Terug op de thuisbasis. Gedaan wat ik me voorgenomen had. Afgezien van wat met regelmaat terugkerende wrijvingsmomenten een zeer aangename tijd gehad. Volkomen onbekende wegen gereden met alle risico's vandien. Blij weer terug bij huis, honden en katten te zijn. En dan vervallen in iets, dat het best met 'melancholie' omschreven kan worden.
'Melancholie' of weemoed is een gemoedstoestand, die neigt naar depressie en zich kenmerkt door een verdrietige kijk op het verleden of een onvervuld verlangen. Zwartgalligheid, aanduiding voor een temperament naar de antieke leer van Galen. De melancholicus wordt omschreven als zwaarmoedig, ernstig en in zichzelf gekeerd. Melancholie is een noodlottige eigenschap van de spirituele mens.
Ben ik toch nog spiritueel. 'Weemoed' is trouwens een veel mooier woord. Het is me wee te moede. En het is zeker geen 'verdrietige kijk op het verleden'. Het heeft weldegelijk iets 'onvervuld's' maar ook iets 'verlorens'. Blij zijn om terug te keren en ter plekke het 'op reis zijn' missen. Of is het 'het weg van huis zijn'? Nee, dat was het wel in Frankrijk.
Het kan niet anders, volgens mij, dan dat het iets met zorgeloosheid te maken heeft. Boekarest of maakt, denk ik, niet uit waar, in de wereld met een massa sterren, een overdaad aan afleiding en alle tijd om er aan toe te geven, is een sprookjeswereld vergeleken met de van beslommeringen vergeven thuisbasis in Coves. De werkelijke werkelijkheid tov een werkelijkheid met een hoog droomgehalte. Blijkbaar heb ik een hang naar dromen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten