou moeten, nou ja, oké, zoals het zou kunnen. Toch?

Weeffoutje

 Het wil niet echt vandaag. Echt niet. En dat voor de maandag. Belooft weinig goeds voor de rest van de week. Geen kwestie van vooruitlopende achterafinvulling, meer gewoon een ervaringsfeit. Vervelend maar verder niet interessant. Ik heb op het terras in Agnita besloten, dat het wijsheid is om me er niet druk over te maken. En ga proberen, dat in praktijk te brengen vanaf vandaag. Als het niet wil, dan wilt het maar niet. Dan ga ik opzoek naar wat wel wil en dat doen of als helemaal niks wil, wat ik me niet kan voorstellen, maar wie weet, dan doe ik gewoon helemaal niks. Dan speel ik wat met de jonge kat. Ga de omgeving eens buiten de langzaam inslijtende paden bekijken. Roemenië, zelfs Transylvanië is meer dan Coves/Agnita, Médias, Sibiu en Sighisoara. Laat ik kortom een keertje iets accepteren, nl. dat het met enige regelmaat gewoon niet naar wens loopt of eigenlijk helemaal niet loopt. En dan heb ik het niet over derden maar over mezelf.

 Gewoon ordinair geen zin. Vroeger ging je dan gewoon naar je werk, werd op sleeptouw genomen door de activiteiten van anderen en tegen de tijd dat je weer huiswaarts mocht, was het ergste leed geleden. Dan was je zo blij dat je weg kon cq. vrij was, dat je verder niet stilstond bij het nog steeds ontbrekende animo. Je schoof ergens op een barkruk of een terrasstoel en sloeg de wereld gade, die ogenschijnlijk niet met dezelfde manco's kampte als jij. Want 'dat geen zin hebben' is bij mij van alle tijden, al zal het op de mindere momenten prominenter aanwezig zijn, dan als de motor lekker op toeren draait.

 Op momenten als deze wil ik met rust gelaten worden, me kunnen terugtrekken en geen gezeur aan mijn kop. Frankrijk was de laatste jaren ideaal daarvoor. Weg van alles en iedereen, deur dicht, fles open of in de auto en wegwezen, tafelen in mijn eentje en natuurlijk terrashangen. Nu vliegt me met regelmaat de combinatie dorp-relatie-werklui naar mijn strot. Het is een soort omgekeerde 'cold turkey'. Als ik niet oppas ga ik de rampzalige Franse jaren nog verheerlijken ook.

Overbruggen

 Eindelijk ff de tijd genomen. Telefoneren is niet mijn sterkste kant. Er is altijd wel een reden om het niet te doen. Maar na goed twee jaar dan eindelijk weer een lijntje naar Portugal. Van de ene kant van Europa naar de andere kant. Van land naar zee. Twee uur tijdsverschil, een uurtje meer dan in Frankrijk. Verder weinig veranderingen. Was goed om de mensen weer ff te horen al waren de berichten niet allemaal van het vrolijke soort.

 Ze zoeken weer naar een mogelijke ander plek. Het was al bezig toen we de laatste keer contact hadden. Hun 7-jaars cyclus. Ik moet er niet aan denken. Vanuit hier gaat het hooguit nog een paar honderd meter verderop naar het kerkhof, mochten de verantwoordelijken daar geen problemen mee hebben. Nog weer een huis naar mijn wensen inrichten, al het geherverbouw ondergaan, het geleefd worden door de aanwezigheid van de bouwvakkers, de discussies met de aannemer en het stof, het alsmaar overal en altijd neerdwarrelende stof. Nee, dank je.

 Dit ga ik afmaken incl. de nog aan te pakken schuur en tuin, maar daarna is het einde oefening, zelfs als het zou lukken om de buren in opwaartse richting op te kopen. Een garage kan ik er dan nog net uitpersen en de rest is voor een volgende eigenaar. Helderheid doet (op)leven.

Zondagsactiviteit

 De zondagse maaltijd genoten en gedisgesteerd. Zeg je dat? Maakt niet uit. Kippesoep met gries-ballen, het nationale zondagsgerecht en iets met groente en de restanten van de soepkip als vervolg. Het is zo ongeveer de enige keer in de week, dat het koken niet op mijn bordje ligt. Het andere moment, op woesdag, hangen we meestal uit in Sibiu en komt Mariana goed weg met een maaltijd buiten de deur. Je hoort haar niet klagen.

 Rondom de zondagse maaltijd is een routine ontstaan van wassen. Wasmachine draaien. Vandaag niet de standaard T-shirts en onderbroeken (moet ik slips zeggen?) maar ook een set van het nieuwe, uit Frankrijk aangesleepte beddegoed. Een etmaal in het koude water gelegen en vervolgens als koude was gedraaid. Klinkt en maakt de indruk alsof ik bijzondere ervaring rijk ben, maar het is simpelweg uitvoeren wat me verteld is door de jaren heen. Heb tenslotte aardig wat beddegoed qua kopen versleten. En bij de Carrefour krijg je die adviezen niet, maar bij de zaak met hart wordt het je nagedragen, alsof het niet nakomen tot gigantische catastrofes zou kunnen leiden.

 Het water heeft inmiddels na 24 uur lang niet meer de diepe melkwitte kleur, die het een jaar of vijftien geleden had. Schoon is het ook niet. De hoeveelheid stijfsel of wat het ook was, is echter beduidend minder. Het waterbad heeft iets van een ceremonieel en daar ben ik niet vies van. Zou je misschien niet denken, maar is waar. Mocht ik ooit de ervaring opdoen, dat een biefstuk gebakken na het maken van drie klokgewijze rondjes in de keuken, steeds afgewisseld met een huppelpas, beter zou smaken, ik zou een biefstuk niet anders meer bakken dan na de betreffende rondjes. Ik zal het de volgende keer eens uitproberen ...

Wintervoorbereidng

 Zondag. Zonnig. Het weer doet de dag eer aan. Da's mooi zo, hoef ik het niet te doen. Het dorp zit (deels) in de kerk. Mijn stoel is wederom leeg. Het zijn tenminste niet mijn billen, die er op zitten. Moet binnenkort toch eens mijn licht in het gebedshuis opsteken. Wil wel eens zien, hoe ze ruim drie uur gevuld krijgen en hoe dat gaat met het in- en uitlopen van de kerkbezoekers en hoeveel daarvan de hele ruk uitzitten. Maar niet vandaag en dat denk ik eigenlijk iedere week weer.

 Zoals bijna iedere dag zat ik vanochtend rond het aanvangsuur van de dienst aan de koffie. Bekijk wat men vermeldingswaardig vind van de dingen, die in de wereld zijn gebeurd en controleer mijn blog. Om negen uur aan de kerkdeur staan betekent, dat ik me dat de avond ervoor moet bedenken, anders rol ik vanuit het bed in de inmiddels bijna vanzelfsprekende ochtendroutine. Honden voeren en aan de wandel. Momenteel ook de vertrekvoorbereidingen van de ooievaars gadeslaan. Ouders en kleintjes verschillen niet zichtbaar meer in grootte. Alleen de kleur van de snavel verschilt. Het grut vliegt inmiddels ook en sinds een paar dagen wordt druk op de thermiek geoefend. Vorig jaar waren ze ergens in de tweede helft van augustus ineens verdwenen. Of was het september?

 Nooit bedacht, maar ooievaars vliegen als roofvogels en niet als eenden. Logisch natuurlijk, als je rekening houdt met hun formaat. Dat verklaart ook dat je geen overtrekkende formaties van ooievaars ziet vertrekken naar of terugkeren uit het zuiden. Daarvoor zitten ze dus te hoog. Ik weet ook niet of ze wel in grote getallen gezamelijk de trektocht maken. De hele nestperiode zie je enkel paartjes, wijd verspreidt over de diverse schoorstenen en elektriciteitsmasten. Ook het zoeken naar voedsel gebeurt meestal in hun eentje. Moet een prachtig gezicht zijn als ze wel verzamelen voor vertrek en dan 'en masse' de hoogte in cirkelen. Een vroege winterbode. De kraanvogels in Frankrijk trokken pas mndn later over. Soms tot in december.

Wijndevaluatie

 Ooit op de studentenflat in een berging boven de kamerdeur begonnen vanuit een soort luxe-gevoel en sindsdien nooit meer mee gestopt. In de flat aan de Eykmanlaan een muurkast omgebouw. Aan de Gracht bood de werfkelder meer ruimte dan ik ooit nodig zou hebben. En in Frankrijk kreeg de liefhebberij een professioneel tintje met snel groeiende omvang. Een tintje dat nooit uit de verf is gekomen. De wijnkelder moest nvvt de gast een aantrekkelijk aanbod bieden van de betere wijnen uit het ons omringende Frankrijk: Loire, Bourgogne, Bourdeaux. Geen echt grote jongens, dus geen prijzen per glas waar je in de supermarkt of bij de slijter een dozijn flessen voor zou kunnen kopen. Maar ook geen slobbergevalletjes.

 Verder dan de vermelding 'huiswijn' werd echter zelden op de wijnkaart gekeken en voor we de beoogde cliëntèle voor de kamers hadden bereikt, lag het project alweer op z'n gat, maar de wijn niet. Wijn is geduldig, vooral als de temperatuur niet te hoog en de schommeling door het jaar heen gering is. Die voorraad ligt dus nu hier in het vooronder, als je het huis met een boot vergelijkt. En veel hulp, al doet Mariana haar best, voor het verminderen van de voorraad heb ik nog niet gevonden. En om nou iedere dag een Pauillac, St. Emilion, Gevrey Chambertin of een Sancerre leeg te slobberen is het ook niet.

 Het is niet de hoeveelheid, waar het wringt, daar draai ik mijn hand niet voor om, maar de wijnen missen de soepelheid om geslobberd te worden. Er hoeft ook niet altijd filosoferend bij getafeld te worden, maar voor het simpele glaasje aan het eind van de dag zijn ze gewoon te zwaar, te complex en eigenlijk dus zonde. Roemenië heeft voldoende alternatieven, die daar geschikter voor zijn. Maar laten verpieteren is pas echt zonde. Een luxe-probleem ten voeten uit.

Aanpassingskronkel

 Gisterochtend vastgelopen in een artikel van een oude FAS. Een interview met iemand die op de wereld is gekomen zonder armen en benen op een rudimentaire rechterarm na. Maar arm is in deze ook zwaar overdreven. De beste persoon heeft een boek geschreven en in zo'n speciale setting trekt dat natuurlijk altijd de nodige aandacht van de pers.

 Maar daar gaat he nu niet over. Ook over het boek zal en kan ik het niet hebben. Ik ken het boek niet en ben ik in het interview niet verder dan de eerste paar vragen gekomen. In een paar antwoorden lag de hele waanzin op tafel, waarin we de afgelopen tijd in de Westerse wereld terecht zijn gekomen. Dat iemand zich ondanks de overduidelijke handicapts in deze wereld een plek heeft veroverd en zich staande weet of wil houden, is natuurlijk een prestatie van formaat. Maar ook het resultaat van inspanningen die 'een 'normale massa' zich getroost om het leven voor minder bedeelden, zeker als dat fysieke tekortkomingen betreft maar niet alleen dan, aangenamer dan wel eenvoudiger te maken.

 Hoe ondankbaar, en ik heb er geen ander woord voor, is het dan om uitgebreid te klagen over wat voor jou allemaal onmogelijkheden zijn in de 'normale' wereld. Trapjes voor de ingang, liften die niet werken ... Mijn ergernis schoot zo de pan uit, dat ik het artikel verder gelaten heb voor wat het is. Vijftig jaar geleden had die knap nooit het ziekenhuis (kunnen) verlaten. En nu een beetje zitten kankeren, omdat de wereld zich onvoldoende aanpast cq te weinig oog heeft voor zijn uitzonderlijke situatie. Hetzelfde geëmmer als het gezeur over genderneutrale plee's of 100'duizende euro's kosten medicijnen om een zeldzaam zieke een paar jaar langer in leven te houden. Maar ook, hoewel minder uitzonderlijk, al de bochten waarin de meerderheid in een maatschappij zich moet wringen om een minderheid het bestaan zo aangenaam mogelijk te maken.

 Waar en waarom is het misgegaan? Waar is de balans de kant van het individu resp. minderheid op gekiept en is het aan de algemeenheid om zich aan te passen en niet meer aan de uitzondering?? En nogmaals, de tijd dat mensen of groepen aan hun lot werden over gelaten, is lang, lang voorbij. Iets met een vinger en de hand??

Losdraaien

 Het wil weer ff niet. Geen zin. Moe. Maar ook geen reden aanwijsbaar. Niks waar ik tegen aan zit te hikken, behalve bezig zijn in zijn algemeen. In feite is het niksdoen me nog teveel en ipv genieten dat dat aardig lukt, erger ik me aan mijn gebrek aan activiteit. Hallo, goedenavond, daar zijn we weer. Leg het nekvel maar klaar. Ik ga me d'r vandaag niet meer tegen aan bemoeien maar morgen wordt het trekken als het lopen niet vanzelf gaat. Of een beetje lol halen uit het niksen of niet niksen. Dit is maar niks. Dit is zelfs twee keer niks. Zowel het niks als het niet-niks. Je wordt er melig van. Dan kan leuk zijn, maar is dat nu niet. Weer niks. Drie keer is scheepsrecht.

 Niks zo vervelend als je moeten ergeren aan jezelf. Mopperen werkt niet. Schelden al helemaal niet. Alle argumenten in beide richtingen zijn bekend en worden gepareerd, voordat ze ten tonele verschijnen. Lucky Luke schijnt sneller te schieten dan zijn schaduw. Het is mij nog niet gelukt om uit de mijne te stappen. Wat zou een goede, dwz enigszins bevredigende vormgeving van deze patsstelling kunnen zijn? Ja, nee, geen bar of terras waar ik me over een stoel of kruk kan vouwen en de activiteit om me heen kan gade slaan als compensatie voor het gebrek bij mezelf.

 Andere mogelijkheden? Een lekker frisse, witte wijn zou wonderen kunnen doen. Ik ga d'r eentje koud leggen en iets van een bbq-maaltijd in elkaar flansen. Kijk, iets van initiatief. Nu hopen dat het niet bij een oprisping blijft.

Voorgevoel

 Opgeven behoort (nog) niet tot de overwegingen, maar vlotten wil het niet vandaag. Het is vergelijkbaar met een koude start bij Siberische minimuum temperaturen en dat op een zeer zomerse zaterdag. Heerlijk gelopen met de honden. Wasmachine opgestart een paar 100 m verderop. Me na de koffie een krantenmoment met croissant gegund. Dan is het iets van half twaalf en de motor hapert. En dat doet ie uren later nog steeds.

 Update: De dag is ten onder gegaan in een siësta. D'r zijn ergere vormen waarin een dag kan vastlopen.

Doorrollen

 Met de Roemeense registratie voor de Peugeot is weer een obstakel uit de weg geruimd dan wel een smoes om zeep geholpen om me te focussen op andere zaken dan het gladstrijken van de hobbels bij de afwerking van de woon- en leefplek. Volgende week komt de auto ook uit de garage, waar ie nu ruim vier weken staat ipv de voorspelde 'paar dagen' vanwege allerlei kleine ongemakken. Kan ik ook weer materialen aanslepen die nodig zijn voor de inrichting. Ik voel er weinig voor om mijn C5 tot rommelrijder te degraderen. Daar heb ik tenslotte de P406 mèt trekhaak voor aangehouden. Zo spelen ogenschijnlijk onbelangrijke zaken een haast doorslaggevende rol in de algehele voortgang.

 Maar goed. In de tussentijd niet bepaald met de duimen zitten draaien. Je bent er bij. Doet het zo waar zelf. En toch vergeet je het sneller dan de jaartallen uit een geschiedenisboek. Ongeduldig kantje. En de strijd om mijn aandacht en tijd is natuurlijk nog lang geen gelopen zaak. D'r wacht nog een koffiegeval, waarvoor naar Boekarest gereden moet worden. De douchedeur mist vreemd genoeg een paar schroeven en ook de waterafsluiting aan de onderkant is niet naar wens. Dan moet er links en rechts in de badkamer iets gemaakt worden om de inmiddels rondslingerende spullen een plek te geven. Mn voor de handdoeken is dat een creatieve uitdaging. Er is ook nog iets met de vloerverwarming, wat eind juli afgehandeld zou worden, maar waar tot op heden niks mee is gebeurd. En nu we toch bezig zijn. Er zou een vervangende kabel onder weg zijn voor de temperatuurindicator van het stoomelement in de douche. Waarschijnlijk kan die de weg niet vinden. Noodzakelijkheden die onder de noemer 'inrichting' geschoven kunnen worden, alles dat waar je best zonder kunt, maar het dan wel behelpen blijft. En dat geldt voor meer dan je denkt of tenminste ik dacht.

Planningsgebreken

 De administratieve voortvarendheid werd later in de middag gecompenseerd door de slordige invulling van hun planning door de Citroën-dealer zonder verkooprecht. Wel repareren en de naam mogen voeren maar niet zelf auto's verkopen. Dat doen ze wel voor Toyota.

 Half twee afspraak. Ruim op tijd de auto ingeleverd en aangegeven, dat ik de auto tegen drieën weer zou ophalen. Net genoeg tijd om uitgebreid te lunchen met meer activiteit dan het vullen van de maag alleen. Net voor ik retour garage wilde gaan een telefoontje. De achterwielen moesten eraf en daarvoor hadden ze de slotbout nodig. Niet die, die ze laatst omzeep hebben geholpen, maar de versie voor de velgen met de zomerbanden. Bijna anderhalfuur na de originele afspraak èn dus net begonnen ..... Plannen, het zit ze niet in de genen.

 Vijf uur, werd me verteld, zou het klusje wel geklaard zijn, Nog weer anderhalfuur te gaan. Ruim! Stad in en daar Mariana getroffen met een soort zelfde verhaal over het eindeloze wachten om aanspraak te kunnen maken op de officieël vrij gegeven lesuren in haar specialisatie. Een verhaal apart, maar vooral toch een gebrek aan planning en organisatie. Afgezien nog van de nauwelijks verholen vriendjespolitiek en ander ondertafels gefrummel. Het zou niet aan mij besteed zijn. De garage kon ik net hebben. Zou ik mijn baan op die manier bijeen moeten bedelen, ik zou het zooitje in de rijkelijk aanwezig koeienstront laten zakken.

Bijna

 Het was niet perfect, maar het was dicht in de buurt. Ik ben niet weggestuurd met de mededeling terug te komen, als ik de gewenste kopieën en/of betalingen had gemaakt cq gedaan. Er was een smetje met een betaling, die de vorige keer bij de CEC-bank moest gebeuren en nu naar ik begrepen had bij de politie. Of ik had er iets anders gemoeten, als ik de betaling elders had gedaan. Het was mij niet duidelijk. De politie snapte er ook niets van. En ik kon me niet aan de indruk onttrekken, dat de dame van de plek, waar dit scenario vandaan kwam, het eigenlijk ook niet wist. Ik kon het 'aan de overkant' doen, wijzend naar de prefectuur waar ik uiteindelijk in de rij moest staan met alle vereiste papieren voor de Roemeense platen.

 Leek me wonderbaarlijk praktisch, maar daar had ik toch ff buiten de waard gerekend. De prefectuur kent aan die kant van het gebouw twee deuren. Een voor de nummerbordgerelateerde ellende en bijbehorende wachtrijen en eentje voor paspoorten en aanverwant spul. In dat niet-nummerbordenbetrokken deel moest dus de laatste betaling voor de aanvraag van een Roemeense plaat worden verricht. Gelukkig deed dat mijn aanvraag niet in de herkansing belanden. De kwitantie voor 13:00 overleggen en alles was oké.

 Voor eenen liep het mannetje naar zijn volledig fout, zeg op z'n Roemeens geparkeede auto, en had geregeld wat geregeld moest worden. In één aanloop. Ik liep vederlicht neuriënd, alsof ik het goud niet net gemist had.

Bouwers

 Gisteren was er niemand, vandaag lopen ze weer rond. Moeilijk pijl op te trekken op de werklui of eigenlijk de aannemer. De laatste bepaalt tenslotte wat, waar door wie gebeurt. De regen, die ze waarschijnlijk gisteren verwachtten, krijgen ze gegarandeerd vandaag, als ik het weerbericht mag geloven. Maar niet mee bezighouden. Het dak moet dicht en dat op een goede manier. Het wordt tijd, dat ik dat huisje, dat in de toekomst voor logés bedoeld is, kan gebruiken voor het afstellen en uit de weg zetten van spullen, die nu oa in de tuinkamer staan. De stoelendans van het spul, waar nog steeds geen plek voor is gevonden, gaat nog wel ff door.

 Van de keuken naar de slaapkamer, naar de tuinkamer, naar de kelder, naar het logeerhuisje en straks voor het grootste deel in de nog te realiseren stenen ruimtes in de momenteel nog compleet uit hout opgetrokken schuur. Wat dan nog steeds zwerft gaat definitief het huis uit. Maar dan zijn we een jaar of twee verder. Vrees ik.

 Nu wordt er eerst afgebroken, wat met veel moeite ineen geschroeft en gehamerd is. Blijkbaar was gisteren niet de regen de reden van hun afwezigheid maar het ontbreken van materiaal, dat deels al vergeten was te plaatsen. Ik zie straks weer. Mijn dag is vnl. buitenshuis. Regelarijen. Een van mijn favoriete hobbies.

Vertederend

 De kleine kat heeft niks te missen vanochtend. Zieke dieren zijn hartbrekers maar als het dan ook nog jong grut is, hakt het er net nog wat harder in. Stil, ineengedoken in de waswand voor vuile theedoeken. Afgezien van de gekantelde hoektand niks vreemds te zien. Heldere ogen, opgerolde houding. Geen tekenen van een of andere ziekte. Geen drama vooralsnog en laten we dat houden zo. Het beestje heeft haar plekje bij mij al veroverd. Laat ik het op het doorkomen van de tanden houden. Maar het blijft een zielig gezicht. Gisteren nog barstend van energie, de ondeugd zelve en nu een heel klein hoopje beest.

Relationeel

 Wanneer verdient het samen leven het stempel 'samenleven'? Je kunt ontzettend samen leven zonder samen te leven. Misschien kun je zelfs, bedacht ik me de afgelopen dagen, zoveel samen leven, dat het samenleven er door in de knel komt. Wij leven nou ruim een jaar samen, proberen ook samen te leven, maar op het feit van samenleven valt het een en ander af te dingen.

 Het mantelen fietst er dwars doorheen. Het bouwen is niet bepaald een stimulans. De vormgeving van de bedoelde leefplek hinkt voor de feiten uit. Ik heb Frankrijk inmiddels achter me gelaten, maar heb hier nog wat landingsproblemen. Mariana is ergens tussen 24 en 13 in blijven hangen en is dat eigenlijk het grootste deel van haar leven gewend geweest.

 De praktische zaken qua in elkaar schuiven van de levens zijn voor het grootste deel achter de rug. Iets wat van de ingesleten cq. gewenste gewoontes zeker nog niet gezegd kan worden. Onze wensenlijsten vertonen -gelukkig- de nodige overlap, maar er zijn wat kanten, die meer op water en vuur lijken. Het lijkt me vrij stom om nu nog een hoop tijd en energie aan aanpassen en veranderen te spenderen. Gewoon een kwestie van wat meer ruimte en waar nodig minder samen. Dat wordt masseren. Letterlijk en figuurlijk.

Accentverlegging

 Geen ongewenste verstoringen meer gehad vandaag. Tenminste, ach, laat ook maar. Voordat alle eigenheden hun plekje hebben verkregen en gerespecteerd worden gaat langer duren dan het inruimen van het boekenrek. En ook dat moet nog steeds gebeuren. Het wordt tijd, dat serieus werk gemaakt wordt van inrichten en samenleven. Het hangt niet echt met elkaar samen, maar het eerste maakt het laatste een stuk overzichtelijker dan de hindernisbaan, die nu nog steeds het grootste deel van het vloeroppervlak in huis beslaat.

 Twee belangrijke hinderpalen zijn aan de kant. Nederland is bezocht en Frankrijk is afgehandeld voor het moment. Volgende punt van aandacht is de Peugeot. Die moet voor volgende week woensdag Roemeense platen hebben. De daarvoor beschikbare 8 weken zijn als los zand door mijn vingers geglipt. Gelukkig is het meeste gedaan en zou morgenochtend de rest geregeld kunnen worden. Dan moet voldoende ruimte in mijn hoofd ontstaan om me op andere slepende zaken te gooien met tuin en inrichting als zwaartepunten. De rest ga ik niet opsommen. Die moet maar gewoon wachten tot het niet anders meer kan of ik toe ben aan het verzetten van mijn zinnen. Er is tenslotte meer te doen, dan alleen de 'noodzakelijkheden'. Laat ik die fout niet weer maken. Dus verder met de volgende étappe in het vormgeven van het ritme van mijn nieuwe leven en niet enkel de inrichting van een stel kamers.

Regels

 Staat ze niet meer onder aan de trap te schreeuwen, omdat ik niet meer boven slaap, hangt ze voor negenen aan de telefoon. Het zou me bijna doen terug verlangen naar het kippenhokje in Limoges. Ware het niet, dat het vooruitzicht om met de andere hokbewoners op een kluitje het ontbijt naar binnen te moeten werken, het verlangen direct de kop in drukt.

 Het ligt niet aan het mens alleen, het is ook de algemene manier van leven hier, maar het zou me wat waard zijn, als d'r wat oude, verstarde en ingesleten mechanismen een laatste keer tot iets van verandering in staat blijken te zijn. Mantelen, soit, maar wel aan duidelijke tijden gebonden en niet voor iedere scheet een uitzondering maken. En dan vooral niet steeds weer aan de telefoon hangen. Dat stemgeluid is in staat me mijn dag te bederven.

 De dingen, in zoverre ze het zelf niet kan afhandelen, worden simpelweg afgehandeld binnen de overeengekomen tijden. Nog altijd zeker 6 uur per dag verdeeld over ochtend, middag en avond. En DUS NIET in de tussenliggende uren, al komt de president persoonlijk onaangekondigd langs wippen!! Please? Breng me niet in de verleiding om het er letterlijk met een moker in te rammen.

Kleintjes

 De nacht weer in eigen bed. Ik ga het bed en zg. eigen huis niet lopen ophemelen. Aan het bed ben ik nog aan het wennen en dat 'eigen' van het eigen huis, daar valt nog een hoop op af te dingen. Neemt niet weg, dat het ontwaken vanochtend aangenamer was, dan de afgelopen dagen in het kippenhok, dat ze hotel durven te noemen. Zelf het geblaf van de honden om een uur of zes deed daar geen afbreuk aan.

 Het hotelding lag op een aardige plek, maar daar is alles mee gezegd. Place Denis Dussoubs. Lekker vol gestouwd met terrassen. Mn dat van Le Paris heeft een vlotte service, keuken open van 12-24 en de eerste koffie vanaf 10:00. Kwam mooi overeen met het sluiten van de ontbijtruimte in het hotel. De rest van het centrum is vanaf daar makkelijk te voet te bestrijken. Nu stelt dat centrum van Limoges qua omvang niet zo heel veel voor. Nee, ik ga niet katten. Is gewoon een feit.

 Een paar steile winkelstraten, een tweetal plekken met middeleeuwse huizenbouw waarvan eentje bij de cathedraal, een jarenzestig plein met carousel en naar het schijnt een aantal musea. Te klein voor die toeristische op- en afstap dubbeldekkers, die je ziet in Barcelona of Parijs, maar met een toeristentreintje. Alles klein en overzichtelijk, zoals de hotelkamer, zeg maar. Al kan ik het bij een stad best waarderen.

Shocktherapie

 Moe, verkeerde gedachten en een foute ademhaling. Trio Verkeerd. Op bed gaan liggen. Onrustig, zenuwachtig en verkrampt. De ongewenste gevolgen. Bezig met een poging om mezelf te kalmeren, hoor ik buiten aan de verandering van het stemgeluid van een van de werkers, dat iets mis gaat. Nog geen minuut later stormt een van de anderen naar binnen en roept dat ze mijn hulp nodig hebben.

 Een van de lui heeft met de cirkelzaag een haal over z'n buik gemaakt. Een koude start. Ter motivatie haalde het lijdend voorwerp nog ff het T-shirt van z'n buik. Gelukkig hingen de darmen er niet uit, maar een leuke siersteek zou niet misstaan. In de auto en gassen naar de eerste hulp. Z'n vader stond al te wachten. Zijn stiefmoeder kwam niet veel later aanrijden. Je hoort het ongeluk door het dorp stadje zoemen. Telefoons worden opgenomen. Mensen informeren bij elkaar of ze 'het' al weten of vallen zomaar met de deur in huis in de hoop de eigenaar van een nieuwtje te zijn.

 Een half uur later stapt de wat bleekjes ogende jonge man naar buiten. Rechterwijsvinger ingepakt en 4-5 dm2 bepleisterde buik. Hij wordt afgevoerd door de nieuwe vriendin van zijn vader. Ik rij huiswaarts. De vader is de aannemer en komt vlot achter me aan om de andere twee werklui op te halen en naar huis te brengen. De beste remedie tegen hyperventilatie: activiteit!!

Zelfredzaamheid

 Weer dagen achtereen met vanalles bezig geweest behalve met mezelf. Mensen gezien en gesproken, aan de relatie gewerkt (netjes gezegd, niet?), gewinkeld, me veel verplaatst, maar -op een klein moment na- geen tijd gehad cq gemaakt voor mezelf. Niet goed. Je weet het, maar daarmee heb je het niet op een betere manier geregeld.

 Een kleine week is net te doen. In Nederland was het eenvoudiger om tijd voor mezelf in te ruimen. Minder discussie, minder als bedreigend ervaren activiteiten met mij als veroorzaker. Betere wifi-voorzieningen op de meest uiteenlopende plekken, om eens iets stoms maar daarom niet minder belangrijks te benoemen.

 Het is ongetwijfeld geen noodzaak, maar digitaal aderlaten helpt mijn leven aan een zekere mate van flexibiliteit. Het werkt als stootkussens en bliksemafleider tegelijkertijd. Mopperen tegen mezelf. De enige die me werkelijk begrijpt en vooral niet steeds een andere draai aan de situatie probeert te geven. Lekker beide, eigen handen op de eigen buik! Ik kan het iedereen aanraden. Het kost wat tijd maar bespaart meer. Meer tijd. Meer discussie. Meer ergernis. Meer open deuren. Gewoon meer meer.

Vitesse

 Hoewel niks mis is met treinen, is zo'n opgeknipte reisdag niet erg aangenaam. Zeker niet als er veel en deels ook zware bagage meegesjouwd moet worden. Dat is stukken makkelijker in een auto, om van de vrijheden qua tijden en routes maar te zwijgen. De winst zit 'm vandaag in de vlucht. Drie dagen in twee uur en tien minuten.

Definitiviteit

 Het bezoek aan René heeft de dood gereanimeerd. Sinds zondagochtend wringt het levenseinde zich te pas en vooral te onpas tussen alles wat door mijn hoofd gaat. Ff rochelen en het is voorbij .... zo kan het dus ook. Je doet er vooral niet zoveel aan.

Losgooien

 Dat was Limoges. Ga ik hier ooit nog een keer terugkomen? Ik acht die kans niet zo groot. Wat zou ik hier moeten? LpM is op wat centen en de overdracht van een digitale domeinnaam na afgehandeld. Daar heb ik niks meer te zoeken. René en ook Inez zijn meer dan zomaar aardige mensen, maar niet voldoende interessant cq belangrijk om er apart een reis voor te plannen. Leuk voor een omweg als je in de buurt bent. Hetzelfde geldt voor plekken als Limoges zelf, Perigueux, etc. Nee, dus, zonder speciale reden zal ik hier niet zo snel terugkeren.

 Dat ging door mijn hoofd, toen ik van de autoverhuurder terug omhoog naar het station liep, onwillekeurig bleef staan en omkeek: een laatste blik over 15 jaar van mijn leven. De sporen richting gare Bénédictine, de toren van de cathedraal, de bruggen over de Vienne en ergens 45 km verder zuidelijk de plek, die nooit geworden is, wat het nu makkelijk had kunnen zijn.

 Liep het lichter het laatste stuk richting de stationsrestauratie? Niet dat me dat opgevallen is. Misschien net niet, omdat een scheidslijn werd getrokken, een grens tussen verleden en heden. Er een hoop punten werden gezet. Lopers doorgerold werden. Deuren gesloten. Geen ongewenste afleiding meer. Alle aandacht voor het huidige hoofdstuk.

Leed

 Gisteren Inez, vandaag René. Het sociale deel is achter de rug. Tegen het bezoekje aan René hikte ik aan, maar het viel mee. Het overlijden van Gisèlle was natuurlijk niet te omzeilen. Hoefde ook niet, maar erin blijven hangen wilde ik ook niet. Ook René leefde op, toen het gesprek een beetje los kwam van de persoonlijke beslommeringen rond het overlijden van zijn vrouw. Een term die Gisèlle tekort doet. Gisèlle was meer, eigenlijk alles behalve het jagen met z'n hond.

 Hoe irritant het was om te horen, dat de buurman zich niet aan de afspraken rondom de Chasse privé hield, de zijstraat an sich was een verademing. Werkt te doen dus als ik straks terug thuis ben, maar allez. Het bracht iets van de ouderwetse gezelligheid terug bij het genot van veel te grote glazen port.

 Ruim twee uur later togen we zuidwaarts. Niet alleen Gisèlle was overleden, ook z'n jachthond Rita was niet meer, maar dat kun je vervangen. Pepito, de ezel was bovndien na iets van 28 jaar naar de eeuwige jachtvelden vertrokken. En de altijd aanwezige kat heb ik ook gemist. Het is een hoop afscheid geweest voor die man in de korte tijd van mijn afwezigheid. Ervaring is niet altijd een steun in deze.

Bedmaten

 In Frankrijk hadden we 'Hollandse' bedden met Franse dekbedden. De Nederlander houdt meer van ruimte in het bed en François van een ruimere overspanning van de bedekking en een niet-inscheurende dekbed-entree. Meest 'normale' grote Franse bedmaat is nog steeds 160x200. In Nederland zaten ze al op 180 qua breedte en de lengtes zijn tegenwoordig minimaal 210 of 220. Ondanks het kleinere bedformaat zijn de Franse dekbedden echter groter: 240x260.

 In Roemenië aangekomen heb ik me een Amerikaanse kingsize (195x205) in mijn maag laten splitsen. Een bed kan niet ruim genoeg zijn! Matrasdikte een goeie 35 cm. Helaas bleek na aankoop van het bed, dat dezelfde winkel geen bijpassend beddengoed in z'n assortiment had zitten. Qua hoeslakens niet (max. 160 bij een matrasdikte van 20 cm) en ook de dekbedovertrekken leken meer op postzegels, max. 200-220.

 Dus nu moeten we naar Frankrijk als we nieuwe dekbedovertrekken willen en naar Nederland voor de hoeslakens, al is de matrasdikte daarbij nog aan de krappe kant. Misschien zijn er mogelijkheden via het internet en dan het liefst op maat gemaakt, want die standaard stretch gevallen passen misschien makkelijk, maar ik vind het zelf geen lekker spul. Gelukkig heb je het spul niet zovaak nieuw nodig.

Stimuleren

  Ons steentje bijgedragen aan het reanimeren van de Franse economie, mocht dat überhaupt nog mogelijk zijn. Maar nu geen Europese perikelen aub. Als je iets gerust aan Mariana kunt overlaten, is dat het stimuleren van de economie. Gisteren al begonnen, moest vandaag iets geshowd worden, waarvan de prijs gisteren de centen in haar beurs oversteeg. Je zag de verkoopsters al glunderen toen we binnen stapten en denken "Die gaan we leeg trekken".

 Prachtig rode stof. Het model, ach, een jurk is een jurk en als ie niet zit als een aardappelzak, lijkt me, dat er weinig mis mee is. En dit zat meer 'gegoten'. De jurk bleek slechts de helft van een ensemble, dus ook het jasje erbij. Om beter te kunnen zien of het wel goed past, moet je natuurlijk niet op sandalen staan. Dus voor het passen ff een paar schoenen met een hakje aangereikt. Het eerste paar wilde niet zo lekker passen. Nou, ze hadden natuurlijk een alternatief. Zo bezig zijnde verdwijnt het feit in de nevelen, dat thuis nog tig paar schoenen 'met een hakje' staan te niksen. Ergens wordt, wat als steuntje bij de keuze van de jurk was bedoeld, dan een aparte bezigheid: schoenen passen.

 Schoenen moeten vooral goed zitten en als ze dat doen, kun je ze maar beter kopen, want zo vaak komt dat bij vrouwenvoeten en 'schoenen met een hakje' niet voor. Dus op de grote hoop erbij. De poging om nog een handtas te slijten, liep gelukkig spaak anders had ik een stokje voor de kitscherige meuk moet steken. Moest het shoppen nog beginnen was de kaart al bijna leeggetrokken. Dat werd veel kijken en weinig kopen.

Medewerking

 Misschien blijft het bedrag uiteindelijk gelijk, wat me stug lijkt, maar de afhandeling is stukken netter gebeurd dan in de door hormonen en minderwaardigheid vertroebelde aanloop het onvermijdelijk resultaat leek te worden. Andere medewerker, ook een vrouw dus daar ligt het niet alleen aan, een onsje behulpzaamheid en een vleugje begrip en in minder dan tien minuten was op een nette manier afgehandeld wat af te handelen was. Vriendelijk bedankt en gelukkig tot nooit meer ziens

Aanloop

 Machinerie loopt beter dan in de aanloop naar Nederland. Koffer is gepakt, geld overgemaakt èn de rotzooi van het houthakken is opgeruimd. Zal een hoop gesmoes schelen. Het zag er om zes uur  niet naar uit. Het regende op een manier die de hele dag had door kunnen gaan. Gelukkig klaarde het na een uurtje op.

 Nu de bezem (letterlijk) door de tent en de gedroogde minitomaathelften op olie zetten en steriliseren. Vertrek tussen 12 en 1 mag geen problemen opleveren. Ondertussen krijgt het dak vorm. Het begint op het gewenste eindresulaat te lijken. Zien of ze zich de hele tijd bezig weten te houden nu de isolatie vertraagd is. Ik waag het te betwijfelen. Maar dat is voor na de terugkomst. En daarvoor moeten we eerst vertrekken. Allez!

Houtvervolg

 Het houthakken is gisteren op een race tegen de klok uitgelopen. Half tien in de avond was de boel muv het opruimen van de rommel aan de kant. De laatste blijkbaar onhakbare brokken in z'n geheel naar binnen gelegd en het laatste gehakte hout gestort ipv gestapeld. Volgens mij is het hout voor twee jaar, alhoewel dat erg afhangt van de manier waarop je het verstookt. Als de tegelkachel warm is, heeft  permanent opstoken van het vuur weinig zin, voegt weinig of niets toe. Het is geen openhaard. Er moet vuur blijven, smeulend of afgeknepen brandend, meer niet. Daar verschillen voorlopig de meningen over. Maar dat is voor straks.

 Vandaag hebben in feite drie mensen staan werken. Drie mensen in onregelmatig tempo en verre van continu. Voor mijn gevoel meer niet dan wel. Het zou me niks uit moeten maken. Eergisteren uiteindelijk een bedrag afgesproken voor wat nog gedaan moest worden. Maar er hing regen in de voorspellingen en wij gaan vandaag een weekje weg. Dus toch enige pressie en dus interne ergernis. Maar oké, iets van 55 euro (in totaal) voor 1 dag 1 persoon, 1 dag 2 personen en 1 dag drie personen aan het werk waar het voor mij voor 45 euro in 2 dagen met 2 personen makkelijk had moeten kunnen. Alles op lokale basis qua betaling, ervaring en routine. Waarbij ik dan weer gemakshalve het stapelen vergeet. Ik loop te zeuren. Het is goed en ook best aardig gedaan, al betwijfel ik of alle aan de kant geschoven blokken werkelijk niet met de hand te hakken waren geweest. Kniesoor, ga wat anders doen.

Afsluiting?

 Reisdag. Nog iets van 5 uur en dan moet het huis aan de kant zijn en de koffer gepakt. Laatste restantje Frankrijk of beter LpM want er rest nog een pied à terre waar ooit de toekomst was bedacht, zolang die niet verkocht is. Daar ga ik werk van maken als de boel hier op orde is. Meer werk van maken, want het staat al te koop bij een makelaar.

 Na dit uitstapje in het recente verleden wil ik mijn hoofd en handelen vrij hebben om hier te doen wat allang gedaan had kunnen zijn, maar helaas nog steeds maar gedeeltelijk mogelijk is. Ik wist, dat het niet ideaal was en het is goed, dat er, ondanks alles wat nog moet gebeuren of nu gedaan wordt, al ter plekke geleefd wordt, maar makkelijk en vooral praktisch en overzichtelijk is anders. Het geschuif met de spullen, het gewoeker met de reeds beschikbare ruimte, het ontbreken van een zekere dagelijkse rust, de permanent verstoring door de aanwezigheid van werklui en het ontbreken van uitgekristalliseerde plannen voor de laatste ruimte. Ik heb het al geschreven, het duurt langer dan mijn incasseringsvermogen aan kan.

 Soort van blessuretijd, maar dan gedwongen en blesserend ipv compenserend. En alles rekt maar verder uit. Isolatiemateriaal voor het dak duurt langer dan ingeschat, al had veel eerder bestellen makkelijk gekund. Drie weken voor noodzakelijke aanwezigheid zal de Roemenen al een eeuwigheid hebben geleken, terwijl 8 weken makkelijk had gekund en dan was het er nu ook geweest zonder extra wachttijd en de hoop, dat de levering niet nog verder vooruit wordt gschoven.

 Even weer een paar dagen bevrijd van dit soort zich voortslepend gedoe, maar geen vakantie. Ook in Frankrijk is het regelen en afhandelen. Belasting, verzekeringen, nutsbedrijven, overdracht en sociale plichtplegingen. Een hoop 'moeten' dus.

Kwijt

 Het heeft een jaar en vier mndn geduurd, maar in alle onorde in nu toch iets kwijt geraakt. Niet onmisbaar maar irritant, want nog gebruikt ergens eind vorig jaar of misschien zelf begin van dit jaar. Het verdelen van de persoonlijke zooi en mn de papierellende over twee plekken heeft de met enige moeite in stand gehouden controle weten te ondermijnen. Franse cheques moet ik, als het goed is, niet meer nodig hebben, behalve aanstaande vrijdag, als ik het laatste akkefietje met de belastingen in St. Yrieix hoop af te kunnen handelen op de door mij gedachte wijze ipv in de lijn van de de trut, die haar minderwaardigheidsprobleem probeert te compenseren over de rug van de belastingbetalers.

 Maar dat terzijde. Het ging over het chequeboek, waar ik nu ff helemaal niet meer weet, waar ik het zou moet zoeken. Ik kan natuurlijk alles over hoop gaan halen, maar zit nou niet om tijdverspilling te springen. Het kan ook zonder. Heb ik even de tijd, totdat de rekening ergens in de komend mndn wordt opgeheven. Vrees dat ik dan het restant van het chequeboek zal moeten opsturen. Wie weet heb ik het dan alweer teruggevonden, omdat EINDELIJK alles een plekje heeft gevonden, de hele chaos waar nodig opnieuw is geordend en het leven niet meer om het omzeilen van gestapelde dozen draait. Zou het werkelijk?

Aftakelen

 De honden lijken, na 13 jaar trouw iedere dag tweemaal de voerbak met groot enthousiasme in seconden geleegd te hebben, de brokken niet meer te zien zitten. Eenmaal, na een jaar of zes is het type brok gewisseld. Zelfde merk maar voor de oudere hond. Of het werkelijk verschil uitmaakt, moet je maar hopen. Zelfs als ze het een ander vormpje geven, wat niet het geval was, zegt het nog niks over de feitelijke samenstelling.

 De beide viervoeters worden oud. Met de dag zie het proces bijna voortschrijden. Ze eten minder en onregelmatig. Gevolg: ook het draaien van de drollen heeft z'n regelmaat verloren. Sammy ontwikkelt meer en meer angsten. Onweer, geweerschoten, het knallen van de zweep en nu ook qua alleen zijn of gelaten worden. Mn 's morgens als hij wakker wordt. Dan begint hij met vanalles te schuiven en te blaffen met overslaande stem. Heeft een hond een stem?

 Vergeleken daarmee is Katrien de rust zelve, alhoewel die af en toe stevig te keer kan gaan bij gebrek aan aandacht. Iets dat minder vanzelfsprekend is geworden sinds ze de trappen naar het woongedeelte weigert op te gaan. Ze heeft (weer) een tumor. Dit maal in de kaak. Vervelende plek. Verder verdomd ze het meer en meer om te lopen. Ze loopt de straat op piest, keert om en gaat naar binnen. Meetrekken heeft geen zin, dan zet ze zich schrap en wordt het een wedstrijdje lijntje trekken. Weinig zinvol. Toch maakt zij een fittere indruk dan Sammy.

 Desondanks is het aftellen definitief begonnen. Afwachten waar en vooral wanneer en hoe het eindigt.

Ontregeld

 Je wordt hier met een regelmaat van eens in de paar weken met de neus op het feit gedrukt, dat in een leven zonder elektriciteit het nodige niet kan en een hoop anders moet. Koelkasten uit, geen opwarmende keukenboiler, geen muziek, geen warm water in de douche, geen licht natuurlijk, lucifers nodig om het gas aan te steken en nog wat van die minder zwaarwegende feitjes, maar vooral ook het internet offline. Nu kan ik wel in de auto stappen. Maar wie zegt me dat de zooi in Agnita wel werkt? Er is trouwens geen enkel urgentie om dat te gaan uitproberen.

 Gewoon het automatisme om de laptop aan te zwengelen en direct het besef "O ja, werkt niet.". Dan maar een muziekje. "O shit, ook niet." Wat dan? 1001 andere mogelijkheden natuurlijk, maar wat niet kan, trekt het meest. In de tuin is geen electriciteit maar ook niks waar je je ff voor vijf minuten mee kunt bezighouden, afgezien van wat blikken werpen op het welig tierende onkruid.

 Gisteren maar een borrel genomen en me verbaasd over het geklets van de houthakmeneer. Er was inmiddels iemand aangeschoven op een houtblok en samen verwikkeld in een levendig relaas over het een of ander. Ja, ja, dat onthaastte leven werkt anders, als het werk voor jezelf betreft en het van jouw centen gebeurd. Neemt niet weg, dat het één dag werk voor twee man was geweest en dan had ik de grootste brokken nog een maatje kleiner moeten slaan en het hout naar binnen rijden. Zeg dus, nog een dag voor mezelf. Maar die dag zit er nu ook al in, maar dan hakkend en inmiddels nog twee dagen waarvan eentje solo en een twee met z'n tweeën. Vandaag dag drie en ik vraag me af of het hem gaat lukken om de focus op de juiste, sorry bedoelde bezigheid te houden. En dan moet ie nog doorwerken wil ie de klus vandaag klaren.

Werkonwillig

 Regen. Niet het goede weer voor het maken van een dak of het klein hakken van hout. Maar misschien valt het mee. We hebben ruim 50 km te gaan, voordat we ons dorp binnen rijden. Onderweg wisselen natte en droge stukken elkaar af. Soms maar net nat, soms staat het water op de weg. Buien dus. Bij aankomst begint het ook hier te regenen, maar het dak is al volledig overtrokken met een dekzeil. Ruim een uur voor einde van de werktijd. Niet de regen maakte werken onmogelijk, de stroom is weer eens uitgevallen. En zagen gebeurd tegenwoordig zelden met handkracht.

 De houthakmeneer houdt het werk vanwege de regen gezien en brengt z'n tegenvallend resultaat onder dak. En is daar onbegrijpelijker wijze nog 4 uur mee bezig. Nog zeker de helft van wat er vanmorgen lag, ligt er nog steeds onverhakt. Of ik het beter had gekund, betwijfel ik, maar ik heb dan ook absoluut geen routine. Die zou deze meneer wel moeten hebben, maar hij kletst meer dan hij hakt. Ook het eerste half uur na onze aankomst heb ik alleen lipactiviteit gehoord. Dit is het ook niet. Volgende jaar machinerie en onafhankelijkheid.

Beetjes

 Morgenvroeg nog een paar kleine formaliteiten en dan zou ik, als ik niks vergeten ben, de papierwinkel voor de omzetting van de Peugeot op een Roemeens nummerbord voor elkaar hebben. Kan het gezien de ervaring met de C5 eigenlijk niet geloven. Zeker niet, als je ziet dat binnen nauwelijks twee mndn tijd dingen ineens anders moeten dan de vorige keer. Heeft op z'n minst de schijn van willekeur en geeft de reeds absurde administratieve mallemolen nog iets onvoorspelbaars ook. Hangt het van de stand van de pet af? Het been dat 's ochtends het eerst over de rand van het bed gedwongen wordt? De hormonenspiegel? Of de kwaliteit van de genoten beurt? Ik krijg last van minder fraaie neigingen.

 Wat telt, is, dat ik ondanks alles bezig blijf. Dat mag geregistreerd worden. Niet in de laatste plaats door mezelf. Dat het alles behalve van harte gaat, maakt niet uit. Dat voor mijn gevoel elke verband tussen de bezigheden ontbreekt, negeer ik maar. De zin is een in tig stukjes gebroken Chinese vaas of Delfsblauwe muurbord of een sculptuur van Venitiaans glas of maakt niet uit wat in ongevraagde stukjes stukken minder is dan in het geheel in oorspronkelijke vorm te herstellen in de hoop dat daarmee ook (een deel van) de oude luister in ere wordt hersteld. Ik hou van puzzelen, maar mij ontglipt bij deze klus met regelmaat het geloof in het eindresultaat. En nee, in dit geval is de weg er naar toe absoluut niet belangrijker dan het bereiken van de bestemming.

Houterig

 Een plank swingt soepeler dan ik vandaag. Gisteren aardig overdreven met fysieke activiteit. Vooral het houthakken aan het eind van de middag heeft erin gehakt. Zes uur bukken, buigen en knielen om een deel van de tuin voor de zoveelste keer onder het onkruid vandaan te toveren was al meer dan verstandig. Maar het gedoe rond het gehakt krijgen van het hout, was ik zo zat, dat ik er alsnog tegen aan ben gegaan. Niet dat de klus nu geklaard is, en vandaag ook nog niet, vrees ik.

 Er kan in elk geval weer iemand van het lijstje potentiële hulpkrachten afgestreept worden. Dat je wel zin hebt om de kleine meters hout in stukjes te zagen maar niet het hakwerk te doen, maakt mij niet uit, maar zeg het dan ipv tot tweemaal toe iets beloven en vervolgens niet komen opdagen. Had op zaterdag dus duidelijk niks met de feestdag te maken.

 Volgend jaar een splijtmachine en een grote cirkelzaag en dan kan ik het zelf zonder aanslag op mijn lijf afhandelen als er weereens veel beloofd en weinig opgedaagd wordt.

Gifvrij

 Van sprankelend enthousiasme is geen sprake, maar minder behoefte om bloed te laten vloeien dan gisteren. Het gif is er echter nog niet uit. Zien waar we vandaag de tanden in gaan zetten. Ik gok de tuin maar als ik de tekenen goed interpreteer, komt de houthakker wederom niet opdagen en moet gezocht worden naar een ander. Ook moet de schuur omgegooid worden om het gehakt hout naar binnen te leggen. Genoeg te doen om mezelf te ontgiften. Eerst maar eens krant en koffie.

Strohalm

 Nu een leuk, luchtig, opbeurend verhaaltje. Desnoods iets op rijm. Of Tv. Jammer dat die er niet is. Komt niet vaak voor, dat ik dat als zodanig ervaar. Maar een film met een hoop in het stof bijtende acteurs zou welkom zijn. Losjes vanuit de heup met lood strooien of een flitsende demonstratie van vlijmscherp Japans snijstaal. Zo'n film met een totaal gebrek aan subtiliteit. Clint Eastwoord of Charles Bronson in hun betere tijden. Ongetwijfeld bestaan er tegenwoordige alternatieven, maar die zijn mij niet bekend. Misschien kan ik op die manier indirect mijn agressie kwijt. Is natuurlijk ook mogelijk op mijn laptop, maar dat vraagt teveel gedoe voor die ene keer, dat ik daar behoefte aan heb. En als je er dan weer eens gebruik van wilt maken, zul je zien, dat er weer een hoop veranderd is. Nee, gewoon een aan/uitknop en een rijtje zenders of een Dvd-speler, dat mag ook. Is nog idealer dan een Tv. Geen gezoek, geen ongewenst geouwehoer, schijfje erin en en laat het gewenste maar komen. Nu ff wat bloed en rechttoe, rechtaan rechtvaardigheidsstreven, over het algemeen echter het betere animatiewerk zoals Ice age of het spul uit de oude doos à la Tom & Jerry.

Pissig

 Contemplatief de uien in de tuin ontdaan van de meeste aarde en vuile velletjes en binnen gelegd voor het laatste deel van het drogen. Een poging de dag tegen z'n eind een draai in een betere richting te geven. Maakt niet uit welke, als het maar weg is van de vandaag vergaarde ergernissen. Ik pruttel nog na. Het nablussen gaat zeker nog de hele nacht duren. Ergerlijk die mensen, die alles met een hoop ge-maar en verklaringen denken te kunnen goed praten.

 Leuk mens, zolang ze op afstand blijft en zeker niks om een dag 1:1 mee door te brengen. Laat Mariana dat taakje op zich nemen. Het is haar vriendin. Ik had het me al bedacht. Van die mensen die zogenaamd nergens moeilijk over doen, als een tank door het leven walsen en alle veroorzaakte schade luchtig wegwuiven. Tenminste denken dat te kunnen doen. Niet mijn type mens. Had deze bevestiging van mijn gelijk ook liever niet gehad.

 Discussie is zinloos. Je krijgt iemand niet aan haar hoofd gepeuterd, verstand acht ik in deze afwezig, dat iets voor jouw meerwaarde heeft, wat in haar ogen enkel voor gebruik is bestemd, als ze niet eens de moeite doet om te vragen of het geen probleem is, als ze er gebruik van maakt. Je ziet, de brand laait weer op. De uien hebben geen effect gehad. Laat ik hopen, dat de nacht zijn werk doet.

Eruptie

 "Sorry." Een van de meest betekenisloze èn zinloze woorden, die er bestaan. Wat moest gebeuren is niet gedaan, tijdens het wachten heb je wortel geschoten, je krijgt wat je niet wilt hebben, scherven schijnen geluk te brengen, maar het ding is niet meer en behalve etc. is verbruikt, wat niet voor gebruik bedoeld was. In alle gevallen sta je dus met lege handen. De verloren tijd, het stuk gegane iets, maakt niet uit wat en hoe, één ding is zeker "Sorry" brengt het niet terug. "Sorry" is slikken. Iets goedkopers dan "Sorry" bestaat niet.

 Oeps, daar gaat het servies. "Sorry." Knal, dat was de tot net schadevrije auto. "Sorry." Klets, dat was de champagne. Zonde maar vervangbaar. "Sorry." Maar dat vervangbare geldt helaas niet voor alles, waar een "Sorry" tegenover wordt gezet. Ik heb een schijthekel aan het gemak, waarmee gedacht wordt, dat je de boel met een zg oprecht "Sorry" recht kunt trekken.

 Maar het kan nog erger. De "Sorry"-zeggers hebben met regelmaat nog het lef om je te vertellen, dat het zo erg toch niet was. Dat het maar blikschade is, het maar een glas was, het misschien een mooie gelegenheid is om een nieuwe servies te kopen, etc. Opblazen moet je die lui. Ledemaat voor ledemaat, steeds weer gevolgd door een "Sorry"!

Leeglopen

 En nu de motivatie voor vandaag. Als altijd, nou ja de laatste mndn dan of zijn het slechts weken (?), met plannen en wat energie het bed uit. En dan, helaas eerder regel dan uitzondering, de startmotivatie zien wegsmelten als sneeuw in de zomerzon. Deels een haperende fysiek voor de rest funderingsproblemen bij de innerlijke stimulans.

 Jezelf niet prettig voelen is nooit handig in de startblokken, maar het is geen blokkerende oorzaak, hooguit bijkomstig. Het heeft aardig wat effect, omdat er weinig tot niks tegenover staat. Enkel een versterkend effect, niks geen compensatie. Dat wordt weer nekvel en dwang, wil ik persé iets gedaan krijgen vandaag. En er is genoeg wat daarvoor in aanmerking komt. Toch zonde, dat het nog steeds met regelmaat op deze wijze moet. Niks fris en vrolijk aan de slag op vanzelfsprekende wijze.

 Het voelt als half vijf in de middag en niet half tien in de ochtend. Het enige aantrekkelijke alternatief is het bed. Zonde van die mooie dag. We gaan ons dan ook niet laten gaan. Ergens in het gedwongen bezig zijn schakelt de motor over op eigen kracht. Zoals gelukkig meestal. Het maakt het aanduwen er niet minder vervelend om. Allez!