Nauwelijks drie uur onder het dekbed vandaan en de dag vertoont een gevaarlijke neiging tot kantelen. Werklui irriteren met hun geschaaf en geschuur, er gebeurt minder dan wat zou kunnen gebeuren, Katrien weigert de antibiotica te slikken, Mariana komt met de verkeerde rekeningen aanzetten en ik stoor me aan mezelf. Een explosieve cocktail. Er is weinig nodig om de boel te laten ontploffen. Stom, maar waar. Tijd om het "Adem in, adem uit." weereens van stal te halen.
Het liefst zou ik met veel gebaar iedereen onder mijn ogen vandaan willen jagen, poort op slot doen en in eigenbeheer de overdruk in de ketel tot rust laten komen. Dat ging in Frankrijk stukken makkelijker dan hier. Daar had ik mogelijkheden te over om me aan alles en iedereen te onttrekken. Hier zou ik niet weten, waar ik het dan zou moeten zoeken. Ok, ik kan in de auto stappen en me laten uitwaaien door de airco. Maar dat is behelpen, improviseren, gekloot in de marge.
Ik mag wel oppassen dat ik Frankrijk niet met terugwerkende kracht op een voetstuk ga plaatsen, want daar hoort het niet. Zeker niet na 2007. Er zitten wat frappante verschillen tussen hier en daar en de meeste waren vooraf duidelijk en gewenst of tenminste voor lief genomen. Niet zeuren dus en al helemaal niet met verheerlijking van iets beginnen, dat ik uit de grond van mijn hart verfoeid heb. Neemt niet weg, dat mijn kluizenaarskant op LpM meer ontplooingsmogelijkheden had en me het dorpse hutje-mutje hier met regelmaat op m'n dak valt. Het is in beperkende zin van het ene uiterste in het andere. Af en toe slikken is dan nauwelijks te voorkomen. Het had erger gekund. Ik had ergens 10 hoog achter kunnen gaan zitten met uitzicht op de vuilcontainers. En als dat nou in Toulouse was geweest ... Er is altijd wat, net zoals iets altijd wel wat heeft. De uiteindelijke invulling is aan jezelf en dat gaat me momenteel (weer een keer) niet snel genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten