Een dag die roemloos in mijn geschiedenis zal ondergaan of over enige tijd een keerpunt blijkt te zijn geweest. Een dag die voor geen meter wilde lopen. Een motivatie die ook in de kleine teen niet te vinden was. Lamlendigheid ten top.
Tijdens het wandelen was nog geen vuiltje aan de lucht. Daarna ging het mis. Een hoop kleine, steeds weer terugkerende ergernissen. Maar niet de feitelijke oorzaak. Het was de stok waarmee geslagen kon worden. De oorzakelijke onvrede zit dieper en hoopt al meerder weken op, de onderlinge aanpassingenproblemen, het voortmodderen van de bouw en het maar uitlopen van de reparaties aan de Peugeot. Om een paar beperkende wrevels te benoemen, die aan het oppervlakt liggen.
Ipv me ook nog eens te gaan ergeren aan het feit, dat ik me door de groeiende onvrede af laat houden van wat ik mezelf heb voorgenomen, leek het me vandaag ineens slimmer om toe te geven aan de dwarsheid en te accepteren dat de dag niet het gewenste resultaat zou gaan opleveren. Bij verre niet, want niks is gewoon niks. Het boeken van een week Parijs veranderde daar weinig aan. Ook een wijntje niet. Dus de dag uitgehangen voor de laptop en net in bad afgerond.
Het voel(de) zowaar ff beter aan. Misschien is het werkelijk het begin van gewoon doen wat ik wil. Ook als dat niets is (wennen voor mij) en het niet samen gebeurt (wennen voor Mariana).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten