Morgen voor het eerst, helaas, serieus op bezoek bij een dierenarts. Katrien heeft een rare uitstulping op haar bovenkaak. Keihard, dus kleine kans dat het 'slechts' een ontsteking betreft. Die had met de overdadig en vrij verkrijgbare antibiotica onderdrukt kunnen worden. Toch maar ff de lokale mens- en dierenarts laten kijken en mijn vermoeden bevestigd gekregen. Ik had al op iets tumorachtigs gegokt en vanmiddag in Sibiu een afspraak voor morgenochtend gemaakt.
Niet zoals bij de Citroën-garage, dat je eerst moet komen voor het analyseren en benoemen van het probleem en vervolgens een nieuwe afspraak moet maken voor het verhelpen ervan. Iedere keer ruim 50 km heen en hetzelfde aantal terug. Gelukkig was er begrip bij de dierenarts. Niet voor de km's, daar heb ik het niet over gehad, maar voor het in de auto laden van Katrien. De rit gaat ze zeker weten genieten, maar die soepele sprong in de laadruimte zit er niet meer in, denk ik.
Tja, signaaltje nummero zoveel dat de tijd niet stil staat. De signalen koeken aan. Sammy eet steeds slechter en loopt niet veel beter. Katrien gaf eigenlijk weinig reden tot zorgen, behalve de weigering nog trappen te lopen, nadat ze een paar mndn geleden de treden van het bordes naar beneden is gekukeld. Ik zie op tegen het moment, dat de kuil(en) gegraven moet worden. Al was ik de laatste tijd meer bezig met wie wie nou ging overleven. Het zou me het grafwerk besparen. Maar dat heb ik er, zo gezien, graag voor over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten