Het is anders en toch hetzelfde. Het is afgezwakt, maar nog steeds herkenbaar. De onwil en afkeer hebben misschien aan overheersing verloren maar aan initiatief dodend resultaat nauwelijks ingeboet. Had ik een bankje aan de weg, ik zou er op zitten en de zelden passerende auto's nakijken. Een goeie week thuis en langzaam maar gestaag heeft een gevoel van doelloosheid en verloren-zijn zich breed gemaakt in mijn bestaan. Het heeft iets onvermijdelijks. Onaangenaam maar helaas niet te voorkomen. Je weet dat er klappen gaan vallen en zet je alvast schrap. Je wilt anders maar ziet geen mogelijkheden. Geen stem die je met "Hier links en na 200 meter scherp naar rechts" de weg wijst. Hier moet je nog kaart kunnen lezen, het kompas weten te hanteren en vooral blijven proberen.
Terug naar af en weer verder. De tijd van drie vooruit en twee terug ligt gelukkig achter me. De omwegen zijn wijdser. Het uitgangspunt is nog steeds hetzelfde. Hoop blijft de aandrijvende kracht. Hoe zou O&N zijn dit jaar? Het schoot gisteren voor het eerst door mijn hoofd. Nog tien weken te gaan. Tien weken om het jaar die draai aan mijn leven te laten geven, die alles zou veranderen. Zou ik iets boeken in Biarritz? Sluit ik dan een cirkel of daag ik het (nood)lot uit? Ik wil, dat het eindelijk afgelopen is. Ik wil eindelijk resultaat zien, beweging, verandering en dat zonder dat ik voor Sinterklaas moet spelen. Of Kerstman.
Nog een paar dagen en dan is het vijf jaar geleden dat Yoland plotsklap uit mijn leven is verdwenen, ruim zes-en-een-half jaar geleden dat een streep onder het leven op deze plek werd getrokken en dertien jaar en een paar weken dat ik in Frankrijk leef. Het is tijd voor verandering. Definitief. Definitief tijd voor een definitieve verandering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten