Het klinkt als een klok. Terug bij het punt van vertrek. De cirkel lijkt gesloten en een grote punt lijkt op z'n plaats. "Lijkt" en meer ook niet. Ik zou er voor kunnen kiezen, zoals ik voor oneindig veel andere mogelijkheden zou kunnen kiezen, waarvan de simpelste een overdosis bètablockers is. Altijd onder handbereik gehad en nooit in de verleiding gekomen, tenminste niet echt. Maar het zou in alle opzichten de makkelijkste weg zijn. Ieder andere mogelijkheid brengt nieuwe keuzes, teleurstellingen, wachten, herhaling, veranderingen en veel meer met zich mee. Het maakt me allemaal niks uit. Het enige wat voor mij telt en een grote punt achter deze fase van dit verhaal waardig zou zijn, is het vertrek van hier. Maar niet zomaar. Een vertrek met opgeheven hoofd en niet met de staart tussen de benen.
Ik ben genoeg verneukt in mijn leven. Misschien niet eens zo frequent en vast niet voldoende vaak voor een vermelding in het Bierboek, maar genoeg. Meestal door de omstandigheden maar ook door mijn soortgenoten en ik heb een streep getrokken. Hier gaat niemand verder, behalve ik, over die streep in de door mij gewenste richting. Laat mens en omstandigheden dat nou eindelijk eens willen inzien. Onderhandelen is er niet bij. Het is slikken of stikken en ditmaal niet voor mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten