Ik mis de belevenissen van meneer Groen. In nauwelijks een week tijd ergens voor gevallen. Een beetje verliefheid kost meer tijd, als het niet op slag gebeurd. Ken dat alleen van stripboeken. Eindigend met een clifhanger en dan minstens een jaar moeten wachten op een vervolg. Blijft het tehuis open en wordt Omanido een wereldbeweging of niet? Of dat vervolg in dit geval gaat komen, is nog maar de vraag. Ik kan natuurlijk ter vervanging in mijn vakantieboek duiken, waarin ik in een tweede poging maar tot halverwege ben gekomen bij gebrek aan tijd. Maar belevenissen tijdens de slag om Stalingrad zijn moeilijk plaatsvervangend te noemen voor de kleine ongemakken en de dood in een verzorgingstehuis in Amsterdam-Noord.
Ik balanceer op een richel tussen top en dal. Het evenwicht is wankel maar houdt stand. Zou leuk zijn, als ik morgen een eind om hoog weet te kletteren. Minstens tot de volgende richel. Wiebelen we daar weer ff verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten