Gisteren een hoop woorden vuil gemaakt zonder het beestje bij de naam te noemen. Niet dat dat bewust gebeurde. Het gebeurt wel vaker, dat je om de hete brei heen drentelt en wat er in het midden staat niet als zodanig herkent. Er is iets, dat is zeker. En zoals voorspelbaar was, is het niks nieuws maar belegen kost. Het leven stokt. Nee, niet het leven maar wat ik in en met mijn leven doe, stokt. Stokt weer. Stokt iedere keer weer opnieuw. Een onwillige motor is er niks bij.
En dan komt daar weer de 'Waarom-vraag'. Eerlijk gezegd kan ik daar weinig van brouwen. Ik zit me d'r alleen zelf mee in de weg. De dingen, waar ik me aan stoor, oa omdat het niet opschiet, worden er niet mee verholpen. Integendeel. Kortom oorzaak en gevolg ineen. Natuurlijk is de mens een vreemd wezen en vorm ik daar deze keer geen uitzondering op, maar dingen hebben meestal een reden. En zeker de dingen, die zich over langere tijd met onwaarschijnlijke hardnekkigheid steeds weer breed weten te maken.
Dat klinkt alsof ik geen invloed heb op of niet betrokken zou zijn bij dit mechanisme. Wat natuurlijk kolder is. Er is iemand, die dat doet, en de iemand ben ik. Maar de baat ontgaat me en die zou er, de mens kennende, eigenlijk wel moeten zijn. Ik hou iets in stand, nl. het feit, dat iets niet af is. Een erg effectieve methode in deze. Maar een weinig blijmakende. Is dat ook de bedoeling? Zou stom zijn en dat pretendeer ik over het algemeen niet te zijn. De teugels maar weer eens strak trekken om te beginnen en dan zien we daarna verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten