De honden lijken, na 13 jaar trouw iedere dag tweemaal de voerbak met groot enthousiasme in seconden geleegd te hebben, de brokken niet meer te zien zitten. Eenmaal, na een jaar of zes is het type brok gewisseld. Zelfde merk maar voor de oudere hond. Of het werkelijk verschil uitmaakt, moet je maar hopen. Zelfs als ze het een ander vormpje geven, wat niet het geval was, zegt het nog niks over de feitelijke samenstelling.
De beide viervoeters worden oud. Met de dag zie het proces bijna voortschrijden. Ze eten minder en onregelmatig. Gevolg: ook het draaien van de drollen heeft z'n regelmaat verloren. Sammy ontwikkelt meer en meer angsten. Onweer, geweerschoten, het knallen van de zweep en nu ook qua alleen zijn of gelaten worden. Mn 's morgens als hij wakker wordt. Dan begint hij met vanalles te schuiven en te blaffen met overslaande stem. Heeft een hond een stem?
Vergeleken daarmee is Katrien de rust zelve, alhoewel die af en toe stevig te keer kan gaan bij gebrek aan aandacht. Iets dat minder vanzelfsprekend is geworden sinds ze de trappen naar het woongedeelte weigert op te gaan. Ze heeft (weer) een tumor. Dit maal in de kaak. Vervelende plek. Verder verdomd ze het meer en meer om te lopen. Ze loopt de straat op piest, keert om en gaat naar binnen. Meetrekken heeft geen zin, dan zet ze zich schrap en wordt het een wedstrijdje lijntje trekken. Weinig zinvol. Toch maakt zij een fittere indruk dan Sammy.
Desondanks is het aftellen definitief begonnen. Afwachten waar en vooral wanneer en hoe het eindigt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten