Bagage

 De koffer nog in pakken en morgenvroeg ...... vrrrrrroem weg. Niet met het vliegtuig op weg naar onvoorbereide situaties, dat scheelt meer dan de helft in de tijd qua pakken en de benen nemen. Geen rare plastic zakjes, vloeistoffen niet beperkt tot 100 ml, de hele koffer vol bederfelijke waar alleen al omdat het kan en geen gedoe over bijbetalen en ander gezeik zolang als het maar in de bak van mijn station past! Gewoon morgenochtend die sleutel in het contact steken en ik weet, dat ik 's avonds in alle redelijkheid ben, waar ik zijn moet, ongeacht wat ik me in de tussenliggende tijd bedenk. Geen luchtzakken, geen geëmmer over elektronische apparatuur, uitstappen waar en wanneer ik wil en slakken of vliegen al naar gelang behoefte en verspillingszucht.

 Rare feestdagen, maar dat zijn ze al jaren. Geen genotzuchtig rollen in bekende modder. Elk jaar weer afwachten wat ik er van weet te maken. Lang geleden dat ik zo uitgebreid heb gekookt .... voor mezelf. Maar hoe nieuw en bijna vergeten ook daar zit niet het gewicht voor dit jaar verborgen. Er lijkt een nieuwe traditie begonnen. Een contradictio in terminis maar toch. Voor een deel treed ik in de sporen, die ik een jaar geleden voor het eerst heb getrokken, deels nog onbedoeld ook. Tenminste niet bedoeld op de manier waarop het verliep. Maar ik heb het tot in die elders genoemde tenen met genoegen over me heen laten komen. En gevaar, gevaar (!) maar ik ga dit jaar in de reprise maar natuurlijk anders. Nooit, nooit, werkelijk nooit terugkeren naar iets of iemand als de bagage enkel uit herinneringen bestaat. Ok, als je teleurgesteld wilt worden, mag het, want die kans is bijna 100%.

 Dit jaar geen ineens uit het beeld verdwijnende mogelijke nieuwe liefde, geen nawrokende familietroubles, berusting in de maar niet lukkende verkoop, een lijf wat bijna weer controleerbaar is en een geest die hunkert naar meer, anders, beweging en bijna zelfs bezigheid.

 Nou, hoe klinkt dat? Niet slecht toch? Nog ff doorzetten en dan geloof ik er zelf misschien ook in.

Billen

 Opruimen en een kerstkaart van afgelopen jaar tegenkomen ..... ai, ai. Time flies??

Shit!!

 Ergens een blind vlekje in het systeem. Morgenavond behoor ik in Parijs te zijn en ik loop hier rond alsof ik alle tijd van de wereld heb. Liep, dus, want vanochtend in bed schoot me ineens te binnen, dat ik morgen rond hetzelfde tijdstip de honden moet wegbrengen. Goeiemorgen!

 Een hikje in het tijdsbesef en dat behoorlijk diep vergraven, want zelfs bij de boodschappen had ik t/m morgen gerekend qua uitloop voor de overschotten. Mooi niet, dus. Dat wordt ouderwets bezig zijn. Koken. opruimen, poetsen, inpakken, slapen, honden verzorgen, wegwezen.

 Parijs, Utrecht, Le Chalard, Toulouse, Biarritz, Parijs ... het rondje voor de komende veertien dagen. Zelfs met de blogs heb ik me qua tijd en ruimte rijker gerekend dan ik ben. Of ik dat tussendoor weet in te halen, is nog maar de vraag. Zit ik een vriendin te stangen, die op haar jaarlijkse uitstapje naar Thailand is, en zelf loop ik te klungelen met de media. "Mea culpa" en nog wat van die fossiele uitroepen. Gelukkig kunnen we dat nog op het conto van 2012 schrijven en beginnen we niet het nieuwe jaar met dat gestumper. Alvast de beste wensen en zo ...... en in elk geval tot ergens in januari volgend jaar.

Kerst

 Dank het enkelglas goeddeels met ijsbloemen bedekte ramen laten vagelijk het neerdwarrelen van de sneeuw doorschijnen. Bijna volle maan. De thermometer aan het begin van de nacht al ruim onder de min tien. De katten snorrend voor de haast roodgloeiende houtkachel. De kerstboom stralend van al het goud en de lichtjes staat prominent tussen de berg cadeautjes verpakt in groen, goud en rood versiert met linten, bloemen, hartjes en kaartjes. Het ruikt heerlijk naar den en de kruidige lucht, die opstijgt uit het zacht borrelende pannetje gühlwein op de hoek van de kachel. Kaarsen en waxinelichtjes in pure overvloed.

 De lange en in eerste instantie prachtig gedekte tafel is veranderd in een slagveld. Het was gezellig en soms was het eten nog lekker ook. Iedereen had weer z'n best gedaan om de indruk te wekken, dat hij of zij de sterren van het firmament had gekookt ipv het bij de traiteur om de hoek te bestellen. De kwaliteit van de drank weten we morgenvroeg te benoemen. Na de kaas, koffie en de zoveelste cognac, calvados, marc of grappa is het wachten op het ongemakkelijk verschuiven van zitvlakken, het gekucht en de stokkende gesprekken. Iedereen is stikbenieuwd en doodsbenauwd.

 De cadeau's lonken. Wordt het echte vreugde of wordt het wringen in bochten om niet op die boer met kiespijn te lijken? Iedereen lijkt zijn of haar billen te oefenen, maar hoopt toch vooral ze niet samen hoeven te knijpen. Straks mag ik ze uit het lijden verlossen door het eerst pak aan de rechtmatige nieuwe eigenaar te overhandigen, maar ik heb geen haast. Als de pakjes zijn verdeeld, de inhoud is bewonderd of stilletjes vervloekt, is de ban van de avond gebroken. Dan is het kerstgevoel vervlogen, kan het kind-zijn weer een jaar veilig weggestopt worden en banjert het alledaagse niks weer binnen. Nog ff...

Gewaagd

Homard, huìtres, amande, praire, Hollandse garnalen, Foie gras, konijn, ree, limousin vlees, eendeborst, vleeswaren, asperges, diverse fijne slasoorten en allerlei andere groenten, fruit en zuidvruchten, chocola en kruiden. Wit, rood, dessert, bruisend, port en digèstive uit de kelder. Alles met mate maar mateloos in variatie. Geen ijs(machine), de paddestoelen missen en ik ben karig geweest met de kaas. Wish me luck und Bon appétit!!

Maf

 Met een beetje doorzettingsvermogen zou baantjes trekken in het meer tot de mogelijkheden voor vandaag behoren. De aanloop van de winter is weer slappe hap. Je hoort mij niet klagen, tenminste ... als alle venijn niet weer opgehoopt wordt in de staart??

Start

 1 eetlpl spekjes
 1 sjalot klein gesneden
 1 teen knoflook in plakjes
 1 cm2 gember in zeer dunne plakjes
 1 handje verpulverde walnoten
 2 kumquats in plakjes
 1 middelgrote tomaat in blokjes
 1 niet samengeknepen hand roquette klein gesneden
 Pasta voor 1 persoon
 1 teen knoflook versnipperd
 Olijfolie in overvloed


 Mik alles in de juiste volgorde met voldoende olijfolie in een klein formaat hapjespan. Alles moet warm, vermengd en doortrokken maar niet oververhit zijn. Kook ondertussen de gewenste pasta net niet 'al dente'. Verhit olijfolie in een koekepan, smoor de knoflook en voeg de pasta toe. Mag best een beetje aanbakken.
 Schuif het pasta-knoflook mengsel op een plat bord en overdek het geheel of gedeeltelijk met het spek-groentemengsel. Smakelijk!

Overdaad

 Koelkasten bijna tot achterin gevuld. Nu de geest nog om er iets mee te doen. Straks overhevelen naar de diepvries is geen alternatief, die zit vol, daar kan geen kwartel meer bij, laat staan een ree. Genoeg voor de maand januari en zo is het gekocht ook. Begin volgende week nog het tere spul qua vis, vlees en groente en dan heb ik 'die Qual der Wahl'.

 Waar ik trek in heb, is globaal duidelijk. Combi's zijn gemaakt. De vorm(en) waar ik het in wil gieten, staan me redelijk voor de geest. Het verdiepen in de nuances mokt wat achter de rest aan. Nooit mijn favoriete onderdeel geweest. Het zal mijn boerse inborst zijn, die alle adellijke verfijning als 'overbodig flauwekul' de deur wijst. Probleempje daarbij is, dat ik eigenlijk beter weet ... Erger nog, het allebei weet te waarderen. Helemaal rampzalig, de tegenstrijdigheden het liefst combineer.

 De enige manier om daar beweging in te krijgen, is plaatjes kijken en heel globaal de bijbehorende recepten scannen in de hoop dat lichtjes gaan branden of bellen rinkelen. "Een bingo" en verder met de volgende gang. Voorlopig helaas nog weinig "Bingo". Eigenlijk dus zoals ik het liefst ook in een restaurant mijn keuzes maak, hoewel de menukaart daar meestal veel te beperkt voor is. Nog liever heb ik trouwens géén menukaart. Laten ze maar zien wat ze kunnen, zoals afgelopen weekeinde in Toulouse. Wilde je wat aan te merken hebben op wat de kok daar in Convivium in vijf gangen neerzette, moest je toch wel van zeer verwende huize komen. Maar ja, dat impliceert niet koken ..... met bomvolle koelkasten .... Behalve dat ik me daarmee in stomheid zelf zou overtreffen, heb ik daar geen zin in. Dus we bladeren stug verder.

Heren

"En, Klaas?"
"Wat is, Chris?"
"Beetje tevreden?"
"Ach, eigenlijk is het niks meer."
"Gaan we klagen?"
"Nou, mag het eens?"
"Vooruit."
"Had dat VUT-aanbod nooit moeten afslaan."
"Granny power!!"
"Ja, ja."
"En plus, voor jou geen ander."
"Wordt tijd dat ze de boel fuseren."
"Ho, ho, ho, hoor ik wilde plannen?"
"Laat dat 'wild' maar zitten."
"Iets speciaals op het oog?"
"Neuh, gewoon niks."
"Je gaat het missen, wat ik je brom."
"Het zou me verbazen."
"Al die aandacht."
"Ach, cruisen in de caribbean, heeft ook wel wat."
"Waar is je gevoel voor traditie gebleven?"
"Traditie? M'n reet, met permissie."
"En dat wil fuseren?"
"Ja. Jaartje jij, jaartje ik."
"Ik zou me vervelen."
"Ach, zeurkous."
"Nee, echt."
"Jij en echt? Grapjas."
"Gaan we katten?"
"Nee, fuseren! En dat wordt tijd ook."

Vakantie

Tijd voor een break. Niet ééntje maar een hele serie passen op de plaats, als ...... als deze varkensstal uitgemest is. Afwassen natuurlijk, en wassen, maar ook weer een rondje opruimen, met de stofzuiger door het huis, swifferen en een natte final touch!! Eenmaal per jaar lijkt wat overdreven, maar dat kan ik wel naar mezelf verantwoorden. Als de kans groot wordt, dat je vuiler uit de badkamer komt, dan je erin gaat, kun je twee dingen doen: Wachten tot je vuiler dan de badkamer bent voor dat je erin gaat of zoiets voor de hand liggends als schoonmaken! Deze keer kies ik voor het minst fantasierijke alternatief. Dat wordt een stofzuigerzak haren, waar ik de honden niet de schuld van kan geven.

 Soms zou een kleine huisvrouwentic wel handig zijn. Wat dat betreft ben ik mijn studentenjaren nooit ontgroeid. Allez!! Een lap door de plee! "Zin in" zit d'r niet in, maar de noodzaak zie ik wel. Vandaag keuken, woonkamer en kerstboom, dan hebben we de eerste indruk alweer veilig gesteld.

Voortgang

Verder.
Door.
Anders.
Beweging.
Verandering.
Niet accepteren maar vinden.
Niet neerleggen maar realiseren.
Stromen, soit.
Bruisen, graag.
Spuiten, als het ff kan.
Champagne ...
... overdrachtelijk dan.

Ach ja, ...

 Zondagavond, ergens in de buurt van zevenen, ik rij de oprit van mijn terrein op. Het regent, plenst, komt van bakken naar beneden. Het was bij de Porte de la Corrèze dat het begon. Symbolischer kan nauwelijks. Aangekomen ben ik in de auto blijven zitten, heb extra een nummer van Nora Jones geluisterd, mijn paraplu gepakt, al de bagage in de auto laten liggen en ben over het gras naar het huis geglibberd: Thuis! Nou ja, wat heet.

Regen_2

 Zaterdagmorgen vertrokken. Op weg naar de auto, een afstand van enige tientallen meters, bijna doornat gesopt, dankzij een plotse en zeer heftige intensivering van het nog steeds neervallen water. Wat een onverwachts droog moment leek voor het verstouwen van de bagage en beren, was niet meer dan een treiterende valstrikt van het achterbakse weer. Alles in één beweging in de auto gekiept, gestart en weggereden. Straks bij het inladen van het gezelschap hopelijk net iets drogere omstandigheden en anders zien we het wel ergens onderweg.

 Een daggie shoppen in het zuiden, een beetje naverjaardagen en hopelijk eventjes iets beter weer dan de afgelopen dagen hier het geval is geweest. Een nachtje overblijven voor de rust en het genot van een uitgebreide avondmaaltijd en daarna weer terug in huiswaartse richting. Eén nachtje, twee dagen .... voor mij een half gevulde handtas van klein formaat. Maar voor de neus van de voiture definitief zuidwaarts werd gekeerd, kwamen daar nog bij: een goed gevulde middelgrote weekendtas, een kledingdraagzak, twee stuks handbagage van behoorlijk gewicht en een plastic draagzak van onbestemde inhoud ...... vrouwen!

 Het weer maakte de rit niet eenvoudiger, maar zeker weten het vertrek. Weg uit dit afschuwelijke geplens. Voorbij Brive, net toen ik begon te denken aan het inruilen van de auto voor een aardige motorjacht, de eerste serieuze opklaring. Een opsteker voor het gemoed, waar het ff later neerplenzende water geen vat meer op kon krijgen. Voor we Toulouse binnen reden was het zonnig weer met wat her en der verdwaalde wolken. De middaglucht raakte beetje bij beetje meer bewolkt, maar het bleef droog en aangenaam van temperatuur. Het was prettig struinen en shoppen. 's Avonds heerlijk bijgekletst in het Convivium, een Italiaans restaurant van aanbevelenswaardige kwaliteit en verzorging, geslapen aan het Capitole en na een gedegen ontbijt onder een stralend strak blauwe hemel en iets van 16-20ºC genoten van de Kerstmarkt. Soms is geen sneeuw helemaal niet erg.

Overdaad

 Meer dan 36 uur continu regen ...... hoeveel vijf minutes zijn dat wel niet???

Hemelwater

 Wat heb ik toch een bloedhekel aan regen. Met veel geduld en jarenlang oefenen kan ik het tegenwoordig bijna vijf minuten volhouden om het weer niet te vervloeken, als het water weereens naar beneden plenst. Ik kan me niet anders herinneren, maar het zal wel ergens in de jeugd een oorsprong hebben, ongetwijfeld traumatisch. Nou we het daar toch over hebben ...... volgens mij spelen de Vogezen er een niet onbeduidende rol in. Mocht ik me op mijn ouwe dag vervelen kan ik daar altijd nogeens induiken met een aardige therapeute. Nu interesseert me die oorsprong geen ruk, de huidige beleving des te meer.

 En die beleving wordt er door de jaren niet toleranter op. Integendeel, mag ik wel zeggen. Hoe zelfstandiger, vrijstaander, aparter en groter ik ben gaan wonen ..... de afkeer van regen is exponentieel meegegroeid. Daken, hemelwaterafvoer, verfwerk, ramen lappen ... om een paar regengevoelige bijkomstigheden te benoemen. Als ik ooit nogeens terugkeer in een flat zal de regen de wegbereider zijn. Regent het dan, maakt het niks uit. Buiten hoef en moet je niks, dus dat het ff niet kan is van geen enkel belang.

 Dat is 'op het land' wel anders. Een moestuin is heerlijk, een moddertuin een stuk minder. Ik mag me gelukkig prijzen dat mijn honden een grotere hekel aan de regen hebben dan ik, daar hebben we dus nooit discussie over. Regen is overduidelijk nièt naar buiten. Ze knijpen de boel rustig een paar uur extra af. Autorijden in de regen is alles behalve leuk en van de charme van een terras in de regen zal me werkelijk niemand kunnen overtuigen. Kleren worden nat, een parapluie is handig maar ook erg lastig en ga zo nog maar ff door. IK WIL ZON of op z'n minst droog weer. Doe die regen, als het niet anders kan, maar 's nachts.

Afdalen

 Het gaat gestaag met kortstondige oprispingen in de andere richting, maar het gaat per saldo de zwaartekracht achterna naar beneden. De aandacht heeft z'n top in maart gehad. Hoe nu verder met iets, wat je niet doet voor een ander, maar met een scheef oog wel volgt, wat de andere nu wel of vooral niet doet. Terugtrekken naar het "voor en door" mezelf en er een slot opgooien met geselecteerd en bekend publiek? Of de willekeur van die ander omarmen, of tenminste accepteren en aan de slag met het opkrikken van (zinvolle) bezoekersaantallen? Vormgeving aanpassen (plaatjes), inhoud bijwerken (RTL-Boulevard), reacties stimuleren, vindbaarheid verbeteren, etc.

Ik dub: dub dub!

Herrijzenis

 As of ei? De phoenix roert zich. Zij gewaarschuwd.

Onaangenaam

 Het is koud en ook weer niet. Het is onprettig. Het weer beperkt de reeds aanwezige beperkingen. Niks stimuleert. Je kunt wel begeren, maar "So what?" Het zijn niet de omstandigheden die belemmeren. Of wel, maar wat maakt het uit. Deze plek en dit leven heeft geen drijfveren meer, de aandrijvende kracht is exit, de tank leeg, noem het op. Dus, je kunt het keren of draaien, zoals je wilt. Links, rechts, tweezijdig tegelijk dubbeldoorgedraaid desnoods tegen elkaar in, het staat stil, blijft stil staan en gaat echt niet meer bewegen, laat staan stromen.

 Het was mooi, is prachtig maar het is voorbij. Het is verleden tijd, gone, over, een geest, herinnering, geschiedenis. Het was een étappe en ik heb 'm genoten, maar aan iedere lekkernij zit een eind, op, weg. En misschien is de hele ellende geweest, dat ik wel steeds heel hard geroepen heb, maar er uiteindelijk eigenlijk niet aan wilde ...... Hap!!

 Je ziet de instemmende gezichten vol overtuiging "Ja"-knikken. Dit is bevestigend, dit is voorstelbaar, hier kan men mee leven, klinkt aardig, men zou het zelf verzonnen kunnen hebben. Gaat spelen, potverdrie!! Het wordt weer tijd, dat geluisterd wordt, naar wat er werkelijk wordt gezegd en lukt dat niet, dan leven we helaas in andere werelden. Dan kun je een hoop lol hebben, ook met elkaar maar laat dat begrijpen aub zitten. Begrip veronderstelt dat je tenminste een poging onderneemt om mij in mijn leven te volgen. Geen meetlatten waar langs ik word gelegd, geen Procrustes bedden waar ik op moet passen. Probeer me te volgen en geef het eerlijk toe als het niet lukt, maar dwing me niet noch leef verder in de illusie, dat ik wel zal veranderen. Die weg zijn vele al tevergeefs gegaan.

Eind

 Nog even volhouden. Tanden op elkaar en die laatste loodjes eruit rammen. Niet alleen van 2012 maar ook gelijk voor dit seizoen. Nog een goeie twee weken en de kip, sorry wip kantelt naar waar ie hoort: meer licht, langere dagen en aangename vooruitzichten. De ergste kou moet dan nog komen, maar daar slaan we ons wel weer doorheen. Als ik zie, waar ik eind september in Roemenië was, krijg ik het accuut warm van de ontbrekende kou hier. Toen nog ruim boven de dertig graden, een onbekende maar vooral aangename omgeving. Nu wijst het kwik in die omgeving -10º aan en de vooruitzichten beloven een verdubbeling in de komende nachten. Dat begint op kou te lijken. Daarvoor hebben ze daar wel sneeuw, echt sneeuw. De sleeën kunnen van stal en de paarden winnen het nu van de auto. Dik 25 cm, dat moet een mooi gezicht zijn.

 Witte Kerst, al zijn die dagen weertechnisch nog ver verwijderd. Hier regen, het komende weekeinde. Op stap in de regen. Nog steeds 'opstap naar' wat nou al een tijdje de dagelijkse leefwereld had kunnen, moeten (?) zijn. Het had allemaal zo mooi kunnen zijn. De paden waren uitgestippeld, de vooruitzichten breed uitgemeten en bont ingekleurd. Het heeft niet zo mogen zijn. Dat kan gebeuren. Wat me blijft verbazen is de moeite, die het kost om de scherven op te ruimen en de inrichting te vernieuwen naar wens. Welke wens? Zijn er scherven geschikt voor hergebruik? Je kunt prachtige collages maken, maar het blijven scherven. Dan toch maar nieuw? Anders, hetzelfde, van alles wat of toch iets meer van het ene, maar dan welk?

 Onmiskenbare melancholie. Krijg je als je niks anders te doen hebt of doen wilt, als je dagen gevuld zijn met wachten, wachten op anders, wachten op resultaat. Zaaien kan een slopend proces zijn. Het is niet allemaal radijs, dat al bijna ontkiemt voordat je het op de aarde laat vallen. Nee, neem dan lavendel dat kost weken alsof het niks is of kersenpitten, waar eerst de vorst overheen moet zijn gegaan. En het kan vast nog erger, maar daar ga ik niet meer op wachten. Volgend jaar gaat het, wat 'het' ook moge wezen, gebeuren. Niet links dan rechts om en als lieve woordjes uiteindelijk niet werken dan maar die duik in het diepe. Ik ben het zat. Het eindspel is begonnen en de inzet is "alles of niets".

Nasmaak

Kalendermaanden hier, kalendermaanden daar, ontkennen is een mogelijkheid, maar dat voorkomt niet, dat na decennia inslijten ergens iets in het systeem is ingebakken, dat zorgt voor een soort van harddiskdump aan het einde van het jaar. Ik weet nieteens of ik er altijd zo mee bezig ben geweest. Wel met de feestdagen en dat is nog steeds zo, al is de jaarwisseling een paar jaar aan de zwier geweest. Misschien valt alles gewoon terug op z'n oude vertrouwde plek en zijn de lange winteravonden weer voor port en overpeinzingen. Het houtvuur weer om van te genieten. En nog wat van die kleine accentverschuivingen van groot gewicht.

 Hoewel de dood nog steeds prominent door mijn leven waart, was het de afgelopen dagen voor het eerst sinds maanden, misschien wel voor het eerst dit jaar, dat het woord 'rouw' door mijn hoofd schoot en dat geeneens mbt mezelf. Niet het welbekende "Ja, ja, ik ken het." maar iets in de trant van "O ja, heb ik ook gehad." De afstand is -daar gaan we weer!- het afgelopen jaar snel groter geworden en maakt alles klein en overzichtelijk.

 De knauw, die het leven heeft gehad, is niet spoorloos verdwenen. Het leven trekt wat, is stijfjes gebleven en er blijven momenten, en ik zal niet weer over dat momentengedoe zeuren, maar er blijven momenten waarop de pijn nog/weer voelbaar is. Het zal wel blijven ook, zoals het met mijn knieën ook nooit meer goed is gekomen, al ga ik er nog maar zelden doorheen. Het plotselinge vertrek van Yoland heeft zijn plek ingenomen in de geschiedenis van mijn bestaan en klopt voor het eerst in tijden, maar niet alleen in deze tijd van het jaar, voorzichtig aan de deur. Een beetje extra aandacht kan nooit kwaad, al is de aandacht niet meer exclusief

Piet

"Ach, die Piet"
"Waar heb je het over?"
"Piet"
"Wat Piet?"
"Ken je Piet niet?"
"Welke?"
"Je kent Piet toch wel?"
"Ja, wie kent Piet niet?"
"Nou dan!"
"Ik weet niet, over wie je het hebt."
"Crypto Piet."
"Cryptisch is het in elk geval."
"Shag, fluitjes, graatmager."
"Je bedoelt zenuwtrek Piet?"
"Ja, die had hij ook."
"En niet zo zuinig ook."
"En bietsen, altijd bietsen."
"En whiskey als een ander betaalde."
"En gokken als een ander de kast had gevuld."
"Verder is ie best aardig."
"Was!"
"Wat is nu met de was?"
"Nee, Piet."
"Doe je tegenwoordig andermans was?"
"Nee, luister nou eens."
"Ok, wat is met die Piet ineens?"
"Niks meer."
"Ja zeg, hoe bedoel je?"
"Is niet meer."
"Je bedoelt ......"
"Yep"
"Ach, die Piet."
"Precies"

Vrouwen

 "Diamants are the girls best friends." Zou het nog steeds zo zijn? Zou je met diamanten nog kunnen scoren? Makkelijk in het hergebruik en bovenal waardevast. Zo'n (verlovings-)ring die je zolang op maat kunt laten maken tot de passende vinger is gevonden? Ik waag het bijna te betwijfelen. Weer een oude vertrouwde waarde die uiteenspat als een zeepbel of die je gevoegelijk bij het oudvuil kunt deponeren?

 Zou een iPad, een beautyfarmabonnement of iets met vier wielen een grotere aantrekkingskracht hebben dan veredeld koolstof? Zou een paginalange poëtische hartekreet het verliezen van een iPod-classic een HD-Tv in XXXL?

 Zou het? Ik heb me d'r eigenlijk nooit zo mee beziggehouden en snap dan ook niet waarom me dat gisteren door mijn hoofd schoot. Ooit waren krullen en een six-pack voldoende voor meer aandacht dan gewenst. Nu kan ik voor de verdwijning van dat laatste nog verantwoordelijk worden gehouden, maar voor de rest moet je niet bij mij zijn. Zou levenservaring dat compenseren? En zo ja in welke vorm? Liever niet in de vergelijkende vorm. Wat niet weet, wat niet deert, heb ik geleerd.

Mo(nu)ment

 De momenten zijn de herinneringen voorbij. De zoveelste trofee voor 2012. Het is scoren aan de lopende baan. Heet dit nou binnenlopen? Een jaar voorzien, een jaar geduurd. Niks gepland en toch gekomen. Mijn hoogste persoonlijke Sinterkerstklaasman.

 Nu is het aan 2013 om de aanstormende beloften de gewenste ruimte te geven. Ogenschijnlijk heb ik het getal tegen. Hoewel opgeteld is het vijftien en dat kun je door 3 delen en 5 is heel iets anders dan 13, maar vraag me niet wat. Niet zo raar kijken, ook deze tak van sport bewonder ik bij tijd en wijle (hoofdschuddend) van iets dichterbij. Het blijft wonderlijk wat mensen bij elkaar gefrunnikt krijgen, als ze maar consequent blijven vasthouden aan wat ze willen zien. Pik een paar aansprekende voorbeelden uit, hul de rest in een mist van woorden en de volgende geloofsafwijking is geboren. Volgens mij werkt het met alles: mieren, muggen, vlooien, tranen, kleine tenen en de trek van bultrugwalvissen.

 Het enige terrein waar ik voor een deel in mee ga is de astrologie. Deels uit verbazing over de frappante parallellen tussen wat ik bij mezelf zie en volgens de planeten te verwachten zou zijn en deels waarschijnlijk omdat ik me teveel heb laten meeslepen. Het komende jaar ligt hier al op tafel, uitgeprint op bijna glazend papier in warme kleuren en rijkelijk voorzien van betekenisvolle decoraties. En de voorspellingen zijn niet verkeerd, dat maakt het geloof een stuk eenvoudiger.

Avondstop

 De letters zijn op. 's Morgens willen ze soms stromen, door de dag heen wordt het meer en meer trekken en duwen en ergens in de avond heeft verder pogen geen zin meer. Tijd om bij te tanken en in een boek te duiken. Als daar de rust voor te vinden is. Zal sprokkelen worden. Anders maar de gedachten laten uitwaaieren en gadeslaan, me verwonderen, ermee spelen, misschien zelfs sturen. Zoethoudactiviteit voor uren!

GTst

 Jammer hè, dat mijn leven zo saai is geworden. Nog ff en ik beleef alleen nog maar lol. Niks geen emotioneel pakkende verdieping meer, enkel nog oppervlakkig genot. Brandende kaarsjes. Cadeautjes rond strooien. Hoofden op hol jagen. Mezelf (laten) verwennen. Tijd te kort komen en meer van die ongein. Weg medeleven en begrip.

 Een bluesdeuntje op de achtergrond herinnert aan betere, echtere tijden. Het is dat de kou nog noopt tot enig afzien anders zou het toch heel onchristelijk goed gaan. Zoiets kun je alleen maar wantrouwen, dat kan nooit kloppen. Ergens ligt een of andere tegenslag zich te verkneukelen over mijn argeloosheid, slijpt zijn tanden en wacht geduldig het juiste moment af om ze in me te zetten. Dan kunnen Chuby and Bonamassa weer op vol volume uit de boxen dreunen. Nu kan het nog, het enige geluk bij dit ongeluk, straks levert dat weer eindeloos gezeur op met de buren. Net als de honden die de ene kip na de ander tot nuggets zullen verwerken. Gelukkig blijft het behelpen.

 Nu in het voorjaar wat vlinders op rare plekken, een koper ten tonele en bijvoorbeeld onverwachts een geheel onvoorspelbare draai aan mijn bestaan. Wel de prettige kant op aub, maar dat lijkt me te vanzelfsprekend voor woorden.

Actueel

 Mijn suf, verslapen dorpje breeduitgemeten in het lokale wereldnieuws. Lattende relatie slecht woordenwisseling met twee schoten. Da's mijn kop, die uit het regiosuffertje was minder pakkend. Niks stiekem en in het verborgene. Op klaarlichte dag, midden in het gehucht op slechts enige passen van het gemeentehuis. Bam, boem. Wat slechter gemikt, had de burgervader het loodje gelegd ipv de partner.

 Ieder Frans huishouden is dank Napoleon minimaal een en vaak meerder schietgevallen rijk. Dat het corpus delicti dus de vorm had van een jachtgeweer verbaast mij niks. Eerder schering en inslag dan uitzondering. Het is een bewijs voor het gebrek aan fantasie bij de gemiddelde Fransmens. Schiet ie daar niet mee op loslopend wild, ongedierte of jachtcollega's dan schiet ie wel z'n eigen kop d'r af of zoals in dit geval z'n vriendin aan mootjes.

 En waarom? Roddels gaan snel en waren ruim voor het ter perse gaan al binnen: Verhuizing. Vrouwlief had blijkbaar tegen de zin van het mannetje in besloten om te gaan verhuizen. Leek haar, misschien niet zo onterecht, wel handig. Hij durfde, na 78 jaar het dorp niet te hebben verlaten, die stap naar het naastliggende departement niet aan. Je zult 80 worden, een kortdaat en lief mens zijn en door zo'n schijtlijster aan barrels worden geknald. Schandalig! Hoop voor haar dat het kogels waren en geen hagel.

I Salari

 Jammergenoeg had de boog geen ramen naar de kant waar je vanaf het grindpad omhoog naar het huis moest lopen. Het zou een prachtig gezicht moeten zijn om van daaruit het hoge deel van het dal te kunnen overzien. De olijfbomen, de kronkelige steeneiken en de daar bovenuit uitstekende, grillige bergkam. Nu kon ik alleen het steegje in kijken. Een smalle, donkere koker die verdween tussen de willekeurig geplaatste huizen van het gehucht.

 Verboden gebied! Ik was een grens overschreden. Een grens, die me niet getoond was, maar die voelbaar aanwezig was. Behalve dat je zoiets ‘niet doet’ was er iets, wat me liet merken niet blij te zijn met wat ik deed. Bij iedere pas, die ik deed, verstoor ik een zorgvuldig aangeharkte laan, verstoorde ik een eeuwenoude stilte, verstoorde ik een rust die aanvoelde alsof het een keuze was, zoals ik besloten had om me terug te trekken op I Salari.

 Natuurlijk heb ik een verklaring op het puntje van mijn tong liggen voor het geval ik betrapt word, maar de enige echte verklaring is nieuwsgierigheid. Jarenlange, decennialang gekoesterde nieuwsgierigheid. Waar houdt dit huis op? Wat maakt er allemaal deel van uit? Wat zijn de grenzen van I Salari?

 De deur hadden we jaren geleden al gevonden op een van onze ontdekkingstochten door het huis. In eerste instantie lijkt het een muurkast, maar in tegenstelling tot alle andere kasten zat de deur opslot. Bovendien had ik me toen al bedacht, dat de deur qua plaatsing waarschijnlijk toegang zou geven tot de boog, die vanuit het huis over de steeg naar het tegenover gelegen huizenblok voerde. Nadere inspectie en vooral wat gerammel aan de deur en een verbogen priem als sleutel bracht me op de overloop van de boog.

 De spinnenrag, die me achter de deur de weg versperde, was van een compactheid, dat ik alsnog aarzelde om verder te gaan. Het verstoren van die natuurlijke barrière zou minstens meerdere jaren zichtbaar zijn. Het web had de consistentie van een geweven doek. Even was daar de neiging om er een doorgang uit te snijden, maar daarna in een paar halen de doorgang vrij gemaakt. Een doorgang naar volmaakte duisternis en dat midden op de dag. Zaklamp aangestoken en voetje voor voetje verder geschuifeld. Het donker om me heen was zo intens, dat het licht uit de zaklantaarn opgeslokt leek te worden. Ik zag geen muren, geen plafond en hooguit een halve meter vloer voor mijn voeten. Vanuit mijn tenen trok een ijskoud gevoel omhoog langs mijn benen richting een vuurgolf, die z’n neerwaartse weg was begonnen bij mijn kruin.

 Met een ongemakkelijk gevoel in mijn maag maakte ik een langzame draai en keerde terug op mijn schreden, excuseerde me bij de spinnen en hun vele voorouders, trok de deur achter me dicht en deed ‘m opslot met het voornemen hier nooit meer doorheen te gaan.

Fin(ish)

 Zò, dat was berichtje 366. Klein maar fijn, kort en krachtig! Het jaar is gedaan en ik zit met deze al in de ereronde. Formeel nog 29 dagen te gaan, daar mag ik me mooi doorheen freewheelen. Iedere letter vanaf het begin van dit stukje is een cadeautje. Een cadeautje voor de lezers, vooral lezeressen -kan ik ook niks aan doen- die mij dit jaar heel trouw of wat minder regelmatig op de voet hebben gevolgd. Dank!

 Blijft trouwens iets dubbels hebben, fans. Soms helpt het je om door te zetten, vaker is het een blik over je schouder, die je liever kwijt dan rijk bent. Soms verleidt het tot reageren, meestal meer tot een vorm van zelf-censuur. Niet dat er nou zoveel open en bloot het net in wordt geduveld. Die indruk wekt het misschien, maar schijn bedriegt. Het is een vorm van photoshoppen maar dan met woorden, in eigen beheer, heel ambachtelijk zonder digitale hulpmiddelen.

 Vraag je maar eens af, wat je nu werkelijk van me weet? Hoe ik mijn dagen vul, mijn voor- en afkeuren, mijn gedachten of gevoelens. De inzage die ik geef, loop chronisch achter de feiten aan en niet alleen achter de feiten. Afgezien van een enkele uitglijer komt alleen naar buiten wat voorbij is, overbodig is geworden, weg kan. Ja, in feite geef ik inzage in mijn vuilniszak, maar ben zo slim om de persoonlijke papieren door de versnipperaar te halen. Nu vertelt een vuilniszak een hoop en kun je al interpreterend een ziel compleet met zaligheid "hinein" projekteren, maar weten ..... dat doet er nu maar één.

Keuken

 Je hikt er drie jaar tegen aan, doorstaat een Siberische winter zonder en dan piep je het in 45 minuten. Eindelijk vloeibare olijfolie in de keuken! Zul je zien dat we een stik zachte winter krijgen, wat ik je brom.

Wip

 Je hebt soms swingende dagen en soms van die dagen waarop het idee van swingend bezig zijn je vervuld met een diep innerlijke afkeer. Wat voor dag zou het vandaag zijn?? Nee, niks drie keer raden. Eén keer schieten. Het is 50/50, tenminste qua keuze, helaas niet qua dagen. Je snapt, dat ik meer zou willen van die dagen aangestuurd vanuit een innerlijke afkeer. Maar ja, een mens kan niet alles hebben.

 Ik geniet dus maar met volle teugen van mijn onwillig hoofd, mijn algeheel desinteresse en het misselijk makende idee van lekker eten. Ik moet wel, voor dat je het weet is het morgen weer voorbij. Loop je weer met het hoofd in de wolken en maar denken dat je de wereld aankunt. Stom, hè?

Feestmaand

 Mijn ingewanden door de wringer, vuurwerk in mijn zenuwstelsel en Stephen King aan de knoppen in mijn hoofd. Hallelujah, het was me weer een memorabel nachtje om snel te vergeten.

...... Yeah!!

 Nu wil ik ook hier nog een zwieper aan het eind geven, maar waar gaan we het over hebben? Over de beroerde nacht? De doodswanen? De wiebelige ochtend? De haast irritante routines bij de huisarts? Het niet aflatende enthousiasme van de honden? De kou? De apotheek? Auto's? Limoges? De aantrekkingskracht van 'dom' gepuzzel? Kerstbier? De verlossing door een muis? Mosselen? Feestdagen chocola? De vroeg invallende avond? Verwende huisdieren? Koken? Schrijven? Wijn(tje)? Of gewoon maar over de aantrekkingskracht van het bed? Zou graag 'warm bed' willen schrijven, maar daar moet ik zelf voor zorgen. Dat is haat en liefde, want niks zo vies als in een voorverwarmd bed stappen of op dito stoel plaats nemen. Wat de kou zonder voorverwarming niet aangenamer maakt. Mens .... ja, we hebben het er al eens over gehad.

Centen

 Belasting, boekhouder, sorry accountant, rekeningen, wensen, toekomst, verleden en heden .... meer dan genoeg om je dag te bederven. Wat heet dag, maak er een maand van. Het jaar blijkt weer langer dan begroot, met dank aan instanties en omstandigheden. Shit.

Warmte

  Koud en geen hout! Verkeerde combi. Je weet dat je hapklare brokken moet zagen, maar doet het niet. Je weet ook, dat als je het niet op momenten doet, waarop het niet direct noodzakelijk is, het op het ogenblik, dat het er wel toe doet, niet makkelijker op wordt. Eén van de vele treiterige spelletjes die je met jezelf speelt.

 Nu is het dus koud en er is hout, maar je zult eerst met de zaag aan de slag moeten, voordat je het in de kachel in de fik kunt steken. En als je nu ergens geen zin in hebt, dan is het wel zagen of naar buiten gaan. Dus de kou maar welkom heten? Dit kan in het slechtste geval dagen duren of leidt tot een kilometers lange rit naar de bouwmarkt voor twee zakjes belachelijk duur stookhout. Hoe kan een mens het zich moeilijker dan moeilijk maken? Jezelf dwarszitten is een kunst, die ik me de afgelopen jaren eigen heb gemaakt.

 Vandaag was het gelukkig snel bekeken en het pleit beslecht in het voordeel van het verstand. Het kacheltje ronkt, de katten tevreden en mijn handen warm.

T(huis)

 De honden uitgeteld op de bank, de katten niet van me weg te slaan, troosteloos weer, omgeven door herinneringen en dingen die schreeuwen om gedaan te worden. Thuis zou je denken. Laat die begin-t maar weg. Afgelopen weekeinde op een niet geheel willekeurige maar volstrekt vreemde plek voelde ik me meer thuis, dan ik nu hier doe met een zorgvuldig gekoesterd glas Vosne-Romanée uit 2000 voor mijn neus in een omgeving, die ik inmiddels al meer dan tien jaar ken. Niet dat ik me daar op die vreemde plek 'thuis' voelde, maar meer dus dan hier.

 Nu heb ik me zelden of nooit ergens 'thuis' gevoeld in mijn leven. Maar hier op LpM is het er heel even geweest dat 'thuis'-gevoel en toen des te harder op z'n bek gegaan dan ooit ergens mogelijk was geweest. In feite was het hier voor de derde maal, dat ik me 'op mijn plek' voelde, als dat een goede omschrijving voor 'thuis voelen' is. Ooit ergens in de eerste helft jaren tachtig op het eiland Korčula, voor de kust van wat toen nog Joegoslavië heette, een goede tien jaar later in Italië op het Umbrische platteland en weer een tiental jaren later in het Franse land. Mijn scheepsrecht heb ik, lijkt me, dus verbruikt. Zou d'r iets te regelen zijn? Ik heb nog wel een vierde ideetje.

Ochtendgenot

 Wakker worden en weten dat iets anders is dan anders, maar het niet kunnen benoemen. Nee, geen Alzheimer, gewoon nog niet echt wakker. Geslapen als een baby vanaf twaalf tot zes, dat gooit het dagelijkse houvast al aardig overhoop. Ff lekker rekken en strekken, je heerlijk omdraaien en denken: "O nee, de ho...." Dat is het! Geen honden, dus. Niks niet d'ruit voor honden ipv beschuit. De luxe van geen kans op ongeduldig geblaf, dat je maar beter voor kunt zijn. Heerlijk nog eens rekken en strekken en hup op die andere kant. Niks moet, alles mag en zo'n warm bed is toch wel erg lekker als de kamer eromheen niet verwarmd is. Lekker een uurtje dubben en tijd rekken. De mobiel op berichten controleren. Zo'n nieuwe ingeslopen gewoonte waarvan ik me vijf jaar geleden nog geen beeld had kunnen vormen.

 Nu zou je moeten kunnen kiezen tussen bad of douche. De dag helemaal aan zijn lot overlaten of er nog gebruik van maken. Bad, champagne, fruit en massage..... Douche, koud water, koffie en in de benen.

 Honden zijn heerlijke beesten en ik heb er hier massa's plezier aan beleefd en beleef dat nog dagelijks, maar passen in mijn leven, doen ze niet meer. Net als het huis niet meer past en de plek meer ballast dan bagage is geworden. Ik ga deze ochtend in alle rust laten verglijden. Straks zijn ze er weer en eisen hun terechte deel van mijn aandacht op. Morgen zal ik niks meer missen en duwen Jut & Jul me als vanouds enthousiast de dag in.

Rust(iek)

 Landelijke stilte tegenover stadse levendigheid. Dynamische drukte doodlopend in Japanse tuinen. Een spervuur aan taxi's .... een troosteloze voorstedelijke architectuur .... bijzondere restaurants. Hier hangt een wirwar van verhalen in, achter, aan, over ..... misschien, straks. Nu zijn het checkpoints, al zijn ze tegenwoordig zonder Charlie.

Society

 Een weekend onder filmsterren en minister-presidenten .... het gebeurt niet alledag. Daarom was het natuurlijk ook weekeinde.

Weekeinde

 Hondjes inpakken, koffers naar het asiel en huiswaarts keren ....

Gemis

 Ik mis mijn herinneringen. Was toch wel prettig eerst een tiental voorgeprogrammeerde pauze-momentjes en ook na reductie tot 5 bleven het dankbare ogenblikken van vrijheid. Nu moet ik ..... en dat is een foute gedachte. Fout omdat ik een hekel heb en altijd gehad heb aan 'moeten' en omdat het niet klopt. Ik wil! Ja, ik wil ....

 Dat moet je niet te vaak zeggen in je leven. Altijd gedacht dat 1x meer dan voldoende zou zijn. Inmiddels heb ik al een reprise achter de rug en drie keer is scheepsrecht. Niet?

 Het is een beetje voor de fanfare uitlopen, maar ik denk, dat ik 2013 tot het jaar van 'het hernieuwde willen' ga bombarderen. Ik mag nog een paar weken dubben, maar ingevingen zijn meestal gewoon onverbeterlijk. Op meerdere terreinen is er beweging of eigenlijk onvrede en dat is toch de basis voor beweging, de enige motor die uit het niets kan aanslaan.

Keuzes

 Wat gaan we doen? Een nieuwe week, nieuwe kansen en dan gelijk doen alsof het jaar aan afsluiting en vervanging toe is?? Schrijven we deze maand het jaar uit en gaan de laatste maand een beetje freewheelen?? Tijd nemen om de Blog(s) te verzelfstandigen? CSS onder de knie krijgen?? Php meesteren? Eindelijk eens aan de slag met het buikspek? Conditie opvijzelen? De, een draad van het schrijfwerk oppakken? Verder met opruimen en inpakken? Of alles eerst maar weer uitpakken en opnieuw bezien wat en of ik er iets mee wil? Afwassen kan geen kwaad! En het sanitair mag ook wel weer een doekje. Was opvouwen en opruimen? Stoffen?? Heerlijk wegduiken in een goed boek? Het gereedschap bij elkaar zoeken? Wat daken herstellen? Snoeihout verbranden? Botweg een vertrekdatum kiezen in 2013? Een borrel bij mijn tweede koffie? De winterafstreeplijst afhandelen? Grasmaaien? Mijn nagels knippen?

 Het ene idee gekker dan het andere. Zou ik eens royaal doen? Doe maar alles ......

Achteraf

 In de afgelopen dagen een avond lang mogen genieten van bijzonder gezelschap. Vrouwelijk, dat is altijd alweer meegenomen niet alleen qua uiterlijke verschijningsvorm, maar ook vanwege de vreemde ideeën die steeds vaker onder de prachtige buitenkant schuilgaan. De concrete aanleiding heeft hier niks te zoeken en is bovendien grotendeels volstrekt oninteressant, maar de manier waarop met de dingen, die gebeurd zijn, wordt omgegaan, heeft me een avondlang bijna de smaak van de gerechten laten overslaan.

 In iemands leven gebeuren dingen, de ene keer zit je aan het stuur en de andere keer overkomt het je, maar er gebeurt vanalles. Nu mag ik me mn bij wat ongevraagd op mijn bordje wordt geschoven best wel eens afvragen, waar ik dat aan te danken heb. Weet inmiddels ook uit ruime ervaring, dat die "Waarom"-vraag tamelijk onzinnig is, want je belandt erdoor in een Droste-effect. Je leert dus dingen accepteren (Ja, ja, daar is dat vieze woord weer, maar toch), je switcht positie en gaat verder. Je leven kent een zekere mate van willekeur ...... naar mijn idee.

 Maar voor hen die dit een onprettige voorstelling van zaken vinden, er is hoop!! Het kan namelijk ook best anders. Net als ieder ander overkomt je vanalles en als je er zelf niet voor kiest, ben je vaak niet echt van de blije. Niet blij = niet positief en dat is bij steeds grotere hordes van het mensenras, zeker in de vrouwelijke helft een ongewenste, want niet-bestaande toestand. Je moet en zult alles positief benoemen, benaderen, ondergaan, verwerken en als het niet anders kan ..... vervormen.

 Willekeur noch toeval bestaan namelijk! Snap het nou 'ns een keer, alles heeft zin, betekenis, doel, functie, noem het op. En wat het makkelijkste van alles is, je stopt het er namelijk zelf in, die zin ..... achteraf!! Je laat heel simpelweg de hele zeikzooi over je heen komen, reageert verbazingwekkend normaal menselijk, laat alles rustig bezinken, kijkt waar je uitkomt (of schat dat in), leunt achterover en werpt een blik retro. En dan begint het spel!! Puzzelen geheten. Hoe past alles met de wetenschap van het nu met terugwerkende kracht zo goed mogelijk in elkaar, dat wat gebeurd is, zin maakt. En dat wel graag ruim zien. Toedichten en naslepende inzichten zijn eerder welkom dan een belemmering. Zoals een beetje dictator met terugwerkende kracht zijn 13-in-een-dozijn jeugd bijkleurt tot een glorieuze zegetocht naar de top. Yes, pimp the past!

Rimpel

 Dat gevoel van "Laat maar zitten, heeft toch geen zin." Afspraak gemaakt met iets of iemand en je merkt dat je niet doet wat voor de afspraak gedaan zou moeten worden, sterker nog je vergeet die hele afspraak om er weer aan herinnerd te worden als de afspraak wordt afgezegd of verschoven. Bekend? Het overkomt mij te vaak om het als toeval aan de kant te schuiven. Datzelfde gevoel heb ik nu al ruim vijf jaar op deze plek en alles wat met deze plek te maken heeft. Iets zegt me, dat er mee bezig zijn geen zin heeft. Maar wat? Waarom? Dan verzand ik in nevelen.

 Deels is het een bewust besef maar deels en misschien wel grotendeels is het een achtergrondbezigheid, die alles wat ik doe of aanpak zijn zin ontneemt. Hoe enthousiast ook met iets wordt begonnen, hoe tevreden ik ook ben over het feit dat er eindelijk beweging ontstaat, in de uren, dagen daarna verstild wat opborrelde en sluit de allesverstikkende deken van zinloosheid het geheel weer strak af. Je duikt enthousiast in het spiegelgladde meer. Brengt leven, verstoring, golven teweeg. Halverwege stokt je slag, je zinkt. De verstoring verdwijnt, de golven kalmeren en een rimpelloos meer sluit zich boven je tot een naadloze spiegel. Weg, alles weg alsof er nooit iets anders is geweest. Je kunt beter met een bierkaai vandoen hebben.

I Salari

 Niet het prachtige stabiele weer met de azuurblauwe luchten, uitnodigende ochtenden en onweerstaanbaar verleidelijke avonden waren de constante factor in de dagen die voorbij gingen maar mijn alom tegenwoordige onrust. Ik had er huis en haard voor verlaten, me weken ondergedompeld in de drukte van Rome in het voorjaar en daarna de onherbergzame stilte van Umbrië opgezocht, maar de drukte in me voelde geen behoefte om achterover te leunen. De drukte stampte als een diesel op toeren in mijn binnenste. Klaar om in beweging te komen en niet meer te stoppen. Mijn voet stond op de rem, maar hield ik nou iets tegen of joeg ik een niet te beteugelen kracht op naar een onafwendbare explosie.

 Ik stond op, pakte de trui van de kapstok, stapte naar buiten, sloot de deur en liep bergafwaarts richting het dorp. Een klein uur de tijd om mijn gedachten te laten verwaaien, voordat ze vorm hebben gekregen en de rest van de dag onder een loden last verpletteren.

 De weg slingert in ruime bochten, van huis naar gehucht het dal naar beneden. Ooit werd deze weg door de inwoners van het dal eens per maand afgelegd om inkopen te doen op de lokale markt. Toen waarschijnlijk een feestelijke aangelegenheid, de mensen in hun zondagse kleren, overal loslopende beesten, mensen die elkaar begroeten alsof ze elkaar jaren niet gezien hebben, stampvolle cafés en lange gedekte tafels om het nuttigen met het aangename te verenigen. Nu is het op de derde donderdag van de maand een trieste bedoening ter grootte van 4 kraampjes, 3 lokale producenten en een marskramer. Het café is net zo leeg als anders en het restaurant gaat pas ‘s avonds om negen uur open. Er wonen veel meer mensen in het dorp dan vroeger in het hele dal, maar boodschappen doe je op zaterdagochtend in de super 7 kilometer verderop.

 In de stilte van de middaghitte loop ik het dorp binnen. Nog niet iedereen is naar binnengevlucht voor de warmte. Ik wens de sterkeren een prettige middag en loop regelrecht naar het café. Bier! Omdat de laatste activiteit snel verdwenen zal zijn, blijf ik binnen zitten en kijk naar een stel oude mannen die elkaars aanwezigheid zwijgend op prijstellen zonder hun aandacht aan de drukte van de tv te verspillen.

 De bardame probeerde tegen beter weten in bij binnenkomst een gesprekje met me aan te knopen, maar heeft zich inmiddels achter haar kruiswoordraadsel teruggetrokken. Ik kom hier niet voor een gesprek. Ik kom hier om alleen maar niet in mijn eentje te zijn.

Vertraagd

 Het vlot niet altijd in het gewenste tempo en de dag van gisteren heeft me aardig heen en weer geslingerd. Dat was haat en liefde op hoog niveau. Ik heb het wijselijk laten bezinken. Met modder gooien is al erg "-1", zoals dat tegenwoordig heet, maar als het dan ook naar jezelf is, ben je wel helemaal -al is dat dan weer ouderwets- van lotje getikt, als je dat ten overstaande van Jan en de rest gaat doen. Beetje gaan RTL-boulevaren. Krijg de pip, svp.

 Gisteren was er één mooi moment, dat niet alleen is blijven hangen maar wat ook nog opgetekend mag worden. Na een uurtje doodgeslagen te hebben in het aan zelfoverschatting leidende dorp met regiofunctie lagen mijn winterbanden nog niet onder de auto toen ik terugkwam bij de garage. Weinig verbazingwekkend maar ik zit niet voortdurend om bevestiging te springen! De ochtend was voorzichtig omschreven niet geheel naar wens verlopen en ik wilde naar huis en snel ook.

 De ogen van de meester mesten niet alleen het varken vet! Mijn komst in de garage bracht in beweging wat een uur geleden al gebeurd had moeten zijn en binnen een half uur mocht ik mijn bak zelf winterklaar van de brug rijden. Eindelijk iets wat weliswaar te laat maar toch vlotte en dan borrelt allerlei biochemisch's in me op, rond, over ... weet ik wat en had ik geen zin om huiswaarts te keren. Een lunch leek het geschikte alternatief en er zijn daarvoor de juste gelegenheden in de buurt.

 Kwart na het middaguur is tegenwoordig in Frankrijk zelfs aan de vroege kant, maar ook na mij werd de bezetting er nauwelijks beter op. Het is een koninklijk gevoel om ergens te zitten waar drie man (helaas) in de bediening lopen en ze met z'n vieren aan de slag zijn in de keuken. Zeven mensen in de benen voor de vulling van mijn maag ... Mijn dag gloort aan de einder.

 Na een smakelijke maaltijd, aangename verzorging en tevreden innerlijk gevoel loop ik zoals gewoonlijk naar de bar voor de rekening ....  De rekening  bestond uit de getallen 666, wegrijdend uit het dorp kon ik net op tijd remmen voor een over de weg schietende zwarte kat en ineens bedacht ik me dat het de 13e was .... En toen de middag. Was ik maar in bed gebleven.

Horeca

(28/07/2009) Vanmorgen ineens het (oude) idee om ergens een café over te nemen en nu op het terras van een bar-brasserie met een ‘hors-serie’ van het tijdschrift ‘Cuisine et vins’ weer nostalgische gevoelens bij het idee van een eigen restaurant(je). Het zijn de (deel-)ideeën, die nooit uit de startblokken zijn gekomen.

1-1

(Ont)spanning

 Als je het ene gewend bent is het andere vervelend, of wennen op z'n minst. Dat geldt voor dag en nacht, rijk en arm, relaxt en gespannen maar dus ook van spanning naar ontspanning. Eindelijk gewend aan al die foute fysieke signalen en waar mogelijk voor tegenwicht of verlichting gezorgd, kun je weer opnieuw beginnen, omdat het krakkemiekerige zooitje de andere kant ophelt. Ik zal niet klagen, maar hoop toch nauwelijks verholen, dat dit proces geen 5 jaar gaat duren.

Guerrilla

 Laten we nog even in de gevechtsstrategieën blijven hangen op deze inmiddels bijna afgesloten prachtige zondag. Mistig begonnen en aansluitend fris maar zonovergoten verlopen. Verlokkend om buiten bezig te zijn en me daar ook toe laten verleiden. Het was zondag, maar toch. Beetje fikken mag geen werk heten en geen buren in de buurt om d'r over te zeuren.

 Na wat schrijfwerk en de lunch begin van de middag de vuurplek opgezocht en de vlammen in de benen gebracht. Links en rechts ligt al weken het resultaat van sporadisch snoeiwerk en maar begonnen dat op het aarzelende vuur te stapelen. Alles nat, tenminste aan de buitenkant en vooral lang en met zijtakken. Geen zin het voor het verbranden te portioneren en dus maar botweg op de brandstapel ermee. Het komt het enthousiasme van de vlammen niet tegemoet en al gauw moet toch vuurherstellend knip- en stapelwerk verricht worden.

 Al bij de de tweede verzamelronde voel ik dat het fout gaat. De details zal ik voor mezelf bewaren maar het lijf verkrampte onmiskenbaar en ondanks allerlei oefeningen, gebedel en gemarchandeer lag een compromis buiten onze mogelijkheden, die van mij en mijn lijf. Werd mij hier duidelijk gemaakt dat ik buiten de waard had gerekend? Nog stug anderhalf uur doorgedouwd en toen ik compleet als een plaat aanvoelde, ben ik ermee gekapt. Vuur laten opbranden, boel opruimen en naar binnen.

 Wat schets mijn verbazing? Geloof het of niet, mij verbaast het trouwens allang niet meer, op het moment dat de beslissing om te stoppen was genomen, ontspande het lijf, vertrokken de krampen en leek binnen een half uur of zo niks meer aan de hand. Ff gedacht om verder te gaan, maar dat wijselijk maar gelaten.

Burgeroorlog

 Mijn oren verlangen naar geluid, maar ik moet niet aan muziek denken. Ik wil dronken worden, maar het idee van alcohol maakt me misselijk. De avond tafelend kapot slaan lijkt me een genot, als ik dan wel maar niet hoef te eten. Heerlijk toeren door Europa, maar graag met chauffeur.... Volgens mij, gaat er ergens iets mis.

 Ik wil een hoop, maar zie niet zitten, wat er tegenover staat, tenminste niet wat in eerste instantie bij me opkomt. Cd's zijn er zat, ik moet alleen ff zoeken. Eten is maar een klein onderdeel van tafelen en kan heel goed in minuscule creaties. En die alcohol, ach, het vlees is zwak en het aanbod aan verleidingen wel erg groot. Blijft alleen die chauffeur .... en die is serieus. D'r valt over veel te onderhandelen, maar niet over mijn ultieme droom. Vooruitgang is inleveren en daar wil ik gewoon van af. Ooit, ooit komt die er, die auto die ik (weer) niet zelf hoef te rijden. Terug naar af, terug naar de tijd dat de vriendin een auto had en ik een motorrijbewijs.....

Doorgaan

 Soms wil ik schrijven, gewoon schrijven zoals ik ook wil lopen, gewoon lopen. De ene voet voor de andere, het ene woord na het andere. Een zichzelf stimulerende bezigheid. Voortgang. Beweging. Eenmaal aan de rol gebracht, versterkt het zichzelf .... gaat door, en door en door. Een "En ze levenden nog lang en gelukkig ..." Eenmaal de drempel overschreden, wil het niet meer terug, hoef ook niet, liever niet zelfs.

 Bewegen. Vloeien of beter stromen. Die node gemiste vanzelfsprekendheid. Woordrijgen als voortstappen, zingeving in willekeurig welke richting, weldadige uitputting, droomloze slaap.

Macaroni

 Vrijdag, visdag! De hele parochie, gemeente, heel Zuid-Limburg nam op vrijdag het door de kerk gepromote stukje vis. Iedereen behalve wij. Zeer tot mijn vader's spijt heb ik later begrepen. Hij wist hoe vis smaakte, de voor de rest was het een kwestie van niet weten en dus niet deren. Wij kregen macaroni, macaroni met ei. Het ei niet gebakken tot een mooi omelet, of als spiegel, dubbelgebakken, geklopt of als roerei zonder spek. Nee, ook niet gepocheerd of domweg gekookt. Als de deegwaren het stadium beetgaar ruimschoots waren gepasseerd, werden er een paar eieren in geklutst en het geheel dan goed door elkaar geroerd. De temperatuur van de macaroni liet de slierten eiwit en eigeel stollen en het resultaat was een zeer smakeloos ogende hap, die met suiker of maggie best te eten was.

 Het dictaat van moeder-de-vrouw. Wat de kok niet lust komt simpleweg niet op tafel. Geen sla, geen vis maar iedere dag weer soep, aardappelen, groente, vlees en een toetje. We zijn er alle vijf groot mee geworden en hoe het met die anderen 4 zit weet ik niet, maar ik kook gevarieerder maar sla ook dingen heel bewust over, namelijk dat wat me de eerste zeventien jaar van mijn leven werd voorgeschoteld.

Aandacht

 Langzaam, heel langzaam komt de machinerie weer in beweging. Het verzet verwatert, verliest de grip, die ik weer terugvind. Wat moet d'r een energie verspild worden, voordat het zinloze weer enigszins geaccepteerd kan worden. Een welkom zonder open armen met een meer dan als 'gezond' te typeren tegenzin. Een 'helaas kan het nog steeds niet anders' en meer zit er ook niet in. Een soort van beleefde aanwezigheid en deelname aan een zondagmiddag vol tantes en ooms, waar je de vorige keer al een hekel aan had en die hekel is er ondertussen niet kleiner op geworden. Stinkende sigaretten, verkeerde grapjes en de plicht aanwezig te zijn, terwijl niemand zich daar ogenschijnlijk iets van aantrekt. Sterker nog, je wordt gewoon over het hoofd gezien.

 Toen wilde ik nog gezien worden, nu niet meer. Ik wil mijn gangetje kunnen gaan en waar ik geen behoefte aan heb kunnen negeren. Kunnen negeren zonder het risico dat het ergens ooit instort. Letterlijk dan wel te verstaan, want anders is het alleen maar een kwestie van ff doorbijten en het staat er weer. Langzaam weliswaar, maar op eigen kracht. Het is een prettig soort overzichtelijkheid, die zonder de "dives down" alleen aan glans kan winnen. En dan al die overbodige bagage nog lozen ... volgens mij kan dat straks niet anders aanvoelen dan vliegen op een wolkje, roze waarschijnlijk.

Service

 Die ongevraagde service van de tegenwoordige internetbedrijven om ineens met vage redenen je password te resetten, begint me aardig mijn strot uit te hangen. Als ik een ander password wil, doe ik dat wel zelf. Laten ze zorg dragen voor een niet lekkende dijk om hun, van allerlei beveiligingen voorziene software en mij mijn dagen niet vergallen met acties, waar ik èn niet om vraag èn geen behoefte aan heb. Stelletje klojo's.

 Is dit de pesttijd van het jaar? Makelaars, belastingen en nog ook nog de sociale media die ongevraagd hun gebrek aan inzicht in de materie denken kort te sluiten over mijn rug?? Nog ff en ik flikker iedereen mijn bestaan uit die zich zonodig ongevraagd daarmee bemoeit, ongeacht wie of wat dat is. Stelletje ingebeelde nitwits.

 Het is toch gvd de omgekeerde wereld. Wil je mij als cliënt? Dan hou je bezig met wat ik wil en niet met wat in je eigen krochten rond kruipt. Makelaars zijn er zat op deze wereld en de sociale media kunnen me de pot op als puntje bij paaltje komt, dus wat werkelijke klantvriendelijkheid lijkt me op z'n plek. Alleen die belastingen ......tja, een arrogantere instelling, waar je maar moeilijk omheen komt, bestaat er niet.

Lever

"Godverdekutklote"
"Gaat ie?"
"Hel en verdoemenis"
"Heb je het naar je zin?"
"Jammer genoeg bestaat het niet!"
"Jouw zin is inderdaad moeilijk realiseerbaar."
"Waar heb jij het over?"
"Laat ik me dat nou net afvragen."
"Dat ze driedubbeldoorgehaald van het haakje mogen getrokken."
"Dat bedoel ik. "
"Waar ben jij mee bezig?"
"Ziet wie het mij vraagt."
"Ah, lazer op."
"Soms is goede raad aan mij besteed."
"Dat ze toch de tyfus krijgen."
"Voor die tijd ben ik weg."
"Stelletjes kankerlijders"
"Welke hel had je in gedachte?"
"Waar heb je het over?"
"Je valt in herhaling."
"Vallen, ja. Vanaf de Himalaya!"
"Hhhhhh ...Ppfffffffff"
"Of een reinigende ontploffing ...."
"Ik geloof het wordt tijd om te gaan."
"De wereld zou me dankbaar zijn."
"Ongetwijfeld. Heb je ff 50 euro voor me?"
"EuuH?"
"Tja, eind van de maand, hè."
"Ik kan je werkelijk niet volgen."
"Doe maar niet ook. Wil ff alleen zijn."
"Al dat godsgloeiende gedoe ..."
"Heb je ff wat centen of niet?"
"Kijk eens op mijn rug!"
"Ha, ha, nee dank je. Ik pin wel met je pas."
"Het wordt tijd dat ze hangen, al is het maar figuurlijk."
"'Tuurlijk, je hebt groot gelijk. Tot straks!"
"Wat ga jij doen?"
"Wieberen"
"Aan jou heb je ook nooit wat."

Rietje

 Het mogen wat mij betreft ook peren zijn, maar ik dacht, ik hou het bij mijn eigen soort. Slikken, hikken en dan niet stikken. Altijd weer dat moment waarop die streep ten tonele moet verschijnen. "Tot hier en niet verder", "Genoeg verneukt", "Klinkt leuk, maar waar blijven de daden??" Iedere keer weer dat irritante gedoe, dat onder het motto van jou helpen ego's gestreeld wensen te worden, zonder dat het mij concreet iets oplevert.

 Het is om te "verrekken" of in goed Nederlands "om gek van te worden". Eigenlijk voel je het al kilometers van te voren aankomen, maar krijgt er geen vat op en ineens is daar die kleine opening, die misser aan de andere kant en eindelijk kan die vinger erin en porren maar. Welk een arrogantie valt mij dan wederom ten deel .... Gelukkig heb ik de tijd gehad, dat ik me daarover verbaasde.

 Natuurlijk zou het prettig zijn als de verkoop extra ondersteund zou worden, maar -klein detail- wel aub ter meerdere eer en glorie van mijn portemonnee en niet ter vulling van allerlei gulzige beursen, die al willen vangen en slikken zonder dat een prooi aan de haak is geslagen. Lulverhaaltjes zijn prachtig voor de verkoop, maar bij mij werken die nooit. Mis gegokt, dombo. Verder? Mooi zo. No cure, no pay ..... het enige echte uitgangspunt.

Har(t/d)nekkig

Een zondag kan erg zijn, maar een maandag die op zondag lijkt, dat was nou het laatste waar ik vandaag op zat te wachten. Waar ging het mis? Vreemdgenoeg weet ik het precies. Rond een uur of half elf gezeten met een grand crême in een van de weinig aantrekkelijke kroegen, die het stadje rijk is. Gebogen over de weekendeditie van de Volkskrant, nauwelijks meer geschikt om een ochtend in onder te duiken, laat staan een weekeinde mee stuk te slaan. Maar daar heeft de omslag niks mee te maken.

 Het is de herinnering die mij de das om deed. Ergens in de periode, die ik nou net heb afgesloten als blogonderdeel, is me in een identieke setting voor het eerst de paniek naar mijn strot gevolgen. Alles in alle bescheidenheid, dus nog geen visioenen van het hiernamaals, ambulances en dagenlang zinloos verblijf op de IC. Dat moest allemaal nog komen, maar wel een ongemakkelijk gevoel met geheel verkeerde gedachtenassociaties.

 Lopend van de garage, waar ik de auto had achtergelaten omdat de schade van de koeien getaxeerd zou worden, schoot het me even door het hoofd, dat ik iets ging doen, wat ik jaren niet meer had gedaan. Ik had de plek niet als de pest gemeden, maar er nooit meer op maandagochtend een Nederlandse weekendkrant gelezen bij een koffie met melk. Dat was de kiem, toen hadden bellen moeten gaan rinkelen. Ik had op dat moment voor een andere plek of een andere activiteit kunnen kiezen. Die mogelijkheid heb ik gelijk aan de kant geschoven maar blijkbaar niet de kiem gesmoord. Ergens moet ik gedacht hebben dat het moment geschikt was voor een confrontatie. Bewust is dat echter niet gegaan, waarmee wat mij betreft het onderbewuste niet automatisch met de eer gaat strijken.

 Lezend in de weinig aantrekkelijk en nauwelijks interessante krant voelde ik mijn lijf verkrampen en ontspannen ben ik nu bijna twaalf uur later nog steeds niet. Toch was het niet het lijf maar de mallemolen die vanochtend in het hoofd is gaan te draaien, die de dag heeft laten stranden. Morgen weer nieuwe kansen.

Realiteit

 Spelen is heerlijk. Mensen op het verkeerde been zetten, aan poten zagen, spiegels voor houden en als het niet anders kan tegen muren laten lopen. Is er een aangenamere tijdspassering? Nee! En dat is volmondig. Maar, en dat 'maar' is er altijd en altijd weer, voordat je het weet, heb je jezelf bij de neus. Daar hoeven geen balletjes voor teruggespeeld te worden, hoewel dat vaak verhelderd. Als de mens als wezen iets nodig heeft is het wel reactie en dan aub niet dat tegenwoordig begrip, die etterende empathie.

 Zoals in de VK van het weekend over Ayn Rand en de gezonde irritatie van het egoïsme. Tweezijdig toegepast en uitgevoerd is egoïsme een dopingsvorm waar ze in het wielerpeleton nog nooit van hebben durven dromen. Rekening houden met de ander klinkt heel aardig, maar is zachte heelkunst, maakt stinkende wonden en wordt wonderwel algemeen omarmd. Doodknuffelen, overdrachtelijk en in werkelijkheid.

 Lullige bijkomstigheid is wel, dat je moet weten wat je wilt, waar je naar toe wilt en daar dan ook voor willen gaan. Wie doet dat? Wie leeft ipv van overleeft??

 Ik ga me niet met statistiek en ook niet met anderen bezighouden, maar ik probeer mijn leven lang al te leven en dat valt tegen, is me niet altijd in dank afgenomen en de vraag is of het me zal lukken. Ik heb met verzet, dealtjes gesloten, gebluft, stomweg gebuffeld en wil nou mijn rust, mijn rust om d'r iets mee te doen .... misschien wel opschrijven.

Buckler

 Nooit gedacht dat ik ooit een link zou kunnen maken naar iemand als Youp. Ik zal het bij een simpele benoeming laten ... het niet hebben over rechtse ballen in een linkse zak en meer van die prozaïsche vrolijkheid. Wie weet komen we elkaar ooit nog eens tegen. Maar die link dus ....

 Een kater, een alcoholloze kater, een maandagochtend zoals ik ze met regelmaat vervloek en me desondanks en/of mede daardoor steeds weer weten te overvallen. Maandag. Een nieuwe week maar erger, ook een nieuwe maand. Voornemens reanimeren, oude koeien cremeren en nieuwe bananen zoeken om te gaan.

 Het is het getij van week en weekend, glans en geploeter, in willekeurige volgorde. Ik zou groots de wereld tegemoet willen treden en verschuil me in een hoekje. Het verlangen naar waardering, wereldbreed maar slechts met die ene ander genoten. Het wringt en dat doet het op een hoop verschillende wijzen. Weer terug bij moeten, willen en kunnen. En steeds weer en meer die overtuigende zekerheid, dat een vierde factor mist.

Hobbel

 Het is weer zover. Het duurt altijd even, voordat ik het door heb. Ik hik weer ergens tegen aan, maar zie nog niet wat. Dacht eerst dat het de omschakeling na Roemanië was, toen mijn pijlen gericht op het aanrollende winterseizoen en ook  mijn slepende aanwezigheid op deze plek aan een nadere inspectie onderworpen. Geen van alle is het, niet op een bepalende manier, zelfs niet bij vereende krachten.

 Wat is het dat me belemmerd, vertraagd, laat afwachten. Waarom steeds die eindeloos lijkende, schurende en slepende aanloop? Waarom niet een keer een helder en duidelijke richtingaanwijzer? Links, rechts of rechtdoor, wat maakt het mij uit, maar wel met een duidelijk vermeld doel en de nog te overbruggen afstand. Eindelijk weten waarvoor je wat doet. Lijkt me een genot, altijd al gevonden. Huis, haard, tuin, toekomst. Plek, mens, bezigheid, perspectief.

 Als ik mijn oprijlaan afrij kan ik vier dingen doen: links, rechts, stilstaan of achteruit. De wereld, niks of mijn leven. Stilstaan is het niet maar zowel in mijn leven als in de wereld is er alleen onrust. Lauw, koud, kouder, ijskoud. Ik draai en denk, zoek en zwenk, voel en vertrek overal en nergens. Het is een vervelende toestand en is tot op heden steeds weer in stilte verdwenen. Laten de omstandigheden nu eindelijk kleur bekennen en kiezen, dan kan ik verder zonder dat vervelende onbevredigde gevoel.

2009

 Het gif moest er natuurlijk ooit eens uit en in 2009 is die puist opengebarsten. Ik ben toen voor mijn directe omgeving vast geen aangenaam gezelschap geweest, terwijl daar anders natuurlijk niks verkeerds over valt te zeggen. Als ik de bui weer voelde hangen, trok ik me bovendien meestal terug en dat doe ik nog steeds en is wat ik nu met de herinneringen ga doen. Ik ga de boel afsluiten. Het is tijd voor de welbekende punt achter dat deel van mijn leven. Het is mooi geweest, we hebben genoeg lelijkheid gehad. Het was een mooie dag ervoor gisteren. Een portie symboliek kan nooit kwaad. We laten de zielen rusten. Niet alleen Yoland maar alles wat in de daaraan voorafgaande jaren meegebouwd heeft aan een apotheose zonder pracht of praal. En ook de naweeën bezemen we retour achter de punt. We knippen de navelstreng door en laten de periode gaan, los.

 Onwillekeurig verzeil je in de verkeerde terminologie. Niks mis mee, het zou hooguit een verkeerde indruk kunnen wekken. Dit heeft niks met het universum of spiritueel te maken, dit is gewoon rechttoe-rechtaan leven. Verwerkt is verwerkt, herkauwt en alles. Meer dan stront kun je er niet van maken. Je kunt eeuwig blijven kauwen op een kauwgum maar smaak heeft ie na een paar uur al niet meer. Dus dit was het. Een beetje plompverloren -ook voor mij- en vanaf nu enkel nog de realiteit.

Koeien

(11/07/2009) Bijzonder telefoongesprek! Ben er effe stil van. Een terugblik op een leven en dit keer niet het mijne maar eentje die daar dichtbij haar weg heeft gezocht en dus blijkbaar gevonden. Resultaat?

a. (familietrekje) er komt een moment waarop je moet beseffen dat je niet alles zelf kunt maken, invullen of bepalen,
b. een barst dwars door het nageslacht,
c. mannen hebben de naam, maar vrouwen kunnen het beter: ijskoud zijn.

 Boem! In feite kan ik de (psycho-) analyse nu definitief laten zitten. De waarschijnlijke uitkomst is me nu in grove lijnen aangereikt.
Bizar!
Overal steeds weer de dingen als gevoeligheid, creativiteit, afschermen kwetsbaarheid ….. Hoe oud moet je worden om toe te kunnen geven aan wat in aanleg in je aanwezig is? Of moet ik zeggen, op welke leeftijd moet je zijn om erachter te komen, dat je een leven heb geleid, dat niet in overeenstemming is met de innerlijke fundamenten?? Dat klinkt wel erg vies.

 Hier zit iets! Hier, in dit verhaal verbergt zich een kern of misschien wel de hele waarheid. Ik heb heel bewust en vroeg in mijn leven voor een bepaalde levenswijze gekozen. Ik heb snel begrepen wat mijn mogelijkheden waren binnen het bestaande kader en heb het nest verlaten direct toen het kon. Ik heb het me daarna niet makkelijk gemaakt in mijn leven en in Frankrijk altijd het idee gehad, dat alle lijnen eindelijk bij elkaar kwamen. Vandaar dat gevoel om eindelijk ‘thuis’ te zijn! En toen is alles in elkaar gestort.

 Het is niet alleen de vormgeving van een nieuw alledaagse bestaan wat op me af komt. Het is het restaureren van een zorgvuldig opgebouwd en met zorg en geduld ten uitvoer gebracht levensplan of het kiezen voor een compleet blanco herstart, wat me de stuipen op het lijf jaagt. En dat alles in een duidelijk krapper kader, want ik die helft heb ik al een eind achter me gelaten ……

 Ben ik teleurgesteld in het leven? Een vraag, die in de loop van de dag in me naar boven kwam. Teleurgesteld?! Ja, ik denk, dat je dat wel kunt zeggen. Wat kan ik daarmee, met dit besef? Ik ben daarbij bovenal teleurgesteld in Yoland en dat meervoudig. Om te beginnen dat ze onze droom heeft afgebroken, verder omdat ze mij wilde lozen in haar chaotische zoektocht naar de zingeving in haar leven en tenslotte omdat ze “er tussenuit is geknepen” en mij achter gelaten heeft met de door haar veroorzaakte puinhoop. Van dat laatste mag ik wel zeggen, dat ik daarom in feite kwaad op haar ben of in elk geval ben geworden in de afgelopen anderhalf jaar. Die hele ellende met Thierry alleen door haar blinde haast …….. en dat na al de energie en creativiteit, die erin was gestoken om precies die situatie te voorkomen!

 Het is allemaal zo zinloos, dat teleurgesteld zijn maar ook de kwaadheid en toch ben ik het en wat doe je er aan? Zijn dat (een deel van) de emoties die door mijn lijf & geest razen zonder een uitgang te vinden? Stel dat dat zo is, waarom voel ik dan geen opluchting bij dit zoveelste inzicht?? Hoe werkt dat? Hoe zorgen inzichten voor het lenigen van bestaande pijnen, het opheffen van verkrampingen of meer mentale blokkades??

Plannen

 Laat ik de maand goed beginnen en me niet tot het minimum beperken. Eén moet, twee mag, drie is extra en vier is overdreven en persoonlijk gezien zijn er vele vormen van overdrijving waar ik weinig problemen mee heb. Zolang Freek er niet bij betrokken is of te pas en te onpas geschermd wordt met "leuk en gezellig", kan er weinig mis. Nee, ik ga vandaag op deze blog niet de dag van gisteren herhalen. Het was een hoop getwog en het had slechter gekund maar ook vele malen beter. Die blog verdient extra aandacht en dat geldt voor bepaalde facetten op deze plaats ook.

 De proeftijd heb ik bijna achter me. Het jaar dat ik me had gegeven is haast voorbij. Het blog is veranderd, ook mijn leven heeft een draai gemaakt. Maar ...  Een maar is er altijd, ik zou het kunnen ontkennen maar waarom? De diverse aanleidingen voor de abrupte switch eind 2011 zijn niet de wereld uit geholpen, voor geen centimeter. Ik zit hier nog steeds en geniet mijn eigen gezelschap. Ik kan er beter mee overweg of ben verder afgestompt. Alles went en als ik iets niet wilde, was het wennen aan deze omstandigheden.

 Hier zijn zachte heelmeesters aan het werk en alhoewel pijn niet mijn voorkeur heeft, hou ik van snelle, doeltreffende veranderingen. Niet dit gesleep en het beste ergens van maken waar niks goeds meer inzit. Dit is vies, dit is etter, dit is erger.

November

 Troosteloos weer op een trieste dag. Frankrijk ligt weer plat op de supermarkten na. De chrysanten komen vandaag geen water te kort, hoewel ik vrees dat menig iemand de gang naar het kerkhof zal uitstellen. Hoe was het ook weer? Vandaag voor alle zielen en morgen zijn het allemaal heiligen? Gezien mijn achtergrond zou ik me moeten schamen, maar de zin van deze dagen is me altijd ontgaan. Het was een goede gelegenheid om de graven een grote beurt te geven en de verdroogde planten te vervangen. Maar dat dan met de winter voor de deur heb ik altijd een planningsmisser gevonden. Het blijft voorlopig bladeren vegen en zelfs een karrevracht chrysanten en winterviolen doet geen afbreuk aan het nare, kale, winterse aanzicht van een hutje-mutje kerkhof. Mij zien ze in de lente weer.

Gloren

 (10/07/2009) Zoals gezegd de onrust vannacht redelijk kunnen relativeren, niet in de verleiding gekomen voor het nemen van kalmeringsmiddelen en zelfs mijn bed niet uit geweest. Een beetje tegen mezelf aangeluld en niet persé willen ontspannen maar me gewoon omgedraaid om te slapen.

 Ik moet niet te vroeg en/of te hard roepen, de praktijk heeft geleerd, dat alle oplevingen tot op heden snel afgestraft werden met een terugval, maar ik heb het idee, dat ik wat afstandelijker en losser met mijn situatie kan omgaan, in staat ben tot iets meer zelfdiscipline. Ik zie tekenen van normalisatie. Daarmee zijn onrust noch zenuwen verdwenen en de laatste paniekaanval zal ik ook wel niet gehad hebben, maar ik heb het idee, dat de hele toestand mijn leven ietsje minder beheerst, waardoor wat gaatjes ontstaan in de donkere ellende en de vrolijke schittering van het licht, de zon kan doordringen in mijn dagelijkse doen en laten.

 Positief blijven en zoals vanmorgen gewoon trots zijn op de derde dag zonder kalmeringsmiddel en een nacht die niet ideaal maar ook niet hopeloos slecht was. Zo meteen een rondje met de honden, dan hier binnen nog wat doen en daarna H2 (en liefst ook het pleintje) in orde maken, dan hebben we dat gehad. Daarna zie ik verder, voor vandaag misschien niks verplichts meer maar morgen gaat het dan verder o.a. met de terrassen en de doorlaat van het meer.

 Vooral kalm aan, tevreden zijn met kleine stapjes, niet in een week willen inhalen wat in anderhalf jaar verloren is gegaan en het allerbelangrijkste van alles is: bezig blijven, bezig blijven en nog eens bezig blijven.

Stap

 (30/06/2009) Graf af!!

 De eerste horde sinds Yoland’s dood, die nu definitief is genomen. Gisteren al even naar het graf gaan kijken. Alles behalve de beelden was aanwezig. Het bedoelde effect van een soort lijst met daarin een afbeelding is gelukt. Nu heeft Yoland “voor eeuwig” haar eigen lijst, is Yoland ingelijst voor de “eeuwigheid”.

 Het is geen graf van dertien-in-een-dozijn geworden, geen plek die over 30 jaar blindelings geruimd zal worden. Ik ben tevreden, als je zoiets kunt zeggen. De honden op het graf gaven een goed gevoel. Hun aanwezigheid, al is het maar in steen, gaf me direct het gevoel, dat ik Yoland nu met een geruster hart alleen kan laten, als ik niet in Utrecht ben. Hun waakfunctie namen ze als vanzelfsprekend over. Het geheel is evenwichtig en naar wens.

 Gisteren bij het eerste bezoek ben ik rustig gebleven en vandaag ging het ook goed. Misschien mag ik zelfs spreken van ‘rustiger!’ Hoewel ik voorzichtig moet zijn, kan ik misschien wel stellen dat een last, de eerste last van mijn schouders is gevallen.

 De volgende ochtend: BINGO!! Paniekaanval! Kort maar van een overweldigende heftigheid. Ik was even overtuigd van mijn einde, hart, etc. Ik had net iets minder snel alarm moeten slaan, dan had ik doorgehad, dat het ‘slechts’ paniek was. Toen was de mallemolen echter al (door mij) in werking gezet. Receptie, ambulance (die niet is gekomen) en een dokter, die in een haast onwennig gestuntel ahv bloeddruk, hartslag en medicijnen constateerde, dat het zeer waarschijnlijk niet levensbedreigend was. Is het nou de spanning of de ontspanning die de hele ongein triggert??

Onkruid

 ... vergaat niet.

Weer

 Je moet nooit iets met 'ik' beginnen, maar toch: Ik word gek van mezelf. Nu wil dat mensen in mijn buurt nog weleens ontglippen als ze met mij te maken hebben. Geeft niks, vond ik altijd, vergissen is tenslotte menselijk. Van mezelf heb ik dat echter nog niet zolang en ik moet zeggen het bevalt voor geen meter. Al de actieve mechanismen of het ontbreken ervan ... op dagen als vandaag zou ik kunnen gillen. Hoelang zou het duren, voordat iemand komt kijken wat er aan de hand is?? Krijg je die ongewenste bemoeizucht er nog bij ook. Nee, merci. Ik doe het wel in gepaste stilte en bonk wat tegen muren.

 De tijd van het jaar, weer die winter, nog steeds op deze plek. Mijn onvoorspelbare fysiek en nog hopelozere schommelingen in het mentale schuitje.  En dat alles verweven tot een onontwarbare kluwen, waar, als je ergens aan begint te trekken op de meeste onvoorspelbare plekken de raarste dingen gebeuren. Vermoeiende, ontmoedigend ..... precies: om gek van te worden.

Snotteren

 Nou, dat is een spetterende entree van het winterseizoen. In minder dan 24 uur 15º lagere temperaturen, vorst aan de grond en een stevige bries uit het Noordwesten en ik loop te snotteren alsof ik op alle tochtige hoekjes tegelijk heb staan zoenen. Krijg je, ben gisteren in Limoges en een paar overvolle warenhuizen geweest. Wordt weer zaak de mensheid te mijden. Geen mensen betekent geen bacillen en dus geen gesnotter, verkoudheid of erger.

 Het wekelijkse uitstapje naar de supermarkt weer strak plannen op zaterdag tussen een en twee. Behalve dat je dan een hoop ziektekiemen uit de weg gaat, schiet het ook nog eens lekker op. Het gevaarlijkste zijn echter de bezoekjes aan de huisarts. Uren zitten wachten in een bedompte, slecht geventileerde en oververwarmde veel te kleine wachtkamer. Dat is spelen met je leven! Je kunt beter van 39 km naar beneden duiken, dat is qua gevaar zoiets als een driewieler met extra steunwieltjes. Het eerst volgende bezoek staat begin december op het programma en dan maar mooi een afspraak maken. Daarna is het begin maart, dan hebben we het ergste alweer gehad.

 Winter, seizoenen in feite niks op tegen, integendeel zelfs, maar je zou ze soms ook moeten kunnen overslaan. Drie maanden Mallorca? Zou goed zijn voor mijn Duits.

Kringloop

 (26/06/2009) Deze plek is het niet. Dat is duidelijk. Toch zal ik hier nog een tijdje zitten. Ook dat is duidelijk. Hoe is het nu mogelijk om de tijd, die ik hier nog zal zijn op zo’n manier in te vullen, dat ik het meer naar mijn zin heb dan in de afgelopen maanden het geval is geweest? Ligt het werkelijk alleen aan de fysieke ongemakken, dat ik zo moeilijk kan genieten en bezig zijn? Of ligt het toch een niveau dieper, bij mezelf en schuif ik meer of minder onbewust het fysieke element naar voren?

 Heeft het wel zin om met al dat soort zaken bezig te zijn en is het niet veel belangrijker om me te concentreren op concrete bezigheden, die me voldoening en waar mogelijk zelfs plezier verschaffen? Gewoon iets maken, iets doen, iets ordenen. Maakt niet uit wat als het me maar een goed gevoel geeft op het moment van bezig zijn, als het effe kan ook achteraf en het zou helemaal perfect zijn als dat goed gevoel er ook in de aanloop, de keuze voor de activiteit zou zijn.

 Dat laatste is net het element wat momenteel zo node gemist wordt. Meestal moet ik me ergens toe zetten, maar als ik eenmaal bezig ben, loopt het vanzelf of heb ik er gewoon lol in. Het gaat dus om die eerst stap, de aanloop, de start aantrekkelijker te maken…… Hoe doe ik dat? Het beloningsidee? Heb ik al geprobeerd! Uitstellen tot het laatste moment? Doe ik met enige regelmaat!

 Het komt weer terug op het feit, dat ik mijn genot hier niet uit mooi bijgehouden grasrandjes haal, maar uit het feit dat anderen het weten te waarderen…. En als ik nu wel kijk naar wat me genot oplevert, waar kom ik dan uit?

Zeulen

 (23/06/2009) Dankzij de fles wijn een goede nacht gehad. Goed wakker geworden en direct daarna overvallen door wat allemaal nog moet hier ter plekke, de hopeloosheid van de verkoop, etc. etc. Daarbij een licht gevoel in mijn hoofd, wat draaierig voor mijn ogen en gezenuw in mijn maag. In een paar minuten tijd is het weldadige effect van de goede nacht omzeep geholpen. Ik moet, echt moeten (!), me zo dwingen om naar buiten en aan de slag te gaan, want anders verknal ik de hele verdere week en volgende week erbij, die nu al een wat wezenloos gevoel oplevert, als ik er aan denk.

 Ik ga heel dicht voorbij aan het randje van opgeven en het niet meer zien zitten. De verleiding om er aan toe te geven is groot. Op een haar na is alles me gewoon teveel, even veel te veel.

 De afgelopen weken is het besef steeds duidelijker geworden, dat ik in feite helemaal niet weet, waar ik met mezelf aan toe ben; wat ik wil, waar ik heen wil en bovendien wat mijn kansen zijn om dit hele gedoe op een enigszins bevredigende manier af te sluiten. Dit gaat meer, nog meer geld kosten dan wat ik nu al bereid ben in te leveren. Een weinig vrolijk stemmende gedachte.

 Een dag die maar niet wil. Met ontspannen tot twee keer toe in een situatie van weldadige rust gekomen zonder gelijk op hol te slaan. Echt prettig was het gevoel niet en ik snap maar niet waarom dat zo is. Ben ik eindelijk helemaal rustig en ontspannen, schiet ik daardoor weer in de stress als ik niet uitkijk.
 Een ander fenomeen is mijn buik die sinds het begin van de middag weer ‘verstopt’ aan voelt, langzaam dichtslibt. Waar komt het door? Hoe kan ik het voorkomen? En als dat niet lukt…. Hoe kan ik het verhelpen??
 En als we dan toch bezig zijn: het leven is zo leeg in mijn eentje… Waarom ben ik niet in staat daar meer vorm en inhoud aan te geven?? Waarom zegt het me zo weinig, als ik hier de boel op orde probeer te houden? Ik heb dat toch jaren met plezier gedaan! Waarom is daar niet nog iets van terug te vinden en als stimulans voor mijn motivatie te gebruiken??

 Wat een genot moet het zijn als de vooruitzichten ineens zouden verbeteren en concreet ingevuld zouden worden. Het vooruitzicht om deze plek van mijn bagagedrager te kunnen verwijderen is onbeschrijfelijk aantrekkelijk. De stimulans die daarvan zou uitgaan, kan ik nu alleen met jubelende termen omschrijven.: Vrijheid! Vrijheid! Vrijheid!

Koeien

 Gisteravond was het weer een keer zover. Ik sta in de keuken en kijk naar buiten het donker in. Het zal een uur of negen zijn geweest en buiten zat een miauwende kat te wachten op de portier. Ik laat de kat naar binnen en kijk nog een keer naar buiten, daar was wat wat er niet hoorde. In tweede instantie zag ik een koe aan het einde van het bordes staan en ietsje verder weg kwam een tweede exemplaar uit de nacht te voorschijn. Prachtig gezicht die zwart-wit beesten in de nacht, maar godvernondesju niet hier voor mijn deur!!

 Boer opgebeld, die alleen reageerde met "C'est impossible". Hem toch maar in de benen gevloekte en een half uur later of zo waren er niet alleen koeien maar ook stemmen in de nacht. Dat wordt weer kapotgetrapt grasveld nivelleren en koeienvlaaien verwijderen, schoot door me heen.

 Daar wonderwel niet verder bij stilgestaan tot ik vanochtend weg wilde met de auto. Van verre was te zien, dat de koeien aan de auto's hadden gezeten. Vuiligheid is soms handig. Nog niks aan het handje, maar bij de auto zelf waren niet alleen lange en diepe krassen te zien maar ook deuken .... Ik was zo laaiend, dat het zenuwstelsel niet in staat was, d'r een vorm aan te geven en me verder uiterlijk onbewogen liet. Weer de telefoon gepakt en tegen het antwoordapparaat gezegd dat meneer de boer as de sodemieter moest verschijnen. Ik wacht. Het zal wel na lunchtijd worden.

 Nog een geluk dat de grootste schade aan de nieuwste auto is. Of de verzekering de andere nog het repareren waard vind, is maar de vraag. Raar eigenlijk, want dan is het net alsof je kapot mag maken, wat verzekeringstechnisch zijn tijd heeft gehad.....

Voitures

 Noem het verveling of voor de fanfare uitlopen, maar de afgelopen tijd een beetje omgezien naar andere vervoersmogelijkheden. Iets robuuster en waar mogelijk hetzelfde comfort. Hoewel ik de Maybach links heb laten liggen, omdat dit merk vanaf volgend jaar enkel nog in opdracht bouwt, heb je toch snel een waaier aan mogelijkheden tussen de merken en per merk in de vele verschillende klassen.

 Om niet direct het spoor bijster te raken op merk/type niveau eerst enig huiswerk verricht en op een zestal mogelijkheden uitgekomen. BMW X3 (Naam), Volvo XC60 (Test), Land Rover Evoque (Uiterlijk), VW Tiguan (Degelijkheid), Skoda Yeti (Prijs) en een Dacia Duster (Basic). Het rijtje is globaal aflopend qua prijs en eindigt met de topversie van Dacia op iets van 22.000 euro naar Nederlandse prijzen.

 Ik heb niet zo'n haast als al die verkopers, die je direct tot een testrit willen verleiden en schermen met lange wachttijden van 4 maanden, terwijl 3 toch al snel standaard blijkt bij het huidige voorraadbeheer. Maar hoewel het naar mijn idee allemaal veel en afhankelijk van de keuze hooguit meer geld is, kreeg ik bij de eerste drie kandidaten dikke full color brochures met dunnere maar in dezelfde stijl uitgevoerde prijslijsten en bij de laatste drie alleen wat A4-tjes in zwart-wit laserprint en dat enkel van het gewenste type. Dat was -behalve een wereld van verschil- dan een beetje gokken. Gelukkig is de rest op Internet te vinden. Ik ga dat allemaal eens rustig laten gisten.

Statistiek

 "Knikkers" in minder dan 12 uur bovenaan de lijst van meest bezochte stukjes ..... is maar weer eens bewezen: Sex werkt!! Zelfs heule kleine beetjes.

Knikkers

Een jaar geleden leek het roze in mijn leven te dagen. Nog steeds wringt het, dat alles net voor O&N op een voor mij onbegrijpelijke manier oploste in het niets. Misschien is de verklaring er wel, maar dan snap ik nog steeds niet waarom daar niks mee is gedaan. Geen aankaarten, geen gesprek, enkel constateren en concluderen.

 De verleiding blijft aanwezig om er achter aan te gaan, maar dat is niet aan mij. En gelukkig weet ik me daar aan te houden. Ik heb me open opgesteld en niet moeilijk gedaan over mijn mogelijkheden. Het was niet ik, die niet in de gaten had, waar hij mee bezig was. Het is verwonderlijk om te zien, want daar heeft het ergens in gezeten, dat mensen situaties blijven opzoeken, die ze in feite niet aankunnen. Iedere keer weer ergens aan beginnen, waarvan ze weten dat ze (mogelijkerwijs) niet met de consequenties kunnen omgaan. Maar wat heb je aan een "Mea Culpa"? Ach, laat gaan, gaan laten Kaspar!!

 Hoe gaat dat de volgende keer? Want die komt natuurlijk een keer. Bestaan ze, vrouwen die niet het idee hebben, dat het verleden hen het recht geeft op allerlei voorrechten of een voorkeursbehandeling? Het slaat dan vast door naar de andere kant, naar een overmaat aan bescheidenheid. Het idee alleen al. Grrrr.

 Waarom niet gewoon iemand waar ik blij mee kan zijn? Iemand die blij is met mijn aanwezigheid, mij mist als ik er niet ben, gewoon bij me wil zijn en van de simpele dingen in het leven weet en wil genieten, die wil zoenen en tegen me aan wil kruipen .... altijd en niet alleen als het haar uitkomt.

 In dat hele relatie-gedoe op latere leeftijd zit een worm. Een mechanisme van alles houden wat je hebt en nog meer willen krijgen ook. Volgens mij weten een hoop mensen wel dat ze iets missen maar niet (meer) wat. Ze schuiven hun leven op de bovenste trede van het podium en willen naast respect en bevestiging nog het een en ander maar zijn daar woord en inhoud voor/van vergeten.

 Je wilt iets samen en zult daar dus beiden voor open moeten staan en aan willen werken of je zoekt enkel een soort van fan met meer of minder kritische "Ja-knik"-capaciteiten en nog wat bijkomende vaardigheden op klus-, praat- en neukvlak. Zo'n speeltje als Madonna doet. Dat is het niet. Niet alleen voor mij niet, maar sowieso niet.

Afgerond?

 Het klinkt als een klok. Terug bij het punt van vertrek. De cirkel lijkt gesloten en een grote punt lijkt op z'n plaats. "Lijkt" en meer ook niet. Ik zou er voor kunnen kiezen, zoals ik voor oneindig veel andere mogelijkheden zou kunnen kiezen, waarvan de simpelste een overdosis bètablockers is. Altijd onder handbereik gehad en nooit in de verleiding gekomen, tenminste niet echt. Maar het zou in alle opzichten de makkelijkste weg zijn. Ieder andere mogelijkheid brengt nieuwe keuzes, teleurstellingen, wachten, herhaling, veranderingen en veel meer met zich mee. Het maakt me allemaal niks uit. Het enige wat voor mij telt en een grote punt achter deze fase van dit verhaal waardig zou zijn, is het vertrek van hier. Maar niet zomaar. Een vertrek met opgeheven hoofd en niet met de staart tussen de benen.

 Ik ben genoeg verneukt in mijn leven. Misschien niet eens zo frequent en vast niet voldoende vaak voor een vermelding in het Bierboek, maar genoeg. Meestal door de omstandigheden maar ook door mijn soortgenoten en ik heb een streep getrokken. Hier gaat niemand verder, behalve ik, over die streep in de door mij gewenste richting. Laat mens en omstandigheden dat nou eindelijk eens willen inzien. Onderhandelen is er niet bij. Het is slikken of stikken en ditmaal niet voor mij.

Lustrum

 Vijf jaar geleden zat ik volkomen verdwaasd op een traptree en was de kermis van het begrafenisondernemen begonnen. Lichtelijke farmaceutisch verdoofd gaf ik antwoord op vragen zonder ook maar een fractie van een seconde na te denken. Blijkbaar weet je sommige dingen zonder er ooit concreet mee bezig te zijn geweest. Dat beslissen en doen alsof je niet beter weet, heeft bijna twee weken voortgeduurd door de afscheidsplechtigheden in Frankrijk èn Nederland.

 Niet dat ik achteraf geen dingen anders gedaan zouden hebben. Zeker weten zelfs, maar het zou per saldo weinig aan het geheel veranderen. De invloed van anderen zou ik bij een herhaling, die er gelukkig nooit komt, direct van begin af aan de kop indrukken. De manier waarop anderen het leed denken te kunnen claimen en daarbij bijna over lijken gaan..... Een beetje morbide maar behalve toepasselijk ook erg dichtbij de toemalige werkelijkheid.

 Vijf jaar waarvan ik er ruim vier heb lopen worstelen met het terug in banen leiden van mijn leven. In feite nog steeds bezig ben omdat het vertrek van hier in mijn optiek erbij hoort. Rouwen is daar een onderdeel van geweest. Onhelder wanneer het precies is begonnen, in elk geval ruim voor het overlijden maar dat heeft hier verder weinig te zoeken, en ergens zonder klinkende uitsmijter uit mijn bestaan verdwenen. Anders is het verlopen met de consequenties van besluiten, fouten en gebeurtenissen waarin Yoland's dood een niet onbelangrijke schakel is gweest, maar toch ook weer niet meer dan een schakel.

 Omstandigheden zijn een hardnekkig tegenstander. Zelden ergens mijn tanden zò op stuk gebeten als op de cocktail die me in 2006/7 werd ingeschonken. Ja, dat is vloeibaar  en toch!! Murphy's law heeft zich ten volle kunnen uitleven en het Peter Principle bleek ook buiten carrièrepaden van toepassing. Fysiek en mentaal door de wringer gehaald en ten lange leste weer terug het leven ingetrapt. Tenminste .... ergens moet het d'r toch 'ns een keertje van komen. Lijkt me zo.Toch? Niet dan? Nou dan! Schiet 'ns op!!

Routines

 There we go again! Where to? No idea, just go on!

 Hup aan den afwas, zooi ruimen en de laatste zomerharen van kat en hond bijeen vegen. De diepere zin van het leven, het eindeloos onnut bezig zijn. "Tuutuutuut", uit de weg, aan de kant, zolang als ik niet iedere vijf jaar de ramen zeem, is niks aan de hand.

 Alles went net zo hard als het op den duur gaat vervelen, ook jezelf steeds weer aan je eigen haren uit de strontzooi trekken. En misschien doe je, afhankelijk van de blik die je erop werpt, in je leven eigenlijk weinig anders. Het enige wat verschilt, is het kader waarin het gebeurd.

 In de afgelopen jaren is veel, misschien teveel tijd voor reflectie geweest. Te weinig afleiding, teveel kringetjes, steeds weer om de ongewenste brei heen. Het heeft met luxe en ouder worden te maken, met onafhankelijkheid en ongebondenheid. Bij een strijd om het naakte bestaan, had ik niet de tijd gehad om op het toetsenbord te verspillen. Met anderen om me heen was het delen en vermenigvuldigen geweest.... Heerlijk, zelfs de conclusies vallen in herhaling.

 En zo boksen we ons iedere dag weer een stukje terug op deze plek, iedere keer weer als ik weg ben geweest en zolang als ik hier blijf zitten, in het volle besef dat het anders van elders straks vast ook niet alles zal zijn.

Mense(n)lijk

 Het is anders en toch hetzelfde. Het is afgezwakt, maar nog steeds herkenbaar. De onwil en afkeer hebben misschien aan overheersing verloren maar aan initiatief dodend resultaat nauwelijks ingeboet. Had ik een bankje aan de weg, ik zou er op zitten en de zelden passerende auto's nakijken. Een goeie week thuis en langzaam maar gestaag heeft een gevoel van doelloosheid en verloren-zijn zich breed gemaakt in mijn bestaan. Het heeft iets onvermijdelijks. Onaangenaam maar helaas niet te voorkomen. Je weet dat er klappen gaan vallen en zet je alvast schrap. Je wilt anders maar ziet geen mogelijkheden. Geen stem die je met "Hier links en na 200 meter scherp naar rechts" de weg wijst. Hier moet je nog kaart kunnen lezen, het kompas weten te hanteren en vooral blijven proberen.

 Terug naar af en weer verder. De tijd van drie vooruit en twee terug ligt gelukkig achter me. De omwegen zijn wijdser. Het uitgangspunt is nog steeds hetzelfde. Hoop blijft de aandrijvende kracht. Hoe zou O&N zijn dit jaar? Het schoot gisteren voor het eerst door mijn hoofd. Nog tien weken te gaan. Tien weken om het jaar die draai aan mijn leven te laten geven, die alles zou veranderen. Zou ik iets boeken in Biarritz? Sluit ik dan een cirkel of daag ik het (nood)lot uit? Ik wil, dat het eindelijk afgelopen is. Ik wil eindelijk resultaat zien, beweging, verandering en dat zonder dat ik voor Sinterklaas moet spelen. Of Kerstman.

 Nog een paar dagen en dan is het vijf jaar geleden dat Yoland plotsklap uit mijn leven is verdwenen, ruim zes-en-een-half jaar geleden dat een streep onder het leven op deze plek werd getrokken en dertien jaar en een paar weken dat ik in Frankrijk leef. Het is tijd voor verandering. Definitief. Definitief tijd voor een definitieve verandering.

Tijd

 De dagen, weken, momenten glijden door mijn handen. Heel platgetrapt zou ik nou kunnen stellen, dat de tijd snel of zelfs sneller gaat. Maar dat is onzin. Ik heb er minder grip op. Ik vul ze minder op, buit ze minder uit. Minder hunkering, minder verlangen, of net meer maar anders. Eerst wilde je ergens komen en nu is vasthouden het adagio. Ook zonder dat je iets wilt, doet of moet gaat de tijd voorbij. Ogenschijnlijk sneaky maar op de keper beschouwd gewoon zoals het al decennia, eeuwen en in grootsere eenheden verloopt. De basis is de seconde. Iedere seconde weer. Stug doortikkend. De vormgegeven veroudering. Ergens is de behoefte ontstaan dat te registreren cq te volgen.

 Ooit kon het niet snel genoeg en nu probeer je te remmen, beide is zinloos. Eeuwig bestaan is in feite volstrekt onmogelijk, omdat het veronderstelt dat steeds iets nieuws ontstaat en niks terugkeert. Dat er steeds iets gegeven wordt en nooit genomen. Dat het universum en het leven een eindeloos pruttelende bron zou zijn, die uit niets iets weet te produceren. Ooit is in een enorme braakbui (mogelijkwijs) het hele universum uit het ogenschijnlijke niks gekomen, maar de aansluitend overal en nergens fungerende kringlopen wijzen in feite voortdurend op de eindigheid en beperktheid van de middelen. Leven, materie, lucht, energie .... geef het een naampie, het komt ergens vandaan en gaat ergens heen, vaak terug naar de oorsprong ongeacht de transformaties die tussentijds de revue passeren.

 Op die kringlopen en evenwichten kun je in alle rust een klokje loslaten, maar hoe mooi en tegenwoordig vooral duur die dingen ook zijn, het verandert niks. Ik heb net vandaag een erfstuk van mijn vader weggebracht om schoongemaakt danwel gerepareerd te worden. Klokje met een datum van 1926, misschien al eerder ontstaan en in elk geval later in de familie gekomen. Ik wil dat het tikt, daar is het voor gemaakt en als het dat weer doet, kijk ik er met een gerust hart zo weinig mogelijk naar.

Mensen

 Dat dit pseudo-apenvolkje een raar ras is, heb ik op deze plek al vaker geventileerd en het moet me van het hart, dat ik enkel en alleen iedere keer weer types tref die mijn inschatting in deze gretig onderstrepen. Zo ook de Britse meneer die een aantal jaren geleden bijna deze plek gekocht had en nu zo vriendelijk is om bij het vinden van een geschikte koper mee te werken. Lijkt vreemder dan het is, maar die meneer is makelaar en een groot deel van de potentiële markt blijft in deze streek toch die grauwgrijze, kraak- en smaakloze hap aan de andere kant van het kanaal. Mag hopen dat ze geen Nederlands kunnen lezen, hoewel het betreden van mijn wereld ieders eigen risico is en niet op mijn bord kan worden geschoven.

 Een symphatiek iemand die overal wel zijn weg vindt en het in gezelschap nooit aan gehoor zal ontbreken. Nu heb ik het niet zo op gezelschappen en houden mijn oren erg veel van rust en stilte. Hier is dat in overvloed aanwezig en kan ik mijn oren in volle teugen laten genieten van het niets. Op andere plekken is het een kwestie van afsluiten om te overleven, maar ook daarin heb ik zonder problemen mijn weg gevonden in bars, café's en disco's en zelfs in restaurants waar het rumoer van de drukte een normaal gesprek - en dan bedoel ik geen zelfbevredigende monoloog- onmogelijk maakt. Enkel thuis werkt onderhoudend tafelen of op een plek die zo duur (of slecht) is dat slechts een deel van de tafels is bezet en dan niet vanwege het keukenpersoneel het verslag van een rugby game door de speakers schalt. A ja, het verleden, het lijkt wel geschiedenis.

 Ik denk, dat ik in deze zaken te doelgericht ben. Mijn interesse was het stimuleren van de verkoop, daar afspraken over te maken, contacten te leggen en gaan met die banaan, om verder dat te doen waar mijn voorkeur ligt en dat is niet een beetje meanderend lullen over heden en verleden, doorspekt met autodropwijsheden en gewichtige jaartallen. Hij heeft een hoop te vertellen, doet dat ook aardig, heeft zeker geen leven geleid dat over rozen ging hoewel hij ook weer niet Job naar de kroon heeft gestoken. Maar ..... maar daar lag mijn interesse niet. Wie het ook is, ik of hij, maar de mens is best raar.