Zigzaggend door het Roemeense land. Grote steek, want bepaald door heuvels en bergen. Op weg naar kloosters op godvergeten onmogelijke plekken. Waar 'paard- en kar'-wegen, die er ooit naar toe leidden, simpelweg geasfalteerd zijn ipv aangepast aan moderne vervoersmiddelen. Dat gaat dus één karrespoor breed, een stuk steiler dan 10% slingerend omhoog en soms met haarspeldjes, die de boel absoluut geen goed doen. En maar hopen dat niemand uit de andere richting komt. En zo ja, kan dat best een bus zijn. Je houdt het niet voor mogelijk. Ze zouden beneden al met kaarsjesverkoop kunnen beginnen voor de hoop om heelhuids en zonder deuken boven te komen.
Een beetje klooster in het westelijke deel van Europa kan niet anders dan jaloers worden op de hoeveelheid bezoekers en de hoeveel geld, die hier in dergelijke plekken wordt geïnvesteerd. Allemaal bezoeken om te zien of het voor iedere plek opgaat, is onbegonnen werk. Je ziet de richtingsborden bijna in ieder dorp, Zeker in de wat bergachtigere streken. Maar zelfs met alleen de meer bijzondere plekken, die ik inmiddels heb bezocht, is het verbijsterend om te zien hoe sterk het instituut 'kerk' en mn de kloosters leven. Het zijn miljoenenplekken, euro's wel te verstaan, en verkeren in een verbijsterend goede staat van onderhoud èn allemaal bezig met uitbreiding. En gezien de leeftijd van wat er in zwarte jurken rondloopt (m/v) geldt dat laatste ook voor de personele aanwas. Maar hoe het ook zij, het volgende klooster graag gewoon langs de provinciale weg ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten